Przeciwnicy (1) w Dragon Age II | Zestawienia

Cienie

Cienie to jedna z powszechniej występujących odmian demonów. O ile pojedyncze potwory nie stanowią zazwyczaj dużego wyzwania, o tyle więcej kłopotów jest z ich grupami. Złą wiadomością jest też to, że najczęściej walczy się właśnie z dużymi skupiskami cieni. W takich sytuacjach zawsze wskazana jest eliminacja w pierwszej kolejności tych cieni, które mają krótsze paski zdrowia.

Mocne strony: Dość duża skuteczność działania w grupie.

Słabe strony: Stosunkowo niska wytrzymałość.

Demony gniewu

Pojawienie się nawet jednego demona gniewu na polu bitwy zawsze oznacza kłopoty, a to dlatego, że potwory te nie tylko są bardzo wytrzymałe, ale potrafią też zadawać spore obrażenia. Demony gniewu analogicznie do skrytobójców przeprowadzają niezwykle skuteczne ataki z zaskoczenia, tak więc warto dbać o słabszych członków drużyny. W trakcie walk z więcej niż jednym demonem gniewu radzę natomiast atakować potwory po kolei.

Mocne strony: Wysoka odporność na ogień i zadawanie obrażeń ogniowych. Wyprowadzanie ataków z zaskoczenia.

Słabe strony: Niska odporność na zimno.

Demony pożądania

Demony pożądania pojawiają się w grze zdecydowanie częściej niż w pierwszej części serii, zazwyczaj liderując grupom cieni i plugawców. Szybka eliminacja tych potworów zawsze powinna znajdować się na liście priorytetów. Demony pożądania są bezbronne w walce wręcz, preferując z kolei atakowanie członków drużyny z dystansu. Godne odnotowania jest też to, że demony pożądania mogą otaczać się specjalną magiczną barierą, przez co ataki magów z drużyny Hawke'a zdecydowanie tracą na znaczeniu.

Mocne strony: Możliwość otaczania się barierą ochronną. Wysoka odporność duchowa.

Słabe strony: Niska wytrzymałość. Niska odporność na elektryczność oraz na siły natury.

Demony pychy

Z demonami pychy nie walczy się zbyt często, przy czym niemal zawsze pojedynki te stanowią spore wyzwania. Należy przede wszystkim uważać na podstawowe ataki demona pychy, między innymi na silne uderzenie w ziemię, które ma negatywny wpływ na stojących w pobliżu bohaterów. Warto też wiedzieć o tym, że stwory te mogą przybierać dwie różne formy, a mianowicie dążyć do zatruwania swych ofiar lub do zadawania im sporych obrażeń od ognia.

Mocne strony: Wysoka wytrzymałość i duża siła ataków. Wysoka odporność na ogień (odmiana ogniowa) lub na siły natury (odmiana "trująca").

Słabe strony: Niska odporność na zimno (odmiana ogniowa) lub na ogień i elektryczność (odmiana "trująca").

Golemy

Golemy analogicznie chociażby do mrocznych pomiotów są raczej rzadkim widokiem w trakcie gry. Najwięcej tych potworów spotyka się w trakcie wypraw do Głębokich Ścieżek w kolejnych aktach kampanii. W trakcie potyczek z golemami warto przede wszystkim wykorzystywać to, że się powoli poruszają, a także unikać za wszelką cenę ich "ładowanych" ataków.

Mocne strony: Wysoka wytrzymałość i odporność na siły natury.

Słabe strony: Niska odporność na zimno i elektryczność.

Mroczne pomioty

Walki z mrocznymi pomiotami są znacznie rzadszym zjawiskiem niż w pierwszej części serii, co nie oznacza oczywiście, że temat należy lekceważyć. O ile wygrywanie potyczek z hurlokami nie powinno stanowić dużego problemu (pamiętaj o atakowaniu łuczników!), to warto się pilnować w trakcie bitew z udziałem emisariuszy. Bestie te obdarzone są magicznymi zdolnościami, tak więc powinny być jak najszybciej likwidowane.

Mocne strony: Odporność na próby spowolnienia ruchów. Dość duża skuteczność działania w grupie.

Słabe strony: Niska odporność duchowa i na siły natury.

Nieumarli

Do tej kategorii zaliczane są przede wszystkim trzy zasadnicze odmiany potworów. Zwłoki dążą do walki w zwarciu i choć pojedyncze sztuki nie stanowią żadnego wyzwania, to niestety bardzo często pojawiają się w licznych grupach. Szkielety reprezentują z kolei klasę łuczników, dążąc do atakowania drużyny z dystansu. Najbardziej trzeba uważać na rzadko pojawiających się wojowników cienia, którzy analogicznie do innych skrytobójców nieustannie próbują wyprowadzać ataki z zaskoczenia.

Mocne strony: Wysoka odporność na siły natury.

Słabe strony: Niska odporność duchowa i na elektryczność.

Ogary mabari

Ogary spotyka się rzadziej niż w pierwszej części gry i w większości przypadków stanowią one niewielkie zagrożenie. Nie radzę ich jednak lekceważyć, zwłaszcza że zwierzęta te są w stanie zadawać całkiem spore obrażenia słabiej opancerzonym członkom drużyny.

Mocne strony: Dość duża skuteczność działania w grupie.

Słabe strony: Niska odporność na zimno.

Ogry

Do pierwszej poważnej bitwy z ogrem dochodzi w końcówce prologu kampanii i po szczegółowe wskazówki taktyczne zapraszam do głównego poradnika do gry. Ogry pojawiają się także w dalszej części gry, przy czym problemy sprawiają jedynie stwory napotykane przy okazji wykonywania głównych questów. Ogry występujące w pobocznych zadaniach są już zazwyczaj znacznie słabsze. Uważaj w szczególności na bardzo skuteczne szarże ogrów, a podczas bitew z kilkoma ogrami naraz staraj się je zabijać po kolei.

Mocne strony: Duża wytrzymałość. Możliwość stosowania zabójczych szarż i uderzeń o ziemię.

Słabe strony: Niska odporność duchowa i na siły natury.

Ożywieńcy

Ożywieńcy są równie wymagającymi przeciwnikami, jak w pierwszej części serii. Co gorsza, potwory te rzadko pojawiają się pojedynczo, przez co bitwy z ich udziałem są obciążone dodatkowymi utrudnieniami w postaci konieczności likwidacji pozostałych wrogów. Jako że ożywieńcy są najbardziej skuteczni w walce w zwarciu, warto w miarę możliwości w jak największym stopniu opierać się na stosowaniu ataków dystansowych.

Mocne strony: Wysoka skuteczność w walce w zwarciu. Wysoka odporność na zimno.

Słabe strony: Niska odporność duchowa i na elektryczność.

Pająki

Pająki są jednymi z najczęściej spotykanych rodzajów potworów. Jeśli chodzi o podstawowe ich odmiany, warto uważać przede wszystkim na jadowite pająki, które zgodnie z nazwą są w stanie zatruwać atakowane cele. Największym wyzwaniem są pojedynki z wielgachnymi pająkami, które pojawiają się w kilku miejscach w świecie gry. Warto je zawsze atakować dopiero po rozprawieniu się z towarzyszącymi im mniejszymi stworami.

Mocne strony: Możliwość zatruwania członków drużyny. Odporność na próby unieruchomienia.

Słabe strony: Niska odporność na elektryczność.

Plugawce

Plugawce to jedna z powszechniej występujących odmian demonów, choć nie są one tak częstym widokiem na polu bitwy jak cienie. O ile pojedyncze potwory nie stanowią zazwyczaj dużego wyzwania, o tyle więcej kłopotów jest z ich grupami. Złą wiadomością jest też to, że najczęściej walczy się właśnie z dużymi skupiskami plugawców. W takich sytuacjach zawsze wskazana jest eliminacja w pierwszej kolejności tych plugawców, które mają krótsze paski zdrowia.

Mocne strony: Dość duża skuteczność działania w grupie.

Słabe strony: Stosunkowo niska wytrzymałość.

Profani

Profanów spotyka się wyłącznie podczas przemierzania Głębokich Ścieżek po raz pierwszy. Stwory te warto atakować po kolei i w miarę możliwości nadawać ich sprawnej likwidacji wysoki priorytet. Warto w tym miejscu dodać, że do kategorii profanów wliczani są również skalny upiór plugawiec oraz prastary skalny upiór. Dokładne instrukcje pokonania tych stworów znajdują się w głównym poradniku, albowiem pełnią one funkcje swego rodzaju bossów.

Mocne strony: Wysoka odporność na elektryczność.

Słabe strony: Niska odporność na zimno i siły natury.

Smoki

Warto powiedzieć przede wszystkim o tym, że w grze występuje spore zróżnicowanie odmian smoków. Zdecydowanie najmniejsze zagrożenie stanowią smoczęta, aczkolwiek nie należy ich lekceważyć, zwłaszcza że często podróżują w grupach. Wielu smoczętom towarzyszą smoki standardowej wielkości i one są już znacznie bardziej wytrzymałe. Wielkie smoki pojawiają się bardzo rzadko i są oczywiście najtrudniejsze do pokonania, choć tak na dobrą sprawę jedyną "epicką" bitwą z udziałem smoka jest quest w Kościanym Szybie w III akcie kampanii.

Mocne strony: Wysoka wytrzymałość i odporność na ogień. Zadawanie sporych obrażeń w oparciu o żywioł ognia.

Słabe strony: Niska odporność na zimno.

Varterrale

W trakcie całej gry spotyka się jedynie dwa potwory varterral. Stwory te cechuje duże podobieństwo do pająków, choćby z uwagi na możliwość zatruwania swoich ofiar i spowalniania ich pajęczymi sieciami. Potwory varterral trudno jest poza tym zatrzymać w jednym miejscu, a dzięki wykonywaniu skoków mogą łatwo docierać do słabszych członków drużyny.

Mocne strony: Odporność na większość prób unieruchomienia. Wysoka wytrzymałość.

Słabe strony: Niska odporność na elektryczność.

Zmory

Bitwy z udziałem zmor (najczęściej jest to ich tajemna odmiana) niemal zawsze stanowią bardzo duże wyzwania. Potwory te są w stanie rzucać potężne zaklęcia, a także skutecznie teleportować się po obszarze walki. Jako że główne ataki magiczne zmor zakładają poleganie na zadawaniu obrażeń duchowych, warto w tej dziedzinie zwiększyć odporność członków drużyny.

Mocne strony: Możliwość zadawania sporych obrażeń duchowych. Wysoka odporność duchowa.

Słabe strony: Niska odporność na zimno, elektryczność i siły natury.