enrique

9.0

20 września 2025 - Recenzja Gry

Baldur's Gate 3

Baldur’s Gate 3 – Evil Playthrough ukończony, na koncie ponad 90h.Kiedy pierwszy raz skończyłem BG3, jakieś dwa lata temu, byłem przekonany, że wiem, czym ta gra jest i co ma do zaoferowania. Och, jak bardzo się wtedy myliłem. Tamto pierwsze podejście – ponad 130h, klasyczny good run, customowa postać, droga od zera do bohatera – bawiłem się świetnie, ale jak się okazało, ledwo ją tylko liznąłem.Tym razem sięgnąłem po origin Dark Urge z planowym evil runem. Chciałem zobaczyć, czy Larian rzeczywiście dał nam taką swobodę wyboru, czy to tylko marketing. I powiem wprost: to, co dostałem, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Już od początku czuć inny klimat – origin z dodatkową historią w tle, dialogami i cutscenkami, robi ogromną różnicę. Ale prawdziwa moc tego wyboru wychodzi dopiero w decyzjach i konsekwencjach. Chociażby ta miła pieśniarka z gaju, która w moim pierwszym przejściu dała piękny, pozytywny moment – tym razem... nie będę spoilerował, ale powiem tak: to co się z nią wydarzyło w evil runie, rozwaliło mnie emocjonalnie. A to był dopiero początek.Koniec aktu I pokazał jasno: twórcy nie biorą jeńców. Chcesz być psycholem, mordercą, manipulatorem? Proszę bardzo – ale to zawsze niesie za sobą realne skutki. I to nie w formie prostego „+1 do złej reputacji”, tylko takich, które mogą wrócić do ciebie po godzinach, a nawet kilkudziesięciu godzinach. Momentami miałem wrażenie, że każdy quest, każde spotkanie, każdy większy motyw można rozegrać na pięć różnych sposobów, a ogranicza mnie tylko moja wyobraźnia. Ścieżka zła to nie tylko krwawa rzeź. To powolne budowanie mrocznego dziedzictwa. Korumpowałem towarzyszy, manipulowałem nimi, zdradzałem, mordowałem, a ci, których nie dało się złamać – sami odchodzili. W II akcie miałem sytuację z Jaheirą, gdzie za to co zrobiłem, powinienem zostać powieszony na najbliższej latarni, a jednak tak ją zmanipulowałem, że nie tylko mi wybaczyła, ale jeszcze stanęła po mojej stronie. Czułem się potwornie, ale też... cholernie usatysfakcjonowany. W III akcie rozgrywka była krótsza – wielu zleceniodawców i potencjalnych sprzymierzeńców już dawno gniło w ziemi – ale to absolutnie nie psuło wrażenia. Wręcz przeciwnie: miałem poczucie, że to naturalne konsekwencje moich wyborów. Najmocniej uderzył mnie pewien wątek nawiązujący do BG1 – reunion trzech starych znajomych, który w mojej wersji przybrał tak pokręcony i tragiczny obrót, że jedyne co mogłem zrobić, to bić brawo Larianowi.A potem przyszedł finał. I nie pamiętam, kiedy ostatnio zakończenie gry aż tak mną wstrząsnęło. Dostałem dwie ścieżki: ostateczną zdradę, tak brutalną i paskudną, że aż ciężko było patrzeć – albo próbę postawienia się „Bogu”, z którym miałem zawarty pakt. Obie drogi były szokujące, obie konsekwentne, obie dosadne. Żadnej ścieżki odkupienia. Zero happy endu. Tylko chłodna, brutalna sprawiedliwość, która była bardzo naturalną konsekwencją wszystkiego, co robiłem podczas tych 90 godzin.I w tym właśnie tkwi geniusz BG3 – gra nie ocenia, nie moralizuje, tylko daje ci doświadczyć konsekwencji. A one potrafią być piękne, potrafią być okrutne i potrafią zostać w głowie na długo po napisach końcowych. Po drugiej rozgrywce mogę śmiało powiedzieć: Baldur’s Gate 3 to jedna z najodważniejszych i najbardziej nieliniowych gier, w jakie kiedykolwiek grałem. Mam już za sobą dwa przejścia, a wiem, że to nie koniec.

7.0

1 sierpnia 2025 - Recenzja Gry

The Last of Us: Part I

The Last Of Us ukończone — na liczniku 21 godzin.Od momentu premiery w 2013 roku, słyszałem o The Last of Us wiele różnych historii. Wówczas wielu graczy oraz recenzentów ogłosiło ją jedną z najlepszych gier wszech czasów, a z biegiem lat tytuł ten zyskał wręcz status kultowego. Doczekał się wielu reedycji, a także wysokobudżetowego serialu HBO. Kilka lat temu próbowałem podejść do tej gry w ramach jednej z usług streamingowych Sony — niestety, jakość była bardzo słaba, a sama gra mnie nie porwała. Zrezygnowałem na etapie trzeciego rozdziału. Jednak po premierze pełnoprawnego remake’u na PC, postanowiłem dać jej drugą szansę.Gra zdecydowanie zachwyca klimatem. Wizualnie jest przepiękna, a dbałość o detale stoi na bardzo wysokim poziomie. Bardzo spodobały mi się tzw. ukryte historie — opuszczone domy, dramaty ludzi, fotografie na ścianach, porozrzucane notatki, które potrafiły opowiedzieć smutne, poruszające historie. Przykładami mogą być losy Iz’a i dzieci w kanałach, czy też tragiczna decyzja rodziców z kampera, którzy — nie mogąc ochronić własnych dzieci — popełnili rozszerzone samobójstwo.Jeśli chodzi o główną fabułę — uważam ją za raczej przeciętną. Brakuje w niej zaskoczeń, zwrotów akcji, wszystko prowadzone jest bardzo liniowo, bez możliwości wpływu gracza na wydarzenia. Pierwsza połowa gry, mimo kilku udanych momentów, średnia. Dużo lepiej robi się od momentu pojawienia się Henry’ego i Sama. Pojawiają się mocniejsze wątki, jednak często przewidywalne — jak choćby historia z Davidem (bo czegoż innego mógłby chcieć od Ellie…).Fabuła jest tu jednak tylko tłem dla najważniejszego elementu gry — rozwijającej się relacji Joela i Ellie. Ta została zrealizowana naprawdę fajnie, choć pewne elementy można było zrobić lepiej. Największe przeskoki w ich relacji dzieją się poza ekranem — zazwyczaj w momencie zmiany pory roku. Przykład: Ellie wspomina Sarę, a Joel reaguje bardzo chłodno i zamyka temat. Nagle mamy przeskok czasowy — i już o niej rozmawiają bez problemu. Zabrakło mi pokazania samego procesu otwierania się Joela — momentu, w którym coś w nim pęka, kiedy Ellie do niego "dociera". Tymczasem gra po prostu „informuje”, że relacja zaszła na wyższy poziom. Emocjonalnie również mogło być lepiej. Pojawia się kilka mocnych, poruszających momentów, ale jest ich naprawdę niewiele. Spodziewałem się po tej historii większego ładunku emocjonalnego, zwłaszcza że jestem ogromnym fanem właśnie tego typu ludzkich dramatów.Gameplay nie trafił w mój gust. Jest prosty i bardzo powtarzalny. Sztuczna inteligencja przeciwników często zawodzi — wielokrotnie zdarzało się, że przy dwóch wrogach obok siebie, mogłem obezwładnić jednego, a drugi tego nie widział ani nie słyszał, mimo że stał kilka kroków dalej. Najzabawniejsze momenty to te, gdy rzucałem cegłą, a przeciwnicy biegli w jedno miejsce jak sterowani jednym skryptem — po najdalej minucie pozostało tylko liczyć zużytą amunicję. Może w 2013 roku taki poziom rozgrywki był akceptowalny, ale w 2025 roku nie robi już większego wrażenia. Muzyka natomiast bardzo przypadła mi do gustu — świetnie współgra z klimatem gry. Z technicznego punktu widzenia - słabo. Grę wywalało do pulpitu co najmniej 40 razy. Problem występuje u wielu graczy od ostatniej aktualizacji, choć wcześniej tego nie było. W sieci można znaleźć wiele podobnych zgłoszeń na Steamie.Finał rozczarował, bo tak naprawdę nic nie kończy - po pojawieniu się napisu PART 1 zakładam, że prawdziwe zakończenie czeka mnie dopiero w PART 2. Za jakiś czas sprawdzę sam.Podsumowując: gra jest jak najbardziej ok, ale szczerze mówiąc — nie rozumiem tych wszechobecnych zachwytów i ocen 10/10, które pojawiały się przez lata. Może rzeczywiście w 2013 roku robiła ogromne wrażenie, ale dziś, z perspektywy 2025 roku, trudno mi to w pełni docenić. Dla mnie osobiście — solidne 7/10. I to jest maksymalna nota, jaką mogę jej uczciwie wystawić.

7.0

22 lipca 2025 - Recenzja Gry

Like a Dragon: Infinite Wealth

Like A Dragon: Infinite Wealth ukończony, wszystkie questy poboczne zrobione, na koncie 88h. Zwykle czekam na kolejne odsłony tej serii z ekscytacją. Tym razem jednak, mimo ogromnej zawartości i technicznego rozmachu, pozostaję z uczuciem ogromnego niedosytu. Jako wielki fan tego uniwersum, z pełnym przekrojem wcześniejszych tytułów za sobą, muszę przyznać, że Infinite Wealth to krok wstecz w kluczowym aspekcie: opowieści i prowadzeniu bohaterów.Dostajemy tutaj nową lokację - Hawaje. Przepiękna, naprawdę odświeżająca i dodająca kolorytu całej serii. Coś, o co ta seria od dawna się prosiła. Design jest po prostu fantastyczny - chce się ją zwiedzać, eksplorować, przemierzać wzdłuż i wszerz, wchodzić do tych wszystkich sklepów, biegać po plaży i obijać przypadkowych mobków. Do tego, dostajemy też nieco odświeżone wersje Ijincho i Kamurocho, co jest zaskoczeniem - bo nie kojarzę innej gry z tej serii z aż 3-ema dużymi lokacjami w jednej odsłonie. Na osobne uznanie zasługuje system walki - jeszcze bardziej poprawiony względem Like A Dragon turowy system walki. Pozycjonowanie, kombinacje tag-team, mnóstwo różnych stylów walki - naprawdę chyba każdy fan serii znajdzie tutaj coś dla siebie. Gra oferuje również ogrom treści pobocznych: minigierki, aktywności społecznościowe, rozwijanie relacji z towarzyszami, karaoke, wyjścia na miasto. Dondoko Island – gra w grze w stylu Animal Crossing – choć mnie osobiście nie porwała, z pewnością znajdzie swoich fanów. Jeśli ktoś chce wycisnąć wszystko, co Infinite Wealth oferuje, z łatwością może tu spędzić ponad 200 godzin. Jak ktoś lubi socjalne motywy w stylu Persony 5, odnajdzie się tutaj bez problemu - rozmowy, drink-linki, karaoke, wyjścia na miasto - jest tego naprawdę sporo. Voice acting jak zwykle na wysokim poziomie. Nowa warstwa audio niespecjalnie się wyróżniała, ale mamy dostęp do dużej ilości tracków z poprzednich odsłon. Ogromny też plus za wprowadzenie Yamai'ego - świetna postać, świetna historia, fantastyczne nawiązania do wątków z lat 80-tych. Całkiem też fajnie pokazano, jak social media wpływają na nas i pojmowanie przez nas rzeczywistości. Problem pojawia się jednak tam, gdzie Like a Dragon zawsze miało najmocniejsze fundamenty – w fabule głównej. Poprzednia część przedstawiła nam Ichibana – nowego protagonistę, wyraźnie kontrastującego z poważnym i opanowanym Kiryu. Ichiban to postać z gatunku tych mniej rozgarniętych, uroczo głupkowatych, lojalnych na tyle ile się da i przewidywalnych aż do bólu. I to miało swój urok. Historia miała emocjonalną głębię, bohaterowie się rozwijali, a całość miała spójną strukturę. W Infinite Wealth ten balans zostaje zaburzony niemal od początku. Choć gra startuje z perspektywy Ichibana, bardzo szybko Kiryu wraca z „emerytury” i przejmuje główną rolę fabularną. Ichiban z czasem staje się postacią drugoplanową, a jego własna historia – bardzo szybko robi się rozczarowująco płytka. Przez kilka rozdziałów chodzi dosłownie od punktu A do B, poszukując różnych osób, a jego działania pozbawione są dynamiki czy emocjonalnego ciężaru. Towarzyszące mu postacie – z wyjątkiem Chi – są słabo rozpisane, a dialogi momentami męczą swoją rozwlekłością i brakiem większego sensu. Wątek relacji z Saeko został sprowadzony do banalnego, jednostronnego wręcz wątku romantycznego, pozbawionego jakiejkolwiek głębi czy celu. Sama Saeko została pozbawiona charakteru – po fajnym wprowadzeniu w LaD, nie ma tutaj już żadnej historii do opowiedzenia. Masa bezsensownych i zbędnych dialogów, nielogiczne rozwiązania fabularne, idiotyczne motywy śmierci pewnych postaci które zostają totalnie zmarnowane fabularnie, a ta urocza głupkowatość Ichibana z poprzedniej gry zaczyna się robić męcząca i irytująca, kiedy bohater podejmuje coraz głupsze decyzje. Podobnie rozczarowuje poboczny antagonista w wątku Ichibana – totalny kłamca, manipulant, psychol i sadysta - który chciał zamordować starszą panią i dziecko, który przez lata doprowadził tysiące ludzi do ruiny i bezdomności w ramach swojej zemsty, który w żadnym momencie nie wyraził nawet skruchy, nagle otrzymuje kompletnie niewiarygodny i źle napisany „redemption arc”. Całość sprawia wrażenie niedopracowanej i pozbawionej kierunku. Główny zaś antagonista z jego wątku jest tak fatalny, że wypada cały ten jego idiotyczny wątek jedynie pominąć milczeniem. Fatalnie wypada też ten udawany angielski dubbing na Hawajach - według RGG połowa mieszkańców Hawajów albo zna japoński, albo mówi po angielsku z japońskim akcentem. Z drugiej strony mamy Kiryu – i tutaj gra wyraźnie zmienia ton. Jego historia to właściwie kontynuacja Gaidena oraz poprzednich części z jego udziałem. Powraca mnóstwo postaci i wątków z przeszłości – tak intensywnie, że osoby nieznające wcześniejszych tytułów po prostu się w tym pogubią. Dwa rozdziały gry to wręcz hołd dla starego lore, wymagający od gracza ogromnej wiedzy o uniwersum. Nawet dla fana, takiego jak ja, momentami było to zbyt nachalne – choć przyznaję, że niektóre powroty są bardzo mocne i niespodziewane, a sceny emocjonalne robią duże wrażenie. Ale tu też jest sporo błędów natury narracyjnej - twórcy już nawet nie udają, że wszyscy już wiedzą, że Kiryu żyje, ale oczywiście ta informacja nie dociera do najważniejszych osób, które chciałyby się o tym dowiedzieć. Nagle nikt z nich nie ogląda TV, nie słucha wiadomości, nie przegląda neta, nie używa komórki. Jakaś abstrakcja. A i tak największym problemem jest tutaj zakończenie. Zarówno wątek Kiryu, jak i Ichibana urywa się nagle, bez kulminacji (do której wyraźnie dąży!), bez emocjonalnego spełnienia. Wiele postaci znika bez słowa, wątki pozostają bez puenty, a pojawiające się napisy końcowe zostawiają gracza z uczuciem pustki. Jeszcze nigdy żadne zakończenie gry z tej serii, nie pozostawiło mnie tak obojętnym na to, co zobaczyłem.Mam wrażenie, że twórcy – być może wypaleni, być może pozbawieni wizji ojca serii Nagoshiego, który odszedł po Lost Judgment – po prostu dotrali do ściany i nie wiedzą co dalej. Dogonili obecne czasy, brakuje świeżych pomysłów na fabułę, motywy Yakuzowe już się pokończyły, a odgrzewanie starych kotletów działa już coraz słabiej. Sprzedaż Infinite Wealth była znacznie niższa niż LaD, a ostatni spin-off z Majimą w roli głównej miał tak słaby odbiór, że po pięciu miesiącach trafił do przeceny o 70%. Dodatkowo seria Judgment stoi pod znakiem zapytania z powodu problemów z wizerunkiem głównego aktora. Może dlatego RGG idzie w nowe IP, które zadebiutuje w przyszłym roku – Stranger Than Heaven – które będzie się dziać w latach 1915-1943 – co daje im ogromną przestrzeń na kontynuacje. Jako fan, jestem rozczarowany. Dla mnie te gry zawsze były o emocjach, relacjach i opowieści – a dopiero potem o walce i wszystkim innym. Tym razem najważniejszy element zawiódł. Za rewelacyjny system walki, za Hawaje, za Yamai i bardzo sentymentalne motywy w wątku Kiryu - mogę dać 7/10. Ale za fabułę główną Ichibana i rozpisanie wielu wątków i postaci – nie dam nic, bo ocena byłaby zbyt niska.

7.5

29 czerwca 2025 - Recenzja Gry

Final Fantasy XVI

FFXVI ukończone — 76 godzin, poziom 50, wszystkie misje poboczne zaliczone.Podsumowanie tej gry to nie lada wyzwanie. Seria Final Fantasy nigdy nie była mi szczególnie bliska — wielokrotnie próbowałem podejść do różnych części, ale zawsze coś mnie odrzucało. Udało mi się jedynie przejść pełen pakiet związany z Final Fantasy VII. Mimo to, zachęcony pozytywnymi recenzjami i mroczniejszym tonem nowej odsłony, postanowiłem dać szansę historii rodziny Rosfieldów.To, co FFXVI robi znakomicie od pierwszych chwil, to budowanie filmowego, intensywnego klimatu. Mroczna atmosfera, brutalność świata i polityczne intrygi przywołują skojarzenia z pierwszymi sezonami Gry o Tron. Gra nie bierze jeńców — krew się leje, zdrady są na porządku dziennym, a napięcie rośnie z każdą godziną. Pierwsza połowa gry to prawdziwy majstersztyk. Tempo, narracja i emocjonalny ciężar stoją na bardzo wysokim poziomie. Historia angażuje, bohaterowie mają sensowne motywacje, a świat przedstawiony przyciąga jak magnes. Niestety, im dalej, tym gorzej. Druga połowa gry traci impet. Historia odchodzi od surowego, politycznego dramatu i skręca w stronę dość ogranych motywów fantasy — walka z siłą niszczącą świat, motywy o nadziei i losie ludzkości. Narracja zwalnia, napięcie opada, a momentami pojawia się wręcz znużenie. Największym rozczarowaniem był dla mnie główny antagonista drugiej części gry — jego motywacje to zlepek znanych już wątków z innych gier, bez świeżości i głębi.Pod względem wizualnym gra robi ogromne wrażenie. Choć jest to w zasadzie korytarzówka z otwartymi hubami, zostało to tak dobrze zamaskowane, że nie przeszkadza to w odbiorze. Muzyka również stoi na bardzo wysokim poziomie i idealnie współgra z dramatyzmem wydarzeń. Walki to jeden z najmocniejszych elementów gry — są spektakularne, pełne rozmachu i świetnie wyreżyserowane. System walki to czysty slasher, z elementami RPG sprowadzonymi do estetyki. Daje jednak dużo satysfakcji i świetnie się sprawdza, szczególnie w starciach z bossami i Eikonami.Największy problem FFXVI to niewykorzystany potencjał postaci. Jill, partnerka głównego bohatera, zostaje sprowadzona do roli cichego wsparcia. Gra zakłada, że ich uczucie już istnieje, ale nigdy go nie rozwija. Ich dialogi są suche, bez napięcia emocjonalnego, jak rozmowy współlokatorów, znajomych, nie kochanków. Brakuje scen budujących bliskość, napięcie czy konflikty — wszystko jest powierzchowne i funkcjonuje bardziej jako obowiązek narracyjny niż autentyczna więź. To samo tyczy się innych postaci. Rewelacyjny Gav, świetny Cid, tajemnicza Benedikta czy interesujący Dion — wszyscy mają ciekawy potencjał, ale ich wątki kończą się nagle albo zostają zepchnięte na dalszy plan. Benedikta miała bardzo obiecującą historię z młodości, która została porzucona. Dion — niezwykle interesująca postać — znika z gry po jednej kluczowej scenie. Na uwagę zasługuje też tajemnicza mała lekarka, która przewija się przez całą grę i wydaje się ważna — dostaje nawet sporo cutscenek. Niestety, jej rola nie znajduje żadnego rozwinięcia, jej wątek zostaje ucięty w połowie. Świat gry sugeruje istnienie bogatej historii — mamy Upadłych, starożytną cywilizację, wielowiekowy konflikt w tle. Niestety, to wszystko pozostaje powierzchowne. W przeciwieństwie do takich gier jak Mass Effect, gdzie np. Proteanie stanowili kluczowy i emocjonalnie angażujący element fabuły, w FFXVI Upadli to tylko estetyczne tło — ładne, ale puste. Zadania poboczne to temat rzeka. Około 60% z nich to klasyczny fedex — przynieś, zanieś, pozamiataj. Niektóre wręcz irytują "przynieś 5 desek, leżą tam obok". Ale... jeśli przebrnie się przez wszystkie, gra wynagradza nas kilkoma świetnymi questami w końcowych etapach. Tam naprawdę czuć, że pomagamy ludziom, których wcześniej poznaliśmy, i że świat reaguje na nasze działania. Plusem jest też to, że zadania poboczne można kończyć w trybie ekspresowym - gra przenosi nas od razu do zleceniodawcy - wiele dałbym za takie rozwiązanie w innych grach. Finałowa sekwencja to wizualna i emocjonalna bomba. Dwie ostatnie sceny naprawdę poruszają. Ale... nie ma epilogu. Nie dowiadujemy się, co stało się z bohaterami, którzy byli dla nas ważni przez całą grę. Zostajemy z masą pytań i żadnymi odpowiedziami. To bolesne, bo emocjonalna inwestycja w ten świat była ogromna.Final Fantasy XVI to gra, w której tkwił potencjał na „dychę” — pełną, zasłużoną, emocjonalnie satysfakcjonującą. Niestety, ten potencjał został zmarnowany. Świetna pierwsza połowa, mocne podstawy świata i bohaterów, niesamowite walki — wszystko to zostało przyćmione przez powierzchowność, urwane wątki i brak odwagi w opowiedzeniu historii do końca. To nadal dobra gra, w której momentami bawiłem się znakomicie — zdecydowanie lepiej niż w Final Fantasy VII Rebirth. Ale nie mogę nie myśleć o tym, czym FFXVI mogło być.Ode mnie 7,5/10.

10

15 czerwca 2025 - Recenzja Gry

Clair Obscur: Expedition 33

Clair Obscur: Expedition 33 zakończone, na koncie 35h.Gry wideo to coś znacznie więcej niż tylko forma rozrywki. To pełnoprawne medium, które potrafi nie tylko opowiadać historie, ale przede wszystkim – przekazywać emocje, budzić empatię, skłaniać do refleksji. Ich siła nie tkwi wyłącznie w obrazie czy dźwięku, lecz w tym, że pozwalają przeżyć opowieść od środka – być jej częścią, a nie tylko biernym świadkiem. To właśnie dlatego gry potrafią stawać się sztuką. I właśnie w tym miejscu pojawia się Clair Obscur: Expedition 33. 35-godzinna gra, na którą nikt nie czekał. Od studia, o którym wcześniej nikt nie słyszał. Stworzona przez garstkę ludzi, którzy porzucili korporacyjnego molocha, by przypomnieć sobie – i nam wszystkim – czym może być dobra gra.Clair Obscur to nie produkcja, którą się „przechodzi”. To doświadczenie, które się odczuwa. To opowieść – piękna, poruszająca, tragiczna – o stracie, bólu i cierpieniu, ale też o miłości, lojalności i nikłej, ale niegasnącej nadziei. Historia, która przyciąga i wciąga jak bagno, z każdą godziną coraz bardziej zatapiając nas w emocjonalnej głębi. Wszystko tutaj działa w harmonii: przepiękna oprawa wizualna, nastrojowa muzyka, która idealnie współgra z tym, co dzieje się na ekranie, i dialogi wypowiedziane przez aktorów z niezwykłym wyczuciem – zarówno tych znanych, jak i zupełnie nowych twarzy. W grze nie ma przypadkowych postaci. Każda z nich ma coś do powiedzenia, każda odgrywa ważną rolę.Zadziwiające jest to, że mimo iż gra powstała we Francji, Clair Obscur nie ulega modnym, politycznym kalkulacjom, nie próbuje przypodobać się modern audience poprzez nachalne przesłania. Jest autentyczna i szczera – co w dzisiejszych czasach samo w sobie jest powiewem świeżości.Nie ukrywam – jestem świeżo po zakończeniu tej historii i nadal czuję, że targają mną emocje. To jest bardzo smutna gra, i od razu uprzedzę fanów lekkich i przyjemnych historii - nie znajdziecie tutaj nic dla siebie, bo tutaj nie ma nic wesołego ani nic śmiesznego, nie ma tutaj też żadnego happy endu.I chociaż mechanika walki nie była moim ulubionym elementem – nie była zła, ale też nie błyszczała – po raz pierwszy od 2017 r., daję grze notę całościową 10/10. Nie dlatego, że każdy aspekt tej gry jest perfekcyjny – bo nie jest. Daję za całokształt - za ten pięknie wykreowany świat, za tą rewelacyjną i bardzo poruszającą historię, za świetnie napisane postacie, za topowo zrealizowane cutscenki, za muzykę, za voice acting, za Esquie…Zakończenia… Widziałem oba. I długo ich nie zapomnę. Ten moment, gdy Cieszę się, że kupiłem tą grę. Cieszę się, że wsparłem tych ludzi swoim portfelem. Bo jeśli to, co stworzyli teraz, to dopiero początek – to ja chcę widzieć, dokąd jeszcze potrafią nas zabrać.

8.0

31 maja 2025 - Recenzja Gry

Lost Judgment

Lost Judgment ukończone – 56 godzin emocjonalnej jazdy bez trzymanki.Za mną kolejna część spin-offu serii Yakuza/Like A Dragon, opowiadająca losy detektywa Takayukiego Yagamiego. I z pełnym przekonaniem mogę napisać: te spin-offy to chyba najlepsze, co mogło spotkać tę serię. Już pierwsza część, Judgment, zachwyciła mnie dojrzałą, mroczną opowieścią o chorobie neurodegeneracyjnej, stanowiącej coraz większe wyzwanie dla japońskiego społeczeństwa. Lost Judgment jednak idzie o krok dalej – dotyka tematu niezwykle bolesnego i niestety aktualnego: przemocy w szkołach.To pierwszy raz w moim życiu, gdy gra tak mocno i otwarcie eksploruje temat znęcania się, zastraszania i ich tragicznych konsekwencji. Mamy tu opowieść o winie i karze, o sprawiedliwości i jej cienkiej granicy, o ofiarach, które nie zawsze są słabsze, i oprawcach, którzy nie zawsze są jednoznacznie źli. Fabuła nie tylko porusza, ale wręcz rozdziera emocjonalnie. Ostatnie dwa rozdziały były absolutnie niesamowite, a finał – bez cienia przesady – doprowadził mnie do łez. Takie rzeczy w grach nie zdarzają się często.Dla fanów serii Yakuza wszystko będzie znajome – akcja toczy się w dobrze znanym Kamurocho oraz Ijincho. Niestety, brak nowych lokacji daje się odczuć. Choć zostały lekko odświeżone, to jednak nostalgia nie wystarcza – aż prosi się o świeżość. Z drugiej strony – graficznie jest świetnie. Produkcja wyraźnie została dopracowana względem poprzedniczki. Dubbing jak zawsze w tej serii – najwyższej klasy, a cutscenki? To pełnoprawne kino – żadnej nie pominąłem, każdą chłonąłem jak naprawdę dobry film. Sceny sądowe? Top. Muzyka - Top. Na ekran powracają znajome twarze z pierwszej części, i każda dostaje sporo czasu ekranowego, z wyjątkiem jednej – Mafuyu. Jej relacja z Yagamim zapowiadała się interesująco, ale niestety w Lost Judgment została całkowicie zepchnięta na margines. Spore rozczarowanie.Jednym z kompletnie nowych elementów są tzw. School Stories – rozbudowany wątek poboczny, który skupia się wokół tajemniczego profesora manipulującego uczniami. By odkryć jego prawdziwe oblicze, gracz musi ukończyć szereg minigier. Choć taniec, boks czy jazda na deskorolce były naprawdę świetne, to już klub fotografii czy – szczególnie – klub robotyki przyprawiały mnie o frustrację. Gdy fabularny rozwój blokuje minigierka na poziomie mobilnej aplikacji, trudno to uznać za dobre rozwiązanie. A sam finał tej historii? Cóż, niezły, ale raczej trochę poniżej oczekiwań.Gra zawiera również wątki romantyczne, ale ich realizacja wypada blado – zdecydowanie odstają od obecnych standardów. Podobnie jak aspekty detektywistyczne – śledzenie, użycie drona czy zbieranie dowodów – zostały mocno ograniczone w porównaniu do poprzedniej odsłony, co dla jednych będzie na plus, a dla innych na minus. Z drugiej strony – deskorolka to absolutny game changer. Przemieszczanie się po mieście jeszcze nigdy nie było tak przyjemne. System walki - MEGA. Najlepszy, jaki do tej pory widziałem w Yakuzach. Jest kilka różnych stylów, które są zarówno efektywne jak i efektowne. Walki z bossami bardzo dobre, choć z niektórymi było naprawdę ciężko. Podsumowując: Lost Judgment to wyjątkowa gra, która podejmuje trudne tematy z odwagą i klasą. To tytuł, który potrafi wzruszyć, zszokować i dać do myślenia – a to w dzisiejszych grach coraz rzadsze. Moja ocena to solidne 8/10, a za samą fabułę główną – 9/10.

7.0

5 kwietnia 2025 - Recenzja Gry

Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition

Xenoblade Chronicles X DE skończone, na koncie 80h, lvl 96 z 99 możliwych.XCX to spin-off trylogii Xenoblade Chronicles, która jest ex'em studia Monolith na platformach Nintendo. Oryginalna wersja została wydana w 2015r. na Nintendo Wii, miesiąc temu wersja Definitive zadebiutowała na Switchu. Seria Xenoblade od zawsze stała fabułą, interesującymi postaciami i ogromnym otwartym światem, w którym można utopić setki godzin. XCX jest pod tym względem inne - ta gra kładzie znacznie mniejszy nacisk na fabułę, a znacznie większy na walkę i eksplorację.Na plus:- XCX to najpiękniejsza gra, jaką kiedykolwiek widziałem na Switchu. Ogromny, rozległy, zróżnicowany i bardzo szczegółowy świat. Zero jakichkolwiek ekranów doczytywania. Świat naprawdę robi mega wielkie wrażenie i chce się go odkrywać. Nie ma praktycznie żadnych ograniczeń - jak chcesz się gdzieś dostać, to się tam dostaniesz - możesz tam dojść, wejść, wskoczyć, wspiąć się, a w późniejszych etapach także wlecieć. Szczyt góry? Jaskinia? Wyspa na morzu? Nie ma problemu. Cykl dzień/noc jest fantastycznie wykorzystany w kontekście tej gry. - Customizacja postaci jest na najwyższym poziomie. Ubiory, bronie, produkcja zbrojeniowa, odkrywanie nowych itemków, jest tego od cholery i jeszcze więcej. Oczywiście tutaj jest coś za coś - grind żeby to wszystko odkryć i zdobyć będzie totalny, ale decyzja należy do Ciebie. Za misje standardowe/dodatkowe także dostajesz mnóstwo elementów do rozwoju postaci. - System walki. Bardzo rozbudowany. Kilka różnych buildów, a potem jeszcze masz mechy. Grasz jak chcesz, ciężko się nudzić, a latanie po prostu rozwala system :) - Questy poboczne. Standardowe questy to zwykłe przynieś podaj pozamiataj, grind dla materiałów, nic ciekawego. Ale oprócz tego jest dużo questów z serii Affinity - wszystkie w pełni udźwiękowione, fabularne, z naprawdę dobrymi i interesującymi historiami. Fajne jest to, że są one inaczej oznaczone, więc fani fabuły nie będą mieli problemu by się skupić tylko na nich.- Wpływ decyzji gracza na rozwój głównego huba - możesz decydować, czy napotkane rasy obcych zasilą Twoją lokalną społeczność i rozwój miasta. Wszystkie zaproszone przeze mnie rasy były bardzo widoczne - podczas zwiedzenia widać, że biorą czynny udział w życiu miasta, dają Ci questy, otwierają sklepy itp. Do tego jest też sporo wizualizacji, gdzie widać jak integrują się lokalną społecznością. Małe, a cieszy.- Pełny dubbing wszystkich towarzyszy. Jest ich sporo, każdy z nich ma swój quest "wejściowy" do drużyny, a potem po co najmniej 2 questy Affinity. Można ich naprawdę poznać, i dużo się o nich dowiedzieć. Kilku z nich to naprawdę całkiem interesujące postacie. - Oprawa muzyczna. Jej plusem jest to, że jest bardzo zróżnicowana. Kompletnie inne motywy podczas zwiedzania, inne podczas cutscenek, inne podczas eksploracji i inne podczas walk, i jeszcze kompletnie inne podczas walk z bossami/vip'ami. - Nowy rozdział 12. Pod względem technicznym - jest na poziomie XC3. Cechuje go wysoka jakość grafiki, pełna filmowość na poziomie Bioware i duża ilość cutscenek. Czuć różnicę, w porównaniu do tego co oferuje podstawka.Na minus: - Narracja, sposób prowadzenia fabuły głównej i niektóre rozwiązania fabularne.Gra jest podzielona na 11 podstawowych rozdziałów + ostatni dodatkowy, stworzony specjalnie na potrzeby tej wersji. Przez dobre 60 godzin, fabuła główna była dosłownie dodatkiem do wszystkiego innego. W każdym rozdziale zrobienie elementu fabuły głównej to było realnie 20-25 minut. Do 8-ego rozdziału budowanie tego elementu było bardzo powolne, a motywy bardzo przewidywalne. Nie będę też ukrywał, że antagoniści byli fatalni - zarówno pod kątem designu, jak i fabuły. 9-10 rozdział bardzo mnie zawiódł pod kątem rozwiązań fabularnych, które były słabe, mało interesujące i tak cholernie przewidywalne, że szkoda gadać. I nagle przychodzi rozdział 11. W ciągu raptem 15-20 minut, zostałem zarzucony taką ilością nagłych objawień i zwrotów akcji, wywracających całą fabułę do góry nogami, że szkoda gadać. Było tego tyle, że nawet jakbym to rozłożył na poprzednie 3-4 rozdziały, to i tak by pewnie zostało coś jeszcze do opowiedzenia. Fatalnie to zrobili. Był moment, że się zacząłem gubić, o czym oni w ogóle mówią, i czego/kogo ta gadka się w ogóle tyczy. Nagle wskoczyły motywy światopoglądowe, o boskości, o siłach wyższych, przeznaczeniu itp itd. Gra zakończyła się ogromnym cliffhangerem, podobnie jak oryginał.I tutaj wkracza rozdział 12-ty, podzielony na 3 akty. Ten rozdział wywraca do góry nogami wszystko to, co było w podstawce. Planeta Mira i jej sekrety, te wszystkie pytania które powstały podczas rozgrywki, co się skąd wzięło, dlaczego np. wszystkie rasy się rozumieją pomimo tego iż rozmawiają różnymi językami itd. - idzie w kibel. Dosłownie. Żeby nie było że to tylko ja - przez 2 godziny krążyłem po forach i stronach związanych z grą, żeby sprawdzić jakie były reakcje na ten nowy content. I w większości pokrywają się z moimi odczuciami, są w większości negatywne. Twórcy na siłę uparli się, żeby XCX nie był już tylko spin-offem, a żeby był częścią trylogii - i takowe połączenie zostało nam zaserwowane. Moim zdaniem - zrobili to źle. Poświęcili cały wątek Miry (nad którym gracz spędza od 70 do nawet 150h), żeby wprowadzić to połączenie. Fabuła poszybowała w takim kierunku, że momentami łapałem się za głowę (nawet podczas cutscenek gdy ktoś zadaje pytanie ale czemu skąd się to wzięło jak to możliwe odpowiedzi są w stylu "nie wiadomo, możliwe, być może, siła wyższa, niezbadane są wyroki Boskie" itd). Zostało to zrobione ładnie, bardzo filmowo, ale momentami... nie ma to po prostu żadnego sensu. Zakończenie to w zasadzie wstęp to XCX2 albo... do Xenoblade 4. Jak ktoś grał finał XC3 Future Redeemed, to będzie wiedział o co chodzi.- Brak voice actingu głównej postaci. Jest to bardzo, ale bardzo duży minus tej gry. Już w podstawce to strasznie drażniło, kiedy masz wiele cutscenek z postaciami prowadzącymi czasem bardzo długie dyskusje, a Twoja postać zapytana o cokolwiek jedynie macha głową. W nowym rozdziale jest jeszcze gorzej, bo tam filmowość jest na poziomie Bioware. Zdarzyła mi się scenka, gdzie 6 razy o coś zapytany cały czas tylko machałem głową, wyglądało to idiotycznie. Monolith mogło pokusić się o VA choćby na ten jeden rozdział, żeby to miało jakiś sens. A jak im brakowało kasy, mogli użyć AI. Serio, wyszło to fatalnie.Ciężko mi to ocenić, bo ja uwielbiam grać w gry pod kątem fabuły głównej, a XCX nie dość że przez 80% gry nie kładzie na to prawie żadnego nacisku, to przez ostatnie 20% gry wyskakuje z takimi cudami i momentami niestety bzdurami, że szkoda gadać. Ale trzeba oddać cesarzowi co cesarskie - ludzie, którzy fabułę traktują jako dodatek, będą się tutaj naprawdę dobrze bawić.Ode mnie 7/10.

8.0

20 stycznia 2025 - Recenzja Gry

Like a Dragon Gaiden: The Man Who Erased His Name

Like A Dragon: Gaiden ukończony, na koncie 21 godzin, ukończonych 97% questów pobocznych.Najkrótsza gra w historii całej serii, którą mógłbym określić jako list miłosny do fanów Kiryu Kazumy. Tym razem historia dzieje się głównie w Sotenbori, ale mamy też okazję zobaczyć Osakę. Ciekawa, wciągająca, i pięknie zrealizowana podróż Kiryu, ukazująca jego losy po wydarzeniach z Yakuzy 6 i po ogromnym poświęceniu, którego dokonał żeby chronić swoich najbliższych. Zdecydowanie jest to gra dla osób, które grały we wszystkie części Yakuzy, jako że przewijają się tutaj różnorakie wątki i nawiązania z wielu poprzednich gier, szczególnie z Yakuzy 0, 1, 2 i 3.Gra wygląda i działa fantastycznie, użyto najnowszej i podrasowanej wersji Dragon Engine, nie trafiłem na absolutnie ani jeden bug podczas całej rozgrywki. System walki był całkiem fajny, dużo efektywnych finiszerów, choć dostępne były tylko dwa style. Zostało to jednak zrekompensowane ilością naprawdę fajnych i użytecznych gadżetów - moje ulubione to ślizgacz, drony i linka, można było wykończyć całe grupy wrogów za pomocą tych 3 gadżetów nie używając pięści :) Wątek główny zdecydowanie trzyma poziom, choć jest dość krótki. Dalsze losy Kiryu potrafią zaskoczyć, motywacje głównego bohatera mogą wydać się niezrozumiałe w kilku momentach, ale ostatecznie, w podsumowaniu tej historii, nabierają bardzo wielki sens. Bardzo dużo połączeń fabularnych z Like A Dragon i wydarzeniami z tamtej gry. Bardzo emocjonalny finał, szczególnie dla tych którzy grali w Yakuzy 0, 1 i 3. Questy poboczne raczej dość średnie, ale nie jest ich dużo, kilka z nich to mocne powiązania fabularne z pierwszymi Yakuzami, a jeden jest bezpośrednio połączony z Judgement :) Na minus nowa forma aktywności klubowych w formie live-action, zdecydowanie wolałem rozwiązania z poprzednich gier. Ogólnie fajna gra, która jest pomostem między Yakuzami a Like A Dragon, i prowadzi nas (chyba ?) bezpośrednio do Infinite Wealth. Ode mnie 7,5/10.

7.5

23 grudnia 2024 - Recenzja Gry

Like a Dragon: Ishin

Like A Dragon Ishin! ukończony, na koncie 69h, wykonane 72% zadań pobocznych.Ishin to spin-off serii Yakuza i Like a Dragon, fabularnie niepowiązany z tamtymi seriami. Akcja gry rozgrywa się w 1867 roku, podczas japońskiego okresu Bakumatsu, a tytuł wykorzystuje wiele z najbardziej rozpoznawalnych twarzy z wszystkich gier z całej serii i zamienia je w postacie pasujące do epoki, z których wiele to prawdziwe postacie historyczne. Wiele rzeczy opowiedzianych w grze to prawdziwe wydarzenia z historii Japonii, odpowiednio wplecione w fabułę gry, gdzie w wyniku nacisków społecznych powstała grupa znana jako Shinsengumi. Zadaniem Shinsengumi była ochrona członków szogunatu Tokugawa przed ogólnokrajowymi grupami lojalistów, którzy czcili cesarza Japonii zamiast jej rządu wojskowego.Ale skupmy się na samej grze. Od razu rzuca się w oczy, że Ishin! to dość budżetowy spin-off. Wykorzystuje nieco starszy silnik UE4, zamiast najnowszego Dragon Engine, podobnie jak starsze Yakuza 0 i 5. Do tego czuć dość duży recykling assetów z innych gier z serii. Grafika jak i lokacje trącą myszką, ale siła tej gry tkwi w innych elementach. Przede wszystkim - najlepszy moim zdaniem system walki ze wszystkich gier z tej serii. Jest szybki, widowiskowy, efektowny. Do wyboru katana, katana + rewolwer, sam rewolwer i pięści. Osobiście wymaskowałem katanę i pistolet, dość unikalne połączenie dzięki któremu dosłownie tańczysz między wrogami, bazując swoją walkę na szybkości i unikach. Uwielbiałem jak wrogowie, nawet wykorzystując różnorakie sztuczki czy specjalne ciosy, nie byli po prostu w stanie mnie trafić :) Ale tutaj jest coś za coś - byłem szybki ale zadawałem małe obrażenia, natomiast grając samą kataną zadawałem ogromne, ale walka była znacznie większym wyzwaniem i ciągle trzeba było parować/kontrować, inaczej od razu gleba. Finishery topka i jest ich mnóstwo, robią wrażenie. Ogólnie - bardzo fajny system, każdy znajdzie coś dla siebie. Do tego, wraca większość postaci z wszystkich gier z serii, od Yakuzy 0 zaczynając, a na Like a Dragon kończąc. Te same twarze, Ci sami aktorzy głosowi, tylko wcielają się w inne osoby, w większości znane postacie z historii Japonii. Będę szczery, przez pierwsze 20-25h gubiłem się strasznie, bo co widziałem kolesia to od razu w głowie "o to ten detektyw z Y2!" albo "o, to ten złol z Y3", ale w końcu się przyzwyczaiłem i zacząłem łapać kto jest tutaj kim. Osoby które nigdy nie grały w żadne Yakuzy, pod tym względem będą miały chyba trochę łatwiej. Fabuła bazuje w dużej części na prawdziwych wydarzeniach i jest naprawdę interesująca, szczególnie dla fanów japońskiej kultury, są zwroty akcji, lepsze bądź gorsze, krew się leje, sporo osób tutaj ginie. Finał nie rozczarował, moze jedynie nieco zdziwil, bo dość ogólnikowo znałem los głównego bohatera tej opowieści, czyli Sakamoto Ryomy, i nie wiedzieć czemu, tworcy zakonczyli gre w dosc nieoczekiwany sposob, chcac chyba zamknac ta historie w miare pozytywnie (https://en.wikipedia.org/wiki/Sakamoto_Ryoma). No ale taki byl ich wybor kreatywny i mieli do tego prawo. Questy poboczne jak to w Yakuzach - połowa z nich to typowe Yakuzowe odklejki, ale trafiały się też lepsze. Pobawiłem się trochę w łowienie ryb, pośpiewałem w karaoke, nawet wziąłem lekcje tańca :D Ogólnie fajna gra, ale zdecydowanie nie dla każdego. Gdybym miał wystawić jej ocenę, to dałbym jej 7,5/10 za interesującą fabułę, świetnie zrealizowane filmowe cutscenki i ten naprawdę dobry system walki.

7.5

20 grudnia 2024 - Recenzja Gry

Yakuza: Like a Dragon

Like a Dragon ukończony, na koncie 52h, zrobione 42 z 52 questów pobocznych, lvl. 63. LAD to nowe otwarcie dla Yakuzy - nowy portagonista, nowe miasto, całkowicie zmieniony system walki, wprowadzenie kompanów. Ichiban - nowy protagonista, niekoniecznie każdemu przypadnie do gustu. Jako postać, posiada bardzo dobrze napisaną historię, którą odkrywamy i poznajemy przez całą grę - i jest ona bardzo, ale to bardzo dobra - jednak sama postać, pod względem charyzmy, a także pod kątem pewnych dziwnych zachowań czy podejmowanych decyzji, trochę ( a może nawet sporo?) ustępuje legendarnemu już Kiryu Kazumie z Yakuzy. Jeśli chodzi o system walki - o ile przez pierwsze 5-10 godzin było dość ciężko, biorąc pod uwagę przejście z systemu walki w czasie rzeczywistym na walkę turową, o tyle po 15-20h wsiąknąłem na maxa, i uważam że to był bardzo dobry ruch ze strony twórców. Przede wszystkim mamy kompanów, których możemy dobierać do drużyny, a każdy z nich prezentuje inne unikatowe umiejętności, które można zmienić w trakcie gry na inny system, który preferujemy. Do tego w typowym "grindzie" można włączyć automatyczną walkę, co jest jednym z najlepszych elementów QoL jaki widziałem - gdyby nie to, w życiu nie dobiłbym do 63 levelu, po prostu nie chciałoby mi się tyle walczyć. Kompani mają swoje własne historie, swoje własne side questy, i mają bardzo dużo do powiedzenia zarówno podczas cutscenek jak i podczas kręcenia się po mieście. Nowe miasto jest ok, ale wydaje mi się krokiem wstecz względem tego co widziałem chociażby w Judgement, który był wydany przed LAD. Widać że jest nowy silnik, że gra działa lepiej, że jest więcej możliwości, ale wygląda to trochę... budżetowo? Stare Kamurocho z kolei wygląda tutaj o niebo lepiej. Do tego gra jest zapchana klonami, czy to na ulicach czy w walkach grupowych nieraz przychodzi nam walczyć z 2-3-4 identycznie wyglądającymi postaciami, i tak przez całą grę... Strasznie to słabe, kolejny krok wstecz względem Judgement. Fabuła - robi wrażenie. Całościowo jest bardzo dobrze napisana, ma swoje naprawdę mocne momenty, jest bardzo dużo powiązań z poprzednimi graniami, jest sporo spodziewanych i niespodziewanych powrotów (którzy fani Yakuzy pokochają), jest sporo dramy, jest dużo emocji. Ale są też dziwne, niepasujące, wyskakujące totalnie znikąd motywy. Zachowanie Ichibana drażni w wielu momentach, jest po prostu nielogiczne. Scenarzyści nie do końca popisali się też pewnymi motywami, takimi jak np. zdrada jednego z towarzyszy, który po tym co zrobił zasłużył zwyczajnie na kulę w łeb albo kulę u nogi i skok do rzeki, a tymczasem zaserwowano nam motyw że mu wybaczyliśmy i nic się nie stało, nadal się lubimy. To było tak głupie, że zacząłem orać fora czy może ja czegoś nie zrozumiałem czy może źle to odebrałem - okazało się, że przeważająca większość fanów odebrała to tak samo jak ja. I podobnie jak przeważająca większość graczy, tego kolesia już nigdy nie wybrałem do drużyny, bo nie chciałem oglądać już jego samolubnej zdradzieckiej mordy, ale niestety pojawiał się już do końca gry w każdej cutscence, co nieco zniszczyło mi feeling i dalszy odbiór gry. Szkoda, że nie można było go po prostu usunąć z drużyny. Mam też pewne ale względem finału - wpierw przedostatni boss, który w 2-giej fazie walki miał mnie na 1 STRZAŁA (wystarczy że jeden raz podczas długiej walki blok mi nie wyszedł i było po mnie), pomimo tego, że on był na 60lvl a ja na 63lvl. Absurdalne. A potem ostatnia cutscenka z finałowym villainem, gdzie nagle totalnie znikąd pojawił się ktoś, kogo tam w ogóle nie powinno być, bo ta postać zwyczajnie nie miała prawa wiedzieć gdzie jestem, pobawił się w nożownika... i sobie poszedł, a moja postać... w ogóle na to nie zareagowała? Romanse też gorsze niż w Judgement - tam było bardzo fajny system randek, a tutaj jakieś przynieś, zainwestuj, pogadaj - miałem nadzieję że z Saeko będzie coś fajnego, zamiast tego jedna custcenka do niczego nie prowadząca i koniec. Spore rozczarowanie. Bardzo dobre motywy, bardzo fajne nowości, przeplatają się tutaj z nieco dziwnymi. Z jednej strony nowe miasto, nowy protagonista, nowy system walki, kompani, fajna fabuła - z drugiej klony, nieco budżetowe wykonanie Yokohamy, wplecione dziwne i niepasujące motywy fabularne. Z nowszych Yakuz, Judgement zrobił na mnie lepsze wrażenie - lepszy i bardziej charyzmatyczny protagonista, lepiej wykonane miasto, lepsze questy poboczne, fabuła o wiele bardziej dojrzała i niepowiązana stricte z mafijnymi motywami. Ogólnie bawiłem się naprawdę fajnie, zdecydowanie najlepszy element to nowy system walki i kompani, ale pod każdym innym względem jest co najwyżej dobrze. Ode mnie 7,5/10.

5.0

17 listopada 2024 - Recenzja Gry

Dragon Age: The Veilguard

Dragon Age Veilguard ukończony, na koncie 72h, zrobione wszystkie questy towarzyszy, 97% questów pobocznych, wszystkie miasta wymaksowane.Jako fan Dragon Age, który zakochał się w tej serii od czasu jej premiery w 2009 r., mam ogromny problem z oceną Veilguarda. Łatwo byłoby ocenić tą grę zero jedynkowo, skupić się na Taash, na kontrowersjach, cytować pierdoły z tych jakże klikanych filmików na YT i przywalić jakieś 2/10 z dopiskiem SYF. Ale w takie coś bawić się nie zamierzam.Każdy z nas, bardziej lub mniej, zdaje sobie sprawę, jak burzliwy był proces powstawania tej gry. Różni ludzie, różne wizje, resety, restarty itd. Ostatecznie gra trafiła w ręce osób, które z poprzednimi odsłonami, poza nielicznymi wyjątkami, nie miały absolutnie nic wspólnego. Wydarzenia z DAO i DA2, poza dosłownie kilkoma odniesieniami, nie zostały wzięte w ogóle pod uwagę. Wydarzenia z DAI z kolei w bardzo ograniczonym stopniu. Lore został wzięty pod uwagę tam, gdzie im pasował do kontekstu ich historii, a tam, gdzie nie pasował, to albo go zmienili albo o nim zapomnieli. Technicznie grze nie można nic zarzucić (do moich crashy na chwilę obecną się nie będę odnosił, bo odnotowuje je wyjątkowo mały procent graczy). Gra w zasadzie nie ma żadnych bugów czy glitchy, przez całą grę jeden jedyny raz miałem jakiś problem, który znikł po ponownym wczytaniu gry. Animacje są ładne, płynne, szczególnie animacje włosów to jest topka. Cutscenki to jest poziom Bioware jaki pamiętamy, bardzo ładnie wykonane. No ale przejdźmy do samej gry.PLUSY:Veilguard to przepiękna gra dla osób, które akceptują wybrany przez twórców styl artystyczny. Widać, że w design lokacji włożono wiele serca, mogą się podobać. Warto też dodać, że questy towarzyszy mają swoje własne dedykowane lokacje, które czasami naprawdę potrafią pozytywnie zaskoczyć. Walka jest szybka, dynamiczna i efektowna, dla osób, które preferują graficzne fajerwerki. Eksploracja ma swoje pozytywne momenty, jest wielopoziomowa, jak ktoś lubi ładne widoczki to będzie miał tutaj co robić. Akty 1 i 2 pod kątem fabuły głównej robią całkiem niezłą robotę. Czuć w nich ducha Dragon Age, do tego gra operuje ogromną ilością lore i pod tym kątem dochodzi do wielu bardzo różnych zwrotów akcji, często kompletnie wywracających do góry nogami wszystko, co do tej pory wiedzieliśmy, albo sądziliśmy, że wiemy. Dynamika w tych dwóch aktach jest całkiem dobra, chce się odkrywać co dalej. Gra jest oparta na systemie małych hubów, często korytarzowych, co bardzo przypomina Dragon Age 2 i jest ogromnym odejściem od tego, co było w Inkwizycji – moim zdaniem rozwiązanie na plus, biorąc pod uwagę jak słabe doświadczenie pod tym względem oferowała poprzednia odsłona. Prawie wszystkie wątki związane ze Szarą Strażą, zarówno w kontekście fabuły głównej jak i questów pobocznych, trzymają niezły poziom i dobrze wpisują się w opowieść. Jeśli chodzi o kompanów – podkreślam tylko wątek personalny– warto skupić się na Harding, bo jej wątek, początkowo dość z nudny, z czasem robi się dobry, a pod koniec nawet bardzo dobry. Wątek Darvina ma również bardzo dobre momenty. Neve jest ok, ale pod warunkiem, że jako frakcję wybierzecie Smoki Cienia. Taash również jest ok, pomijając (wiadome) wątki. Cieszą powroty takich postaci jak Varric, Morrigan, Dorian czy Inkwizytor/ka. Finał gry to typowe Bioware – świetnej jakości cutscenki, epickie walki, bardzo dużo się dzieje, gra stara się grać mocno na emocjonalnych nutach, co czasem wychodzi lepiej (szczególnie, jeśli grało się w DAI Inkwizytorką i miało romans z Solasem) a czasem gorzej. Zdecydowanie warto znać wątki z DAI Tresspassera. Finał definitywnie kończy całą opowieść.MINUSY:Rook, jest jedynym protagonistą w całej serii (dla porównania: Origins – 6 różnych prologów, Hawke – historia rodziny, Inkwizytor – klan Lavellan), który nie ma żadnej przeszłości, i żadnej własnej historii do opowiedzenia. Jego wprowadzenie ogranicza się do jednego ekranu powitalnego, wybrania frakcji - co wpływa tylko na niedużą ilość unikalnych dialogów - i początkową wizualizację. Tyle. Rook to tak po prawdzie bezosobowy manekin i przytakiwacz, postać, której główną rolą jest spełnianie zachcianek innych, a rolą dodatkową ciągłe podtrzymywanie innych na duchu i ciągłe przypominanie im o tym. Gracz jest notorycznie wprowadzany w błąd, jakoby miał jakąkolwiek decyzyjność w jakimkolwiek temacie, podczas gdy tak naprawdę nie ma żadnej – czego byś nie wybrał, efekt będzie zawsze ten sam. Wynika to głównie z drzewka dialogowego, które zostało tutaj zamieszczone po to, by takową decyzyjność pozorować. Ale wracając do samych dialogów – ciężko określić, do jakiego odbiorcy są one kierowane. W fabule głównej i wątkach związanych ze Szarą Strażą i Plagą odbiorcą wydaje się być osoba dorosła, podczas gdy we wszystkich innych odbiorcą wydają się być stali bywalcy kanałów CBeebies czy TeenNick. Powiedzieć, że wszystko jest ugrzecznione, to jakby nie powiedzieć nic. Poza wątkami stricte Dragon Age’owymi, gra momentami wydaje się być produktem ubocznym jakieś terapii grupowej – trzymajmy się razem, wspierajmy się, w grupie siła, miłość dla każdego, każdy dobry uczynek będzie wynagradzany, trzeba umieć wybaczać, każdy zasługuje na drugą szansę itd. Ten przekaz jest kierowany do gracza po każdym ważniejszym wątku fabularnym, raz po raz, w kółko i na okrągło. Gra jest liniowa do bólu, co może być akceptowalne dla casualowego gracza, ale nie dla fana Dragon Age. Do tego dynamika gry kompletnie siada w Akcie 3-cim, po naprawdę niezłym finale Aktu 2-ego, gdzie gracz zostaje zasypany ogromną ilością słabego i nic nie wnoszącego contentu. Gra co rusz funduje nam wycieczki do lasu w celu wypicia herbaty czy nakarmienia zwierzątek, a także po to by zamienić z kimś dosłownie kilka zdań, niewiele wnoszących do fabuły całości. Do tego po prawie każdej takiej wycieczce, czeka nas kolejna porcja terapii grupowej w Latarni, gdzie musimy znowu uspokajać zatrwożone umysły naszych kompanów, że jednak wszystko będzie dobrze, bo jesteśmy razem i będziemy się zawsze wspierać. Często jesteśmy świadkami ekscytujących konwersacji o tym, kto woli ser a kto biżuterię, czy kto, ile ubił różowych świnek. Pozostali kompani - w większości nudni i do zapomnienia. Wątek Lucanisa – ktoś chyba zapomniał, że mówimy tutaj o Antiviańskich Krukach, którzy nie biorą jeńców i nie zamykają zdrajców w pokojach, by zrozumieli swoje błędy. Miałka postać, zmarnowany potencjał. Jego wątek kompletnie siada w fazie finałowej, do tego wydaje się niedokończony w kontekście opętania. Zabrakło czasu, chęci czy pomysłu? Bellary chyba nawet nie warto komentować, choć zaskoczyło mnie, jak twórcy postanowili wykorzystać akurat jej postać w fazie finałowej. Emmrich to nekromanta w wersji PG-12. No i zostaje nam Taash. Tak jak pisałem wcześniej, polubiłem jej postać. To co jednak zrobiono z nią w Akcie 3, jest po prostu smutne. Nie zrobili tym przysługi ani fanom Dragon Age, ani społeczności, którą ta postać ma reprezentować. A jeśli już jesteśmy w strefie intymności, to gdzie te wielce reklamowane i dopracowane romanse, bo ja z Neve zobaczyłem jedynie jeden pocałunek, leżenie na sofie i zamknięte drzwi. Pozytywy systemu walki już opisałem, teraz pora na jego minusy. Po 15-20h zaczyna nużyć. Wszystko to, co będziesz używał do samego końca gry, zobaczysz już na samym początku. Będziesz po prostu silniejszy, tyle. Kompani robią za widownię, i są głównie po to, żeby można było bawić się w efektowne combosy. Wszystko uproszczone do granic możliwości, zapewne świetne rozwiązanie dla casualowego gracza, ale ciężkie do przełknięcia dla fana Dragon Age. Nie ma tu żadnej taktyki czy strategii, po prostu biegaj, czekaj na odnowienie, combos, i tak cały czas. Po jakimś czasie gra się jak na automacie.Wątek Varrica Moim zdaniem jedną z rzeczy, które kompletnie nie wyszły w tej grze, jest postać Rooka, totalnie bezosobowego, przypadkowego protagonisty. Gdy robiłem ten finał, gdy stała obok mnie Morrigan, Inkwizytorka i Solas, zastanawiałem się, dlaczego taki random jak Rook tutaj stoi, a nie Hawke. Tak, Hawke. Ten Hawke, którego zarówno w finale DA2 jak i w Inkwizycji szukał Zakon, bo znał wszystkie przyczyny wybuchu konfliktu wojny między Magami i Templariuszami; który wbrew wszelkim przeciwnościom został bohaterem Kirkwall; który znał wszystkie osoby powiązane zarówno z Origins jak i Inkwizycją, a także pomagał Inkwizycji na pewnym etapie. Moim zdaniem to on powinien być głównym protagonistą w tej grze. Tak wiem, mógł przecież zginąć w Inkwizycji, ale mało tutaj zmienili, żeby im pasowało do narracji? Wystarczyło wrzucić w lore, że tam ginął jeden ze Strażników Alistair/Loghain i tyle. Mielibyśmy doskonałe połączenie fabularne wszystkich gier, niesamowity finał z najważniejszymi postaciami wszystkich 3 gier w jednej scenie, niesamowity wydźwięk zwrotu fabularnego z Varriciem, bo przecież Hawke był jego najbliższym przyjacielem. I po forach widzę, że wiele osób uważa tak samo.Podsumowując:Zagrałem, bo jako fan serii, chciałem zobaczyć jak to się kończy. Czy finał mi się podobał? Ogólnie tak, bo miałem dobre zakończenie z Solasem i Inkwizytorką. Czy mógł być lepszy? Mógł. Czy gra mi się podobała całościowo? Nie, zmęczyła mnie strasznie. Czy ma warte zapamiętania wątki? Kilka ma. Czy to najgorsza gra z serii? Moim zdaniem tak. Czy zagrałbym ponownie? Nie. Czy mogę ją polecić innym? Casualom - a pewnie, czemu nie grajcie sobie i bawcie się dobrze. Fanom Dragon Age – nie bardzo, bo będziecie zawiedzeni, ale wybór należy do Was.

8.5

8 września 2024 - Recenzja Gry

Judgment

Judgement ukończone, na koncie 33h.Judgement to spin-off serii Yakuza, wydany w 2018 r., oparty na najnowszym silniku Dragon Engine, dzięki czemu wygląda naprawdę świetnie i odpowiada obecnym standardom. Akcja dzieje się w Kamurocho, więc wszyscy fani serii będą czuli się jak w domu, ale znajomość jakichkolwiek innych odsłon absolutnie nie jest wymagana, bo poza lokacją nie ma praktycznie żadnych połączeń fabularnych z poprzednimi Yakuzami. Tym razem nie wcielamy się w lokalnego Yakuzę, a w prywatnego detektywa Takayuki Yagami. Nasz detektyw kiedyś był prawnikiem, a jego największy życiowy sukces przerodził się w jego największą życiową porażkę, kiedy wybroniony przez niego od zarzutu zabójstwa klient, kilka tygodni po wypuszczeniu z więzienia, brutalnie zabił i spalił swoją dziewczynę… i tutaj zaczyna się nasza historia.Przez pierwsze 2-3 godziny, ze względu na Kamurocho, jakoś dziwnie chodziło mi się po mieście, bo aż szukało się wzrokiem wychodzącego gdzieś zza zakrętu Kiryu albo Goro, ale (na szczęście) takie coś nie nastąpiło, a gra dość szybko przekonała mnie do siebie swoją nową formułą kryminału. Judgement całkowicie sprawdza się jako osobny byt, niepowiązany z resztą serii. Fabuła jest po prostu fantastyczna – bardzo poważna, a w tle jest naprawdę dobra zagadka kryminalna i zbrodnia, a także choroba, która dotyka coraz więcej osób na całym świecie, a szczególnie w Japonii. Jest bardzo dobrze napisana, odpowiednio skondensowana i dawkowana, a ostatnie 3 chaptery (z wszystkich 12) to jest po prostu mistrzostwo świata. Gra może nie jest aż tak emocjonalna (w kontekście romantycznym czy uczuciowym) jak inne odsłony Yakuzy, bo twórcy skupiali się na innym elementach, ale zamiast tego w wielu momentach wywołuje po prostu ciary, bo ciężkich i drastycznych motywów jest tutaj naprawdę sporo – to jest zdecydowanie najbardziej mroczna odsłona z tej serii. Postacie poboczne są naprawdę interesujące i chce się je poznawać, bardzo dużo wnoszą do świata gry a ilość interakcji z nimi jak naprawdę spora. Antagoniści – rewelacyjni, są bardzo dobrze napisani, historie kilku z nich są naprawdę ciężkie i łatwo zrozumieć, dlaczego robią to co robią (na ich miejscu wielu z nas zrobiłoby dokładnie to samo), w tle jest też bardzo dużo odcieni szarości, które bardzo wpływają na sprawę którą prowadzimy. Tutaj naprawdę nie ma łatwych i prostych motywów, ale na szczęście nasz kolega Kaito stara się od czasu do czasu wnieść trochę elementów zabawowych, co jest bardzo na plus. Bardzo fajnie wyreżyserowane są cutscenki, widać, że to już znacznie wyższy poziom niż w poprzednich grach. System walki był w porządku, podobały mi się animacje podczas wykonywania różnych combo, były naprawdę świetnie zrobione. Questów pobocznych jest niewiele (moim zdaniem na plus), i większość z nich jest naprawdę fajna. Minigierki w porządku, jak nigdy spędziłem sporo czasu grając w darty, mamy też możliwość „romansowania” z 4-ema dziewczynami, zrobiłem 3 takie „romanse” i przyznam, że ten system randek był całkiem fajnie zrobiony, a historie tych dziewczyn naprawdę przyjemne. No i latanie dronem jest mega! Sprawdza się zarówno jako narzędzie detektywistyczne, a także jako zabawka do latania po mieście. Na minus dałbym trzy rzeczy – śledzenie podejrzanych, cyklicznie wymuszane walki, kiedy poziom zagrożenia wzrasta do 100% i pewne dziwne motywy przy niektórych sprawach. Śledzenie jest dość proste, ale wyjątkowo monotonne, po dłuższym czasie nudzi i nie zapewnia żadnych atrakcji/emocji – motyw, który trzeba po prostu odfajkować, a trochę tego śledzenia jest - a to jakiś mąż który nagle zaczyna zostawać dłużej w pracy i żona nosem wyczuwa romans, a to jakiś dziwny typ który śledzi młode dziewczyny i się przed nimi obnaża itd. Te cyklicznie wymuszane walki (poprzez sms o tym, że jacyś bossowie przybyli do miasta) po jakimś czasie naprawdę zaczynają wkurzać, bo doświadczenia zbyt wiele się nie dostaje, a jeśli się od razu nie pobiegnie i nie wyeliminuje tych 2 bossów, to dosłownie przy każdym zakręcie ktoś będzie do nas doskakiwał. Odnośnie tych dziwnych motywów - gra czasami każe nam rozwiązać jakąś poboczną sprawę kryminalną, nie dając prawie żadnych wskazówek gdzie iść i czego konkretnie szukać, dwa razy musiałem posiłkować się googlami, bo seryjnie nie wiedziałem w pewnym momencie co mam zrobić żeby popchnąć quest do przodu, a notatki nic nie dały.Judgement to bardzo dobra gra, a dla fanów Yakuzy to wręcz pozycja obowiązkowa. Gdybym miał ocenić ją całościowo, sądzę że byłoby to w granicach 8,5/10, ale gdybym miał ocenić tylko i wyłącznie element fabularny – jest fantastyczna, świetnie napisana, wciąga na maxa i zaskakuje, a kiedy trzeba to aż przechodzą ciary – dla mnie to jest murowane 9,5/10, i nie dziwię się że fani Yakuzy, obok 0, uważają ją za jedną z najlepszych odsłon w całej serii.

9.5

1 września 2024 - Recenzja Gry

Yakuza 6: The Song of Life

Yakuza 6 ukończona, na koncie 16h. Wydawało mi się, że grając aż 6 gier z tej serii pod rząd, widziałem i doświadczyłem już wszystkiego, co ta seria może zaoferować. Na szczęście, bardzo się myliłem. Y6 to piękna gra, pod wieloma względami. Tak jak miałem nadzieję, po ogromnej i rozdętej aż do przesady Yakuzie 5, dostałem mniejszą, kameralną, bardzo emocjonalną i skupioną na bohaterach odsłonie. Oczywiście jak zawsze historia dzieje się w Kamurocho, jest też trochę Okinawy, ale przede wszystkim dostajemy coś zupełnie nowego - Onimichi, w prefekturze Hiroshima. Przepiękna, urocza, i nie za duża lokacja, w której poznajemy nowych bohaterów - i właśnie - nie pamiętam, bym w jakiejkolwiek innej odsłonie tak bardzo polubił bohaterów, jak tą paczkę chłopaków z Onimichi. Są po prostu świetni, normalni, do tego też zabawowi kiedy trzeba (motyw z kopem prosto w twarz za tekst "czemu nie założyłeś gumki" po prostu mnie zniszczył xD). Yakuza 6 jest kontynuacją wszystkich poprzednich odsłon i jednocześnie zakończeniem historii Kiryu Kazumy, bohatera Yakuzy od pierwszej odsłony, czyli Yakuzy 0. Historia chwyta za serce, jest rewelacyjnie napisana, nie ma żadnych zbędnych przedłużaczy i niepotrzebnych motywów. Nowi bohaterowie są bardzo interesujący, mają naprawdę fajne historie, które poznajemy w miarę grania. Jedno wyróżnia Y6 od innych odsłon - jeszcze w żadnej innej grze w tej serii, nawet w mojej topowej Yakuzie 0, jeszcze tak bardzo nie znienawidziłem antagonistów, jak w tej odsłonie. Są po prostu nieludzcy, totalnie zepsuci i pozbawieni jakichkolwiek normalnych odruchów na taką skalę, że po prostu się ich nienawidzi i ma się nadzieję ich wykończyć w jak najbardziej bolesny sposób. Są też świetne odcienie szarości, gdzie przez całą grę nie wiemy kim jest dany człowiek i dopiero w finałowym momencie jego/jej życia dowiadujemy się, kim naprawdę ta osoba była. Czytałem na redditach dyskusje odnośnie "wielkiego sekretu Onimichi", którą gracze określili jako rozczarowującą - cóż, moim zdaniem to jest bardzo dobry motyw, ale pod warunkiem że zna się i rozumie japońską kulturę, w stopniu nieco większym niż podstawowym - symbolika i historia to tutaj podstawa. Dla typowego zachodniego odbiorcy, który o Japonii wie tyle, ile widział na discovery to może być meh, a dla Japończyków to jest wielki symbol, o którym do dziś mówi się z wielkim szacunkiem. System walki na poziomie Y2, choć trochę łatwiejszy - i mi się to bardzo podobało, ale wiem że ultrasi Yakuzy byli nieco zawiedzeni tym uproszczonym systemem - mi to pasowało, bo moim zdaniem ta seria fabułą stoi, a nie walkami na ulicach, a bossowie łatwi nie byli. Minigierek bardzo mało, ale wydaje mi się że tutaj nastawienie było przede wszystkim na fabułę, i to zdało egzamin, wszelkie rozpraszacze o wiele mniej by tutaj pasowały niż w poprzednich odsłonach.W podsumowaniu - wydaje mi się, że Yakuza 6 dostarczyła wszystko to co powinna, i zrobiła to w doskonały sposób. Każda mniejsza czy większa historia, czy to pani z baru, ambitnego gangusa z Kamurocho, czy też lokalnego Patriarchy Yakuzy z Onimichi jest świetnie nakreślona, interesuje, działa na poziomie emocjonalnym. Zakończenie jest mocne, emocjonalne, i bardzo trudne dla fanów Kiryu, ale ma bardzo wielki sens, biorąc pod uwagę wszystko to, co się działo w ostatnich 3 grach. Jest też pożegnaniem z wieloma innymi bohaterami, którzy pojawiali się od czasu Yakuzy 0, i z tym wszystkim, co do tej pory znaliśmy. The Dragon of Dojima już na zawsze pozostanie legendą Yakuzy i Kamurocho, a Haruka w końcu dostała szansę, by stworzyć normalną rodzinę, dzięki czemu Haruto - jako pierwsze dziecko w całej tej serii - nie będzie sierotą. Rewelacyjna gra, za fabułę z czystym sercem mogę dać 9,5/10, to jest zdecydowanie moja druga ulubiona gra w całej serii po Yakuzie 0. Wraz z zakończeniem historii Kiryu, po 7 grach pod rząd, uważam że to idealny moment, żeby zrobić sobie przerwę od tej serii :) Mam już zakupione kolejne odsłony, w tym spin-offy, ale muszę nabrać nieco dystansu i świeżości zanim do nich podejdę. A ode mnie jeśli chodzi o serią Yakuza - grać, nie zastanawiać się, tylko grać.

7.0

1 września 2024 - Recenzja Gry

Yakuza 5 Remastered

Yakuza 5 skończona, na koncie 41h. W odróżnieniu od poprzednich gier, ta jest po prostu OGROMNA. Składa się z aż 21 aktów które potrafią być naprawdę długie, opowiada 4 różne historie 5 różnych osób, które łączą się ze sobą w finałowych 4 aktach. Gdybym w każdej tej historii robił cały dostępny content poboczny i minigierki, to przypuszczam że mógłbym przebić barierę 150 godzin. Ze względu na jej ogrom, dość ciężko ją ocenić. Bardzo podobała mi się historia Shinady i Haruki/Akiyamy. Obie wniosły sporą dawkę świeżości w świat Yakuzy, do tego zupełnie nowe lokacje, bardzo wiernie odwzorowane na podstawie prawdziwych miast Japonii. Historia bejsbolisty była zupełnie inna niż historie do tej pory pokazane, ale fabularnie była topowa, interesująca od początku do samego końca, taka ludzka, zwyczajna. Haruka z kolei dodała uroku tej historii, naprawdę fajnie grało się te jej tańce i wyzwania, do tego wątek związany z Mirei Park i "marzeniami" był po prostu rewelacyjny, jedna z najlepiej ukazanych postaci w wszystkich grach z tej serii. Wątek Kiryu był ok, nie podobał mi się zaś kompletnie wątek Saejimy - w jego aktach było mnóstwo wymuszanych i frustrujących motywów, sporo bezsensownych elementów i totalnych przedłużaczy, które po prostu denerwowały. Na plus jedynie Baba-Chan - bardzo fajnie nakreślona postać - i ekipa z celi Saejimy.Fabularnie nie ma rewelacji. Gra przez długi czas bawi się z graczem w kotka i myszkę, próbując tworzyć wielką atmosferę tajemnicy i sekretów, które przyjdzie nam odkryć w wielkim finale. BŁĄD. Już w połowie gry założyłem, kto tutaj jest głównym złolem, i nie pomyliłem się. Motyw z nieznaną przeszłością Goro kompletnie nietrafiony. Finałowe akty są bardzo efektywne i efektowne, bo dzieje się naprawdę dużo, ale fabularnie pod wieloma względami rozczarowują. Słabe twisty, historia ma więcej dziur niż ser szwajcarski i czasami jest nielogiczna w wielu momentach, szczególnie scena na dachu. ZNOWU - ZNOWU ten sam motyw, 3-cią grę pod rząd - znowu ktoś celuje, nie strzela, strzela kto inny, ktoś znowu zapomina zabrać broń itd. Czy naprawdę twórcy aż tak utknęli w tym schemacie, że już kompletnie nie potrafią z niego wyjść ? Czy to już będzie stały motyw w każdej kolejnej odsłonie ? Gry z tej serii charakteryzują się też ogromną dozą przesady, szczególnie jeśli chodzi o finałowe walki, ale tutaj już lekko przegięli. Kolesie, których obijałem albo we wcześniejszych aktach albo w poprzednich grach, tutaj nagle w finale dostali tryb Terminatora. Goro dostał supermoce Flasha, Kanai tak mnie obijał że nie byłem w stanie wstać, Baba-Chan z kolei nagle dostał immuna na moją pałkę bejsbolisty (choć do tej finałowej walki to robiłem tą pałką co chciałem), a ostatnia walka Kiryu to był legalnie pojedynek z Terminatorem, Predatorem, Rockym i Rambo w jednym. Do tej pory prym w tej kwestii wiódł Ryuji z Y2, ale tutaj został przebity po całości. A już totalne przegięcie było, jak kolesia w końcu po dobrych 10-12 minutach walki zniszczyłem, a ten nagle sobie wstał, zrobił okrzyk Hulka... i całe zdrowie mu wróciło - musiałem zrobić sobie krótką przerwę, bo inaczej wyłączyłbym grę. Ja naprawdę rozumiem, że w tej serii lubią przeginać, i to bardzo, ale trzeba wiedzieć gdzie jest sufit. I jeszcze jedno - Daigo Dojima to oficjalnie najbardziej zmarnowana postać w całej tej serii, dla wszystkich (łącznie z nim) było lepiej gdyby ktoś go w końcu ukatrupił. Pod wieloma względami gra bardzo na plus - widać że twórcy się starali - historie, lokacje, postacie poboczne, minigierki - ogromna ilość fajnego contentu. Trochę jednak zabrakło odpowiedniego prowadzenia historii, może przez tą dużą ilość wątków i postaci. Były momenty w fazie finałowej, że gdy o kimś mówiono, nie pamiętałem o którą postać z której historii chodzi. Do tego gra trochę jakby straciła swój charakter, dalece wykroczyła poza ramy wcześniej znane w tej serii. Czy to dobrze czy źle - trudno powiedzieć. Wolałbym jednak, żeby w kolejnych odsłonach twórcy wrócili do opowiadania nieco bardziej kameralnych historii, na nieco mniejszą skalę, więcej skupiając się na postaciach i ich relacjach, niż wielowątkowych intrygach, które w podsumowaniu nie robią wielkiego wrażenia. No cóż, jedziemy dalej z tym koksem :)

6.5

1 września 2024 - Recenzja Gry

Yakuza 4 Remastered

Yakuza 4 skończona, na koncie 27h.Po bardzo bolesnym doświadczeniu, jakim była Y3, miałem straszne obawy odnośnie tej odsłony - na szczęście, nieuzasadnione. Twórcy chyba zrozumieli w końcu kilka rzeczy: przede wszystkim jakie wielbłądy popełnili w poprzedniej odsłonie, a także że format, który do tej formy proponowali, już się nie sprawdza i pora wprowadzić coś nowego, odświeżyć serię. Oczywiście, nie udało mi się to pod każdym względem (czy bohaterowie kiedykolwiek się nauczą, żeby pokonanemu przeciwnikowi zabrać leżącą na ziemi broń, bo inaczej jej użyje przeciwko nam/komukolwiek innemu ??), ale w najważniejszych już tak. Główna zmiana jest taka, że nie ma już jednego głównego bohatera, a jest ich aż 4. Każdy z nich ma swoją własną historię do opowiedzenia, każdy dostaje po 4 akty, a ich historie się przeplatają i łączą w wielu momentach. Fabuła jest naprawdę ciekawa, sięga lat 80-tych i tego co widzieliśmy w Y0, bardzo rozbudowuje pewne wątki z tamtych lat a także je zmienia - momentami w lepszy lub gorszy sposób - zależnie od punktu widzenia. Jeśli chodzi o rozgrywkę, to gra nie oferuje wiele nowego - praktycznie to samo co było w Y3, ten sam silnik, te same ułomności, ale gra się jakby trochę lepiej, czuć że ta wersja została nieco bardziej podrasowana. System walki zależny jest od bohatera którego się prowadzi, przyznam że był naprawdę niezły poza jednym kolesiem którym naprawdę ciężko się walczyło, a finałowa walka - czyli 4-ta - była (przynajmniej dla mnie) bardzo trudna i niesamowicie frustrująca - wynikało to przede wszystkim z niskiego levelu tej postaci (grając nim skupiłem się na fabule głównej, omijałem wiele czynności pobocznych), do tego nie wiedzieć czemu akurat w tej walce bohater zachowywał się jak anemik - był niesamowicie powolny, ciężko było kogokolwiek trafić, a te ciągłe strzelanie co 4-5 sekund do mnie (koleś miał magazynek chyba na 300 naboi), które doprowadzało do utraty równowagi, doprowadzało mnie do furii, pad ze 2 razy wylądował na ścianie. Naprawdę fajnie się grało w tą cześć i zabieram się za kolejną :D, z tego co czytałem od teraz powinno być znacznie lepiej, bo kolejne części działają już na nowszych silnikach i erze PS3 mówimy papa.

5.0

1 września 2024 - Recenzja Gry

Yakuza 3 Remastered

Yakuza 3 ukończona, na koncie 11h.Po ukończeniu tej odsłony, odczuwam ogromną frustrację. Przede wszystkim ta gra w ogóle nie zasługuje na miano pełnoprawnej gry z serii Yakuza, bo realnie można ją skończyć w jakieś 7-8h, skupiając się tylko na fabule głównej. To mógłby ewentualnie być jakiś dodatek fabularny, duże DLC. Wpierw plusy: całościowo podobał mi się motyw z Okinawą i dziećmi - wprowadziło to zarówno dużo świeżości w kontekście lokacji jak i zadań z tą lokacją związanych, a tata Kiryu był miłą odmianą od tego, co robiliśmy w poprzednich grach. I na tym plusy w zasadzie się... kończą. Pominę całkowicie wątek gameplaya czy grafiki, bo to słaby remaster starej gry i dobrze o tym wiedziałem zanim rozpocząłem rozgrywkę, więc minusować za to nie będę. Questy poboczne - nie radzę tykać, są po prostu idiotyczne. No ale co z tą fabułą główną ? Cóż, jest... do kitu. I to praktycznie pod każdym względem. Dopóki jesteśmy na Okinawie jest ok, poznajemy dzieciaki, widzimy co się zmieniło i jak sprawy wyglądają, ale potem zaczyna się festiwal jednego klocka za drugim. Wpierw pojawia się jakiś zaginiony brat bliźniak o którym nikt nie wiedział, który wygląda identycznie jak jeden z bohaterów z poprzednich odsłon; potem mamy wprowadzenie nowych bossów Yakuzy, i w zasadzie tego wprowadzenia... nie ma. Są, są źli, dużo krzyczą, dużą grożą... i szybko giną. Byli i już ich nie ma, zostaje tylko jeden kolo - kolejna sierota (twórcy mają chyba jakąś obsesję w tym temacie) z mnóstwem niespełnionych marzeń i odchyłami. Potem pojawia się zły koleś z poprzednich odsłon by się zemścić, po 5 minutach ginie i tyle było jego wątku. Potem kompletnie z czapy zabijają jednego z bohaterów, który był z nami od pierwszej odsłony Yakuzy. Przypadkowo napotykam jakichś kolesi, takich amerykańskich, w tym takiego jednego blondyna w okularach, którzy chcą się bić - no to ich pobiłem, uciekli. Kiedy tak przebijamy się przez ten festiwal bezsensownych rozwiązań fabularnych, nagle zostajemy zaproszeni do pokoju, gdzie jeden koleś przez 20 minut, w formie 6 cutscenek, po których każdorazowo jeszcze gra streszcza co nam powiedział, tłumaczy nam o czym w ogóle jest fabuła tej gry, jakby gracz był zbyt głupi by zrozumieć cutscenki. Wspomina o jakimś BARDZO złym kolesiu którego nikt nie zna i nigdy nie widział, a mnie od razu nachodzi myśl że to pewnie ten blondyn w okularach co go pobiłem w jakiejś uliczce. Na Okinawie poznaliśmy paru lokalnych mafiozów, w tym jednego całkiem fajnego kolesia, który został naszym fanem i postanowił nam pomagać. No i oczywiście co? No ubili go, kompletnie z tyłka, bo nasz bohater nagle stał się idiotą roku, lał jakiegoś kolesia ile wlezie (po raz drugi w tej grze), a potem jakoś tak po walce zapomniał zabrać jego broń, po czym zaczął sobie gadać, a tamten koleś wstał, strzelił... i zabił chłopaka. Scena śmierci tego chłopaka to kopiuj-wklej sceny śmierci innej postaci z Kiwami 1. KOPIUJ-WKLEJ, dokładnie taka sama. Leniwym scenarzystom nawet nie chciało się tego napisać. Zabawne jest to, że koleś dostaje 1 kulę i ginie, a inny dostaje młotem (dużym potężnym młotem) wpierw w plecy a potem w tył głowy - i zgadnijcie co? Nic się nie stało, mały bandaż starczy. Te motywy to chyba pisał jakiś pomylony typ, bo tego inaczej nie idzie określić. A w finale co się stało? A no pojawił się blondyn w okularach - i co? I tak, to jest ten WIELKI zły (zgadłem!), który pojawia się, rzuca parę amerykańskich tekstów... i ginie. I tyle go było. A potem mamy scenkę finałową, gdzie pojawia się jeden z tych bossów Yakuzy, który parę razy groźnie pogadał, potem zniknął a teraz nagle znowu się pojawił, po czym nasz bohater znowu zachowuje się jak idiota i dostaje kosę. FINITO.Goro Majima. Jego wątek był taki że przyszedł, pogadał, mały sparing, potem mnie uratował, życzył szczęścia... i już go nie zobaczyłem do końca gry. Pojawił się po to, by się pojawić.Powiem tak: nie radzę tego nikomu grać. Tylko i wyłącznie do obejrzenia na YT w formie cutscenek albo jakiegoś podsumowania. Wierzyć mi się nie chce, że ta odsłona jest z tej samej serii co Y0, Y1 i Y2.

9.0

1 września 2024 - Recenzja Gry

Yakuza Kiwami 2

Yakuza Kiwami 2 ukończona, na koncie 39h. A więc tak - pod względem jakości fabuły, narracji, gameplaya, grafiki itd. - to gra jest na o wiele wyższym poziomie niż Kiwami 1. Nowy silnik robi mega robotę, Kamurocho i Sotenbori po prostu żyją. Jak zwykle mamy do czynienia z ogromną ilością questów pobocznych (z których wiele wykonałem), mini-gierek (jest manager klubu :D:D, oczywiście wymaksowałem wszystkie panie; jest też Majima Construction - ale to trochę nie moja bajka) a także mnóstwo różnorakich dodatków typu kręgle, magjong, blackjack, poker itp itd. które mnie nie interesują, więc je omijałem. Gameplay jest zupełnie inny niż w poprzednich grach, i na początku było ciężko, ale jak już się przyzwyczaiłem, to grało mi się bardzo dobrze. Z pewnością niejednego fana raził brak różnych styli i drzewek z poprzednich odsłon, ja akurat się nawet cieszyłem bo nie jestem wielkim fanem bijatyk, za to mogłem używać różnorakich katan, noży, kastetów itd. co bardzo fajnie umilało mi motywy "bitewne".No ale przejdźmy do esencji Yakuzy, czyli fabuły. Fabuła jak zwykle jest wielowątkowa, mroczne i brutalne motywy mieszają się z zabawnymi i nawet nieco odklejonymi od rzeczywistości. Kiryu musi zmierzyć się z tym, co pozostawił po finale Kiwami 1, i od tego tak naprawdę zaczyna się ta opowieść. W tle mamy walkę o władzę, walkę o wpływy, zdrady, zemstę, a nawet... rodzącą się miłość. Historia toczy się na przestrzeni 26 lat, i sięga jeszcze przed to co widzieliśmy w Yakuzie 0. Wszystko jest opowiedziane bardzo ładnie, z sensem i zdecydowanie trzyma się kupy. Mogę zrozumieć zarzut, że finał bazuje na dość dużej ilości zwrotów akcji, ale dosłownie każdy z nich - po głębszej analizie - ma uzasadnienie fabularne, i pasuje do kontekstu całej opowieści. I za to czapki z głów, Panowie scenarzyści. Główny antagonista jest świetnie rozpisany i umotywowany, chciałbym więcej takich postaci. No i muszę podkreślić najważniejsze - wrócił mój Goro Majima. Już nie jest zapychaczem, zbędnym elementem do obijania jak w Kiwami 1. W głównej historii odgrywa całkiem sporą rolę, a jego aktor głosowy robi mega robotę. Naprawdę nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak się śmiałem grając w jakąś grę - jego teksty, wątki, motywy, to jest prostu nie do opisania. Ale jest jeszcze jedno, warte podkreślenia - Goro dostaje swoją własną historię poboczną, rozpisaną w 3 aktach, która w pewny sposób buduje bazę do do wydarzeń w głównej historii w wątku Kiryu, ale też... pięknie domyka historię z Yakuzy 0. Zrobili to naprawdę rewelacyjnie - wątek zostaje w końcu po 18 latach zakończony - "regrets? not anymore" ;( Z czystym sercem mogę dać tej historii notę 9,5/10. Czemu nie dyszka? Bo Yakuza 0 po względem emocjonalnym była bezbłędna. Wątek finałowy totalnie mnie zniszczył, gdzie tutaj wątek był po prostu przewidywalny. Tyle ode mnie. Grać i się nie pytać.

7.0

1 września 2024 - Recenzja Gry

Yakuza Kiwami

Yakuza Kiwami ukończona, na koncie 23h. A więc po kolei: Kiwami pod praktycznie każdym względem stoi 3 levele niżej od Yakuzy 0 - każdy element - fabuła, narracja, gameplay, świat, questy poboczne, muzyka - jest bardziej lub mniej słabszy. Byłem na to przygotowany, z prostego względu - Kiwami to jedynie remaster gry z 2005r., a Yakuza 0 (prequel całej historii) powstała 10 lat później, na zupełnie innym silniku. I to po prostu widać. Questy poboczne pominąłem, bo były dramatycznie słabe, zrobiłem może z 4 i odpuściłem, mini-gierki tylko dla wytrwałych, menadżera klubu niestety nie było - więc skupiłem się tylko i wyłącznie na głównym wątku - a ten naprawdę robił robotę. Minęło ładnych parę lat od wydarzeń z 0, powracają praktycznie wszystkie postacie z tamtej gry i naprawdę sporo się dzieje. Jest krwawo, jest brutalnie. Fabuła jest naprawdę niezła, ale trochę razi sposób jej budowania, i staromodna narracja, która sporo psuje szczególnie pod kątem emocjonalnym - a powinno być inaczej, bo przecież tutaj Nie wyobrażam sobie, jakie to było uczucie grać w to lata temu, bez prequelu - to musiało się słabo sklejać fabularnie, bo tutaj jest naprawdę niewiele odniesień do przeszłości tych postaci, skąd się co wzięło, kto jest z kim, jakie ma motywacje itd. Bardzo zawiodłem się wątkiem Goro Majimy, który w 0 miał absolutnie fantastyczną fabułę, a tutaj po prostu... był. Gra jest niezła, jeśli jest się skupionym na wątku głównym - i nic innego w tej odsłonie robić nie polecam. Przy 0 za fabułę dałem notę maksymalną, tutaj sądzę że będzie uczciwie dać takie 7/10 - ale tylko za fabułę, bo inne elementy są po prostu średnie, akceptowalne, zwał jak zwał. Plusem w tym momencie jest, że gra jest krótka :)

9.5

19 lipca 2024 - Recenzja Gry

Yakuza 0

Yakuza 0 ukończona, na koncie 53 godziny.Od bardzo dawna zabierałem się za ten tytuł, a teraz, po ograniu go, mogę jedynie zapytać samego siebie: czemu tak późno? Ci, którzy czytają moje posty wiedzą, że dla mnie w grach dobra fabuła to jest podstawa i absolutny priorytet. I za fabułę Yakuzy 0 mogę dać z czystym sercem tylko jedną ocenę – 10/10. Naprawdę, rzadko zdarzają się gry, które mają tak doskonale rozpisaną fabułę, tutaj idealnie wplecioną w klimat końcówki lat 80-tych, a twórcy zadbali także o to, by gra wiernie oddała wygląd popularnej dzielnicy rozrywkowej Kabukicho z tamtych czasów. Smutne, że tak wspaniała historia nie jest tak popularna, jak na to zasługuje, bo uwierzcie – z tego można by było zrobić świetny kinowy film.Historia jest poważna, mroczna, momentami też bardzo brutalna, wielowątkowa, do tego z wieloma zwrotami akcji. Tutaj nikt nie bierze jeńców - zdrady, intrygi, krew leje się z każdej strony, ludzie cierpią, ludzie giną. Do tego jest bardzo emocjonalna. Zarówno protagoniści jak i antagoniści w tej historii są świetnie rozpisani, tutaj nikt nie jest zły „żeby po prostu być tym złym”, jest wiele odcieni szarości, każdy ma tutaj powody by być tym kim jest i robić to co robi. Wciąga jak bagno, a japoński dubbing po prostu top.Jeśli chodzi o gameplay, tutaj nie jest aż tak przyjemnie. Nie jestem fanem bijatyk, i nie będę ukrywał, że przeraźliwie duża ilość walk nie była dla mnie żadnym wielce przyjemnym doświadczeniem, a czasami wręcz nużyła. Grając po stronie Goro było ok, bo tam wszystko zainwestowałem w kij baseballowy i momentami całkiem nieźle się bawiłem, ale grając po stronie Kiryu nie odczuwałem tej satysfakcji, walki były dla mnie jedynie „drogą do celu”, czyli do rozwijania fabuły. Huby są niewielkie, co ma swoje plusy i minusy; widać też, że gra ma już swoje lata i silnik, na którym była tworzona, nie jest „najlepszym koniem w stajni”.Questy poboczne – wszystkie, co do jednego, fabularne. Żadnego idź przynieś 10 tego, idź zanieś 15 tamtego. Każdy quest opowiadał jakąś historię – lepszą, gorszą, ale na ogół całkiem ciekawe. Te które zaliczyłem oceniam na plus, ale sporo z nich ominąłem (u Kiryu, bo u Goro zrobiłem prawie wszystkie), bo szybko złapałem się, że są one bardzo podobne (jeśli wręcz nie identyczne) strukturą – idź, zagadaj, zrób coś, zagadaj, pobij kogoś, koniec. ALE – jest w tej grze jeden taki quest poboczny – Cabaret Club Czar (manager klubu nocnego) – totalna miazga! Dosłownie gra w grze. Spędziłem całe 3 dni grając tylko w to, rozwijałem kluby, zdobywałem panie, miażdżyłem konkurencję – oczywiście ukończyłem wszystko, zostałem królem wszystkich klubów, zarobiłem BILIARDY (i to dosłownie) jenów, wszystkie panie platynki i złotka na max. Smaczek dla fanów „japońszczyzny” – wszystkim platynowym paniom w tej mini-grze twarze, głosy (i nie tylko :D) użyczają prawdziwe, znane aktorki z japońskiego świata AV ?? Od czasów Gwinta w Wieśku 3, nie pamiętam bym tak dobrze się bawił w jakąkolwiek inną mini-grę jak tutaj. Absurdalnie wciągająca.Mini gry – nie jestem fanem tego typu aktywności, raptem 28% ukończonych. Zagrałem a to w bilard, a to w kręgle, kilka razy pobawiłem się w jakieś karaoke, raz brałem udział w jakimś turnieju. Z tego co widziałem na Liście Ukończeń, bardzo wiele tych mini-gier to totalne pierdoły, jak ktoś lubi takie rzeczy to spoko, pewnie zrobi w tej grze nawet ze 150h. Nie moja bajka.Gra ma wiele śmiesznych (takich typowo japońskich) motywów i odniesień pop-kulturowych, które mimo tego, że są momentami totalnie z kosmosu, świetnie się zazębiają z bardzo poważną fabułą główną. Już zakupiłem kolejne 6 odsłon Yakuzy ??, ale mam na nią długofalowy plan - chcę się tą historią delektować, a nie przez nią przelecieć, czy co gorsza zmęczyć, więc robię sobie teraz przerwę na coś innego, a potem na spokojnie wskakuję w Yakuza Kiwami. Jeśli kolejne odsłony są chociaż w 75% tak dobre jak ta, to wiem, że będę się świetnie bawił.Gra warta ogrania, a jak ktoś się nad nią zastanawiał, napiszę tylko jedno – nie ma nad czym, po prostu grajcie.

8.0

19 kwietnia 2024 - Recenzja Gry

Fire Emblem: Three Houses

Fire Emblem: Three Houses ukończone, na koncie 183h.Co za gra! Naprawdę nie dziwią mnie opinie, że Three Houses to jedna z najlepszych gier, kiedykolwiek wydanych na Switcha, i przychylam się do tej opinii. Złożona, ciekawa i wielowątkowa historia, z wieloma grywalnymi postaciami, gdzie każda z nich ma do opowiedzenia swoją własną historię. Bardzo fajny i wyjątkowo przyjemny turowy system walki taktycznej; dostępnych jest także wiele klas, które można dowolnie rozbudowywać i zmieniać wedle upodobań; bardzo ciekawy system interakcji, trochę podchodzący pod Persony, sporo questów pobocznych, jest też trochę grindu jeśli chce się wymaksować postacie w danej klasie. Do tego bardzo przyjemna oprawa graficzna i fajna, wpadająca w ucho muzyka. Kolejna świetna rzecz - wszystkie postacie z wszystkich domów posiadają pełny voice acting, zarówno podczas misji głównych, dodatkowych, podczas interkacji czy zwykłych rozmów na dziedzińcu - świetna sprawa, totalna rzadkość w jrpg'ach. Już na samym początku gra zmusza nas do podjęcia bardzo ważnego wyboru - który dom będziemy prowadzić, a do wyboru mamy 3: Blue Lions (Dimitri), Golden Deer (Claude) i Black Eagles (Edelgard). Wybór ogromnie rzutujący na fabułę całej gry, bowiem gra dzieli się na dwie części: pierwsze 11 rozdziałów dzieje się głównie w Akademii, i wszystkie historie aż do tego momentu toczą się podobnie, jedyne duże różnice to questy związane z członkami danego domu. Po rozdziale 11-tym, w zależności od wybranego domu, ze względu na ogromny zwrot fabularny, historia dla każdego domu toczy się inaczej i realizujemy zupełnie inne cele. Historia Dimitriego to historia zemsty, Claude'a to historia przetrwania a Edelgard, cóż, to nieco bardziej skomplikowane ;) A więc grałem sobie i grałem, mija jakieś 60-70h, kończę historię Dimitriego, bardzo jestem zadowolony z tego co widzę a tu nagle HALO - napisy końcowe. W tym momencie zdałem sobie sprawę, że KOMPLETNIE NIC NIE WIEM - ani co się tak naprawdę wydarzyło w finale, kim były niektóre osoby z którymi walczyłem, kto to wszystko sprokurował, dlaczego to i tamto - mnóstwo pytań, zero odpowiedzi! No i wtedy okazało się, że żeby poznać CAŁĄ historię, trzeba zrobić... wszystkie 3 domy. No ale że historia dobra, to jadę NG+, tym razem wybierając dom Claude'a - pierwsze 11 rozdziałów niestety prawie to samo, ale potem o Panie - zupełnie inna linia fabularna, inne questy, inne postacie, mnóstwo się dowiedziałem... aż znowu wpadłem na napisy końcowe i nadal widzę, że sporo nie wiem. Heh, no to jadę z Edelgard... i ostatecznie zakończyłem całą historię na 183h :D A po prawdzie i to nie jest koniec, bo w historii Edelgard jest taki moment, że musisz podjąć bardzo ważną decyzję - i od tego po której stronie staniesz, zależy co będzie dalej. Ale teraz, po ukończeniu tej historii, kiedy mam już pełen obraz wiem jedno - było warto. Mega gra, mega historia.Osobiście najbardziej podobała mi się historia Dimitriego, potem Edelgard, na końcu Claude'a. Bardzo fajną opcją jest to, że pomimo iż na początku masz z góry przypisane postacie do swojego domu - różnymi decyzjami, prezentami, okazywaniem wsparcia czy zapraszaniem gościnnie na misje, możesz sprawić że postacie z innych domów dołączą do Twojego - i będą mogły prowadzić nie tylko te pro-Personowe interakcje z Tobą, ale też z innymi członkami Twojego domu. Bywa jednak ze niektóre nie dołączą (względy fabularne), a inne odejdą na skutek podjętych przez Ciebie decyzji (np. zdrady), także trzeba uważać - do tego, na samym początku gry podejmujesz bardzo ważną decyzję, której nie można zmienić w trakcie gry - czy postacie, które zginą w trakcie misji, giną na amen i wszystko co z nimi związane (interakcje, questy dodatkowe, ewentualne romanse) przepada, czy po ewentualnej śmierci podczas misji będą na Ciebie czekały w Akademii, już po jej ukończeniu. Na standardowym poziomie trudności oczywiście z góry wiadomo co wybrać, ale na wyższym radziłbym się dwa razy zastanowić, nieraz naprawdę bywa trudno. Tak naprawdę jedna jedyna rzecz, która mnie w tej grze drażniła, to rozwiązanie gameplayowe zaserwowane przez twórców - żeby poznać całą tą historię, trzeba się przebijać 3 razy przez te same 11 rozdziałów początkowych dla każdego domu - za pierwszym razem to było nowe więc grało się super, za drugim już trochę nużyło i zaczęło się przeklikiwanie, za trzecim już ewidentnie wkur... i robiłem speedruna aż do 11 rozdziału. Mogli to rozwiązać inaczej w opcji NG+, spokojnie zaoszczędziłbym sobie jakieś 30-40h. Sądzę, że z czystym sercem, mogę dać jej ocenę 9/10, odejmując te pół punktu za te 11 rozdziałów x3. Naprawdę bardzo dobra gra, mam nadzieję że trafię jeszcze na coś podobnego.

8.0

16 marca 2024 - Recenzja Gry

Granblue Fantasy: Relink

Granblue Fantasy Relink ukończone, na koncie 24h.Ta gra to dla mnie chyba największa pozytywna niespodzianka tego roku. Gra która pojawiła się totalnie znikąd, z budżetem raptem kilku milionów, w 11 dni zrobiła sprzedaż ponad 1mln kopii, zrobiona z pomysłem, wygląda przepięknie i zostawia takie chociażby Tales Of Arise daleko z tyłu, do tego jeden z najfajniejszych i najbardziej przyjemnych systemów walki, jaki chyba kiedykolwiek ogrywałem (po niektórych walkach z bossami aż palce bolą od pada, ale naprawdę aż chce się walczyć). Bardzo fajny voice acting z wieloma znanymi aktorami głosowymi (ktoś kto ogrywa jrpgi wie o co kaman) i przyjemna muzyczka w tle. Doczepić mógłbym się jedynie do 3 elementów: fabuła choć przyjemna, jest bardzo prosta, totalnie linowa i dokładnie jak to napisał jeden z recenzentów - "pretekstowa", zaś drzewka z liniami fabularnymi bohaterów opowieści są bardzo dziwnie zrobione - w momencie ukończenia fabuły głównej nawet jednego drzewka nie udało mi się ukończyć, można to zrobić dopiero po jej ukończeniu i powróceniu do miasteczka startowego. Ostatnia sprawa to mega ostry grind, wymagany by zobaczyć "ukryte" zakończenie - trzeba ukończyć WSZYSTKIE misje poboczne i wszystkie "walki", na każdym poziomie trudności, żeby sobie je odblokować. Za to daję 0,5 punktu mniej, bo nie lubię takich rozwiązań.Ale całościowo polecam, naprawdę fajna gra.

8.5

3 marca 2024 - Recenzja Gry

Persona 3 Reload

Persona 3 skończona, na koncie 70h. Plusy: fabuła podobała mi się wiele bardziej niż w P5R, przebiła też P4G, a niektóre historie typu "umierający młody mężczyzna" to była topka; Dawn Bennett jako Aigis jest po prostu rewelacyjna; Towarzysze są naprawdę na plus, nie ma tutaj tak wkurzających typów na jakie trafiłem w innych odsłonach; Zakończenie chyba najlepsze jakie do tej pory widziałem we wszystkich Personach, a jeśli się wybrało Aigis jako opcję romansową to już w ogóle jest mega. Świetny balans w finałowej fazie gry, jedna konkretna walka i po zabawie, nie było tego chorego przegięcia jak w przypadku P5R. Minusy: Fabuła świetna, ale realnie było jej tu na 4-5 miesięcy a przeciągnięcie jej aż na 10 miesięcy to jawna przesada, ostatnie 2 miesiące to w zasadzie tylko i wyłącznie rozwijanie Person na mało interesujących postaciach ze szkoły; Ponad 260 poziomów w Tartarusie ? Serio ?; Czuć też było, że to upgrade starszej gry, aktywności było naprawdę mało, do tego bardzo mało interakcji poza szkolnych, szczególnie w kontekście opcji romansowej.Całościowo jedna z lepszych Person, a już napewno lepsza od tej wielce wychwalanej P5R, która była męcząca i przeciągnięta aż do bólu, gdzie ostatnie 2-3 miesiące totalnie nie było co robić, a zakończenie za długie i szczególnie w wątku romansowym bardzo niedopracowane. P3R to fajna gra, ale nie dla wszystkich. Persony albo się lubi albo nie, ale gdybym miał wybierać to jednak wolę starsze odsłony, bo co nowsza to bardziej przeciągnięta od poprzedniej.

8.5

24 lipca 2023 - Recenzja Gry

The Legend of Heroes: Trails into Reverie

Właśnie ukończyłem Trails Into Reverie, na koncie 49h, pewnie pobawię się jeszcze parę godzin trochę w post-game Reverie by sobie umilić czas.Cóż mogę powiedzieć - koniec :) Wielki finał, który kończy całą historię i zamyka wszystkie wątki Estelle/Reana/Lloyda. Kiedy kilka miesięcy temu ukończyłem Cold Steel 4, sądziłem że w finale dostałem wszystko co potrzebuję, i że raczej nie będzie potrzeby by dalej rozwijać jakieś wątki. Na szczęście - myliłem się :) . Twórcy poszli na całość - wróciło 100% wszystkich i to dosłownie WSZYSTKICH postaci pierwszo, drugo i trzecioplanowych związanych z Crossbell (choćby nawet na minutę, żeby dosłownie się chociaż przywitać), a z Liberl i Ereborni zabrakło dosłownie 7 czy 8 osób, i to głównie villainów z tamtych odsłon. Ponad 50 (!!!) grywalnych postaci, jeszcze w żadnej grze nie miałem do czynienia z taką ilością bohaterów :D Bez dobrej znajomości CS i bardzo dobrej Azure/Zero nawet nie ma co podchodzić, powracają nawet postacie z side -questów z tamtych gier, choćby po to by powiedzieć co tam się u nich dzieje po tym jak im tam kiedyś pomogliśmy. Wpierw napiszę co na minus: powrót niektórych bohaterów nie ma sensu. Ot co kręcą się wokół głównych bohaterów, wezmą czasem udział w jakiejś walce lub rzucą jakiś mało znaczący tekst, coś jak John Boyega w SWIX, ale nie ma dla nich żadnej fabuły, ich wątki zamknięto w CS4 a tutaj robią jedynie za tło. Gra dość boleśnie ignoruje wybór LI Reana (a przecież mówimy o 4 grach!), jest raptem jedna scenka w której jest pokazane jej zdjęcie, a moja LI czyli Laura pojawia się dosłownie w 3-cim akcie i nie ma nawet jednej osobnej sceny z Reanem, żadnego dodatkowego dialogu, nic. Tak samo jest w przypadku Lloyda i Ellie. Gra zawodzi w tym aspekcie, szczególnie że na drugim biegunie bardzo ładnie nakreślono rodzące się uczucie choćby w przypadku Rixii czy Randy'ego. Ale to w sumie byłoby tyle jeśli chodzi o minusy. Na plus zaś system 3 osobnych ścieżek fabularnych, z innymi bohaterami, dziejącymi się w innych miejscach. Oczywiście najlepsza jest ścieżka C - nowe postacie wnoszą wiele świeżości, a sama postać C miód malina, wielki szacun dla DC Douglasa za ten voice acting, klasa sama w sobie. Cieszę się że w końcu postać ukrywająca się jako C, dostała tyle czasu na ile zasługiwała. Bardzo fajna historia. Ścieżka Lloyda to całkowite zamknięcie wątku Crossbell, zaś ścieżka Reana spaja wszystkie wątki w jedną, większą historię. Czuć było lekkie zmęczenie materiału, szczególnie przed samym finałem, dlatego cieszę się że to już koniec. Oczywiście gra bardzo interesująco otwiera pewien wątek, który będzie dział się w kolejnych grach z serii Trails - ale tym razem będzie to Calvard, inne miejsce, inna historia, inne problemy, inni bohaterowie. Nie ukrywam że pod koniec uroniłem łezkę. Poświęciłem tej serii grube setki godzin, ale wiem jedno - było warto.

8.0

16 lipca 2023 - Recenzja Gry

Persona 5 Royal

P5R skończone, na koncie 112h.Gra, która pozostawia mnie z wieloma różnymi odczuciami ??Wziąłem się za nią kierowany głównie bardzo pozytywnymi recenzjami i opiniami, a także bardzo dobrymi wspomnieniami z ogrywania P4G, która była niezmiernie miły zaskoczeniem i przy której świetnie się bawiłem przez wiele godzin. P5R pod wieloma względami absolutnie góruje nad P4G – grafika, projekt lokacji, oprawa dźwiękowa, gameplay, usprawnienia QoL, narracja czy naprawdę dobry voice acting. Daleki jestem jednak od stawiania jakichś maksymalnych not, bo P5R moim zdaniem aż tak wyjątkową grą nie jest. To niezła gra, która ma jednak jednego ogromnego minusa – jest zbyt długa, źle zbalansowana i przeciągnięta wręcz do bólu. Są momenty, że fabuła naprawdę śmiga, intryguje, jest tak ciekawie, że czeka się na kolejny dzień i zastanawia KURDE CO TERAZ!... tylko po to by potem przez 10-20-30 nawet dni tak nudzić, że zaczyna się przy niej przysypiać. Coraz więcej zbędnych leveli w kolejnych poziomach w Mementos, coraz większe i na siłę rozbudowywane Pałace, coraz bardziej rozwleczeni bossowie których musisz pokonywać w coraz dłuższych i kilkukrotnych pojedynkach (pada, wstaje, pada, wstaje itd), coraz większe przerwy między wydarzeniami (w Royal w dodatkowej części gry wręcz absurdalne, że coś robisz/z kimś rozmawiasz i gra każe Ci czekać 7 dni by znowu coś móc zrobić, a jak zrobisz dowiadujesz się, że masz czekać kolejne 30 dni, kiedy legalnie nie ma już co robić, bo brakuje contentu, a Ty jesteś na max. levelu i praktycznie wszyscy towarzysze i wszystko inne wymaksowane). Szkoda też, że romans z Kasumi rozpoczyna się na chwilę przed końcem gry, dosłownie kilka scen, raptem 2 eventy, duże rozczarowanie. Jeśli chodzi o samą fabułę była niezła, szczególnie gdzieś tak do połowy gry, a momentami nawet bardzo dobra (wydarzenia, które obserwujemy z perspektywy pokoju przesłuchań) ale potem, gdy nagle weszły standardowe wątki ratowania świata, wszystkiego i wszystkich, zaczęła tracić na swojej atrakcyjności. Chyba bardziej podobały mi się personalne, bardziej skondensowane wątki z dodatkowego semestru i finał był całkiem dobry (poza wątkiem Kasumi - żadnego pożegnania pomimo romansu, "take care", WTF?!). Z towarzyszami jak to zwykle bywa – jedni byli fajni, inni nie, jedni ciekawi, a jeszcze inni bardzo irytujący. Na plus Makoto, Kasumi, Goro Akechi, Futaba, Morgana, Sae i Dr Maruki. Całościowo fabularnie wolałem chyba jednak P4G, fabuła była o wiele bardziej kameralna i ciekawsza, motyw z ciągłym ratowaniem świata z lekka mnie już nuży ?? Ogólnie dobra gra, ale wymagająca bardzo wiele cierpliwości. Małe spostrzeżenie - w przeciwieństwie do Trailsów czy Xenoblade które niedawno ograłem, ukończenie P5R nie wywołało u mnie zbyt wielu emocji.

9.0

11 marca 2023 - Recenzja Gry

The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel IV

Trails Of Cold Steel 4 ukończone, True Ending odblokowany, na koncie 130h.No i stało się, po 6 miesiącach ciągłego grania i utopienia jakichś +500-600h saga The Legend Of Heroes zakończona. Historia ciągnąca się na przestrzeni 1200 lat, rozpoczęta w Trails in the Sky 19 lat temu, w końcu dostała swój wielki finał, w którym (prawie) wszystkie wątki zostały ukończone. Cóż to była za jazda! Czy było warto? Zdecydowanie. Nigdy wcześniej nie grałem w tak wielowątkową, bogatą i długą opowieść z tyloma różnymi postaciami w tle. Finałowa odsłona tej historii bardzo umiejętnie splata wątki w jedną większą całość, twórcy podołali fabularnie na wielu poziomach choć nie obyło się bez kilku zgrzytów. Ja wyznaję zasadę, że co się stało, to się nie odstanie - twórcy jednak postanowili inaczej i zafundowali nam kilka dziwnych (i nie do końca pasujących) motywów, które znacznie obniżają wagę wydarzeń z finału CS3. Jestem w stanie zrozumieć czym się kierowali, ale uważam, że to był błąd - nie wszystko powinno się kończyć happy-endem i nie każdy zasługuje na odkupienie swoich win, biorąc pod uwagę krzywdy, które wyrządził i zbrodnie których się dopuścił. Można było też odczuć na pewnych poziomach, że twórcy powoli tracą parę, że zaczyna brakować im pomysłów, że brakuje świeżości - dlatego gra nie zawiera praktycznie żadnych nowych elementów czy rozwiązań względem CS3, jest bardziej mixem i copy/paste wcześniejszych schematów - ale to w sumie jedyne do czego mógłbym się doczepić, dlatego cieszy mnie, że to już koniec. Jest bardzo emocjonalnie - po drodze jest wiele małych finałów, kończymy wiele wątków, praktycznie wszystkie najważniejsze postacie z wszystkich 3 serii dostają odpowiednią ilość minut by dodać coś od siebie i odpowiednio się pożegnać. Sam finał zaś, cóż, jak się okazuje odcieni szarości jest więcej niż sądziłem. Chylę czoła przed osobami odpowiedzialnymi za napisanie wątku Gilliatha Osborne''a - mógłbym sobie tylko życzyć by twórcy innych gier podpatrzyli u tychże osób, jak się powinno rozpisywać wątki villainów na tak wielu różnych płaszczyznach. Mój Rean ostatecznie zdecydował się spleść swoje losy z Laurą, którą zresztą wybierałem we wszystkich grach - niech dzieci Arseid''ów i Schwarzer''ów będą tak silne jak ich rodzice! :D Ale czy to koniec wszystkiego, po tym jak zakończyliśmy mrok ciągnący się przez Liberl, Crossbell i Erebornię na przestrzeni 1200 lat? Nie, to nie koniec. Finał oprócz definitywnych zakończeń zafundował nam też kilka zaskoczeń, twórcy pozostawili sobie w rękawie na sam koniec kilka asów którymi pokazali nam otwarte ścieżki do kolejnych, już innych historii w tym uniwersum. Pierwsza z nich otwiera się już w lipcu, wraz z nadchodzącym Trails into Reverie. Do tego finał tej opowieści pokazał, jak bardzo ludzie są ludźmi - kiedy zabrakło kanclerza, który trzymał wszystko i wszystkich w ryzach, nagle każdy ruszył po swoje i rozpoczął kolejny konflikt minutę po zakończeniu poprzedniego. My się nigdy nie nauczymy, prawda?Ogromna pustka w sercu, ciężko ją będzie załatać. Cóż, czekam z niecierpliwością na kolejne historie, ale wpierw muszę trochę odpocząć...

9.0

29 stycznia 2023 - Recenzja Gry

The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel III

Po wczorajszym finale mam w głowie totalny rozpierdziel. Co za gra, co za fabuła, co za finał ! Wiek niewinności ostatecznie zakończony - skończyły się dobre szkolne czasy dla Class VII i typowa walka dobra ze złem, gdzie zawsze się wiedziało kto jest tym dobrym a kto jest tym złym. Jak się okazuje nic nie jest czarno-białe i w tle jest mnóstwo odcieni szarości, osoba którą uważałeś za przyjaciela nagle potrafi wbić Ci nóż w plecy a ktoś kogo uważałeś za wroga pomaga Ci w najmniej spodziewanym momencie - i tutaj nic nie bierze się z niczego. Twórcy doskonale rozpisali origin postaci, z którymi dotychczas stykaliśmy się nie mając większego pojęcia kim są i dlaczego robią to co robią. Znakomicie rozpisano wątki, które zostały zapoczątkowano już w trylogii Sky prawie 20 lat temu - pomyśleć że jedna nazwa stała się punktem łączącym wszystkie wydarzenia z trylogii Sky i dylogii Azure/Zero z Cold Steel. Brawa za fantastyczne powroty postaci z tamtych gier i za naprawdę fajne wplecenie ich wątków w opowiadaną tutaj historię. Na uznanie zasługuje szczególnie jak potraktowali wątek Crossbell opowiedziany w Azure/Zero i Special Support Section - fani Lloyda, Elli, Tio czy Randy''ego będą BARDZO usatysfakcjonowani - powrót do Crossbell po wydarzeniach z tamtych gier był niesamowity. Twórcy już nie biorą jeńców - robi się mrocznie, robi się krwawo, robi się źle, tutaj nie ma żadnych happy-endów. Postacie które znamy i lubimy giną na naszych oczach, i to nawet te które były z nami już od samego początku w serii Sky. Gra kończy się totalnym cliffhangerem, który rozbija gracza na drobne. Ale na moje największe uznanie zasługuje rozpisanie głównego villaina w tej grze - KLĘKAJCIE NARODY ! - zachodni twórcy, uczcie się od twórców tej serii jak powinno się rozpisywać takie postacie ! Prawdziwy władca marionetek i szef wszystkich szefów - kiedy już Ci się wydaje że jesteś w stanie go dorwać to gra szybko Cię naprostuje jak bardzo się myliłeś. I co najlepsze - jest to świetnie rozpisane i nie jest wzięte z tyłka. Ponad 5 godzinny finał z pewnością jest kontrowersyjny, zapewne nie tego wielu fanów się spodziewało, a śmierć kilku lubianych postaci nie jest łatwa w odbiorze... Sam finał klimatem trochę przypominał mi Insygnia Śmierci z HP i rewelacyjnie się to grało. Oczywiście gra ma swoje minusy - gameplay w zasadzie jest niezmieniony względem poprzednich gier co dla jednych może być plusem dla innych minusem, rozwiązania związane z cutscenkami i następującymi po nich zwrotami akcji są zrealizowane praktycznie w taki sam sposób i bardzo przewidywalne (zmienia się to dopiero w finale), muzyka nie jest chyba aż tak dobra jak w poprzednich częściach.Ale powiem Wam jedno: gdyby ta gra została zrobiona przez zachodnie studio w zachodnim stylu z typowo zachodnim gameplayem, a także gdyby wyglądała jak większość tych wielce chwalonych hitów AAA - to byłaby moim zdaniem jedną z najlepszych serii w historii gamingu. Ode mnie mocne 9/10.

7.5

3 grudnia 2022 - Recenzja Gry

The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel II

Naprawdę fajna gierka - aczkolwiek CS1 całościowo podobało mi się bardziej, jednak CS2 miał lepszy i bardziej skomplikowany finał ;) Co mogę powiedzieć - historia robi się coraz ciekawsza, coraz większa i wielowątkowa. Po ukończeniu tej części żeby sobie nie psuć dlaszej rozgrywki od razu przeskoczyłem do trylogii Sky, kilka dni temu ukończyłem Trails From Zero a obecnie jestem na początkowym etapie Trails To Azure i na chwilę obecną to chyba moja ulubiona gra z całej serii (pod względem fabularnym). A jak te wątki wspaniale się łączą w tych grach, palce lizać !

8.0

3 grudnia 2022 - Recenzja Gry

The Legend of Heroes: Trails from Zero

Trails From Zero ograne w wersji Geofront z wszystkimi dostępnymi ulepszeniami i teksturami HD.Naprawdę fajna gra, która świetnie opowiada swoją własną historię a jednocześnie kontynuuje/kończy wątki rozpoczęte w trylogii Sky. Jest to pierwsza gra którą zagrałem z japońskim dubbingiem i nie ukrywam że fajnie mi się grało, a oryginalny Voice Acting robił naprawdę świetną robotę. Bardzo dobrze spędzone 48 godzin i już biorę się za Trails To Azure :)

6.0

22 października 2022 - Recenzja Gry

Drakengard 3

Strasznie ciężko ocenić tą grę z kilku powodów: fabuła jest naprawdę dobra - ciężka i mroczna, a jednocześnie mamy w tej grze sporą dawkę humoru żeby ten mrok zbalansować, zaś dyskusje pomiędzy kompanami to jest momentami po prostu mistrzostwo świata. Do tego Zero jako główna postać jest fantastycznie napisana i zdubingowana...Ale nie da się ukryć że gameplay w tej grze jest bardzo słaby, backtracking wręcz tragiczny (w DLC gramy dokładnie te same lokacje tyle że... od końca), a sama gra jest tunelowa do bólu. Pominę też milczeniem finałowego bossa którego odpuściłem po kilkudziesięciu podejściach i ostatecznie zakończenie obejrzałem na YT.Tej grze przydałby się pełnoprawny remake, podobnie jak Drakengardowi 1.

8.0

21 października 2022 - Recenzja Gry

The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel

Kolejna świetna seria od Falcoma !Długa, interesująca, ciekawa i wielowątkowa gra, która jest swego rodzaju rozszerzonym prologiem do znacznie większej historii. Dość prosty, ale fajny system walki; grafika na poziomie znanym z innych gier Falcoma; sporo rozwiązań typowych dla gier jrpg czyli social linki jak w Personach i sporo ścian tekstu, ale gra ma jeden wielki plus: w żadnym momencie nie nudzi, cały czas chce się iść do przodu i odkrywać kolejne fragmenty tej historii. Bardzo miłe zaskoczenie, już nie mogę doczekać się kolejnej części.

6.5

20 marca 2022 - Recenzja Gry

Elex 2

Elex 2 skończony, 61h na koncie, zrobione wszystko co było możliwe do zrobienia, 45lvl, wybrana frakcja Kleryk, romans Zołza.Ogólnie mam bardzo mieszane odczucia odnośnie tej gry. Z plusów to zdecydowanie świetnie przedstawiony świat i eksploracja która po prostu jest bardzo przyjemna, kontynuacja najważniejszych wątków i powrót większości najważniejszych postaci z jedynki, bardzo fajne i zróżnicowane frakcje które oferowały bardzo odmienne "doznania" a także całkiem spora ilość przyjemnych questów pobocznych. Było też trochę naprawdę fajnych dialogów i momentów w których można było się pośmiać. Bardzo podobały mi się motywy i możliwości dołączenia do frakcji, czy to poprzez dokonania czy poprzez "zdrady" których trzeba było dokonać w określonych momentach. Bardzo na plus sposób w jaki pokazano jak się zmieniły frakcje na przestrzeni lat od wydarzeń z Elexa 1 - swoją drogą Morkoni całkiem całkiem, chociaż byli wyjątkowo ostro porąbani. Cieszył też powrót kompanów z jedynki, a szczególnie Zołzy i Falka. Koncert Billy'ego totalnie na plus !!No ale jest też sporo minusów. Fabuła główna nie robi szału, miejscami jest nudna i przeciągnięta do granic możliwości, a finałowy akt gdzie musisz zabić kilka razy po 30x tego czy 25x tamtego jest po prostu wkurzający. Nie ukrywam też że manewr z kopią finału z Elexa 1 "coś nadciąga, musimy się znowu przygotować" jest po prostu słaby. Zabrakło pomysłów ? Polski dubbing bardzo, ale to bardzo nierówny. Słychać że Artur Dziurman który podkładał głos za Jaxa wielokrotnie zgadywał kontekst danej sytuacji i że było to nagrywane bez jakichkolwiek wskazówek od reżysera - wpierw coś mówi, potem krzyczy, za chwilę znowu mówi - chociaż to był cały czas ten sam dialog i nijak te "emocje" odnosiły się do tego co widziałem na ekranie. Były też całkiem niezłe momenty, ale ogólnie dubbing na minus i chyba jednak trochę za dużo wulgaryzmów, szczególnie gdy się gadało z Zołzą czy Baxterem. Dwa motywy które mnie ostro drażniły: pierwszy to narzucenie kanonicznego romansu z Kają z Elexa 1. Nie znosiłem baby i od razu poczułem się lepiej jak wybyła z Bastionu, seryjnie miałem dość jej bezsensownego gadania - rozumiem że ten motyw miał związek z fabułą główną ale nie podobało mi się cholernie to rozwiązanie; drugie zaś to motyw niezabijalności co niektórych osób ze względów fabularnych, i to nawet w bezpośredniej walce.Co do technikaliów - gra ma swoje problemy, ale nie było ich aż tak wiele jakby można się spodziewać - wystarczy powiedzieć że żaden quest mi się nie zabugował. Miałem spadki w Forcie i Grocie, ale po paru tweakach gra raczej w miarę stabilnie trzymała 60 fps'ów. Ogólnie bawiłem się nieźle, ale nie będę ukrywał że całościowo jestem zawiedzony - dla mnie fabuła to podstawa a tu jest moim zdaniem gorzej niż w Elexie 1. Do tego znowu bardzo otwarte zakończenie, które w zasadzie nic nam nie mówi i do niczego nie prowadzi. Mam obawy czy w ewentualnym Elexie 3 znowu nie zafundują "kanonicznych" wyborów, bo jeśli seryjnie znowu się okaże że z automatu to Kaja jest moim "wyborem" z Elexa 2, to ja z tego pociągu wysiadam na najbliższej stacji.

7.0

14 lutego 2022 - Recenzja Gry

Ys IX: Monstrum Nox

Właśnie ukończyłem Ys IX Monstrum Nox - na koncie 32h i odkryte 84% wszystkich lokacji/questów pobocznych.Kolejna historia Adola ukończona - bawiłem się naprawdę całkiem nieźle, graficznie/gameplayowo naprawdę duży skok jakościowy w stosunku do Ys VIII, do tego całkiem fajne postacie poboczne. Jeśli jednak chodzi o fabułę główną to nie ma niestety podejścia do fantastycznego Ys VIII - zarówno pod względem jakości, epickości jak i skali/rozmachu całej historii, ale i tak jest nieźle. Fabuła w IX jest bardziej kameralna i w zasadzie cała gra dzieje się w jednym miasteczku co jest uzasadnione fabularnie, jednak nie jest ona jakaś wybitna - po prostu dobra - najgorsze że jeden duży twist fabularny przewidziałem już na początkowym etapie gry, a późniejsze odkrycia już nie miały tego efektu wow. Do tego trochę za dużo schematów/zapożyczeń z Ys VIII - dla kogoś kto w Lacrimosę grał. Towarzysze całkiem fajni, ale brakowało mi trochę w tej odsłonie tak fantastycznie napisanej postaci jak Dana w Ys VIII. Wydaje mi się że Nihom Falcom może mieć problem by jeszcze kiedykolwiek wznieść historię na tak wysoki poziom jak w poprzedniej odsłonie. Wizualnie gra wygląda bardzo ładnie, soundtrack był ok.Ogólnie mogę polecić fanom jrpg'ów - całkiem fajna, kameralna, naprawdę przyjemna historia. Myślę że ocena 7-7,5/10 będzie sprawiedliwa. Btw. podobała mi się bardziej od Talesów ;)

9.0

6 lutego 2022 - Recenzja Gry

Ys VIII: Lacrimosa of Dana

Właśnie ukończyłem Ys VIII - Lacrimosa of DANA, na koncie 52h, wszystkie questy poboczne ukończone, odblokowane dobre zakończenie.Cóż mogę powiedzieć... PIĘKNA gra, PIĘKNA historia. Bardzo fajna przygoda z naprawdę ciekawą fabułą. Bardzo interesujący i nietypowy koncept rozgrywki - rozgrywanie gry w dwóch różnych liniach czasowych gdzie decyzje z jednej linii wpływają na to co się dzieje w drugiej. Do tego grę umila kilku bardzo fajnych kompanów, z którymi naprawdę przyjemnie spędzało się czas zarówno w obozie jak i przy ognisku - szczególnie Dana - jedna z najlepiej napisanych postaci żeńskich z jakimi miałem do czynienia z jrpg'ach. Do tego miła dla oka oprawa graficzna i świetna muzyka. Bardzo szybki i dynamiczny gameplay, mnóstwo różnorakich opcji customizacji i dobrze zbalansowany crafting. Wydaje mi się że niektóre elementy związane z rajdami i obroną obozu to takie niepotrzebne przedłużacze, ale przynajmniej dostawało się za nie fajne rzeczy dzięki którym można było wytwarzać coraz lepsze itemki.No i to bardzo słodko-gorzkie zakończenie, gdzie z jednej strony niby człowiek się cieszy że się skończyło jak się skończyło a jednocześnie serce się kraje, płakać się chce i łzy same lecą do oczu... eh. Z czystym sercem daję 8+/10 bo bawiłem się znakomicie, polecam każdemu fanowi jrpg'ów z dobrą historią. A za fantastyczną postać Dany dodaję jeszcze te 0,5 punktu ;)

8.0

17 stycznia 2022 - Recenzja Gry

Xenoblade Chronicles 2: Torna - The Golden Country

Świetny prequel do XC2 który pokazuje nam postacie i wydarzenia które podstawka pokazała/wytłumaczyła jedynie w niewielkim stopniu. Bardzo smutna ale też piękna historia. Koniecznie ograć PO ograniu podstawki.Nota byłaby wyższa gdyby nie absurdalne wymaganie zrobienia XX nudnych i nic nie wnoszących questów pobocznych by odblokować dalszy ciąg fabuły głównej.

9.5

17 stycznia 2022 - Recenzja Gry

Xenoblade Chronicles 2

Absolutnie fantastyczna gra - piękna, wciągająca i bardzo emocjonalna. Gdyby nie bardzo słabe i nudne questy poboczne to możliwe że ta gra dostałaby ode mnie pełną dychę.

10

17 grudnia 2021 - Recenzja Gry

NieR: Automata

Automaty nie przechodzi się "kolejne 5 razy".Ścieżka A to ścieżka z perspektywy 2B, z jej własnymi unikalnymi questami.Ścieżka B to ścieżka z perspektywy 9S, z jego własnymi unikalnymi questami, wieloma nowymi scenami i cutscenkami które rozbudowują wszystko to co dowiedziałeś się w ścieżce A.Ścieżka C i D to kontynuacja ścieżek A i B, zupełnie nowe otwarcie i wywrócenie do góry nogami wszystkiego czego się do tej pory dowiedziałeś - a każda informacja - w tym kogo to jest ścieżka - byłaby mega spojlerem.Ścieżka E zaś to finałowe i ostateczne zakończenie gry.

9.0

3 grudnia 2021 - Recenzja Gry

Xenoblade Chronicles: Definitive Edition

Właśnie ukończyłem Xenoblade Chronicles Definitive Edition - łącznie zajęło mi to 104 godziny (92 godziny podstawka + 12 godzin dodatek Future Connected).Cóż mogę powiedzieć ? Piękna gra - prawdziwy ukryty diament, świetna i angażująca fabuła, bardzo dobra zapadająca w pamięć muzyka, naprawdę fajni kompani i kupa świetnej zabawy. Pomimo tylu godzin nie czułem znużenia w żadnym momencie, bawiłem się znakomicie do samego - nie ukrywam bardzo zaskakującego - końca. Jeżeli zaś chodzi o dodatek FC to polecam przechodzić TYLKO i WYŁĄCZNIE główny wątek pomijając jakiekolwiek czynności poboczne. Czuję smutek że to już koniec historii Shulka, Melii, Fiory, Dunbana, Sharli, Reyna i Rikiego... Myślę że za podstawkę mogę dać z czystym sercem 9/10. Jako że gra została wydana tylko na Switchu ogrywałem na PC przez emulator - osobiście polecam Ryujinx z modami 60fps i NoAA - gra wygląda przepięknie i chodzi znakomicie rzadko kiedy schodząc poniżej 60fps'ów. Xenoblade Chronicles 2 czeka w kolejce, ale teraz muszę trochę odpocząć od tego świata - czuję się lekko wypalony i targają mną różne emocje które muszą minąć zanim będę gotowy na kolejną jazdę bez trzymanki.

7.0

24 września 2021 - Recenzja Gry

Tales of Arise

Nigdy wcześniej nie grałem w żadną grę z serii Tales choć ta seria obiła mi się o uszy, a grę kupiłem kierując się przeczuciem a także dobrymi recenzjami i informacją że jest to oddzielna historia i znajomość poprzednich nie jest mi absolutnie do niczego potrzebna. Grę ukończyłem wczoraj po 64h na levelu 56, mając 2 niezakończone questy poboczne. Tales Of Arise to bardzo nietypowa gra pod wieloma względami. Przede wszystkim oprawa graficzna która jest FENOMENALNA - jest bardzo zróżnicowana, jest wielka dbałość o szczegóły, w każdej kolejnej twórcy starają się dodać coś nowego, coś innego. Urzekająca od pierwszego do ostatniego momentu. Kolejnym bardzo pozytywnym elementem tej opowieści są jej bohaterowie, którzy tworzą naprawdę fajną grupę. Moimi ulubionymi postaciami są Alphen i Dohalim. Alphen bardzo zmienia się w trakcie trwania tej opowieści i to widać , zaś jego historia - mimo że to takie dość typowe "from zero to hero" - naprawdę może się podobać. Dohalim zaś to ciekawa postać która początkowo raczej była mi kompletnie obojętna, ale z czasem wyrosła na najlepszego kompana w grupie i uważam że jego przerywniki filmowe (w przeciwieństwie do innych) wnosiły bardzo dużo do fabuły i zrozumienia otaczającego nas świata. Voice Acting jest na naprawdę niezłym poziomie. Walka jest BARDZO dynamiczna i wygląda świetnie, mnogość ustawień, sporo różnych combosów, fajne skille itd - ogólnie robi dobre wrażenie, przynajmniej w pierwszej części gry. Jednak największą siłą napędową tej gry jest FABUŁA, fabuła i jeszcze raz fabuła. Interesująca, wciągająca, momentami nie pozwalająca odkleić się od ekranu. Wypada podkreślić że gra dzieli się na dwie części: pierwsza to wszystko co dzieje się do momentu pokonania ostatniego lorda, druga to wszystko co się dzieje później. Pierwsza część gry to zbieranie drużyny, wyzwalanie niewolników z opresji, pokonywanie złych lordów i wyzwalanie dobrych pobratymców - ale tylko do czasu, bo okazuje się że nic tutaj nie jest czarno-białe, a odcieni szarości jest bardzo wiele. Po drodze odkrywamy coraz więcej ale też nawarstwia się coraz więcej pytań "o co w tym wszystkim chodzi"... i gdy kończy się pierwsza część gry jest nagłe BUM i zaczyna się druga część gry.I tutaj wszystko się zmienia. Od tej pory - moim zdaniem - robi się bardzo Mass Effectowo, i to pod wieloma względami. Nic Wam nie będę spojlerował, powiem tylko że Ci którzy grali w Mass Effect - a także pamiętają Ilos i Vigila - poczują się jak w domu. A jeszcze później czułem się jak Jake Sully z Avatara :) Fabularnie wszystko zostało wytłumaczone, chyba każde znaczące pytanie dostało odpowiedź, aczkolwiek nie dla każdego może być ona satysfakcjonujące. W drugiej części bardzo zmienia się charakter gry, i nie do końca jestem pewny czy każdemu ta zmiana się spodoba. Mimo iż podstawowym punktem fabuły nadal jest aspekt naszej drużyny i to o co walczą, nagle bardzo zwiększa się ciężar i skala opowieści a sama gra próbuje być bardzo epicka. Mi wielki finał raczej się w miarę podobał, aczkolwiek było w nim kilka kompletnie bezsensownych i irracjonalnych rozwiązań fabularnych których nie idzie w żaden sposób sensownie wytłumaczyć biorąc pod uwagę co się działo na ekranie. Mam też kilka innych zastrzeżeń, ale to za chwilę. Po finale zalecam nie przeklikiwać napisów końcowych i czekać do końca, wtedy dostaniecie pełne zamknięcie tej historii. Angażujące, emocjonalne, po prostu fajne. No i trochę przewidywalne ;)No ale teraz przejdźmy do tych mniej fajnych rzeczy.Questy poboczne. Dla mnie to najgorszy element w tej grze. Zerowa wartość fabularna, brak warstwy audio, w 90% idź i zabij bardzo dużego/złego zeugla tu czy tam. Nie ma ani jednego questu pobocznego który można by zapamiętać. One są tylko po to by grindować materiały i level. Osobiście uważam że warstwy audio nie nagrywano bo były one tak słabe że nie było sensu tracić na to pieniędzy. Muzyka. Fajna muza pojawia się tylko w najważniejszych momentach gry, poza tym jest lipa. A to długa gra. O poziomie Nier'ów to możecie zapomnieć. W skrócie po iluś tam godzinach robi się monotonnie. Oczywiście można mieć lepszą i bardziej różnorodną muzę (min. z poprzednich Talesów), ale trzeba ją dokupić w ramach DLC co moim zdaniem jest absurdem. No właśnie, DLC. Zastanawiam się jak do tego podejść, bo nie chcę obniżać noty grze którą pisali/robili ludzie niezwiązani z tymi osobami które podjęły decyzje odnośnie takiej a nie innej implementacji płatnych DLC w grze. To jest zwykłe chamstwo by w grze single player dawać elementy rodem z sieciowego MMO. Dodam też że jest ciężko momentami i gra bardzo zachęca do zakupów, szczególnie gdy ma zamiar się robić 100% i wykończyć opcjonalnych bossów z zadań dodatkowych którzy są po prostu na zbyt wysokim levelu. Lokacje/wrogowie. No niestety ale projekt lokacji jest dość kiepski - o ile jest duża różnorodność w oprawie graficznej tychże, to projekt jest w zasadzie cały czas ten sam. To samo z wrogami - jeden wielki recykling. Inne tekstury, inne kolorki, bardziej lub mniej świecące, inny level - ale to ciągle jedni i Ci sami przeciwnicy. A jest ich od cholery. Ta dynamiczna walka, która bardzo może się podobać w pierwszej części gry robi się jednak z czasem dość monotonna - jest tego po prostu dużo za DUŻO, szczególnie w finalnej części gry. A muszę Wam powiedzieć że wielki finał to niestety droga przez mękę - 3 bite godziny obijania mini-bossów i przedzierania się przez hordy wrogów - tyle Wam tylko powiem że na krótko przed dotarciem do dużego BOSSA już prawie nie miałem fiolek, a CP na wyczerpaniu. I po drodze nigdzie ich nie można kupić/zdobyć. A niestety finałowy BOSS nie jest ostatnim bossem bo nim jest kolejny, i kolejny... ostatnia walka w grze to była dla mnie gehenna bo nie miałem już praktycznie nic, do tego BOSS jednym uderzeniem zabierał mi prawie pół życia podczas gdy ja JEMU może z 1/30. Co jeszcze muszę na minus to przerywniki filmowe. O ile w pierwszej części gry jest ich dużo i są całkiem fajne, to w drugiej jest ich OD CHOLERY i bardzo powtarzalne formą/treścią. Jeszcze w lokacji sprzed wielkiego finału po zabiciu JEDNEGO wroga potrafiło mi się skolejkować do odtworzenia po 5 dodatkowych przerywników (!) Było to tak wkurzające i wytrącające z rytmu że zacząłem je przeklikiwać. Jedynie wstawki Dohalima coś realnie wnosiły, cała reszta to w kółko pierdzielenie o tym samym "w grupie siła" "jesteśmy przyjaciółmi i zawsze będziemy" "uda nam się" "uratujemy jego/ją/ich" "co będzie dalej" itp itd., zaś w finałowej lokacji zrobiło się jeszcze gorzej - tam co rusz dochodził jeden przerywnik za drugim (!). Normalnie jakby twórcy uważali że gracz jest debilem, nie wie o co walczą bohaterowie i jaki jest w tym wszystkim cel. Było też kilka bardzo dziwnych motywów fabularnych, typu ktoś się pojawia totalnie z tyłka w jakimś mega ważnym momencie i tego pojawienia nie idzie w żaden sposób wytłumaczyć albo to że jeden z największych zwrotów fabularnych w grze dostajemy od jakiegoś kompletnego randoma którego imienia nawet nie znamy. I to chyba na tyle. Bawiłem się w tej grze naprawdę dobrze i od serca mogę ją polecić każdemu, ale w przeciwieństwie do recenzentów którzy rzucali 9-tkami czy 10-tkami ja widzę w tej grze sporo minusów i nie ma opcji bym dał tak wysoką notę. Wiadomo że każdy lubi co innego, ma inne wymagania i inne oczekiwania. Fabuła jest dobra, angażująca i emocjonalna, ale nie jest pozbawiona błędów i irracjonalnych rozwiązań. Kompani są na ogół fajni, jedni bardziej inni mniej interesujący, ale potrafią być też nudni jak cholera albo chodzić z kijem w tyłku 3/4 gry (np. Shionne - choć akurat u niej jest to uwarunkowane fabularnie).Fajna gra, bawcie się dobrze.

5.0

9 września 2021 - Recenzja Gry

NieR Re[in]carnation

Grałem w Reincarnation od samego początku, dziś usunąłem swoje konto. Na początku grało się naprawdę przyjemnie - było dostępnych mnóstwo rozdziałów fabularnych, sporo nowych rzeczy które bardzo fajnie się odkrywało i wiele contentu związanego z YokoVerse. Niestety od ponad 2 tygodni w tej grze nie ma w ogóle co robić i nie zapowiada się by to się miało zmienić. Dodają jeden event za drugim ale każdy z nich wygląda tak samo - max. 10 minut fabularnego contentu i dziesiątki/setki godzin farmienia surowców. Jakościwo ten content fabularny też nie jest najwyższych lotów, podobnie jak wątek główny z Fio. Najgorsze jest to że ten totalny wielogodzinny grind prowadzi jedynie do uzyskania surowców/przedmiotów potrzebnych do podniesienia statystyk a te z kolei są potrzebne... totalnie do niczego ? Wprowadzenie Areny i walk PvP miało dodać trochę świeżości, a tak naprawdę chodzi w niej tylko o to kto dłużej grindował i dorwał lepsze itemki z konkretnymi współczynnikami przez co wygrywa z automatu - do tego wygrana na Arenie (czy nawet miejsce w Top100) gwarantuje Ci jedynie kilka przedmiotów do podniesienia statystyk i trochę ticketów do summons - a trzeba wchodzić codziennie i walczyć XX razy dzień w dzień by się utrzymać w tym rankingu. Wczoraj wyszedł event Replikanta na który bardzo liczyłem - doszła krótka historia fabularna związana z Kaine w The Aerie ale to było na łącznie ile - 10 minut dodatkowego fabularnego contentu ? Zdobyłem postacie Emila i Niera super fajnie - tyle że co można z nimi robić ? Jedynie grindować dalej. Według mnie jest to gra tylko i wyłącznie dla maniaków grindu, podnoszenia statystyk i zdobywania ładnie wyglądających postaci którymi można potem pochwalić się znajomym na forach; fani YokoVerse - Automaty, Replikanta czy Drakengardów moim zdaniem nie mają tutaj czego szukać.

8.0

19 czerwca 2021 - Recenzja Gry

Days Gone

Skończone. Wszystkie misje zrobione, wszystkie hordy zabite, sekretne zakończenie odblokowane, 82% wszystkich znajdziek znalezionych. Nie jestem fanem gier z zombiakami i omijam je dalekim łukiem; nie jestem też jakimś wielkim fanem gier post-apo - ale tutaj moim zdaniem to naprawdę zagrało. Świetny pomysł, niezłe wykonanie, bardzo fajna aczkolwiek momentami też bardzo nierówna (szczególnie na etapie Wyspy Magów) fabuła. Bawiłem się niesamowicie. Lubię bawić się w eksplorację i sprawiała mi ona naprawdę dużą przyjemność. Podeszło mi też bardzo dużo motywów fabularnych i bardzo polubiłem niektóre postacie. Sam Witwer jako Deacon zrobił tutaj mega robotę - czapki z głów. Zakończenie naprawdę dobre i absolutnym nieporozumieniem jest dla mnie informacja że nie będzie drugiej części. Jak można nie kontynuować tak dobrej historii ? Z czystym sercem daję 8/10.

7.0

1 maja 2021 - Recenzja Gry

NieR Replicant ver.1.22474487139...

Gdybym miał podsumować NieR Replicanta - bardzo dobra, ale smutna historia z bardzo smutnym zakończeniem. Niestety nie do końca wywołała u mnie efekt emocjonalny taki jaki powinna, bo świetna historia w tej grze momentami ginie pod ciężarem dziwnych rozwiązań gameplayowych. Muzyka cudo 10/10, świetny dubbing i postacie do których naprawdę można się przywiązać. Niestety nie wykorzystano szansy by poprawić to i owo by bardziej pomóc graczowi w zrozumieniu originu całej tej historii, która dla kogoś kto nie grał wcześniej w NieR'y czy Drakengardy może być zwyczajnie niezrozumiała. Nie wiem, może zakładano że w tą grę będą grali tylko zagorzali fani Yoko Taro ? No ale wróćmy do tego co nie zagrało w tej grze - czyli backtrackingu. Jest to pierwsza gra Taro w której backtracking w którymś momencie zaczął we mnie zabijać radość z grania. Ludzie którzy mieli problem z Automatą nie powinni w ogóle tykać Replicanta. Tam narzekano że dwa razy gramy to samo co oczywiście nie było prawdą, bo była inna postać, inne motywy, inne questy i nawet sposób rozgrywki. Tutaj zaś mamy 3 (lub nawet 4) razy to samo. Dokładnie to samo. Ścieżka A dorosły NieR, ścieżka B, ścieżka C i dla pechowców którzy nie zrobili save'a w odpowiednim czasie ścieżka D. Ścieżka B była już momentami uciążliwa, ale przynajmniej świetnie rozwinęła postacie Kaine i Emila, a także wiele motywów ze ścieżki A których nie rozumieliśmy. Ścieżka C to był jednak zwyczajny absurd. 6 godzin robienia znowu tego samego by dostać extra 6-7 40 sekundowych cutscenek. Te kilka scenek powinny być wrzuconych do ścieżki B zaś C w ogóle nie powinna istnieć. Może to rozwiązanie sprawdzało się w 2010r. ale nie w 2021. I nie ukrywam że oglądanie finału po raz 3-ci czy 4-ty nie wywołało już zbyt wielkich emocji. To już było zwykłe zmęczenie materiału, ile razy mogę robić i oglądać to samo... Nie miałem tego ani w Drakengard 3 ani w Automacie.Ze ścieżką E Taro znowu popłynął. Kolejne 2 godziny musiałem znowu grać to samo co wcześniej żeby dostać w końcu ostateczne zakończenie. Widać było że trochę na siłę wrzucono tu Na szczęście same zakończenie jest na tyle dobre że warto było się do niego przebijać. Moim zdaniem niewykorzystany potencjał. Fabularnie można tu było zaoferować o wiele więcej - przecież cała historia związana z WCS, Projektem Gestalt, Replikantami, Legionem i Maso jest fascynująca i aż prosiło się by dać tego więcej, by to rozbudować... eh szkoda. Tutaj jednak przydałby się czystokrwisty remake. Ostatecznie należy pamiętać że to jedynie remaster jednej z pierwszych gier Taro (2010). Rozbudowany, ulepszony, ale nadal remaster. Widać że Taro wyciąga właściwe wnioski co pokazuje progres w budowaniu historii już w Drakengard 3 (2013) i szczególnie w Automacie (2017). Liczę na to że tendencja zostanie utrzymana. Nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek wrócę do Replicanta, ale ten fantastyczny soundtrack zostanie ze mną na długo. I będę pamiętał na tyle ile się da świetne postacie Kaine, Emila i Grimoire Weissa.