ShadyYo

10

13 października 2025 - Recenzja Gry

Mafia: The City of Lost Heaven

Wszelkie tytuły mówiące, że to jedna z najlepszych gier ever, są zasłużone. Jest co najmniej kilka powodów, by na taki tytuł w tym przypadku zasłużyć.Przede wszystkim sposób opowiadania historii. Gra w oczywisty sposób inspiruje się najlepszym kinem gangsterskim, by wymienić choćby Ojca Chrzestnego czy Chłopców z Ferajny, a robiąc to, opowiada historię w sposób filmowy właśnie. Tutaj na pewno nie będziecie narzekać na ilość przerywników filmowych. Skaczemy po linii czasu i wraz z bohaterem pokonujemy misje rozrzucone na przestrzeni wielu lat. A robiąc to, widzimy jak zmienia się świat, który nas otacza. Dzięki tej filmowej otoczce dużo łatwiej zżyć się nam z bohaterami, których losy śledzimy. Dużo lepiej też rozumiemy ich emocje. To ważne, bo Mafia stoi przede wszystkim historią właśnie. Rzecz jasne wszystko to prowadzi do bardzo dramatycznego finału. Dla miłośników kina gangsterskiego nie dzieją się tam co prawda rzeczy zaskakujące. Zresztą, jeśli obejrzałeś choć jeden film tego typu, to wiesz czego się spodziewać. Niemniej, nie grałem jeszcze w grę, która opowiedziałaby mafijną historię w tak pięknym stylu.Po drugie, realizm. Nawet jeśli (i tak, jest to malutki mankament w tej perfekcyjnej grze) sterowanie, szczególnie dziś, może momentami trącić myszką (dosłownie), szczególnie gdy bohater musi, dajmy na to, skakać po dachach (a raczej skakać po czymkolwiek), to jednak musisz się liczyć z tym, że czasem strzał oddany w twoim kierunku z bliskiej odległości najpewniej skończy się śmierci i generalnie nie weźmiesz zbyt wielu kulek na siebie. Poza tym nie weźmiesz za wiele broni na raz, a o amunicję musisz dbać, bo za wiele jej nie znajdziesz. To wszystko sprawia, że raczej nie wyjdziesz na środek pomieszczenia, by powybijać przeciwników, a znajdziesz sobie jakieś ukrycie i dokładnie rozplanujesz swoje kolejne strzały. Nawet jeśli AI wrogów nie jest wybitne. A z kolei gdy wsiądziesz do auta, to możesz co prawda ryzykować szybszą jazdą, jeśli się spieszysz, ale nie zdziw się, jeśli otrzymasz mandat za przekroczenie prędkości, przejazd na czerwonych światłach lub gdy policja po prostu rozpocznie pościg za tobą, gdy pojawisz się na ulicy z bronią. Po trzecie, swoboda w podejmowaniu decyzji jak ukończyć kolejne zadania. Bo na ogół nie ma tylko jednej konkretnej, wytyczonej ścieżki. Sam zaplanuj jak to zrobisz, konsekwencje będą różne.Po czwarte, świat. Duża mapa, piękny klimat amerykańskich lat 30-tych. Architektura, pojazdy, moda… tu wszystko się zgadza, miasta kipią życiem i kapitalnie oddają ducha tamtych lat. Nasza mafijna rodzinka pięknie się w to wszystko wpasowała. No i muzyka… ach ta muzyka. Soundtrack jest kapitalny. Choć jest to dosłownie parę utworów, które zapętlane są w zależności od atmosfery, każdy z nich idealnie koloruje grę dźwiękiem. Nie wiem jak się uchowałem nie grając w pierwszą Mafię nigdy wcześniej, ale cieszę się, że w końcu udało się ją nadrobić.

8.5

13 października 2025 - Recenzja Gry

Shadow Man Remastered

Ogromny sentyment do tej gry jaki we mnie tkwił spowodował, że po kilkunastu latach od zagrania w jej krótki fragment, tym razem przeszedłem ją całą wraz z odnalezieniem wszystkich 666 Cadeaux. Łatwiej będzie mi wyjaśnić, co mi się nie podobało, bo nie ma tego dużo. Po jakimś czasie gry, gdy poznamy już wszystkie mechaniki, gra może się zrobić odrobinę powtarzalna. Szczególnie gdy dochodzimy do etapu, gdy musimy cofać się po kilka razy do tych samych poziomów, które wcześniej już przeszliśmy, ale robimy to, bo nauczyliśmy się nowych umiejętności, które teraz dadzą nam dostęp do nowych lokacji, przejść, wcześniej zablokowanych. O ile generalnie nie mam nic do takiego rozwiązania, tak tutaj wiązało się to z respawnem wszystkich wrogów, co mi osobiście przeszkadzało.Poza tym jednak gra ma fantastyczny klimat. Specyficzna mieszanka mroku, voodoo i czarnego humoru. Porównując do gatunków filmowych, to horror miesza się tu z thrillerem kryminalistycznym, a nawet czarną komedią. A kierujemy poczynaniami jednego z ciekawszych protagonistów w tego typu grach. Jego specjalne moce pozwalają nam poznawać świat z dwóch stron: umarłych i żywych, choć ten drugi bywa czasem mroczniejszy od pierwszego, gdyż zamieszkują go jedni z najbardziej odrażających seryjnych morderców, których będziemy musieli pokonać. Jest to klasyczna walka dobra ze złem, ale opowiedziana w całkiem nowatorski sposób. W ogóle to jak poznajemy świat jest też całkiem fajne. Oryginalna mapa lokacji i wyjaśnienia działania większości artefaktów poznajemy kartkując pewną księgę. Podobać się może fakt, że to od nas w dużej mierze zależy kolejność pokonywania kolejnych lokacji. Same poziomy są rozległe, pełne korytarzy, w których nie sposób się nie pogubić. Ale to poczucie zagubienia, dezorientacji to część doświadczenia, które wiąże się z Shadow Manem. Tkwimy w jakimś dziwacznym, mrocznym świecie, pełnym dziwnych stworzeń i nie liczmy, że znajdziemy tu jakieś momenty wytchnienia. Tak, gra ma ciężki, mroczny klimat, a wszelkie momenty humoru raczej tego nie rozładowują, a wręcz pogłębiają. Sama historia, jak już wspominałem, jest dość oryginalna. Nie będę zdradzał fabuły. Nawet jeśli dzięki księdze dość szybko wpadniemy na to, do czego to wszystko prowadzi, to nie przeszkadza w cieszeniu się kolejnymi etapami historii i zbliżaniu się do grand finale.Shadow Man to gra niełatwa. Niektóre poziomy są naprawdę problematyczne i trzeba się mocno natrudzić. Jest to po prostu gra zrobiona w starym, dobrym stylu, gdzie nie ma jakichś pomocy i podręczników czekających by nam pomóc na każdym kroku, sami musimy to rozgryźć. Dlatego gdy ją przechodzimy, satysfakcja jest jeszcze większa. No i nie mógłbym nie wspomnieć o muzyce i udźwiękowieniu, tak świetnie współgrających z tym, co widzimy na ekranie.Shadow Man, szczególnie w wersji Remastered, to gra odświeżona w sposób idealny. Wszelkie udogodnienia wprowadzone, by grę dało się bez problemu obsłużyć na każdym nowoczesnym komputerze, zrobione są w sposób nienachalny, podobnie jak odświeżenie szaty graficznej. Wszelkie te nowości są dodatkiem do całego core’u gry, który został nienaruszony. Właśnie tak trzeba to robić.

10

13 października 2025 - Recenzja Gry

Gothic II: Night of the Raven

Prawdopodobnie jeden z najlepszych dodatków w historii gier komputerowych. Przy okazji tej konkretnej rozgrywki, chyba po raz pierwszy wcieliłem się w maga, wcześniej ukończyłem klasyczne Gothic II jako wojownik. I był to świetny wybór. Trudne początki rekompensują nam późniejsze etapy gry, gdy nasz mag ma już na tyle obszerną księgę czarów i zasób many, że możemy fajnie się bawić strategią na nadchodzące walki. Ale abstrahując od samego wyboru specjalizacji postaci, Noc Kruka zawiera nieco przearanżowaną wersję podstawową (odświeżony system zdobywania punktów doświadczenia, nowe zadania poboczne, nowi bohaterzy, wrogowie, bronie, przedmioty) oraz całkowicie nową mapę związaną z nowym wątkiem, który solidnie wydłuża tę grę o kolejne kilkanaście albo kilkadziesiąt godzin. Czyni to z Gothic II grę z naprawdę dużym światem, gdzie jego eksploracja przynosi dużą frajdę. Nowy wątek i to jak zgrabnie i płynnie wkomponowano wszystkie te nowe rzeczy związane z dodatkiem w starym świecie Gothic II budzą uznanie. Gra w żadnym stopniu na tym nie ucierpiała, wręcz przeciwnie, jeszcze zyskała. I co najważniejsze, tak jak w podstawowej wersji, rozwój postaci, umiejętności Bezimiennego, pokonywanie coraz to trudniejszych przeciwników, wciąż przynosi olbrzymią satysfakcję.

7.5

21 listopada 2024 - Recenzja Gry

Icewind Dale: Heart of Winter

Dodatek do „Icewind Dale”, który gdyby nie rozszerzenie (de facto dodatek do dodatku) „Trials of the Luremaster” byłby dziwnie krótki, za krótki. I za to minus. Historia zaś dość wciągająca. Jest kilka nowych lokacji, wrogów, dużo nowych itemów. Tylko ja akurat mam problem prawie zawsze taki, że nie ma wystarczająco wiele okazji, by te różne bronie, czary, czy ogólnie itemy wykorzystać. Klimat jest fajny i gdyby nie długość dodatku, to dałbym taką samą ocenę jak oryginałowi.

8.0

21 listopada 2024 - Recenzja Gry

Icewind Dale: Heart of Winter - Trials of the Luremaster

Dodatek do… dodatku. „Trials of the Luremaster” rozszerza „Heart of Winter” będące dodatkiem do „Icewind Dale”. Trzyma poziom podstawki. Skupia się na penetrowaniu lochów zamku, gdzie na gracza czeka zaskakująco sporo zagadek logicznych. Nie są one może najwybitniejsze, ale całkiem przyjemnie odświeżają rozgrywkę znaną z podstawowej części. Ogólnie, to dobrze, że takie rozszerzenie w ogóle powstało, gdyż inaczej samo „Heart of Winter” byłoby zbyt krótkie. Poza tym jest też fajnie zintegrowane z pozostałymi przeze mnie wymienionymi tytułami.

8.5

14 września 2024 - Recenzja Gry

S.T.A.L.K.E.R.: Call of Pripyat

Ostatnia część trylogii to zdecydowanie najbardziej dopracowana część. Gra po prostu trzyma się kupy. Byłem zaskoczony jak niewiele bugów i wszelkiego rodzaju glitchów zaznałem podczas rozgrywki pamiętając co pod tym kątem działo się w poprzednikach. Nie mówię, że jest idealnie, ale jest tu niemal tak, jak powinno być.Gra ma ciekawy świat, niezłą historię i przede wszystkim znacznie lepiej przedstawioną niż w poprzednich częściach. Świat jest nieco "łatwiejszy" do poznawania, dziennik rozmów i zadań bardziej uporządkowany, mapa przyjaźniejsza w obsłudze, dialogi z bohaterami bardziej sensowne i na temat. Niestety, historia pod koniec zaczyna prowadzić znów w jakimś niekoniecznie ciekawym kierunku i... podobnie jak w poprzednich częściach, zakończenie jest trochę rozczarowujące. Znów zdarza się jakoś tak nagle i można się trochę poczuć wybitym z rytmu. Niby fajne jest ta otoczka niedopowiedzenia i tajemnicy, ale trochę konkretów by tu nie zawadziło. Za to fajnie, że znów nasza rozgrywka - styl naszej gry i zadania, które zaliczymy, mają wpływ na to, czego dowiemy się o dalszych losach naszych bohaterów po jej zakończeniu.Sama rozgrywka jest znacznie przyjemniejsza i uporządkowana. Bronie jakoś lepiej działają, nie zacinają się przy co drugim strzale. Broni jest tu całkiem sporo, a strzelanie sprawia przyjemność. System ich naprawiania i usprawniania jest też sensowniejszy, zaś sposoby zdobywania artefaktów i to, jak można ich używać są, znów, najlepsze z całej serii.Ale S.T.A.L.K.E.R. to przede wszytkim klimat - niesamowity, mroczny, skażony świat, który nie wybacza błędów. I nie inaczej jest tym razem. Mapa jest przyjemna do odkrywania, mamy do pokonania całkiem rozległe tereny. Dlatego też fajnie, że w końcu wątki poboczne są ciekawsze i nie czuć, że są jak wyplute z generatora zadań. Również pod tym kątem tak dobrze w tej serii jeszcze nie było. W końcu ta ostatnia część pokazała błędy poprzedników i to, jak dużo lepszą grę można było w tym świecie stworzyć, gdyby trochę bardziej się do niej przyłożono.

5.0

20 lipca 2024 - Recenzja Gry

S.T.A.L.K.E.R.: Clear Sky

Nieźle się przy tym natrudziłem. I nie tylko ze względu na trudność gry, a na masę bugów i to, jak słabo ta gra opowiada historię. Szkoda, bo klimat jest.Na początku gra wciąga. Podobać może się klimat bazy Czystego Nieba, rozmowy, które prowadzimy z jego członkami oraz niepokojące, szczególnie po zmroku, bagna. Zdajemy sobie sprawę, że nie jesteśmy jeszcze na tyle przygotowani, by wyruszyć w „pole”, bo każde starcie z mutantami jest na początku wyzwaniem. Całkiem ciekawy jest system walki z innymi frakcjami o dominację nad terenem, gdzie musimy atakować bądź bronić konkretnych lokacji w ramach swojego obozu. To też najpewniejszy sposób na zdobywanie łupów, bo z tym łatwo nie jest – wszystko jest drogie, a pieniędzy prawie zawsze nam brakuje. Toteż czuć w tym wszystkim porządny survival. Wzbogacać możemy się na licznych zadaniach pobocznych, ale te są na tyle losowe i wtórne, że dość szybko zaczynają nudzić.Niestety z upływem godzin, gdy odkrywamy kolejne lokacje, scenariusz robi się coraz bardziej mdły i bez polotu, przez co czasem sami zaczynamy się w historii budzić. Zresztą sam interfejs jest przygotowany w tak niedbały sposób, że trudno sobie chociażby historię czy główne wątki przypomnieć, czy też znaleźć kluczowe zdarzenia. Czasem można utknąć nie wiedząc, co robić dalej i gra nie ma zamiaru nam w tym pomagać. Poza tym cała masa wspomnianych bugów nam tego nie ułatwia. Ekwipunek i broń psują się tak szybko, że tracisz ochotę na przywiązywanie się do nich. A cała ta niby „wyjęta z życia losowość” polega na tym, że ty dostajesz kulkę w łeb po jednym strzale, będąc w ukryciu, a twój przeciwnik padnie może po wypluciu w niego co najmniej kilku serii. Skoro już o poziomie trudności, to ten jest bardzo niewyważony. W drugiej połowie gry możemy natknąć się na zaskakująco proste zadania, prostsze niż te, z początku gry i na odwrót. Nie czuć jakiegoś narastania tegoż poziomu wraz z upływem gry, wraz z tym jak polepszają się nasze umiejętności. Oczywiście, sama końcówka jest najtrudniejsza z całej gry, ale to co się dzieje przed nią jest mocno niewyważone.Poruszanie się po lokacjach znanych z poprzedniej części to trochę pójście na łatwiznę. Dodano może ledwie kilka obszarów, czy broni. Tak naprawdę niewiele zmieniono. Może by się to wybroniło gdyby scenariusz angażował gracza. Tymczasem okazuje się, że po pierwszych kilku godzinach, z poczuciem pewnej świeżości w fabule, zaczynamy mocno poruszać się drogą bohatera jedynki i robić mniej więcej to samo, co on… nie raz miałem deja vu. Fabuła przestała mnie w pewnym momencie interesować. I całe szczęście, że nie miałem dużych oczekiwań, bo to jak ta gra się nagle kończy woła o pomstę do nieba. To chyba jedno z najmniej ambitnych zakończeń w FPS’ach, z jakimi miałem do czynienia.„Clear Sky” ma do zaoferowania tylko dość ciekawy początek z umiejscowieniem akcji na bagnach. Poza tym, to powtórka z rozrywki, ale jeszcze mniej dopracowana pod kątem technicznym i słabszą historią, również słabiej opowiedzianą.

8.5

1 grudnia 2023 - Recenzja Gry

Icewind Dale

Icewind Dale… miałem chrapkę na ten tytuł już od dawna i w końcu zagrałem i ukończyłem. Powiem tak: nie jest to ta sama klasa satysfakcji z wygrywanych walk co w Baldur’s Gate, nie jest to ten wielopoziomowy świat ze spektakularną fabułą, co w Planescape Torment. Ale gra broni się świetnie będąc po prostu porządnym RPG na każdej z tych płaszczyzn.Nawet jeśli ID wydaje się fabularnie mocno uproszczony, to jest to na tyle przyjemna konfrontacja dobra ze złem w klasycznym wydaniu, że można jej wybaczyć pewne niedociągnięcia. Nie to żebym dostrzegał takich w tym tytule wiele, ale na pewno od jakiegoś momentu schemat fabularny robi się wtórny – scenariusz polega na tym, że zabijamy coraz potężniejszych wrogów, aż do pokonania finalnego bossa (to akurat norma dla takich gier), ale jest to trochę pretensjonalne, gdy wydaje nam się, że pokonujemy głównego wroga, a później okazuje się, że był on sterowany przez kogoś potężniejszego. Zabijamy tego potężniejszego, a później robimy wszystko, by odnaleźć i zabić tego jeszcze potężniejszego, i tak dalej.Na szczęście gra oferuje nam całe multum różnego rodzaju przedmiotów w naszym ekwipunku, że walkę, której akurat w tej grze jest naprawdę dużo (w przeciwieństwie do takiego Planescape Torment, walka w Icewind Dale jest priorytetem) możemy sobie rozgrywać na wiele różnych sposobów. Oczywiście, co również mega ważne w RFP, musimy czuć satysfakcję z rozwoju naszych postaci – nie inaczej jest tutaj. Drobny zarzut z mojej strony jest jedynie taki, że stosunkowo rzadko przy awansie postaci na kolejny level, mamy do wykorzystania punkty do rozwoju umiejętności w walce daną bronią lub w stylu walki.Jest to stary dobry RPG zrobiony w klasycznym wydaniu, dlatego nie zdziwcie się, że czekać was tu będzie dobrych kilkadziesiąt godzin rozgrywki. Na pewno warto wyposażyć się w Icewind Dale w wersji Enhanced Edition, która zawiera również oficjalne dodatki: Heart of Winter i Trials of the Luremaster, który to jest nomen omen dodatkiem do tego pierwszego.

7.0

19 listopada 2023 - Recenzja Gry

S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl

S.T.A.L.K.E.R. to gra z ogromnym potencjałym, który to przez pewne niedociągnięcia został częściowo zmarnowany. Od nich właśnie zacznę. Przede wszystkim ilość bugów, wszelkich technicznych niedoskonałości przeraża jak na oficjalny produkt. Gra sprawiała mi w pewnych momentach ogromne problemy przez crashowanie co kilkanaście sekund. Czasem crash zdarzał się też w zupełnie losowych momentach, a czasem... przy próbie zapisu gry. Niekiedy musiałem cofać się do poprzednich save’ów, żeby rozwiązać problem. Do podobnych środków musiałem uciekać się, gdy lider jednej z frakcji (Powinności) dostawał kulkę w czasie gdy ja zdejmowałem snajpera, którego kazał mi usunąć. Po wykonaniu zadania, już nieżyjący dowódca prosił mnie o powrót w celu odebrania nagrody... Z kolei pozostali stalkerzy podczas przemierzania Prypeci (końcowe fragmenty gry) wszędzie chodzili tyłem i musiałem się nieźle natrudzić żeby zrozumieć, o co im chodzi i żeby doprowadzili mnie na miejsce.Niestety fabuła tej gry przedstawiona jest w bardzo chaotyczny sposób. Rozumiem, że to część konwencji, ale zarówno narracyjny jak i graficzny sposób przedstawiania historii jest bardzo toporny, ociężały (przestrzały dziennik w celu poszukiwania notatek, bardzo pobieżne opisy zadań, nie zachęcają żeby do niego w ogóle zaglądać). Krótkie cutscenki mają klimat i wprowadzają tajemnicę, ale gameplay trochę jakby za nią nie nadążał. Koniec końców S.T.A.L.K.E.R. jest krótką grą – wątek główny niejednemu zajmie ledwie kilkanaście godzin. A zakończenie – nie każdemu przypadnie do gustu. Zacznijmy od tego, że różnych zakończeń w tej grze jest aż 7. Ale jeśli przyjrzeć się temu kanonowemu (do którego dojścia potrzebne jest jakieś 2h dodatkowego gameplayu – tak, można sporo stracić, jeśli wybierze się inną ścieżkę), to wyjaśnienie całej tej historii jest... hmm... okej, jest tajemnicze i w jakiś sposób pasuje do całej gry, ale i tak mam wrażenie, że twórcy za bardzo odpłynęli i poniosła ich wyobraźnia. Poza głównym questem jest jednak szereg misji pobocznych. Jednak, mówiąc szczerze, nie należą one do najciekawszych, poza tym są powtarzalne i po zrobieniu kilku, odechciewa się reszty. Zmuszanie nas do pokonywania ogromnych połaci terenu, by zabić kilku chłopa i wrócić tą samą drogą po odbiór nagrody nie wydaje się na dłuższą metę zachęcające. Tym bardziej, że te nagrody też wrażenia nie robią.Na szczęście, ta gra ma też kilka oczywistych, ogromnych zalet. Przede wszystkim – klimat. To on wznosi ten tytuł na wyższy poziom. To chyba jedna z najbardziej klimatycznych rzeczy, w jakie grałem, a już na pewno jeśli chodzi o taki postapokaliptyczny nastrój. Gra świetnie się sprawdza jako survival horror. Zmieniająca się pora dnia, pogoda, te noce z wyjącymi zmutowanymi psami, te zombiaki, a w tle tego wszystkiego dziwaczne anomalie... coś pięknego! Nawet po kilkunastu godzinach spędzonych w tej grze, każda nieoczekiwana konfrontacja z mutantami potrafi zjeżyć włosy na głowie. A już szczególnie wtedy, gdy nie mamy za bardzo jak się bronić, bo na przykład brakuje nam amunicji czy też jesteśmy wyczerpani. I to jest prawdziwa definicja survivalu. Twórcy wiedzieli co robili.Na uznanie zasługuje oprawa audiowizualna. Grafika wygląda, jak na swoje lata, świetnie – to niebo! Dźwięki są realistyczne, a muzyka, choć rzadko przygrywa, tworzy świetny nastrój. Mamy tu ogromne tereny, po których możemy się poruszać i zwiedzać ten świat na własną rękę. Ten postapokaliptyczny świat robi wrażenie. Wszędzie walają się porzucone pojazdy, ruiny budynków z poodklejaną farbą. Mamy to poczucie izolacji od świata zewnętrznego, momentami poczucie beznadziei. Eksploracja świata należy tu to bardzo przyjemnych, nawet jeśli szwendamy się bez celu i nie znajdujemy nic konkretnego na swojej drodze. Za to fajny pomysł z tymi poukrywanymi schowkami, które wynagradzają nas swoją zawartością. Oczywiście, co bardzo istotne, w FPS, to fakt, że strzelanie daje dużo frajdy. Mamy całkiem pokaźny arsenał broni z jakiego można skorzystać (wątpię żebym przetestował chociaż 50% broni). Gra łatwa nie jest, więc musimy sprawnie planować swoje działania (znów, survivalowy aspekt tej gry wymiata). Amunicja dość szybko się kończy, więc czasem może nie warto strzelać? Na plus oczywiście też to, że możemy wchodzić w interakcję z różnymi postaciami i handlować z nimi.Myślę, że S.T.A.L.K.E.R. pozbawiony wad, o których wspomniałem w pierwszych dwóch akapitach mógłby być spokojnie jednym z najlepszych FPS’ów ever. Tkwił w nim ogromny potencjał, bo mimo oczywistych niedoskonałości to dalej bardzo grywalny tytuł. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach, które zamierzam ukończyć, bardziej dopracowano pewne aspekty i już nie będę miał na co narzekać.

10

21 października 2023 - Recenzja Gry

Gothic II

Są takie gry, które powalają swoją grywalnością i klimatem, nawet jeśli zdarzają im się drobne... wpadki. Gothic II nie wyrzekł się wszystkich błędów z jedynki. Historia, choć piekielnie wciągająca, chcąc nie chcąc przypomina kino co najmniej klasy B z oczywistymi zwrotami akcji. Ostatni rozdział jest mimo wszystko fabularną wpadką. Nie dzieje się tam za wiele, wszystko podąża w oczywistym kierunku a szybka walka końcowa i króciutki filmik kończący grę chyba nie do końca rekompensują kilkadziesiąt godzin gry, jakie należy przejść, aby do tego zakończenia dotrzeć (u mnie było to ponad 50h). A jednak dycha... rzadko mi się zdarza żeby dawać dychę grze, w której widzę jakieś niedociągnięcia. Po prostu klimat i ten gameplay, który tak bardzo wciąga są wręcz niepowtarzalne. Piranha Bytes stworzyła dzieło iście epickie. Poza tym, może miałem farta, ale przez te ponad 50 godzin gry chyba nie zdarzył mi się żaden bug, który utrudniałby rozgrywkę (co w jedynce zdarzyło się nie raz). Gothic II robi wszystko to, co poprzednik, ale na jeszcze większą skalę, poza tym odrobinę rozbodowując możliwości dla gracza. Mapy są rozleglejsze, więcej jest zadań, przeciwników, i tak dalej i tak dalej. Natomiast to, co się nie zmieniło, to to, jak przyjemny jest rozwój postaci. W mało której grze tak dobrze oddano progresję swojej postaci. Na początku na prawdę nie jest łatwo i trzeba się trochę natrudzić żeby zgromadzić odpowiedni ekwipunek, żeby trochę zarobić lub zainwestować w rozwijanie swoich umiejętności. To od nas zależy w jakim kierunku pójdzie rozwój postaci. Czy będziemy woleli walczyć w zwarciu czy z dystansu, czy zostaniemy wojownikiem, czy może magiem. Niezależnie od wyboru, wydaje się, że każda z tych ścieżek wydaje się ekscytująca. Zadań jest naprawdę sporo i co najważniejsze, są ciekawe, nie wyglądają jakby wypluł je jakiś generator. Niezależnie jednak od tego wszystkiego, to co jest największą siłą Gothica jest klimat. Ten świat naprawdę żyje. Oglądamy jak NPC poruszają się, rozmawiają i wykonują swoje czynności życiowe. Zmieniają się pory dnia, a to wszystko w towarzystwie malowniczych widoków. Oczywiście, dziś można powiedzieć, że grafika jest kanciasta, ale wbrew pozorom to udało się tu wykreować świat, który praktycznie się nie zestarzał. Mam wrażenie, że taka gra jak Gothic II nigdy się nie zestarzeje. Ah.. koniecznie jeszcze muszę wspomnieć, jak piękna jest muzyka, która doskonale komponuje się z tym światem.

8.5

8 lipca 2023 - Recenzja Gry

Colin McRae: DiRT 2

Trudno mi posortować 3 części Dirt od najlepszej do najsłabszej, bo wydaje mi się, że wszystkie trzy stoją na bardzo zbliżonym poziomie i są po prostu do siebie podobne. No okej, gdybym jednak musiał, to stwierdziłbym, że gra stawała się ciut lepsza wraz z każdą kolejną częścią, więc myślę, że dwójka jest niewielkim, ale jednak krokiem na przód w porównaniu do jedynki. Oczywiście Dirt 2 dla kogoś, kto grał w pierwszą część nie będzie żadnym zaskoczeniem. Powiedziałbym, że jest to odtworzenie jedynki w jeszcze lepszej szacie graficznej, z nowymi trasami i... zasadniczo to tyle. Antyaliasing, który w jedynce był bardzo przesadzony tutaj już tak nie irytuje. Wizualnie wszystko jest cacy. Wszystkie trasy wyglądają naprawdę pięknie i gra się zupełnie nie zestarzała. Wciąż imponują system zniszczeń aut i bardzo płynne animacje. Aut jest do wyboru niemało, choć fanatykom czterech kółek akurat ten element może się wydać niedopracowany. Są pewne istotne różnice w modelach jazdy w zależności od klasy auta czy modelu w obrębie tej samej klasy. Powoduje to, że każde auto trzeba na swój sposób wyczuć. Zresztą sam model jazdy, przynajmniej jak dla mnie, był bardzo przyjemny i... to co lubię najbardziej, wymagający. Miałem wrażenie, że dwójka była znacznie trudniejsza od jedynki, a nawet nie dobierałem się do najwyższego poziomu trudności. Kariera z kolei ma pewne nowe elementy, ale zasadniczo opiera się mniej więcej na tym samym - wygrywaniu kolejnych eventów i zdobywaniu punktów doświadczenia. Jest jednak pewien szczegół, który powoduje, że nie mogę przyznać wyższej oceny: wtórność tras. Gdy rozpoczyna się karierę ma się wrażenie, że ilość miejsc na mapie jakie mamy do wyboru jest niemała, ale im dłużej trwa kariera tym szybciej przekonujemy się, że wcale ich tak dużo nie jest. Tak naprawdę w każdym z państw czekają na nas maksymalnie trzy różne trasy, a wielu miejscach zaledwie dwie. Co gorsza, niekiedy eventy poukładane są jakoś zupełnie bez wyobraźni, bo opierają się na przykład na tym, że drugi wyścig odbywa się trasie pierwszego zamieniając start z metą, a trzeci wyścig, który kończy event to po raz kolejny trasa z pierwszego wyścigu. Później ten sam proces trzeba pokonać ścigając się jakąś inną klasą pojazdów. To wszystko sprawia, że kariera robi się w pewnym momencie nużąca, a muszę przyznać, że aby ukończyć ją w 100% trzeba spędzić wiele godzin. Ostatecznie to zrobiłem, ale mówiąc szczerze osiągnięcie 100% kariery to spore rozczarowanie... nie dostajemy nawet w związku z tym żadnego komunikatu, czy nawet choćby jakiegoś krótkiego filmu...Mimo tego mankamentu, Dirt 2 to dalej bardzo grywalny tytuł, nawet jeśli po jakimś czasie zaczyna nudzić.

8.0

12 czerwca 2023 - Recenzja Gry

Deus Ex: Human Revolution - The Missing Link

Zaskakujące jak sprawnie ten dodatek został wpleciony w historię znaną z podstawowej części. Ja miałem okazje zagrać w The Missing Link grając w pełną wersję historii dzięki Director's Cut. I nawet jeśli na początku byłem trochę nieswój po utraceniu większości zdobytych wcześniej punktów praxis, to fajnie było zobaczyć co to znaczy wrócić do "normalniejszego" ciała pozbawionego większości usprawnień i wypróbować nowej ścieżki rozwoju postaci. Fabuła bez problemu zgrywa się z resztą gry podstawowej. I wcale nie jest taka krótka, to ładnych kilka godzin przyjemnej rozgrywki.

9.5

12 czerwca 2023 - Recenzja Gry

Deus Ex: Human Revolution

Gra jest rewelacyjna, godna tytułu Deus Ex. Po mistrzowskiej jedynce i kiepskiej dwójce, seria powróciła na właściwe tory. Human Revolution jest świetne właściwie na każdej płaszczyźnie, ale przed wystawieniem maksymalnej możliwej oceny powstrzymują mnie tylko drobne mankamenty. Może od nich właśnie zacznę.Co prawda cała ta korespondencja mailowa jaką czytamy (choć na ogół nie musimy tego robić) po jakimś czasie może nieco znużyć. Dawka konspiracji jaka się tam przewija jest z jednej strony, szczególnie na początku, bardzo pożądana, a z drugiej, po jakimś czasie nieco męcząca. Poza tym niekiedy zastanawiał mnie poziom trudności. Niektóre etapy na początku gry wydawały mi się trudniejsze niż te gdzieś w środku. Ogólnie to wydaje mi się, że najlepsze części gry to rozdziały początkowe i końcowe. Walki z bossami zaś wydawały się z kolei nieco nie pasujące do reszty rozgrywki.Poza tym jednak gra z jednej strony zachowuje większość aspektów, które tak rozsławiły (i słusznie) część pierwszą, a z drugiej dodaje dużo nowoczesnego spojrzenia na gameplay. Ale co najważniejsze, robi to wszystko w bardzo wyważony sposób. Tak więc znów możemy pokonywać kolejne misje na wiele sposobów. Oczywiście najbardziej "premiowanym" jest skradanka i ciche pokonywanie wrogów i kolejnych lokacji. Świetnie wypada system chowania się za przeszkodami, który działa bardzo naturalnie i praktycznie bezproblemowo. Ale możliwości destrukcji jest tak wiele, a liczba broni jaką możemy siać postrach jest na tyle duża, że gra również w 100% wspiera i taki styl gry. To wszystko do tego stopnia, że bez wątpienia warto przejść ją dwa razy, gdyż grając tylko jednym z tych stylów sporo tracimy z możliwości jakie ta gra otwiera. Co również ważne, mimo, że gra ma być głównie skradankowa to i strzelanie należy do przyjemnych. Każda broń ma swoje plusy i minusy, a rozwój naszego bohatera ma faktyczny wpływ na umiejętności strzelania.A skoro mowa o rozwoju postaci, to tak jak to w Deus Ex zawsze bywało, w bardzo przejrzysty i wygodny sposób możemy dokonywać ulepszeń naszego ciała i zdobywać nowe zdolności zdobywając kolejne pakiety praxis. To od nas zależy w jakim kierunku będziemy chcieć rozwinąć naszą postać i na jaki styl gry postawimy. Zbieramy również gotówkę za którą możemy kupować broń, amunicję, leki i różnego rodzaju przydatne gadżety choć liczba postaci, od których można je kupić jest mocno ograniczona. Świat gry jest ciekawy, znów zainspirowany pierwszą częścią. Ma swoje brudne, mroczne zaułki. Przemieszczamy się po różnych lokacjach z całego świata, ale fakt, że większość czasu spędzamy jednak wewnątrz budynków, w różnego rodzaju biurach. Zaś pomysł umiejscowienia głównej lokacji w Detroit to strzał w dziesiątkę. Cieszy również możliwość wyszukiwania całej masy "znajdziek" rozsianych po tym świecie. Graficznie Deus Ex prezentuje się ładnie, zdecydowanie ma swój unikalny styl, animacje są płynne.Pod kątem historii gra wciąga od pierwszych minut. Niby wraz z upływem kolejnych godzin i im bliżej zakończenia, fani serii na pewno doskonale zdawali sobie sprawę, w jakim kierunku to zmierza. Ale przyznać trzeba, że przedstawienie takiej wizji świata niedalekiej przyszłości jest tu całkiem epickie, szczególnie jeśli spojrzymy na ilość szczegółów z jaką opisywane są chociażby postępy w augmentacji. Zgodnie z kanonem serii, wdajemy się tu bardzo często w dyskusje z napotkanymi po drodze postaciami i możemy z nich wyjść na kilka sposobów. To od nas zależy jak poprowadzimy daną rozmowę i co chcemy w niej wskórać. Wszystkie te wspominane przeze mnie aspekty powodują, że gra na pierwszy rzut oka wygląda na bardzo kompleksową i właśnie o to tutaj chodziło. Staranność w dopracowaniu gameplayu jest natomiast na tyle wysoka, że gracz nie będzie miał żadnych problemów z przyswojeniem zasad rządzących światem Human Revolution.Tak jak wspomniałem, gra stoi na wysokim poziomie i w swoim gatunku prawdopodobnie pewnie nie ma sobie równych. Jest to wspaniały hołd dla części początkującej serię w 2000 roku i jednocześnie pod wieloma względami wizjonerski popis twórców.

9.0

6 maja 2023 - Recenzja Gry

Unreal: Return to Na Pali

Świetny dodatek do kultowego FPS'a. Nie tak przełomowy jak część podstawowa, ale przede wszystkim, dalej dający mnóstwo funu.Podobnie jak podstawka, "Return to Na Pali" to bardzo klimatyczna rzecz. Choć trzeba tu przyznać, że ten klimat jest tym razem nieco inny. Przechodzimy tu znacznie częściej przez ogromne, otwarte przestrzenie. Otwartość tego świata momentami zaskakuje. Do tej samej lokacji często można dojść na kilka sposobów i podobnie jak w głównej części nie brakuje tu sekretnych miejscówek, w których możemy znaleźć przydatny ekwipunek.Tak jak wspomniałem, lokacje są otwarte, co sprawia, że walka znacznie częściej odbywa się na dalsze odległości. To wprowadza nawet pewne elementy myślenia taktycznego przed walką i innego wykorzystania broni. Dodano też kilka nowych broni i itemów. Co ciekawe, gra liczy sobie kilkanaście poziomów, ale są one przeważnie krótsze niż w podstawowej wersji. Niektóre można przejść nawet w kilka minut. Dlatego ta rozgrywka wcale nie jest tak długa, jak mogłoby się wydawać.Fabularnie rzecz jasna nie jest to nic odkrywczego, ale fajnie, że jest to dalej pociągnięta historia z oryginału. Zresztą, w Unrealu zawsze chodziło głównie o najzwyklejszą przyjemność ze strzelania i pokonywania wrogów i to się tutaj nie zmieniło.P.S. Jeszcze dodam, że moim osobistym guilty pleasure były wszystkie wstawki po każdym zakończonym poziomie z tym jakże klimatycznym połączeniem narracji głównej bohaterki i specyficznej muzyki w tle.

10

27 kwietnia 2023 - Recenzja Gry

Unreal

W końcu nadrobiłem. W grę wchodziło mi się o dziwo dość topornie. Głównie dlatego, że miałem duży problem z przesadzoną ciemnością. Z tego co widziałem w różnych walkthrough na YouTubie, normalnie ta gra powinna być znacznie jaśniejsza niż to, co ja miałem w swojej wersji. Nie znalazłem ostatecznie rozwiązania na ten problem. A jednak przyzwyczaiłem się do ciemności. To mnie nauczyło jeszcze bardziej oszczędzać latarkę i flary.Niemniej, im dalej w las, tym gra coraz bardziej wciąga. Trzeba przyznać, że jest to naprawdę długi FPS zapewniający rozgrywkę nawet na kilkadziesiąt godzin. Tym bardziej, że gra oferuje wyjątkowo wielki, otwarty świat z mnóstwem różnych zakamarków i sekretnych lokacji. Dużo satysfakcji sprawia odkrywanie tych mniej oczywistych, tajemnych przejść. Patrząc pod tym tylko kątem, Unreal bardzo mnie zaskoczył. Właśnie tym, jak rozbudowany jest ten świat jak na grę z 1998 roku.Samą fabułę poznajemy dość nietypowo, bo niemal wyłącznie za pośrednictwem zbieranych elektronicznych dzienników lub książek. Nie ma tu praktycznie w ogóle „cut scenek”. Mimo prostej fabuły, sprawdza się ona idealnie w tej, jakby nie patrzeć, prostej rozgrywce. Pokonywanie wrogów sprawia dużą przyjemność, a niemałą zasługę ma w tym unikalny zestaw broni, gdzie każda ma swoje plusy i minusy. Trzeba też przyznać, że gra nie należy do najprostszych. Bez odpowiedniego refleksu czy też szeroko pojętych umiejętności survivalowych, daleko nie zajdziemy. Mimo upływu lat, ta gra dalej jest w stanie niekiedy przestraszyć. Same charczące odgłosy potworów, które przebywają gdzieś w pobliżu, robią swoje. Kapitalny, mroczny klimat podkręcany jest również bogatą ścieżką dźwiękową.Unreal to jeden z tych „starych, dobrych FPS’ów”, który nie bez powodu zapisał się w gronie klasyki gier komputerowych. Dla mnie to jedna z najlepszych gier w tym gatunku, w jakie grałem.

9.0

2 kwietnia 2023 - Recenzja Gry

Unreal Tournament (1999)

Niby gra wydana głównie w zamyśle multiplayerowym, ale ja tam się świetnie bawiłem w single playerze. Nigdy nie gram sieciowo więc trochę się obawiałem, że dosłownie nie będę miał tu w co pograć, ale miło się zaskoczyłem. 5 trybów rozgrywki i całkiem sporo poziomów do ukończenia. Większość z nich jest wciągająca, ale co do jednego mam pewne zastrzeżenia: Domination. Rozgrywka w single playerze w tym trybie jest trochę za bardzo zależna od poczynań komputerowych botów i przez to za bardzo losowa. Z pozostałych trybów chyba najbardziej podobało mi się Capture the Flag. Unreal Tournament to przede wszystkim dynamiczna rozgrywka, świetny klimat i wymagający poziom. Podejrzewam, że pobiłem w niej jakiś swój osobisty rekord zgonów jeśli chodzi o FPS''y, mimo, że nie grałem nawet na żadnym z tych najwyższych poziomów trudności. Ostatni poziom czyli solowa walka z Xanem Kriegorem każe graczowi wspiąć się na wyżyny swoich umiejętności i liczyć na łut szczęścia. W Unreal Tournament do rozwałki mamy dostępny całkiem spory arsenał broni. Każda jest bardzo specyficzna i niepowtarzalna i nie wątpię, że każdy gracz ma swoją ulubioną zabawkę. Co tu dużo mówić, Unreal Tournament... nie wypada nie znać.

9.0

5 marca 2023 - Recenzja Gry

Gothic

Co ja mogę więcej powiedzieć, o tej grze chyba wszyscy już dostatecznie napisali. Dla mnie na początku gra była niemałym kłopotem pod kątem sterowania... jakoś trudno mi się było przyzwyczaić i nieco mnie to odrzucało od Gothica... ale nie potrzeba było jakoś dużo czasu żeby ten klimat mnie pochłonął. Bo klimat to chyba najlepsza cecha tego dzieła. Klimatyczne, piękne scenerie, spory świat, zmieniające się pory dnia, pogoda, świetna muzyka. To wszystko niewątpliwe plusy Gothica. Do systemu walki idzie się przyzwyczaić do tego stopnia, że później nawet sprawia przyjemność. Sama historia jest wciągająca, a po zakończeniu aż prosi się o więcej. Świat gry może nie jest jakiś bardzo rozwinięty, nie ma tu zbyt wielu książek do poczytania, z których można by dowiedzieć się czegoś więcej, a bohaterzy, z którymi możemy porozmawiać, też nie zasypują nas garściami informacji i dialogi są na ogół krótkie i dynamiczne. Dlatego też wydaje mi się, że ta część w bardzo skuteczny sposób zostawiła sobie furtkę do sequela, w którym cała ta otoczka zostanie znacznie bardziej rozwinięta.Na początku nie jest łatwo. Nie ukrywam, że początek gry to głównie podróżowanie po mapie i szukanie doświadczenie, o które nie łatwo. Bez odpowiedniego poziomu doświadczenia, które w przyjemny sposób można zamieniać na różne umiejętności, nie mamy praktycznie startu w walkach z jakimiś nawet niepozornymi przeciwnikami tudzież stworami. Ale frajdę daje to, że przy odpowiednio rozwiniętych skillach, odpowiedniej broni i silnym pancerzu jesteśmy nagle w stanie poradzić sobie z wrogami, których wcześniej omijaliśmy szerokim łukiem. Gra przez to jest na pewno znacznie trudniejsza od dzisiejszych Oblivionów czy Skyrimów. Sam system handlu z kolei na początku wydawał mi się trudny w obsłudze i trochę archaiczny, ostatecznie mi się spodobał. Fajnie było wymieniać na rudę skóry, pazury czy kły różnych stworzeń. Właściwie jedyna rzecz, która nie pozwala mi przyznać tej grze perfekcyjnej oceny to bugi... a raczej cała masa różnego rodzaju bugów. Zresztą, co ja się będę rozpisywał, na YouTubie można obejrzeć całe kompilacje ciekawych bugów z Gothica, a mi się zdarzył nawet taki, którego nigdzie w sieci opisanego nie znalazłem. A był on z gatunku tych, które nie pozwalały mi gry dokończyć. Na szczęście jakoś się ostatecznie uporałem. Mam nadzieję, że dwójka dołożyła większych starań do kwestii technicznych, a testerzy lepiej wywiązali się ze swojej roboty, bo ja już zacieram ręce na sequel.

7.0

5 marca 2023 - Recenzja Gry

Red Faction: Armageddon

Nie taka zła odsłona jak to niektórzy mówią. Okej, ma swoje niezaprzeczalne wady, ale Red Faction: Armageddon, to wciąż całkiem solidny FPS. Tak się składa, że ukończyłem wszystkie części serii. Zdecydowanie najsłabszą była dwójka. Armageddon postawiłbym nieco niżej niż Guerilla. Co ciekawe, każda odsłona serii różni się od siebie.Tym razem twórcy zerwali z otwartym światem znanym z Guerilla na rzecz liniowej historii, pozbawionej wątków pobocznych. Tym razem nie mamy już do czynienia z „marsjańskim GTA”. Fabuła od samego początku w jasny sposób zmierza ku oczywistemu zakończeniu. Niestety, historia znów nie należy do najciekawszych i to mówiąc bardzo delikatnie. Zresztą, ta seria nigdy z angażującej fabuły nie słynęła. Czy nadrabia to gameplayem?I tak i nie. Mi osobiście rozwałka bardzo się podobała, to dalej największa zaleta serii Red Faction. Możemy tutaj zniszczyć niemal wszystko (choć poza samym ukształtowaniem terenu, skałami, powierzchnią). Wydaje się, że destrukcja wygląda jeszcze bardziej epicko niż w Guerilla i ciężko mi wpaść na jakiś inny tytuł, który by tej grze pod tym kątem dorównał. Konstrukcje upadają w zaskakująco realistyczny sposób. A możliwości do niszczenia jest tu naprawdę dużo. Mamy bogatą kolekcję przeróżnych broni, których możemy użyć. Dodatkowo, mamy możliwość korzystanie z pewnych mocy, które daje nam znana z poprzednika nanokuźnia. To jeszcze bardziej podkręca możliwości rozwałki. Moim zdaniem, pokonywanie wrogów w tej grze to sama przyjemność. Świetnie wyglądają zresztą wszelkie animacje, nie tylko niszczonych budowli, ale właśnie przemieszczających się czy rozbryzgujących po zabiciu wrogów. A ci wrogowie to już nie ludzie, a przeważnie różnego rodzaju potwory. Armageddon przypomina często swego rodzaju survival horror i muszę przyznać, że nie trudno tu o moment wysokiego napięcia, gdy wiesz, że te paskudne poczwary czyhają na ciebie ze wszystkich stron, a tobie kończy się amunicja. Armageddon to często walka o przetrwanie. Ale teraz… żeby nie było tak miło. Bardzo kiepska fabuła i schematycznie rozwijająca się historia to nie jedyne mankamenty. O ile rozgrywka może się podobać w początkowych etapach, tak (nomen omen podobnie jak w Guerilla) po jakimś czasie się nudzi. Jest tu trochę tej wtórności i powtarzalności. Co nawet gorsze, przez całe 12h (tak, gra jest krótka, dokładnie tyle zajęło mi ukończenie całości) nie ma tu ani chwili na oddech. Można powiedzieć, że jest to kilkanaście godzin nieustannej walki. Autorzy nie pokusili się choćby o próbę jakiegoś zwolnienia historii, jakiegoś zwrotu akcji, zmiany tempa. Nieustanna sieczka powoduje, że można odczuć zmęczenie materiału. A szczególnie, że praktycznie cała gra rozgrywa się w bardzo podobnie wyglądających lokalizacjach. Po prostu podążamy z bohaterem przez podobnie prezentujące się systemy jaskiń, czasem tu i tam zmienia się nieco kolorystyka. Sporą różnicą jest też to, że podczas gdy Guerilla rozgrywała się w rozległym, (choć nieco sztucznie) otwartym świecie, tak Armageddon wydaje się mocno klaustrofobiczny i raczej nie daje możliwości wybierania ścieżek, którymi możemy się poruszać, by posunąć się do przodu. Podsumowując, RF: Armageddon to trochę niesprawiedliwie pomijany i zapomniany FPS, choć nie należy zapominać o jego mankamentach: przede wszystkim fabule i postaciach, których nie zapamiętamy, wtórnej i po czasie trochę męczącej rozgrywce i problemach z różnicowaniem tempa akcji.

9.0

5 marca 2023 - Recenzja Gry

No One Lives Forever 2: A Spy in H.A.R.M.'s Way

Dla mnie dwójka jest jeszcze lepsza. Prawdę mówiąc, to dosłownie ciut zabrakło w moim odczuciu to gry perfekcyjnej. Gdyby nie jeden mankament, to dałbym dychę.A chodzi o respawn wrogów. Wielu się na to skarży, ja wyjątkiem nie będę. Z jednej strony ten element powoduje, że niemal bez przerwy czuć oddech wroga na karku, ale z drugiej, szczególnie w poziomach na Alasce, pozbawia to satysfakcji z pokonywania wrogów, bo gdy chwilę później wracamy do tej samej lokacji, którą wcześniej „oczyściliśmy” okazuje się, że musimy pokonać przeciwników na nowo. Potrafi to nieźle wnerwić, a szkoda, bo poza tym gra sprawia dużo przyjemności.NOLF2 wyciągnął z jedynki to, co było w niej najlepsze i wzniósł to na jeszcze wyższy poziom. Dla mnie obie części NOLF to przede wszystkim humor i duży dystans ze strony twórców. NOLF2 wręcz kipi humorem i parodią. Gra jest znów zróżnicowana, zarówno jeśli chodzi o lokacje, jakie odwiedzamy jak i wrogów, których musimy na swej drodze pokonywać. Podobać się może arsenał broni i gadżetów specjalnych. Poza tym widać duży przeskok między obiema częściami jeśli chodzi o warstwę wizualną. Grafika jest naprawdę ładna i wydaje się, że trochę wyprzedzała swoje czasy i wyglądała nie gorzej od wielu, wielu nowszych tytułów. Zachwyca dbałość o detale i bardzo ładna animacja, ta gra jest po prostu dużo płynniejsza. Szkoda, że tytuł dziś nie jest zbyt łatwo dostępny, nie ma go ani na Steamie ani na GOG’u. Niemniej, jeśli tylko będziecie mieli okazje dorwać tę perełkę, to róbcie to bez zastanowienia!

8.0

11 lutego 2023 - Recenzja Gry

Red Faction: Guerrilla

Wiele lat po kultowej jedynce i nieudanym sequelu nadeszła trzecia część serii Red Faction. I znów daje dużo frajdy.No nie da się ukryć, że fabularnie ta gra do arcydzieł nie należy. Fabuła jest tu tylko tłem do rozwałki, w której Alec Mason jest prawdziwym mistrzem. To niewątpliwie największy plus całej gry - system zniszczeń. Coś, z czego ta seria znana była już od pierwszej części, czyli rewolucyjny silnik GeoMod. Autorzy gry doskonale zdawali sobie sprawę czym dysponują, dlatego gra, nie porywając fabułą, jednocześnie przyciąga możliwościami destrukcji... niemal wszystkiego co staje nam na drodze. Kolejne misje skupiają się bardzo często na tym, że trzeba rozwalić ten czy inny budynek. Często wchodzimy w jakiegoś wielkiego mecha i niszczymy wszystko, co staje nam na drodze. Podobać się może ten faktycznie realistyczny model zniszczeń i płynne animacje. Wielkie budowle zamienione w kupę złomu robią wrażenie. A możliwości do czynienia takiej destrukcji mamy tu wiele...... bo arsenał broni jest bogaty i unikalny. Mamy tu parę tradycyjnych broni, ale do nich dochodzi jeszcze długa lista tych bardziej nowoczesnych, marsjańskich wytworów (akcja gry toczy się na Marsie). Nie ze wszystkimi się zaprzyjaźniłem, ale na pewno warto każdą przetestować. To z kolei jest w pewien sposób limitowane przez nasze wybory. To od nas zależy jaki ekwipunek będziemy chcieli rozwijać i na co nas będzie stać (broń i wszelkie ulepszenia kupujemy za złom, który możemy zbierać na przykład wysadzając budowle). Liczba miejsc w ekwipunku jest też mocno ograniczono, bo w tym samym czasie możemy przechowywać zaledwie 4 różne bronie. Amunicja też dość szybko się kończy więc broń później możemy sobie co najwyżej podkradać zabitym przeciwnikom. Bądź też szukając skrzynek partyzanckich, naszych kolegów, którzy zostawiają tam zasoby na "czarną godzinę". Zasoby takich skrzynek ale też ilość partyzantów dołączających do nas gdy stajemy w środku walki zależy z kolei od poziomu morale. Te możemy budować wykonując kolejne misje poboczne od partyzantów. Wszystko to sprawia, że wyjeżdżając ze swojej bezpiecznej bazy gdzieś daleko, eksplorując nowe tereny i wykonując zadania partyzanckie, praktycznie nigdy nie czujemy się bezpiecznie.I na tym chciałem się na chwilę zatrzymać. "Red Faction: Guerilla" to tytuł w pewnym sensie dla osób o mocnych nerwach. Jesteśmy zmuszeni poruszać się po świecie rządzonym przez wrogą korporację. Przeciwnik czyha na każdym kroku i nigdy nie wiadomo kiedy zaatakuje. Poza tym walka nie jest łatwa i nie można tu być bardzo rozrzutnym. Jest to w pewnym sensie survival i trzeba umieć się bronić. W walce trzeba szukać schronienia, nie można tak od tak wyjść z bronią na kilku przeciwników. To wszystko powoduje, że gra potrafi stresować. Nieustanne poczucie zagrożenia jest tu świetnie odwzorowane.Ogólnie "Guerilla" to takie marsjańskie GTA. Jeździmy po naprawdę sporym świecie (mapa jest podzielona na kilka sektorów, które musimy wyzwalać spod jarzma korporacji jeśli chcemy osiągnąć finalny sukces). Możemy w tym celu zabierać wszelkie pojazdy, na jakie się natrafimy. Eksplorując teren możemy nie tylko otrzymywać zlecenia od rozsianych po całej mapie zleceniodawców, ale także opcjonalnie niszczyć wrogie konstrukcje, które poprawią morale oraz zbliżą nas w kierunku wyzwolenia danego sektora. Poza tym jak to w tego typu grach poukrywano po całej mapie wiele różnych znajdziek.Moje jedyne zastrzeżenia do tej gry to: (tak jak wspomniałem) bardzo uproszczona fabuła i schematyczny scenariusz, ale też wtórność misji. O ile na początku wszystko wydaje się bardzo świeże, po jakimś czasie możemy już odczuwać pewne znużenie, bo większość misji skupia się tak naprawdę na tym samym: kogoś trzeba zabić lub coś trzeba rozwalić. Dziwne wydawało mi się też to, że o ile czasem możemy natrafić się na jakiś obiekt o średnim lub wysokim znaczeniu dla wrogiej korporacji, który możemy zniszczyć, to jednak po jego zniszczeniu, ten często wraca błyskawicznie odbudowany. Fakt, znika już z mapy jako coś co "przyniesie nam punkty", ale przykro patrzeć jak konstrukcja stoi na nowo po tym jak włożyło się sporo wysiłku, by ją zniszczyć (mam tu na myśli ten długi most EDF na jednym z kolejnych sektorów).Poza tymi mankamentami jednak "Red Faction: Guerilla" to niewątpliwie tytuł warty zainteresowania. Ja na pewno niebawem zapoznam się z sequelem czyli "Armageddon".8/10

8.0

7 stycznia 2023 - Recenzja Gry

The Operative: No One Lives Forever

Nigdy nie grałem w No One Lives Forever, wiec stwierdziłem, że w końcu najwyższa pora... i nie żałuję.Po pierwsze gra jest naprawdę długa! Dzisiejsze FPS'y nie mają pod kątem do niej startu. Misje, podzielone tutaj na sceny, pochłaniają na długi czas. A podzielone są na sceny bo, rzecz jasna, gra w pewnym sensie imituje wszystkie te filmy o Jamesie Bondzie będąc jednocześnie ich parodią. Nie brakuje jej specyficznego luzu i fajnego poczucia humoru. Cutscenki są na ogół długie i wyczerpujące temat. Widać, że twórcom po prostu podobało się pisanie scenariusza i bystrych dialogów. Niektóre briefingi przed misjami trwają nawet około 10 minut! Ale ten czas się nie dłuży, można cieszyć się błyskotliwością rozmów między agentami. Humor pojawia się też w licznych rozmowach między wrogami już podczas samej rozgrywki, które możemy podsłuchać. No właśnie, możemy czy musimy? Jeśli odczekamy do końca rozmowy, jeden z rozmówców usuwa się zawsze w inne miejsce przez co łatwiej nam pokonać dany etap nie wywołując zbędnego zamieszania. Ale po jakimś czasie było już nieco męczące gdy raz po raz trzeba odsłuchiwać tych, na ogół nie wnoszących nic do samej fabuły rozmów, a które, podobnie jak wszystko inne w tej grze, bywają długie.Prawdopodobnie moim największym zastrzeżeniem w stronę tej gry (i jednym z niewielu) jest to, że... jest ona stosunkowo łatwa i jakoś specjalnie nie nagradza gracza, gdy ten wybiera "ścieżkę stealth" zamiast otwartego pokonywania wszystkich wrogów, którzy się mu napatoczą po drodze. Niemal bez przerwy miałem to uczucie z tyłu głowy, że w każdej chwili mogę wyciągnąć jakąś większą giwerę i wszystkich bez trudu wybić zamiast bawić się w skradankę. I parę razy tak rzeczywiście zrobiłem. A szkoda... bo zawsze lubiłem ten cichy sposób pokonywania wrogów. Na dodatek rzecz w tym, że łatwo jest tych przeciwników załatwić. Tak na dobrą sprawę wystarczy najzwyklejszy pistolet i strzał w głowę, który w tej grze jest wyjątkowo łatwy. Tutaj właśnie twórcy nie najlepiej się popisali, bo takim zwykłym pistoletem można bez problemu pokonać przeciwnika, który jest w bardzo dalekim dystansie od ciebie. Dokładnie z takim samym efektem co przy użyciu karabinu snajperskiego. I właśnie dlatego tak rzadko odczuwałem potrzebę dodawania do swojego ekwipunku jakichś mocniejszych broni niż mój ulubiony pistolet z tłumikiem. Ale za to, skoro już o tym wspomniałem, bardzo fajna jest możliwość ustalania swojego ekwipunku (który jest ograniczony) przed każdą misją. Trzeba pomyśleć, co się przyda, a co może niekoniecznie. I czasem są to też trochę ślepe wybory wiec trzeba liczyć na łut szczęścia.Gdzieś w połowie gry zacząłem odczuwać pewne... znużenie? Bo wydawało mi się, że gra, mimo poziomu Hard jest bardzo łatwa. Wrogów nie ma za wiele, a nawet jeśli już są, to łatwo jest ich pokonać w schematyczny sposób. A nie chciałem też ustawiać rozgrywki na najwyższym poziomie trudności, bo wydaje mi się, że nie tędy droga. Ale później wchłonąłem w tę grę na nowo i z misji na misję robiło się coraz ciekawiej i coraz bardziej wymagająco, aż do samego zakończenia. Nie ukrywam, że najlepsze misje to właśnie te umieszczone na końcu. Więc jeśli ktoś miał podobne odczucia, to naprawdę radzę nie odpuszczać i ukończyć grę. Poza tym fabularnie jest to naprawdę dobrze napisana gra. Tak jak wspomniałem, pełna świetnych dialogów i fajnego humoru, a także zwrotów akcji. Oczywiście te zwroty akcji to świetna parodia filmów detektywistycznych i filmów akcji. W końcówce wręcz wyniesiona na jeszcze wyższy poziom. Po napisach końcowych zaskoczył mnie z kolei bonusowy poziom na wyspie (zdaje się dostępny tylko w edycji "Game of the year"). Świetnie wkomponował się w całą grę i po prostu pasuje do niej jako nieodłączna część. Z drobnych minusików to dorzuciłbym jednak małe zróżnicowanie muzyczne. Dopiero ostatni, bonusowy level po napisach końcowych to zmienił :) Na szczęście poza mankamentami, które wymieniłem, "The Operative: No One Lives Forever" to dalej bardzo dobry i grywalny tytuł. Potwierdzam to ja, przechodzący tę grę po raz pierwszy w 2022 roku :) Czuć, że ma w sobie coś, co wyróżnia go na tle całej masy innych FPS'ów, które w tamtych latach powstały. Wnosi powiew świeżości do gatunku. Ja już niebawem biorę się za przejście drugiej części, mam nadzieję, że będzie ona przynajmniej tak dobra jak jedynka.8/10

9.0

27 grudnia 2022 - Recenzja Gry

Planescape: Torment

Dziwną sytuację miałem przy okazji przechodzenia tej gry. Oczywiście na początku wciągnęła mnie bez reszty. To chyba najlepiej napisana gra w jaką miałem okazję kiedykolwiek zagrać. Cała ta historia i ten świat to prawdziwe arcydzieło wykraczające poza to, co z reguły gry mają do zaoferowania. Tutaj dialogi nie są na odwal się. Są pełne inteligentnej, błyskotliwej rozmowy i pełne treści, z których każdy może coś wyciągnąć. Do tej pory jestem pod wrażeniem, jak ogromny świat udało się w Planescape: Torment wykreować. Nie mówię tu w tym momencie o samym fizycznym świecie, po jakim się poruszamy, bo ten w sumie aż tak ogromny nie jest. Mówię bardziej o tym, jak ten świat kreują właśnie rozmowy z napotkanymi przez nas postaciami. Jest tak wiele różnych frakcji, tak wiele filozofii i przekonań różnych bohaterów... wspaniale to ukazano.Ale wracając do dziwnej sytuacji... po kilku miesiącach nieco się znużyłem. Oczywiście, świat gry jest niesamowity, ale... po jakimś czasie też (nie jestem pewien czy to na pewno dobre słowo) męczący. Poczułem przesyt. Przesyt tą atmosferą beznadziei, tym brudem wszędzie wokół, tym ponurym, czasem wręcz depresyjnym światem pozbawionym większych światełek w tunelu. Zmęczył mnie też nieco fakt, że gra opiera się przede wszystkim na tych bardzo rozbudowanych dialogach, na rozmowach z innymi tymczasem nie ma już aż tak dużo do zaoferowania w kwestii walki. Po prostu wydaje mi się, że można by częściej grę zdynamizować i zwyczajnie częściej dać możliwości sprawdzenia swoich możliwości bojowych. Mam wrażenie, że to jedna z tych gier, które dają po prostu ogrom możliwości walki przez samą liczbę przedmiotów, jakie można użyć, ale nie dają już tak dużej możliwości, by je wszystkie wykorzystać. Ja lubię przedmioty chomikować w ekwipunku tak, by móc je wykorzystać na dalszych, trudniejszych etapach gry. Tymczasem tutaj okazało się to raczej zbędne i nie wykorzystałem w grze tak wielu różnych, ciekawych itemów, że aż mi było pod koniec tego żal (SPOILER) gdy moje postaci zostały uśmiercone. A więc po jakimś czasie gra mnie już nieco zmęczyła i odłożyłem dalszą rozgrywkę (choć jak się okazało byłem już naprawdę blisko jej ukończenia...) na kilka długich miesięcy. Ale wróciłem do niej i wtedy ukończyłem grę w dwa dni :) I cieszę się, że to zrobiłem. Bo na nowo wsiąknąłem do tego fascynującego świata, by zostać porażony niesamowitym zakończeniem tej długiej historii.

5.5

14 grudnia 2022 - Recenzja Gry

Red Faction II

Dziwny sequel. Druga część Red Faction graficznie prezentuje się gorzej od wydanej dwa lata wcześniej jedynki. Widać, że ta część powstała z myślą o konsolach, a wydana została na peceta tylko przy okazji. Niestety odbija się to na warstwie wizualnej. Kanciaste, rozpikselowane scenerie nie przystają grze wydanej (na PC) w 2003 roku... Równie brzydko wyglądają cutscenki i niektóre animacje.I tak właśnie się w Red Faction II gra - jakby był stworzony pod konsolę. Rozgrywka jest bardzo szybka, dynamiczna i skupia się praktycznie tylko na pokonywaniu kolejnych przeciwników i wybieraniu właściwej broni do tego celu. Fajnie, że tak jak w pierwszej części, tak i tutaj często zasiadamy za sterami jakiegoś pojazdu (czy też robota), bo są to momenty gdy gra nabiera w końcu trochę zróżnicowania. Jak wspomniałem, poza tymi epizodami bez zastanowienia brniemy przed siebie i eliminujemy kolejnych rywali. Okej, może ma to taki klasyczny charakter FPS'ów, ale znów, jak na 2003 roku, to można by chyba oczekiwać nieco większej kreatywności.Muszę jednak przyznać, że tak jak gra trochę przeraża swoją szatą graficzną i prostotą na samym początku, tak z upływem kolejnych rozdziałów jest coraz lepiej. Tak, ta gra jest coraz lepsza wraz z upływem kolejnych godzin. Szkoda, że tych godzin jest tak mało...Na plus oddaję autorom arsenał broni, który jest naprawdę bogaty i który to fajnie się użytkuje. Mówiąc w skrócie: jest czym strzelać i każda broń ma swój odrębny charakter, który lepiej sprawdza się przy okazji konkretnego rodzaju przeciwnika. Niektóre z broni mają dwa tryby strzału. Dodatkowo oczywiście mamy do dyspozycji granaty oraz miny, ale o używaniu tych drugich szczerze mówiąc całkowicie zapomniałem, a i nie okazały się niezbędne. Doskonałym uświadomieniem tego, że ta gra ma być po prostu frajdą płynącą z rozwałki i niczym więcej jest to, że już od początku po epicko krótkim intro przystępujemy do naparzanki. Nie ma czasu na oswojenie się ze sterowaniem czy też HUD'em. Gdy pogramy kilkanaście minut dłużej okaże się, że można (a raczej trzeba) się z tym wszystkim oswoić błyskawicznie. Okaże się również, że kolejne levele i rozdziały mkną bardzo szybko, a niewiele później, że gra się kończy. Tak, to jedna z krótszych gier w jakie miałem okazję zagrać. Wprawni gracze poradzą sobie w 3 godziny. Ja potrzebowałem raczej 4, może 5. Po drodze zaskoczyć może nas przeniesiony rodem z konsoli system zapisu gry... polega to na tym, że gdy zginiemy musimy zaczynać cały poziom od nowa. Całe szczęście, jak wspomniałem, nie należą one do najdłuższych. Mimo to i tak do dziś nie wiem w jaki sposób działa opcja "Save progress" w menu podczas rozgrywki skoro i tak musimy powtórzyć level od początku. Ten mankament okazał się najbardziej denerwujący przed ostatnią w grze walką z bossem. Tuż przed nią należy obejrzeć krótką cutscenkę, której nie da się w żaden sposób przeskoczyć. A że walka nie należy do najłatwiejszych, to przy każdym jej powtórzeniu trzeba oglądać od nowa ten sam filmik... Wspominając bossów... trzeba przyznać, że w tej grze są oni dosyć wymagający. Ale te levele były moim zdaniem najlepsze w całej grze. Nawet jeśli tylko w niewielkim stopniu, to wprowadzały one jakiś element taktycznego myślenia do walki. I tak, czasem musiałem podchodzić do walki z nimi po kilka razy, naprawdę odporne skurczybyki!Oczywiście nie sposób wspomnieć o kontynuacji tzw. geomod, który zarówno w jedynce jak i w dwójce pozwala nam niszczyć chociażby ściany, dzięki czemu jesteśmy w stanie przedrzeć się do jakiegoś pomieszczenia tym czy innym sposobem. Niemniej, mam wrażenie, że w jedynce jakoś bardziej miało to ręce i nogi. Tutaj naprawdę niewiele jest takich miejsc, gdzie trzeba tego użyć, a już najgorsze jest to, że niektóre ściany z łatwością poddają się rozwałce, a inne, wydawałoby się znacznie delikatniejsze, stoją niewzruszone. Brak jest tu konsekwencji w wykorzystaniu takiego "moda" i przez to wydaje się to mocno oskryptowane. Możemy użyć geomoda, ale tylko tam, gdzie chcą tego autorzy, czyli prawdę mówiąc w bardzo ograniczonej przestrzeni.Fabuła w tej grze jest banalna i opiera się na motywie zemsty. Jedynkę w tym względzie śledziło się z dużo większą przyjemnością. Tutaj fabuła (mimo twistu mniej więcej w środku) jest tylko pretekstem do masakrowania kolejnych wrogów. Co ciekawe, gra może zakończyć się na jeden z czterech sposobów. Albo inaczej, w zależności od tego jak dobrze się spiszemy, na końcu gry włączy nam się jeden z czterech filmików. Również ciekawe jest to, że gdy otworzymy z poziomu menu "Extras" to okaże się, że jest tam dosłownie kilkaset różnych elementów do odblokowania grając na różnych poziomach trudności. Jednak nie ukrywam, że jakoś nie chce mi się bawić w tę grę po raz drugi. Podsumowując, Red Faction II jest dziwnym tworem, który jakby się trochę odkleił od rzeczywistości i nie pasował do swojego rocznika. Jednak jeśli przebrnięcie przez początki, to jest szansa, że kolejne rozdziały was wciągną, a wy jeszcze tego samego wieczora ukończycie grę wychodząc z tego, o dziwu, bez wielkiego bólu.5/10.

6.5

3 grudnia 2022 - Recenzja Gry

Deus Ex: Invisible War

Druga część Deus Exa to wciąż grywalny tytuł, ale przez parę mankamentów nie dorównuje jedynce. Poza tym wydaje się w stosunku do niej mocno uproszczona, "wypłaszczona".To co się wyróżnia to na pewno grafika. Deus Ex 2 wygląda po prostu ładnie i nawet dziś nie powinien jakoś specjalnie odstraszać. Podobały mi się praktycznie wszystkie lokacje - na każdym kroku czuć ten brud i atmosferę spisku. Również muzycznie gra stoi na dobrym poziomie. Soundtrack jest charakterystyczny, podobnie jak było to w pierwszej części. Motywy muzyczne jeszcze bardziej podkręcają ten brudny, futurystyczny klimat. To, co zostało z pierwszej części i dalej budzi uznanie to możliwość przechodzenia tej gry "po swojemu". To od nas zależy czy będziemy chcieli się skradać i nawet nie wyjmować broni czy też pójdziemy na rzeź. W grze przeplata się wiele frakcji i różnych wątków. Niektóre są opcjonalne. I ponownie, to od nas zależy której frakcji będziemy sprzyjać, dla której z nich będziemy wykonywać kolejne cele. I na końcu w zależności od naszych wyborów obejrzymy jedno z czterech dostępnych zakończeń.Przechodząc jednak do mankamentów... wspomniałem o zakończeniu. Niby fajnie, że mamy różne możliwości zakończenia gry, ale nie ukrywam, że ten krótki filmik ją kończący jest totalnym rozczarowaniem. Gra żegna się z graczem po prostu bez pardonu, w mgnieniu oka. Chciałoby się wiedzieć nieco więcej jak nasze, często mocno przemyślane decyzje, wpłynęły na ostateczny rezultat. Wspomniałem też, że w grze można się skradać lub walczyć i właściwie zawsze jest możliwość takiego wyboru. A jednak wydaje się, że jeden albo drugi jest częściej bardziej premiowany. Ba, często można coś wykraść NPC spod nosa a ci nawet nie zareagują. Można włamywać się do ich sejfów i zabierać im cenne przedmioty. Z drugiej strony, zabicie takiej osoby jest... łatwe i często nie pociąga za sobą żadnych konsekwencji więc po co w ogóle mieć skrupuły i utrudniać sobie sprawę skoro gra tego nie wynagradza? Niestety jest to dość poważny mankament.Lokacje wyglądają na starannie zaprojektowane, z odzwierciedleniem szczegółów. Ale to co denerwuje to fakt, że są one... małe, a tymczasem długi loading podczas przechodzenia z jednej do drugiej potrafi irytować. Sama jest gra jest znacznie krótsza od poprzednika. I myślę, że w tym przypadku jest to minus. Dlaczego? Otóż w grze można zdobyć naprawdę pokaźną liczbę przedmiotów. Pomijając różne rodzaje broni mamy też sporo różnych ulepszeń do nich czy bardziej unikalnych itemów. Ale w czym jest problem? A no w tym, że gra najczęściej nie zmusza gracza do stosowania większości z nich. Ja ukończyłem "Invisible War" korzystając prawdopodobnie z nie więcej niż 10 standardowych itemów. A jeśli już użyłem jakichś innych, to raczej jednorazowo. Gra jest za krótka, by spróbować wszystkiego i na koniec pozostaje niedosyt, że wszystkie te przedmioty, które się tak skrzętnie zbierało, okazują się bezużyteczne, bo... tak naprawdę wystarczy pistolet. Dziwi też fakt, że do wszystkich broni używamy tego samego rodzaju amunicji. Rozgrywka traci przez to na czytelności. No bo jak rozumieć to, że używając pistoletu i wyrzutni rakiet używa się tej samej, uniwersalnej amunicji, a jednak ta broń zużywa jej tyle, podczas gdy inna dużo więcej, a gra nam nie komunikuje tego, ile dokładnie.Fabuła wciąga, ale od pewnego momentu. Na początku miałem wrażenie, że trudno się w tym świecie odnaleźć. Trochę za duży mętlik informacji, zbyt wiele wątków, frakcji, które starają się o twoje względy. Druga połowa gry podobała mi się bardziej, bo historia zaczynała się w końcu nieco klarować. Dziwnym posunięciem jest dla mnie to, że brak w tej grze jakiegokolwiek dziennika, w którym przechowywane byłyby wszelkie zapisy poprzednich rozmów naszego bohatera. Jeśli je przegapisz nie masz szans ich nigdzie nadrobić.Mimo całkiem sporej liczby niedociągnięć, Deus Ex 2 dalej daje całkiem niezłą rozgrywkę. Nie jest to poziom jedynki, która była przełomowa, dwójka jest mniej więcej kontynuacją tego samego, ale w uproszczonej wersji. Ale i tak ten obskurny, brudny klimat jest prawdopodobnie najlepszym, co można o tej grze powiedzieć. A jeśli przymkniemy oko na pewnie niedopracowania, to jest całkiem spore prawdopodobieństwo, że będziemy się przy tej grze nawet nieźle bawić.6/10

8.0

9 listopada 2022 - Recenzja Gry

The Longest Journey

Mówią, że klasyk. Myślę, że będę wspominał lepiej od "Syberii", w którą miałem okazję grać niedawno, mimo iż gra mi się niekiedy... dłużyła. Chyba po prostu nie jestem największym fanem przygodówek na świecie. Ale z racji tego, że grałem w nie za dzieciaka, to czuję do nich spory sentyment.Trzeba przyznać, że fabularnie gra jest epicka. Historia wciąga, budują ją kolejne i kolejne tajemnice. Możliwość penetracji zarówno futurystycznego świata nauki Stark jak i świata magii, Arkadii jest strzałem w dziesiątkę. Zakończenie było nawet w stanie mnie nieźle zaskoczyć. Moim zdaniem tej epickości samej historii nie zawsze dorównywał rozmach zagadek. Czasem bywały zbyt proste, czasem zaś nieco absurdalne, trochę na siłę. Jednak żeby być sprawiedliwym, niektóre z nich rozwiązywało się bardzo przyjemnie i nie brakowało im kreatywności. Poza tym, w przeciwieństwie do "Syberii", w tym tytule raczej nie miałem takich sytuacji, że nie potrafiłem rozwiązać zagadki czy popchnąć gry do przodu tylko dlatego, że przegapiłem jakiś słabo widoczny obiekt na ekranie, w który powinienem kliknąć. Na plus prosty interfejs - wszystko jest czytelne: sterowanie ekwipunkiem jest wygodne, a dziennik prowadzony przez bohaterkę ułatwia przypomnienie sobie historii czy kolejnych kroków, jakie powinniśmy podjąć. Na uwagę zasługuje też przyjemny polski voice acting.Poczucie humoru nie do końca mi leżało, choć gra ma pod tym kątem swoje momenty. Czasem ten humor był czerstwy, ale wiadomo, kwestia gustu. Miałem też wrażenie, że końcowe rozdziały gry miały w sobie za mało samej gry, a za dużo dialogów niezależnych od decyzji gracza. Koniec końców, rozumiem zachwyty nad grą, ale z drugiej strony rozumiem, że niektórzy tego tytułu po prostu nie kupią. Ja ogrywałem "The Longest Journey" przez długi czas, bo starałem się przejść tę grę bez żadnych podpowiedzi czy solucji. Bywały momenty, w których za cholerę nie mogłem posunąć się do przodu. Ale gdy już się udawało, gra się odpłacała i wciągała na nowo. 8/10.

8.0

25 września 2022 - Recenzja Gry

DiRT

Solidna gra i odświeżenie serii. Nie trudno było już wtedy czuć znużenie formułą serii Colin McRae Rally dlatego decyzja jest jak najbardziej uzasadniona. Tym razem przyjdzie nam się zmierzyć w kilku różnych "dyscyplinach". To już nie tylko klasyczne rajdy. W Dirt rywalizujemy również w zawodach offroadowych: w CORR, crossoverach, podjazdach pod góry, by wymienić tylko kilka. Daje to poczucie odświeżenia i czegoś nowego i wprowadza przyjemne urozmaicenie do rozgrywki.Aut jest tu całkiem sporo, a sposób ich prowadzenia jest niekiedy przyjemnie wymagający. Szczególnie gdy rywalizujemy na najtrudniejszym poziomie trudności, gdzie nie ma zbyt wielu miejsc na błędy. I to jest spory w plus w porównaniu do niektórych z poprzednich części Colin McRae Rally - trzeba się naprawdę postarać o dobre wyniki i nic łatwo nie przychodzi.Sama kariera jest całkiem sprawnie "rozrysowana". Starano się ewidentnie o nie zanudzenie gracza na kolejnych jej szczeblach. Stąd spore urozmaicenie w kategoriach i trasach wyścigów. Nie udało się jednak uniknąć powtarzania tras na dalszych etapach, a niektóre znamy już wtedy na pamięć. Trasy są też niekiedy dość krótkie. Niby nieźle się to sprawdza w takiej formule kariery jaką zaimplementowano w Dirt, ale odcinając się od kariery, gdybym chciał pojeździć dla samej przyjemności, to tak krótkie rajdy nie przynosiłyby wystarczającej frajdy. Ilość państw, po których jeździmy i liczba etapów też nie robi wrażenia. Z drugiej strony na plus jest możliwość ustalenia oddzielnego poziomu trudności dla każdych z zawodów w jakich weźmiemy udział w karierze i swoboda w wybieraniu tychże zawodów. Świetnie wypada też realistyczny model zniszczeń na najwyższym poziomie trudności. Gdy mocno w coś uderzymy, nasza jazda zwyczajnie się kończy i musimy spróbować przejechać cały etap raz jeszcze. Daje to fajny dreszczyk emocji podczas nabierania większych prędkości. System napraw auta podobny do poprzednich części. Natomiast nie ukrywam, że praktycznie ani razu nie skorzystałem z, jak podejrzałem, bogatego systemu konfiguracji auta przed wyścigiem, znacznie rozwiniętego w stosunku do poprzednich części. Zaskoczyło mnie, że nawet na najwyższym poziomie nie byłem zmuszony tego robić, bo jeździło mi się i tak dobrze na ustawieniach domyślnych.Niestety grę ukończyłem w 96%, bo dziwne bugi spowodowały, że gra crashowała przy próbie uruchomienia dwóch imprez. Podsumowując, Dirt wprowadza oczekiwaną świeżość. Być może nie robi tego jeszcze najlepiej, wizualnie wygląda trochę dziwnie (mocno przesadzony efekt antyaliasingu), ale już w swojej pierwszej odsłonie potrafi dać niezłą frajdę.8/10.

10

6 lipca 2022 - Recenzja Gry

Rayman Legends

Legends to kolejna, kapitalna część słynnej części platformówek o Raymanie. W poprzedniku, Origins dość nieoczekiwanie wrzucono Raymana w 2D, ale jak widać ten zabieg się opłacił - gra stała się jeszcze bardziej grywalna od poprzedników i z miejsca znalazła fanów na całym świecie. Dlatego więc kolejna część nie rezygnuje z konceptu i udoskonala to, co wprowadziła 2 lata wcześniej. Co tu dużo mówić, ja uwielbiałem Origins i nie sądziłem, że można to zrobić jeszcze lepiej. A jednak! Powiedziałbym, że Legends to więcej tego samego... mniej więcej. Z naciskiem na mniej więcej :) Bo jednak są różnice. Gra wygląda jeszcze ładniej, aspekt wizualny to zdecydowanie jedna z najmocniejszych stron. Design poziomów jest po prostu świetny. Nie chcę rozprawiać za długo nad grafiką, ale chodzi bardziej o to, jak cały ten świat w tle żyje. Tutaj mało co jest tylko zwykłym nieinteraktywnym obiektem. Animacje są przepięknie płynne i praktycznie wykluczone jest żebyśmy narzekali na jakieś przycięcia, bugi czy słynne "zawieszenie się" w nieoczekiwanym miejscu. Skoro jest to Rayman, to oczywiście dalej istotną rolę odgrywa poczucie humoru. Mam wrażenie, że teraz zrealizowane z jeszcze większą pompą i świadomością ze strony autorów, że pracują nad prawdziwym hitem. Jeśli szukasz czegoś na poważnie, to nawet nie odpalaj Raymana. Tutaj humor kipi na każdym kroku rozgrywki. Gra jest wydłużona w stosunku do poprzednika. Jest po prostu więcej poziomów, więcej różnego rodzaju tajemnych przejść, więcej światów i różnorodności. Gra wydaje się czerpać z najlepszych elementów Origins. Co ciekawe, mamy możliwość powrotu do świata Origins i przejścia poziomów znanych z tamtej gry na nowo zaaranżowanych (może to za duże słowo, ale zaszło sporo różnic). To pokazuje nam też jednak o ile krótsze było Origins w porównaniu do Legends. Nie chcę się rozpisywać na temat samej rozgrywki. Kto grał choć raz w Raymana Origins, ten wie, co go czeka. Kreatywność twórców nie zna tutaj granic. Cieszą zarówno klasyczne poziomy jak i próby czasowe (stresujące jak diabli poziomy, które trzeba ukończyć w 40 sekund aby zdobyć złoty puchar), tutaj nazwane "najazdami". Fantastyczną robotę robią też te poziomy, które musimy przejść bez potknięcia od początku do końca i zgrywać się z rytmem muzyki. Nawet jeśli wszystkie te poziomy są wymagające, to jednak ostateczne ich przejście daje całą masę satysfakcji.A poziomy faktycznie bywają bardzo wymagające. Zresztą fajnie jest ten poziom trudności wyważony - zaczynamy jeszcze z w miarę łatwymi wyzwaniami, by wraz z postępem gry faktycznie przechodzić do coraz trudniejszych. A ostatnich kilka to już istna jazda bez trzymanki. Legends posiada też wyśmienity system pokazujący twój postęp. Wszystko jest czytelne. Wiesz dokładnie co i gdzie zdobyłeś, czego ci w każdym poziomie zabrakło czy co jest potrzebne do odblokowania ukrytych poziomów czy innych dodatków. Nie ukrywam, że ja musiałem niekiedy robić po kilkanaście, kilkadziesiąt prób w pojedynczym poziomie, by na przykład ukończyć go na czas i zdobyć wszystkie możliwe odznaczenia. Ale ostatecznie udało się :) Uratowałem wszystkie możliwe 700 małaków, odblokowałem wszystkie stworzenia i zdobyłem wszystkie złote medale i puchary. Całkiem nieźle! :)

10

22 kwietnia 2022 - Recenzja Gry

Portal 2

Nie oczekujcie od tej opinii czegoś więcej niż dołączenie do zachwytów nad tą grą. Co tu dużo mówić, Portal 2 to jedna z najlepszych gier, w jakie kiedykolwiek grałem.Już pierwsza część była w pewnym stopniu rewolucyjna i na pewno była powiewem świeżości w mainstreamowym graniu. Jednak brakowało jej warstwy fabularnej, ciekawego scenariusza. Całość opierała się właściwie na pokonywaniu kolejnych pomieszczeń testowych (poza krótkim odejściem od tego w trakcie zakończenia). Tutaj wyciągnięto wnioski. Portal 2 obudowano w niezwykle wciągającą historię. Z upływem czasu dowiadujemy się o niej coraz więcej, ale nigdy nie jest ona zdradzona w całości, co moim zdaniem jest dużym plusem. Niedopowiedzenie i tajemnica w przeważającej części przypadków wygrywają z podaniem całej historii na talerzu (wybaczcie, David Lynch style). Tutaj penetrujemy ten naukowy kompleks wraz z naszym nieodłącznym towarzyszem podróży, Wheatleyem, który raz po raz rozśmiesza nas swoimi humorystycznymi wstawkami. Ale nie tylko on, bo znów cała gra przesiąknięta jest tym czarnym humorem znanym z poprzednika. I znów gra sprawia dzięki temu jeszcze więcej frajdy. Później przychodzi pora na ciekawe zwroty akcji (z udziałem Wheatleya chociażby), a samo zakończenie to istna epickość!Niby dalej robimy wszystko to, co znamy z jedynki, ale jak to czasem sequele mają w naturze: to ta sama rozgrywka z tym drobnym wyjątkiem, że wszystkiego jest WIĘCEJ. DUŻO WIĘCEJ. Więcej możliwości, bardziej rozbudowane zagadki (chociażby pojawienie się różnych rodzajów żelów, przenoszenie przez portale laserowych ścieżek czy ścian, itd), dużo większe, wręcz ogromne przestrzenie, które robią wrażenie (ta dbałość o szczegóły w designie lokacji), zdecydowanie dłuższa rozgrywka, bardziej dopracowana fabuła... wszystko to przekłada się na to, że to po prostu wyraźnie lepsza gra od jedynki. Sequel idealny.

8.0

20 kwietnia 2022 - Recenzja Gry

I.G.I. 2: Covert Strike

Być może nie wszyscy odnajdą się w tym dziś już, przynajmniej na pierwszy rzut oka, archaicznym tytule, ale fani pierwszej części bez wątpienia pokochają tego godnego uwagi następcę.Choć na początku myślałem, że się poddam już na wstępie, gdyż wcale niełatwo było mi tę grę włączyć na Win 10 bez irytującego przycinania. Ostatecznie znalazłem sposób i mogłem przypomnieć sobie jak fajnie było grać w Project IGI. Ta gra swoim podejściem niewiele różni się od poprzednika i nie mam ku temu większych zastrzeżeń. Wypracowane standardy z pierwszej części, które znalazły tak wielu fanów na całym świecie, dalej cieszą i przyjemnie angażują gracza. Oczywiście, podobnie jak w pierwszej części, do sposobu poruszania się, strzelania i ogólnie mechaniki gry trzeba się przyzwyczaić. Ale gdy się to wszystko załapie, gra odpłaca się z nawiązką. Co nie oznacza wcale, że będzie łatwo, o nie. Miałem wrażenie, że było jeszcze trudniej niż w jedynce, nawet mimo tego, że wprowadzono możliwość 3 zapisów w trakcie każdej z misji (tutaj pochwała za prosty i fajny pomysł z rozładowującą się baterią przy każdym z zapisów – wymusza to na graczu odpowiednie planowanie swoich działań i brak nierozsądnych save’ów na lewo i prawo). Do niektórych z misji podchodziłem kilkanaście razy, jak nie więcej. Ale gdy już udawało się taką misję przejść, poczucie satysfakcji było ogromne. I mam wrażenie, że właśnie to tak często różni te łatwe, nowe tytuły od tych starych, które naprawdę potrafiły stawiać wysoko poprzeczkę nawet dla kumatego gracza. Misji jest tu naprawdę sporo i tym razem są jeszcze bardziej zróżnicowane niż w poprzedniku (Rosja, Libia, Chiny…) Oczywiście mamy też nowy arsenał broni, ale nie ukrywam, że zdecydowaną większość misji starałem się ukończyć bez ich użycia. Fakt, że nie wszystkie z nich się dało, co potwierdza szczególnie ostatnia, epicka, trzymająca w napięciu misja. Postarano się również o zróżnicowanie misji pod kątem konieczności użycia takiej czy innej strategii. Chociaż „konieczności” to może złe w tym przypadku słowo. Misje można pokonywać na wiele sposobów. Ale na pewno niektóre z nich są bardziej sugerowane, czy też raczej lepiej „premiowane” przez twórców.Z pewnych minusów, to pewnie można by wymienić fabułę, która… no cóż, do odkrywczych nie należy i choć jest prawdziwą kontynuacją jedynki, to zawiera na ogół bardzo oklepane motywy i raczej wszystko to, co z poprzednika już znaliśmy. Poza tym są tu pewne techniczne niedociągnięcia. Czasem, niezależnie jak cicho nie podejdziesz do wroga zza jego pleców, to przy pewnych ruchach, ten się odwróci, a czasem nie. Niby wprowadza to pewną nieprzewidywalność, ale mając na uwadze to, jak trudna jest to gra, to prędzej irytuje, bo tutaj dosłownie jeden centymetr ruchu w lewo czy w prawo bądź też jeden drobniutki błąd powoduje, że misję trzeba powtarzać. Mimo wszystko, dwójka to zdecydowanie godny sequel tego bardzo dobrego taktycznego FPS’a. I pomyśleć, że wciąż tak wielu nie zna ani jednej, ani drugiej części historii Davida Jonesa. A jeśli zna tylko pierwszą, to ja zdecydowanie zachęcam to zapoznania się z „Covert Strike”.

9.0

16 stycznia 2022 - Recenzja Gry

Portal

Znakomita gra, która bawi i daje mnóstwo frajdy. Ciekawy jest sam pomysł na tę grę. Nie mówię o samym tworzeniu portali, ale o tym jak podzielono poziomy i w jaki sposób robimy progres w grze. Przypomina to te bardziej old-schoolowe gry. Przechodzimy po prostu planszę za planszą, czekając na to, co przyniesie nam kolejny poziom. Brzmi znajomo, ale to wszystko oglądamy w widoku FPS. To fajny zabieg, bo można czuć zdecydowanie większą interakcję z otoczeniem. Gdyby to wszystko działo się w 2D bądź wciąż w 3D, ale jednak z widokiem TPS, to wydaje się, że gra nie osiągnęłaby już takiego sukcesu. Samo to, że widzimy wszystko z oczu bohaterki tak jakby nam przyszło grać w rasowego FPS, robi tu robotę.Na początku oswajamy się z fizyką gry. Ale nie potrzeba na to szczególnie dużo czasu, bo w przyjemny i płynny sposób jesteśmy zmuszani do coraz to śmielszego kombinowania w szukaniu rozwiązań zagadek. Tu faktycznie czuje się, że poziom trudności rośnie. Niektóre poziomy są zaprojektowane tak, że po prostu trzeba wykorzystywać zasadę prób i błędów, ale satysfakcja z tego, że w końcu nam się udaje jest bardzo duża. To, co pokochałem w tej grze niemal od razu to poczucie humoru i duuuuża dawka ironii. GLaDOS czyli system (sztuczna inteligencja) sterujący obiektami Aperture i jego (a raczej jej) narracja pomiędzy i w trakcie poziomów jest kapitalna. Idealnie trafia w moje poczucie humoru więc z wielka frajdą słuchałem tych monologów. O ile można się do czegoś przyczepić, to może do bardzo prostej, prostolinijnej fabuły i mimo wszystko prostej konstrukcji scenariusza, pozbawionego większych zwrotów akcji czy choćby cutscenek. Natomiast samo zakończenie jest świetne, przezabawne (napisy końcowe) i bardzo dobrze podsumowujące luźny charakter tej gry. Właśnie, luźny to słowo klucz. Tej grze na pewno tego nie brakuje.Liczyłem trochę dłużej zabawić na mapach zaawansowanych (czyli przejście wybranych poziomów w najkrótszym czasie, z najmniejszą ilością stworzonych portali lub z najmniejszą ilością kroków), ale już pierwszy poziom ukończyłem z największymi możliwymi trudnościami i wiedziałem, że te kolejne, trudniejsze będą dla mnie nie do przeskoczenia. Więc ostatecznie zadowoliłem się główną fabułą nie osiągając wszystkich achievementów.Moja ocena: 9/10.

8.5

15 grudnia 2021 - Recenzja Gry

Colin McRae Rally 2005

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony piątą częścią serii Colin McRae. Myślałem, że czwórka zostanie moją ulubioną, a jednak piątka nawet podwyższyła poziom.Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się być podobne, do czwórki, ale moim zdaniem Codemasters (poza nieudaną trójką) fajnie wyłapywało braki z poprzednich części i nadrabiało je lub usprawniało w kolejnych. W czwórce nie widziałem zbyt wielu rzeczy, które wymagały poprawek, ale faktem był dość nudny tryb kariery. Mieliśmy kilka rodzajów mistrzostw do wyboru i w każdych z nich wiedzieliśmy jakie trasy nas czekają. Poza tym poziom trudności był naprawdę łatwy (z drobnymi wyjątkami). Tutaj natomiast postawiono na zróżnicowanie. Każde mistrzostwa mają swoją unikalną "rozpiskę" tras. Oczywiście, odcinki będą się powtarzać, w końcu nie ma ich nieograniczonej liczby. Ale już samo to nie pozwala się tym za szybko znudzić. Ponadto, miałem wrażenie, że gdzieś w połowie kariery, niektóre mistrzostwa na najwyższym poziomie trudności w końcu faktycznie zaczęły stawiać jakieś trudności... gra wciąż jest zbyt łatwa i stąd nie mogę jej przyznać lepszej oceny, ale samo zróżnicowanie rajdów powoduje, że nieco trudniej o proste zwycięstwa.Co do sterowania, osobiście nie mogę się przyczepić. Prawdę mówiąc, sterowało mi się nawet lepiej niż w poprzedniku mimo, że różnice nie są zbyt wielkie. Dalej podobać może się to, że tak naprawdę każde auto prowadzi się nieco inaczej. No i rzecz jasna, każda nawierzchnia wymaga innego podejścia do sterowania, a to już wymaga pewnej wprawy. Kariera tym razem jest najdłuższa ze wszystkich, ale udało mi się ją dokończyć bez większego znużenia, a poza tym wygrać również tryb mistrzostw z Colinem McRae (tutaj trochę mnie tylko zaskoczyło, że nie było nam dane ścigać się we wszystkich krajach, a tylko w sześciu). Fajnie, że dodano Niemcy, bo tamtejsze odcinki wnoszą pewien powiew świeżości. Niemniej, choć reszta tras jest bardzo często odświeżoną wersją tych z poprzedniej części, to i tak na nudę nie można narzekać - udoskonalenia faktycznie widać. Miałem wrażenie, że wszystko jest jeszcze bardziej realistyczne niż w czwórce.Ogółem rzecz biorąc, to moim jedynym mankamentem jest chyba zbyt łatwy poziom trudności, mimo tego, że uważam, że i tak jest nieco trudniej niż w czwartej części. Gdyby nie to, oceniłbym tę grę jeszcze wyżej.

7.0

9 października 2021 - Recenzja Gry

Syberia

Dla mnie trochę rozczarowanie jednak. Tak, gra ma swój specyficzny klimat, ale dla mnie jest jednak aż za bardzo... przesłodzona. Dialogi i sama główna bohaterka i jej czerstwe poczucie humoru - to jednak nie mój klimat. Poza tym gra była po prostu zbyt łatwa. Naprawdę nie licząc może jednej, dwóch pauz, wszystko szło jak po sznurku. A pauzy i tak bardziej wynikały z tego, że czasem po prostu pewne obiekty, z którymi można było wejść w interakcję - były zwyczajnie zlane z tłem lub mało widoczne. Uwierzcie, to nic przyjemnego. Może jedna lub dwie zagadki, nad którymi bardziej trzeba było pomyśleć. Na ogół jednak ma się zawsze w swoim ekwipunku maksymalnie kilka przedmiotów, więc nie trzeba nawet się wysilać i często nawet metoda prób i błędów wystarczy żeby czegoś użyć. Nie lubię czegoś takiego w przygodówkach.Ale żeby nie było, że za bardzo narzekam - powtórzę, gra ma swój specyficzny urok. Historia jest totalnie unikatowa i wciąga. Gracz stara się zbliżyć do tej tytułowej Syberii jak najszybciej, mimo wielu przeszkód na swej drodze. Świat jaki tutaj jest wykreowany jest mimo wszystko trudny do wyrzucenia z pamięci. Czas upływa przy tym tytule przyjemnie, a to też ważne w grach przygodowych - żeby nie męczyły, a zachęcały do spędzania z nimi kolejnych godzin. Żeby wciągały w tę intrygę, a myślę, że z tym tytułem tak jest. Powtórzę jednak raz jeszcze. Gra mogła być dużo bardziej urozmaicona pod kątem interfejsu i wymyślności zagadek. Dla mnie nie umywa się do tych najlepszych gier z tego gatunku.

9.0

9 października 2021 - Recenzja Gry

Baldur's Gate

Świetna gra, klasyk. Mimo, że jest stara to i tak ma dziś dobrą grywalność. Świetna fabuła, zadania, charaktery i znakomite dialogi. Ponadto jest długa i wcale nie taka łatwa. Pochwalić należy także bardzo dobrą muzykę. Naprawdę duży świat i trudno ją szybko ukończyć. Zawsze można wykonywać również zadania poboczne. Każdy fan cRPG powinien zagrać w tą grę.

10

9 października 2021 - Recenzja Gry

Baldur's Gate II: Shadows of Amn

Jeśli o jedynce mówiłem, że jest świetna, to jej kontynuacja jest jeszcze lepsza, absolutnie klasyk gatunku. Niesamowita, wciągająca fabuła z mnóstwem ciekawie ułożonych zadań głównych jak i pobocznych. Dodano też kilka dobrych usprawnień w stosunku do części pierwszej i minimalnie ulepszyła się także grafika. Bardzo dobrze ucharakteryzowano postaci, podobnie zresztą jak w jedynce. Dialogi są znakomite, pojawiają się także dialogi między postaciami drużyny, gdzie sami możemy decydować o ich rezultacie. Ponownie pochwalić należy muzykę i klimat. Jestem fanem serii.

9.0

9 października 2021 - Recenzja Gry

Max Payne 2: The Fall Of Max Payne

Nie wyobrażam sobie, że moglibyście nie lubić dwójki jeśli jaraliście się pierwszą częścią. Max Payne 2 to niemal ten sam gameplay i oprawa graficzna - w tej kwestii niewiele się zmienia. Pod względem klimatu też niewiele się różni - choć jedynka była chyba nieco mroczniejsza. Znów mamy wplecione różne mroczne wizje Maxa. I znów jest ten sam styl, który zachwycał w jedynce.To jedna z tych gier, które po prostu dalej sprawiają niesamowitą frajdę pomimo prostego systemu rozgrywki (o samej walce nie wspominając). Jak się już wciągniesz, to trudno się oderwać. To również zasługa świetnego scenariusza - historii, która naprawdę wciąga i niecierpliwie oczekuje się tego, jak to się wszystko potoczy. Zachowany jest oczywiście ten komiksowy charakter cutscenek. I choć zmienił się głos Maxa, to myślę, że dalej robi on świetną robotę. Świat jaki jest w tej grze przedstawiony, jest zimny, bezlitosny, pełen zepsucia, ale też zakręcony i z charakterystycznym czarnym humorem.Jedyna rzecz, do której mogłem się doczepić, to ilość wstawek (cutscenek) w stosunku do rzeczywistej gry. Gra ogólnie jest krótka, a przez to, że tak często przerywana jest cutscenami, to jeszcze bardziej potęguje to wrażenie.Niemniej, dla mnie i tak jest to prawdopodobnie jeden z najlepszych sequelów w historii.

9.5

9 października 2021 - Recenzja Gry

Max Payne

Po prostu świetny TPS. Każdy fan gatunku powinien sprawdzić tą grę. Minęło od jej premiery już 9 lat a nadal ma bardzo wysoką grywalność. Do plusów należy zaliczyć m.in. ciekawą fabułę, zwolnienie tempa, świetną muzykę, dialogi i niektóre powiedzonka Max Payne'a. Bardzo dobrym posunięciem było przedstawianie historii przez komiksy. Szkoda tylko, że gra jest dosyć krótka (przeszedłem w pięć wieczorów), choć po jej ukończeniu odblokowujemy nowe poziomy trudności. Tak więc zdecydowanie polecam. Obok tej gry nie powinno się przejść obojętnie.

10

9 października 2021 - Recenzja Gry

Grand Theft Auto: San Andreas

Dla mnie gra po prostu genialna. Jestem pod wrażeniem, że autorzy GTA z każdą kolejną częścią podwyższają sobie znacznie poprzeczkę i za każdym razem sprostają wyzwaniu. Po zagraniu w GTA 3 i Vice City wydawało mi się, że nie można tych gier jeszcze jakoś znacznie ulepszyć. A jednak, myliłem się. Dostajemy dużo innowacji, lecz przede wszystkim ogromny świat, dużo większy od całego Vice City. Miasta znowu są świetnie zaprojektowane, ale dochodzą do tego także wsie i bezdroża. Razem wszystkie tworzą znakomity klimat, dla mnie najlepszy z całej serii. Innowacji jest mnóstwo, wymienię choćby: możliwość pływania, ukończenia szkół jazdy autem i motorem, latania i pływania, mnóstwo dodatkowych, pomysłowych wyścigów o stawkę, chodzenie po sklepach, na siłownię, do fryzjera, możliwość zawierania kontaktów z dziewczynami i zabieranie ich na randki, wojny gangów (podbijanie terytoriów) i jeszcze wiele innych... Wszystko to świetnie się ze sobą komponuje. Jeśli chodzi o misje to niektóre są naprawdę ciekawe, a ogółem bardzo urozmaicone. Podobają mi się także humorystyczne scenki, których jest naprawdę dużo. Krajobraz również jest świetny, możemy wdrapać się na najwyższą górę i zwyczajnie robić zdjęcia pięknym widokom, by na koniec polecieć spadochronem. Fabuła oryginalna nie jest, jednak wraz z humorem i bardzo dobrze wykreowanym głównym bohaterem (którego nie trudno polubić) łączy się w jedną spójną całość. Oczywiście świetnie łączy linie czasowe poprzednich gier z serii i zawiera wiele nawiązań. To wszystko powoduje, że gra zapewni rozgrywkę na naprawdę wiele, wiele godzin! Zdecydowanie moja ulubiona, jak do tej pory, część GTA.

10

9 października 2021 - Recenzja Gry

Grand Theft Auto: Vice City

Genialna kontynuacja gry z 2002 roku, która zrobiła furorę na rynku komputerowym. Kolejna część to kolejny sukces. Gra podoba mi się jeszcze bardziej niż III. Wspaniały klimat lat 80-tych, a co za tym idzie świetnie dopasowane radio podczas przejażdżki z muzyką dla każdego. Nowością jest pojawienie się motocyklów, przejażdżka ścigaczem podczas nocy i oświetlonych ulic sprawia wiele przyjemności. Możemy również przelecieć się helikopterem i popływać różnymi rodzajami łodzi. Fabuła skomplikowana nie jest jednak misje są naprawdę ciekawe i pomysłowe. Dodatkowo, tak jak w poprzedniej części mamy także wiele misji pobocznych. Sam bohater gry również wydaje się ciekawszy, mamy tu już znacznie ciekawsze dialogi podczas scenek niż w trójce, a bohater nie jest już niemową. Z nowości można także kupić własne posiadłości, wykonywać tam misje i później czerpać z nich zyski. Fajnie przedstawiono zróżnicowanie społeczne i konflikt Kubańczyków z Haitańczykami.

9.0

9 października 2021 - Recenzja Gry

Grand Theft Auto III

Nic dodać, nic ująć. Świetna, przełomowa gra tamtej dekady i zapewne jedna z najlepszych w historii gier komputerowych. Poza misjami głównymi, wiele ciekawych misji pobocznych, w tym zbieranie aut do garażu, wykonanie niezwykłych skoków czy rozwałek. Przejście tego wszystkiego zajmuje sporo czasu, ale gra się nie nudzi, ze względu na swoją wszechstronność, wielkość miast, zmieniające się pory dnia. Poza możliwością prowadzenia auta można także latać samolotem, pływać łodzią, przejechać się koleją czy też metrem. Miasta są bardzo starannie, szczegółowo dopracowane. Niektóre misje są naprawdę pomysłowe, niektóre z przymrużeniem oka, a jeszcze inne zupełnie poważne. Nie można nie wspomnieć o świetnym radiu podczas jazdy oraz możliwości stworzenia własnej stacji.

9.0

9 października 2021 - Recenzja Gry

The Elder Scrolls IV: Oblivion

Świetny RPG. Ogromny świat gry, w którym można przemieszczać się pieszo bądź też konno to jedna z jego największych zalet. Ponadto ukrytych zostało mnóstwo jaskiń, kopalń, itp. do przeszukania. Niestety w pewnym momencie jaskinie, które wyglądają niemal identycznie stają się nudne podczas ich badania. Sama fabuła jest bardzo ciekawa i zachęca do dalszego grania. Największe wrażenie robią chyba wyjście z jaskini na początku gry i samo zakończenie. Zadań jest mnóstwo bo poza wątkiem głównym mamy także zadania w gildiach: magów, wojowników, złodziei czy też w różnych innych frakcjach. Można również awansować walcząc na arenie. Wszystko to pozwala na długie godziny gry, nawet po przejściu wątku głównego. Ja zakończyłem grę przechodząc wątek główny i awansując na najwyższe rangi w szeregach gildii wojowników, magów i na arenie. System gry jest rozbudowany. Sami możemy tworzyć eliksiry (znajdując różne rośliny), przedmioty czy bronie magiczne. Nasze rozmowy z ludźmi i decyzje mają związek z dalszym przebiegiem gry. Grafika jak na ten rok może się jak najbardziej podobać. Podobała mi się bardzo architektura miast, każde ma swój odrębny styl i własną historię. Z kolei muzyka jest bardzo dobra, lecz niestety mało zróżnicowana i po krótkim upływie czasu zaczyna nudzić. System walki pozwala na przybieranie różnorodnych taktyk na przeciwnika. Dodatkowo dochodzi bardzo duży wybór czarów. Śmiało mogę polecić tą grę, nie tylko fanom gatunku ale każdemu graczowi!

10

9 października 2021 - Recenzja Gry

BioShock

Po prostu genialny FPS! Wrażenie robi już sam początek kiedy to nasz bohater przeżywa w katastrofie lotniczej i ratuje się przed utonięciem. Grafika stoi na najwyższym poziomie, a wymagania sprzętowe nie są wygórowane. Przede wszystkim gra ma znakomity, charakterystyczny klimat. Fabuła jest bardzo ciekawa i nie pozwala oderwać się przez pierwsze godziny gry. Podejmując odpowiednie decyzje sami wpływamy na zakończenie gry. Rozgrywka jest bardzo dynamiczna, a przebieg akcji nieprzewidywalny. Podczas walki do wyboru mamy sporo świetnych broni. Ponadto możemy radzić sobie z wrogami nawet nie mając amunicji, a korzystając z plazmidów typu: Błyskawica, Spopielenie czy Telekineza. Wrogowie posiadają dość wysokie IP, lecz przydała by się ich większa różnorodność. Świetny był pomysł z Adamem, Siostrzyczkami i ich Tatusiami. Postaci Andrew Ryana i Fontaine'a - naszych głównych wrogów, są bardzo dobrze wykreowane. Klimat stworzony jest także przez świetną muzykę. Lokacje są ciekawie zaprojektowane, jest wiele ukrytych pomieszczeń, przejść i bonusowych przedmiotów. Same nazewnictwo w grze może się podobać, ukrywające wiele symboli. Zresztą gra to jeden wielki kontrast. Utopia, jaką miało być podwodne miasto Rapture, po którym się poruszamy to jedna wielka fikcja. I właśnie na tych sprzecznościach - na dążeniu do własnych, chorych celów bez zahamowań, uciekając się do zabójstw i eksperymentów na ludziach - bazuje fabuła gry. Sami zdecydujemy czy wpasowujemy się w to środowisko czy jednak będziemy inni niż całe to chore otoczenie. Po prostu jedna z najlepszych gier w jakie grałem!

7.5

9 października 2021 - Recenzja Gry

Worms 2

Kto nigdy nie grał w tą grę? Wielu z nas ma do niej jakiś sentyment, ja nie inaczej. Zapewnia niewyobrażalnie dużą porcję rozrywki i to chyba jej największa zaleta. A najwięcej frajdy sprawia gra ze znajomymi. Robale eliminują się nawzajem korzystając z naprawdę dużego arsenału broni. Niektóre z broni są naprawdę wymyślne i podkreślają tylko humorystyczny charakter gry. Jest jednak jedna rzecz, przez którą ta gra cierpi, a jest nią brak jakichkolwiek misji.

8.5

9 października 2021 - Recenzja Gry

Worms: Armageddon

A tak naprawdę Worms 2 urozmaicony o sporo nowych opcji, nowe bronie i przede wszystkim rozgrywkę single player. Mamy tutaj naprawdę dużą dawkę misji, co nie pozwala na długo odciąć się od tej gry, tym bardziej, że nie są one bardzo łatwe i poziom trudności jest świetnie wyważony. Obok misji mamy też deathmatche, w których po prostu musimy pokonać wroga. Zapewnia to nam rozrywkę na dłuższy czas niż poprzednik. Podobać się może także nowy arsenał broni i ciekawe funkcje starych narzędzi jak choćby łączenie skoku z liną. Jeśli masz wybierać między dwójką i Armageddonem, to polecam ten drugi tytuł.

9.0

9 października 2021 - Recenzja Gry

Worms 3D

Dla mnie najlepsza część serii (choć nie grałem we wszystkie) i pierwsza w trójwymiarowej grafice. Trójwymiar daje olbrzymi zestaw możliwości i niesamowicie skutecznie urozmaica i tak już ciekawą rozgrywkę z poprzednich części. Grafika jest świetna, niezwykle kolorowa i atrakcyjna dla oka. Pochwalić należy bardzo urozmaiconą i pomysłową kampanię - misje są znacznie bardziej ciekawe niż te w Armageddonie. Co ważne, utrzymany został ten humorystyczny charakter gry, śmieszne powiedzonka robali jak i same ich zachowania.Kolejnym plusem w odniesieniu do poprzednich części jest bardzo przyjemna, dobrze współgrająca z tym co dzieje się na ekranie muzyka. Dodano także ciekawą sesję prób jak np. próby spadochronu, plecaka rakietowego itp. Arsenał broni został zachowany i oczywiście dodano także kilka nowych akcentów. Grywalność jest z kolei naprawdę duża, a w grę może grać prawie każdy bez ograniczeń wiekowych.

10

9 października 2021 - Recenzja Gry

Half-Life

Świetny FPS, w sumie to już klasyk. Innowacyjna jak na ten rok gra z wciągającą fabułą i świetnym klimatem. Już na samym początku wybuch w laboratorium i walka o przetrwanie, zabijając dziwne stwory, zwiększa napięcie. Mimo 12 lat w niektórych momentach gra potrafi nawet przestraszyć. Od samego początku czujemy atmosferę jakiejś zdrady, jakiegoś spisku. Xen również wygląda interesująco, samo zakończenie (z dwiema możliwościami) może się podobać. Arsenał broni jest całkiem przyzwoity, a niektóre bronie są naprawdę pomysłowe. Dodać należy fajne rozdziały, gdy trzeba jeździć wózkiem oraz ogólnie pomysłowe rozwalanie "bossów" w kolejnych rozdziałach. Myślę, że grę można śmiało polecić każdemu.

10

9 października 2021 - Recenzja Gry

Silent Hill 2 (2001)

Genialny survival horror i jedna z najlepszych gier, w jakie dotychczas grałem. Może zacznę od wad ponieważ jest ich tak mało: długość gry (jest zdecydowanie za krótka) i dokuczająca szczególnie podczas walk automatyczna zmiana kamery i dosyć kłopotliwe sterowanie. To by było na tyle z minusów. Wielką zaletą jest niesamowity, niepowtarzalny, mroczny, iście horrorowy, niekiedy wręcz hipnotyzujący klimat gry. Podobnie jak uwielbiam azjatycką szkołę straszenie w filmach, podobnie sprawdza się to i w grach, czego Silent Hill 2 jest idealnym przykładem. Świetnie prezentują się mroczne lokacje, jak choćby okryte mgłą tytułowe miasteczko, szpital czy więzienie. Są niezwykle obskurne i genialnie wpisują się w kryteria horroru. Następnie mamy również świetnie stworzone potwory, choć moim skromnym zdaniem mogły być one bardziej zróżnicowane. Jednak nagłe ich pojawienie się naprawdę może czasem przerazić. Niesamowity efekt daje również muzyka Akiry Yamaoki, prawdopodobnie najlepsza jakiej póki co mogłem w grach komputerowych doświadczyć. Dlatego też polecam przesłuchanie samego soundtracku do tej gry i poznać się na geniuszu tego kompozytora. Muzyka oddaje tutaj wszelkie emocje i wspaniale identyfikuje się z tym co dzieje się na ekranie. Nie wspomniałem także o fabule, a przecież ona jest jedną z największych zalet gry. Niezwykle wciągająca historia ze świetnym zakończeniem. Podobać się mogą także dobrze zrealizowane cut-scenki. To wszystko sprawia, że gra mimo 11 lat od premiery wciąż świetnie sprawdza się jako "straszak", ale przede wszystkim to niesamowita historia, którą trzeba przeżyć.

8.5

9 października 2021 - Recenzja Gry

Medal of Honor: Allied Assault

Bardzo dobry FPS, do którego mam duży sentyment. Pamiętam jak świetną zabawą była dawniej ta gra, choć z małym rozczarowaniem muszę przyznać, że teraz to już nie to samo. Początek oczywiście zachęca do dalszej gry ale w pewnym jej punkcie gra i kolejne godziny zabijania coraz to większej ilości przeciwników zaczynają nudzić. Choć fabuła jest ciekawa, a misje ciekawe to jednak w pewnym momencie zaczynamy odczuwać powtarzalność zadań, jakie są nam przydzielone. Mamy jednak dobrą grafikę i świetnie zaprojektowane mapy. Warto zwrócić uwagę chociażby na świetną misję na plaży Omaha czy snajperskie pojedynki we Francji. Gra ma specyficzny, ciekawy klimat. W dużej mierze tworzy go także świetna, iście epicka muzyka (Michael Giacchino). W grze jest bardzo dużo akcji, choć mam wrażenie, że dużą ilość przeciwników można było zastąpić mniejszą ich ilością lecz, trudniejszą do pokonania. Podobać się może realistyczny arsenał broni, choć nie jest ich za wiele. Zdecydowanie ciekawiej prezentują się misje, w których uczestniczymy wraz z innymi żołnierzami. Choć są misje, w której nie jest wskazane (przynajmniej do pewnego momentu) użycie broni to mogłoby być ich nieco więcej, dla zróżnicowania rozgrywki, która jest nieco zbyt jednostajna. Zakończenie według mnie jest najtrudniejszym etapem gry, ale jest rozczarowujące, jakoś zbyt szybko ta gra się urywa - kończy. Wydaje się jednak, że jest to gra dająca wiele w aspekcie wojennych FPS'ów i dobrze oddziałuje na przyszłe tytuły.

10

9 października 2021 - Recenzja Gry

Deus Ex

Być może najlepsza gra, w jaką dotychczas grałem. Jest w niej wszystko co wystarcza do nazwania jej "klasykiem" i jedną z najlepszych gier ever. Żadna gra RPG mnie jeszcze tak nie wciągnęła - a to za sprawą świetnej, intrygującej fabuły. Wielką zaletą jest duża ilość zwrotów akcji na przestrzeni całego scenariusza. Ale chyba największą jest możliwość poprowadzenia historii na różne sposoby - poprzez własne wybory, a będzie można ich podjąć w trakcie gry naprawdę wiele. To my wpływamy na to, co dzieje się na ekranie. Niesamowitą frajdę na wyższych poziomach trudności sprawia "skradanka" z której warto korzystać dosłownie w każdej następnej misji. Powiedziałbym nawet, że ściśle tajne misje mają sporą dawkę napięcia. Korzystanie z paralizatora, kuszy czy noża może okazać się dobrą zabawą, a jeśli znudzisz się tym, zawsze możesz skorzystać z "mocniejszej" broni. Znakomicie sprawdza się rewolucyjny system zabezpieczeń, ochrony, czy to zwykłych drzwi (niektóre wymagają nanoklucza), kamer, robotów itp. Praktycznie nie ma niczego, do czego można by się nie włamać (co zależy oczywiście od umiejętności bohatera). Ponadto niemal każda misja jest możliwa do ukończenia na kilka różnych sposobów, wybierając kompletnie inne drogi, co jest wręcz ekscytujące, gdy to odkrywamy. W trakcie gry zdobywamy punkty doświadczenia, dzięki którym możemy rozwijać postać. Dodatkowo świetnym pomysłem są "wszczepy", które można znaleźć w sekretnych miejscach i które dają nam nowe możliwości i ułatwienia. Fabuła jest świetna, ale to świat opisywany w grze (nie tylko przez ludzi, ale także chociażby przez gazety, książki, które możemy znaleźć na biurkach...) jest ogromny. Historia nam opowiedziana jest iście filmowa, choć napisana chyba z jeszcze większym rozmachem. Postaci są wyraziste i świetnie scharakteryzowane. Mamy możliwość zmierzenia się z dużą liczbą wrogów, a w tym robotów. Poziomy są znakomicie zaprojektowane. Ogromnym plusem tej gry jest także muzyka. Głównie ona tworzy ten niezapomniany, charakterystyczny klimat nie do podrobienia z jakiego słynie ta gra. Do tego klimatu aż chce się wracać. Ponadto wszystko zmierza ku świetnemu zakończeniu. Tu znowu mamy możliwość wyboru z bodajże pięciu różnych ścieżek do ukończenia gry, dlatego końcówka daje nam sporo do myślenia. Cóż, w tą grę po prostu trzeba zagrać.

9.5

9 października 2021 - Recenzja Gry

Tomb Raider II: The Dagger of Xian

Na wstępie zaznaczę, że do serii TR mam wielki sentyment, pamiętam tą grę jeszcze z dzieciństwa. Teraz, po latach wciąż grało mi się w nią świetnie. Niektóre poziomy są porywające, mają swój niesamowity klimat. Mówię tu m.in. o kultowych wśród fanów serii (ale chyba nie tylko): Chińskim Murze, Wenecji czy też Tybetańskich Katakumbach i Świątyni Xian. Niektóre znam już chyba na pamięć... Poziomy są świetnie zaprojektowane, jest mnóstwo pułapek, dużo przeciwników a czasem zdarzają się fajne zagadki (oparte na prostych schematach, ale sprawiające sporo frajdy). Dużym plusem gry jest jej długość. Poziomy są rozległe i bardzo różnorodne ale co ważne, nie odczuwa się wrażenia, że gra jest na siłę wydłużona - o nie, to na pewno. Na koniec czeka nas klasyczna walka z bossem, tutaj jest nim smok. Lara potrafi korzystać z różnych rodzajów broni, m.in. granatnik czy harpun, odpalać flary, używać kluczy, kart itp. oraz rzecz jasna robić efektowne akrobacje, dzięki którym pokonujemy różnego rodzaju przepaści i przeszkody. Sama fabuła to nic szczególnego, ale nie to w TR jest najważniejsze, tutaj liczy się dobra zabawa i duża frajda z przechodzenia kolejnych, bardzo wciągających i klimatycznych poziomów.

6.0

9 października 2021 - Recenzja Gry

Tomb Raider II: The Golden Mask

Dodatek do dwójki nie jest już tak efektowny. Poziomy wydają się być zdecydowanie mniej ciekawie, a po zagraniu w dwójkę nie doświadczymy tu raczej żadnej "nowości" i możemy odczuć lekkie znużenie. Zimowe poziomy były trochę nudne, późniejsze już nieco lepsze, ale i tak nie mogę się oprzeć wrażeniu, że wszystkie te levele to tylko 'leftover' po świetnej dwójce.