Acoustic Edge 5.1 PCI - poważny rywal dla Sound Blaster Live

Właściwie od początku istnienia firmy Creative Labs jej sztandarowy produkt Sound Blaster wyznaczał standard kart dźwiękowych do komputerów PC. Pomimo wielu prób podejmowanych przez konkurencję, nigdy nie żadnemu produktowi nie udało się nawet zagrozić pozycji kart Soud Blaster, głównie ze względu na ich jakość i możliwości.

Tomasz Pyzioł

20 kwietnia 2001 17:10

 Komentarze

Właściwie od początku istnienia firmy Creative Labs jej sztandarowy produkt Sound Blaster wyznaczał standard kart dźwiękowych do komputerów PC. Pomimo wielu prób podejmowanych przez konkurencję, nigdy nie żadnemu produktowi nie udało się nawet zagrozić pozycji kart Soud Blaster, głównie ze względu na ich jakość i możliwości.

Temu stanowi rzeczy postanowił sprzeciwić się Philips, wypuszczając kartę Acoustic Edge 5.1, produkt w niczym nie ustępujący najmocniejszej wersji Soud Balster Live czyli Platinum, a wręcz ją wyprzedzający. Obecnie Acoustic Edge jest najbardziej zaawansowaną kartą dźwiękową, obsługującą wszystkie możliwe standardy dźwięku przestrzennego, poczynając od DirectSound3D, EAX i A3D aż po mało popularny I3DS2.

Umożliwia to zastosowany w karcie procesor cyfrowego sygnału Philips ThunderBird Avenger DSP, dzięki któremu uzyskujemy przestrzenny dźwięk w standardzie surround na 5.1 lub 6 kanałach. Jeżeli gra nie posiada dźwięku 3D lub używa jedynie DirectSound, Acoustic Edge dzięki systemom Philips QMSS (QSound Multi Speaker System) oraz QSEM (QSound Environmental Modeling) przetwarza dźwięk na 4 lub 5.1 kanałów. Karta wyposażona została w większość nowoczesnych wejść, łącznie z Digital S/PDIF.

Więcej:Czy wyłączać komputer na noc, czy zostawiać w trybie spoczynku? Użytkownicy podzieli się swoimi doświadczeniami



1

Nowy konkurs "Wiosenny zawrót głowy"

Następny

Nowy konkurs "Wiosenny zawrót głowy"

„Nad wieżą gromadziły się burzowe chmury, a błyskawice raz po raz przecinały z wściekłością nieboskłon...”

Poprzedni

„Nad wieżą gromadziły się burzowe chmury, a błyskawice raz po raz przecinały z wściekłością nieboskłon...”