kęsik

5.0

14 października 2025 - Recenzja Gry

ArcaniA

Niektóre gry są czasami tak złe, że aż śmieszne. Można w nie grać dla przysłowiowej beki. W każdym bądź razie, nawet złe gry mogą się czymś wyróżniać, w końcu coś sprawia że są złe. ArcaniA natomiast nie wyróżnia się w żaden sposób. To jest chyba najbardziej przeciętna gra jaką można zrobić. Grając w tę grę nie myślisz o tym jak jest zła, tylko ziewasz z nudów.Nie wiem dla kogo jest ta gra: dla fanów Gothica na pewno nie, obok Gothica to nawet nie stało, dla nowych fanów też chyba nie, bo bardziej generycznego, niezłożonego i przynudzającego action RPGa trudno sobie wyobrazić. W zasadzie wszystko w tej grze jest zrobione średnio i prosto. Przez prosto mam na myśli to aby gracz przypadkiem nie miał za trudno. Tutaj najlepszym przykładem jest rozwój postaci. Nie ma żadnych sztywnych klas postaci, możemy się uczyć dowolnie wszystkiego. Nasz dzielny pasterz owiec sam raz dwa jest w stanie nauczyć się walczyć mieczem, strzelać z łuku i władać magią. Wystarczy, że po awansowaniu na kolejny poziom doda punkt do jakiejś umiejętności. Tutaj mamy olbrzymi regres w stosunku do Gothiców, brak nauczycieli. Nasz pasterz jest samoukiem. Nie ma też żadnych nie związanych z walką umiejętności jak otwieranie zamków czy skórowania zwierząt. Bardziej się uprościć systemu rozwoju już nie dało. Co prawda spotykamy postacie, które twierdza, ze nas czegoś nauczą jak zrobimy dla nich proste zadanie ale chyba zawsze kończy się to tym, ze dają nam jakąś recepturę alchemiczną albo rzemieślniczą. No i to tyle z tej ich nauki. Co dalej najbardziej rzuca się w oczy? Gra na stronie sklepu reklamuje: kompletnie otwarty świat. Bardzo zabawne. Świat w grze jest tak korytarzowy jak tylko się da. To są tak naprawdę małe, skrawki lokacji połączone między sobą korytarzami. I tylko po skończeniu fabuły w tym jednym skrawku możemy udać się do kolejnego. I tak przez całą grę. W jednym miejscu spędzamy trochę czasu i ruszamy dalej nigdy się za siebie nie oglądając. To też jak rozumiem w ramach uproszczenia gry, aby gracz przypadkiem się gdzieś nie zgubił. Sprawia to, że eksploracja w zasadzie nie istnieje. Nie można trafić na jakiegoś zbyt ciężkiego przeciwnika jak w pierwszych Gothicach. Wszystko na co trafiamy na swojej drodze można bez problemu zasiekać. Świat jest totalnie nie interaktywny. Mamy tutaj co prawda kontekstowe animacje typu mieszanie w kotle, czy położenie się do łóżka ale nic one nie dają. Tak, można położyć się do łóżka ale nie można spać. Możesz tylko sobie poleżeć i patrzeć pustym wzrokiem w sufit. Czy można upiec mięsko przy ognisku? Nie. Czy można przyrządzić jakąś miksturę przy stole alchemicznym? Nie. Ale animacja kontekstowa jest. Czy jak deszcz pada to ludzie się chowają? No tak średnio. Czy w nocy wszystkie sklepy są otwarte i ludzie normalnie sobie chodzą? Tak. Nie dość, ze świat jest totalnie korytarzowy to jeszcze jest szalenie sterylny i w zasadzie nawet nie udaje żywego. Totalnie przeciwieństwo tego co znaliśmy z legendarnych odsłon serii. I oni jeszcze mają czelność pisać coś o "całkowitej otwartości" i "prawie nielimitowanych możliwościach znanych z serii". No ludzie kochani. Wstydu nie mają.Są max dwie rzeczy za które można chociaż minimalnie tę grę pochwalić: system walki i grafika. System walki także oczywiście jest dosyć prosty ale na pewno jest lepszy niż klikadło które było obecne w Gothicu 3. Wraz z rozwojem postaci możemy wyprowadzać silne ataki, oraz kilka combosów, które możemy łączyć, a żeby je wyprowadzać i łączyć trzeba klikać w odpowiednim momencie więc mamy tutaj coś chociaż trochę ambitniejszego niż beznamiętne klikanie. Sama walka nie jest zbytnim wyzwaniem, a przeciwnicy nie grzeszą inteligencją, ale przynajmniej potrafią oni chociaż czasami blokować i wyprowadzać swoje silne ataki, których my nie możemy zablokować. Nie ma tutaj oczywiście tej ekscytacji i satysfakcji z walki, która była w starych Gothicach ale załóżmy, że jest minimalnie powyżej średniej. Drugą rzeczą, która wypada w miarę pozytywnie jest grafika, która prezentuje się naprawdę solidnie jak na grę z 2010 roku. Modele postaci mogłyby być trochę lepsze, szczególnie modele postaci pobocznych mogłyby być trochę bardziej różnorodne, ale lokacje prezentują się całkiem nieźle. Na najnowszej wersji Steamowej zdarzają się niestety jakiś wizualne glicze więc trzeba uważać.Cała reszta jest całkowicie przeciętna. Prosta fabułka o zakochanym pasterzu, którego wyspę najechali paladyni złego króla i wszystkich wymordowali. Więc pasterz wyrusza w podróż aby się zemścić za śmierć bliskich i ukochanej. W trakcie swojej przygody spotyka starych przyjaciół Rhobara III, spotyka także nowe postaci, które przewijają się przez całą grę. W tle jakieś pierdolety o jakiejś bogini, no nie wiadomo w sumie o co chodzi. Jakieś herezje w każdym bądź razie. Król dał się naciągnąć na jakiś amulet i teraz dopadła go jakaś tajemnicza klątwa, która sprawiła, ze mu rozum odjęło. Taki wielki bohater a skończył jako zombie na tronie. Gra kończy się wielkim cliffhangerem gdy po pokonaniu final bossa, okazuje się, że Rhobara to nie opętał żaden demon tylko sam diabeł. Gra powinna więc nazywać się ArcaniA: Diabolo numer cztery a nie Gothic 4. Dialogi średnie, zadania średnie (te główne trochę bardziej złożone niż poboczne, które w większości są typowym zapychaczem), muzyka jakaś jest ale do klasyki np. z Gothica 3 sporo brakuje. Prosty crafting i niczym niewyróżniający się ekwipunek. Nie dołączamy do żadnej frakcji, więc nowy pancerz dostajemy po prostu do wyboru w pewnych momentach. Polska lokalizacja solidna, ale zdarzają się naprawdę słabe rzeczy, typu postaci różnie wymawiające imiona, w tym sam król nazywający swojego znajomego, czarnego nekromantę Zardasem. W Gothicu II był Lord Hagen, teraz jest Hejgen. No strasznie to razi. Niektóre decyzje kastingowe też mogłyby być trochę lepsze. Stare postaci z nowymi, zmienionymi głosami to zawsze coś psuje odbiór.ArcaniA to nie jest zła gra, to jest do bólu przeciętna gra. Dobrze, że nie jest za długa, tylko około 25 godzin aby ukończyć wszystko, bo by człowiek mógł nie wytrzymać tej prostoty i przeciętności. Nuda się czasami wkrada straszna, w trakcie przemierzenia jakichś jaskiń i ciągłej walki. Naprawdę rzadko zdarza mi się przysypiać w trakcie grania, a tu mi się zdarzało kilkakrotnie. Nie wiem co JoWood chciał ta grą osiągnąć. To jest gra dla nikogo.

8.5

14 października 2025 - Recenzja Gry

The Walking Dead: The Telltale Definitive Series

Bardzo godny pakiet, szczególnie w uczciwej cenie promocyjnej 23 PLN. Mamy tutaj wszystkie 4 sezony i dodatki 400 Days i Michonne. Wszystko ładnie spakowane w jedną grę, mamy także możliwość słuchania ścieżki dźwiękowej w menu, obejrzenia filmików z komentarzem deweloperów (no te akurat nie działają xD) czy przyjrzenia się modelom postaci. Starsze sezony są trochę podrasowane graficznie, między innymi przez przeniesienie stylu graficznego z sezonu czwartego. Niektórym się to nie podoba, można to wyłączyć w opcjach. Mi się całkiem podobało, chociaż fakt, czasami było robiło się przez to zbyt ciemno. Dobry pakiet zarówno dla nowych graczy jak i starych.Z grami Telltale wiadomo o co chodzi, wszędzie reklamowane wybory i konsekwencje to pic na wodę. Gra nie dostosowuje się do tego jak gramy, wbrew temu co sama twierdzi. Historia jest całkowicie liniowa, my możemy tylko wpłynąć na parę detali. Jeżeli ktoś ma zginąć, to zginie. My możemy tylko czasem wybrać czy ma zginąć już teraz czy trochę później. Jeżeli mamy wielki i dramatyczny wybór polegający na tym, że dwie postaci potrzebują naszej pomocy a my możemy uratować tylko jedną, to zawsze postać którą uratujemy i tak zginie prędzej czy później. Czasami nawet jeszcze w tym samym epizodzie. Najbardziej zabawne są sytuacje gdzie w trakcie dialogu coś powiemy i gra radośnie nas informuje, ze dana postać to zapamięta po czym 5 minut później ta postać już nie żyje. No to zapamiętała co powiedzieliśmy, nie ma co. Gameplayu jest tyle co kot napłakał, a od drugiego sezonu jeszcze mniej. Rewolucję wprowadza na koniec ostatni sezon gdzie mamy w zasadzie pełnoprawną eksplorację w trzeciej osobie i walkę, która daje nam jakąś swobodę, dwa różne ciosy i "kontrolę tłumów", która się przydaje bo gdy zajdą nas dwa trupy to nie jesteśmy już nieśmiertelni siłując się z jednym w QTE. Pojawiała się możliwość porażki i śmierci w walce. To już jest wielka rewolucja gameplayowa. Wiadomo, w tego typu gry niekoniecznie gra się dla złożonych mechanik rozgrywki ale w pewnym momencie nawet zwykłego chodzenia i oglądania przedmiotów nawet za bardzo nie ma.Mamy tutaj do czynienia zdecydowanie bardziej z przeżyciem narracyjnym i emocjonalnym niż typowo growym. I jako takie właśnie doświadczenie gra daje radę. Można się z postaciami trochę zżyć, czasem aż za bardzo, można próbować z kimś romansować aby potem chuchać i dmuchać żeby ta postać dożyła do końca sezonu. Mamy rodzinne dramaty, które zawsze są w stanie emocjonować w takim niebezpiecznym świecie. Śledzimy losy Klementyny i patrzymy jak dorasta, jak z dziecka, którym musimy się zajmować staje się w zasadzie matką, która sama musi zajmować się małym dzieckiem. Ja osobiście na przykład nie jestem wielkim fanem Kennego, wielu ludzi go uwielbia, pisze że to GOAT ale nie dla mnie. On już w dwóch pierwszych epizodach pierwszego sezon robił wątpliwe rzeczy więc nie można zwalić wszystkich jego negatywnych zachowań na osobiste tragedie, które go spotkały później. Dlatego akurat dla mnie wybór na końcu drugiego sezonu był bardzo prosty. Jeżeli ogólnie miałbym podsumować wszystkie sezony to powiedziałbym, że najlepsze to sezon pierwszy i ostatni, a najgorszy to sezon drugi. Sezon trzeci nie cieszy się zbyt dużą renomą ale dla mnie był naprawdę całkiem solidny. Mamy tam nowego bohatera i jego familijną dramę i Clem na boku z jej problemami i zmaganiami. Ostatni sezon naprawdę się udał, Telltale już wtedy bankrutowało ale udało się stworzyć naprawdę godne zakończenie, poruszające kilka trudnych tematów, smutne ale także momentami radosne i wzruszające. I nawet ciężkie wybory w tym ostatnim sezonie jakby trochę więcej ważyły.Ogólnie naprawdę jest to bardzo dobry pakiet zarówno jeżeli nigdy wcześniej się w TWD nie grało, ale także dla tych, którzy już grali ale parę lat już minęło i wypadałoby sobie tę historię odświeżyć. Kompletna paczka, trochę podrasowana wizualnie, wszystko w jednym miejscu, wszystko działa bezproblemowo. Symulator małej dziewczynki w apokalipsie zombie wypada ostatecznie bardzo pozytywnie.

7.0

30 września 2025 - Recenzja Gry

No Sleep For Kaname Date - From AI: The Somnium Files

Bardziej spinoff niż pełnoprawna kontynuacja. W poprzednich odsłonach mieliśmy bardzo poważny wątek główny dotyczący seryjnego mordercy, tutaj natomiast niby mamy do czynienia z porwaniem przez UFO naszej znajomej internetowej idolki. Jest różnica. Co prawda idzie to potem trochę w bardziej poważne tony ale jednak nie jest aż tak dramatycznie i mroczno jak we wcześniejszych częściach. Oprócz eksploracji, w której klikamy na obiekty i rozmawiamy z postaciami oraz znanych z serii Somnium podczas których nurkujemy w świadomość innej postaci, pojawiają się tutaj także bardziej klasyczne escape roomy znane z Zero Escape. I chyba to są najlepsze segmenty w grze. Gra oczywiście dalej jest rajem dla otaku, dalej kipi japońską kulturą, klimatem i humorem. Jest jednak mniejsza i krótsza niż poprzednie, pełnoprawne odsłony. Mało wnosi po prostu ta gra, to bardziej taka jakby celebracja serii. Wszystkie znane i lubiane postaci wracają, możemy się trochę pośmiać bo dialogi, żarty i czy gagi dalej są na dobrym poziomie ale nie jest to jakoś super pasjonujące.

7.0

19 maja 2025 - Recenzja Gry

The Legend of Heroes: Trails through Daybreak II

Najlepsza seria jRPG powraca w swojej dwunastej odsłonie. Daybreak II to jednak spore rozczarowanie i najgorsza odsłona serii w jaką grałem. 90% tej gry to zbędny zapychacz. Jest trochę fajnych momentów, także dotyczących starych postaci ale zdecydowanie zbyt mało. Gra w zasadzie zarówno jeżeli chodzi o jej strukturę i fabułę jest bardziej kontynuacją Reverie niż pierwszego Daybreaka.Fabularnie jest po prostu nudno. Główny wątek ma niby jakiś potencjał i swoje momenty ale jednocześnie wygląda jak zwykły filler arc w anime, gdzie wszyscy czekają na powrót do wydarzeń z mangi ale fillery się przeciągają, dosłownie nic nie wnoszą i niekiedy robią się wręcz głupie. Mamy parę wątków i wydarzeń, które są bardzo solidne ale to jest nic w skali całej gry. W grze mamy dziwny motyw cofania się w czasie i jest on strasznie nadużywany, w pewnym momencie dosłownie można się spodziewać porażki co chwilę aby zaraz się cofnąć i zrobić coś inaczej. Motyw ok, ale przez 95% gry nikt tego nie tłumaczy i jest on po prostu wykorzystywany zbyt często. Przez to struktury gry jest dziwna i dosyć mało jRPGowa, bardziej zaczyna przypominać jakieś Zero Escape gdzie podążamy jakąś ścieżką, dochodzimy do ściany/śmierci i musimy się cofać aby zrobić coś inaczej i wejść na inną ścieżkę. Jest sporo gorzej niż w jedynce, ona też była taka trochę dziejąca się na małą skalę w porównaniu do tego co działo się w poprzednich odsłonach ale to było zrozumiałe jak na pierwszą odsłonę nowej podserii. Dwójka natomiast nie wygląda jak poprzednie drugie odsłony podserii. Drugie odsłony zawsze były bardzo bezpośrednimi kontynuacjami, tutaj w zasadzie dalej wyczekujemy na większe i bardziej istotne wydarzenia. Daybreak II wygląda bardziej jak Reverie czy wcześniej Sky the 3rd. Mamy też tutaj coś na kształt Reverie Garden czyli opcjonalny dungeon, ale nie wypada to zbyt dobrze, mapy są dosyć biedne i ogólnie przechodzenie tego dungeonu jest po prostu nużące.Gameplayowo jest oczywiście bardzo dobrze. System walki został trochę urozmaicony i pojawiło się parę nowych opcji, został trochę rozbudowany tryb walki w czasie rzeczywistym. Dalej jest z nim trochę biednie ale nie aż tak jak w jedynce. Według mnie, skoro jest tutaj hybrydowy model walki, to powinni iść w kierunki przeniesienie akcyjnego systemu walki z YSa. Turowy system działa i jest bardzo dobry jak zawsze, teraz można dopakować ten drugi skoro już w niego poszli. Gra graficznie dalej wygląda jak bieda gra z PS3 ale jest trochę lepiej niż w poprzedniej części, lepsze oświetlenie czy woda. Aliasing jednak dalej paskudny. Audio oczywiście tradycyjnie znowu stoi na bardzo wysokim poziomie.Ogólnie raczej zawód. Liczyłem, że w dwójce zaczną się już dziać duże rzeczy, ale nic takiego się nie wydarzyło. Drugą grę z rzędu kluczowi antagoniści się w zasadzie nie pojawili. Można znaleźć opinie w sieci, ze jest to najgorsza odsłona serii i muszę się z tymi opiniami zgodzić. Jest to pierwsza odsłona serii, która nadaje się do całkowitego pominięcia przy przechodzeniu serii. Dopiero następna odsłona ma być tym na co czekam, dopiero tam mają zacząć się dziać kluczowe rzeczy na wielką skalę. Znamienne jest to, ze kolejna gra będzie już miała inny podtytuł (mimo, że to dalej ta sama podseria), tak jakby pokazując, ze Daybreak to w sumie był tylko poboczny epizod, dziejący się w tak zwanym międzyczasie.

7.0

23 lutego 2025 - Recenzja Gry

Metaphor: ReFantazio

Nie leży mi formuła Atlusowych jRPGów. Nic na to nie poradzę. Zbyt dużo jest w ich grach nudzenia i śmieciowej zawartości a zbyt mało mięska. I dokładnie tak samo jest z Metaphorem. Fabuła, postacie, dialogi czy świat na bardzo solidnym poziomie ale w grze jest po prostu zbyt mało naprawdę dobrych fabularnych momentów. Fabuła zaczyna się rozkręcać dopiero po 60 godzinach a później to już w zasadzie jest pędzenie do finału gry. Pędzenie przeplatane dalej nudą i robieniem bieda zadań. Struktura gry gdzie przez kilka tygodni czasu w grze kompletnie nic się nie dzieje, a my możemy jedynie czekać aż nadjedzie wyznaczona data aby popchnąć fabułę do przodu jest dla mnie ułomna. W innych jRPGach też mamy nudzenie i fetch questy ale w innych grach nigdy to nudzenie nie występuje w takiej skali, w innych grach jest przeważnie dużo lepsze tempo gry. Gra to jest po prostu Persona pod inną nazwą, w zasadzie wszystko jest praktycznie takie samo lub dla niepoznaki delikatnie zmienione np. to że tutaj nie łapiemy Person jak Pokemony tylko bohaterowie się w nie zmieniają i nowe sobie sami możemy odblokować. System walki solidny ale niczym nie zaskakuje. Oprawa artystyczna dobra ale technologicznie gra nie dojeżdża i wygląda gorzej niż P5, wygra jak gra z PS3. Oprawa audio solidna. Dla mnie gra minimalnie (o pół oceny) lepsza niż Persona 4, a sporo gorsza niż Persona 5.

10

18 lutego 2025 - Recenzja Gry

Red Dead Redemption 2

Absolutnie genialna gra, zdecydowanie najlepsza gra z otwartym światem na rynku. Konkurencja nawet nie jest blisko. Gra o klasę lepsza niż poprzednia gra R* czyli GTA V. RDR2 zdecydowanie bardziej zasłużyło na wielki sukces niż GTA V. Absolutnie genialny świat z niesamowitym poziomem detali, immersji i realizmu (chociaż zachowania NPC np. w trakcie deszczu tragiczne, żadnej reakcji), świetna fabuła, postacie i dialogi. Nasz obóz i interakcje między postaciami to jest coś cudownego. Tona rzeczy do zrobienia, gra wciąga jak bagno i można w nią grać bez znudzenia przez ponad 200 godzin. Bardzo dobra oprawa audiowizualna. Wszystko tutaj jest dopracowane i dopieszczone. Wszystko jest spójne, wszystkie mechaniki rozgrywki i systemy łączą się w logiczną całość i finalnie oferują niesamowitą i super grywalną przygodę. W zasadzie nie ma się do czego doczepić, gra bez wad. Port na PC solidny.

7.0

4 grudnia 2024 - Recenzja Gry

Disney Epic Mickey: Rebrushed

Od czasów Raymana 3 mam w sobie jakąś sympatię do platformówek 3D. Wydaje mi się, że strasznie ich mało na rynku a czasami można by dla odmiany w coś takiego zagrać. Gra pierwotnie wyszła na Wii a teraz wyszedł remake. Nie jestem jakiś wielkim fanem uniwersum Myszki Miki, więc pewnie fani będą tu się lepiej bawić niż ja, no ale postanowiłem spróbować bo podobno dobra gra. Rayman 3 to to nie jest, też nie wydaje mi się aby ta gra była lepsza niż np. nowy Kao ale jest solidnie. Dla mnie trochę ta gra jest zbyt płytka, zbyt mało głębi, zbyt mało rozbudowania. Szczególnie to widać po walce, którą w sumie można olać. Nie mamy tutaj tak naprawdę żadnej broni tylko nasz pędzel, i w przeciwników nawalamy farbą lub rozpuszczalnikiem jak we wszystko inne. Pojawiają się co prawda nowi przeciwnicy, także tacy których nie można za pomocą naszej farby przeciągnąć na naszą stronę, ale to raczej momentami jest minus bo trzeba ich najpierw dwa czy trzy razy potraktować rozpuszczalnikiem i potem uderzyć fizycznie, a niekiedy na mapach znajdują się jakieś generatory, które po pokonaniu jednego przecinka wypluwają nowego więc czasami lepiej jest po prostu przeciwników ignorować. Możemy za pomocą naszego pędzla dorysowywać elementy otoczenia albo je usuwać. To jest ok ficzer, ale liczyłem, ze to będzie coś na większą skalę. Lokacje są nieźle zaprojektowane, mają jakieś sekrety i schowane pomieszczenia ale wizualnie nie są jakieś super ładne. Tutaj również spodziewałem się więcej, tego typu gry powinny mieć lokacje przyciągające wzrok a tutaj jest dziwnie szaroburo trochę. Ja wiem, ze to ma być trochę spaczony świat, ale wizualnie po prostu nie wygląda to zachęcająco. Liczyłem, ze właśnie będzie można wpłynąć naszym pędzlem na ten świat, dodać mu trochę kolorów, odnowić ten świat ale nie wygląda aby tak się miało dziać w trakcie gry, dopiero co najwyżej w zakończeniu. Nie ma też przynajmniej na razie żadnych trudniejszych etapów platformowych, jakichś zagadek czy czegoś takiego. Dostajemy też jakieś itemy do używania jak telewizor czy kowadło, których można używać na specjalnych planszach ale w sumie są to mało istotne rzeczy. W danych lokacjach możemy znajdywać uwięzionych sojuszników, którzy mogą nam na danym etapie w jakiś sposób pomóc. Można sobie jakoś ułatwić rozgrywkę. Są zadania poboczne, czasami trzeba trochę polatać między lokacjami. Walki z bossami są takie trochę meh. Nie są złe, mamy tutaj niby jakieś wybory, które ma niby wpływać na świat i na zakończenie, czy częściej używamy farby czy rozpuszczalnika i czym traktujemy bossów. Nasze wybory miały mieć wpływ na zakończenie ale ciężko powiedzieć jak duży był to wpływ. Wydaje mi się, że zakończenie które miałem było pozytywne. Ogólnie całkiem sympatyczna gra ale nic więcej.

7.0

19 listopada 2024 - Recenzja Gry

Indika

Indika to bardzo sympatyczny i całkiem klimatyczny symulator chodzenia, dziejący się w bardzo unikanym settingu alternatywnej XIX-wiecznej Rosji. Razem z tytułową bohaterką, zakonnicą Indiką słyszącą w swojej głowie głos wodzący ją na pokuszenie, wyruszamy z naszego zakonu, w którym nikt nas specjalnie nie lubi z misją dostarczenia listu. W czasie naszej podróży gra porusza temat wiary i religii i wystawia naszą bohaterkę na ciężką próbę. Dzieją się tutaj czasami dosyć dziwne, surrealistyczne rzeczy. Gra łączy realistyczną grafikę z 8 bitowym interfejsem i wstawkami 2D, flashbackami głównej bohaterki, które pełną w sumie rolę minigierek takich jak wyścig rowerowy czy platforma wspinaczka. Jest to bardzo fajne urozmaicenie gry, która oprócz tego skupia się tylko na chodzeniu i interakcji z przedmiotami. Oprócz tego jest jeszcze kilka zagadek. Nie ma tu żadnej walki czy super gameplayu. Przez całą grę zbieramy punkty, które zgodnie z tym co mówi sama gra od samego początku rozgrywki są całkowicie bezużyteczne. Grafika niezła, dobre animacje, mimika czy ogólnie dobry poziom cutscenek ale wydajność mocno średnia. Niezła muzyka i głosy postaci. Gra do skończenia w 4-5 godziny, więc szału nie ma. Samo zakończenie trochę meh, trochę pokazujące, że wiara głównej bohaterki, podobnie jak punkty, które zbieraliśmy, okazała się bezużyteczna...

5.5

10 listopada 2024 - Recenzja Gry

Reynatis

Reynatis to mówiąc bardzo dobitnie jRPG akcji po taniości. To zdecydowanie jest bardziej gra niskobudżetowa niż średniobudżetowa. I to widać. W zasadzie wszystko jest tutaj zrobione po taniości. Prosta fabuła dziejąca się we współczesnej Japonii przepełnionej magią, która niczym nie zaskakuje opowiadająca o walce policji antymagicznej z gildią magów, w tle niezrzeszeni magowie będący narażeni na wpływ złego narkotyku, który zmienia ich w potwory. Potem się okazuje, że cała magia na świecie jest zagrożona bo po 100 latach coś tam się odwali no i ogólnie będzie słabo a my musimy coś z tym zrobić. Prosta, nieskomplikowana lecz udziwniona walka, gdzie mamy dwa tryby, jeden tryb, w którym możemy atakować i drugi, w którym możemy tylko robić uniki kontry aby naładować pasek many, który pozwoli nam atakować. Tak więc, jak pasek many nam się skończy to nie możemy atakować. Jest to trochę dziwne, gdyż potrafi po prostu niepotrzebnie przedłużać walkę. Tym bardziej, ze robienie uników i kontr jest bardzo proste a jeszcze jedno z pierwszych ulepszeń jakie dostajemy sprawia, ze nasza postać może automatycznie wszystkie uniki robić sama. Niektóre walki z bossami stają się momentami irytujące i zwyczajnie zbyt długie. W ciągu gry wykonujemy proste zadania, które polegają na bieganiu z miejsca na miejsce i walce. Lokacje w grze są małe i korytarzowe. W większości latamy po jednej z dzielnic Tokyo ale są także inne miejsca z innego, magicznego świata, do którego dostajemy się przechodząc przez mgłę. Skille i różne ulepszenia odblokowujemy latając po mieście i znajdując różne magiczne graffiti. Najwięcej kasy to chyba poszło tutaj na japońskich aktorów głosowych, a jak wiadomo to nie są tanie sprawy. Grafika też jest "tania" i przypomina czasy bardziej PS3. Przynajmniej dzięki temu gra dobrze działa. Ogólnie raczej gra jest rozczarowaniem.

7.0

20 października 2024 - Recenzja Gry

Risen

Dobra gra ale nie tak dobra jak się przyjęło. Dla mnie to najgorsza część serii. Gra, która nie ma żadnego nowego pomysłu na siebie tylko jest mieszanką tego co było wcześniej tylko w gorszym wydaniu. To jest po prostu gorszy Gothic. Gorsza fabuła, gorszy świat, gorsza mapa, gorszy bohater, gorsze postaci, gorszy klimat, gorszy system walki. Po porażce Gothica 3 widać, że PB bała się robić znowu coś dużego. Skala gry mocno się skurczyła, gra jest mniejsza niż Gothic 2. To gra to nie był żaden krok do przodu dla studia, tylko powrót do tyłu, do tego co wcześniej działało. Brak polskiego dubbingu to kryminał, z tymi brytyjskimi głosami bandyci Dona wypadają komicznie co bardzo psuje odbiór gry.Wbrew panującej opinii, że system walki w pierwszym Risenie jest jakiś szczególnie dobry, system walki jest totalnym drewnem, nieintuicyjnym i niekiedy wręcz irytującym drętwym chaosem. System walki w dwóch pierwszych Gothicach był o wiele lepszy, dużo efektowniejszy i przyjemniejszy. W Risenie jeszcze jak się walczy z jednym przeciwnikiem to jest ok, ale jak się walczy z kilkoma przeciwnikami naraz to często jest masakra. A jako, że nie da się tutaj specjalnie odciągać przeciwników pojedynczo to często można się irytować. Czasami się "uda" i zamiast sześciu przeciwników szarżuje na nas tylko trójka ale to nadal za dużo. Dużą rolę odgrywa tutaj kamera, która często świruje w trakcie walki. Tak samo jak namierzanie przeciwników, gra często po prostu ich gubi, albo sama zmienia cele. Czasami walcząc z przeciwnikiem najbliżej postaci, nagle gra sama z siebie zaczyna śledzić tego który jest najdalej od bohatera. Wystarczy, że przeciwnik zrobi unik, i gra już gubi lock na przeciwniku co sprawia, że jeżeli akurat w tym momencie bohater zaatakuje to atak idzie w powietrze a przeciwnik z boku może naszą postać dźgnąć bo nie ma szans odpowiednio szybko zareagować. Nawet na początku gry dochodzi już do absurdów gdzie łatwiej jest pokonać wszystkich wojowników Dona na arenie niż pokonać dwa wilki. Wraz z rozwojem widać oczywiście progres naszej postaci, widać że staje się silniejsza i przeciwnicy, z którymi był wcześniej duży problem nagle stają się prości więc to jest pozytyw.To jest w sumie bardzo negatywna opinia, no ale dla mnie wielkiego fana PB pierwszy Risen zawsze był taki trochę nijaki. Jest tutaj oczywiście jakiś duch Gothica, jest całkiem solidna eksploracja i mimo wszystko gra się w to w miarę nieźle, ale jednak to po prostu nie jest ten poziom. Tak naprawdę tylko pierwszy rozdział jest naprawdę dobry, potem to już w sumie gra szybko zmierza do końca a my przez większość czasu latamy po nudnych jaskiniach i świątyniach, najpierw szukając kryształowych dysków aby otworzyć drzwi do wnętrza wulkanu a potem szukamy szczęści pancerza Władcy Tytanów aby móc... otworzyć kolejne drzwi. No pasjonujące toto nie jest zdecydowanie. Sorry, ale Risen do pierwszych dwóch Gothiców czy do pierwszego Elexa nie ma nawet startu. Kolejne dwa Riseny dla mnie także były lepszymi i bardziej przyjemnymi grami, już z jakimś własnym pomysłem na siebie.

8.0

8 października 2024 - Recenzja Gry

Dustborn

Gra na którą czekałem 4 lata od zapowiedzi. Na 3 lata słuch o grze zaginął na tyle, że aż się obawiałem czy jej nie anulowali. Ale nie i wreszcie wyszła. I bardzo dobrze, bo Dustbron to bardzo dobra gra.Gra to w sumie taka nowoczesna gra przygodowa, gdzie chodzimy klikamy na różne rzeczy oraz rozmawiamy z postaciami. Mamy tu jednak nie tylko samo chodzenie jak w symulatorach chodzenia i nie tylko samo gadanie i wybory jak u Telltale. Gra ma bardzo ciekawy i oryginalny setting: opresyjne USA w 2030 roku. My jako posiadacze dziwnych mocy słów jesteśmy na cenzurowanym więc próbujemy się wyrwać z tego kraju w poszukiwaniu lepszego życia. Razem z naszymi towarzyszami udajemy się w podróż przez "Stany Podzielone Ameryki" w naszym wycieczkowym autobusie z kierowcą robotem aby finalnie trafić do celu naszej podróży. Dla przykrywki udajemy zespół muzyczny udający na trasę koncertową, więc gra stawia na śpiewanie i granie. Tworzymy swoje własne piosenki i potem występujemy mamy więc minigierkę muzyczną. W czasie naszej podróży nasza gromadka stale się powiększa o kolejne ciekawe i różnorodne postaci. Każda postać jest tutaj unikalna i ma swoją unikalną moc, która jest mniej lub bardziej przydatna w danych sytuacjach. Z naszymi towarzyszami możemy kształtować relacje, mają oni 3 archetypy postaci które określają potem ich niektóre reakcje, nastawianie, dialogi czy też np. to czy będą chcieli nam w jakiejś sytuacji pomóc. Dla przykładu postać "idealistka" możesz nie chcieć nam pomóc w dokonaniu kradzieży. Ogólnie wszystkie postaci są bardzo ciekawe, dobrze napisane i całą naszą gromadkę można naprawdę polubić i się z nią zżyć. Gra ma bardzo dobry klimat podróży grupki przyjaciół wraz z bardzo fajnymi momentami ukazującymi relacje panujące w grupie. Gra porusza także poważniejsze tematy jak dezinformacja, walka z wykluczeniem itd.. Gra udowadnia że słowa rzeczywiście mają moc. W czasie naszej podróży odwiedzamy różne miejsca na mapie USA w tym Oregon, Nevadę czy Chicago. Lokacje nie są duże ale spędzamy na nich trochę czasu, rozmawiając z postaciami czy eksplorując. Między poszczególnymi etapami odpoczywamy na kempingu, gdzie możemy rozmawiać z naszymi towarzyszami, omawiać bieżące wydarzenia czy dawać im zbierane pod drodze prezenty. Nie każdy prezent jest dobry i może popchnąć daną postać w kierunku innego archetypu. Co bardzo mi się spodobało i zaskoczyło to fakt, iż na koniec gry nie mamy żadnego "ostatecznego wyboru" kształtującego losy bohaterki jaki pojawia się w wielu innych grach. Gra prostu z mostu mówi nam ustami głównej bohaterki, że to nigdy nie jest pojedynczy wybór tylko suma poszczególnych wyborów dokonywanych po drodze. Tak samo archetypy naszych towarzyszy definiują ich decyzje co do ich dalszych losów. Bardzo fajna rzecz, która sprawia, ze nasze wybory i relacje jakie stworzyliśmy z innymi postaciami rzeczywiście mają znaczenie.Jako, ze nie jest to tylko symulator chodzenia, mamy tutaj kilka mechanik rozgrywki. Jest walka, dosyć prosta i łatwa ale jednak przyjemna. Oprócz zwykłych ciosów, mamy także atak specjalny "drwinę" i nasze moce. Nowe moce możemy tworzyć po zebraniu odpowiednich ilości "ech", które znajdujemy w trackie gry przy pomocy naszej starej przerobionej przenośnej konsoli do gier. Na której możemy też zagrać w jakieś proste gierki. Naszą broń, nasz kij także możemy ulepszać. Bardzo fajne są przekomarzania w trakcie walki. Nie dość, że są bardzo fajnie napisane to są jeszcze fabularnie uzasadnione, gdyż w ten sposób bohaterka ładuje swoje moce. Jest także jeden etap gdzie gra staje się turową bijatyką z widokiem z boku. To tylko jeden etap ale zawsze jakieś urozmaicenie. Cała gra jest przedstawiona w formie komiksu i ma bardzo ładny cel-shadingowy styl graficzny. Jako, że gra ma spory nacisk na muzykę przez naszą przykrywkę to soundtrack jak można się domyślić jest bardzo solidny, tak samo jak voice-acting.Reasumując Dustborn to bardzo dobra gra, lepsza niż się spodziewałem. Oczywiście jest to średniobudżetowy tytuł więc nie można się spodziewać wykonania rodem z największych i najlepszych na rynku gier. Animacje są czasami trochę drętwe a wydajność niestabilna. Jednak jak na tytuł AA gra jest całkiem spora (przejście zajmuje około 20 godzin) i ogólnie jest całkiem nieźle pomyślana, zaprojektowana i wykonana. Nie ma tu żadnych głupawek a całość wypada nad wyraz solidnie. Szczególnie jeżeli idzie o narrację, dialogi i postaci. Tak powinny wyglądać współczesny gry przygodowe.

7.5

8 października 2024 - Recenzja Gry

Caravan SandWitch

Indie gra sci-fi z otwartym światem. Coś ciekawego. Okazuje się, że nie tylko duże studia robią otwarte światy. W poszukiwaniu naszej zaginionej siostry trafiamy na zdewastowaną przez korporację i sztorm planetę. Gra nastawiona jest w zasadzie tylko na eksplorację, nie ma żadnej walki. W czasie naszej podróży spotykamy różne postaci, dla których możemy robić jakieś proste zadania. W eksploracji pomaga nam nasza ciężarówka, którą możemy sobie pojeździć a z biegiem czasu ją ulepszamy zbierając różnego rodzaju komponenty. Sama eksploracja wypada pozytywnie, chociaż robimy w sumie cały czas to samo to jednak świat wizualnie wypada solidnie więc chce się go eksplorować. Wiadomo, świat w grze nie jest jakiś wielki więc odwiedzenie wszystkich miejsc nie zajmuje dużo czasu, no ale musimy te same miejsca odwiedzać kilka razy, gdyż bez wymaganego ulepszenia nie pójdziemy dalej. To jest taki trochę minus, ale jednak sama eksploracja daję radę i jest przyjemna nie razi to aż tak bardzo. Nie ma żadnych obrażeń za upadek z wysokości więc można sobie dowolnie zeskakiwać nie martwiąc się o życie i zdrowie bohaterki, możemy także szybko wrócić do naszego pojazdu naciskając jeden przycisk. Same udogodnienia. Oprawa audiowizualna trzyma solidny poziom. Nie ma niestety voice actingu a to mnie zawsze kłuje. Ogólnie jest to całkiem niezła, relaksująca gra. Przejście robiąc wszystkie zadania zajęło mi prawie 10 godzin.

8.5

17 września 2024 - Recenzja Gry

The Legend of Heroes: Trails through Daybreak

Najlepsza seria jRPG powraca w swojej jedenastej odsłonie. Wreszcie po wielu latach porzucając Erebonię i Reana na rzecz Republiki Calvard oraz nowego bohatera.Jak przystało na pierwszą odsłonę nowej podserii, Trails through Daybreak stanowi wprowadzenie do nowego miejsca akcji i nowych bohaterów. Pierwszy raz w historii serii trafiamy do Calvardu, republiki leżącej na wschód od Erebonii gdzie niedawno zmienił się prezydent. Nowym głównym bohaterem jest Van, samotnik, który rozwiązuje ludzie problemy za godziwą opłatę, problemy z którymi nie można udać się na policję czy do gildii Bracerów. Pewnego dnia w jego biurze pojawia się uczennica renomowanej akademii i prosi go o pomoc w znalezieniu pewnej zaginionej pamiątki. I tak to się wszystko zaczyna. W sumie dosyć sielankowo w porównaniu do tych cyrków, które działy się w poprzednich odsłonach. Jednak im dalej w las tym nasza potyczka z Mafią zaczyna stawać się zagrożeniem wagi państwowej. W czasie naszej podróży odwiedzamy kilka różnorodnych miejsc i spotykamy wiele różnych ciekawych postaci. Zdecydowana większość lokacji wypada pozytywnie. O dziwo, w porównaniu do innych pierwszych części nowych podserii tutaj nie mamy na koniec gry nagłego clifhangera. Już teraz pojawia się sporo znanych z poprzednich odsłon postaci, dużo więcej niż np. w pierwszym Cold Steelu. Pierwsza odsłona nowej podserii to niby zawsze dobra okazja na wejście do serii ale w praktyce to tak średnio. Nowością jest także system moralności. W grze pojawia się kilka wyborów, które finalnie wpływają m.in. na to z jaką frakcją będziemy mogli się sprzymierzyć w pewnym momencie gry. Jeżeli będziemy mieli wystarczająco "chaotycznej" reputacji to będziemy mogli się sprzymierzyć ze znaną grupą antagonistów z poprzednich części. Ogólnie fabuła wypada solidnie a nowe postaci z nowym bohaterem wypadają bardzo ok. Gameplay został trochę odświeżony. Turowy system walki oczywiście pozostał ale teraz mamy możliwość także walki w czasie rzeczywistym. Nie jest to dosyć rozbudowane ale jednak zmienia trochę walkę pozwalać nam na pokonywanie przeciwników bez turowej walki. W dowolnym momencie możemy odpalić turową walkę, ale mogą to także zrobić przeciwnicy gdy nas trafią w dogodnym momencie. Nowością w turowej walce jest możliwość poruszania się po polu walki. Pozycjonowanie odgrywa jakąś rolę gdyż dodane został także ataki, które mają bonusy w przypadku ataku przeciwnika z boku lub z tyłu. Reszta jest w miarę po staremu. Na początku trochę ciężko się przyzwyczaić do tego chodzenia ale z czasem robi się to naturalne. Linki z towarzyszami działają tylko jeżeli jesteśmy przy nich co jak dla mnie jest takie se, ale ogólnie pasuje to tego odświeżonego systemu gdzie pozycjonowanie odgrywa rolę. Gra jest na nowym, autorskim silniku studia Falcom chociaż bardziej wygląda to jak nowsza wersja starego silnika. Grafika jest trochę lepsza, ale dalej, umówmy się, jest to poziom max PS3. Do tego aliasing jest paskudny. Muzyka ponownie oczywiście bardzo dobra. Z gry z jakiegoś powodu wyleciały wszystkie minigierki, w poprzednich częściach mieliśmy gry karciane czy łowienie rybek, tutaj nie ma nic. Gra pod koniec strasznie się dłuży, co trochę psuje efekt, gdy po w miarę ekscytującej potyczce z naszymi przeciwnikami, czeka nas jeszcze potem 25 godzin strasznie przynudzającego "finału".Ostatecznie, Trails through Daybreak to bardzo dobry tytuł. Lepszy niż Trails into Reverie ale gorszy niż wszystkie części poprzedniej podserii. Gra się bardzo dobrze i przyjemnie a gra potrafi wciągnąć na wiele godzin. W zasadzie ci najwięksi źli z poprzednich odsłon praktycznie są tutaj nieobecni więc tak naprawdę dopiero w kolejnych odsłonach, jak mniemam, zaczną się znowu dziać wielkie rzeczy. To był tylko taki ponad 100 godzinny wstęp :)

8.0

1 września 2024 - Recenzja Gry

Snufkin: Melody of Moominvalley

Bardzo miła i sympatyczna produkcja. Oczywiście głównie skierowana do młodszych graczy ale nawet takie stary byki jak mogą się tu poczuć jak w domu i poczuć sporną nostalgię. Gra jest prosta i nie stanowi wyzwania, ale jest całkiem niezła grą. W sumie to jest gra z otwartym światem; możemy przemierzać dolinę muminków, spotykać różne znajome postaci i wykonywać proste zadania. Na moment trafiamy także na wyspę hatifnatów. Pojawia się oczywiście także Buka, więc gra na chwilę staję się horrorem gdy musimy przed nią uciekać. Główny bohater, Włóczykij w czasie swojej przygody ma do dyspozycji kilka instrumentów, na których może grać w celu rozwiązania różnych sytuacji. Ostatecznym celem w grze jest odnalezienie Muminka, który został porwany przez złego dozorcę parku i jego policjantów (tak, w tej grze walczymy z policją), który chce "uczynić dolinkę muminków lepszym miejscem" przez niszczenie przyrody, zamykanie zwierząt w klatkach, budowę specjalnych parków i wybudowanie tamy, co sprawiło, ze słynna rzeczka pod mostem obok domu muminków wyschła. W trakcie gry mamy kilka etapów "skradankowych" podczas których musimy niepostrzeżenie przekraść się obok policjantów i powyrywać znaki aby przyroda mogła się odnowić. Ogólnie bardzo miła gra na 4 godzinki.

7.0

18 sierpnia 2024 - Recenzja Gry

Open Roads

Gra typu: trochę chodzenia, klikania na przedmioty i trochę dialogów. Razem z naszą matką udajemy się w podróż w celu odkrycia prawdy o naszej zmarłej babci. Znajdując jakieś tare kwity w jej domu wychodzi na jaw, że mogła coś kręcić. W trakcie gry trafiamy do 4 lokacji, które musimy dogłębnie zbadać. Między tymi lokacjami przemieszczamy się autkiem, gdzie prowadzimy rozmowy z naszą mamą. Dosyć krótka gra (około 3 godziny grania) ale całkiem niezła i ciekawa. Dialogi całkiem dobrze napisane, cała tajemnica związana z naszą babcią całkiem nieźle wypada. Całkiem ciekawy styl wizualny z rysowanymi postaciami 2D podczas gdy tła i lokacje mają realistyczną grafikę 3D napędzaną mocą silnika Unity. Akcja dzieje się w 2003 roku (ciekawy wybór) i mamy sporo nawiązań do różnych rzeczy. Bardzo dobry voice acting głównych bohaterek. Ogólnie całkiem solidna produkcja, jeżeli lubi się takie narracyjne gry.

8.5

4 lipca 2024 - Recenzja Gry

1000xResist

Dziwna, intrygująca i ciekawa gra. Chciałoby się powiedzieć, że przygodówka ale nie ma tutaj zbierania przedmiotów itd, więc to w sumie takich trochę symulator chodzenia połączony z visual novel. Akcja gry dzieje się w przyszłości na Ziemi, na którą trafili jacyś czerwoni kosmici ze swoją tajemniczą chorobą. Jedna licealista okazała się na nią odporna. Po pewnym czasie została sama i postanowiła stworzyć swoje własne klony, siostry, którym nadała kolory i specjalne funkcje. Sama przybrała miano Wszechmatki i jest traktowana jako bóstwo. Jakiś czas później gramy jako jedna z takich sióstr o funkcji: Watcher. Jak można się domyślić jej zadaniem jest obserwować. Siostry żyją w podziemnym bunkrze, a gdy odpowiednio się wykażą Matka wzywa je do siebie "na druga stronę" w domyśle na powierzchnię walczyć z kosmicznymi okupantami. W czasie przemierzania wspomnień Wszechmatki kontaktuje się z nami inna siostra Fixer, która opuściła już bunkier, która twierdzi, ze Matka coś kręci. My oczywiście jej nie wierzymy, donosimy na nią i Fixer zostaje spopielona za zdradę. I tutaj w zasadzie zaczyna się gra, razem z innymi siostrami odkrywamy wspomnienia Wszechmatki i próbujemy dowiedzieć się co się w zasadzie stało w przeszłości i czy Matka rzeczywiście jest taka cudowna jak nam się wydaje. Ciężko w sumie coś więcej napisać bo to musiałyby być spoilery. Gra w swojej drugiej połowie raczej się nie oszczędza jeżeli idzie o narrację i jakieś fabularne twisty. Gra naprawdę jest całkiem ciekawa, mechanicznie oczywiście nic nie oferuje (trochę gra próbuje mieszać i mamy widok z oczu, z tyłu, z boku czy z góry) ale narracja robi robotę. Odkrywanie tego wszystkiego i do czego to prowadzi, śledząc losy naszych bohaterów przez dłuższy odcinek czasu, jakieś intrygi, tajemnice, cierpienie i rozterki, naprawdę można się w to wciągnąć i autentycznie zaciekawić tym co się tutaj dzieje. Kolejna gra która pokazuje wyższość narracji, fabuły, klimatu nad gameplayem.

6.0

14 czerwca 2024 - Recenzja Gry

Forza Horizon 4: LEGO Speed Champions

Niestety ale rozczarowanie. Dolina LEGO zbudowana z klocków LEGO ale tylko może w 20%. Słabo. Tylko 5 samochodów LEGO. Przed zagraniem oczekiwałem, ze będziemy samochodzikami LEGO ścigać się z innymi samochodzikami LEGO tymczasem AI jeździ normalnymi samochodami, co wygląda dziwacznie. Progresja polega na robieniu wyzwań z różnych kategorii, część z nich zmusza nas do robienie bardzo konkretnych rzeczy bardzo konkretnymi samochodami nie-LEGO więc całość przypomina trochę żmudne odhaczanie kolejnych wyzwań. Część wyzwań jest dziwna, część nie wiadomo w ogóle jak zrobić. Jak na dodatek z LEGO to jest on bardzo mało skupiony na LEGO. Spodziewałem się czegoś lepszego.

8.0

14 czerwca 2024 - Recenzja Gry

Forza Horizon 4: Fortune Island

Naprawdę bardzo dobry dodatek. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że lepszy niż podstawowa gra. Kiedyś to takie coś wychodziło jako cała gra na 20 godzin. Bardzo fajna mapa, która przywodzi na myśl Skellige z Wiedźmina pełna fajnych i wyrazistych miejscówek po której po prostu fajnie się jeździ, nowy rodzaj eventu i bardzo fajny aspekt poszukiwania skarbów. Ogólnie bardzo pozytywne wrażenie i bardzo miło spędzony czas.

7.0

24 maja 2024 - Recenzja Gry

Little Kitty, Big City

Jak sama nazwa wskazuje, mały kotek w wielkim mieście. Nasz bohater sobie smacznie drzemał na balkonie aż nagle spadł na ziemię, i teraz biedak musi wrócić do domu. Po drodze spotykamy różne inne zwierzęta, robimy różne kocie i mniej kocie rzeczy, wspinamy się, rozbijamy różne rzeczy, zbieracmy świecidełka i szukamy rybek aby móc wyżej się wspinać i finalnie wspiąć się na nasz wieżowiec. Możemy też męczyć, przewracać ludzi i zabierać im różne przedmioty. Ogólnie bardzo sympatyczna i reklasacyjna gierka na kilka godzinek.

7.5

13 maja 2024 - Recenzja Gry

Mafia III: Definitive Edition

Mafia III w swojej ostatecznej wersji jest obiektywnie lepszą grą niż na premierę. Bolączki takie jak powtarzalna rozgrywka dalej zostały ale dodatki sprawiają, że gra jest lepsza i bardziej urozmaicona.Na dobrą sprawę już w podstawce wszystko to co było zawsze najważniejsze w Mafii było na solidnym poziomie: miasto, klimat, postaci, fabuła, główne misje, cut-scenki i ścieżka dźwiękowa. Problemem było to, że pomijając kapitalny, liniowy prolog zdecydowaną większość gry spędzamy na wyzwalaniu poszczególnych dzielnic miasta, w każdym przypadku robiąc dokładnie to samo: przesłuchując informatorów, wyrządzając wystarczająco wysokie szkody, zabijając soldati. Miasto ma 9 dzielnic więc tego wyzwalania trochę jest. Sprawę ratuje trochę fakt, że gameplay jest naprawdę niezły, więc nie ważne czy strzelamy czy się skradamy gra się dobrze, więc samo granie w grę jest w miarę przyjemne. Dodatkowo każda dzielnica jest wystarczająco wyróżniająca się wizualnie od innych więc pojawia się tutaj element zwiedzenia miasta. Faktem jest jednak to, że robienie cały czas ciurkiem tych samych rzeczy może prędzej czy później znudzić. Tych dobrych misji głównych było mało więc po pewnym czasie mogło wkradać się znużenie. W wersji Definitive Edition jest pod tym względem lepiej, gdyż między wyzwalaniem dzielnic możemy zrobić jakiś dodatek. Wszystkie z nich są raczej krótkie, ale każdy jest całkiem niezły i oferuje to czego brakowało w podstawce czyli dobre misje i cut-scenki. Każdy z dodatków dodaje także jakąś poboczną zawartość, których to także brakowało na premierę. Możemy teraz zajmować się hodowaniem zielska znajdując i mieszając różne odmiany, ulepszając zielarnię i potem na tym zarabiać. Możemy także odbudować znany z podstawki bar U Sammy'ego. Pomagają także dodane jakiś czas po premierze wyścigi, które są naprawdę niezłe. Oprócz zajęcie pierwszego miejsca mamy także możliwość pobicia rekordu trasy w celu wygrania jakiejś nagrody. Wszystko to sprawia, że powtarzalne wyzwalanie dzielnic możemy sobie trochę przeplatać innymi rzeczami, co nie było możliwe na premierę. Przekłada się to finalnie na to, że obecnie gra jest po prostu lepsza i ciekawsza.Ostatecznie, Mafia III to wbrew pozorom naprawdę niezła gra, przy której można się naprawdę dobrze bawić.

6.5

12 maja 2024 - Recenzja Gry

Forza Horizon 4

Przez lata słuchałem: o jaka ta Forza Horizon dobra, a jaki model jazdy świetny, NFS się chowa. No po 100 godzinach grania mogę powiedzieć, ze tak średnio trochę.Model jazdy jest dziwny. Nie jest to ani czyste i super przyjemne arcade jak np. DiRT2, ani super przyjemny simcade jak Grid Autosport. Jest tak coś pomiędzy. No i tak czasami mam co tego modelu jazdy bardzo duże wątpliwości. Starymi i słabymi autkami jeździ się bardzo spoko. Problemy zaczynają się jak przesiądziemy się do czegoś mocniejszego, albo zaczniemy coś ulepszać. Nie przypominam sobie gry, w której im bardziej ulepszam samochód, tym gorzej się on prowadzi a tutaj to jest reguła. Szczególnie chodzi mi tutaj o fakt, że im bardziej ulepszam autko, tym gorzej ono trzyma się drogi, bardziej zaczyna się ślizgać. I to nawet dotyczy samochodów z napędem na cztery koła. Nie wiem, ale coś mi tutaj nie gra. W NFSie się narzeka, ze tam samochody się same ślizgają itd, ale grając nawet w tego NFSa 2015 mniej narzekałem na model jazdy niż tutaj. Tam miałem dużo większą kontrolę nad samochodem. Jak deszcz pada to się człowiek czuje jakby po lodzie jeździł. Jak się trafi na jakiś samochód, który łaskawie trzyma się drogi to jest dobrze no ale ogólnie szału ni ma. Ale drfit to jest akurat jakiś skandal w tej grze. Absolutne paskudztwo.Sama gra to jedno wielkie samochodowe MMO. Fabuły ni ma, żadnej realnej progresji ni ma, klimatu ni ma. Nawet samych eventów wyścigowych jest stosunkowo mało. Są jakieś historie Horizon czy cuś, to jest całkiem ok jako jakaś poboczna atrakcja. Autek natomiast jest bardzo dużo, nie wiadomo w co ręce włożyć. No ale gdzie mam z tych wszystkich samochodzików korzystać? Mam trzepać cały czas te same wyścigi? Wolałbym bardziej aby samochodów było mniej ale były lepsza możliwość ich customizacji. Nienawidzę czegoś takiego jak jeżdżenie po mapie z innymi graczami. Na szczęście nie trzeba. Jedyny tryb online godny uwagi to Eliminator. Moje wielogodzinne oglądanie lata temu strumyków Ojca Makuły z PUBG do czegoś się wreszcie przydały. Czysta przyjemność. Tutaj wychodzi prawdziwy skill, taktyka, przewidywanie itd. Bardzo satysfakcjonująca rozgrywka. Mapa jest całkiem spoko, ale zdecydowanie miasto za małe.Forza Horizon to taka gra, w którą można grać w nieskończoność. Aż się człowiek nie skicha z nudów. Relatywnie bezstresowo, dla relaksu. No chyba, że akurat samochód znowu nie trzyma się drogi. Gra nadal po tylu latach jest zaskakująco słaba technicznie, z wieloma crashami czy niekończącym się ekranem wczytywania gdy chce się powtórzyć jakiś event po jego skończeniu. Optymalizacja przynajmniej bardzo spoko, a gra momentami wygląda bardzo solidnie. Ogólnie to z jednej strony człowiekowi niby się trochę podoba, ale do najlepszych, najbardziej emocjonujących samochodówek w jakie się grało w życiu to trochę brakuje. Nie ma w tej jakichś emocji, jakiejś większej pasji. Ot taka gierka co by ją sobie włączyć i trochę pojeździć. Czy gry wyścigowe aż tak upadły, że to jest najbardziej popularna i najbardziej hajpowana seria na rynku?

7.0

11 kwietnia 2024 - Recenzja Gry

Alone in the Dark

Jedyne Alone in the Dark w jakie grałem wcześniej to ten z 2008 roku. W sumie to nawet nie pamiętam czy go skończyłem. Z tego co pamiętam było mocno średnie. Nowa odsłona jest całkiem solidna ale bez szału. Mamy tu trochę klimatycznego spacerowanka po posiadłości, ale mamy też trochę drętwego strzelanka i walki z jakimiś stworkami. Jak dla mnie tego typu gry były dużo lepsze gdyby żadnej walki nie miały, szczególnie jeżeli ma ona być taka drewniana. Mało rodzajów przeciwników, mało rodzajów broni, przedmioty do walki wręcz się psują więc czasami zostajemy z niczym a Edward bez pały w ręku bić się nie potrafi. Jest skradanie ale po co ono jest to nie wiadomo, przydałaby się jakaś możliwość cichej eliminacji przeciwników. Amunicji dużo nie ma, więc aż szkoda strzelać. Jakiś tam klimacik jest, jakaś tajemnica i intryga ale gdy tylko przenosi nas gdzieś tam i spotykamy przeciwników to robi się tak średnio. Finalnie mam wrażenie, że fabuła w sumie to takie trochę meh. Zbieramy jakieś znajdźki, które w sumie nic nie dają. Lokacje są w większości całkiem ładne. Optymalizacja na PC całkiem znośna, nawet na starych złomach da się grać w miarę komfortowo a gra graficznie wypada całkiem nieźle. Czasami tylko pojawia się typowy dla UE4 stuttering i jakieś doczytywania. Ogólnie to taka trochę gorsza i biedniejsza wersja nowych Residentów. Przejście jedną postacią zajęło mi prawie 10,5 godziny, drugą postacią już nie chciało mi się przechodzić...

8.0

22 marca 2024 - Recenzja Gry

Persona 5 Royal

Persona 5 Royal to praktycznie pod każdym względem lepsza gra niż Persona 4 Golden. Lepsza fabuła, lepsze postaci, lepsze dungeony, trochę ulepszony system walki, lepszy klimat, lepszy setting, lepsza poboczna zawartość, lepsza oprawa audio-wizualna. Jednak gra ma także podobne bolączki jak poprzedniczka, szczególnie w drugiej połowie gry mamy dosyć sporo nudzenia. W momencie gdy mamy postać już rozwiniętą na maksa, większość relacji z najciekawszymi postaciami skończone to po prostu nie ma zbytnio co robić między fabularnymi etapami. To są najgorsze momenty w grze. Skończenie jednego "pałacu" i oczekiwanie aż fabuła łaskawie pójdzie do przodu a my będziemy szukać kolejnego celu. To samo co było w P4G, sama struktura gry gdzie spędzamy prawie cały rok chodząc do szkoły jest ułomna i po prostu przy takiej długiej grze staje się to nudne i monotonne. Tym bardziej, że niekiedy fabuła przez 3 tygodnie w grze stoi w miejscu, a my po prostu czekamy aż coś się wydarzy. Gdyby gra była na 50 czy nawet 80 godzin, nie byłoby to wielkim problemem. Ale gra jest na 150 godzin. I na te 150 godzin przypada niebezpiecznie dużo fragmentów gry, w których nic się kompletnie nie dzieje. Tutaj trzeba to porównać do mojej ulubionej serii jRPG czyli The Legend of Heroes, tam niektóre odsłony też są na 150 godzin ale tam kompletnie nie ma żadnego nudzenia, cały czas jest ekscytująco i coś się dzieje? Dlaczego? Bo tamta seria nie marnuje naszego czasu. Tam mamy kilka dni fabularnej i nieco luźniejszej akcji a potem skaczemy kilka tygodni do przodu i znowu mamy akcję. Cały etap nudzenia z Persony tam po prostu nie występuje. Persona jest zakładnikiem swojej formuły, która sprawia że gra przez sporą swoją część jest po prostu do pominięcia. Nie było tutaj z tym aż tak źle jak w P4G gdzie pod koniec gry dosłownie zasypiałem z padem w ręku ale nadal było to odczuwalne i negatywnie wpływało na odbiór gry. Gra sama w sobie jest dobra, mechanicznie wszystko jest ok ale do najlepszych jRPG trochę brakuje...Port na PC raczej wątpliwej jakości. Jeżeli trzeba w menadżerze zadań ustawiać dla gry wysoki priorytet aby normalnie chodziła (i nikt tego problemu od premiery nie naprawił) to chyba coś jest nie tak...

7.5

3 stycznia 2024 - Recenzja Gry

Baldur's Gate 3

Niby trzeci akt lepszy niż drugi (ale nadal sporo gorszy niż pierwszy) ale pod koniec to już jest straszne męka. Gra tak się wlecze, przez 3 godziny grania człowiek to pół zadania robi. Gra mogłaby spokojnie być o połowę krótsza. Brakuje możliwości pomijania walk bo człowiek przez ostanie 30 godzin po wbiciu max poziomu to już ziewa i klika sobie bezmyślnie aż się wygra. Ogólnie BG3 to dobra gra, sporo rzeczy jest zrobionych solidnie i nieźle ale jednak ten hajp i 10/10 mocno przesadzone. Pillars of Eternity II, Wasteland 3 czy Disco Elysium są zauważalnie lepszymi grami. Nie ma w tym BG3 niczego czego inne gry by nie miały. Fabuła solidna, ale przez 90% stoi w miejscu, antagoniści słabi i nieobecni przez większość gry. Przez całą grę są może ledwo ze 3 fabularne wydarzenia. Towarzysze mocno nierówni. Gra mocno trzyma nas za rączkę i chce abyśmy grali tak jak sobie twórcy zaplanowali. Wybory i ich wpływ mocno iluzoryczne. Co najmniej kilka razy miałem sytuację gdzie dialog stał w sprzeczności z tym co zrobiłem. Słaba była też sytuacja gdzie, po wcześniejszym pominięciu jakiejś postaci, przy ponownym jej spotykaniu później ta postać traktowała mnie normalnie jakbyśmy się już wcześniej spotkali. Wielokrotnie brakuje w jakimś konkretnym zadaniu możliwości zakończenia go bez walki. Można jakichś losowych typków często przegadać na 3 różne sposoby, ale jak przychodzi co do czego pod koniec zadania to często musimy walczyć. Walka solidna ale zbyt wolna. Interfejs skopany, to już chyba tradycja tego studia. Bardzo dobra muzyka i voice acting. Momentami naprawdę dobra grafika, technicznie i wydajnościowo bieda. Ogólnie trochę rozczarowanie.

5.0

10 grudnia 2023 - Recenzja Gry

Storyteller

Gra, w której w teorii możemy tworzyć własne historie. Jednak mam wrażenie że w praktyce to bardziej musimy odgadnąć jaką historię wymyślili twórcy. Mamy tytuł i musimy poprawnie ułożyć obrazki, które będą się składać na historię pasującą do tytułu. Osobiście liczyłem, że będziemy mieli dużo większą dowolność w tworzeniu a tymczasem, jak wspominałem, bardziej sprowadza się do wykombinowania co autor miał na myśli. My nie tworzymy historii, my tylko próbujemy odtworzyć historię wymyśloną przez deweloperów.

7.5

3 grudnia 2023 - Recenzja Gry

American Arcadia

Gra w której bohater żyjący w retrofuturystycznej metropolii lat 70 XX wieku, dowiaduje się nagle, że w rzeczywistości jest uczestnikiem telewizyjnego reality show, w którym ci którzy są najmniej popularni są eliminowani z programu. Jako, że nasz bohater Trevor jest typowym i zwykłym obywatelem, jest on następny w kolejce do odstrzału. Z zewnątrz może liczyć na pomoc Angelii, pracowniczki grupy medialnej odpowiedzialnej za cały projekt. W grze mamy etapy z kamerą z boku, bardziej platformowe gdzie biegamy, skaczemy i unikamy wykrycia oraz etapy z widokiem pierwszoosobowym gdzie kierujemy naszą pomocniczką, która eksploruje różne pomieszczenia w poszukiwaniu przedmiotów i hakuje różne rzeczy. W niektórych momentach, gdy gramy jako Trevor możemy przełączyć się na kamery z monitoringu i jako Angela możemy wspomagać Trevora w ucieczce. Fabuła trzyma niezły poziom, oferując kilka niezłych momentów i fabularnych twistów. Gra daję radę także jeżeli chodzi o oprawę artystyczną i dźwiękową. Ogólnie bardzo solidna przygoda i ciekawy pomysł. Całkiem miło spędzone 6 godzin.

7.5

1 grudnia 2023 - Recenzja Gry

The Invincible

Nowa Polska gra, która jeszcze na długo przed premierą straszyła wysokimi wymagania sprzętowymi. Na tyle straszyła, że nawet tu na GOLu pod newsem o tychże wymaganiach pojawił się człowiek od producenta, który uspokajał, ze to tylko wstępne wymagania. Finalnie o dziwo, działa super dobrze. Nawet na starszych komputerach można płynnie grać i to bez pomocy FSR/DLSS. A sama gra? Symulator chodzenia w kosmosie. Trafiamy na pewną niezamieszkałą planetę i mamy problem aby przypomnieć sobie jak na nią dokładnie trafiliśmy. Musimy odnaleźć resztę naszej załogi i spróbować się dowiedzieć co tu się dzieje. Jeżeli chodzi o mechaniki rozgrywki to jak na symulator chodzenia: chodzimy. Gameplayowo nie ma tu żadnej rewolucji. Jednak cała otoczka, klimat, atmosfera czy aura tajemniczości są naprawdę solidne. Znajdujemy się w obcym środowisku, dzieją się trochę dziwne rzeczy, znajdujemy dziwne rzeczy i próbujemy coś z tego wywnioskować. Wszystko to sprawia, ze gra się całkiem ok, można się wciągnąć i z ciekawością sobie chodzić. Zakończenia trochę słabe jak dla mnie. Niby jest ich kilka wariantów ale w sumie większość z nich podobna i ogólnie mało pokazują. Gra strasznie się urywa a my zostajemy z niczym. Ogólnie jest to całkiem solidny i klimatyczny symulator chodzenia na około 8 godzin.

7.5

19 listopada 2023 - Recenzja Gry

Sherlock Holmes: The Awakened

Nowy Holmes to remake starego Holmesa z 2006 roku. W oryginał nie grałem. Od razu widać, że w porównaniu do poprzedniego, nowego Holmesa ta część już dużo mniejsza, nie ma otwartego świata oraz jest zaskakująco brzydsza graficznie mimo iż to przecież ten sam silnik. To pierwsze nie jest problemem, tym bardziej że to remake starej gry ale to drugie już trochę tak, w końcu większość assetów była gotowa a tutaj nawet modele postaci wyglądają gorzej. Otoczenie wygląda czasami poprawnie a sytuację próbuje ratować niezłe oświetlenie i efekty graficzne ale widać wyraźny regres. Wydaje się, że liniowa, mniejsza gra powinna móc sobie pozwolić na ładniejszą grafikę niż gra z otwartym światem. Poza tym mechanicznie w zasadzie nic się nie zmieniło od poprzedniej części. Gra się dobrze, wszystko jest w miarę czytelne i łatwe do ogarnięcia, poza paroma drobiazgami, które zostały przeniesione z Chpater One jak konieczność "przypięcia" dowodów na ekran aby móc kogoś o nie zapytać. Fabuła wydaje się ok, badamy sprawę tajemniczych zaginięć, powiązaną z jakąś okultystyczną sprawą, która prowadzi nas w kilka miejsc na świecie. Pojawia się parę nawiązań do poprzedniej odsłony, których oczywiście nie mogło być w oryginale, fajny smaczek. Ogólnie bardzo pozytywne doświadczenie na około 10 godzin.

7.0

28 października 2023 - Recenzja Gry

Eternights

Randkowa gra akcji, w której mamy dużo więcej akcji niż randkowania. Następuje apokalipsa a my jako jedyni dzięki temu, ze mamy "moc" możemy coś z tym zrobić. Fabuła jest raczej prosta i ale przyzwoita. Gra ma elementy Persony: czas wolny, który możemy wykorzystać na rozwój statystyk naszych postaci, pogłębianie relacji z towarzyszami i wypad do dungeonu. Można niby romansować z wszystkimi dziewczynami jednocześnie ale potem trzeba wybrać jedną na potrzeby fabularne. Poza tym jest dosyć prostą, średniobudżetową grą akcji z systemem walki mocno opartym na unikach i korzystaniu z dodatkowych umiejętności naszej postaci jak i naszych towarzyszy. Ogólnie gra się całkiem solidnie, mimo iż w zasadzie przez całą grę robimy to samo, nie ma żadnych wielkich twistów czy epickich wydarzeń ale jako, że gra nie jest zbyt długa (10-12 godzin) to nie ma czasu się znudzić. Zakończenie średnio zadowalające.

8.0

7 września 2023 - Recenzja Gry

The Legend of Heroes: Trails into Reverie

Najlepsza seria jRPG powraca w swojej dziesiątej odsłonie, stanowiącej swego rodzaju epilog dla poprzednich 6 odsłon serii. To gra w której oddajmy honory temu co za nami i zaczynamy spoglądać w przyszłość. Główną nowością jest możliwość granie trzema różnymi bohaterami, w trzech różnych ścieżkach, które w pewnym momencie przecinają się by finalnie połączyć się w jedną ścieżkę. Finalnie mam wrażenie, ze wyszło średnio. Swoboda w przełączaniu się na innego bohatera często jest iluzoryczna, gra bardzo często blokuje nam możliwość gry jedną postacią dopóki nie zrobimy czegoś inną postacią. Raz możemy grać jedną postać kilka godzin, by w pewnym momencie gra zmuszała nas do przełączania się co chwilę. Równie dobrze moglibyśmy nie mieć żadnej możliwości przełączania się, gra spokojnie mogłaby sama decydować.Oprócz głównej fabuły (która jest bardzo solidna) mamy także kompletnie oddzielony od niej Reverie Garden. Jest to miejsce w którym przemierzamy kolejne dungeony, gdzie możemy grindować. Jest to o tyle konieczne, że w trakcie fabuły poziomy przeciwników nagle znikąd idą do góry więc w każdym rozdziale zmuszani jesteśmy do porzucania fabuły na jakiś czas aby podlevelować. W Reverie Garden mamy także możliwość zagrania w wiele minigierek oraz doświadczyć Daydreamów, czyli dodatkowych epizodów pokazujących niektóre wydarzenia dziejące się między Cold Steelem IV a Reverie. Z wyjątkiem dwóch ostatnich bo one nieśmiało pokazują nam przyszłość i już zarysowują jakieś przyszłe wątki. Szkoda tylko, ze cały ta dodatkowa zawartość jest całkowicie odseparowana od głównej gry. Reverie Garden ma całą oddzielną fabułę, której finał możemy poznać dopiero po skończeniu głównej fabuły gry. Nienawidzę postgamów w grach. A tutaj wypada on fatalnie, w moim przypadku sprowadził się do ponad 20 godzinnego biegania po kolejnych poziomach lochów, podczas których nic się nie działo, a same lochy nie powalają różnorodnością. Na tym etapie już niespecjalnie chciało się dalej grać, ale z zaciśniętymi zębami i ziewając musiałem dotrwać do końca. Zabawne jest to, że postać, która znajduje się na okładce gry przez całą grę pojawia się tylko na 2 minuty w jednym z ostatnich Daydreamów. To już 10 odsłona serii a człowiek momentami ma wrażenie, że jest gdzieś dopiero na 5 odcinku z 12 odcinkowego serialu.Finalnie, mimo dobrych fabularnie momentów, jest to chyba najgorsza część serii w jaką grałem. Gdyby wywalić ten cały grind i post-game moja ocena na pewno byłaby lepsza. Najlepszy turowy system walki, dobra muzyka i ostatnia możliwość śledzenia losów tej grupy bohaterów sprawiają jednak, że gra jest oczywiście godna polecania. Spędziłem z grą 138 godzin, czyli finalnie troszkę mniej niż zajęły mi CSIII i CSIV. Teraz czas na kolejny rozdział w serii, w Japonii już dwie kolejne części wyszły a u nas?

8.0

3 września 2023 - Recenzja Gry

Stray Gods

Roleplaying Musical? Co to jest? I to od byłego scenarzysty Dragon Age? Grecka mitologia we współczesności? Ok? Gramy jako młoda dziewczyna, która wchodzi w posiadania mocy "muzycznej perswazji", która zmusza naszego rozmówce do wyśpiewania tego co mu w duszy gra. No nie powiem, ciekawy pomysł. Finalnie to w zasadzie zwykła powieść wizualna, gdzie możemy wybierać różne opcje dialogowe i śpiewać. Greccy bogowie żyjący obok nas we współczesności wypadają całkiem ciekawie, niektórzy z nich w ogóle nie przypominają postaci znanych z mitologii. Mamy Atenę, jest Apollo, Persefona i inni. Wydaje mi się, że to całkiem interesujący setting. Bardzo fajna produkcja. Ciekawa tematyka, można sobie pośpiewać, dobrze napisana gra, ciekawe postaci. Imponujące, że jak na małą indie grę mamy tutaj w rolach głównych Laure Bailey i Troya Bakera. Tani przecież oni nie są. Są jakieś wybory ale ciężko realnie powiedzieć na ile wpływają one na naszą przygodę. Ogólnie bardzo miło spędzone kilka godzinek z greckimi bogami we współczesności.

8.0

11 lipca 2023 - Recenzja Gry

Killer Frequency

Gra, w której w latach 80 prowadzimy audycję radiową w małym miasteczku w USA. Nagle dzwoni telefon, jednak to nie telefon od słuchacza tylko od policjantki, która ma pewien problem. Szeryf nie żyje a na wolności jest znany z przeszłości morderca. Splot zdarzeń prowadzi do tego, ze tej nocy oprócz prowadzenia audycji zajmujemy się także zgłoszeniami alarmowymi od mieszkańców. Więc, w przerwach między puszczaniem muzyki i reklam od sponsorów zajmujemy się problemami mieszkańców i ratujemy ich życia. To co robimy ma wpływ na to ile osób przeżyje. Fabuła i tajemnica całkiem niezłe. Bardzo dobry voice acting, który robi grę i sprawia, że mimo iż nie widzimy żadnej postaci, może je dobrze poznać. I każda z nich ma jakiś charakter. Możemy chodzić po budynku radia w poszukiwaniu przedmiotów, które okażą się pomocne w naszej pracy. Dosyć mała, niepozorna gra ale naprawdę wypada bardzo dobrze. Naprawdę nadspodziewanie dobra produkcja.

7.0

11 lipca 2023 - Recenzja Gry

Neo Cab

Bardzo solidna gra typu visual-novel, w której jako kierowca taksówki poznajmy różne ciekawe postaci i dowiadujemy się więcej o otaczającym nas cyberpunkowym świecie. Szukamy naszej zaginionej przyjaciółki i walczymy ze złą korporacją. Wybieramy naszych pasażerów i lepiej ich poznajemy uważając na nasz rating. Największym wadą gry jest absolutny brak voice actingu. Gra bardzo przez to cierpi, gdyż głosy dodały by ciekawym postacią jakie zostają naszymi pasażerami więcej głębi i charakteru. Pod koniec gry walczymy z emocjonalną manipulacją jednej z postaci i ta scena robiłaby o wiele większe wrażenie gdyby nie była tylko suchym tekstem.

9.0

22 kwietnia 2023 - Recenzja Gry

Yakuza: Like a Dragon

Yakuza 7 (z dziwnych powodów nazywająca się inaczej na zachodnim rynku) przynosi wielką rewolucję w serii: nowy główny bohater, nowe miasto i nowy system walki. Nie ma mamy już do czynienia z klasycznym dla serii chodzonym brawlerem, Yakuza 7 to turowy jRPG. I mimo, że gra się w to dobrze to jednak do gry trafiły także te złe naleciałości jRPGowe czyli skoki poziomu trudności, grind czy biedny postgame wymagający jeszcze więcej grindu.Fabuła jest ok ale nie porywa. Według mnie obok Yakuzy 3 i 4 najgorsza historia w serii. Przez 80% gry nie czuć specjalnie, ze gramy w Yakuzę gdyż w zasadzie członkiem tej Yakuzy nie jesteśmy. Przez pierwsze godziny jest to bardziej symulator bezdomnego, potem wojna gangów oraz spiski polityczne. W 12 rozdziale następuje przesilenie fabularne i gra przypomina sobie nagle o tym, ze jest Yakuzą i ósmą główną częścią. To daje nadzieję, że już tak będzie do końca. Nic bardziej mylnego, to był tylko chwilowy zryw i potem gra już go nie utrzymuje do końca. Nowy główny bohater jest solidny ale po prostu nie ma żadnych szans z legendarnym Wujkiem Kazem. Da się go lubić tak samo jak jego towarzyszy ale po prostu to już nie to samo co kiedyś. Nowe miasto Yokohama wypada za to bardzo dobrze, jest to zdecydowanie największa mapa jaka kiedykolwiek się pojawiała w Yakuzie. Jest też ona zupełnie inna od naszej ulubionej Tokijskiej dzielnicy czerwonych latarni. W poprzednich odsłonach mapki po których mogliśmy się poruszać były raczej skromne ale przeładowane zawartością. Używanie na nich szybkiej podróży było zupełnie niepotrzebnie bo wszędzie było blisko. Tutaj natomiast Yokahama jak na model rozgrywki Yakuzy jest czasami zbyt duża bo nagle wszędzie jest daleko. A w grze jest co robić więcej albo biegamy przez całą mapę albo co chwilę korzystamy z taksówek. Dla mnie czyli kogoś kto nie trawi szybkiej podróży w grach momentami było męcząco.W grze jest co robić, jest to trzecia najdłuższa Yakuza obok 0 i 5 ale nowe duże aktywności zawodzą. Nie liczyłem, ze w grze znajdzie się coś na miarę zarządzania swoim klubem z hostessami czy drużyną bejsbolową ale i tak byłem zawiedziony. Part-time Hero to zwykły zbiór fetch questów, Business Management ma potencjał ale nie do końca wykorzystany i finalnie sprowadza się do potężnego grindu a Dragon Kart to gorsza wersja Pocket Circuit tylko, ze teraz sami się ścigamy jak w jakimś Mario Kart. Dużo lepsza wrażenie robią te mniejsze nowe aktywności jak kino czy zbieranie puszek. Jako, że gra jest teraz pełnoprawnym turowym jRPGiem w grze znajdują się także Dungeony w których możemy farmić i gridnować. W grze mamy cały system craftingu i ulepszeń broni do którego potrzebujemy składników. Sama walka to typowa czteroosobowa turówka i wypada ona całkiem nieźle. Z naszymi towarzyszami możemy tworzyć relacje i poznawać ich historię w barze, który pełni jakby funkcję naszej bazy. Kompanów jest kilka i każdy z nich ma różne dostępne "prace" czyli w zasadzie klasy postaci, które różnią się statystykami, ekwipunkiem i umiejętnościami. Klasy postaci rozwijają się niezależnie od siebie i głównego poziomu postaci więc jeżeli chcemy przełączyć się na inna klasę to rozwijamy ją od zera. W pewnym momencie wbijanie tych poziomów robi się po prostu trochę żmudne. Mamy pasywne i aktywne umiejętności, część z nich po odblokowaniu staje się dostępna dla wszystkich klas. Wspomniałem wcześniej o skokach poziomu trudności? Ano właśnie, czasami nagle okazuje się że musimy mierzyć się z przeciwnikami, którzy są nawet o 10 poziomów wyżej niż my. W przypadku zwykłych przeciwników nie jest to może jeszcze wielki problem ale w przypadku bossów to może już powodować problemy. Tym bardziej gdy ten boss zabija cię w 3 uderzenia. Sprawia to, ze co chwilę trzeba się leczyć i taka walka potrafi trwać dobre pół godziny. A to przecież nie tak, ze wcześniej się obijałem i nie levelowałem moich postaci. Robiłem co się dało, zadania poboczne i arenę ale i tak ci bossowie są na dużo wyższych poziomach i dają nieźle w kość. Ciężko sobie wyobrazić jak to wygląda gdy ktoś nie angażuje się w poboczny content tylko chce samą fabułę zrobić. A postgame? True Final dungeon? Bez maksymalnego poziomu lepiej nie podchodzić. A ile godzin grindu żeby go wbić? Nienawidzę postgamu w grach, zawsze chcę zrobić absolutnie wszystko przed skończeniem fabuły/gry. Po napisach to się gra kończy a nie odblokowuje nową zawartość. Poprzednie Yakzuzy miały zawsze ukrytego bossa, z którym można było się zmierzyć po zrobieniu wszystkich zadań pobocznych. Te walki były zawsze bardzo ekscytujące i były jednymi z najbardziej wymagających walk w całej grze. Do dziś pamiętam walkę z Kiwami 1 i jakie satysfakcjonujące było to zwycięstwo z Amonem. Jednak nie były one schowane za potężnym gridnem i dungeonami. Nie wymagały także skończenia fabuły. Wymagały bardziej skilla gracza a nie odpowiedniego poziomu postaci wbitego nie w naturalny sposób grając tylko podczas wielogodzinnego grindu.Yakuza 6 była jedną z najładniejszych gier na rynku. Yakuza 7 mimo iż wyszła kilka lat później i jest na tym samym silniku wygląda zauważalnie gorzej, sporo gorsze oświetlenie i o wiele gorsze modele postaci od razu rzucają się w oczy. Wydajność także nie zachwyca, szczególnie efekty cząsteczkowe w trackie walk potrafią dać w kość. Ogólnie wizualnie nie ma dramatu ale to trochę dziwne, że nowsza gra wygląda gorzej niż jej starsza poprzedniczka. Oprawa dźwiękowa jak zawsze topowa, wiele hitów z poprzednich części ale także z innych hitów SEGI można posłuchać. Karaoke jak zawsze czysta poezja. Japońskie głosy oczywiście wypadają rewelacyjnie. Yakuza 7 to pierwsza część serii od pierwszej Yakuzy z 2005 roku, która otrzymała angielskie głosy. Po co i na co nie mam pojęcia. Strata czasu i pieniędzy. Nie wiem jak można tak grać, angielskie głosy zabijają oryginalny klimat i mordują wszystkie postaci.Ogólnie mimo iż teoretycznie miałem sporo złego do powiedzenia o Yakuzie 7, i uważam ją za trzecią najgorszą odsłonę serii bawiłem się przy niej świetnie. Nawet najgorsza Yakuza jest nadal świetną grą. Tylko nie wierzcie w to, ze "Like a Dragon" jest samodzielną odsłoną i można w nią grać bez znajomości poprzedniczek. Niby można ale po co sobie pogarszać zabawę? A zważywszy na to co wiemy o kolejnej części serii (tak swoją drogą to ciekawe jak ją teraz nazwą na zachodzie: Yakuza: Like a Dragon 2 czy po prostu Like a Dragon 8? Ale się wpakowali na minę z tą zmianę nazewnictwa serii) to wiedza o poprzednich odsłonach jest bardzo wskazana.

6.5

18 marca 2023 - Recenzja Gry

Scars Above

Typowy przedstawiciel gier segmentu AA: średni, trochę drętwy gameplay, solidna grafika, średnia wydajność, solidny klimat (szczególnie na początku gry) i nienajgorsza chodź raczej prosta fabuła. Nie jest to, ani roguelike, ani soulslike chociaż gra ewidentnie trochę próbuje iść w stronę Solusów chociażby przez odradzenie się przy "ognisku" po śmierci co jest akurat nienajgorszej wytłumaczone fabularnie. Finalnie jest to trochę generyczna strzelanka, gdzie w zasadzie przez całą grę mamy jedną broń z różnymi typami amunicja gdzie walka sprowadza się to tego, że musimy odpowiednią amunicją strzelać w przeciwnika i kolorowe punkty na jego ciele. Nie jest to zbyt odkrywcze ani ciekawe. Walki z bossami także niczym nie powalają. Gra oferuje nam także jakieś gadżety ale na dobrą sprawę są one całkowicie bezużyteczne. Prosty rozwój postaci, gdzie pod koniec gry możemy spokojnie wykupić wszystkie umiejętności i jeszcze nam zostanie tona punktów, których nie ma już na co wydawać. Klimat jest w sumie całkiem spoko, szczeknie na początku gdzie skanujemy co popadnie i odkrywamy nowe, obce formy fauny i flory by dowiedzieć się więcej o planecie na której wylądowaliśmy. Fabularnie jest ok, ale bez żadnych kosmosów. Zakończenie ewidentnie zapowiada kontynuację. Graficznie solidnie, zwykła gra na UE4 ale wydajność to zagadka. Tylko połowa gry jest zoptymalizowana i dobrze działa; początek i koniec. Środkowe etapy chodzą dużo gorzej, nawet prerenderowane cutscenki potrafią chodzić w 20 klatkach. Gra na 7-9 godzin.

7.5

17 lutego 2023 - Recenzja Gry

Season: A Letter to the Future

Gra, w której w oczekiwaniu na zakończenie "sezonu" opuszczamy dom i wyruszamy w świat w celu udokumentowania rzeczywistości, która wkrótce przestanie istnieć. Bardzo osobliwa i nawet momentami mistyczna gra. Wypełniamy nasz dziennik naszymi wrażeniami, zdjęciami, nagraniami i rzeczami, które znajdujemy tak aby te wspomnienia zachowały się gdy obecny "sezon" się skończy. Spisujemy tytułowy list do przyszłości. Próbujemy także ogólnie zrozumieć nasz świat i czym jest obecny "sezon" i dlaczego się kończy,; co było przed nim i co może nas czekać po nim. Gra z gatunku symulator chodzenia połączony z jazdą na rowerze i eksploracją. Początek jest liniowy ale potem trafiamy na większą, bardziej otwartą mapę w dolinie, którą możemy w miarę dowolnie zwiedzać, spotykać ostatnich mieszkańców doliny i dokumentować otaczającą nasz rzeczywistość. Bardzo ciekawa i ładnie wyglądająca oprawa wizualna. Dobra oprawa dźwiękowa. Chociaż wydajność mogłaby być trochę lepsza...

9.0

21 grudnia 2022 - Recenzja Gry

Pentiment

Naprawdę świetna gra. Kolejny dowód na to, że Obsidian robi same hity, nawet jeżeli nie jest to klasyczny RPG. Tegoroczna perełka.Można mówić, ze Pentiment to nie gra, że nie ma gameplayu, ze to tylko jakaś visual novel czy najwyżej przygodówka ale czy to źle? Widziałem jakieś głupie opinie ludzi na metacriricu, gdzie radośnie wystawiali grze ocenę 0 pisząc, że przestali grać po 20 minutach bo gra nie oferowała walki z przeciwnikami co jest "niezbędnym minimum". Ok? Wcielamy się w młodego artystę-czeladnika Andreasa, który przybywa do miasteczka Tassing w Bawarii w 1518 roku i pracuje w skryptorium lokalnego opactwa. Nie jest to pełnoprawny RPG ale mamy jakaś dowolność w kreowaniu naszej postaci dzięki możliwości wybierania jego przeszłości, tego gdzie był ostatnio, co robił, co studiował. To potem przekłada się na to, jakie opcje dialogowe mamy do wyboru w dialogach. Jak dla mnie samo to to już jest spory RPGowy aspekt, którego w wielu pełnokrwistych RPGach brakuje. Gra jest bardzo dobrze napisana, ma bardzo dobre postaci, z którymi możemy się zżyć oraz obserwować jak dorastają i się zmieniają. To też jest kolejny fajny element, gra przedstawia wydarzenia na przestrzeni 25 lat. Ludzie się starzeją, dzieci się rodzą, do miasteczka przybywają nowi mieszkańcy. Znowu, w sporej liczbie gier nie ma żadnego upływu czasu. Wszystko się dzieje w tydzień czy miesiąc i do widzenia. A tutaj widać zachodzące zmiany i postępujący czas. Tak samo widzimy jak ten czas (i dziejące się wydarzenia) wpływa na naszego głównego bohatera. Fabuła jest naprawdę dobra i ciekawa, z paroma twistami i tajemnicami. Jest angażująca i momentami przejmująca. Oprawa artystyczna jest super, inspirowana pierwszymi drukowanymi książkami i ilustracjami z manuskryptów naprawdę prezentuje się bardzo unikalnie. Akcja gry dzieje się w XVI wieku w małej Bawarskiej miejscowości i wydaje mi się, ze gra całkiem nieźle oddaje tamte realia. Szkoda, ze w grze brakuje podłożonych głosów. Polskie tłumaczenie jest niezłe ale czasami zdarzają się błędy wynikające z braku kontekstu tłumaczonych linijek tekstu.Ogólnie Pentiment to dosyć wyjątkowa produkcja. Zbyt wielu tego typu produkcji na rynku nie ma. A szkoda bo Pentiment to świetne doświadczenie pokazujące, ze nie musisz być wielką grą AAA z cudowną realistyczną grafiką aby być dobrą grą, opowiadającą bardzo dobrą historię. Gra w sumie taka trochę ciekawostka ale finalnie jest to jedna z najlepszych gier 2022 roku. Ocena czytelników na GOLu to jakiś mało śmieszny żart.

9.5

16 grudnia 2022 - Recenzja Gry

Disco Elysium

Absolutnie kapitalna produkcja. Genialnie napisana, to jest po prostu czysta poezja. Dialogi, opisy to jest wszystko cudo. Genialnie wykreowany świat. Kwintesencja gry RPG. Gra jest reklamowana jako "najwierniejsze odwzorowanie papierowej gry role-playing, jakie pojawiło się kiedykolwiek w historii gier wideo." i jak najbardziej jest to prawda. Olbrzymia dowolność w kreowaniu naszej postaci: możemy być faszystą, komunistą czy moralistą, możemy być feministą. Możemy być gliniarzem apokalipsy, artystycznym gliną czy najbardziej żenującym policjantem, który ciągle przeprasza. Widziałem jakieś komentarze ekspertów na GOLu, że to nie jest RPG tylko jakaś przygodówka czy coś. Ludzie chyba nie widzą czym jest RPG. Możemy bawić się w żula, który zbiera puste butelki ze śmietników, możemy bawić się w kryptozoologa szukając rzadkich gatunków stworzeń, możemy w opuszczonym kościele w którym jest jakaś anomalia otworzyć klub disco. Takie klimaty. A i najważniejsze: karaoke! Możemy kreować i budować naszą postać jak chcemy. Nie ma tutaj złych buildów postaci. Możemy być głupim jak but mięśniakiem, lub wrażliwym intelektualistą, każdy znajdzie tu coś dla siebie i każdy sobie poradzi. Gdzieś tam w tle mamy sprawę zabójstwa do rozwiązania, trupa wiszącego na drzewie, którym od tygodnia nikt się nie zainteresował aż my pojawiliśmy się na miejscu zbrodni. Po czym zapiliśmy i dosłownie zresetowaliśmy się, zapominając o wszystkim. I tak zaczyna się ta cudowna przygoda, w trakcie której spotkamy wiele, naprawdę ciekawych postaci i dowiemy się sporo o otaczającym nas świecie. Świat gry nie jest jakiś specjalnie duży ale naprawdę jest tu co robić poza głównym wątkiem. Bardzo dobra oprawa audio-wizualna, wspaniale dobrane głosi postaci. Bez nich, gra byłaby niekompletna i gorsza. Finał trochę rozczarowuje, gra się po prostu urywa. Liczyłem na jakieś slajdy podsumowujące nasze wybory i ich konsekwencje ale nic takiego nie ma. Trochę szkoda.Reasumując, Disco Elysium to jedna z najlepszych produkcji ostatnich lat. Wciąga jak bagno a to jak jest ona napisana to jest po prostu mistrzostwo świata. Każdy powinien tego doświadczyć.

7.0

15 grudnia 2022 - Recenzja Gry

Evil West

Evil West bardzo przywodzi na myśl gry sprzed 10 lat, liniowe akcyjniaki TPP. Chociaż mi osobiście, przez wzgląd na Dziki Zachód bardziej przywodzi na myśl Call of Juarez: Gunslinger tyle, ze tutaj mamy widok zza pleców, walkę bardziej nastawioną na melee, gra jest trochę dłuższa i ogólnie trochę gorsza. Recenzja na GOLu radośnie twierdzi, ze gra ma oprawę graficzną jak z Xboxa 360 co nie do końca jest prawdą. Gra nie wygląda może jakoś super dobrze, ale jednak mamy tu współczesne oświetlenie i efekty silnika Unreal Engine 4 więc nie wygląda to jakoś specjalnie tragicznie. Chociaż trzeba powiedzieć, że niektóre tła to wyglądają akurat jak z PS2. Cut scenki wyglądają trochę lepiej no ale one są pre renderowane. Ogólnie gra mam wrażenie robi całkiem niezłe pierwsze wrażenie a potem robi się troszkę gorzej. Przez pierwsze godziny odblokowujemy nowe ciekawe zdolności do walki wręcz, możemy przeciwników przyciągać do siebie, czy przyciągać się do nich i razić ich prądem. Parę jeszcze innych rzeczy, ale potem mam wrażenie że gra już się uspokaja trochę i jedyne co nowe dostajemy to nowe brońki (jak kusza) ale nie za bardzo chce się ich używać. Jest całkiem pokaźny rozwój postaci, gdzie możemy się jeszcze uczyć nowych ciosów (których finalnie jest całkiem sporo, może nawet aż za dużo by spamiętać) oraz możemy ulepszać nasze uzbrojenie. W końcowych etapach mam wrażenie, że walki to jeden wielki chaos, gdzie nawet nie widać co się dzieje na ekranie. Fabuła jest ok, nic specjalnego; ot wampiry się burzą i musimy je uspokoić. W grze jest dosłownie z 5 postaci, żadna z nich nie jest jakaś super ciekawa. Jesteśmy rzucani na różne misje w różne miejsca, lokacje są liniowe z małymi odnogami gdzie możemy znaleźć trochę kasy czy jakieś ulepszanie i znajdźki. Ogólnie gra sprawia trochę lepsza wrażenie niż inna gra Flying Wild Hog z tego roku czyli Shadow Warrior 3 ale takie lepsze o 0,2 oceny. Ogólnie też, podobnie jak SW3 jest to grę na raz i do zapomnienia. No ale przynajmniej gra jest na 12-15 godzin a nie na 5.

7.0

4 grudnia 2022 - Recenzja Gry

Asterigos: Curse of the Stars

Perełka październikowa w którą nikt nie grał. Przyjemna średnio budżetowa gra akcji RPG z delikatnymi elementami Soulsowymi. Bardziej niż "Souls-like" ta gra jest "Souls-lite". W teorii Idealna gra dla wszystkich antyfanów Soulsów: mamy 3 poziomy trudności (na normalu gra jest strasznie izi), po śmierci nie tracimy całej zebranej "kasy" więc nie musimy jej potem podnosić, można zapisać grę w dowolnym momencie chociaż po wczytaniu i tak nas przenosi do ostatniego "ogniska", fabuła jest przedstawiana w "normalny" sposób bez konieczności czytania opisów przedmiotów i słuchania jakichś dziwnych i pokrętnych dialogów. Już od samego początku gra może imponować jak na pierwszą grę indie studia; już pierwsza tutorialowa lokacje ma opcjonalną odnogę z opcjonalnym minibossem. Jak na grę AA gra nie jest w zasadzie wcale drewniana, bardzo podoba mi się to, że za każdym razem gdy nasz dziennik zostaje zaktualizowany to widzimy jak główna bohaterka wyjmuje go i coś w nim zapisuje, naprawdę bardzo fajny mały detal. Bardzo ładne rysuje też ona obrazki w tymże dzienniku. Walka nie jest może specjalnie szybka ale jest bardzo przyjemna. Już od początku mamy kilka rodzajów broni, którymi możemy walczyć: miecz z tarczą, młot, sztylety czy kostur. Rozwój postaci także bardzo fajny, mamy różne skille i perki których możemy się uczyć. Nasz hub bardzo przypomina Firelink Shrine; znajdują się tam różne postaci z którymi można pogadać, z czasem pojawiają się nowe postaci, mamy sklep i kowala gdzie możemy ulepszać nasze bronie czy tworzyć jakieś amulety, także różne ścieżki które prowadzą do różnych lokacji. Ogólnie bardzo Soulsowy design gdyż wszystkie lokacje są ładnie połączone i można płynnie przechodzić z jednej do drugiej. Gra ogólnie czerpie z mitologii greckiej i rzymskiej więc wszyscy fani tych klimatów powinni poczuć się jak w domu. Nasza bohaterka rusza w pościg za swoim zaginionym ojcem, członkiem Legionu Północnego Wiatru i trafia do miasta nad którym ciąży tysiącletnia klątwa.Gra jednak jest trochę zbyt długa, takie solidne jej przejście z robieniem zadań pobocznych zajmuje nawet około 40 godzin. Nie ma tutaj aż takiej głębi aby tyle ciągnąć grę. Fabuła stoi w miejscu przez 80% gry, rozwój postaci mimo iż na pierwszy rzut oka dosyć rozbudowany ze sporymi drzewkami umiejętności dla każdej z broni, jednak rozczarowuje gdyż większość tych umiejętności (szczególnie tych pasywnych i perków) wcale nie była jednoznacznie korzystana i warta nauczenia się. Przez to nie czujemy zbytnio progresu jaki robimy w grze, nie czujemy się silniejsi. Tym bardziej, ze sporo bossów to tak zwane "gąbki na pociski" więc tłuczemy ich dosyć długo aż w końcu zdechną. Lokacje mimo iż nie najgorsze jeżeli chodzi o ich design to wizualnie nie specjalnie powalały, poza niewieloma wyjątkami. Naprawdę chyba ta pierwsza lokacja była najlepsza, potem już nic specjalnie ciekawego nie było. Ogólnie gra daje nam w zasadzie wszystko już na początku i potem nie jest w stanie niczego nowego zaoferować. Gdyby to była gra na maks 20 godzin to byłoby według mnie trochę lepiej. Całkiem dobra muzyka, niezła grafika i optymalizacja.Ogólnie całkiem spoko gra ale trochę nie wiadomo dla kogo, dla fanów Soulsów za prosta a przeciwnicy Soulsów nawet nie będą chcieli spróbować bo ich odstraszy tag Soulslike, mimo iż gra jest naprawdę bardzo przystępna i ogólnie całkiem nieźle się w nią gra.

7.0

29 października 2022 - Recenzja Gry

Scorn

Scorn należy do typu gier za którymi ja szczególnie nie przepadam. Symulatory chodzenia w których nie ma żadnej fabuły czy narracji. Lądujemy w jakimś dziwnym miejscu, nie wiemy kim jesteśmy ani gdzie się znajdujemy, nie wiadomo co my tam robimy, co jest naszym celem i ogólnie o co chodzi. Masz tam graczu pochodź sobie, poklikaj na wszystko aż się wyklika a potem się zastanawiaj co mieliśmy na myśli. Gra nie mówi nam nic, nie mówi nam nawet jak mamy w nią grać. Dopiero gdzieś na pół godziny przed końcem gry dowiedziałem się, że w grze można się leczyć. Cały akt 4 i większość 5 leciałem na jednym punkcie zdrowia i wszystko mnie zabijało jednym hitem. Po drodze znajdowałem jakieś stacje, przy których nakłuwaliśmy to nasze "serduszko" ale co to robiło to skąd ja miałem to wiedzieć?Walka dosyć prosta i na szczęście w sporej mierze można było jej unikać. To spory plus ale w mojej ocenie tego typu gry zawsze stają się gorsze gdy tylko pojawia się element walki czy unikania przeciwników. Bardzo lubię klimatyczne eksplorowanie ale walka przeważnie sprawia, że ten cały klimat, napięcie czy immersja po prostu znikają a gra przemienia się w zwykłą strzelanką. Tutaj jeszcze nie było z tym aż tak źle jak w kilku innych grach. Na spory plus muszę na pewno zaliczyć klimat i projekt poziomów. To klimatyczne eksplorowanie o którym wspomniałem wcześniej wypada tutaj naprawdę bardzo dobrze. Każdy akt ma w zasadzie coś ciekawego do zaoferowania. Zagadki są z reguły proste (ale niezłe) a jak czytałem jakieś komentarze, ze ludzie odpadali na zagadce w pierwszym akcie to trochę smutno i przykro się robiło. Lokacje niby iż teoretycznie zamknięte i liniowe oferują pewną dozę swobody, która czasami prowadzi do uczucia zagubienia. Wizualnie także poziomy prezentują się bardzo dobrze. Gra ogólnie wygląda całkiem nieźle ale także bardzo dobrze działa. Wymagania sprzętowe to jedno wielkie kłamstwo, gdyż na sprzęcie z minimalnych gra działa na maks detalach.Ogólnie to gra całkiem mi się podobała, mimo iż ewidentnie nie byłem jej docelowym odbiorcą. Horror z tego żaden ale trochę naprawdę klimatycznego spacerowanka plus naprawdę dobry desgin lokacji sprawiał że bawiłem się naprawdę nieźle. Na pewno bawiłem się trochę lepiej niż np. w Layers of Fear.

7.0

22 października 2022 - Recenzja Gry

Thymesia

(Mini)Recenzja na GOLu grzmi: Ta gra pokazała mi, jak nie powinno się podrabiać Bloodborne. W Bloodborne nie grałem bo jest uwięzione na jednej platformie, więc nie mogę bezpośrednio do niego porównać Thymesi ale mogę do innych gier From i do innych klonów Soulsów. I jak dla mnie Thymesia nie wypada wcale źle. Tak, jest to do bólu średniobudżetowa produkcja i widać to w zasadzie na każdym kroku (w grze nie ma nawet voice actingu) ale gameplay jest naprawdę solidny. Nie mamy tutaj dowolności w budowaniu postaci rodem z Soulsów, nie mamy tarczy, możemy walczyć tylko mieczykiem. Mamy jednak całkiem pokaźne drzewka różnych umiejętności, które możemy rozwijać i dowolnie zmieniać w trakcie rozgrywki aby dopasować je do naszych przeciwników, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Mamy także kilka dodatkowych broni, których możemy użyć w trakcie walki. To wszystko sprawia, ze gra daje nam jakieś pole do wdrażania w życie własnego stylu grania co było w zasadzie niemożliwe np. w Sekiro. Jako, ze nie mamy tu tarczy można by pomyśleć, że trzeba będzie polegać na parowaniu. Otóż nie, całą grę można spokojnie przejść w zasadzie całkowicie olewając parowanie. Jeżeli chodzi o poziom trudności to powiedziałbym że jest wyższy niż np. w Dark Souls III. Dojście do bossów zazwyczaj jest dosyć proste, ale sami bossowie (przynajmniej niektórzy: dla mnie najgorszy był pierwszy i ostatni) mogą dać trochę w kość. Oczywiście nie ma tutaj tego wyrafinowania, które mają gry From, nie ma tu geniuszu Miyazakiego, nie ma tu tego stylu artystycznego, nie ma tych świetnie zaprojektowanych lokacji a fabułę i lore poznajemy zbierając notatki ale nie ma dramau. Gra jest dosyć krótka, nawet jeżeli robimy wszystkie opcjonalne misje i zaliczamy opcjonalnych bossów (którzy wcale nie są opcjonalni jeżeli chcemy odblokować niektóre zakończenia) ale jak już się w grę wdrożymy to gra się całkiem nieźle. Ogólnie rzecz ujmując jest bardzo solidnie, nawet mimo ewidentnie niskiego budżetu tej produkcji. Bawiłem się lepiej niż przy kilku innych klonach Soulsów takich jak Lords of the Fallen czy The Surge.

8.0

1 października 2022 - Recenzja Gry

Gerda: A Flame in Winter

Bardzo ciekawa gra opowiadająca o losach młodej pielęgniarki żyjącej w okupowanej Danii podczas II wojny światowej. Co gorsza jest ona w połowie Niemką. Już na początku gry jej mąż Anders zostaje aresztowany przez Gestapo za działalność rewolucyjną. No i my musimy dowiedzieć się co się w zasadzie stało i spróbować naszego męża wyciągnąć. Gra ma dosyć prostą ale ładną oprawę graficzną a akcję widzimy w większości z góry. Gra w większości jest oparta na dialogach z innymi postaciami, w których możemy korzystać z naszych kilku umiejętności, liczy się także reputacja jaką mamy z daną frakcją czy postacią. Mamy tutaj także system rzutu kostką w przypadku niektórych opcji dialogowych i wyborów, jeżeli nam się powiedzie to zazwyczaj będzie to najbardziej korzystna opcja jaką mamy do wyboru. Jeżeli się nie powiedzie no to cóż. Gra może twierdzić, że powinno być łatwo dzięki nasz statystykom i relacjom ale kości mogą zrobić nam psikusa. Gry nie można zapisywać w dowolnym momencie, więc trzeba trochę uważać. Nasze działania i wybory mają znaczenie, gdyż od nich będzie zależało zakończenie. Czy uda nam się uratować naszego męża, czy będziemy w stanie komuś pomóc itd. Ogólnie bardzo interesująca produkcja w bardzo ciekawych klimatach. Tylko od nas zależy jak daleko jesteśmy w stanie się posunąć w tej bardzo nieprzyjemnej wojennej rzeczywistości...

9.0

24 września 2022 - Recenzja Gry

Dragon Age II

Uwaga, będzie kontrowersyjnie!Jestem na świeżo po ponownym przejściu Dragon Age II, zaraz po ponownym przejściu Dragon Age: Początek. Co mogę powiedzieć? Dragon Age II w mojej ocenie jest sporo lepszą grą niż Początek, pod praktycznie każdym względem. Zacznijmy od tego, ze DAII już na premierę bardzo mi się podobał. Był zdecydowanie bardziej podobny do Mass Effecta niż Początek, a skoro Mass Effecty podobały mi się bardziej niż DA Początek to nic dziwnego ze drugi Dragon Age także bardzo mi się podobał. Początek jak dla mnie, już jak na tamte czasy był grą przestarzałą, pod wieloma względami bardziej podobną do starszych, klasycznych gier cRPG jak Baldur's Gate niż do nowszych gier RPG jak Mass Effect właśnie, Wiedźmin czy nawet Gothic. Niewątpliwie dla fanów tych starszych gier pierwszy DA jest bardziej atrakcyjną grą, jednak dla kogoś takiego jak ja, kogoś kto wychował się już na tych "nowszych" grach akcji RPG z kamerą z tyłu a nie z góry był on grą zdecydowanie zbyt staroszkolną, w negatywnym znaczeniu tego słowa. Przechodzenie jej ponownie teraz, w 2022 roku tylko to potwierdziło. Początek strasznie się zestarzał, szczególnie jeżeli idzie o mechanikę rozgrywki w tym walkę. To nie jest przyjemna do grania gra. Fabuła także strasznie sztampowa, a dodatkowo mało znacząca dla kolejnych odsłon serii. Dialogi momentami bardzo mało emocjonalne przez co trochę nużące. Grę trzymają jedynie dobre postaci i świetny lore świata. Lore, który chyba teraz, przechodząc grę nie wiem który raz doceniłem bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Przechodząc wreszcie do DAII, żadnej z tych rzeczy o których wspomniałem jako negatywy w kontekście Początku nie można powiedzieć o dwójce...Jedną z pierwszych rzeczy, które możemy zaobserwować po rozpoczęciu nowej gry jest to, że główna postać mówi. Nienawidzę milczących protagonistów bez własnego charakteru w grach RPG. Dla mnie to całkowicie zabija imersję i sprawię, że nie potrafię wczuć się w postać. W końcu ja umiem mówić, mam swoją osobowość, zdefiniowaną przeszłość i jakieś motywację w życiu. Więc jak mam utożsamiać się z postacią, która nie ma żadnej z tych rzeczy? Proszę mi tutaj nie wyskakiwać z tym, ze mam to sobie samemu wykreować. To gra powinna to wykreować dla mnie, ja mogę co najwyżej trochę potem kształtować takiego bohatera jak w Mass Effecie czy Wiedźminie. Hawke jest cudownym bohaterem (na pewno jego żeńska wersja bo taką grałem tym razem), który ma swoją przeszłość i motywacje. Jego osobowość możemy kształtować przez nasze wybory dialogowe, które mają wpływ na to jak nasza postać reaguje i co mówi. To jest bardzo fajna rzecz, która sprawia że osobowość naszego bohatera jest bardzo spójna przez całą grę a zmiana tej osobowości wymaga wybierania większej ilości innych odpowiedzi w dialogach. W grze obserwujemy dzieje Hawke'a i jego rodziny na przestrzeni 7 lat. Widzimy jak zmienią się jego cele i priorytety w życiu, podczas gdy wspina się on na drabinie społecznej, zaczynają jako zwykły plebs, biedny uchodźca w obcym kraju a kończy jako Czempion Kirkwall - jedna z najbardziej wpływowych osób w mieście. Mimo iż całą grę spędzamy w jednym miejscu, jak najbardziej odbywamy tutaj wraz z naszą postacią wielką podróż. Tylko w innym znaczeniu tego słowa. Cudowni są także towarzysze Hawke'a którzy dołączają do niego. W większości bo akurat zarówno Sebastian jak i Fenris nie są moimi faworytami. Z drgiej strony jest Varric czy Izabela, która jest jedną z najlepszych towarsyszek jakie BioWare kiedykolwiek miało w swoich grach. Nasi dzielni kompani nie są jednak uzależnieni od Hawke'a, żyją własnym życiem, mają własne cele i pragnienia, zajmują się swoimi sprawami i mają własne problemy. Dzięki temu są szalenie wiarygodni, są prawdziwie żyjącymi postaciami a nie "tylko" naszymi towarzyszami oczekującymi na wezwanie. Wielokrotnie to oni wychodzą z inicjatywą i to oni mają nam coś do zaproponowania. Bardzo dobrze wypadają zadania, zarówno te główne jak i te towarzyszy i poboczne. Wielokrotnie poruszają one ciężkie i niejednoznaczne tematy i oferują ciężkie wybory. Dragon Age II to bardzo mocno osadzona w ponurej rzeczywistości świata gry, osobista opowieść o konkretnych osobach, nie ma tu żadnego ratowania świata przed starożytnym złem, żadnych wybrańców itd. A dzięki temu, że gra dzieje się na przestrzeni lat, każdy akt w zasadzie jest o czym innym i ma innych antagonistów. Ostatecznie w grze śledzimy po prostu losy pewnej grupy osób, którzy z tej czy innej przyczyny w latach trzydziestych Wieku Smoka znajdowali się w Kirkwall i byli naocznymi świadkami wydarzeń, które podpaliły świat.Już na samym początku gry możemy zobaczyć, że system walki jest o niebo lepszy. Szybszy, bardziej dynamiczny a nasi towarzysze wreszcie nie są idiotami. Tutaj walka to czysta przyjemność, nawet na trudnym poziomie trudności. Pierwsza część nawet na normalu potrafiła irytować, tutaj nic takiego nie ma miejsca. Nasi towarzysze, w przeciwieństwie do swoich poprzedników, zdają się radzić sobie w walce o wiele lepiej. Człowiek nie musi już marnować czasu na rozpisywanie naszym towarzyszom ich własnych taktyk. Rozwój postaci został trochę upłycony, w jedynce mieliśmy umiejętności i talenty, w DAII są tylko talenty, których używamy w trakcie walki. Nie mamy tutaj więc żadnych umiejętności, które wpływały by na opcje dialogowe, nie ma perswazji czy zaostrzenia, których powodzenie zależy od naszych statystyk i umiejętności. Rekompensują to specjalne opcje dialogowe, które odblokowują się w zależności od tego z kim akurat jesteśmy w drużynie, jaką osobowość ma Hawke lub w zależności od jakichś wcześniejszych wydarzeń. Według mnie jest to bardzo ciekawe rozwiązanie, które daje także naszym towarzyszom możliwość rozwiązania jakiejś sytuacji w trakcie dialogu. Można powiedzieć, ze to nasi towarzysze stali się naszą perswazją i zastraszeniem. To nie jest takie złe, mniej bazowania na suchych statystkach a bardziej na konkretnych osobach. Nie możemy także zmieniać ubiorów naszych towarzyszy. To może być trochę rozczarowujące ale zważywszy na to, ze nasi towarzysze są bardzo mocno zdefiniowanymi postaciami brak swobody rodem z pierwszej części nie jest czymś strasznym. Każdy z nich ma dedykowany, unikalny "pancerz" dzięki czemu są wyjątkowi w porównaniu do innych postaci jakie spotykamy. Tutaj nie będziemy świadkami sytuacji gdzie nasza drużyny ma takie same pancerze jak jacyś losowi przeciwnicy czy bandyci. Tworzenie przedmiotów także jest spłycone, nie tworzymy ich już sami tylko w sumie zamawiamy z zewnątrz i podrzemujemy tylko wcześniej odkryć wystarczającą liczbę surowców do ich wytworzenia. Nie musimy się nigdy martwić, ze nam się te surowce skończą. Tak, ortodoksyjni fani jedynki i innych tego typu gier mogą być zawiedzeni tymi uproszczeniami ale ja nie jestem w stanie powiedzieć o nich złego słowa, gdyż dzięki nim po prostu w grę się lepiej gra. Wspomniałem już wcześniej, że całą grę spędzamy w Kirkwall i najbliższej jego okolicy. To niestety przekłada się na to, że w grze mamy bardzo mało unikalnych lokacji. Jakby tego było mało, to większość wnętrz takich jak jaskinie czy jakieś magazyny jest po prostu taka sama. Gra czasami próbuje trochę mieszać, odcinając np. daną część jaskini czy zmieniając punkt w którym zaczynami ale to zawsze jest ta sama jaskinia. Jest to niewątpliwie trochę słabe. Widać, że zabrakło tutaj chyba trochę czasu. Samo Kirkwall prezentuje się jednak naprawdę bardzo dobrze. Ogólnie mogę powiedzieć, ze design artystyczny jak projekt niektórych lokacji stoi na bardzo wysokim poziomie i po prostu bije na łeb DA Początek. Każda dzielnica miasta jest od ziemie dostatecznie wizualnie różna, a takie miejsca jak Zakon w Górnym Mieście naprawdę prezentują się mistycznie i majestatycznie zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz. Naprawdę sporo rzeczy w stosunku do jedynki zostało retuszowanych i uporządkowanych jak chociażby to, ze Qunari wreszcie nie wyglądają jak ludzie a Szarzy Strażnicy wreszcie maja swoje własne uniformy. Oprawa dźwiękowa także stoi na bardzo wysokim poziomie. Zarówno muzyka, głosy postaci czy ogólnie cały sound desgin (jak np. efekty dźwiękowe w menusach) wypadają bardzo dobrze. Graficznie jest także bardzo poprawnie jak na 2011 rok. Według mnie sporo lepiej niż w DA Początek. Szczególnie na najwyższych ustawieniach gdzie mamy takie bajery jak teselacja. Wydajność jednak na tych maksymalnych ustawieniach DX11 jest bardzo słaba i gra dalej lubi gubić klatki. Gra jest także dosyć długa. Często mówi się, że jest krótka, dużo krótsza niż jedynka. No nie wydaje mi się. Na hardzie przejście robiąc absolutnie wszystko zajęło mi ponad 76 godzin. To nie jest krótka gra.Reasumując, Dragon Age II to świetna gra, według mnie lepsza niż jedynka a co za tym idzie najlepsza część serii (chyba że teraz ponownie ogram Inkwizycję i spodoba mi się jeszcze bardziej ale to raczej mało prawdopodobne). PC Gamer dał tej grze ocenę 94% co wywołało wielkie oburzenie. Jak dla mnie taka ocena jest jak najbardziej zasłużona. Tak, gra jest trochę uproszczona ale nadal jest bardziej RPGowa niż kochany przez wszystkich Mass Effect 2. Bardzo dobra fabuła (która ma kluczowe znaczenie dla dalszych wydarzeń) i narracja, świetny protagonista i towarzysze, bardzo dobre dialogi, system walki dużo lepszy niż w Początku. Wszystko to sprawia, ze DAII bardzo mi się podobał. Ostatnio natknąłem się na reddicie na komentarz mówiący o tym, że gdyby Dragon Age II był wielbiony a nie mieszany z błotem, to ta seria dzisiaj byłaby w dużo lepszym miejscu. W pełni się z tym zgadzam. Gra powstała w ekspresowym tempie i to widać. Zamiast krytykować ją za te oczywiste wady, których nie dało się w takim czasie przeskoczyć, lepiej warto docenić co studio BioWare udało się stworzyć w te 18 miesięcy. W dzisiejszych czasach niektóre gry, które powstały 5-7 lat czasami są dużo bardziej niedorobione i po prostu gorsze niż Dragon Age II.

6.0

15 września 2022 - Recenzja Gry

Immortality

Poklikałem sobie przez 5 godzinek, grę "skończyłem" chyba przypadkiem, dalej nie za bardzo wiem o co w niej chodziło, ani czego w ogóle tutaj szukaliśmy. Narracja w tej grze nie istnieje. W Her Story nie grałem, ale Telling Lies miało jakiś fabularny zarys i w miarę było wiadomo o co chodzi i czego szukamy, samo to szukanie było też w miarę ciekawe i intrygujące (no przynajmniej momentami) a tutaj to w sumie po skończeniu to dalej same znaki zapytania. Gra aktorska spoko i jest tutaj niby trochę ciekawego materiału do obejrzenia ale nie czuję jakbym cokolwiek osiągnął grając w Immortality.

8.0

3 września 2022 - Recenzja Gry

Dragon Age: Origins

Nie ma co się zbytnio rozpisywać 13 lat po premierze. Dragon Age zawsze był dla mnie w cieniu Mass Effecta (także Wiedźmina i Gothica), nawet jeśli lubię fantasy bardziej niż science fiction. Dla mnie, jak na dzisiejsze standardy DA Początek jest zbyt oldschoolowy. To tak, jakby BioWare nie wiedziało, co chcą zrobić, czy kolejnego klasycznego cRPGa jak Baldur's Gate/Neverwinter Nights, czy coś bardziej nowoczesnego. Rozgrywka strasznie się zestarzała. System walki jest po prostu fatalny. Nasi towarzysze są kompletni głupi. Podczas walki nie mogą nic zrobić sami, chyba że im sami zaprojektujemy ich taktykę co niby powinno być fajne ale ostatecznie jest w cholerę męczące i irytujące. Fabuła nie jest zła, ale to tylko jedna wielka klisza o ratowaniu świata przed starożytnym złem. Jeszcze ze zdradą i zemstą w tle. Postacie są w większości niezłe, a dialogi solidne chociaż dosyć mało emocjonalne przez co wydają się trochę monotonne. Klimat jest dosyć mdły, absolutnie nie czuć tutaj żadnego mroku czy nadciągającego zagrożenia. Najlepszą rzeczą w tej grze jest lore i świat. Można powiedzieć, że Początek jest czymś w rodzaju podręcznika wiedzy o świecie gry. Czytanie kodeksu i chłonięcie wiedzy o świecie może być ciekawszym zajęciem niż to co się dzieje w grze. Tym bardziej, że wydarzenia z Początku umówmy się, mają bardzo mało znaczenia dla fabuły kolejnych odsłon serii. Ogólnie jest to nadal dobra gra, ale szczególnie w dzisiejszych czasach jest dość przestarzała, nawet w porównaniu z grami sprzed dekady.

8.0

21 sierpnia 2022 - Recenzja Gry

Stray

Tegoroczny hit i mimo wszystko trochę taka gra ciekawostka, ale pokazująca że da się zrobić ciekawego indyka bez stylizowanej grafiki. Jeżeli ktoś twierdzi, że w tej grze nie ma fabuły czy gameplayu to chyba upadł na głowę. Fabuła jest bardzo klarowna od samego początku gry, musimy wrócić do "zewnętrznego świata". W czasie naszej podróży poznajemy świat i losy postaci które go obecnie zamieszkują. Gameplay? To zdecydowanie nie jest symulator chodzenia. Mamy tu bieganie, wspinaczkę oraz "walkę". Gra się w to naprawdę przyjemnie i bardzo płynnie. Etapy "uczieczkowe" są jednak trochę średnie. Zagadki są z reguły dosyć proste ale nazwałbym tego wadą. W pewnym bardziej otwartym etapie możemy swobodnie eksplorować i robić "zadania poboczne". Stray ma bardzo dobry, naprawdę ciężki i depresyjny klimat (z bardzo dobrą muzyką) więc mimo słodkiego miauczącego koteczka, w żadnym razie nie powiedziałbym że jest to gra dla dzieci. Gra jest mocno lansowana jako "cyberpunk" ale jak dla mnie to tego cyberpunka to tutaj jest bardzo niewiele. To bardziej zwykłe postapo z robotami zamiast ludźmi więc moje pierwsze skojarzenie to bardziej Nier Autoamata. Miasto, które mamy okazję w grze odwiedzić jest mocno azjatyckie, stąd spora liczba święcących neonów. Graficznie to jest zdecydowanie jedna z najlepiej wygalających gier na rynku. Jednocześnie gra także naprawdę dobrze działa. Jak widać można. Gra jest oczywiście trochę krótka, ale nie aż tak krótka. Spokojne granie może zapewnić 7-8 godzin rozgrywki. Ogólnie bardzo dobra produkcja, w którą dobrze się gra, bardzo klimatyczna i ciekawa przygoda.

7.5

7 sierpnia 2022 - Recenzja Gry

AI: The Somnium Files - nirvanA Initiative

Kontynuacja jednej z lepszych gier 2019 roku, gra twórców serii Zero Escape. Jedynka w miarę mi się podobała chociaż jak dla mnie było gorsza niż wspomniana wcześniej seria. Drugiej odsłony w sumie się nie spodziewałem, jedynka była dosyć kompletną i zamkniętą grą no ale jest. To w zasadzie to samo co poprzednia część tylko tym razem zamiast rozwiązywać zagadkę tajemniczych morderstw gdzie ofiary mają wyłupione oczy, tym razem ofiary są przepoławiane na pół. W porównaniu do jedynki jest parę nowych rzeczy jak Wink Psync czy jakieś śledztwa w wirtualnej rzeczywistości ale poza tym to w zasadzie dokładnie to samo. A no i jedną z głównych bohaterek jest adoptowana córka głównego bohatera jedynki, który gdzieś zniknął... A tak poza tym to nic się nie zmieniło. Rozmawiamy z ludźmi, klikamy na wszystko co się da i czasami odwiedzamy sny innych osób w celu wyciagnięcia z nich jakichś informacji. Dalej jest też bardzo zabawnie.Czy było warto? Ni wiem. Te twisty takie sobie jak dla mnie, gorsze niż w jedynce. Zresztą w pewnym momencie gra wyraźnie daje nam sama do zrozumienia że coś jest nie tak jak myślimy więc idzie się samemu połapać, zanim nam sama gra nam to objawi. Nowe postaci w większości dużo mniej ciekawe niż stare. Samo nasze śledztwo oczywiście strasznie pogmatwane i poszatkowane aż do momentu gdy gra nam mówi, że nas oszukiwała i słuchaj teraz będzie wszystko jasne. Dalej jest fajny japoński klimat, dalej jest śmiesznie itd (angielska lokalizacja gorsza niż zwykle) no ale znowu Zero Escape to to nie jest. O Danganronpie nawet nie wspominam. Jedynka niby była lepsza ale ciężko dwójkę wyraźnie za coś zgnoić. To dalej ta sama gra...

8.0

4 sierpnia 2022 - Recenzja Gry

As Dusk Falls

Naprawdę bardzo dobry interaktywny, emocjonujący thriller z bardzo wyjątkową i dobrze wyglądającą oprawą graficzną. Szkoda, że nie ma więcej tak wygalających gier. Gameplayu niestety tu nie ma, jedyne co musimy robić to wybierać opcje dialogowe i walczyć z QTE. Ja tam lubię tego typu gry a As Dusk Falls naprawdę wypada jak dobry serial/film. Jest całkiem ciekawie i emocjonująco aż do samego końca. Sterujemy różnymi postaciami, akcja gry nie dzieje się ciągle w tym samym czasie tylko trochę skacze do tyłu czy do przodu. Nasze wybory mają znaczenie i wpływ na przygody i losy naszych bohaterów jednak wszystko toczy się liniową ścieżką. Bardzo dobrze wypadają głosy postaci (w jedną postać wciela się sam Adam Jensen z nowych Deus Exów) i ścieżka dźwiękowa. W teorii grę można przechodzić wielokrotnie ale jeżeli ktoś już za pierwszym razem grał na tyle "dobrze" że jest zadowolony z tego co zobaczył i jak skończyli bohaterowie to w sumie nie ma sensu grać kolejny raz robiąc coś inaczej aby zobaczyć jak gorzej mogły się potoczyć losy naszych postaci. Ogólnie As Dusk Falls to jedna z lepszych produkcji 2022 roku.

6.5

24 lipca 2022 - Recenzja Gry

Gwent: Rogue Mage

Uwielbiam Gwinta w W3. Gwint samodzielny zepsuł się po becie a Wojna Krwi była bardzo spoko ale zbyt wiele miała głupich zagadek. Teraz nadszedł czas na Gwinta w wydaniu roguelike. Strasznie uboga jest ta gra, ale przynajmniej na razie da się w to grać. Taki trochę uproszczony jest ten Gwint tutaj, tylko jedna runda więc po prostu rzucamy wszystko co mamy na stół i błagamy żeby to wystarczyło. Na początku było całkiem fajnie. Za każdym razem dochodziłem do finałowego bossa, w końcu go pokonałem a potem nagle mam wrażenie jakby poziom trudności wywaliło w górę bo nagle z ponownym dojściem do bossa był potężny problem. Zacząłem wręcz przegrywać już na samym początku wyprawy. Co było strasznie dziwne. W innych tego typu grach mam wrażenie że z biegiem gry robimy się coraz silniejsi, tutaj po pierwszym pokonaniu bossa stajemy się słabsi. Nie wiem czy tak powinno być. Nie ma tutaj za bardzo żadnych upgradów czy bonusów. Odblokowujemy niby inne talie ale jak raz spróbowałem tej nowej to nie wiedziałem co z nią zrobić i zaraz dostałem. Fajna gra do pierwszego "przejścia". Hades to to nie jest...