Stray Gods

Akcja gry rozgrywa się we współczesnym świecie pełnym elementów zaczerpniętych z greckiej mitologii. W trakcie przygody odwiedzamy salę konferencyjną Nowego Olimpu, nocny klub Świat Umarłych czy mglisty hol Relikwiarza, w którym urzęduje sam Minotaur. Chorus nie tylko cechuje się musicalowym charakterem i kładzie nacisk na mityczne akcenty, ale również pełen jest tajemnic i niesamowitości. W budowaniu specyficznej atmosfery pomagają dziwne i zakręcone postaci, do których napisania scenarzysta podszedł bardzo kompleksowo. Mimo dość poważnej otoczki gra jest też pełna dowcipnych dialogów, a z wybranymi NPC-ami można nawet romansować.

Mechanika

Stray Gods to gra narracyjna, więc rozgrywka opiera się głównie na dialogach. Jednak w odróżnieniu od typowych produkcji visual novel, specjalne zdolności uzyskane od zmarłej muzy można wykorzystywać w rozmowach z postaciami niezależnymi, by nimi manipulować (np. zachęcić do wyjawienia kłamstwa) i pozyskiwać przydatne informacje. To właśnie dzięki muzyce nadajemy konwersacji odpowiedni ton. Podejście do niej jest jednak zależne od gracza i opiera się na trzech filarach odpowiadających następującym cechom: urokowi, sprytowi i zawadiackości. Wybór linii dialogowych wygląda jak w ostatnich grach BioWare’u i choć jest on istotny, bo wpływa na słowa piosenek, jak i przebieg samej rozgrywki, to nie jest niezbędny do odniesienia sukcesu w rozmowie. Trzeba umiejętnie dopasowywać się do charakteru postaci.

Kwestie techniczne

Na oprawę wizualną składają się wykonane ilustrowane grafiki. Przez całą grę obserwujemy głównie statyczne tła, a animacje w trakcie scen dialogowych zostały ograniczone do minimum. Jako że mamy do czynienia z musicalem, to duży nacisk położono na klimatyczną warstwę muzyczną. Odpowiada za nią Austin Wintory, amerykański kompozytor wyróżniony m.in. nominacją do nagrody Grammy za Podróż.

Autor opisu gry: Bartosz Woldański