Storyteller

Ograłem sobie na smartfonie, bo był za darmo na Netfliksie, i bardzo mi się „Storyteller” podobał, chociaż ma kilka wad, które ściągają go niestety w dół. To prościutka w gruncie rzeczy gra logiczna, i to zarówno pod względem skomplikowania mechaniki, jak i poziomu trudności. Zasady są banalnie łatwe do zrozumienia – mamy szereg scen i garnitur postaci, które możemy w tych scenach umieszczać, a naszym celem jest ułożenie odpowiednich opowieści. Jest tu trochę zupełnych podstaw narratologii, w gruncie rzeczy jednak większość zagadek da się rozwiązać „na zdrowy rozum”. Aż się „Szkoła Koziołka Matołka” przypomniała, eh...Zdecydowana większość plansz nie sprawiła mi najmniejszego problemu i przeskakiwałem między nimi naprawdę szybko – zadziwiająco szybko, jak na grę logiczną. Mam też wrażenie, że musi to tak tu wyglądać, a to dlatego, że uczynić zagadki trudniejszymi dałoby się chyba tylko poprzez sprawienie, że cele, które mamy do wykonania, będą mniej oczywiste. To jednak bowiem problem, bowiem w dobrze zaprojektowanej grze logicznej, jak się to klasycznie uważa, chodzi o to, by gracz zawsze doskonale wiedział, CO ma zrobić, ale nie miał pewności JAK tego dokonać. W tej grze jednak jeżeli wiemy, co trzeba zrobić, sposób wykonania tego celu jest niemalże zawsze oczywisty.Skutkiem tego gra sprawia wrażenie bardzo krótkiej, i zresztą rzeczywiście taka jest, da się ją zapewne przejść w godzinę, może półtorej. Szkoda, bo z chęcią zagrałbym w „Storytellera” dużo dłużej – przyjemna oprawa, ładne animacje i satysfakcjonujące mimo wszystko rozwiązywanie zagadek sprawiają, że tę księgę baśni i opowieści chce się czytać. To już jednak przypadłość wszystkich naprawdę dobrych gier logicznych opartych o narrację – nie da się w nich łatwo wygenerować kolejnych zagadek. Podczas gdy gry typu rougelike czy nawet łamigłówki pokroju sudoku da się generować w nieskończoność z prostego zestawu podstawowych elementów, zagadki takie jak w „Storytellerze” czy w wyśmienitej serii o złotym idolu muszą być zawsze od podstaw żmudnie stworzone przez człowieka. Ubolewam nad tym faktem, go gdyby dało się je generować tak jak kolejną planszę w „Slay the Spire”, nie grałbym pewnie w nic innego.

Gra, w której w teorii możemy tworzyć własne historie. Jednak mam wrażenie że w praktyce to bardziej musimy odgadnąć jaką historię wymyślili twórcy. Mamy tytuł i musimy poprawnie ułożyć obrazki, które będą się składać na historię pasującą do tytułu. Osobiście liczyłem, że będziemy mieli dużo większą dowolność w tworzeniu a tymczasem, jak wspominałem, bardziej sprowadza się do wykombinowania co autor miał na myśli. My nie tworzymy historii, my tylko próbujemy odtworzyć historię wymyśloną przez deweloperów.

Bardzo sympatyczny indyczek. Sporo humoru, kombinowania i ciekawych historyjek. Na minus długość (ok. 2h grania) i nie zawsze do końca logiczne ciągi przyczynowo-skutkowe.