czorny50

7.0

25 czerwca 2025 - Recenzja Gry

Dishonored: Death of the Outsider

Moja ocena 7.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 19:31Gra jest dość immersyjna. Zasługą jest dubbing oraz świat reagujący na nasze zachowania. Zabójstwa są naprawdę „mięsiste”. Już potrafię doceni także tą oprawę artystyczną.Fajnie wygląda ręka Bille, choć oko jakoś mogliby poprawić. Musiałem wspomóc się Internetem bo już nie pamiętam jak „odzyskała” te dwa członki w poprzedniej części. Grałem ponad dwa lata – starość i demencja :(Nasze rodzime udźwiękowienie kontynuuje wadę z Dishonored 2 . Czyli chaotyczna wysokość dźwięków w rozgrywce. Szczury i Odmieńca trudno zrozumieć bez napisów w miejskim zgiełku. Ciekawa mechanika z przejmowanie twarzy. Nowa gra + sprawia iż głownie ta moc jest zamieniana toteż do ponownej rozgrywki trzeba podejść inaczej. Choć osobiście nie lubię powtarzać gry. Pierwsze przejście zajęło mi niecałe 13 godzin. W dalszym ciągu gra dobra. Arkane wstępnie planował ją jako dodatek do dwójki, ale ostatecznie jest to osobna produkcja i jednocześnie epilog całej serii. Jako pełnoprawna gra jest trochę za krótka.

6.5

19 czerwca 2025 - Recenzja Gry

Beat Cop

Moja ocena 6.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 27:18Na początku trudno się dopatrzyć różnych rzeczy przez tą pikseloze. Z czasem jednak człowiek z każdym nowym dniem widzi coraz więcej, poznaje lokalnych ludzi, zżywa się z mieszkańcami dzielnicy. Dwadzieścia jeden dni to dużo, ale nie trwają one długo, a oprócz wypisywania mandatów sporo się dzieje na ulicach. Nudzić się nie sposób. Nie ma normalnego zapisu, jednak można powtarzać dzień. Za pierwszym razem suche żarty są nawet ok, ale w czasie powtórzenia człowiek chce je tylko pominąć. Choć każdą odprawa przed wymarszem na rewir czyta się z przyjemnością.Spodziewałem się lepszego soundtrack’u.Może się nie znam na alimentach, ale dla mnie jest dziwne iż komendant grozi zwolnieniem jeśli nie będzie nas stać na ich spłacenie. Grę przeszedłem prawie dwa razy i odkryłem pięć zakończeń. Pierwsze już w dniu dziewiątym, ale każde jest jakieś niejakie. Zdaje sobie sprawę że nie odkryłem wszystkich. Powtarzanie tych samych etapów i ciągłe przeklikiwanie dialogów, nie sprawia już takiej samej frajdy jak na przykład Beholder toteż dla mnie ta produkcja to jednak średniak.

8.0

7 czerwca 2025 - Recenzja Gry

Life is Strange: Before the Storm

Moja ocena 8.0W Life i Strange grałem dokładnie 8 lat temu i w komentarzu pod nim napisałem że postacie zapadają w pamięć. Nie pamiętam już nikogo prócz głównych bohaterek ( i może Kate i Nathan ).I w sumie to na plus bo podchodziłem do tego na świeżo i nie oceniałem pośrednich postaci od razu. Pamiętam za to że postać Chloe osobiście strasznie mnie irytowała. Teraz jednak z czystym sumienie identyfikuje się bardziej z buntowniczką niż z Max. Może zmiana perspektywy, może zmiana wrażliwości. Nostalgia dawnych czasów - pokoju Chloe, szkoła, krótka sesja planszowej gry RPG, dziennik Price i oczywiście soundtrack. Jeden epizod to jeden dzień. Czas posuwamy fabułą, ale dzięki przychodzącym SMS’om wiemy jaką mamy godzinę.Może to kryzys wieku średniego, ale strasznie potrzebowałem takich poruszenia i takiego powrotu do nostalgicznego wieku młodzieżowego. Opcjonalnym powodem jest pół roku nie grania w grę która miała szerzej zakreśloną fabułę. Z minusów fakt iż podczas kontroli nad bohaterką tak naprawdę liżemy ściany w poszukiwaniu interakcji bądź komentarza. Nie ma już niewidzialnych ścian, lecz jak próbujemy pójść gdzie nie możemy Chloe zatrzymuje się i wkłada nudny komentarz. Ocena oczywiście nie wynika z złożoności rozgrywki lecz z fabuły i olbrzymiej dawki emocji. Gamaplay jest bezstresowy ale wydarzenia „na który mamy wpływ” naprawdę dają rade.Przypuszczałem iż bonusowy epizod będzie nudny i się nie pomyliłem. Lecz zakończenie daje „ostro po mordzie” Paradoksalnie całkiem na odwrót ja trzy epizody z Amber. Tu droga była świetna, a zakończenie słabe. I właśnie za ten finał pół oczka w dół. Dla mnie bardzo dobra produkcja. Zdaje sobie sprawę że głownie gra na emocjach, lecz robi to świetnie. Miałem w planach zakończyć Life is Strange na drugiej części. Teraz wiem że w swoim czasie ogram wszystkie gry z tej serii.

7.5

31 maja 2025 - Recenzja Gry

XCOM 2 Collection

Moja ocena 7.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 128:42W podstawowa wersje grałem dwa i pół roku temu dzięki darmówce od Epika. Teraz wróciłem z wersją kompletną od Steam’a. Wiec to już wiele znaczy, iż chciało mi się wrócić do nie krótkiego tytułu po latach gdy kupka wstydu piętrzy się już bardzo wysoko.W samej grze na początku człowiek nie wie w co ręce pierwsze włożyć. Dzięki tajnym operacją można jeszcze łatwiej kontrolować poziom projektu AVATARW wersji kompletnej dochodzi kilka nowych mechanik wali. - Hordy zombi – jeden kill w głowę daje nam kolejny strzał turze - Wybrańcy – silni przeciwnicy z unikalnymi zdolnościami potrafiących ogłuszyć drużynę uprowadzić członków oraz najgorszym wypadku po zdobyciu pełnej wiedzy o nas – zaatakować Avengera- Władcy obcych – obcy z dużą ilością zdrowia mogący po każdym naszym ruch wykonać swój. Poza tym odblokowujemy cztery nowe klasy żołnierzy, unikalne bronie oraz okropne wizualnie pancerze.Spora ilość nowych elementów kosmetycznych. W szkole taktyk możemy rozgrywać pojedyncze mapy jaki i długie kampanie ( 28 misji ). Jednak jeśli występuje tu jakaś fabuła jest tylko pretekstem do kolejnych misji – ich ukończenie dodaje nam unikalny sprzęt do kampanii.Mimo niektórych słabszych elementów dodanych w DLC to naprawdę dobry kawałek kodu. Powiem szczerze że mam ochotę tez sprawdzić Chimera Squad, choć dobrych opinii o nim nie słyszałem. Na pewno też będę pilnie wyczekiwał nowych informacji o STAR WARS Zero Company

7.0

7 maja 2025 - Recenzja Gry

XCOM 2: War of the Chosen

Moja ocena 7.0 Diametralnie to może nie zmienia podstawowego XCOM,a, ale i tak jest dobrze. W zależności od rejonu wpadamy na jednego z trzech wybrańców który pojawia nie w losowych momentach niektórych misji. Zazwyczaj gdy zostajemy wykryci. Potrafią nam zepsuć szyki, jednak na każdego jest jakaś metoda. Mamy także trzy moim zdanie trochę za silne nowe klasy żołnierzy oraz niezłe bonusy związane i ich frakcjami. Te z kolei wybieramy pod koniec miesiąca z puli zdobytych w czasie „tajnych operacji”Najciekawsza moim zdaniem jest jednak misje na terenie hordy „zombi”. Jak nazwa wskazuje jest ich sporo, ale za każdy śmiertelny strzał w głowę dostajemy dodatkową turę. Umarlaki atakują również ADVENT wiec jest pole do ciekawych strategii.Wydaje mi się iż zmęczenie nie występowało w podstawce wiec tutaj sprawia iż częściej musimy tasować naszym zespołemBardzo fajnie wyglądają też scenki z narad naszych oponentów. Choć po zlikwidowaniu pierwszego wybrańca jest juz ostatnia, a każdy kolejny atak na pozostałe twierdze wygląda niemal tak samo. Bardzo liczyłem też na mechanikę więzi żołnierzy. Jednak występuje to tylko miedzy parami – dają jednak przy większej więzi niezłe profity.Na początku kampanii jest tyle potencjalnych rzeczy za które można się zabrać iż ja czułem się lekko przytłoczony, jednak z rozwojem technologii oraz wywiadu na temat oponentów z czasem wróciło wszystko pod kontrole. Ogólnie dobry dodatek. Choć spodziewałem się większej innowacji to i tak dziękuje za pretekst by wrócić do XCOM’u.

6.0

12 kwietnia 2025 - Recenzja Gry

ARK: Survival Evolved

Moja ocena 6.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 98:30Gra jest naprawdę rozbudowana. Mnogość i jednoczesna różnorodność dinozaurów robi wrażenie. Crafting to także olbrzymia tablica. Sporo oryginalnych mechanik. Niestety brak samouczka. Naprawdę czasem trzeba się wspomóc internatem by wszystkie rozczaić Walka jest dość chaotyczna, tym bardziej jak w walce bierze duża ilość dino. Sztuczna inteligencja jaszczurów jest dość głupia. Czasami podróż przez puszcze z ekipą bywa mordęgą. To się ktoś zablokuje, trzeba wrócić i szukać. Czasami dino spocznie trochę w wodzie to go piranie do kostki obiorą. Łatwo dostać zabójczego kill'a. Nie jest to ani satysfakcjonuje ani przyjemne.Co prawda gdy zginiemy, a nasz ekwipunek leży z truchłami naszych pupili w dość niebezpiecznym miejscu to dość łatwo i szybko z podręcznych zasobów stworzyć sobie podstawowe wyposażenie. Diflozaury i Raptory dość szybko też się oswaja.Widoki są naprawdę ładne, ale tekstury np takich skał które możemy zcraftować doczytują się znacznie za późno. No i noce. One z kolei są strasznie czarne i praktycznie bez kombinowania z gammą nie jesteśmy w stanie poruszać się po tym świecie. ( nie da się przewinąć cyklu dnia na przykład poprzez sen )Fabuła byłaby lepsza i klimatyczniejsza gdyby pasowała do niej rozgrywka. Mógłbym nazwać ją jako epicką, ale to tylko ukryte notatki w formie znajdziek. Lore świata jest strasznie zakręcone, a sposób jaki je odkrywamy wcale nie sprawia że chcemy go poznawać. Co do multi nie udało mi się z nikim połączyć mimo że nieoficjalne serwery istnieją. Fakt iż twórcy porzucili wsparcie tego tytułu jednocześnie wymuszając na użytkownikach zakup remastera też nie jest na plus.Naprawdę ciężko mi ocenić tą grę. Z jednej strony trudno się od niej oderwać, ale z drugiej jest na tyle chaotyczne że nie chce się do niej wracać. A myśl że mapa The Island jest tylko jedno z wielu sprawia całkiem opadniecie z sił i pełne zrezygnowanie. To co się pobawiłem to moje, ale prawie na pewno nigdy nie wrócą do tego tytułu. W porównaniu do takiego The Long Dark gdzie spędziłem setki godzin wydaje się trochę kiczowata. Może po kilkudziesięciu godzinach się jeszcze nie wkręciłem, ale jakby patetycznie to nie zabrzmiało, ta gra dla mnie nie ma tej przysłowiowej duszy. Jakbym nie miał w co pograć to pewnie zagłębiałbym się znaczniej w ten tytuł – ale mam. Toteż oceniam ją przeciętnie.

8.5

11 marca 2025 - Recenzja Gry

The Long Dark

Moja ocena 8.5 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 362:54Być może wyda się to dziwne ale, gdy dawno temu grałem w Skyrim’a tak mniej więcej chciałem go zmodować.Sporo oryginalnych mechanik. Mimo wielu przedmiotów które przestawia gracz nie występują błędy, i nic nie znika ( poza tuszą która była ograbiona lub z czasem się zepsuła ). Niestety nowe aktualizacje po siedmiu latach które dodają nowe mechaniki czasami sprawiają błędy. Zdarza się też nie spolonizowane notatki.Odświeżające jest iż mapa nie ma znaczników lecz za pomocą węgla drzewnego i spray’i możemy sami je ustawiać. Z nielicznymi wyjątkami naprawdę bardzo ciekawe miejscówki z niezłymi widoczkami. Świetnie wyglądają tez rozgwieżdżone noceSłabo iż gra nie posiada samouczka. Od biedy może dwa pierwsze odcinki uznać za jakieś wprowadzenie dla gracza.Mogę się doczepić iż musimy wskazać spożywanemu leku w czym ma nam pomóc. Animacja biegnącego wilka wyglądają nienaturalnie.Nie przepadam za zimą, ale grając gdy za oknem wicher, obok grzane wino i strzelający ogień w kominku tworzy mi świetny klimat. Po grze na najwyższym poziomie trudności (nieszczęście) zacząłem inaczej postrzegać otaczający świat. Podczas nie wirtualnego spaceru każde małe drzewko było dla mnie materiałem na bezcenny sprzęt myśliwski. Konserwy w biedronce stawały się atrakcyjne, a na widok przyjaznego owczarka sąsiada mój mózg wysyłał alarm „ o K@#wa wilk”Podstawowa wersja mimo iż nie posiada fabuły, ani postaci, to potrafi wywołać niezłe emocje. Świat bez prądu z losowymi zorzami nocnymi dający nam go ułamek jest intrygujący. Osobiście dla mnie bardzo dobra gra.

7.0

19 listopada 2024 - Recenzja Gry

Mass Effect: Andromeda

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 121:19Zaczynimy od tego że najlepszą grą tego studnia dla mnie jest świetne Dragon Age Origins, najsłabszą zaś średnia Inkwizycja. Odsłona z 2024 nawet nie zamierzam sprawdzać. Nie miałem większych nadziei dla Andromedy, lecz okazała się dobą odsłoną serii. Ciekawa fabuła, z paroma zwrotami akcji. Chce się odkryć tajemnicy nowej galaktyki. Postacie jak w całej serii poprawne, ale nie wybitne (no może nie licząc Jack z MS II, ale to raczej kwesta dubbingu). Załoga często krzątają się po statku wykonując różne czynności oraz rozmawiając ze sobą. Moją także korespondencje grupową którą buduje iluzje żywej grupy z którymi chce się zżyć. W kreatorze postaci spędziłem równo zero sekund. Sara od razu przypadła mi do gustu. Moja Ryder była znacznie sympatyczniejsza i bardziej infantylna niż mój bezwzględny Shepard.Walka jest dość efektywna i satysfakcjonująca. Nie tak sztywna jak w oryginalnej trylogii. Mnogość różnych umiejętności definiuje styl walki ( można przypisać tylko trzy zdolności ). No może system osłon nie zawsze jest intuicyjny. Przeszedłem grę na najwyższym poziomie trudności i szczerze po Voeld było tak ciężko że musiałem zrestartować bezmyślnie wydane punkty umiejętności i ułożyć je mądrzej. Po przeciętnej Inkwizycji miałem już pewne nastawienie do Andromedy. Tutaj akurat pasuje odkrywanie, zasiedlanie, oraz zwiad w otwartym świecie. Podróż Nomadom też ok. W porównaniu do Wieku Smoka z 2024 wszystko jest zrobione ze smakiem. Wygląd postaci, pancerzy, przeciwników, i przede wszystkim krajobrazy ( No może ubranie Pioniera - piżama nie pasuje do pirackiego portu na Kadarze ). W gromadzie Helios spotykamy trzy rasy. Przyjaznych Angarów którzy są nudną kalka ras z Drogi Mlecznej, Porzuceni których tajemnicy najprawdopodobniej dopiero zaczynamy odkrywać , oraz wrogo nastawieni Kettowie. Ci ostatni robią na samy początku nieciekawe wrażenie jak Angarowie, jednak z rozwojem fabuły poznajemy parę zaskakujących faktów. To co wkurza w nowej galaktyce to oczywiście sporo głupich questów, których już od samego początku traktuje się bezosobowo z powodu mnogości i braku złożenia. Jestem osobą która stara się robić wszystkie zadania, jednak tutaj jest to żmudne i w zasadzie bezcelowe. Kółko dialogowe w dalszym ciągu niema zbyt wiele wspólnego z odpowiedziami bohaterki . Nie jestem pewien, ale muzyki to tu też chyba nie ma.Staram się zrozumieć żale wszystkich, iż to nie jest już ten Mass Effect ale tak naprawdę w moim rozumieniu jest to dopiero początek przygody w nowej galaktyce. Nie opuszczamy gromady Helios i wiele tajemnic nie zostało rozwiązane. Nie czuć też potęgi antagonistów i nieuchronnej zagłady. Może jest to też kwestia że za wiele dobrego o tej grze nie słyszałem, przez co nie miałem wielkich oczekiwań, a jednak bawiłem się dobrze. Pojedyncza gra nie jest w stanie przeskoczyć trylogii Sheparda, ale dla mnie była lepsza niż jedynka.

3.5

7 października 2024 - Recenzja Gry

Car Mechanic Simulator 2018

Moja ocena 3.5 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 53:56Niezaprzeczalnie fajnie wygląda (podstawowy) przekrój samochodu, choć skakanie pomiędzy podzespołami nie zawsze jest wygodne. Sam samouczek jest strasznie biedny i nie nauczyłem się z niego żadnej mechaniki. Wszystko w praniu poprzez próby i błędy.Jedyna interakcja z NPC to misje fabularne – czyli nakreślona lekko historia właścicieli uszkodzonych pojazdów którzy czasami do nas wracają. Jednak 42 misje to za dużo. Po 15 wkrada się monotonia. Dodatkowo wymagają grindu poziomu by dostać zlecenie. Poza tym strasznie odczuwalny jest pusty świat, jesteśmy w nim sami, jak i na torach testowych jak i wyścigowych nie spotkamy nikogo. Gra nie posiada żadnego modelu człowieka. Drzewko umiejętności sprawia że czuć jakiś rozwój, jednak nie rozumiem iż nowy sprzęt kupujemy za punkty umiejętności, a nie gotówkę.Radio posiada dziewięć stacji które w większości sprawdzają się przy kręceniu śrub, jednak ja po 25 godzinach włóczyłem już swoją muzykęBłędy praktycznie nie napotkałem, choć raz zdarzyło mi się wywalenie do pulpitu po zmianie stacji muzycznej i od tego momentu regularnie robię kopie zapisu ( istnieje jedno miejsce nadpisujące się w profilu )Gra posiada sporą dawkę edukacyjną, choć odradziłbym się na niej uczyć naprawy pojazdu. Osobiście zacząłem się nużyć już po 1/3 i reszta była już tylko grindem by skończyć wszystkie misje fabularne. Wśród ogranych przez mnie symulatorów wypada ostatecznie bardzo słabo.

5.5

12 września 2024 - Recenzja Gry

What Remains of Edith Finch

Moja ocena 5.5 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 02:38Bardzo ładne podręczne drzewo genealogiczne, które z wspomnienia na wspomnienie uzupełniane jest portrecikami członków rodziny. Sporym zaskoczeniem jest fakt iż każda mini historia jest trochę w innym stylu artystycznym i gameplay’owym. Same dłonie i tułów bohaterów którymi sterujemy jest zrobiony ze smakiem, lecz wszystkie postacie spotkane mają straszne modele niszcząc immersje. Tempo jest dość powolne, w szczególności to drażni z samego początku, jednak potem gdy zaczynamy zwiedzać pojedyncze pokoje przestaje to przeszkadzać. Nie ma też możliwości zrobienia zapisu w czasie eksploatacji. Lepsze niż Ethan Carter, ale dalej tylko średniak. Być może powodem była zbyt krótka więź z Finchami, a może jestem już po prostu startym nieczułym dziadem. Nie że historia mnie w finale nie poruszyła, ale znacznie bardziej preferuje dobrą książkę niż symulator spacerowicza.

7.0

11 września 2024 - Recenzja Gry

Deus Ex: Mankind Divided - A Criminal Past

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 04:59Świetny pomysł umieszczenia Jenson’a w wiezieniu dla ulepszonych. Dla wytrwałych można odmówić wzięcia specjalnego narkotyku i cały dodatek przejść bez ulepszeń ( włącznie z brakiem możliwości ogłuszenia ) Występuje możliwość przebrać się, a i ubranie także zmienia się w przerywnikach, a nie tylko w gameplay’u.Niby trzon rozgrywki pozostaje jak w podstawce, jednak jest trochę oryginalności. Przypomina mi się gra z Riddick’a ucieczka z Bucher Bay. Ważne postacie zapadają w pamięć, a fabuła faktycznie jak z kina szpiegowskiego z niezłymi zwrotami akcji. Widok Arizony z góry robi wrażenie i daje poczucie świeżości względem industrialnej otoczki tego uniwersum.Naprawdę dobre DLC i najciekawsze do Deus’ów . Szkoda że jest tak krótkie i jest to na ten moment ostatnia przygoda Adama.

3.0

9 września 2024 - Recenzja Gry

Deus Ex: Mankind Divided - System Rift

Moja ocena 3.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 03:53DLC dzieje się podczas głównego wątku mniej więcej po użyciu maszyny NSN, a następną wyprawą w teren. Jednak tutaj nie mamy tak jak w zagubionym ogniwie do danego questa lecz z poziomu menu uruchamiamy nową przygodę. To też mamy około 13 proxy do wydania od nowa. Cieszyłem się na powrót Pichtchard jednak drażni mnie bardziej niż w wcześniejszej części. Jedynie riposty Adama sprawiały lekki uśmiech w kąciku ust. Dostajemy malutką klimatyczną dzielnicę z barem, hotelem, kawiarnią oraz głównym bohaterem czyli Ostrzem Palisade. I powiem szczerze że więcej trudności sprawił mi infiltracja w bank z podstawowej wersji. Mamy tutaj sporo hakowania to zaczyna w pewnym momencie nużyć, a i trafi się nielubiany przeze mnie tryb breach. Troszeczkę lepsze niż zagubione ogniwo, ale i tak bardzo słaby dodatek. Niby dostajemy jeszcze troszeczke Deus ex'a ale króciutki z średnią fabułą.

7.0

7 września 2024 - Recenzja Gry

Deus Ex: Mankind Divided

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 87:27Pierwsza rzecz na którą zwróciłem uwagę to dość długie pierwsze ładowanie się gry. U mnie ponad minutę. Na szczęście następne loading’i mieściły w 20 sekundach. Prawdopodobnie jest to cena grafiki, a ona robi wrażenie. Przerywniki filmowe, a w nich gestykulacja i mimika postaci na kinowym poziomie. Niezaprzeczalnie gra jest skromniejsza niż Bunt Ludzkości jednak świat przedstawiony jest dużo bardziej bogaty w detale i bardziej klimatyczny. Także znacznie lepsze są poziomy ( mapy )Jest parę nowych gadżetów lecz sam Tajfun stał się jakiś taki mało efektywny. Także hakowanie jest mniej czytelne i sprawiające znaczenie mniej frajdy.Fabuła intrygująca z ciekawymi postaciami często o filozoficznym charakterze. Jest ona częścią jakiejś większej intrygi, ale zakończenie nie jest tak po prostu ucięciem historii lecz zamknięciem pewnego rozdziału. Ponowne przejście na najwyższym poziomie bez zbieractwa zajęło mi lekko ponad 17 godzin.Głównym moim zarzutem jest pakiet Breach. Co to w ogóle jest ? Duża liczba labiryntów na czas z nieczytelnymi mapami i ogólnym oczopląsem. Deus Ex chciał mieć chyba swój poziom wyzwań punktowych tak jak np. Bioshock i Dying Light. Ostatecznie wyszło to najsłabiej. Dodatkowo zachęca by wydać prawdziwe pieniądze. Na szczęście ten tryb nie jest wymagany do zwykłej gry, lecz gdyby było inaczej ocena sporo by spadła. Trochę się z nim pomęczyłem by poznać histerie z Darknetu wykorzystując glich na olbrzymią paczkę energii. Z całego serca nie polecam się w niego bawić.Dobra gra i moim skromnym zdaniem najlepszy Deus ex. Z chęcią poznałbym dalsze losy Adama Jensen’a, jednak od ośmiu lat nic w ty temacie nie słychać. Wiec raczej nie mam większej nadziej.

7.0

25 lipca 2024 - Recenzja Gry

Divinity: Original Sin - Enhanced Edition

Moja ocena 7.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 147:54Jest to pierwszy kontakt z tą serią i powiem szczerze że zrobił wrażenie. Od zatrzęsienia mechanik których trudno szukać w innych RPG’ach. Zabieranie ze sobą skrzyń oraz wybuchowych beczek, możliwość przesuwania tych przedmiotów do dezaktywacji pułapek, piramidy teleportacyjne, możliwość teleportowania się za zamknięte drzwi i wiele wiele innych (na pewno wszystkich nie poznałem ) Tutaj zamrażanie wody, podpalanie oleju nie jest tylko dodatkową ciekawostką, lecz mechaniką na której trzeba polegać w każdej bitwie. Rzemiosło także ciekawe lecz nie jest skomplikowane. Na przykład łączymy gwoździe z dowolnymi butami i możemy spokojnie podróżować po lodowej krainie bez strachu o przewrócenie się postaci. Niestety plecak jest olbrzymi i trudno wypatrzyć tam ikonę rzeczy która nas interesuje. Turowe bitwy są znacznie ciekawsze niż w XCOM2 i nie mogłem powiedzieć by męczyły bądź nużyły, ale są naprawdę czasożerne. Poważnie. Wieczorem zaczynam podróżować kanionem pilnowanym przez kilka grup goblinów do kopalni Luculli. Gdy do niej dotarłem pykła trzecia godzina i pasowało iść spać. ( żadne zadanie nawet nie drgnęło ). Dobrze iż można zapisywać w czasie tur. Paradoksalnie nie można zastopować podczas zwykłej eksploracji. Często boli lawirowanie drużyną miedzy pułapkami. Brak także zmian pory dnia. Jedynie po wpisach w dzienniku można dowiedzieć się który mamy dzień i godzinę. Przyjemne motywy muzyczne – nie nudzą, a i potrafią wpaść w ucho. Do grafiki też nie mam zastrzeżeń. Ładne widoczki, a i zbroje nieźle wyglądają na bohaterach. Choć wydaje mi się że osoby robią wrażenie jakby były zrobione z plasteliny.Jednak Divinity poległ na elementach które w szczególności interesują mnie w RPG'ach . Towarzyszy mamy tylko czworo, a co gorsze są źle napisani przez co ich los nie są interesujące. Fabuła zła nie jest, choć rozwija się powoli. To też przedstawienie strasznie jest rozwodniona i staje się nieciekawa. Świat i zadania często infantylne. Na przykład obok składania ofiar z ludzi, rzeź wioski, przekleństwa zbłąkanych dusz mamy postacie które wypowiadają się jak z animacji Disneya. Po prostu mi się to nie klei. Bardzo mało bohaterów zapada w pamięć. Dwójka protagonistów których tworzymy możemy przez swe wybory zachowani ukształtować co z kolei wpływa na premie statystyk. Jest to nawet niezłe do odgrywania ról, ale jakoś nie potrafię sobie wyobrazić komfortowej gry z drugim graczem w taką produkcje. Dobra gra, choć ocena siedem jest dość naciągana. Jednak nie mogę zrozumieć że tak oryginalny i ciekawe pomysły na rozgrywkę idą w parze z tak skopaną narracją. Na ten moment bardziej preferuje nowego Tormenta choć oceniłem podobnie. Aczkolwiek z pewnością za jakiś czas sprawdzę powszechnie uważaną za lepszą kontynuacje Divinity.

3.5

17 maja 2024 - Recenzja Gry

Borderlands: The Pre-Sequel!

Moja ocena 3.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 32:20Fabularnie nie jest źle, lecz słabiej niż w Borderlands 2. Jest tu geneza paru potworów spotykanych na Pandorze oraz wyjaśnię dlaczego Jack nosi maskę własnej twarzy. Główni bohaterowie mają w końcu charakter dzięki oddaniu im głosu. Nie są bardzo rozmowni, ale czasami prowadzą dyskusje z zleceniodawcami. Nie zrozumcie mnie źle bo naprawdę polubiłem postacie z tego uniwersum, ale gameplay jest denny i lecący po najniższej linii oporu. Rozczarowaniem jest również przymus powtarzanie mapy w czasie której musieliśmy jednak wyłączyć grę i wrócić do realnego życia. Chyba bolączka całej serii.Nowość to potrzeba zdobywania tlenu, co jakoś specjalnie nie angażuje( Claptrap nie potrzebuje O2) oraz niska grawitacja która na początkowo irytuje lecz po odkryciu możliwości krótkiego szybowania zaczyna sprawiać przyjemność. Problem pojawia się jak przedmiot lub konsola jest ukryta wysoko nad nami, i mozolnie trzeba szukać sposobu jak wspiąć się wyżej. Lokacje na księżycu są wielki i nudne.Soundtrack również jest mdły.Przykro iż cała seria nie doczekała się spolszczenia mimo że jak na grę akcji, jest naprawdę przegadana.Ostatecznie bardzo słaba gra, która mnie bardziej wymęczyła niż bawiła. Posiadam też Borderlands 3, ale musze sobie zrobić kilka lat przerwy od serii.

7.0

3 maja 2024 - Recenzja Gry

Thief

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 51:03Szczerze jest to moje pierwsze spotkanie z Thief’em, zaraz po ukończeniu Buntu ludzkości wiec naturalnie porównuje ją do Deus Ex’a. Oczywiście Garret bardziej stawia na skradanie i kradzież, co akurat wypada dość satysfakcjonująco. Animacje podnoszenia każdego widelca, otwierająco zamków, użycie przecinaka i śrubokrętu mnie nie irytowała ciągłą powtarzalnością. W poruszaniu także jest mniej toporny niż Jenson oraz posiada możliwość podejrzenia statystek naszych działań.Zdaje sobie sprawę iż główny zamysł jest szperanie i poszukiwanie różnych skarbów, ale żeby punkty umiejętności były znajdzikami to chyba jednak przesada. Fabuła jest ok, lecz przyjemniej wykonywało mi się krótkie misie dodatkowe, zlecone przez Ectora i Vittoriego. Choć latanie od zleceniodawcy do celu i z powrotem po tym labiryncie miasta jest dość irytujące. Podobna schemat budowy półotwartego świata jak w Deus’e który jest do luftu.Jednak niemal doprowadzało mnie do białej gorączki korzystanie z menu. Nie można przypisać klawiszy, lecz gdy chcemy zobaczyć mapę, podejrzeć cele lub statystyki, umiejętności czy ekwipunku . Każda taka akcja wymaga klawiszu F1 i wybrania odpowiedniej zakładki dwukrotnie. Strasznie to wytrącało z rozgrywki. Thief napiera dopiero rumieńców przy ponownym przejściu w hardcorowym poziomie. ( brak wykręć, brak mocy i cholernie drogi sprzęt np. strzała z liną - 600 g ) Tym bardziej iż produkcja nie jest długa bo za drugim razem bez zbieractwa zmieściłem się w 10 godzinach.To właśnie dzięki możliwości własnych ustawień gra zaczyna mi się podobać. Złodziej jest dobrą produkcją jednak Human Revolution był dla mnie trochę lepszy.

7.0

10 kwietnia 2024 - Recenzja Gry

Deus Ex: Human Revolution

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 46:36Zacznijmy od narzekania.Bardzo brakowało mi statystyk naszych działań. Ilu przeciwników uśpiliśmy, a ilu uśmierciliśmy, czy nieostrożnie uruchomiliśmy alarm itd. Ponieważ informacje na ekranie czasami są zbyt małe i pojawiaj się za krótko wiec nie koniecznie jestem pewny co zrobiłem.Mapa ma dość okropną topografie niszcząca imersje. Mamy wiele dróg do penetracji lokacji, ale poziomy skonstruowane są strasznie sztucznie. W ogóle czuć tu toporność wcześniejszych odsłon. W szczególności gdy przez całą grę staramy się być niewidoczni jako pacyfista, aż tu nagle musimy walczyć z bossami ( na szczęście jest system Tajfun ). Niszczy to perfekcjonizm skarania. Podczas drugiej wizyty w Chinach możemy opcjonalnie ocalić towarzysza, ale wiąże się to z potyczką na czas z grupą ponad dziesięciu przeciwników którzy już atakują. Jest możliwość zrobić to bez ofiar. To trudne, ale bardzo satysfakcjonujące i jeden z lepszych momentów tej produkcji. Pierwszorzędny model głównego bohatera. Dobra historia z niezłymi postaciami. Bardzo fajny początek kiedy wracamy z L4 do pracy. Można było poczuć dużą imersje będąc w Sarif Industrial. Adam nie jest chłopakiem z nikąd. Jak i w pracy tak i na ulicach spotyka znajomych z którymi wiąże większą lub mniejszą przeszłość. I te zażyłości towarzyszą nam do końca gry.Zdolności i gadżety które odblokowujemy są efektywne i potrafią umilić grę. Podoba mi się ekwipunek w którym ważna role ogrywa ułożę przedmiotów by był w stanie się pomieści. Z kolei baterie które trzeba ciągle ładować batonami lub odczekiwać już irytowały. Z piętnaście lat temu grałem w dwa pierwsze Deus’y. Być może to dla niektórych będzie profanacja, ale wtedy dla mnie były to bardzo słabe gry. Bunt Ludzkości za to jest dobry i bawiłem się nieźle.

3.0

5 kwietnia 2024 - Recenzja Gry

Deus Ex: Human Revolution - The Missing Link

Moja ocena 3.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 08:36Wydarzenia dodatku dzieją się niedługo przed finałem podstawki wiec pierwsza myśl to wycięta zawartość. Cała lokacja dzieje że w industrialnych i w większości klaustrofobicznych lokacjach. Wiec przemierzanie ciągle tych samych kanałów jest nudne i frustrujące. O przydługim wielokrotnie powtarzającym się skanowaniu miedzy lokacjami nie wspomnę. Jedynym plusem chyba jest restartowanie naszych zdolności i wynikająca z tego próba poradzenia sobie bez nich w nowym wymagającym środowisku, oraz w końcu możliwość bezkrwawej i cichej likwidacji antagonisty.Trzy wieczory próbowałem uciec z stacji Rifeman. Jak podoba mi się podstawka, tak to bardzo słabe DLC srodze mnie wymęczyło.

6.5

3 marca 2024 - Recenzja Gry

Of Orcs and Men

Moja ocena 6.5 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 29:06Wygład postaci i ich animacje przychodzą na myśl ubiegły wiek. Poziomy to brzydkie i w większości monotonne korytarze praktycznie bez odnóg, choć przy takich zadaniach pobocznych które każda ma dedykowany poziom są krótkie, co wiec nie męczą. Of Orks and Men jest grą taktyczną, ale tak naprawdę tylko na wyższych poziomach trzeba się na tej taktyce skupić. Przez kamerę czasami trudno wyłapać przeciwnika którego chcemy akurat dźgnąć, a i jak przy próbie taktycznego rozdzielenia naszych bohaterów pojawia się niewidzialna ściana. Czuć iż mechanika gry jest mocno zacofana. Jednak chęć poznania losów naszych dwóch zielono-skórnych bohaterów przykuwa do monitora, Świetna narracja Styx’a, a i Arkail daje rade. Dobrze uzupełniają się narracyjnie jak i w walce. Fabuła też nie jest zła.Nie bawiłem się źle i nie czułem znużenia, ale jednak przez archaiczność jest tylko produkcja średnia.

7.0

21 lutego 2024 - Recenzja Gry

Borderlands 2: Tiny Tina's Assault on Dragon Keep

Moja ocena 7.0 -------------------------------------------------------------------------------------- czas gry 10:26DLC dużo lepszy niż podstawka. Oczywiście dalej jest to looter shooter, gdzie twardzi przeciwnicy szybko się respią, fabuła jest pretensjonalna, a postać gracza jest niemową ( choć akurat tu dwa/ trzy zdania mówi od siebie )Jednak najważniejszym aspektem jest fakt że uczestniczymy w sesji RPG z bohaterami B1 i B2, a mistrzem gry jest Tina. Buduje to tak dobrą narracje że tylko czekamy na dyskusje dotyczące tematu każdego questa. Niemalże ciągle powstają komiczne i nieziemskie sytuacje. I wiecie co ? W ogóle one nie żenują. Nawiązań do popkultury jest tu chyba więcej niż w podstawce upchnięte w niewielkim dodatku toteż mimo niemalże liniowego charakteru bez przerwy trafiamy na jakieś smaczki . Bohaterowie tworzą tu niemal rodzinę. Trochę patologiczną, ale jednak rodzinę. Mimo prześmiewczego charakteru sam epilog jest piękny z nutką wzruszenia. Odpowiednie zamknięcie podstawowej wersji Borderlands 2.Naprawdę miłym i wielkim zaskoczenie okazał się dla mnie tak dobry dodatek.

4.0

16 lutego 2024 - Recenzja Gry

Borderlands 2: Sir Hammerlock's Big Game Hunt

Moja ocena 4.0 -------------------------------------------------------------------------------------- czas gry 08:51Bardzo słabe DLC. Najbardziej irytuje fakt iż przeciwnicy zaczynają robić się jak gąbkami na pociski. O bossach nie wspominając. Na taką Arizone wywaliłem prawie całą posiadaną amunicje. Wiec jak wcześniej walka dawała trochę satysfakcji to teraz jest to po prostu męcząca konieczność. Występują też dwa irytujące questy poboczne gdzie szukamy 23 jaj oraz polujemy na wyjątkowe zwierzęta które się losowo respią. Zostajemy zmuszeni do przeczesywania parokrotnie mapy która z kolei w większości jest terenem górzystym co dodatkowo spowalnia nasze działania. Przynajmniej istnieje dodany fanie prezentujący się poduszkowiec.Z mniejszych plusów sympatyczna postać Hammerlocka oraz to że tubylcy często walczą z stworzeniami co w przypadku iż oboje są dość twardzi dobrym pomysłem jest napuszczać jednych na drugich. Jednak to za mało bym mógł polecić ten dodatek

5.0

11 lutego 2024 - Recenzja Gry

Borderlands 2: Mr. Torgue's Campaign of Carnage

Moja ocena 5.0 -------------------------------------------------------------------------------------- czas gry 06:33Dość sceptycznie podchodziłem do DLC w którym na arenach mieliśmy odpierać kolejne fale wrogów, lecz jak się okazało nie jest to jedyny aspekt tej produkcji. Na arenach nie dość że wszyscy walczą przeciw wszystkim to same takie starcia są może 20% całego dodatku. Całość ma charakter zawodów z całą ich otoczką – zatarczki z konkurencją poza areną, poszukiwanie sponsorów i trenera itd. Współpracujemy z dobrymi znajomymi jak Tiny Tina i Moxxi. Choć koncept całego festiwalu jest spoko to wszystko jest strasznie sztuczneJednak prawie wszystkie misje polegają na ciągłej, nie ustanej wymianie ognia. Co prawda są też wyścigi z czasem, ale są one tak emocjonujące jak bierki… no prawie :/ Szkoda że nie dodali to takich zawodów nowego pojazdu. Przed końcem już mi się nie chciało walczyć i starałem się przebiec przez poziomy To też ten słaby dodatek w dalszym ciągu jest dla mnie nudny choć szczyptę ciekawszy niż wcześniejsze pirackie rozszerzenie. Mam nadzieje że Mr. Torgue nie wyśle jakiegoś zabójcę na mnie za niepochlebną opinie.

5.0

8 lutego 2024 - Recenzja Gry

Borderlands 2: Captain Scarlett and Her Pirate's Booty

Moja ocena 5.0 -------------------------------- czas gry 08:00W sumie ładne miejscówki. W szczególności statek Kapitan Scarlett i Oaza. Choć Shade „jedyny” mieszaniec tej ostatniej miejscowości budzi u mnie niepokój. Nieoczekiwany pojedynek z Panem Bąbelkiem ( Big Daddy ) i siostrzyczką pod latarnią z kolei wywołało u mnie szery uśmiech.Nowy pojazd Skit może pasuje do konwekcji pirackiej, ale nie wygląda zbyt fajnie, choć jego sterowanie myszką w końcu jest uzasadnione i przyjemne. Nie wiem czy to atut, ale podczas pewnego wzywania czasowo odkryłem że w pojazdach jest dopalacz x)Narzekałem na dość toporne otwieranie się skrzynek w podstawce, to kufry w tym dodatku otwierają się jeszcze wolniej. Nużące jest także przedzieranie się kolejny raz przez te same lokacje fabularne w których akurat później są zadania poboczne.Niby nie grało się źle, ale jakoś nie potrafię znaleźć zbyt wiele pozytywów tego słabego dodatku.

5.5

5 lutego 2024 - Recenzja Gry

Borderlands 2

Moja ocena 5.5 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 73:33W coopie jest nawet przyjemnie, jednak już na serwerach nikogo nie ma wiec zostali znajomi. Spoko że są pojazdy, ale ich sterowanie za pomocą myszki jest tragiczne.W świecie gry poszczególne grupy ludzi robotów bestii walczą ze sobą, a zwłoki i przedmioty które z nich wypadły długo nie znikają. Głównym moim zarzutem jest to chyba że jest to looter schooter ze wszystkimi swoimi cechami. Czyli wszystko ma swój poziom, brak ręcznego zapisu, za to powolny respawn, bohaterowie bezosobowi. Gra co róż przypomina nam że jest gra bo imersji brak. W ten świat nie da się uwierzyć.Brak zapisu jest naprawdę irytujący. Gdy chcemy sobie zrobić przerwę przed zakończeniem danego poziomu i potem do niego wracamy zaczynamy od nowa, a nie od ostatniego checkpointa.Fabułą wbrew moimi oczekiwaniom daje rade. Grywalne postacie z jedynki odgrywają tu dużą role i to one w zasadzie sprawiają że narracja trzyma tu poziom. Można się także zżyć z mieszkaniami Sanktuarium. Zdarzają się też ciekawe misje poboczne, choć w większości sprowadza się to do przebija się przez jakiś obszar i ciągłej wymianie ognia.Komiksowa grafika dla mnie szkaradna. Liczyłem po intro że chociaż muzyka będzie intensywniejsza by podkreślić dynamikę gry, niestety się zawiodłem . Dodatkowe otwieranie skrzynek i wskrzeszenia strasznie wybijają z pędu. Borderlands 2 subiektywnie dla mnie jest przeciętna. Po prostu „Strzelanka z łupami” nie należy do lubianego przeze mnie gatunku.

7.0

9 stycznia 2024 - Recenzja Gry

Styx: Shards of Darkness

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 30:26To co się rzuca pierwsze w oczy to ładniejsza grafika. Może elementy otoczenia nie mają takiego skoku jakościowego, ale już postacie i pejzaże robią wrażenie. Lokacje są różnorodne, a nie jak w jedynce jedna miejscówkę. Styx trochę podróżuje. Nasz gobliński antybohater jest jeszcze bardziej wyszczekany niż w jedynce. Nie licząc że potrafi zrugać gracza za brak umiejętności, to jego potyczki słowne z Helledryn często sprawiały uśmiech na mojej twarzy.Niestety historia jest słabsza niż w jedynce, ale narracja została dobrze poprowadzona wiec nie nudzi.Dla osób chcących zaliczać insygnia, w końcu ich wymogi są widoczne podczas pierwszego przejścia, choć potrzeba znalezienia wszystkich dziesięciu talarów na mapę jest dalej dla mnie solą w oku. Niewidzialność jest znacznie droższa niż w jedynce toteż nie można używać jej cały czas. Styx posiada szafę z ekwipunkiem który asortyment lekko zmienia się podczas wykonywania kolejnych misji i wzrostu umiejętności. Wymienny kaptur i nuż, posiadają bonusy i kary co zmusza nas do zmiany stylu gry. Ma także parę pomysłowych nowych gadżetów . Choćby płyn który kamufluje nasz zapach przed wielko-nosymi krasnoludami. Do stworzenia każdego przedmiotu wymagane jest stół rzemieślniczy oraz 1/3 elementy które szukamy na mapach co z kolei wymaga od nas ekonomicznego kombinowania doboru najbardziej przydatnego.Druga przygoda Styxa jest co najmniej dobra i nawet zauroczył mnie ten bohater i świat. Myślałem nawet by zagrać w Of Orcs and Men. Ogólnie lubię gry RPG, ale ten na gameplay’u prezentuje się strasznie nudno wiec raczej sobie odpuszczę.

6.5

19 grudnia 2023 - Recenzja Gry

Styx: Master of Shadows

Moja ocena 6.5 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 42:12Fabularnie zaczyna się nieskomplikowanie i niespecjalnie zachęcająco, jednak już po misji Wyzwolenie ( trzeciej ) jest dość wielki zwrot akcji i historia zaczyna mieć rumieńce. Postać naszego Gablina ma niezłą animacje, ale to dopiero podłożony głos robi świetną robotę budując jego charakter. Gra posiada 7 misji + wprowadzenie. Które z kolei składają się z trzech/czterech map. Choć przebywanie w większości w zamkniętych lochach mi nie przypadło do gustu. Czasami zdarza się że mapa powtarza się tylko w odwróconej formie z inaczej rozłożonymi przeciwnikami co mi akurat nie przeszkadzało ponieważ czułem że świat jest spójniejszym, a nie tylko zbiorem kolejnych lochów. Skradanie jest zrobione bardziej niż poprawnie, lecz nie dają takiej swobody jak w Hitmanie czy Dishonored. Dość często używałem quickloading. Trącanie lekkich przedmiotów mogą spowodować zwrócenie uwagi strażników, choć główny bohater nie posiada żadnego przedmiotu który by to robiły na odległość ;(Szukanie artefaktów jest nawet spoko korzystając z zagadkowych map. Jednak znajdźki w postaci 10 talarów na mapę są nudne i meczące. Niestety wymagane są do zdobycia insygnia złodzieja.Master of Shadows w jednostajnej lokacji nie jest w stanie rozwinąć skrzydeł i na razie w mojej ocenie średniak.

7.0

29 listopada 2023 - Recenzja Gry

Torment: Tides of Numenera

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 99:04Ciekawy i oryginalny świat oraz pomysłowa koncepcja fabuły. Jednak stopień dziwności i wymuszonej abstrakcji jest tak głęboki że trudno wczuć się w postacie i uwierzyć w ten ekosystem. ( po poznaniu Klifów Sagusa zauważyłem iż moja postać o niemal złotym nurcie wcale nie pasuje do otoczenia wiec zacząłem od nowa jako ktoś bardziej wredny ) Koncept nurtów na papieże jest nieźle psychologicznym podejściem, choć chyba nie ma w ogóle wpływu na rozgrywkę ( nie licząc lichych mocy Ooma )Największym zażaleniem do tej gry jest zbyt pokręcony świat w którego choć chciałem nie mogłem uwierzyć( brak cyklu dobowego i Wykwit ). Nie przeszkadzało mi czytanie ścian tekstów dialogów, opisów artefaktów i przedmiotów. Jednak dla mnie były to tylko ciekawostki. Niemal nie możliwe było mieć do nich jakieś wewnętrzne odczucia. Paradoksalnie najciekawsze były dla mnie retrowizje ( paragrafowe opisy ) z których klimat z kolei się wylewał. Użycie retrospektora Inifir’a było osobiście moim najlepszym fragmentem przygody.Miedzy towarzyszami, jak na świat przystało także trudno znaleźć kogoś zwykłego. Moim faworytem jest oczywiście Rhin. Pierwsze izometryczne RPG gdzie możemy przyłączyć do siebie dziewczynkę praktycznie bez zdolności bojowych. Dodatkową trudnością jest fakt że nie możemy odłączyć ją na chwile cięższych bitew bo się na nas obraża i już jej nie znajdziemy. Często szafowałem swoim zespołem mając dziewczynkę przy sobie i powiem szczerze że metoda przywoływania towarzyszy brązową kulą jakoś nie przypadała mi do gustu. Najchętniej słuchało się wymiany zdań po między Rhin, a Callistage. Szkoda że nie da się pogodzić rudej kobiety z Aligernem.Ogólnie chciałem dać pół oczka mniej, ale w finale wiele rzeczy mnie zaskoczyło. Choć tożsamość Memoviry nie była niespodzianką to już obecny stan Pana Wcieleń mnie zaskoczył. Wiele też w finale się wyjaśniło i łączyło z mniej ważnymi wcześniej wykonywanymi questami. Toteż ostatecznie miałem satysfakcje kończyć tą dobra grę. Jednakże Planescape Torment odrobinę lepszy.

4.0

9 października 2023 - Recenzja Gry

For Honor: Marching Fire

Moja ocena 4.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 39:23DLC dodaje czterech nowych Chińskich bohaterów. Moim zdaniem mają dość ładne modele postaci. Drugą nowością jest tryb Szturmu który polega z jednej strony na konwojowaniu tarana na dwie bramy, a z drugiej analogicznie próby zniszczenie tarana i obrony tych bram oraz dowódcy za nimi się chroniącego. Szczerze pierwsze dwa mecze bawiłem się nieźle, lecz trwają one od 20 do 30 min toteż szybko męczą i nudzą. Nowy tryb zręcznościowy jest dość wymagający, lecz pojedynki są krótkie i szybko się wczytują toteż jest to niezły sposób by w nich nauczyć się obsługi danej postaci. Niektóre scenariusze bitew które bodajże są losowe dają ciekawe wyzwania. Niestety do najtrudniejszych poziomów trzeba ostro trenować postać. Osobiście zdobycie siódmego poziomu reputacji jednego bohatera ( poziom wyposażenia 144) zajęło 20 dni wieczornego grindowania.Jednak najciekawsze jest to iż cały dodatek jest dostępny w podstawce prócz trybu Arcade – na którego z kolei może zaprosić nas znajomy posiadający DLC. Postacie Wu-Lin bez DLC kosztują 15000 kredytów. Z dodatkiem są za darmo. Kupione DLC nie pobiera żadnego nowego pliku. W sumie jest to chyba pierwszy produkt w którego na upartego można odblokować wszystkie osiągnięcia bez posiadania go. Toteż nie wiem dlaczego w sklepie Ubisoft kosztuje on ponad 100 zł.Da się go oczywiście zdobyć dużo, dużo taniej. Toteż to co zawiera dodatkowa płatna zawartość Marching Fire określiłbym jako bardzo słabe.

5.5

29 września 2023 - Recenzja Gry

For Honor

Moja ocena 5.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 87:22Niezaprzeczalnie gra może pochwalić się ciekawym systemem walki. Wydaje się on toporny i trzeba trochę praktyki, ale przy odpowiednik skillu można niemal tańczyć z bronią. Bezsprzecznie gra ma dość wysoki próg wejścia, a jako iż jest głownie skierowana na grę wieloosobową sporo osób się od niej szybko odbije. Dochodzą dość upokarzające i krwawe finiszery na naszej osobie które pchały mnie do odruchu wywalenia tej produkcie z dysku. Jednak jestem dość cierpliwym człowiekiem wiec zaciskałem zęby i udawałem że się dobrze bawię. Robi wrażenie iż każdy z ponad trzydziestu bohaterów ma swoje unikatowe animacje które wyglądają co najmniej zadawalająco.Kampania i historia jest dość średnia, choć lepsza niż się spodziewałem po grze stawiające na PVP. Misje są dość krótkie wiec na wyższych poziomach można poczuć dreszczyk i satysfakcje. W takich sytuacjach denerwuje od czasu do czasu powtarzający się samouczek którego nie da się pominąć. Znajdźki w postaci oglądanych obiektów budują lekko klimat i lore świata. W rozgrywce wieloosobowej przede wszystkim przypadła mi do gustu mapa wojny. Niestety bitwy są maksymalnie 4x4. Niektóre ciekawe tryby jak Bitwa są lekko ukryte i trzeba ręcznie zmieniać preferencje by się wyświetlały toteż czas oczekiwania na nie jest dość długi z braku chętnych. Irytował mnie także fakt iż nie ma nigdzie zawansowanych statystyk typu – w ilu bitwach, pojedynkach wygrałem, ile dokonałem egzekucji itd. Poważnie chciałem przekonać się do For Honor, ale tylko wymęczyłem tą produkcje . Rzadko, ale czasem bawiłem się też dobrze ale nie na tyle by dla mnie ta gra była czymś powyżej średniej.

7.0

17 sierpnia 2023 - Recenzja Gry

Watch Dogs 2

Moja ocena 7.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 57:03Kontynuacja Watch Dogs zmienia klimat z szarego deszczowego Chicago na słoneczny San Francisco. I jako że od samej zapowiedzi dość kręciłem nosem na ten szczeniacki klimat, to wraz z długością ogrywania przygód grupy DetSec wydaje mi się że właśnie bardziej oni pasują do hackerskiego życia. Gdy dodatkowo staramy nie zabijać to nawet też młodzieżowy klimat tu pasuje jak ulał. Takie skradanie oraz hakowanie bezkonfliktowe jest tu dobrze zaimplementowane. Szukanie drogi hakowania sprawiało mi znaczenie więcej satysfakcji niż wymiana ognia.Fabuła jest niejaka, lecz tu bardziej chodzi o postacie z którymi współpracujemy. Oni jaki i wszelkie nawiązania do popkultury raczej długo pozostaną mi w pamięci. Jako że jest to gra od Ubisoftu to animacja protagonisty jest powiedzmy niesatysfakcjonująca. W szczególności skakanie i spadanie. Zdarza się jednak że i Marcus zrobi jakiś efektowany parkurowy trik, ale wydaje mi się iż jest to zaimplementowany tylko w szczególnych miejscach. Samochody jak w poprzedniczce też poruszają się sztywno. Niezaprzeczalnie pojazdy są bogate w szczegóły z przepięknie lśniącym lakierem, lecz gryzie się z światem przedstawionym i ludźmi. Absolutnie nie twierdze że miasto jest brzydkie bo Ubsoft odwalił tu kupę roboty jak ma w zwyczaju przy odwzorowywaniu oryginalnych miejscówek. Dostępna galeria różnorakich ubrań także przypadły mi do gustu. Teraz jak o tym myślę to może faktycznie moja żona ma racje że ubieram się zbyt młodzieżowo ;p Wśród dostępnej muzyki znalazłem sporo fajnych utworów które stały się „przebojami aktualnego lata”Tryb online potrafi bawić ale też irytować, choć najbardziej dokucza spory czas wyszukiwania graczy oraz brak chatu pisanego.Co do spraw techniczny gra w miarę szybko się wczytuje i choć mam ponad wymaganą ilość RAMu czasami wyświetla mi się komunikat o jej braku który zasłania trochę interfejsu bez możliwości skasowania go. Niezaprzeczalnie na najwyższych ustawieniach ostro grzeje mi komputer . Jak kominek w zimie. Watch_Dogs 2 jest dobra grą choć nie idealną. Przygarnąłem ją podczas jakiegoś eventu za darmo, toteż myślę o zakupie dwóch dodatków, chociaż by po to by docenić prace francuzów.

6.0

22 lipca 2023 - Recenzja Gry

Tropico 5: Espionage

Moja ocena 6.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 24:21Dodana jest nowa mechanika szpiegowska polegająca na wysyłaniu szpiegów w celu kradzieży pieniędzy, badań, bądź stosunków międzynarodowych. Wiąże się to też z obroną naszych włości przed działaniami obcych wywiadowców. Jednak misje czasami ciągną się zbyt długo ponieważ np. musimy w tłumie ludzi zlokalizować ręcznie obcych szpiegów, bądź importować do siebie towar wart 100 000 $. Dodatek przez to stały się monotonny, a nawet wyczerpujący.W oryginale i wcześniejszym DLC na zmianę rozbudowywaliśmy dwie wyspy. Tu także są dwie wyspy , ale tu najpierw działamy trzy misje na jednej po czym na finałowe trzy zadania przeskakujemy na inna co jest w sumie odświeżającym doświadczeniem.Na temat kretyńskiej fabuły to nie będę się już nawet wypowiadał, choć w tym szaleństwie Penultimo jest dalej zabawny. Zaskakujące, ale można jeszcze spotkać ludzi w Multi, lecz z nikim nie udało mi się zagrać.Mam już łącznie ponad 175 godzin na koncie i coraz mniej mnie bawi ta gra. Toteż tylko średnia ocena.

2.0

12 lipca 2023 - Recenzja Gry

Dying Light: Hellraid

Moja ocena 2.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 17:16Hellraid jest tym na co wygląda. Czyli zamkniętymi lochami z mnóstwem przeciwników do zgładzenia. Jeśli weźmiemy Dying Light i obedrzemy go ze wszystkiego co w nim fajne to wychodzi nam to DLC. No może przesadziłem ponieważ, rozłupywanie czaszek dalej jest satysfakcjonujące. Zgodnie z konwencją zdobywamy broń średniowieczną która jest naprawdę spoko, choć i tak silniejsze są gołe ręce. Nie można jej chyba przenieść do normalnego świata, ale w sumie to nie wiem już po co, gdyż podstawkę mamy ograną wzdłuż i wszerz.Pompatyczna fabuła jest tylko pretekstem do masakry umarlaków. Wyjątkowo DLC nie ma polskiego dubbingu, ale przez miałkość fabuły nie jest to potrzebne. Dodatek jest okropny, lecz spodziewałem się tego. Zakup (w przecenie) spowodowany był tylko chęciom wymaksowania dzieła Techland’u.

7.5

7 lipca 2023 - Recenzja Gry

Dying Light: The Following

Moja ocena 7.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 19:32Dodatek który zmienia założenia rozgrywki. Nie jest lepiej nie jest gorzej jest inaczej, inny klimat. Do rozległego obszaru dostajemy pojazd i wszystkie jego zalety i wady. Szybkie poruszanie się po drogach oraz sprawna eliminacja umarlaków przeciw psuciu się 5 różnych komponentów oraz wyczerpywaniu się paliwa. Co oczywiście sprowadza się do ciągłej eksploatacji wraków porozrzucanych po świecie gry. Ma to swoją urokliwość – Mknąć po górach przy pięknym zachodzie słońca gdy zaczyna kończyć ci się paliwo lub nawala inna cześć, a zmrok coraz bliżej. Ucieczka po zmroku przed łowcami z bardzo ograniczona widocznością jest katorgą. Niezaprzeczalnie w Harranie to był spacerek nocą przy tym pędzie na złamanie karku na pierwszym drzewie.Historia ma mocne zakończenie, ale parę dziur fabularnych. W zadaniach pobocznych są kontynuowane kleje losu Tolgi i Fatina. Jak drażnili mnie w podstawowej wersji to ucieszyłem się na ich ponowne spotkanie. Na mapie występuje też gęściej „zaludnione” miasteczko do którego nie da się wjechać. Są tam około trzy zadania dodatkowe, a poruszanie wygląda jak w Harranie.Znajdźki występują w podobnej formie jak w podstawce, ale tym razem w ogóle nie chciało mi się ich szukać. Dobry dodatek choć mógłby być troszeczkę dłuższy i w pewnym sensie mogę go polecić.

7.0

15 czerwca 2023 - Recenzja Gry

Dying Light

Moja ocena 7.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 82:27Fabuła jest standardowa jak na opowieść o zombie, jednak aktorzy dubbingowi wkładają tu tyle serca że jest całkiem emocjonująco. Z imersji wybija trochę otwarty świat. Jesteśmy zarażeni / mamy 48 godzin by ocalić miasto, a ja w tym czasie latałem parę tygodni ( w grze ) po mapie zbierając loot i znajdzki, wykonując wyzwania oraz zadania poboczne, a historia grzecznie na mnie czekała. Strefy bezpieczne szczególnie w slumsach wywołują politowanie i nasuwają pytanie jakim cudem chronią nas przed hordą. Podobnie atrakcyjność zadań pobocznych wynika z dużego nakładu emocjonalnego dzięki pracy osób odpowiedzialny za podłożenie głosu. Jednak w związku na umieszczenie miejsca akcji chyba w Turcji, egzotyczność imion sprawia że czasami postacie poboczne mi się myliły bądź nie wiedziałem o kogo chodzi.Po lekkim zrozumieniu zasad wspinaczki, parkur bardzo przyjemny. Zdobywane z czasem umiejętności związane z zwinnością + doświadczenie gracza sprawia że niemal w późniejszych etapach „przelatujemy” przez mapę. Jest to pewnie też spowodowane tym że w drugiej połowie gry opuszczamy niskie slumsy i przenosimy się Starego Miasta które ma znacznie wyższe budynki. Znajdki są ciężko ukryte w tym śmietniku i średnio ciekawe. Na początku gra wydaje się toporna i trudniejsza. Szybko się męczymy, broń jest kiepska i szybko się bezpowrotnie psuje. Jednak tak jak z zwinnością później jak nabierzemy wprawy i pogodzimy się z częstą zmianą oręża to gra staje się dość prosta. Karą za śmierć jest strata trochę xp z drzewka przetrwania, nie jest to bardzo dotkliwe. Z pieniędzmi w zasadzie też nic później nie zrobimy bo wszystkie dobra znajdziemy w terenie, a niezaprzeczalnie na początku musimy być naprawdę wytrwałym zbieraczem złomu. Tryb współpracy jest fajny choć jak gramy z przypadkowymi ludźmi to często nas wywala, każdy lata gdzie chce, lub sępi itemy – standard. By się wyróżniać na tle współgraczy mamy spora bazę ubrań. Szkoda iż nie wpływają one na statystyki tak ja sugeruje ich obrazek. Żałuje tez iż nie możemy podejrzeć swego wyglądu w każdym momencie.Niezaprzeczalnie jest to dobra produkcja, ale na ten moment nie mam specjalnej ochoty by grać w kontynuacje.

7.0

11 maja 2023 - Recenzja Gry

Tropico 5: Waterborne

Moja ocena 7.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 22:35Nie da się ukryć że lubię te grę. Dodatek na pierwszy rzut oka nie wyróżnia się na tle oryginału co dla mnie osoby która naprawdę lubi tą serie w niczym nie przeszkadza. Jednak w toku sześciu- misyjnej kampanii bliżej współczesności można zbudować sporo budynków na wodzie. Jednakże w oddaleniu zbyt wiele takich pływających budynków sprawia olbrzymie zaśmiecenie brzegu i nie wygląda już tak tropikalnie, co z kolei jest motywem przewodnim dodatku czyli globalne ocieplenie.Fabuła oczywiście jest bardzo pokręcona ( często żenująca ) ale to tylko pretekst do kolejnej urbanizacji nowych dwóch wysp. Rozgrywka dalej jest miodna i odprężająca . Tym bardziej że jak w podstawce, po zakończeniu misji, w następnej korzystamy z tych dwóch wysp które rozwijamy i nie ma potrzeby zaczynać wszystkiego od nowa. Dodatek dobry który zapewnił mi wiele godzin bonusowej zacnej rozgrywki.

8.0

2 maja 2023 - Recenzja Gry

The Witcher 3: Blood and Wine

Moja ocena 8.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 44:53Nie zaprzeczanie stęskniłem się Geraltem i tym światem. Mimo sielankowości jest od groma zadań mrocznych i niepokojących które dobrze oddają ciemniejszą stronę fachu łowcy potworów. Historia jest ok, ale to świetnie napisane i zdubbingowane postacie. Przodują tu Hanrietta, Syanna, Regis, Dettlaf a nawet Płotka. O Białym Wilku nawet nie wspomnę. Paradoksalnie pana Juliana z Toussaint prawie, albo w cale nie spotkamy.Pierwsze questy w Beauclair są jak dobry serial. Niestety już na szlaku przez mnogość znaczników klimat pęka. Zaczyna się nudne ganianie od znaku zapytania do znaku zapytania. Jest to oczywiście nie wina dodatku tylko głównych założeni gry, ale ja i tak preferowałem półotwarty świat z dwóch pierwszych części. Drugim zarzutem jest dość długie wczytywanie się gry.Carvo Bianco jest naprawdę piękne, i z początku kręciłem trochę nosem na białowłosego zarządcę majątku, ale po świetnym epilogu całkowicie go zaakceptowałem. Gameplay’owo głownie wykładamy kasę na jej remontowanie co daje nam osełkę, warsztat płatnerski ogród z roślinami oraz premie do statystyk po spaniu w łóżku. A właśnie. Greralt w dalszym ciągu nie kładzie się tylko siada i medytuje. . Zauważyłem przez to że naprawdę brakuje pokoju do wynajęcia w oberżach na noc, co w wielu grach fantasy podbijało mocno klimat bezpiecznej przystani.Dodatek jest bardzo dobry szczerze często sobie spacerowałem nie biegając, chcąc chłonąc niestety to ostatnia przygodę Geralta z Rivii.

8.0

8 kwietnia 2023 - Recenzja Gry

Dishonored 2

Moja ocena 8.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 24:15Naprawdę jestem pozytywnie zaskoczony. Trzon rozgrywki nie zmienił się wiele względem jedynki lecz środowisko jest piękniejsze, bogatsze w detale, z ładnymi postaciami i pejzażami, a jednocześnie mrocznie klimatyczne. Świat wydaje się prawdziwy. Można naprawdę wczuć się w postać ( mimo że grałem Emili ) Dodatkowo serce oprócz wykrywania amuletów ma swoją osobowość oraz możliwość zaglądania w dusze wszystkich postaci ( a w 98 % są to mroczne dusze ) Poza tym główna postać ( miedzy innymi Carvo ) ma swój głos oraz przemyślenia – zdubbingowane po polsku. Choć niestety dźwięki w tej grze są strasznie chaotyczne ( raz za ciche drugim razem za głośne )Groźna Wręga to statek który jest nasza bazą wypadową i niezaprzeczalnie robi to co najmniej dobrze. Pub z jedynki w ogóle się do niej nie umywa. Szkoda iż z jego poziomu nie możemy wybrać bohatera który udaje się na misje. Na początku gry nasz wybór jest nieodwołalny. Krwiogzy mógłby być trudniejszymi przeciwnikami. ( tak by nie chciało się wchodzić do zainfekowanych pomieszczeń)Jak pisałem wyżej rozgrywka jest kalką z jedynki, ale za to oryginalność poziomów i misji jest co najmniej satysfakcjonująca. Podchodząc po ( w mym mniemaniu ) średniej jedynce nie oczekiwałem wiele i nie spodziewałem się jak bardzo dobra jest to kontynuacja. Szczerze ją polecam.

3.5

24 marca 2023 - Recenzja Gry

Darksiders II: Deathinitive Edition

Moja ocena 3.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 43:55Graficznie ładniejsza. Choć szału nie ma. Dobrze wygada główny bohater oraz elementy ekwipunku który przez całą grę przewinie się sporo odmian. Otoczenia mimo że bardziej otwarte to dalej jest nie żywą makietą.Sterowanie w końcu pod klawiaturę + pasek wyboru umiejętności który pauzuje grę. Aczkolwiek niewygodny jest wybór mapy, ekwipunku, umiejętności itd. pod jednym klawiszemSama animacja Śmierci jest świetnie zrobiona. Na początku po ograniu pierwszej części brakowało mi możliwości szybowania i podwójnego skoku, ale zwinność protagonisty w połączeniu z możliwością parkuru to rekompensuje. Niestety „narośl” po której możemy się wspiąć jest bardzo zabugowana i ciężko się po niej poruszać. Animacja otwierania drzwi też trwa dłużej. Jest to prawdopodobnie spowodowane półotwartym światem który z kolej dodaje sporo zadań pobocznych. Niestety około czterech z nich polega na znajdowaniu w całym świecie różnych typów znajdziek.Osobiście w grach RPG eksploracja lochów było najsłabszym dla mnie elementem, a tu praktycznie tak wygląda cała rozgrywka .Większość czasu polega na rozwiązywaniu zagadek środowiskowych i platformowych. Można by rzec iż walka jest tu dopełniaczem. Kiedy czasem wydawało mi się że może warto by podnieść lekko ocenę to pojawia się taki Labirynt Szafasza ( który umęczyłem ) albo Tygiel ( którego z kolei odpuściłem ponieważ by go całego odblokować musimy przejść grę około 1.5 raza – nawet ja nie jestem takim masochistą ) Gdy okazało się że Deathinitive Edition ma trzy DLC ( mniej więcej każde na 1.5 godziny ) to niemal łza mi z oka poleciała. No, ale cóż zagryzłem zęby i gnębiłem się dalej – przynajmniej tam nie było chmary znajdziek. Postać Śmierci ma mniej charakteru niż Wojna. Kosiarz próbuje udawać twardziela, ale przez budowę fabuły musi potulnie zgadzać się na rozwiązywanie wszystkich błahych problemów NPC’tów. Historia także bez wyrazu.Nie czuje tego świata i nie potrafię utożsamiać się z bohaterem. Dla mnie jest to zestaw kolejnych podziemi za którymi nie przepadam. Generalnie monotonna i bardzo słaba gra akcji. Dodatkowo łyżkę dziegciu dolewa fakt jednego slotu zapisu – który może ulec uszkodzeniu

3.0

4 marca 2023 - Recenzja Gry

Darksiders Warmastered Edition

Moja ocena 3.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 25:48Pierwsza myśl jaka mi przyszła do głowy jak zobaczyłem tą grę – to kocept graficzny żywcem skopiowany z kapitalnej strategii Warcraft III i może to mnie skusiło. Może też koncept świata przedstawionego jako apokalipsa i możliwość wcielenia się w tym zgiełku w jednego z jeźdźców apokalipsy. Ostatecznie jednak dawno się tak nie męczyłem. Sztywna, nudna i pompatyczna. Postacie są przerysowane, ale jednak sprawia to iż szybko zapadają w pamięć. Brzydkie poziomy, jakby z przed dekady. Nie nazwałbym się młodym graczem, ale korytarze z tak mdłym tłem już dawno mi zbrzydły. Rozgrywka z jednej strony to szybkie walenie w PPM i alt’a, a z drugim zdławienie akcji coraz to bardziej skomplikowanymi zagadkami. Czarny tron strasznie mnie znużył i zmęczył. Choć poziomy pomiędzy zamkiem nietoperzy, a więźniem podniosły lekko ocenę do góry. Głosy czasami nie zgrywają się z tym co widzę na ekranie. Dodatkowo sterownie jest pod pada. Na klawiaturze podczas walk z bossem odczuwałem katorgę. ( szczególnie z pierwszym )Może też cała otoczka sakralna mnie lekko odstręczała. Nie chce tu nikogo obrazić, ale moim subiektywnym zdanie ta gra jest bardzo słaba. Niestety w pakiecie dostałem także dwójkę wiec będę męczył się dalej ( choć jako optymista mam nadzieje że się pozytywnie zaskoczę )

6.5

20 lutego 2023 - Recenzja Gry

Dishonored: Definitive Edition

Moja ocena 6.5Głównym moim odniesieniem porównawczym jest oczywiści BioShock, ponieważ inspiracja jest aż nad to widoczna, ale daleko temu do plagiatu. Dishonored wybija się mechaniką sprawnego poruszania się ( wspinanie, teleportacja wślizgi, pływanie ) Przez co gameplay jest znacznie przyjemniejszy, choć mechanika skradania ( która jest zrobiona poprawnie ) troszkę wiąże nam ręce by poczuć się całkiem wolnym. Spoko patent patrzenia przez dziurkę od klucza – acz rozwinięta moc mrocznego wzroku szybko sprawia bezużyteczność tej mechaniki. Może nie jest tak satysfakcjonujące jak Hitman, ale trochę się o to ociera.Podczas rozgrywki przeszkadzało mi że bron dystansowa, granaty oraz czary są pod jednym klawiszem.Fabuła jest dość naiwna i do bólu przewidywalna . Poza tym niemy bohater i bardzo słabe postacie sprawą że nie wczułem się w ogóle w historie. Słynna maska Corvo tez nie ma żadnej historii. Czytanie dzienników i książek próbuje tworzyć klimat tego świata, ale czemu nie mamy odznaczenia przeczytanych już tekstów które się często powtarzają. Twarze ludzi są tez paskudne. Nie wiem co ale coś jest nie tak z tą gra w tej kwestii ( jakby tworzyła ją sztuczna inteligencja ;) -----------------------------------Dunwall City Trials jest tak jak w Bioshock’ach trybem pojedynczych wyzwań. Jest ich znacznie mniej lecz są bardziej zróżnicowane. Jednak po zdobyciu jednej gwiazdki nie chciało mi się ani maksować, ani robić trybu expert. ------------------------------------------------------------------------Co do przygód Daud’a to na plus iż bohater posiada swój głos co daje mu charakteru. I to właśnie jego przygody po miałkiej podstawowej wersji sprawiły że ten świat wzbudził moje zainteresowanie. Poza tym dodano moc przyciągania przedmiotów oraz ,mine ogłuszającą która unieszkodliwia ( nie zabijając ) grupę wrogów – czemu Carvo nie miał takiego gadżetu ? Zaskoczeniem dla mine było że po każdym obezwładnieniu zlatywali się przeciwnicy zza paru ścian. Później zauważyłem że w dodatkach mają poprawiony słuch i słyszą upadające ciał. -------------------------------------------------Nie grałem w wersje niezremasterowaną wiec na temat aspektu wizualnego się nie wypowiem. Ogólnie dla mnie przeciętna choć za sprawa Nożownika z Danwell pewnie wrócę do tej serii. Jednak teraz jestem zmęczony tego typu grami. Aczkolwiek muszę zrobić sobię na chwile przerwę.

6.5

6 lutego 2023 - Recenzja Gry

BioShock Infinite: Burial at Sea - Episode Two

Moja ocena 6.5 ------------------------------------------------------------------------------------ czas gry 07:03Nie ukrywałem że klaustrofobiczne Rapture nigdy mi się nie podobało. Choć na szczęście zwiedzamy też inne lokacje. Tym razem „wcielamy się w Elizabet”, i co najważniejsze dalej śledzimy utarczki słowne z Bookerem. Zauważalnie dziewczyna nie jest wojowniczką wiec znacznie łatwej jest się skradać. Dodatkowo jest w zasadzie pacyfistką wiec możemy wybrać tryb 1998 który uniemożliwia nam zabójstwa ( tylko ogłuszanie ) Czyni to iż BioShock staje się składanką co dla mnie na plus do klimatu. O wykrycie bardzo tu łatwo, na szczęście łatwo też uciec prześladowcą . Wyższe poziomy plazmidów znacznie ułatwia bycie cieniem praktycznie bez użycia soli/wigoru, No fabularnie naprawdę na początku jest mocno. Przede wszystkim wyjaśnię pobudki przebywania w podwodnym mieści Elizabeth choć później jest słabiej. Wpadamy w środek konfliktu miedzy Atlasem a Ryanem i w zasadzie mamy spory na niego wpływ. Choć zgrzyt fabularny też jest:Nie rozumiem też przywiązania Elizabeth do Sully przez co zakończenie przynajmniej dla mnie było rozczarowujące. Wiem że ta ocena jest trochę krzywdząca, ale dla mnie ten dodatek jest przeciętny.

4.5

2 lutego 2023 - Recenzja Gry

BioShock Infinite: Burial at Sea - Episode One

Moja ocena 4.5 ------------------------------------------------------------------------------------ czas gry 04:31Kolejna przygoda zgranej pary Bookera i Elizabeth w również znanym Rapture. Choć Elizabeth jako fame fatale nie przypadła mi do gustu jednak jest to uzasadnione fabularnie. Rapture także nie jest takie jakie pamiętamy ponieważ możemy je zwiedzić jeszcze przed powstaniem. I na wzór Kolumbii obserwujemy życie w podwodnym mieście poprzedzające zamieszki. Spoko też wypada propaganda Ryana. Prawie jak oglądałbym TVP . Wychwyciłem parę błędów. Jeszcze to że sprzedawca nie wychodzi do Elizabeth która odwraca jego uwagę mi strasznie nie przeszkadzało, ale otwieranie drzwi w nieskończoność zmuszające do wczytania zapisu jest już irytującym faktem. Z nowości mamy broń podgrzewacz która jest dość efektywna, ale dostajemy ją praktycznie na samym końcu. Mocna ostatnia scena lecz bez kontaktu bardzo ciężko się połapać co się właściwie stało.Dodatek jest tylko jedną częścią całości toteż ostatecznie dla mnie był słaby.

7.5

19 stycznia 2023 - Recenzja Gry

BioShock Infinite

Moja ocena 7.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 31:14Miałem dobre przeczucia do tego FPS’a i się nie pomyliłem.Ładna grafika – piękne miasto z pejzażami jak i za dnia tak i w nocy. Nieco podkoloryzowane, ale na pewno jest to lepsze niż te zamknięte klaustrofobiczne puszki z dwóch poprzednich części. Sporym przełomem jest także to że tak do połowy gry występują etapy gdzie zwiedzamy Kolumbie bez ciągłej wymiany ognia. Spotykamy mieszkańców obserwując ich codzienne rutyn jaki i obchodzenie świąt. Nie da się zaprzeczyć że głównym atutem Infinite jest postać Elizabeth. Świetny model, głos, animacja . Wraz z Booker’em tworzą zgraną narracje. A właśnie w końcu nie mamy niemowy tylko mężczyznę z charakterem po przejściach który ma swoje przemyślenia, obawy i osobiste demony. Fabularnie powiedzieć że jest ciekawa to jakby nic nie powiedzieć. Do połowy mamy niewinną opowieść o próbie „ratowania” dziewczyny przez typa z pod ciemnej gwiazdy. Jednak później zaczyna dziać się magia aż do finału którego szczegóły trzeba sobie poukładać. Co do rozgrywki:Możemy posiadać tylko dwa rodzaje broni co wymusza na nas ciągłą zmianę pukawek i dostosowywanie strategii. Z wigorami także tak jest ale je akurat można przełączać w locie w podręcznym menu.Zubożenie względem poprzednich części jest brak statystyk oraz brak biblioteki przeciwników i miejsc. Mimo że korzystanie z szyn jest satysfakcjonujące i efektywne bardzo łamie prawa fizyki. Booker potrafi skoczyć do szyn nawet jeśli są 5 m ponad nim, a i gdy z nich zeskakujemy nie ma ograniczeń - 10/15 m nic nam nie grozi. Gdy jednak skaczemy z daszku który ma wysokość 3 / 4 metry, nasze zdrowie już to odczuwa. Nieotwarte wyrwy przeszkadzają wizualne trochę w wymianie ognia Gra jest naprawdę dobra i dałbym pół oczka więcej jakby samo strzelanie było bardziej satysfakcjonujące.

4.0

7 stycznia 2023 - Recenzja Gry

BioShock 2 Remastered

Moja ocena 4.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 50:19Zaczynimy od tego iż nie jestem fanem tej serii. Przeszedłem w zamierzchłych czasach jedynkę i nie miałem chęci kontynuować tej serii. No ale Epik dał możliwość zagrania także w Infinite co mnie akurat trochę bardziej ciekawiło wiec pasowałby tez odhaczyć dwójkę. Nie było dla mnie zaskoczeniem że gra będzie bardzo słaba. Jedynkę przez oryginalny świat i dość zaskakującą fabułę jeszcze do dziś pamiętam, a w dwójce nic odkrywczego nie wprowadzili. Fabuła też dużo słabsza. Słuchanie dzienników może trochę buduje klimat ale ja preferuje bodowe świata poprzez różnorakie postacie i wykonywanie dla nich zadań. Tu oczywiście prawie wszyscy chcą nas zabić, a z nielicznymi postaciami niezależnymi „rozmawiamy” (wysłuchujemy) - przez radio. Toteż ten świat jakoś nie potrafił mi się kleić i nie mogłem w niego uwierzyć. Jest to też wersja zremasterowana, choć dla mnie dalej brzydka. Szczególnie przeciwnicy mają strasznie brzydkie tekstury. Gra oczywiście ma także plusy + czytelne mapy+szybko się wczytuje ( klimatyczna muzyka podczas oczekiwania ) Jest to ważne, ponieważ jeśli wyłączamy w menu komory witalne to po śmierci wywala nas do menu i musimy oglądać dwa ekrany ładowania.+ przeciwnicy maja różny ekwipunek niestety nie możemy wybrać tylko upragnionych przedmiotów lecz zabieramy wszystko. Na szczęście ciała nie znikają i mamy możliwość wrócić do nich później by uzupełnić zapasy. +możliwość przycelowania zwiększa celności ( choć sama ikona celownika jest tragiczna ) + przeprowadzanie badan daje bonusy ( jeśli jednak nie będziemy robić ich od razu może się okazać że już nie spotkamy podstawowych przeciwników w późniejszych etapach i bonusy przepadną no i obiektyw kamery przeszkadzał podczas eksploatacji )Nie przepadam za podbijaniem wyników w starciach z falami wrogów ale Próby Obrońcy ( nowość w wersji zremasterowanej) nawet mnie wciągnęły . Wymuszały wprowadzenie innych taktyk przez co byłem bardziej kreatywny w kampani. Co do Minerva’s Den to mini kampania wprowadza jeden nowy plazmid i jedną nowa broń. Zauważyłem że tylko w tym DLC czasami tekstury za późno się doczytują. Dwie i pół mapy to po porostu Bioshock. Co do fabuły to jest faktycznie mocna ale pod sam koniec. Na pewno lepiej wyszło by podstawce jakby historia z tego dodatku była odpowiednio rozwinięta jako podstawowa gra, a miałka fabuła pierwszego tatuśka dodana jako dlc. Tak jak pisałem wyżej, klaustrofobiczny BioShock 2 jest dla mnie tylko przystawką przed Infinite co do którego mam większe nadzieje.

7.0

19 grudnia 2022 - Recenzja Gry

Total War: Warhammer

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 132:35Z podobnym tytułem miałem do czynienia x lat temu, a mianowicie Heroes III. Mapy, przepraszam mapa jest względem tego staruszka dość uboższa. Miasta paragrafowe, a nie wizualne. Przynajmniej jest sporo opisów budynków, jednostek, technologii i umiejętności. Jednak żeby poczuć ten klimat trzeba wertować tą mini encyklopedie świata gry. Nie stykałem się wcześniej z tym uniwersum, ale nie zaprzeczalnie jest dość ciekawe. Gdy ma pod dyspozycje jedną/dwie prowincje jest dość klimatycznie. Niestety gdy nasze włości się rozrastają każda nowa miejscówka staje się zbiorem cyfr wyrażających korzyści. Samouczek jest dość ubogi jak na taką skomplikowaną strategie.Nie pamiętam innej gry która by miała częściowy dubbing. To znaczy polskim głosem mówi doradca, a reszta jednostek już po angielsku. Choć po namyśle nie chciałbym wiedzieć jakie potworki dialogowe by wychodziły po dubbingu zielonoskórnych. Odczuwalne różnice miedzy frakcjami, nie tylko miejsc startowych. Bardzo fajnie wyglądają olbrzymie bitwy, oraz oblężenia. Choć przez ich czas trwania oraz u mnie dość długie wczytywanie, wolałem gromadzić parę arami (fajna opcja) i jak tylko była przewaga to brałem automatyczne rozstrzygniecie ( super opcja ) Nie fajnie iż podczas bitwy nie można wczytać zapisu. Jedyna opcja to poddanie się, a ja nie lubię się poddawać. Irytująca jest też pogoń za niedobitkami armii na mapie świata.Podczas inwazji Chaosu powstają nieoczekiwanie sojusze. Szybko okazuje się że niedawni wrogowi są w stanie stworzyć sojusz obronny do walki z Armagedonem. Podczas kapani Bretoni wybrałem jako Błędnej wojny – Chaos. Wyczerpująca podróż armii przez zniszczone ziemie w samo serce ziem Chaosu niemal jak podróż Hobbitów do Mordoru. Klimat psuł fakt że Archont z którym odpalałem zadanie u celu w tym samym czasie plądrował Stary Świat i na czas bitwy przeniósł kilkanaście tur drogi z góry ustawioną armią na me spotkanie.Szkoda że po całej kampanii nie mamy żadnej epickiej cutsceny ( jak w wstępie ) tylko wyskakują statystki z każdej tury.Dobra strategia. Tak naprawdę algorytm robi niezłe scenariusze. Po pięciu kampaniach nie czułem znużenia. Choć myślałem o dokupieniu paru kampanii to ostatecznie odpuściłem, no bo ile można grać w jedną grę.

7.5

26 października 2022 - Recenzja Gry

XCOM 2

Moja ocena 7.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 84:08Jest to moje pierwsze spotkanie z tą serią i od razu miałem skojarzenie z Wings of Liberty. Mowa tu oczywiście o naszym statku do którego poprzez ciągłe zaszczucie wracamy z ulgą i naprawdę traktujemy jak bezpieczną przystań. Zresztą ta gra bierze wiele także z serii Mass Effect.Żołnierze których rekrutujemy są generowani proceduralnie, ale nic nie stoi na przeszkodzie byśmy ich całkowicie modyfikowali. Sam często zmieniałem biografie po misjach by jakoś nadąć im cech charakteru. Dzięki później wybudowanej Komnacie Cienia możemy podejrzeć z jakimi oponentami będziemy mieli do czynienia. To też należy się przygotować na ich kontrę specyficznym wyposażeniem ( którego musimy najpierw wymyślić na podstawie zebranych danych, mieć odpowiednie komponenty i poczekać parę dni zanim wolni technicy go stworzą – o ile ich oczywiście zrekrutowaliśmy/ uratowaliśmy ) Gra jest dość złożona, ale intuicyjna. Poruszanie się po globie Avengerm jest zbyt czułe przez co traciłem czasami parę godzin. Moim zdaniem jednym z najważniejszych zasobów jest tu czas, choć poziom projektu AVATAR na poziomie trudności weteran nie jest specjalnie trudne kontrolować. W kilku rodzajach misji także mamy ograniczą ilość tur co akurat nie przypadło mi do gustu, choć w pewnym sensie sprawia że się nie opierdalamy. Osobiście nie natrafiłem na żadną którą po kilkunastu wczytaniach z pojedynczymi bądź zerowymi stratami bym nie zrobił. Nie licząc misji z porwaniem lub unieszkodliwieniem VIP’a który respown’ował sie poza mapą i nie dało się tego ukończyć sukcesem. ( na zagranicznych stornach doczytałem iż jest to problem występuje tylko w Epicu ) Szkoda iż nie ma opcji powtórz misje – możemy wczytać lub ostatecznie dąć wyrżnąć cała swoją ekipę by taka opcja się pojawiła.Z mniejszych plusów zniszczenie otoczenia ma spory wpływ na walkę.Gra jest dobra i naprawdę godna polecenia. Gdybym miał ją na Steamie to pewnie kupiłbym dodatki, ale w Epicu mam dość ciągłych problemów z potrójną synchronizacją przez co uruchomienie produkcji trwa latami.

5.0

22 września 2022 - Recenzja Gry

Cities: Skylines

Moja ocena 5.0 Na początku dość wciągało. Mimo że ze wzrostem populacji dostajemy coraz to nowe opcje to wszystko jest intuicyjne. Nie zauważyłem tez żadnych problemów z płynnością wynikających ze wzrostem obiektów na mapie. Wyznaczamy trzy strefy: mieszkalną, usługową i przemysłową. Modele budynków są losowe wiec nie ma efektu klonów i wygląda to dość realistycznie. Bardzo ładne noce, choć czasami z precyzyjnym budowaniem trzeba poczekać do rana. Szkoda że podczas wczytywania się naszego miasta nie wyświetlają się różne ujęcia z aktualnej metropolii.Niestety czym dalej w las, czyli około 50 000 populacji gra zaczyna być nudna. Pozostaje nam walczyć z korkami co przy mojej kreatywność powoduje powstawanie niezłych potworków. Ronda przyszykowane przez twórców są za duże, choć można samemu coś tworzyć. W zasadzie to wydaje mi się że coś jest skopane z algorytmem ruchu drogowegoMożna też odblokowywać specjalne budynki które wymogą od nas konkretnych działań. To także szybko nudzi. Standardowy motyw muzyczny faktycznie jest powiedzmy denny, ale w mojej wersji mogłem przełączyć na „Gold Fm” Niby parę piosenek w pętli ze spikerem i nie w 100 % odpowiadającej klimatowi, ale mnie się przyjemnie słuchało.Szczerzę jestem fanem serii Tropico, a tam nie pamiętam znużenia. W Cities Skylines po postu brak mi jakiegoś bodźca co by dłużej trzymał przy ekranie, toteż ostatecznie dla mnie jest słaba.

5.5

9 września 2022 - Recenzja Gry

The Vanishing of Ethan Carter

Moja ocena 5.5 ------------------------------------------------------------------------------------ czas gry 3:36 Gra ma bardzo ładne pejzaże i mimo że wiemy iż nie uświadczymy walki to na otwartych terenach jak, w lasach i kopalniach czuć niepokój. Szkoda też że nie spotkamy żadnej żywej osoby co potęguje jeszcze bardziej grożę tego miejsca.Polski dubbing daje radę, a przede wszystkim narrator. Szkoda że jest go tak mało. Na początku można poczuć pewne zdezorientowanie z powodu braku jakiegokolwiek interfejsu i ekwipunku. Tak jak gra nas informuje na początku że jest to podróż bez przewodnika to też nie całkiem wiemy o co w niej chodzi. Są to także wady i zalety większości książek gdzie o podstawowych informacjach dowiadujemy się czasem nawet w środku powieści. Dość oryginalny twist fabularny na samym końcu.Jednak ta produkcja jest bardzo krótka, nie nakreśla głębiej postaci i jest na jednorazowe przejście. Więc przy masie innych przygodówek które ukończyłem i czasami chce wrócić, ta jest tylko przeciętna.

3.0

7 września 2022 - Recenzja Gry

Wolfenstein: The New Order

Moja ocena 3.0Ciekawy koncept alternatywnej historii wygranej przez Niemców oraz steampukowy klimat na plus. Choć sama fabuła wciąga jak bierki … znaczy prawie. Wydaje mi się iż jest przesadnie brutalnie ( naziści jak Harkonnenowie - kto się kim inspirował ? )Pierwsze co mi rzuca się w oczy to strasznie brzydkie twarze postaci. Sam Blazkowicz wygląda jak urodzony Niemiec, choć do pozostałych postaci z ruchu oporu nie mogę się doczepić.Z klimatycznych akcentów to przeróbki hitów z tamtych lat na niemiecką wersje robią robotę.Samo strzelanie , nie licząc walki z robotami nawet przyjemne, ale mnie cieszyło tylko chorwackie więzienie i baza rebeliantów. Poza tym w tejże kryjówce na jednym z łóżek uruchamiamy „koszmar” który polega na grze w pierwszego Wolfenstein’a ( ale ja miałem zawroty głowy w tym labiryncie gdy grałem dawno temu jako dziecko )Wciągnęło mnie wyzwania polegające na rozwianiu umiejętności.Gra zajmuje bardzo dużo miejsca na dysku jak na produkcje bez otwartego świata, ale jest stabilna. Choć straszy przed wyczytaniem zamrożeniem ekranu. Drażniło mnie także że cios nożem jest pod tym samym klawiszem co rzut. ( często szukałem tej broni w rozbitych skrzyniach )Epic czasami sprawia że wracam to tego gatunku po czym zdaje sobie sprawę że korytarzowe FPS w starym stylu nie są dla mnie. Toteż SUBIEKTYNIE według mojej opinii bardzo słaba gra.

6.5

26 sierpnia 2022 - Recenzja Gry

Max Payne 2: The Fall Of Max Payne

Moja ocena 6.5Dwadzieścia lat temu chyba zacząłem grać w tą kopię brata i dość szybko się odbiłem od niej. Nie pamiętam z jakiego powodu. Może animacja skoku i występowanie fragmentów platformowych na parapetach które wyglądały dość sztucznie względem jedynki. Nieważne. Teraz po ograniu trójki wróciłem do Upadku Maxa Payne’a. Historia nie tak mroczna i psychodeliczna jak jedyna, ani miałka jak trójka. Oczywiście produkcja stoi strzelaniem której jest ok, choć wydaje mi się że przeciwnicy mają jakby mniejsze głowy (?) Dźwięki zwykłego pistoletu to jakieś bzyczenie muchy. Szkoda że wrogowie wykrywają nas nawet jak stoją do nas plecami, wiec o skradaniu nie ma co myśleć. ( podczas zatwierdzania zapisu klikniecie myszki od razu sprawia że oddajemy strzał wiec alarmujemy tym pobliskich przeciwników). Problemem wszystkich tych produkcji jest iż czasami postać sterowana zasłania swoim ciałem celownik. Białe dialogi też czasami zlewają się z jasnym podłożem.Bardzo przypadła mi historia kryminalna romansu. Cieszyło mnie także zwiedzanie posterunku i słuchanie kolegów po fachu, oglądanie telewizji itp. Narracja Max’a jak zawsze na poziomie, choć wydaje mi się że tu zbyt filozofuje. Na spory plus możliwość sterowanie Moną. Mimo że nie różni się chyba niczym od Maksa to przynajmniej cieszy oczy.Niedawno przeszedłem trojkę i w końcu po dwóch dekadach ukończyłem The Fall of Max Payne i powiem szczerze dla mnie faworyt ( człowiek z wiekiem zmienia upodobania )Nie zmienia to faktu że jest grą bardzo krótką i jak pozostałe przygody Maksymiliana przeciętną.