czorny50

Moja ocena 6.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 27:18

Na początku trudno się dopatrzyć różnych rzeczy przez tą pikseloze. Z czasem jednak człowiek z każdym nowym dniem widzi coraz więcej, poznaje lokalnych ludzi, zżywa się z mieszkańcami dzielnicy. Dwadzieścia jeden dni to dużo, ale nie trwają one długo, a oprócz wypisywania mandatów sporo się dzieje na ulicach. Nudzić się nie sposób.

Nie ma normalnego zapisu, jednak można powtarzać dzień. Za pierwszym razem suche żarty są nawet ok, ale w czasie powtórzenia człowiek chce je tylko pominąć. Choć każdą odprawa przed wymarszem na rewir czyta się z przyjemnością.

Spodziewałem się lepszego soundtrack’u.

Może się nie znam na alimentach, ale dla mnie jest dziwne iż komendant grozi zwolnieniem jeśli nie będzie nas stać na ich spłacenie.

Grę przeszedłem prawie dwa razy i odkryłem pięć zakończeń. Pierwsze już w dniu dziewiątym, ale każde jest jakieś niejakie. Zdaje sobie sprawę że nie odkryłem wszystkich. Powtarzanie tych samych etapów i ciągłe przeklikiwanie dialogów, nie sprawia już takiej samej frajdy jak na przykład Beholder toteż dla mnie ta produkcja to jednak średniak.

chujciwdupe - > chyba że grasz na najwyższym poziomie trudności. Wtedy wykorzystujesz każdą pukawkę do której została ci jakakolwiek amunicja.

Moja ocena 8.0

W Life i Strange grałem dokładnie 8 lat temu i w komentarzu pod nim napisałem że postacie zapadają w pamięć. Nie pamiętam już nikogo prócz głównych bohaterek ( i może Kate i Nathan ).I w sumie to na plus bo podchodziłem do tego na świeżo i nie oceniałem pośrednich postaci od razu.
Pamiętam za to że postać Chloe osobiście strasznie mnie irytowała. Teraz jednak z czystym sumienie identyfikuje się bardziej z buntowniczką niż z Max. Może zmiana perspektywy, może zmiana wrażliwości.

Nostalgia dawnych czasów - pokoju Chloe, szkoła, krótka sesja planszowej gry RPG, dziennik Price i oczywiście soundtrack.

Jeden epizod to jeden dzień. Czas posuwamy fabułą, ale dzięki przychodzącym SMS’om wiemy jaką mamy godzinę.

Może to kryzys wieku średniego, ale strasznie potrzebowałem takich poruszenia i takiego powrotu do nostalgicznego wieku młodzieżowego. Opcjonalnym powodem jest pół roku nie grania w grę która miała szerzej zakreśloną fabułę.

Z minusów fakt iż podczas kontroli nad bohaterką tak naprawdę liżemy ściany w poszukiwaniu interakcji bądź komentarza. Nie ma już niewidzialnych ścian, lecz jak próbujemy pójść gdzie nie możemy Chloe zatrzymuje się i wkłada nudny komentarz. Ocena oczywiście nie wynika z złożoności rozgrywki lecz z fabuły i olbrzymiej dawki emocji. Gamaplay jest bezstresowy ale wydarzenia „na który mamy wpływ” naprawdę dają rade.

Przypuszczałem iż bonusowy epizod będzie nudny i się nie pomyliłem. Lecz zakończenie daje „ostro po mordzie” Paradoksalnie całkiem na odwrót ja trzy epizody z Amber. Tu droga była świetna, a zakończenie słabe. I właśnie za ten finał pół oczka w dół.

Dla mnie bardzo dobra produkcja. Zdaje sobie sprawę że głownie gra na emocjach, lecz robi to świetnie. Miałem w planach zakończyć Life is Strange na drugiej części. Teraz wiem że w swoim czasie ogram wszystkie gry z tej serii.

Moja ocena 7.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 128:42

W podstawowa wersje grałem dwa i pół roku temu dzięki darmówce od Epika. Teraz wróciłem z wersją kompletną od Steam’a. Wiec to już wiele znaczy, iż chciało mi się wrócić do nie krótkiego tytułu po latach gdy kupka wstydu piętrzy się już bardzo wysoko.

W samej grze na początku człowiek nie wie w co ręce pierwsze włożyć.

Dzięki tajnym operacją można jeszcze łatwiej kontrolować poziom projektu AVATAR

W wersji kompletnej dochodzi kilka nowych mechanik wali.

- Hordy zombi – jeden kill w głowę daje nam kolejny strzał turze

- Wybrańcy – silni przeciwnicy z unikalnymi zdolnościami potrafiących ogłuszyć drużynę uprowadzić członków oraz najgorszym wypadku po zdobyciu pełnej wiedzy o nas – zaatakować Avengera

- Władcy obcych – obcy z dużą ilością zdrowia mogący po każdym naszym ruch wykonać swój.

Poza tym odblokowujemy cztery nowe klasy żołnierzy, unikalne bronie oraz okropne wizualnie pancerze.

Spora ilość nowych elementów kosmetycznych.

W szkole taktyk możemy rozgrywać pojedyncze mapy jaki i długie kampanie ( 28 misji ). Jednak jeśli występuje tu jakaś fabuła jest tylko pretekstem do kolejnych misji – ich ukończenie dodaje nam unikalny sprzęt do kampanii.

Mimo niektórych słabszych elementów dodanych w DLC to naprawdę dobry kawałek kodu. Powiem szczerze że mam ochotę tez sprawdzić Chimera Squad, choć dobrych opinii o nim nie słyszałem. Na pewno też będę pilnie wyczekiwał nowych informacji o STAR WARS Zero Company

Opinia do DLC – Pakiet taktycznego dziedzictwa
Moja ocena 5.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 51:54

Dodatek do dodatku – pierwszy raz się spotkałem.

Nowość to trzy tryby wyzwań . O wyzwaniach lokalnych nie warto wspominać. W archiwum wyzwań sterujemy drużyną składającą się z obcych ( ewentualnie renegatów ). Jednak dodatek stoi przede wszystkim Operacjami dziedzictwa. Są to cztery kampanie po siedem misji w którym Bratford i Lily Shan, opowiada o wydarzeniach dziejących się pomiędzy pierwszą, a druga częścią. Wiec tak – 28 misji to dość dużo roboty na wymuszonym Ironman.

Nie uświadczymy tu panelu strategicznego . Po każdej misji wybieramy jeden z dwóch możliwości doposażenia żołnierzy, wiec możemy skupić się na taktyce, a jest ona satysfakcjonująca. Gra decyduje o rozwoju postaci wmuszając na graczu adaptacje nowych strategii których w normalnej grze byśmy nie zastosowali. Niestety nasi wojacy nie mają żadnych opisów ( brak pochodzenia i biografii ) Szkoda bo poprzez tą przeprawę aż chce człowiek się z nim i jakoś zżyć.

Wielki zawód fabułą. Niestety jest tylko pretekstem to kolejnych wypraw. Niemal trzydzieści misji już w połowie zaczyna męczyć.

Słaby, ale i tak lepsze niż Podarunek Shen i Łowy Obcych.

Opinia do DLC – Łowcy Obcych

Moja ocena 3.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 10:30

Analogicznie do Ostatniego daru od Shan, tym razem na jedną krótką misje dostajemy do zespołu John’a Bratford’a ( Łowce ) . DLC zawiera też trzy bronie - Pistolet, Topory ( bron biała ) Harpun ( karabin ). W porównaniu do pukawek Wybrańców raczej mało użyteczne. Zbroje pozyskane z trzech królów wyglądają groteskowo i psują imersje.

Wprowadzenie trzech silnych kosmitów z sporą ilością zdrowia daje trochę świeżości w rozgrywce zwłaszcza iż mogą wykonywać ruch po każdej naszej turze. Trzeba kombinować, ale przede wszystkim zanim zabierzemy się za pierwszą misje pasowałoby mieć sześcioosobowy skład i broń laserową.

I tu jest największy mój ból. DLC zaczyna się kilkudniowym skanowaniem. Wiele porad w Internecie wskazywało by dobrze się do tego przygotować wiec bardzo opóźniałem. Ostatecznie pierwsze skanowanie dotyczyło wyżej wspomnianych broni, a dopiero później miało wyskoczyć gniazdo obcych. No właśnie. Okazało się iź samo gniazdo na tak późnym etapie nie wchodzi i musiałem wywoływać go konsolą. Z@jebisty - dodatek w którego nie można odpalić.

Odnaleźć zaginionego naukowca oraz odkryć jego motywy też nie było przewidziane w toku tego dodatku.

Naprawdę zastanawiałem się dłuższa chwile który z tych dwóch dodatków jest bardziej słabszy. Ostatecznie gameplay’owo lepiej polowało mi się na obcych, niż rozwijało SPARK’i

Opinia do DLC – Ostatni podarunek od Shen

Moja ocena 3.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 37:36

DLC dodaje jedną trzypoziomową misje, oraz nakaz uczestnictwa w niej Lily Shen. Niezaprzeczalnie ładnie prezentuje się jej model jako żołnierza XCOM, jednak jest to tylko jedna misja. Fabularnie nic oryginalnego - zbuntowana sztuczna inteligencja.

Główną nagroda jest nowy typ żołnierza. a mianowicie robot ( SPARK ) Jednego dostaniemy po misji, a kolejne można tworzyć dość drogo na poligonie. SPARK najbliżej do żołnierza w pancerzu wspomaganym. Może od razu nosić ciężką broń. Nigdy się nie meczy, a i można wysyłać go uszkodzonego na misje. Daje nam to dość sporą przewagę jeszcze przed połową gry.

I to jest w zasadzie wszystko. Dodatek nie oferuje niczego innego, a i możliwość modyfikacji wyglądu maszyny są też ubogie. Dla mnie bardzo słabe DLC z powodu tej ubogiej zawartości.

Moja ocena 7.0

Diametralnie to może nie zmienia podstawowego XCOM,a, ale i tak jest dobrze. W zależności od rejonu wpadamy na jednego z trzech wybrańców który pojawia nie w losowych momentach niektórych misji. Zazwyczaj gdy zostajemy wykryci. Potrafią nam zepsuć szyki, jednak na każdego jest jakaś metoda. Mamy także trzy moim zdanie trochę za silne nowe klasy żołnierzy oraz niezłe bonusy związane i ich frakcjami. Te z kolei wybieramy pod koniec miesiąca z puli zdobytych w czasie „tajnych operacji”

Najciekawsza moim zdaniem jest jednak misje na terenie hordy „zombi”. Jak nazwa wskazuje jest ich sporo, ale za każdy śmiertelny strzał w głowę dostajemy dodatkową turę. Umarlaki atakują również ADVENT wiec jest pole do ciekawych strategii.

Wydaje mi się iż zmęczenie nie występowało w podstawce wiec tutaj sprawia iż częściej musimy tasować naszym zespołem

Bardzo fajnie wyglądają też scenki z narad naszych oponentów. Choć po zlikwidowaniu pierwszego wybrańca jest juz ostatnia, a każdy kolejny atak na pozostałe twierdze wygląda niemal tak samo.

Bardzo liczyłem też na mechanikę więzi żołnierzy. Jednak występuje to tylko miedzy parami – dają jednak przy większej więzi niezłe profity.

Na początku kampanii jest tyle potencjalnych rzeczy za które można się zabrać iż ja czułem się lekko przytłoczony, jednak z rozwojem technologii oraz wywiadu na temat oponentów z czasem wróciło wszystko pod kontrole. Ogólnie dobry dodatek. Choć spodziewałem się większej innowacji to i tak dziękuje za pretekst by wrócić do XCOM’u.

Moja ocena 6.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 98:30

Gra jest naprawdę rozbudowana. Mnogość i jednoczesna różnorodność dinozaurów robi wrażenie. Crafting to także olbrzymia tablica. Sporo oryginalnych mechanik. Niestety brak samouczka. Naprawdę czasem trzeba się wspomóc internatem by wszystkie rozczaić

Walka jest dość chaotyczna, tym bardziej jak w walce bierze duża ilość dino. Sztuczna inteligencja jaszczurów jest dość głupia. Czasami podróż przez puszcze z ekipą bywa mordęgą. To się ktoś zablokuje, trzeba wrócić i szukać. Czasami dino spocznie trochę w wodzie to go piranie do kostki obiorą. Łatwo dostać zabójczego kill'a. Nie jest to ani satysfakcjonuje ani przyjemne.

Co prawda gdy zginiemy, a nasz ekwipunek leży z truchłami naszych pupili w dość niebezpiecznym miejscu to dość łatwo i szybko z podręcznych zasobów stworzyć sobie podstawowe wyposażenie. Diflozaury i Raptory dość szybko też się oswaja.

Widoki są naprawdę ładne, ale tekstury np takich skał które możemy zcraftować doczytują się znacznie za późno. No i noce. One z kolei są strasznie czarne i praktycznie bez kombinowania z gammą nie jesteśmy w stanie poruszać się po tym świecie. ( nie da się przewinąć cyklu dnia na przykład poprzez sen )

Fabuła byłaby lepsza i klimatyczniejsza gdyby pasowała do niej rozgrywka. Mógłbym nazwać ją jako epicką, ale to tylko ukryte notatki w formie znajdziek. Lore świata jest strasznie zakręcone, a sposób jaki je odkrywamy wcale nie sprawia że chcemy go poznawać.

Co do multi nie udało mi się z nikim połączyć mimo że nieoficjalne serwery istnieją. Fakt iż twórcy porzucili wsparcie tego tytułu jednocześnie wymuszając na użytkownikach zakup remastera też nie jest na plus.

Naprawdę ciężko mi ocenić tą grę. Z jednej strony trudno się od niej oderwać, ale z drugiej jest na tyle chaotyczne że nie chce się do niej wracać. A myśl że mapa The Island jest tylko jedno z wielu sprawia całkiem opadniecie z sił i pełne zrezygnowanie. To co się pobawiłem to moje, ale prawie na pewno nigdy nie wrócą do tego tytułu. W porównaniu do takiego The Long Dark gdzie spędziłem setki godzin wydaje się trochę kiczowata. Może po kilkudziesięciu godzinach się jeszcze nie wkręciłem, ale jakby patetycznie to nie zabrzmiało, ta gra dla mnie nie ma tej przysłowiowej duszy. Jakbym nie miał w co pograć to pewnie zagłębiałbym się znaczniej w ten tytuł – ale mam. Toteż oceniam ją przeciętnie.

Kub0304 -> jeśli uważasz że finał The Following jest stresujący to sprawdź sobie dodatek The Bazak Horde.

Podróż do tamy wydaje się spokojnym spacerkiem z po parku w porównaniu z poziomami na stadionie.

Moja ocena 3.5 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 53:56

Niezaprzeczalnie fajnie wygląda (podstawowy) przekrój samochodu, choć skakanie pomiędzy podzespołami nie zawsze jest wygodne. Sam samouczek jest strasznie biedny i nie nauczyłem się z niego żadnej mechaniki. Wszystko w praniu poprzez próby i błędy.

Jedyna interakcja z NPC to misje fabularne – czyli nakreślona lekko historia właścicieli uszkodzonych pojazdów którzy czasami do nas wracają. Jednak 42 misje to za dużo. Po 15 wkrada się monotonia. Dodatkowo wymagają grindu poziomu by dostać zlecenie.

Poza tym strasznie odczuwalny jest pusty świat, jesteśmy w nim sami, jak i na torach testowych jak i wyścigowych nie spotkamy nikogo. Gra nie posiada żadnego modelu człowieka.

Drzewko umiejętności sprawia że czuć jakiś rozwój, jednak nie rozumiem iż nowy sprzęt kupujemy za punkty umiejętności, a nie gotówkę.

Radio posiada dziewięć stacji które w większości sprawdzają się przy kręceniu śrub, jednak ja po 25 godzinach włóczyłem już swoją muzykę

Błędy praktycznie nie napotkałem, choć raz zdarzyło mi się wywalenie do pulpitu po zmianie stacji muzycznej i od tego momentu regularnie robię kopie zapisu ( istnieje jedno miejsce nadpisujące się w profilu )

Gra posiada sporą dawkę edukacyjną, choć odradziłbym się na niej uczyć naprawy pojazdu. Osobiście zacząłem się nużyć już po 1/3 i reszta była już tylko grindem by skończyć wszystkie misje fabularne. Wśród ogranych przez mnie symulatorów wypada ostatecznie bardzo słabo.

Moja ocena 5.5 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 02:38

Bardzo ładne podręczne drzewo genealogiczne, które z wspomnienia na wspomnienie uzupełniane jest portrecikami członków rodziny. Sporym zaskoczeniem jest fakt iż każda mini historia jest trochę w innym stylu artystycznym i gameplay’owym.

Same dłonie i tułów bohaterów którymi sterujemy jest zrobiony ze smakiem, lecz wszystkie postacie spotkane mają straszne modele niszcząc immersje.

Tempo jest dość powolne, w szczególności to drażni z samego początku, jednak potem gdy zaczynamy zwiedzać pojedyncze pokoje przestaje to przeszkadzać. Nie ma też możliwości zrobienia zapisu w czasie eksploatacji.

Lepsze niż Ethan Carter, ale dalej tylko średniak. Być może powodem była zbyt krótka więź z Finchami, a może jestem już po prostu startym nieczułym dziadem. Nie że historia mnie w finale nie poruszyła, ale znacznie bardziej preferuje dobrą książkę niż symulator spacerowicza.

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 04:59

Świetny pomysł umieszczenia Jenson’a w wiezieniu dla ulepszonych. Dla wytrwałych można odmówić wzięcia specjalnego narkotyku i cały dodatek przejść bez ulepszeń ( włącznie z brakiem możliwości ogłuszenia ) Występuje możliwość przebrać się, a i ubranie także zmienia się w przerywnikach, a nie tylko w gameplay’u.

Niby trzon rozgrywki pozostaje jak w podstawce, jednak jest trochę oryginalności. Przypomina mi się gra z Riddick’a ucieczka z Bucher Bay.

Ważne postacie zapadają w pamięć, a fabuła faktycznie jak z kina szpiegowskiego z niezłymi zwrotami akcji.

Widok Arizony z góry robi wrażenie i daje poczucie świeżości względem industrialnej otoczki tego uniwersum.

Naprawdę dobre DLC i najciekawsze do Deus’ów . Szkoda że jest tak krótkie i jest to na ten moment ostatnia przygoda Adama.

Moja ocena 3.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 03:53

DLC dzieje się podczas głównego wątku mniej więcej po użyciu maszyny NSN, a następną wyprawą w teren. Jednak tutaj nie mamy tak jak w zagubionym ogniwie do danego questa lecz z poziomu menu uruchamiamy nową przygodę. To też mamy około 13 proxy do wydania od nowa.

Cieszyłem się na powrót Pichtchard jednak drażni mnie bardziej niż w wcześniejszej części. Jedynie riposty Adama sprawiały lekki uśmiech w kąciku ust.

Dostajemy malutką klimatyczną dzielnicę z barem, hotelem, kawiarnią oraz głównym bohaterem czyli
Ostrzem Palisade. I powiem szczerze że więcej trudności sprawił mi infiltracja w bank z podstawowej wersji. Mamy tutaj sporo hakowania to zaczyna w pewnym momencie nużyć, a i trafi się nielubiany przeze mnie tryb breach.

Troszeczkę lepsze niż zagubione ogniwo, ale i tak bardzo słaby dodatek. Niby dostajemy jeszcze troszeczke Deus ex'a ale króciutki z średnią fabułą.

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 87:27

Pierwsza rzecz na którą zwróciłem uwagę to dość długie pierwsze ładowanie się gry. U mnie ponad minutę. Na szczęście następne loading’i mieściły w 20 sekundach. Prawdopodobnie jest to cena grafiki, a ona robi wrażenie. Przerywniki filmowe, a w nich gestykulacja i mimika postaci na kinowym poziomie.

Niezaprzeczalnie gra jest skromniejsza niż Bunt Ludzkości jednak świat przedstawiony jest dużo bardziej bogaty w detale i bardziej klimatyczny. Także znacznie lepsze są poziomy ( mapy )

Jest parę nowych gadżetów lecz sam Tajfun stał się jakiś taki mało efektywny. Także hakowanie jest mniej czytelne i sprawiające znaczenie mniej frajdy.

Fabuła intrygująca z ciekawymi postaciami często o filozoficznym charakterze. Jest ona częścią jakiejś większej intrygi, ale zakończenie nie jest tak po prostu ucięciem historii lecz zamknięciem pewnego rozdziału. Ponowne przejście na najwyższym poziomie bez zbieractwa zajęło mi lekko ponad 17 godzin.

Głównym moim zarzutem jest pakiet Breach. Co to w ogóle jest ? Duża liczba labiryntów na czas z nieczytelnymi mapami i ogólnym oczopląsem. Deus Ex chciał mieć chyba swój poziom wyzwań punktowych tak jak np. Bioshock i Dying Light. Ostatecznie wyszło to najsłabiej. Dodatkowo zachęca by wydać prawdziwe pieniądze. Na szczęście ten tryb nie jest wymagany do zwykłej gry, lecz gdyby było inaczej ocena sporo by spadła. Trochę się z nim pomęczyłem by poznać histerie z Darknetu wykorzystując glich na olbrzymią paczkę energii. Z całego serca nie polecam się w niego bawić.

Dobra gra i moim skromnym zdaniem najlepszy Deus ex. Z chęcią poznałbym dalsze losy Adama Jensen’a, jednak od ośmiu lat nic w ty temacie nie słychać. Wiec raczej nie mam większej nadziej.

Moja ocena 7.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 147:54

Jest to pierwszy kontakt z tą serią i powiem szczerze że zrobił wrażenie. Od zatrzęsienia mechanik których trudno szukać w innych RPG’ach. Zabieranie ze sobą skrzyń oraz wybuchowych beczek, możliwość przesuwania tych przedmiotów do dezaktywacji pułapek, piramidy teleportacyjne, możliwość teleportowania się za zamknięte drzwi i wiele wiele innych (na pewno wszystkich nie poznałem ) Tutaj zamrażanie wody, podpalanie oleju nie jest tylko dodatkową ciekawostką, lecz mechaniką na której trzeba polegać w każdej bitwie.

Rzemiosło także ciekawe lecz nie jest skomplikowane. Na przykład łączymy gwoździe z dowolnymi butami i możemy spokojnie podróżować po lodowej krainie bez strachu o przewrócenie się postaci. Niestety plecak jest olbrzymi i trudno wypatrzyć tam ikonę rzeczy która nas interesuje.

Turowe bitwy są znacznie ciekawsze niż w XCOM2 i nie mogłem powiedzieć by męczyły bądź nużyły, ale są naprawdę czasożerne. Poważnie. Wieczorem zaczynam podróżować kanionem pilnowanym przez kilka grup goblinów do kopalni Luculli. Gdy do niej dotarłem pykła trzecia godzina i pasowało iść spać. ( żadne zadanie nawet nie drgnęło ). Dobrze iż można zapisywać w czasie tur. Paradoksalnie nie można zastopować podczas zwykłej eksploracji. Często boli lawirowanie drużyną miedzy pułapkami. Brak także zmian pory dnia. Jedynie po wpisach w dzienniku można dowiedzieć się który mamy dzień i godzinę.

Przyjemne motywy muzyczne – nie nudzą, a i potrafią wpaść w ucho. Do grafiki też nie mam zastrzeżeń. Ładne widoczki, a i zbroje nieźle wyglądają na bohaterach. Choć wydaje mi się że osoby robią wrażenie jakby były zrobione z plasteliny.

Jednak Divinity poległ na elementach które w szczególności interesują mnie w RPG'ach . Towarzyszy mamy tylko czworo, a co gorsze są źle napisani przez co ich los nie są interesujące. Fabuła zła nie jest, choć rozwija się powoli. To też przedstawienie strasznie jest rozwodniona i staje się nieciekawa. Świat i zadania często infantylne. Na przykład obok składania ofiar z ludzi, rzeź wioski, przekleństwa zbłąkanych dusz mamy postacie które wypowiadają się jak z animacji Disneya. Po prostu mi się to nie klei.

Bardzo mało bohaterów zapada w pamięć. Dwójka protagonistów których tworzymy możemy przez swe wybory zachowani ukształtować co z kolei wpływa na premie statystyk. Jest to nawet niezłe do odgrywania ról, ale jakoś nie potrafię sobie wyobrazić komfortowej gry z drugim graczem w taką produkcje.

Dobra gra, choć ocena siedem jest dość naciągana. Jednak nie mogę zrozumieć że tak oryginalny i ciekawe pomysły na rozgrywkę idą w parze z tak skopaną narracją. Na ten moment bardziej preferuje nowego Tormenta choć oceniłem podobnie. Aczkolwiek z pewnością za jakiś czas sprawdzę powszechnie uważaną za lepszą kontynuacje Divinity.

boy3 -> Regis jest świetnie napisana postacią i praktycznie głównym bohaterem tego DLC obok Deadlafa i Syanny . The Witcher bez Regisa to tak jak The Witcher bez Geralda.

CDPROJECT też wskrzesił Białego Wilka i wszyło to całej sadzie na dobre.

Moja ocena 3.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 32:20

Fabularnie nie jest źle, lecz słabiej niż w Borderlands 2. Jest tu geneza paru potworów spotykanych na Pandorze oraz wyjaśnię dlaczego Jack nosi maskę własnej twarzy. Główni bohaterowie mają w końcu charakter dzięki oddaniu im głosu. Nie są bardzo rozmowni, ale czasami prowadzą dyskusje z zleceniodawcami. Nie zrozumcie mnie źle bo naprawdę polubiłem postacie z tego uniwersum, ale gameplay jest denny i lecący po najniższej linii oporu. Rozczarowaniem jest również przymus powtarzanie mapy w czasie której musieliśmy jednak wyłączyć grę i wrócić do realnego życia. Chyba bolączka całej serii.

Nowość to potrzeba zdobywania tlenu, co jakoś specjalnie nie angażuje( Claptrap nie potrzebuje O2) oraz niska grawitacja która na początkowo irytuje lecz po odkryciu możliwości krótkiego szybowania zaczyna sprawiać przyjemność. Problem pojawia się jak przedmiot lub konsola jest ukryta wysoko nad nami, i mozolnie trzeba szukać sposobu jak wspiąć się wyżej. Lokacje na księżycu są wielki i nudne.

Soundtrack również jest mdły.

Przykro iż cała seria nie doczekała się spolszczenia mimo że jak na grę akcji, jest naprawdę przegadana.

Ostatecznie bardzo słaba gra, która mnie bardziej wymęczyła niż bawiła. Posiadam też Borderlands 3, ale musze sobie zrobić kilka lat przerwy od serii.

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 46:36

Zacznijmy od narzekania.

Bardzo brakowało mi statystyk naszych działań. Ilu przeciwników uśpiliśmy, a ilu uśmierciliśmy, czy nieostrożnie uruchomiliśmy alarm itd. Ponieważ informacje na ekranie czasami są zbyt małe i pojawiaj się za krótko wiec nie koniecznie jestem pewny co zrobiłem.

Mapa ma dość okropną topografie niszcząca imersje. Mamy wiele dróg do penetracji lokacji, ale poziomy skonstruowane są strasznie sztucznie. W ogóle czuć tu toporność wcześniejszych odsłon. W szczególności gdy przez całą grę staramy się być niewidoczni jako pacyfista, aż tu nagle musimy walczyć z bossami ( na szczęście jest system Tajfun ). Niszczy to perfekcjonizm skarania. Podczas drugiej wizyty w Chinach możemy opcjonalnie ocalić towarzysza, ale wiąże się to z potyczką na czas z grupą ponad dziesięciu przeciwników którzy już atakują. Jest możliwość zrobić to bez ofiar. To trudne, ale bardzo satysfakcjonujące i jeden z lepszych momentów tej produkcji.

Pierwszorzędny model głównego bohatera. Dobra historia z niezłymi postaciami. Bardzo fajny początek kiedy wracamy z L4 do pracy. Można było poczuć dużą imersje będąc w Sarif Industrial. Adam nie jest chłopakiem z nikąd. Jak i w pracy tak i na ulicach spotyka znajomych z którymi wiąże większą lub mniejszą przeszłość. I te zażyłości towarzyszą nam do końca gry.

Zdolności i gadżety które odblokowujemy są efektywne i potrafią umilić grę.

Podoba mi się ekwipunek w którym ważna role ogrywa ułożę przedmiotów by był w stanie się pomieści. Z kolei baterie które trzeba ciągle ładować batonami lub odczekiwać już irytowały.

Z piętnaście lat temu grałem w dwa pierwsze Deus’y. Być może to dla niektórych będzie profanacja, ale wtedy dla mnie były to bardzo słabe gry. Bunt Ludzkości za to jest dobry i bawiłem się nieźle.

Zanim sobie odpuściłem----------------------------------------------------------------------- czas gry 31:14

Nigdy wcześniej nie grałem w hack’and’slash, ale pod wpływem bardzo dobrych recenzji i pokrótce to iż jest za darmo, nie mając nic do stracenia postanowiłem sprawdzić ten tytuł. Ostatecznie okazało się iż straciłem sporo czasu i jest to jedyna produkcja w przeciągu dwudziestu lat od którego się odbiłem i po prostu nie chciało mi się dalej z nim męczyć. Moja przygoda odpuściłem w czwartym akcie przy 43 poziomie mojej wiedźmy.

Niezaprzeczalnie najbardziej imponujące drzewko rozwoju jakie widziałem, choć są to tylko pasywne poprawianie statystyk. Umiejętności z kolei zdobywamy w losowych kryształach. Losowość czasami sprawia że gdy wracamy oddać questa do mapy z zagrożeniami musimy od nowa szukać zleceniodawcy. Pojawiają się tez lagi mimo iż grałem samotnie. Sterowanie mimo już kilkudziesięciu godzin dalej było dla mnie niewygodne.

Bez dwóch zdać gra jest skomplikowana i może gdyby mnie jakoś zaciekawiła przez te 30 godzin bardziej przyłożyłbym się do rozgryzania mechaniki, ale po prostu chyba ten gatunek nie jest dla mnie.

Jest to moja pierwsza i prawdopodobnie ostatnia przygoda z gatunkiem hack’and’slash. Odpuszczam ten tytuł bo jest zbyt wiele fajnych gier bym na siłę się tu unieszczęśliwiał.

Jako że nie ukończyłem nawet 10 aktu to nie będę jej wystawiał żadnej oceny. Było by to chyba nieuczciwe.

Pan Lodowego Ogrodu mam mega potencjał na grę i naprawdę wyczekiwałem aż w końcu ktoś będzie chciał ją zaadoptować.

Bede trzymał kciuki za ten projekt, choć raczej wielkich nadziei nie mam po podejściu twórców. Tym bardziej że ma to być soulslike :(. Świat z książki bardziej pasuje do stylu rozgrywki, ala Wiedźmin. No cóż pożyjemy zobaczymy

boy3 -> o ile dobrze pamiętam to

Jednak czytałem iż czasami występuję problem iż wiadomość nie przychodzi. Paradoks radzi użyć komendy konsoli, aby to naprawić: setglobalvalue 0106_Main_Quest_Advancement 18

Spowoduje to powrót do stanu, w którym kwalifikujesz się do wiadomości , więc podczas następnej podróży powinieneś otrzymać go.

https://forum.paradoxplaza.com/forum/threads/bastards-wound-quest-not-triggering.1043001/

Moja ocena 6.5 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 29:06

Wygład postaci i ich animacje przychodzą na myśl ubiegły wiek. Poziomy to brzydkie i w większości monotonne korytarze praktycznie bez odnóg, choć przy takich zadaniach pobocznych które każda ma dedykowany poziom są krótkie, co wiec nie męczą.

Of Orks and Men jest grą taktyczną, ale tak naprawdę tylko na wyższych poziomach trzeba się na tej taktyce skupić. Przez kamerę czasami trudno wyłapać przeciwnika którego chcemy akurat dźgnąć, a i jak przy próbie taktycznego rozdzielenia naszych bohaterów pojawia się niewidzialna ściana.

Czuć iż mechanika gry jest mocno zacofana. Jednak chęć poznania losów naszych dwóch zielono-skórnych bohaterów przykuwa do monitora, Świetna narracja Styx’a, a i Arkail daje rade. Dobrze uzupełniają się narracyjnie jak i w walce. Fabuła też nie jest zła.

Nie bawiłem się źle i nie czułem znużenia, ale jednak przez archaiczność jest tylko produkcja średnia.

RoyPremium - Bioshock Infinite posiada tylko jedno zakończenie. Nie ma tu zbyt wielu wyborów moralnych . Chyba tylko na początku czy uderzymy bezbronnych ludzi piłką.

Jest to historia zamknięta. No może jest jeszcze kontynuowana w Burial at Sea, która z kolei jest prequelem Bioshock 1

Żadna cześć Bioshock'a tak naprawdę nie posiada całkiem dobrego zakończenia.

Moja ocena 7.0 -------------------------------------------------------------------------------------- czas gry 10:26

DLC dużo lepszy niż podstawka. Oczywiście dalej jest to looter shooter, gdzie twardzi przeciwnicy szybko się respią, fabuła jest pretensjonalna, a postać gracza jest niemową ( choć akurat tu dwa/ trzy zdania mówi od siebie )

Jednak najważniejszym aspektem jest fakt że uczestniczymy w sesji RPG z bohaterami B1 i B2, a mistrzem gry jest Tina. Buduje to tak dobrą narracje że tylko czekamy na dyskusje dotyczące tematu każdego questa. Niemalże ciągle powstają komiczne i nieziemskie sytuacje. I wiecie co ? W ogóle one nie żenują. Nawiązań do popkultury jest tu chyba więcej niż w podstawce upchnięte w niewielkim dodatku toteż mimo niemalże liniowego charakteru bez przerwy trafiamy na jakieś smaczki . Bohaterowie tworzą tu niemal rodzinę. Trochę patologiczną, ale jednak rodzinę. Mimo prześmiewczego charakteru sam epilog jest piękny z nutką wzruszenia. Odpowiednie zamknięcie podstawowej wersji Borderlands 2.

Naprawdę miłym i wielkim zaskoczenie okazał się dla mnie tak dobry dodatek.

Moja ocena 4.0 -------------------------------------------------------------------------------------- czas gry 08:51

Bardzo słabe DLC. Najbardziej irytuje fakt iż przeciwnicy zaczynają robić się jak gąbkami na pociski. O bossach nie wspominając. Na taką Arizone wywaliłem prawie całą posiadaną amunicje. Wiec jak wcześniej walka dawała trochę satysfakcji to teraz jest to po prostu męcząca konieczność.

Występują też dwa irytujące questy poboczne gdzie szukamy 23 jaj oraz polujemy na wyjątkowe zwierzęta które się losowo respią. Zostajemy zmuszeni do przeczesywania parokrotnie mapy która z kolei w większości jest terenem górzystym co dodatkowo spowalnia nasze działania. Przynajmniej istnieje dodany fanie prezentujący się poduszkowiec.

Z mniejszych plusów sympatyczna postać Hammerlocka oraz to że tubylcy często walczą z stworzeniami co w przypadku iż oboje są dość twardzi dobrym pomysłem jest napuszczać jednych na drugich. Jednak to za mało bym mógł polecić ten dodatek

Moja ocena 5.0 -------------------------------------------------------------------------------------- czas gry 06:33

Dość sceptycznie podchodziłem do DLC w którym na arenach mieliśmy odpierać kolejne fale wrogów, lecz jak się okazało nie jest to jedyny aspekt tej produkcji. Na arenach nie dość że wszyscy walczą przeciw wszystkim to same takie starcia są może 20% całego dodatku. Całość ma charakter zawodów z całą ich otoczką – zatarczki z konkurencją poza areną, poszukiwanie sponsorów i trenera itd.

Współpracujemy z dobrymi znajomymi jak Tiny Tina i Moxxi. Choć koncept całego festiwalu jest spoko to wszystko jest strasznie sztuczne

Jednak prawie wszystkie misje polegają na ciągłej, nie ustanej wymianie ognia. Co prawda są też wyścigi z czasem, ale są one tak emocjonujące jak bierki… no prawie :/ Szkoda że nie dodali to takich zawodów nowego pojazdu.

Przed końcem już mi się nie chciało walczyć i starałem się przebiec przez poziomy To też ten słaby dodatek w dalszym ciągu jest dla mnie nudny choć szczyptę ciekawszy niż wcześniejsze pirackie rozszerzenie. Mam nadzieje że Mr. Torgue nie wyśle jakiegoś zabójcę na mnie za niepochlebną opinie.

Moja ocena 5.5 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 73:33

W coopie jest nawet przyjemnie, jednak już na serwerach nikogo nie ma wiec zostali znajomi.

Spoko że są pojazdy, ale ich sterowanie za pomocą myszki jest tragiczne.

W świecie gry poszczególne grupy ludzi robotów bestii walczą ze sobą, a zwłoki i przedmioty które z nich wypadły długo nie znikają.

Głównym moim zarzutem jest to chyba że jest to looter schooter ze wszystkimi swoimi cechami. Czyli wszystko ma swój poziom, brak ręcznego zapisu, za to powolny respawn, bohaterowie bezosobowi. Gra co róż przypomina nam że jest gra bo imersji brak. W ten świat nie da się uwierzyć.

Brak zapisu jest naprawdę irytujący. Gdy chcemy sobie zrobić przerwę przed zakończeniem danego poziomu i potem do niego wracamy zaczynamy od nowa, a nie od ostatniego checkpointa.

Fabułą wbrew moimi oczekiwaniom daje rade. Grywalne postacie z jedynki odgrywają tu dużą role i to one w zasadzie sprawiają że narracja trzyma tu poziom. Można się także zżyć z mieszkaniami Sanktuarium. Zdarzają się też ciekawe misje poboczne, choć w większości sprowadza się to do przebija się przez jakiś obszar i ciągłej wymianie ognia.

Komiksowa grafika dla mnie szkaradna. Liczyłem po intro że chociaż muzyka będzie intensywniejsza by podkreślić dynamikę gry, niestety się zawiodłem . Dodatkowe otwieranie skrzynek i wskrzeszenia strasznie wybijają z pędu.

Borderlands 2 subiektywnie dla mnie jest przeciętna. Po prostu „Strzelanka z łupami” nie należy do lubianego przeze mnie gatunku.

Opinia do moda – Pożegnanie Białego Wilka
Moja ocena 6.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 09:33

Chciałem naprawdę dać z sentymentu ocenę 7, ale epilog troche mnie zawiódł. Nie dość że dla mnie jest dość depresyjny to po wygranej ostatniej walce wywala mnie do windowsa. Musiałem ostatnią scenę obejrzeć na youtubie. Dzień później wpadłem na to by przegrać ten pojedynek co było trudniejsze niż go wygrać i ostatecznie zobaczyłem zakończenie w grze.

Rozgrywka jest dość sztywna, coś nie tak z animacją Ciri – jakby miała kij w ... Niepotrzebnie jest na siłę wciśnięte sporo walk które tutaj bardziej drażnią, odciągając od weselnej zawieruchy. Lokacje są dość niejakie choć zdarzają się perełki jak miejscówka którą zwiedza Lwiątko wraz z „przyjacielem" bardzo mnie zaskoczyła. Jest tam chwile, a twórcy musieli wcisnąć ogrom pracy.

Mod jest bardziej stworzony jak książka lub film. Ważne są postacie oraz relacje miedzy nimi i to wychodzi świetnie. Gama osobowości jest olbrzyma jak bohaterów z książek które nigdy w grach nie wystąpiły, tak i zamykane są wątki postaci o których nie wiemy co się stało po grze. Może lekko naiwne jest sądzenie że każdy znajduje sobie drugą połówkę, ale w końcu świat Wiedźmina także zalatuje sporo baśnią. Nie pamiętam jak było w oryginale, ale tu bez przeszkód można było zastopować w czasie długich dialogów.

Oczywiście największa wadą nie do przeskoczenia jest brak dubbingu. Choć ostatecznie dla mnie był to średniak to cześć tego świata za którego odpowiada CD Projekt, a nie Sapkowski ma naprawdę w sobie coś magicznego. Naszła mnie spora chęć do powrotu do wybitnego Zabójcy Królów, ale mam masę tytułów na prywatnej kupce wstydu. Jednak remaster pierwszego Wieśka nie omieszkam zagrać.

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 99:04

Ciekawy i oryginalny świat oraz pomysłowa koncepcja fabuły. Jednak stopień dziwności i wymuszonej abstrakcji jest tak głęboki że trudno wczuć się w postacie i uwierzyć w ten ekosystem. ( po poznaniu Klifów Sagusa zauważyłem iż moja postać o niemal złotym nurcie wcale nie pasuje do otoczenia wiec zacząłem od nowa jako ktoś bardziej wredny ) Koncept nurtów na papieże jest nieźle psychologicznym podejściem, choć chyba nie ma w ogóle wpływu na rozgrywkę ( nie licząc lichych mocy Ooma )

Największym zażaleniem do tej gry jest zbyt pokręcony świat w którego choć chciałem nie mogłem uwierzyć( brak cyklu dobowego i Wykwit ). Nie przeszkadzało mi czytanie ścian tekstów dialogów, opisów artefaktów i przedmiotów. Jednak dla mnie były to tylko ciekawostki. Niemal nie możliwe było mieć do nich jakieś wewnętrzne odczucia. Paradoksalnie najciekawsze były dla mnie retrowizje ( paragrafowe opisy ) z których klimat z kolei się wylewał. Użycie retrospektora Inifir’a było osobiście moim najlepszym fragmentem przygody.

Miedzy towarzyszami, jak na świat przystało także trudno znaleźć kogoś zwykłego. Moim faworytem jest oczywiście Rhin. Pierwsze izometryczne RPG gdzie możemy przyłączyć do siebie dziewczynkę praktycznie bez zdolności bojowych. Dodatkową trudnością jest fakt że nie możemy odłączyć ją na chwile cięższych bitew bo się na nas obraża i już jej nie znajdziemy. Często szafowałem swoim zespołem mając dziewczynkę przy sobie i powiem szczerze że metoda przywoływania towarzyszy brązową kulą jakoś nie przypadała mi do gustu. Najchętniej słuchało się wymiany zdań po między Rhin, a Callistage. Szkoda że nie da się pogodzić rudej kobiety z Aligernem.

Ogólnie chciałem dać pół oczka mniej, ale w finale wiele rzeczy mnie zaskoczyło. Choć tożsamość Memoviry nie była niespodzianką to już obecny stan Pana Wcieleń mnie zaskoczył. Wiele też w finale się wyjaśniło i łączyło z mniej ważnymi wcześniej wykonywanymi questami. Toteż ostatecznie miałem satysfakcje kończyć tą dobra grę. Jednakże Planescape Torment odrobinę lepszy.

Moja ocena 4.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 39:23

DLC dodaje czterech nowych Chińskich bohaterów. Moim zdaniem mają dość ładne modele postaci. Drugą nowością jest tryb Szturmu który polega z jednej strony na konwojowaniu tarana na dwie bramy, a z drugiej analogicznie próby zniszczenie tarana i obrony tych bram oraz dowódcy za nimi się chroniącego. Szczerze pierwsze dwa mecze bawiłem się nieźle, lecz trwają one od 20 do 30 min toteż szybko męczą i nudzą.

Nowy tryb zręcznościowy jest dość wymagający, lecz pojedynki są krótkie i szybko się wczytują toteż jest to niezły sposób by w nich nauczyć się obsługi danej postaci. Niektóre scenariusze bitew które bodajże są losowe dają ciekawe wyzwania. Niestety do najtrudniejszych poziomów trzeba ostro trenować postać. Osobiście zdobycie siódmego poziomu reputacji jednego bohatera ( poziom wyposażenia 144) zajęło 20 dni wieczornego grindowania.

Jednak najciekawsze jest to iż cały dodatek jest dostępny w podstawce prócz trybu Arcade – na którego z kolei może zaprosić nas znajomy posiadający DLC. Postacie Wu-Lin bez DLC kosztują 15000 kredytów. Z dodatkiem są za darmo. Kupione DLC nie pobiera żadnego nowego pliku. W sumie jest to chyba pierwszy produkt w którego na upartego można odblokować wszystkie osiągnięcia bez posiadania go. Toteż nie wiem dlaczego w sklepie Ubisoft kosztuje on ponad 100 zł.

Da się go oczywiście zdobyć dużo, dużo taniej. Toteż to co zawiera dodatkowa płatna zawartość Marching Fire określiłbym jako bardzo słabe.

Moja ocena 5.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 87:22

Niezaprzeczalnie gra może pochwalić się ciekawym systemem walki. Wydaje się on toporny i trzeba trochę praktyki, ale przy odpowiednik skillu można niemal tańczyć z bronią. Bezsprzecznie gra ma dość wysoki próg wejścia, a jako iż jest głownie skierowana na grę wieloosobową sporo osób się od niej szybko odbije. Dochodzą dość upokarzające i krwawe finiszery na naszej osobie które pchały mnie do odruchu wywalenia tej produkcie z dysku. Jednak jestem dość cierpliwym człowiekiem wiec zaciskałem zęby i udawałem że się dobrze bawię.

Robi wrażenie iż każdy z ponad trzydziestu bohaterów ma swoje unikatowe animacje które wyglądają co najmniej zadawalająco.

Kampania i historia jest dość średnia, choć lepsza niż się spodziewałem po grze stawiające na PVP. Misje są dość krótkie wiec na wyższych poziomach można poczuć dreszczyk i satysfakcje. W takich sytuacjach denerwuje od czasu do czasu powtarzający się samouczek którego nie da się pominąć. Znajdźki w postaci oglądanych obiektów budują lekko klimat i lore świata.

W rozgrywce wieloosobowej przede wszystkim przypadła mi do gustu mapa wojny. Niestety bitwy są maksymalnie 4x4. Niektóre ciekawe tryby jak Bitwa są lekko ukryte i trzeba ręcznie zmieniać preferencje by się wyświetlały toteż czas oczekiwania na nie jest dość długi z braku chętnych. Irytował mnie także fakt iż nie ma nigdzie zawansowanych statystyk typu – w ilu bitwach, pojedynkach wygrałem, ile dokonałem egzekucji itd.

Poważnie chciałem przekonać się do For Honor, ale tylko wymęczyłem tą produkcje . Rzadko, ale czasem bawiłem się też dobrze ale nie na tyle by dla mnie ta gra była czymś powyżej średniej.

Opinia do DLC – W ludzkich warunkach
Moja ocena 3.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 09:26

W ludzkich warunkach jest DLC która dodaje trzy nowe operacje. Tak jak na okładce związane z kolejnym inteligentnym samochodem, z Lenni z podstawowej wersji, oraz z Jordim z Watch Dogs 1. Niestety historie nie są ze sobą powiązane tak jak sugeruje grafika. Nie są tez specjalnie długie ani trudne. Po trzy na operacje które spokojnie można przechodzi za pierwszym razem bez ofiar w ludziach. Dwie historie rozwijają wątek wymienionych dwóch bohaterów w czym Azjata tutaj jest znacznie ciekawsza postacią niż w przygodach Aiden'a Pearce, choć to wszystko trawa zbyt krótko jak na cenę powyżej 50 zł.

Dla mnie jednak zaskakująco ciekawsze wydały się misje współpracy. Nie można się już cacakać z wrogami, misje są czasami czasowe, a i zawsze występuje w nich przeciwnik który wyłącza w swoim obszarze wszystkie nasze urządzenia. Porażka oznacza zaczynanie od nowa. Wyzwanie = satysfakcja. Choć niezaprzeczalnie jak się ktoś jednak trafi do pomocy to przechodzi się jak przez masło. Jest ich dziewięć i po zaliczeniu wszystkich odblokowuje się ostatnia – jednak gdyby na końcu Śruba nie gratulował nam sukcesu to nigdy by mnie wpadł że to była finał.

Podsumowując jednak cenę do jakości, to mimo wszystko bardzo słaby produkt.

Moja ocena 7.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 57:03

Kontynuacja Watch Dogs zmienia klimat z szarego deszczowego Chicago na słoneczny San Francisco. I jako że od samej zapowiedzi dość kręciłem nosem na ten szczeniacki klimat, to wraz z długością ogrywania przygód grupy DetSec wydaje mi się że właśnie bardziej oni pasują do hackerskiego życia. Gdy dodatkowo staramy nie zabijać to nawet też młodzieżowy klimat tu pasuje jak ulał. Takie skradanie oraz hakowanie bezkonfliktowe jest tu dobrze zaimplementowane. Szukanie drogi hakowania sprawiało mi znaczenie więcej satysfakcji niż wymiana ognia.

Fabuła jest niejaka, lecz tu bardziej chodzi o postacie z którymi współpracujemy. Oni jaki i wszelkie nawiązania do popkultury raczej długo pozostaną mi w pamięci.

Jako że jest to gra od Ubisoftu to animacja protagonisty jest powiedzmy niesatysfakcjonująca. W szczególności skakanie i spadanie. Zdarza się jednak że i Marcus zrobi jakiś efektowany parkurowy trik, ale wydaje mi się iż jest to zaimplementowany tylko w szczególnych miejscach.

Samochody jak w poprzedniczce też poruszają się sztywno.
Niezaprzeczalnie pojazdy są bogate w szczegóły z przepięknie lśniącym lakierem, lecz gryzie się z światem przedstawionym i ludźmi. Absolutnie nie twierdze że miasto jest brzydkie bo Ubsoft odwalił tu kupę roboty jak ma w zwyczaju przy odwzorowywaniu oryginalnych miejscówek.

Dostępna galeria różnorakich ubrań także przypadły mi do gustu. Teraz jak o tym myślę to może faktycznie moja żona ma racje że ubieram się zbyt młodzieżowo ;p Wśród dostępnej muzyki znalazłem sporo fajnych utworów które stały się „przebojami aktualnego lata”

Tryb online potrafi bawić ale też irytować, choć najbardziej dokucza spory czas wyszukiwania graczy oraz brak chatu pisanego.

Co do spraw techniczny gra w miarę szybko się wczytuje i choć mam ponad wymaganą ilość RAMu czasami wyświetla mi się komunikat o jej braku który zasłania trochę interfejsu bez możliwości skasowania go. Niezaprzeczalnie na najwyższych ustawieniach ostro grzeje mi komputer . Jak kominek w zimie.

Watch_Dogs 2 jest dobra grą choć nie idealną. Przygarnąłem ją podczas jakiegoś eventu za darmo, toteż myślę o zakupie dwóch dodatków, chociaż by po to by docenić prace francuzów.

Moja ocena 6.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 24:21

Dodana jest nowa mechanika szpiegowska polegająca na wysyłaniu szpiegów w celu kradzieży pieniędzy, badań, bądź stosunków międzynarodowych. Wiąże się to też z obroną naszych włości przed działaniami obcych wywiadowców.

Jednak misje czasami ciągną się zbyt długo ponieważ np. musimy w tłumie ludzi zlokalizować ręcznie obcych szpiegów, bądź importować do siebie towar wart 100 000 $. Dodatek przez to stały się monotonny, a nawet wyczerpujący.

W oryginale i wcześniejszym DLC na zmianę rozbudowywaliśmy dwie wyspy. Tu także są dwie wyspy , ale tu najpierw działamy trzy misje na jednej po czym na finałowe trzy zadania przeskakujemy na inna co jest w sumie odświeżającym doświadczeniem.

Na temat kretyńskiej fabuły to nie będę się już nawet wypowiadał, choć w tym szaleństwie Penultimo jest dalej zabawny.

Zaskakujące, ale można jeszcze spotkać ludzi w Multi, lecz z nikim nie udało mi się zagrać.

Mam już łącznie ponad 175 godzin na koncie i coraz mniej mnie bawi ta gra. Toteż tylko średnia ocena.

Moja ocena 2.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 17:16

Hellraid jest tym na co wygląda. Czyli zamkniętymi lochami z mnóstwem przeciwników do zgładzenia. Jeśli weźmiemy Dying Light i obedrzemy go ze wszystkiego co w nim fajne to wychodzi nam to DLC. No może przesadziłem ponieważ, rozłupywanie czaszek dalej jest satysfakcjonujące.

Zgodnie z konwencją zdobywamy broń średniowieczną która jest naprawdę spoko, choć i tak silniejsze są gołe ręce. Nie można jej chyba przenieść do normalnego świata, ale w sumie to nie wiem już po co, gdyż podstawkę mamy ograną wzdłuż i wszerz.

Pompatyczna fabuła jest tylko pretekstem do masakry umarlaków. Wyjątkowo DLC nie ma polskiego dubbingu, ale przez miałkość fabuły nie jest to potrzebne.

Dodatek jest okropny, lecz spodziewałem się tego. Zakup (w przecenie) spowodowany był tylko chęciom wymaksowania dzieła Techland’u.

Moja ocena 7.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 19:32

Dodatek który zmienia założenia rozgrywki. Nie jest lepiej nie jest gorzej jest inaczej, inny klimat. Do rozległego obszaru dostajemy pojazd i wszystkie jego zalety i wady. Szybkie poruszanie się po drogach oraz sprawna eliminacja umarlaków przeciw psuciu się 5 różnych komponentów oraz wyczerpywaniu się paliwa. Co oczywiście sprowadza się do ciągłej eksploatacji wraków porozrzucanych po świecie gry. Ma to swoją urokliwość – Mknąć po górach przy pięknym zachodzie słońca gdy zaczyna kończyć ci się paliwo lub nawala inna cześć, a zmrok coraz bliżej.

Ucieczka po zmroku przed łowcami z bardzo ograniczona widocznością jest katorgą. Niezaprzeczalnie w Harranie to był spacerek nocą przy tym pędzie na złamanie karku na pierwszym drzewie.

Historia ma mocne zakończenie, ale parę dziur fabularnych. W zadaniach pobocznych są kontynuowane kleje losu Tolgi i Fatina. Jak drażnili mnie w podstawowej wersji to ucieszyłem się na ich ponowne spotkanie.

Na mapie występuje też gęściej „zaludnione” miasteczko do którego nie da się wjechać. Są tam około trzy zadania dodatkowe, a poruszanie wygląda jak w Harranie.

Znajdźki występują w podobnej formie jak w podstawce, ale tym razem w ogóle nie chciało mi się ich szukać.

Dobry dodatek choć mógłby być troszeczkę dłuższy i w pewnym sensie mogę go polecić.

Opinia do DLC – The Bazak Horde

Moja ocena 3.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 15:05

Fabuła prawie nie istnieje. Jest to tryb kolejnych 20 wyzwań które by przejść trzeba nauczyć się na pamięć. Dodatkowo na niskich poziomach legendy jest to też niemałe wyzwanie bojowe. Paradoksalnie za zaliczenie dostajemy plany na trzy rodzaje strzał do łuku ( elektryczne, podpalane, wybuchowe ) w których ja osobiście nie widziałem zastosowania posiadając bron palną. U innych graczy też nie widziałem kiedykolwiek w użyciu łuków. Za wykonywanie kolejnych wyzwań otrzymujemy bony bazooka które można wymienić ( w moim przypadku ) na losowa złotą broń.

Są też dwa brzydkie stroje związane z tym dodatkiem.

Ogarniętemu graczowi przejście tych zadań zajmie około 30 min. Mój czas wynika z konieczności nauczenia się poziomów na pamięć oraz wykonaniu wszystkich dodatkowych wyzwań.

Sposób na łatwe zaliczenie który odkryłem dużo później:

Nie przepadam za trybem wyzwań wiec dla mnie bardzo słabe DLC, choć bawiłem się troszkę lepiej niż w Clash in the Clouds do BioShock’a Infinite.

Moja ocena 7.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 82:27

Fabuła jest standardowa jak na opowieść o zombie, jednak aktorzy dubbingowi wkładają tu tyle serca że jest całkiem emocjonująco. Z imersji wybija trochę otwarty świat. Jesteśmy zarażeni / mamy 48 godzin by ocalić miasto, a ja w tym czasie latałem parę tygodni ( w grze ) po mapie zbierając loot i znajdzki, wykonując wyzwania oraz zadania poboczne, a historia grzecznie na mnie czekała. Strefy bezpieczne szczególnie w slumsach wywołują politowanie i nasuwają pytanie jakim cudem chronią nas przed hordą.

Podobnie atrakcyjność zadań pobocznych wynika z dużego nakładu emocjonalnego dzięki pracy osób odpowiedzialny za podłożenie głosu. Jednak w związku na umieszczenie miejsca akcji chyba w Turcji, egzotyczność imion sprawia że czasami postacie poboczne mi się myliły bądź nie wiedziałem o kogo chodzi.

Po lekkim zrozumieniu zasad wspinaczki, parkur bardzo przyjemny. Zdobywane z czasem umiejętności związane z zwinnością + doświadczenie gracza sprawia że niemal w późniejszych etapach „przelatujemy” przez mapę. Jest to pewnie też spowodowane tym że w drugiej połowie gry opuszczamy niskie slumsy i przenosimy się Starego Miasta które ma znacznie wyższe budynki.

Znajdki są ciężko ukryte w tym śmietniku i średnio ciekawe.

Na początku gra wydaje się toporna i trudniejsza. Szybko się męczymy, broń jest kiepska i szybko się bezpowrotnie psuje. Jednak tak jak z zwinnością później jak nabierzemy wprawy i pogodzimy się z częstą zmianą oręża to gra staje się dość prosta. Karą za śmierć jest strata trochę xp z drzewka przetrwania, nie jest to bardzo dotkliwe. Z pieniędzmi w zasadzie też nic później nie zrobimy bo wszystkie dobra znajdziemy w terenie, a niezaprzeczalnie na początku musimy być naprawdę wytrwałym zbieraczem złomu.

Tryb współpracy jest fajny choć jak gramy z przypadkowymi ludźmi to często nas wywala, każdy lata gdzie chce, lub sępi itemy – standard. By się wyróżniać na tle współgraczy mamy spora bazę ubrań. Szkoda iż nie wpływają one na statystyki tak ja sugeruje ich obrazek. Żałuje tez iż nie możemy podejrzeć swego wyglądu w każdym momencie.

Niezaprzeczalnie jest to dobra produkcja, ale na ten moment nie mam specjalnej ochoty by grać w kontynuacje.

Moja ocena 7.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 22:35

Nie da się ukryć że lubię te grę. Dodatek na pierwszy rzut oka nie wyróżnia się na tle oryginału co dla mnie osoby która naprawdę lubi tą serie w niczym nie przeszkadza. Jednak w toku sześciu- misyjnej kampanii bliżej współczesności można zbudować sporo budynków na wodzie. Jednakże w oddaleniu zbyt wiele takich pływających budynków sprawia olbrzymie zaśmiecenie brzegu i nie wygląda już tak tropikalnie, co z kolei jest motywem przewodnim dodatku czyli globalne ocieplenie.

Fabuła oczywiście jest bardzo pokręcona ( często żenująca ) ale to tylko pretekst do kolejnej urbanizacji nowych dwóch wysp. Rozgrywka dalej jest miodna i odprężająca . Tym bardziej że jak w podstawce, po zakończeniu misji, w następnej korzystamy z tych dwóch wysp które rozwijamy i nie ma potrzeby zaczynać wszystkiego od nowa.

Dodatek dobry który zapewnił mi wiele godzin bonusowej zacnej rozgrywki.

Moja ocena 8.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 44:53

Nie zaprzeczanie stęskniłem się Geraltem i tym światem. Mimo sielankowości jest od groma zadań mrocznych i niepokojących które dobrze oddają ciemniejszą stronę fachu łowcy potworów.

Historia jest ok, ale to świetnie napisane i zdubbingowane postacie. Przodują tu Hanrietta, Syanna, Regis, Dettlaf a nawet Płotka. O Białym Wilku nawet nie wspomnę.
Paradoksalnie pana Juliana z Toussaint prawie, albo w cale nie spotkamy.

Pierwsze questy w Beauclair są jak dobry serial. Niestety już na szlaku przez mnogość znaczników klimat pęka. Zaczyna się nudne ganianie od znaku zapytania do znaku zapytania. Jest to oczywiście nie wina dodatku tylko głównych założeni gry, ale ja i tak preferowałem półotwarty świat z dwóch pierwszych części.

Drugim zarzutem jest dość długie wczytywanie się gry.
Carvo Bianco jest naprawdę piękne, i z początku kręciłem trochę nosem na białowłosego zarządcę majątku, ale po świetnym epilogu całkowicie go zaakceptowałem. Gameplay’owo głownie wykładamy kasę na jej remontowanie co daje nam osełkę, warsztat płatnerski ogród z roślinami oraz premie do statystyk po spaniu w łóżku. A właśnie. Greralt w dalszym ciągu nie kładzie się tylko siada i medytuje. . Zauważyłem przez to że naprawdę brakuje pokoju do wynajęcia w oberżach na noc, co w wielu grach fantasy podbijało mocno klimat bezpiecznej przystani.

Dodatek jest bardzo dobry szczerze często sobie spacerowałem nie biegając, chcąc chłonąc niestety to ostatnia przygodę Geralta z Rivii.

Hauka -> do kontynuacja nie potrzeba głównego bohatera tym bardziej że nie jest on tytułowy. Potrzebne są zyski i popyt na chyba dość drogą technologie ruchów twarzy.

Moja ocena 8.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 24:15

Naprawdę jestem pozytywnie zaskoczony. Trzon rozgrywki nie zmienił się wiele względem jedynki lecz środowisko jest piękniejsze, bogatsze w detale, z ładnymi postaciami i pejzażami, a jednocześnie mrocznie klimatyczne. Świat wydaje się prawdziwy. Można naprawdę wczuć się w postać ( mimo że grałem Emili ) Dodatkowo serce oprócz wykrywania amuletów ma swoją osobowość oraz możliwość zaglądania w dusze wszystkich postaci ( a w 98 % są to mroczne dusze )

Poza tym główna postać ( miedzy innymi Carvo ) ma swój głos oraz przemyślenia – zdubbingowane po polsku. Choć niestety dźwięki w tej grze są strasznie chaotyczne ( raz za ciche drugim razem za głośne )

Groźna Wręga to statek który jest nasza bazą wypadową i niezaprzeczalnie robi to co najmniej dobrze. Pub z jedynki w ogóle się do niej nie umywa. Szkoda iż z jego poziomu nie możemy wybrać bohatera który udaje się na misje. Na początku gry nasz wybór jest nieodwołalny.

Krwiogzy mógłby być trudniejszymi przeciwnikami. ( tak by nie chciało się wchodzić do zainfekowanych pomieszczeń)

Jak pisałem wyżej rozgrywka jest kalką z jedynki, ale za to oryginalność poziomów i misji jest co najmniej satysfakcjonująca.

Podchodząc po ( w mym mniemaniu ) średniej jedynce nie oczekiwałem wiele i nie spodziewałem się jak bardzo dobra jest to kontynuacja. Szczerze ją polecam.

Moja ocena 3.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 43:55

Graficznie ładniejsza. Choć szału nie ma. Dobrze wygada główny bohater oraz elementy ekwipunku który przez całą grę przewinie się sporo odmian. Otoczenia mimo że bardziej otwarte to dalej jest nie żywą makietą.

Sterowanie w końcu pod klawiaturę + pasek wyboru umiejętności który pauzuje grę. Aczkolwiek niewygodny jest wybór mapy, ekwipunku, umiejętności itd. pod jednym klawiszem

Sama animacja Śmierci jest świetnie zrobiona. Na początku po ograniu pierwszej części brakowało mi możliwości szybowania i podwójnego skoku, ale zwinność protagonisty w połączeniu z możliwością parkuru to rekompensuje. Niestety „narośl” po której możemy się wspiąć jest bardzo zabugowana i ciężko się po niej poruszać. Animacja otwierania drzwi też trwa dłużej. Jest to prawdopodobnie spowodowane półotwartym światem który z kolej dodaje sporo zadań pobocznych. Niestety około czterech z nich polega na znajdowaniu w całym świecie różnych typów znajdziek.

Osobiście w grach RPG eksploracja lochów było najsłabszym dla mnie elementem, a tu praktycznie tak wygląda cała rozgrywka .Większość czasu polega na rozwiązywaniu zagadek środowiskowych i platformowych. Można by rzec iż walka jest tu dopełniaczem. Kiedy czasem wydawało mi się że może warto by podnieść lekko ocenę to pojawia się taki Labirynt Szafasza ( który umęczyłem ) albo Tygiel ( którego z kolei odpuściłem ponieważ by go całego odblokować musimy przejść grę około 1.5 raza – nawet ja nie jestem takim masochistą ) Gdy okazało się że Deathinitive Edition ma trzy DLC ( mniej więcej każde na 1.5 godziny ) to niemal łza mi z oka poleciała. No, ale cóż zagryzłem zęby i gnębiłem się dalej – przynajmniej tam nie było chmary znajdziek.

Postać Śmierci ma mniej charakteru niż Wojna. Kosiarz próbuje udawać twardziela, ale przez budowę fabuły musi potulnie zgadzać się na rozwiązywanie wszystkich błahych problemów NPC’tów. Historia także bez wyrazu.

Nie czuje tego świata i nie potrafię utożsamiać się z bohaterem. Dla mnie jest to zestaw kolejnych podziemi za którymi nie przepadam. Generalnie monotonna i bardzo słaba gra akcji. Dodatkowo łyżkę dziegciu dolewa fakt jednego slotu zapisu – który może ulec uszkodzeniu

Laslo -> w ostatnim zdaniu napisałeś że "gra się nudzi" chyba brakuje ci tam jednego słowa bo trochę mi do kontekstu nie pasuje

Moja ocena 6.5

Głównym moim odniesieniem porównawczym jest oczywiści BioShock, ponieważ inspiracja jest aż nad to widoczna, ale daleko temu do plagiatu.

Dishonored wybija się mechaniką sprawnego poruszania się ( wspinanie, teleportacja wślizgi, pływanie ) Przez co gameplay jest znacznie przyjemniejszy, choć mechanika skradania ( która jest zrobiona poprawnie ) troszkę wiąże nam ręce by poczuć się całkiem wolnym. Spoko patent patrzenia przez dziurkę od klucza – acz rozwinięta moc mrocznego wzroku szybko sprawia bezużyteczność tej mechaniki. Może nie jest tak satysfakcjonujące jak Hitman, ale trochę się o to ociera.

Podczas rozgrywki przeszkadzało mi że bron dystansowa, granaty oraz czary są pod jednym klawiszem.

Fabuła jest dość naiwna i do bólu przewidywalna . Poza tym niemy bohater i bardzo słabe postacie sprawą że nie wczułem się w ogóle w historie. Słynna maska Corvo tez nie ma żadnej historii. Czytanie dzienników i książek próbuje tworzyć klimat tego świata, ale czemu nie mamy odznaczenia przeczytanych już tekstów które się często powtarzają. Twarze ludzi są tez paskudne. Nie wiem co ale coś jest nie tak z tą gra w tej kwestii ( jakby tworzyła ją sztuczna inteligencja ;)

-----------------------------------

Dunwall City Trials jest tak jak w Bioshock’ach trybem pojedynczych wyzwań. Jest ich znacznie mniej lecz są bardziej zróżnicowane. Jednak po zdobyciu jednej gwiazdki nie chciało mi się ani maksować, ani robić trybu expert.

------------------------------------------------------------------------

Co do przygód Daud’a to na plus iż bohater posiada swój głos co daje mu charakteru. I to właśnie jego przygody po miałkiej podstawowej wersji sprawiły że ten świat wzbudził moje zainteresowanie. Poza tym dodano moc przyciągania przedmiotów oraz ,mine ogłuszającą która unieszkodliwia ( nie zabijając ) grupę wrogów – czemu Carvo nie miał takiego gadżetu ? Zaskoczeniem dla mine było że po każdym obezwładnieniu zlatywali się przeciwnicy zza paru ścian. Później zauważyłem że w dodatkach mają poprawiony słuch i słyszą upadające ciał.

-------------------------------------------------

Nie grałem w wersje niezremasterowaną wiec na temat aspektu wizualnego się nie wypowiem. Ogólnie dla mnie przeciętna choć za sprawa Nożownika z Danwell pewnie wrócę do tej serii. Jednak teraz jestem zmęczony tego typu grami. Aczkolwiek muszę zrobić sobię na chwile przerwę.

Moja ocena 6.5 ------------------------------------------------------------------------------------ czas gry 07:03

Nie ukrywałem że klaustrofobiczne Rapture nigdy mi się nie podobało. Choć na szczęście zwiedzamy też inne lokacje.

Tym razem „wcielamy się w Elizabet”, i co najważniejsze dalej śledzimy utarczki słowne z Bookerem. Zauważalnie dziewczyna nie jest wojowniczką wiec znacznie łatwej jest się skradać. Dodatkowo jest w zasadzie pacyfistką wiec możemy wybrać tryb 1998 który uniemożliwia nam zabójstwa ( tylko ogłuszanie ) Czyni to iż BioShock staje się składanką co dla mnie na plus do klimatu. O wykrycie bardzo tu łatwo, na szczęście łatwo też uciec prześladowcą . Wyższe poziomy plazmidów znacznie ułatwia bycie cieniem praktycznie bez użycia soli/wigoru,

No fabularnie naprawdę na początku jest mocno. Przede wszystkim wyjaśnię pobudki przebywania w podwodnym mieści Elizabeth choć później jest słabiej. Wpadamy w środek konfliktu miedzy Atlasem a Ryanem i w zasadzie mamy spory na niego wpływ. Choć zgrzyt fabularny też jest:

Nie rozumiem też przywiązania Elizabeth do Sully przez co zakończenie przynajmniej dla mnie było rozczarowujące.

Wiem że ta ocena jest trochę krzywdząca, ale dla mnie ten dodatek jest przeciętny.

Moja ocena 4.5 ------------------------------------------------------------------------------------ czas gry 04:31

Kolejna przygoda zgranej pary Bookera i Elizabeth w również znanym Rapture. Choć Elizabeth jako fame fatale nie przypadła mi do gustu jednak jest to uzasadnione fabularnie. Rapture także nie jest takie jakie pamiętamy ponieważ możemy je zwiedzić jeszcze przed powstaniem. I na wzór Kolumbii obserwujemy życie w podwodnym mieście poprzedzające zamieszki. Spoko też wypada propaganda Ryana. Prawie jak oglądałbym TVP .

Wychwyciłem parę błędów. Jeszcze to że sprzedawca nie wychodzi do Elizabeth która odwraca jego uwagę mi strasznie nie przeszkadzało, ale otwieranie drzwi w nieskończoność zmuszające do wczytania zapisu jest już irytującym faktem.

Z nowości mamy broń podgrzewacz która jest dość efektywna, ale dostajemy ją praktycznie na samym końcu.
Mocna ostatnia scena lecz bez kontaktu bardzo ciężko się połapać co się właściwie stało.

Dodatek jest tylko jedną częścią całości toteż ostatecznie dla mnie był słaby.

Opinia do DLC - Clash in the Clouds

Moja ocena 2.5

Polskie tłumaczenie przygoda w chmura jest dość nietrafione. Bo jeśli postanowiło się zrobić wyzwani niebieskiej wstążki to nazwałbym to frustracją w chmurach. Sam koncept specjalnych wyzwań w danej fali jest naprawdę fajny, ale jeśli nam się nie uda ( zbłąkany pocisk trafił w to co nie powinien, to nie możemy powtórzyć danej fali tylko mamy następną. By ponowić próbę trzeba zaczynać wszystko od nowa.

Niezaprzeczalnie fale nie są duże - miedzy 5 a 15 przeciwników ( lub pojedynczy więksi wrogowie ) w czasie jeśli chcemy wykonać wyznanie to zazwyczaj 3 min ( wyjątki potrafią trwać nawet 10 min )

Walka jest łatwiejsza niż w trybie 1999, ale jeśli chcemy mieć wszystkie odznaczenia trzeba się przyszykować na znacznie większy pot.

Dodatek nie posiada żadnego tła fabularnego . Co najwyżej możemy wykupić w muzeum teleport do laboratorium „bliźniaków" i przesłuchać trzy dodatkowe voksofony Rosalind Lutece które tak naprawdę nic nowego nie wnoszą.

Osobiście bardzo słabe DLC nie wpływa na fabułę, a polegające na nie lubianej przeze mnie walce z falami wrogów.

Moja ocena 7.5 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 31:14

Miałem dobre przeczucia do tego FPS’a i się nie pomyliłem.

Ładna grafika – piękne miasto z pejzażami jak i za dnia tak i w nocy. Nieco podkoloryzowane, ale na pewno jest to lepsze niż te zamknięte klaustrofobiczne puszki z dwóch poprzednich części. Sporym przełomem jest także to że tak do połowy gry występują etapy gdzie zwiedzamy Kolumbie bez ciągłej wymiany ognia. Spotykamy mieszkańców obserwując ich codzienne rutyn jaki i obchodzenie świąt.

Nie da się zaprzeczyć że głównym atutem Infinite jest postać Elizabeth. Świetny model, głos, animacja . Wraz z Booker’em tworzą zgraną narracje. A właśnie w końcu nie mamy niemowy tylko mężczyznę z charakterem po przejściach który ma swoje przemyślenia, obawy i osobiste demony.

Fabularnie powiedzieć że jest ciekawa to jakby nic nie powiedzieć. Do połowy mamy niewinną opowieść o próbie „ratowania” dziewczyny przez typa z pod ciemnej gwiazdy. Jednak później zaczyna dziać się magia aż do finału którego szczegóły trzeba sobie poukładać.

Co do rozgrywki:

Możemy posiadać tylko dwa rodzaje broni co wymusza na nas ciągłą zmianę pukawek i dostosowywanie strategii. Z wigorami także tak jest ale je akurat można przełączać w locie w podręcznym menu.

Zubożenie względem poprzednich części jest brak statystyk oraz brak biblioteki przeciwników i miejsc.

Mimo że korzystanie z szyn jest satysfakcjonujące i efektywne bardzo łamie prawa fizyki. Booker potrafi skoczyć do szyn nawet jeśli są 5 m ponad nim, a i gdy z nich zeskakujemy nie ma ograniczeń - 10/15 m nic nam nie grozi. Gdy jednak skaczemy z daszku który ma wysokość 3 / 4 metry, nasze zdrowie już to odczuwa.

Nieotwarte wyrwy przeszkadzają wizualne trochę w wymianie ognia

Gra jest naprawdę dobra i dałbym pół oczka więcej jakby samo strzelanie było bardziej satysfakcjonujące.

Gammorin -> myszka w Gothicu to niemal bluźnierstwo.

Moja ocena 4.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 50:19

Zaczynimy od tego iż nie jestem fanem tej serii. Przeszedłem w zamierzchłych czasach jedynkę i nie miałem chęci kontynuować tej serii. No ale Epik dał możliwość zagrania także w Infinite co mnie akurat trochę bardziej ciekawiło wiec pasowałby tez odhaczyć dwójkę.

Nie było dla mnie zaskoczeniem że gra będzie bardzo słaba. Jedynkę przez oryginalny świat i dość zaskakującą fabułę jeszcze do dziś pamiętam, a w dwójce nic odkrywczego nie wprowadzili. Fabuła też dużo słabsza. Słuchanie dzienników może trochę buduje klimat ale ja preferuje bodowe świata poprzez różnorakie postacie i wykonywanie dla nich zadań. Tu oczywiście prawie wszyscy chcą nas zabić, a z nielicznymi postaciami niezależnymi „rozmawiamy” (wysłuchujemy) - przez radio. Toteż ten świat jakoś nie potrafił mi się kleić i nie mogłem w niego uwierzyć. Jest to też wersja zremasterowana, choć dla mnie dalej brzydka. Szczególnie przeciwnicy mają strasznie brzydkie tekstury.

Gra oczywiście ma także plusy

+ czytelne mapy

+szybko się wczytuje ( klimatyczna muzyka podczas oczekiwania ) Jest to ważne, ponieważ jeśli wyłączamy w menu komory witalne to po śmierci wywala nas do menu i musimy oglądać dwa ekrany ładowania.

+ przeciwnicy maja różny ekwipunek niestety nie możemy wybrać tylko upragnionych przedmiotów lecz zabieramy wszystko. Na szczęście ciała nie znikają i mamy możliwość wrócić do nich później by uzupełnić zapasy.

+możliwość przycelowania zwiększa celności ( choć sama ikona celownika jest tragiczna )

+ przeprowadzanie badan daje bonusy ( jeśli jednak nie będziemy robić ich od razu może się okazać że już nie spotkamy podstawowych przeciwników w późniejszych etapach i bonusy przepadną no i obiektyw kamery przeszkadzał podczas eksploatacji )

Nie przepadam za podbijaniem wyników w starciach z falami wrogów ale Próby Obrońcy ( nowość w wersji zremasterowanej) nawet mnie wciągnęły . Wymuszały wprowadzenie innych taktyk przez co byłem bardziej kreatywny w kampani.

Co do Minerva’s Den to mini kampania wprowadza jeden nowy plazmid i jedną nowa broń. Zauważyłem że tylko w tym DLC czasami tekstury za późno się doczytują. Dwie i pół mapy to po porostu Bioshock. Co do fabuły to jest faktycznie mocna ale pod sam koniec. Na pewno lepiej wyszło by podstawce jakby historia z tego dodatku była odpowiednio rozwinięta jako podstawowa gra, a miałka fabuła pierwszego tatuśka dodana jako dlc.

Tak jak pisałem wyżej, klaustrofobiczny BioShock 2 jest dla mnie tylko przystawką przed Infinite co do którego mam większe nadzieje.

-> Cziczaki - wydaje mi się że sporadyczne znajdzki występują lokacjach które w toku fabuły się np walą. Jednak nie powinieneś się tym przejmować ponieważ po skończeniu gry możesz wybrać dowolny rozdział i wymaksować poziom, bez potrzeby grania od początku.

1. Gothic Remake
2. Baldur Gate III
3. Star Wars Jedi Ocalały

4. S.T.A.L.K.E.R. 2: Heart of Charnobyl

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 132:35

Z podobnym tytułem miałem do czynienia x lat temu, a mianowicie Heroes III. Mapy, przepraszam mapa jest względem tego staruszka dość uboższa. Miasta paragrafowe, a nie wizualne. Przynajmniej jest sporo opisów budynków, jednostek, technologii i umiejętności. Jednak żeby poczuć ten klimat trzeba wertować tą mini encyklopedie świata gry.

Nie stykałem się wcześniej z tym uniwersum, ale nie zaprzeczalnie jest dość ciekawe. Gdy ma pod dyspozycje jedną/dwie prowincje jest dość klimatycznie. Niestety gdy nasze włości się rozrastają każda nowa miejscówka staje się zbiorem cyfr wyrażających korzyści.

Samouczek jest dość ubogi jak na taką skomplikowaną strategie.

Nie pamiętam innej gry która by miała częściowy dubbing. To znaczy polskim głosem mówi doradca, a reszta jednostek już po angielsku. Choć po namyśle nie chciałbym wiedzieć jakie potworki dialogowe by wychodziły po dubbingu zielonoskórnych.

Odczuwalne różnice miedzy frakcjami, nie tylko miejsc startowych.

Bardzo fajnie wyglądają olbrzymie bitwy, oraz oblężenia. Choć przez ich czas trwania oraz u mnie dość długie wczytywanie, wolałem gromadzić parę arami (fajna opcja) i jak tylko była przewaga to brałem automatyczne rozstrzygniecie ( super opcja ) Nie fajnie iż podczas bitwy nie można wczytać zapisu. Jedyna opcja to poddanie się, a ja nie lubię się poddawać. Irytująca jest też pogoń za niedobitkami armii na mapie świata.

Podczas inwazji Chaosu powstają nieoczekiwanie sojusze. Szybko okazuje się że niedawni wrogowi są w stanie stworzyć sojusz obronny do walki z Armagedonem.

Podczas kapani Bretoni wybrałem jako Błędnej wojny – Chaos. Wyczerpująca podróż armii przez zniszczone ziemie w samo serce ziem Chaosu niemal jak podróż Hobbitów do Mordoru. Klimat psuł fakt że Archont z którym odpalałem zadanie u celu w tym samym czasie plądrował Stary Świat i na czas bitwy przeniósł kilkanaście tur drogi z góry ustawioną armią na me spotkanie.

Szkoda że po całej kampanii nie mamy żadnej epickiej cutsceny ( jak w wstępie ) tylko wyskakują statystki z każdej tury.

Dobra strategia. Tak naprawdę algorytm robi niezłe scenariusze. Po pięciu kampaniach nie czułem znużenia. Choć myślałem o dokupieniu paru kampanii to ostatecznie odpuściłem, no bo ile można grać w jedną grę.

-> kotorka Do wilczych Synów dostajesz się w toku fabuły , a konkretnie w czwartym rozdziale.

Nie wystarczy wykonać głównego questu, ale trzeba się przypodobać Wilczym Synom

Co do zbroi Nordmarskiej quest od Grifa który siedzi na parterze w głównym budynku gildii Araxos - najprawdopodobniej dopiero w 5 rozdziale.

Moja ocena 5.5 ------------------------------------------------------------------------------------ czas gry 3:36

Gra ma bardzo ładne pejzaże i mimo że wiemy iż nie uświadczymy walki to na otwartych terenach jak, w lasach i kopalniach czuć niepokój. Szkoda też że nie spotkamy żadnej żywej osoby co potęguje jeszcze bardziej grożę tego miejsca.

Polski dubbing daje radę, a przede wszystkim narrator. Szkoda że jest go tak mało.

Na początku można poczuć pewne zdezorientowanie z powodu braku jakiegokolwiek interfejsu i ekwipunku. Tak jak gra nas informuje na początku że jest to podróż bez przewodnika to też nie całkiem wiemy o co w niej chodzi. Są to także wady i zalety większości książek gdzie o podstawowych informacjach dowiadujemy się czasem nawet w środku powieści.

Dość oryginalny twist fabularny na samym końcu.

Jednak ta produkcja jest bardzo krótka, nie nakreśla głębiej postaci i jest na jednorazowe przejście. Więc przy masie innych przygodówek które ukończyłem i czasami chce wrócić, ta jest tylko przeciętna.

Moja ocena 3.0

Ciekawy koncept alternatywnej historii wygranej przez Niemców oraz steampukowy klimat na plus. Choć sama fabuła wciąga jak bierki … znaczy prawie. Wydaje mi się iż jest przesadnie brutalnie ( naziści jak Harkonnenowie - kto się kim inspirował ? )

Pierwsze co mi rzuca się w oczy to strasznie brzydkie twarze postaci. Sam Blazkowicz wygląda jak urodzony Niemiec, choć do pozostałych postaci z ruchu oporu nie mogę się doczepić.

Z klimatycznych akcentów to przeróbki hitów z tamtych lat na niemiecką wersje robią robotę.

Samo strzelanie , nie licząc walki z robotami nawet przyjemne, ale mnie cieszyło tylko chorwackie więzienie i baza rebeliantów. Poza tym w tejże kryjówce na jednym z łóżek uruchamiamy „koszmar” który polega na grze w pierwszego Wolfenstein’a ( ale ja miałem zawroty głowy w tym labiryncie gdy grałem dawno temu jako dziecko )

Wciągnęło mnie wyzwania polegające na rozwianiu umiejętności.

Gra zajmuje bardzo dużo miejsca na dysku jak na produkcje bez otwartego świata, ale jest stabilna. Choć straszy przed wyczytaniem zamrożeniem ekranu. Drażniło mnie także że cios nożem jest pod tym samym klawiszem co rzut. ( często szukałem tej broni w rozbitych skrzyniach )

Epic czasami sprawia że wracam to tego gatunku po czym zdaje sobie sprawę że korytarzowe FPS w starym stylu nie są dla mnie. Toteż SUBIEKTYNIE według mojej opinii bardzo słaba gra.

papież Flo IV -> bunt nie jest zależny od poparcia tylko od poziomu swobód obywatelskich.

Poziom zwiększa się za pomocą budynków naukowych ( biblioteki, szkoły, obserwatoria ), oraz budynkami związanymi z mediami ( radiostacja, stacja tv )

Zmniejszamy go za pomocą budynków militarnych.

Wyjątkiem są scenariusze oparte o walką z rebeliantami

Moja ocena 6.0

Zacznijmy od animacje twarzy które są niemal przełomowe, ale chyba dopracowanie tej technologii wciągnęło połowę budżetu ponieważ maja pewien dysonans do reszty ciała i sztywnej animacji postaci (np. wbieganie po schodach). Świat po którym jeździmy kartonowymi pojazdami także jest dość pusty i nudny z nie angażującymi znajdźkami ( zdaje sobie sprawę ze ulice pewnie są odwzorowane na autentycznych). Za dnia który traw większość czasu jest naprawdę szaro i smutno, jednak wszystko się zmienia gdy przychodzi zmrok. Mógł bym nawet rzec że gra nocą wygląda ładnie i urokliwie. Jednak doszłem do wniosku iż gdyby świat był pół otwarły wyszło by to grze na lepsze.

Główny trzon rozgrywki czyli śledztwa są bardzo dobrze zrobione. Szukanie śladów, przesłuchiwanie światków, odtworzenie wydarzeń, śledzenie podejrzanych. Jest tego na prawdę sporo. Twórcy próbowali odwzorowywać prawdziwą prace śledczych. Mamy tu awanse i zmiany wydziałów oraz partnerów różniących się charakterami. Z kolei nie wiem po co jest wprowadzony poziom detektywa.

Gra oferuje 21 spraw + 4/5 w DLC wiec jest tego naprawdę sporo przez co fabularnie się ciągnie. Dopiero w 3/4 opowieści mamy istotny zwrot akcji . Tak naprawdę mnie bardziej interesowała historia z gazet ( znajdźki które możemy zdobyć tylko w wybranych miejscach fabularnych)

Ta produkcja udowadnia także że większość amerykanów to buce. Nawet protagonista Cole mnie irytował

Stęskniłem się za pierwszą Mafią, bo L.A. Noire jest dla mnie przeciętne. Tak jak pisałem wyżej gdyby z tej gry został wycięty otwarły świat, skurczono liczbę strzelanin zmniejszeniu ilości spraw w moim subiektywnym odczuciu była by lepsza.

Moja ocena 6.0

Ogólnie na papierze wygląda nieźle. Jesteśmy wysłannikami tyrana na podbite ziemie, a głównym naszym problemem są konszachty polityczne. W praktyce jednak bardzo szybko możemy przyłączyć się do rebeliantów, a obecne władze nie maja z tym problemu sami dając nam wymówki na tacy. Poza tym każdy mieszkaniec walczy o władze bądź przetrwanie. Nie ma tam zwykłych obywateli, co także psuje trochę imersje.

Najobszerniejszy Akt II jest nudny, a wstęp i zakończenie mimo że ciekawsze to jednak dość krótkie.

Lubię jak umiejętności rosną wraz z wykonywaniem danej czynności tak jak w grach z serii The Elder Scroll. Nabyta wiedza ma wpływ na dodatkowe linie dialogowe, oraz na wydarzenia na trakcie gdzie jest trochę gry paragrafowej.

Mechanika magii z początku jest dość uboga, leczy przy poznawaniu kolejnych znaków (sigili) można tworzyć naprawdę satysfakcjonujące kombinacie.

Podczas rozmów niektóre zagadnienia uniwersum maja możliwość podejrzenia opisu, co się przydaje bo naprawdę mamy tu sporo dziwacznych nazw zwykłych rzeczy. Dialogi wyróżniają się także portretami ( w różnych opcjach gestykulacji ) rozmówcy w aktualnej zbroi, a pod nim mamy wskaźnik reputacji i przyjaźni . Co z jednej strony jest pomocne, ale gdy spotykamy potencjalnego kompana od razu to wiemy ( przez co traktujemy taką postać polubownie ). Sporym minusem jest tez mała pula potencjalnych towarzyszy bo tylko sześciu.

Z słabych mechanik to, kradzież bez konsekwencji i czas który płynie tylko podczas podróży i odpoczynku. W czasie właściwej rozgrywki zegar stoi w miejscu. Długie wczytywanie też daje w kość.

No gra jest średnia . Mimo tego ciekaw jestem kontynuacji ponieważ wiele sekretów uniwersum nie zostało wyjaśnione. Jednak raczej szanse są na nią bardzo małe.

Moja ocena 5.0

Interesujący koncept miasta pod starymi murami. Intryga polityczna i zależności miedzy mieszkańcami są nieźle nakreślone. Gdy stopniowo odkrywamy karty Bękarciej Rany dochodzimy do wniosku że pozostaje nam wybór miedzy złem a złem. Niemniej jednak całość jakoś nie wciągała, nie czułem parcia by ciągle wracać do produkcji. W ostatecznym rozrachunku ukończyłem ją chyba dopiero po 10 dnia.

Z racji umiejscowienia akcji lokacje w większości niestety to eksploatacja podziemna. ( cztery/pieć questów jest w innych częściach Taras ). Zagadki związane z dopasowywanie kluczy o ile można je nazwać łamigłówkami są bardzo prymitywne.

W podstawce nie ma wielu towarzyszy, a i tu wbrew moim cichym oczekiwania nie spotykam nikogo nowego. Jednakże najlepszą elementem dodatku jest możliwość pomocy Barikowi. Niestety dopiero w III akcie.

Ogólnie zadania związane z Barikiem i Zwrotką są na tyle osobiste iż jestem przekonany o ich wycięciu z podstawowej wersji co jest moim zdaniem dość słabym i widocznym zagraniem.

Moja ocena 6.5

W poprzednią cześć grałem dwa lata temu i albo już nie pamiętam, albo obie czyści nie mają wspólnego punktu zaczepienia bo nie wychwyciłem w ogóle żadnych nawiązań do pierwowzoru. Nie da się jednak zaprzeczyć że fabuła i postacie są tutaj lepiej napisane. Choć polski dubbing dalej jest trochę sztywny to miło że znajdowane dzienniki czytane są przez różnorakich lektorów

Wydaje mi się że zostało także poprawione

- sztuczną inteligencje przeciwników (próby zastraszania, oflankowania, atak podczas naszego przeładowania, wypędzanie zza osłon granaty itd )

- skradanie ( duża większość walk można załatwić po cichu )

-obozowanie ( chyba wszystko to było w jedynce ale teraz przy tym mrozie aż ciągnie do ciepła )

Będąc przy zimie, bardzo nie przepadam za ta porą roku, ale tu z nieznanych mi powodów zostało zrobione to dobrze i nie czułem dyskomfortu wszechobecnym zlodowaceniem. Świetnym zabiegiem jest wprowadzanie w pewnym punkcie geotermalnej doliny gdzie mamy regularna wiosnę oraz ludzi w niej zamieszkujących. Wiem że zbluźnię, ale pierwsze skojarzenie jakie mi przyszło do głowy to klimat Jarkendar z Gothica II - otwarta lokacja z wioską i ruinami, mini questy i wyzwania.

Podczas wczytywania oprócz ogólnych podpowiedzi mamy tak zwany dziennik Lary w którym opisuje ostatnie wydarzenie i bieżące cele. Trochę irytujące jest jednak czas oczekiwania szybkiej podróży.

Model wraz z krągłościami Pani Croft jest przyjemy dla męskiego oka. Widać że twórcy naprawdę skupili się nad animacją jej włosów. Pozostałe animacja są niezłe choć trochę czuć że Lara płynie po podłożu

To co mnie boli w dołku to częste dość brutalne upadki tej dziewczyny oraz nierzadka kąpiel w tej lodowatej wodzie – jak sobie przypominam to ciarki mam plecach.

Jest widoczny progres, ale osobiście w moim prywatnym rankingu nie wybija nie poza średniaka

Moja ocena 2.5

Na papierze spoko. Słowiański mit, oryginalna wersja domku na kurzych noga i wyposażenie owej wiedźmy. Lecz gdy zaczyna się rozkręcać to nagle koniec. Naprawdę nie spodziewałem się że to takie krótkie.

Rozgrywka dzieli się tu zasadniczo na trzy części.

1. Liniowa droga do czarownicy z dwoma zagadkami, niemalże bez walki (z straszakami )

2. Złożona walka z Babą Yagą polegająca głownie na podobnych założeniach co wcześniejsze zagadki.

3. Znajdźki na ostatecznej arenie i dość liniowym poziomie ( co większość graczy pewnie odpuści )

Co do wyposażenia to nowy łuk nawet się sprawdza z swoją możliwością napuszczania wrogów na siebie, ale strój nie dość że musi Larze przeszkadzać w wspinaczce to te gołe ramiona – brrr….

Więzy krwi mimo że odbywały się w jednej nie olbrzymiej lokacji, miały chociaż lepszy punkt narracyjny, a tu główna tajemnica jest tak oczywista że mój siedmiolatek już niemal na początku nowej lokacji zgadł tożsamość owej kobiety.

Ogólnie bardzo słaba - nie polecam.

Moja ocena 2.5

Historia ani odkrywcza ani jakoś zła. Rozgrywka polega na czytaniu i oglądaniu znajdziek i łączeniu faktów w celu odkrycia trzycyfrowego kodu do sejfu. Ogólnie czytanie i słuchanie tego było dość nużące do póki nie znalazłem wskazówki w jakich wydarzeniach z przeszłości można znaleźć owe liczby – co zaangażowało chociaż trochę moje szare komórki.

Przez powolne tępo czułem się tu jak w więzieniu ( w trybie zombi to było spotęgowane ) i naprawdę miałem chęć wrócić na Syberii i tam pobiegać.

Na minus ciągle panujący mrok, a na plus może opięta niebieska koszulka Lary po finale.

Bardzo słabe króciutkie DLC na max dwie godziny plus tryb hordy

Moja ocena 5.0

Słaby choć lepszy niż w „W imię Cara „

Cztery nowe mapy nie licząc Przylądka Helles są naprawdę niezłe. Najlepszym punktem dodatku jest Klasa elitarna - Infiltrator. Niestety występuje tylko na tych czterech mapach i jest dość pożądana przez wszystkich wiec trudno się do niej dorwać.

Osobiście dwa karabiny snajperskie z dodatku nie spasowały mi.

Oczekując w kolejce na wbicie się na nowy kontent który nie występuje tak często jak bym sobie życzył brakowało mi trybu obserwatora ( to nie wina dodatku tylko spostrzeżenie podczas dłużących się minut oczekiwania )

Z bug’ów jakie zauważyłem, czasami jak przeskakują na inną mapek która jest akurat z „Niespokojnych wód” gra twierdzi że nie posiadam tego DLC, a z kolei nie ma problemu wskoczyć na mapę z dodatku „Nie przejdą” i zdarzało się często że grałem na ziemiach francuskich bezpłatnie.

Podsumowując wydaje mi się że podstawka wiele nie traciłaby bez tego dodatku.

Opinia do DLC - Błogi Sen

Moja ocen 7.5

DLC który swoją wielkością dorównuję prawie podstawowej wersji.

Mniej misji czasowych. Choć cały czas zegar naszego życia tyka to nie czuć takiej presji jak w podstawce gdzie nasi bliscy ciągle potrzebowali pieniędzy.

Historie związane z lokatorami są mocniejsze niż w podstawce. Państwo jeszcze wredniejsze. Jakbyśmy się starali czy nie, to nie uda nam się uchronić Krętaczewskiego przed jego losem. Przy okazji naprawdę nieźle zostało to rozplanowane przez twórców by przygotować mieszkańców na taki stan jakich spotyka ich Karl z podstawki. W sumie ten dodatek udowadnia że nikt nie jest tak do końca zły, tylko sytuacja go do tego zmusza ( wyjątkiem jest może przełożony Hektora )

Kot Nakaz daje rade. Po porażce naprawdę serce mi się krajało jak widziałem tego sierściucha na grobie.

Z minusów mógłbym wymienić chyba tylko niektórych zbyt ekscentrycznych lokatorów - Khan Van Megeran. Z nim gra już staje się fantastyką. ( choć niezaprzeczalnie opłacalne się z nim kolegować )

Dodatek jest naprawdę dobry, lekko przewyższający podstawkę. Naprawdę dziwi mnie że Błogi Sen nie ma swojej karty na tym portalu.

Moja ocena 7.0

Naprawdę ciekawy i świeży pomysł na rozgrywkę. Ciągłe decyzje i wybory mniejszego zła. Mnogość charakterów i historii życiowych naszych lokatorów. Dojrzała produkcja z szczyptą czarnego humoru.

Można rzec że jest krótka, ale istnieje sporo wyborów i trudno wpasować się w najlepsze zakończenie. Nie czuć znużenia grając drugi raz ( mnie pierwsze podejście z średnio słabym zakończeniem zajęło 3-4 godziny )

Gra zapisuje się automatycznie po rozpoczęciu jakiegokolwiek zadania i nie nadpisuje się wiec można zawsze się cofnąć . Niestety najtrudniej moim zdaniem jest tak do połowy gdzie musimy zgromadzić sporo pieniędzy. Później oczywiście też powinniśmy mieć dużo gotówki, ale zdobywa się ją już znaczenie łatwiej.

W interfejsie przeszkadzało mi iż nie mogłem przypisać klawisza zatrzymania czas do klawiatury tylko wszystkie czynności wykonuje się myszką.

Jak to się stało że wcześniej nie słyszałem o tej produkcji ( może jestem ignorantem ) bo to naprawdę oryginalna i dobra gra

n0rbji - > dlatego ja za radą jednego z internautów zacząłem od razu grac na wyższym trudnym poziomie ( który wcale taki hardcorowy nie jest ). A jak się jeszcze próbuje zrobić wyzwania do kodeksów to już całkiem jest klimatycznie.

1. S.T.A.L.K.E.R. 2: Heart of Chernobyl - MUST HAVE -bez względu na recenzje

2. Baldur's Gate III

3. The Day Before - zobaczymy co to będzie. mam nadzieje że bliżej będzie temu do DayZ niż do The Divizion

Do puki nie zobaczyłem rozgrywki Suicide Squad: Kill The Justice League był na drugim miejscu na mojej liście .

Moja ocena 6.5

Zauważalna tendencja spadkowa.

Historia jest dobra z kilkoma zwrotami akcji i zaskoczeniami. Wiele komentarzy wskazuje że Clementine jest tu wciśnięta na siłę, ale to właśnie ona jest główna bohaterka tej serii. Toteż śmiem twierdzić że dziewczynka także tutaj jest głównym bohaterem tylko wdzianą z innej perspektywy.
Rozgrywka jest chyba jeszcze uboższa. Przeplatanie scenek którą ta seria stoi, walka z szwędaczami i znowu dialogi. Bardzo rzadko i w ograniczonej formie możemy pospacerować. Walka z umarlakami przebiega bardzo gładko mimo że na ekranie się wiele się dzieje. Powiem szczerze że nie czuje się w ogóle zagrożenia. Dopiero w trzecim odcinku podczas walki z żywym bandytą uzbrojony w dwururkę trzeba się skupić.

Postacie są źle napisane. Nie za bardzo się z kimkolwiek zżyłem wiec nie zależało mi na nikim oprócz Clem i Javira

Toteż wcale nie przeżywałem kolejnych zgonów. Na Kate powinno mi zależeć lecz mnie akurat ta postać irytowała .

Tym razem przeciętnie ponieważ nie potrafiłem się wczuć w głównego bohatera i ostatecznie ta przygoda była bezstresowym przecinkiem pomiędzy innymi tytułami.

Moja ocena 4.5

Dodatek nie wyróżniający się na tle oryginału.

Wśród nowego uzbrojenia wyjatkowa jest dwururka oraz lanca kawaleryjska (hussaria ). Satysfakcjonujące jest nabijanie przeciwników.

Mapy mają swój klimat frontu wschodniego ( Sven Hassel się przypomina ). Ale w zasadzie są dość nudne. Co do wyżej wspomnianych snajperów to są jak wszędzie - a może to ja jestem słabym graczem i ciągle ginę ;). Choć wroga znacznie łatwej wypatrzyć na śniegu. Dla osoby z lekkim upośledzeniem rozróżniania braw to bardzo duży atut. Klimat w operacjach niszczy trochę kobieta dubbingująca dowódczynie, próbując imitować dość nieudolnie rosyjski.

Spoko że było za darmo ale to słabe DLC

SpecShadow -> uważam że Pancerz Wspomagany jest jedną z fajniejszych nowości w czwórce. Nie jest traktowany jak byle zbroja. Ma swoje zalety jak i ograniczenia np. nie można wchodzić po drabinie, ani swobodnie pływać - zostaje spacer po dnie. Swoja droga kiedyś postanowiłem w nim przejść z fortu na jakiś sąsiedni cypel. Do dziś pamiętam dno, nieznany mrok w oddali (mimo że wiem że nie ma żadnych wodnych mutantów) i kończące się powoli powietrze. Morze blasku to przy tym dla mnie piknik. Poza tym jest niemal jak pojazd. Wymaga swojego „paliwa” ( jak samochód w Fallout 2 ). I przy paru modyfikacjach z nexusa zwiększających realizm, korzystanie z niego podbija imersje.

Moja ocen 7.0

Dobra gra choć moim faworytem dalej pozostaje Battlefield 3

Singiel

Zdaje sobie sprawę że pięć kampanii po 2/5 misji to niewiele i prawdopodobnie wielu błyskawicznie przeszło to na poziomie normalny. Wiec ja zacząłem na poziomie trudnym starając się zdobywać wszystkie kodeksy i bawiłem się przednio. Zaczynając od omawianych wpisów które są niezłymi ciekawostkami o tamtym okresie ( niestety nie ma opcji znaleźć ich z poziomu menu ). By je odblokować wymagane jest realizacja specjalnych celów, które poprzez rzadki chackpoint są emocjonujące. Szkoda że nie zrobili je tak jak w serii o Assasynach gdzie można było podejrzeć swój postęp w każdym momencie. Niestety czasami wykluczają się wzajemnie i musimy powtarzać etap . Miedzy innymi częstym celem jest skradanie, które jest tu profesjonalnie zrobione.

Fabuła w większością antywojenna. Każda kampania ma swój urok. Szkoda że nic prócz uczestnictwa w tym wielki konflikcie nie łączy poszczególnych bohaterów. Dubbing daje rade. Intro dawało nadzieje że nie każdy napotkany żołnierz wroga będzie do cna zły, ale ostatecznie walczymy tylko z bez osobowym mięsem armatnim.

Osobiście grafika dla mnie przepiękna. Broń, wyposażenie, pojazdy, a przede wszystkim pejzaże. Jest na czym zawiesić oko. Spore mapy, możliwość wspinania się oraz widok z 3 osoby podczas prowadzenia pojazdu.

Multiplayer

Co do trybu sieciowego ze względu na okres jest troszkę toporniejsza niż wspominana trójka . Nie będę oszukiwał że strasznie lamie, ale ta gra ewidentnie ma cheaterów. Widzenie przez ściany zabójstwa z kilku kilometrów, oraz po zadaniu przeze mnie dwóch krytyków zdrowe przeciwnika dalej na 100 %. Wiec dla mnie każde kolejne zabójstwo to mega satysfakcja. Bardzo mi się podoba informacja wyskakująca po każdym killu. Spektakularnie wygląda także gdy bez skryptów na nasze pozycje nagle zaczyna spadać gigantyczny sterowiec.

Z nowości względem B3

-łatwiejsze pilotowanie

-klasy elitarne ( specjalne zbroje „wspomagające”
respawn’nujące się na mapie )

-kawalera konna

-moździerz

-gadżety snajperskie ( tarcza, sztuczna głowa na kiju, flara itp. )

Wiele stron konfliktu choć polski dubbing tylko dla anglików i amerykanów. Mapy też mi się chyba w trójce bardziej podobały. Personalizacja pukawek uboższa.

Podsumowując kampania lepsza niż w trójce, ale multiplayer’a preferuje w współczesności

Moja ocena 7.0

Jest lepiej, a nawet dobrze.

Wątek główny bardziej osobisty. Co prawda mamy cztery sprawy ze sobą nie powiązane, ale w czasie ich trwania czasami Holmes zajmuje się intrygą powiązaną z córką która z kolei nie zdradzając wiele, ma finał w ostatniej piątej sprawie. Wszystko jest bardziej filmowe, a nie sztywne jak w „Zbrodni i karze”

Bohaterowie wyglądają korzystniej, choć odnoszę wrażenie że zbyt metro seksualnie. Wyjątkiem jest postać Kate, której z kolej model jest strasznie sztuczny i wybija z imersji.

Mechanika szafy i przebrań jest wykorzystywana znacznie częściej. Niemal w każdej sprawie więcej niż jeden raz wykorzystujemy ten fortel.

Świat jest w pół otwarty. Można z Baker Street przejść spokojnie do Scontland Yard’u. Choć ulice mają bardziej układ prostego labiryntu, niż prawdziwego rozmieszczenia przecznic. Nie ma za bardzo co tam robić poza mini gierkami które występowały w wcześniejszym tytule. Główny powodem tego układu jest sporadycznie występujące poszukiwania konkretnego adresu i to jest spoko ( nie pamiętam już gier bez znacznika ). Konkretne miejsca mają sporo detali z tego okresu, lecz interaktywne są tylko dowody i ślady. Ostatni rozdział właśnie dzięki otoczeniu ma niezły klimat. Świątynia w drugim akcie z kolei jest najgorszym najnudniejszym i najbardziej irytującym poziomem.

Podsumowując. Podoba mi się kierunek w który ta seria się zwróciła w tej części, przez co jestem zawiedzony zapowiedzianym prequelem w postaci Chapter One.

Moja ocena 7.0

Wracamy do Terran. Głównym bohaterem jest tytułowa Nova, i jednocześnie jest ona największą nowością dodatku . Z każdą misją ( zadaniem pobocznym) dostaje nowe wyposażenie - kamuflaż, plecak odrzutowy, kontroler umysłu itd. Na pewnym etapie, przy odpowiednim graniu można w pojedynkę pokonać Statek Matka Protosów. Chyba nawet przewyższa mocą Królową Ostrzy. Ma także przyjemny model postaci, niestety charakter bez wyrazu – może to wina polskiego dubbingu.

Nie ma zbyt wiele nowych postaci ale starzy znajomi trzymają poziom.

Misje w dalszym ciągu starają się być za każdym razem oryginalne choć już nie zaskakują jak w poprzednich kampaniach. ( w RTS mamy sekwencje pościgu na autostradzie )

Ze słabszych elementów rozgrywki to dość długie pierwsze wczytanie, baza wypadowa została ograniczona do minimum, no i po mojej półrocznej przerwie od strategii Blizzarda trudno było mi odzyskać skilla i przez pierwsze misje bardzo się męczyłem.

Dodatek doby. Dla mnie ciekawszy niż kampania Zergów choć nie jest godnym zwieńczeniem serii która zamknęła się w Legacy of the Void

Moja ocena 7.0

Jest dobrze, ale nie idealnie.

Bardzo ładna grafika i w większości lokacji piękne pejzaże. Mapy są naprawdę szczegółowo zrobione dające sporo możliwości. Szkoda że jest ich tak nie wiele i na upartego bez dodatkowych wyzwań i metod, to wątek główny można bardzo szybko ukończyć. Należę do grupy co akurat próbowała przynajmniej odkryć wszystkie możliwości przez co fabuła mi jakoś uciekała, a może była jakaś taka bez płciowa.

W dalszym ciągu mamy kieszenie bez dna choć w przeciwieństwie do wcześniejszej części możemy mieć tylko jedną sztukę broni dwuręcznej i jest ona w widocznym miejscu na plecach. Kolejną pozytywną różnicą jest fakt że po przebraniu, nie rozpoznaje nas każdy z ekipy w której aktualnie stroju jesteśmy lecz wybrani członkowie i nie tylko ludzie należący do tej grupy. Przy ponownym podejściu do mapy posiadając już jakiś poziom mistrzowski możemy zaczynać jako przedstawiciel jakieś zawodu oraz przemycać ekwipunek na teren misji . Dzięki tym pozioma dostajemy także nowe wyposażenie.

Wygodna możliwość zapisu prawie w każdym momencie niby trochę usuwa dreszczyk emocji , ale nikt nie każe nam z niego korzystać, a gdy chcemy zrobić coś spektakularnego to naprawdę się przydaje. Niewygodne jest jednak sposób ich sortowania.

Nie mogę dać tej grze mniej niż 7/10 bo to dobry produkt, ale szczerze Absolution szczyptę podobało mi się bardziej. Może to kwestia małej ilości lokacji i miałkości fabuły ale liczę że w kolejnym sezonie będzie lepiej.

Moja ocena 5.5

Osobiście dla mnie najlepsza część tej mini trylogii. Bliżej współczesności, słowiańskie klimaty, Assasyn o bardziej przyziemnych uczuciach oraz wciągająca historia. By za wiele nie zdradzać, wąsaty zabójca nie jest jedyną postacią nad która przejmujemy kontrole co jest najciekawszym fragmentem intrygi. Sam finałowy poziom jest efektowny, ale samo zakończenie fabularne zostawia straszny niedosyt.

Russa nie wydaje się kolejną częścią tyko następnymi poziomami Indii, ponieważ mechaniki które były wprowadzane w ostatnich sekwencjach przygód Abrazza są wykorzystywane od samego początku tutaj. Poziom trudności także jest podniesiony. Toteż tragiczne sterowanie bardzo daje się we znaki. Dobrze że chociaż checkpointy są częste. Sprawa utrudniona fakt,że by zdobyć lepsze wyposażenie / zwiększyć pasek zdrowia musimy zdobyć wymagana ilość punktów. Czyli czym lepiej grasz tym łatwiejsza jest gra. Toteż jak amator tego perfekcyjnego stylu skończyłem grę z minimalnym paskiem helixa i zdrowia (jednostrzałowiec), brakiem tłumika itd.

Finał nie wybija się ponad przeciętność, ale chętnie zobaczyłbym w tych klimatach jakąś większą odsłonie.

Moja ocena 5.5

Fabuła bez rewelacji, choć narrator daje rade. Na papierze rozgrywka może nie imponuje, ale jak samemu się ogrywa to wciąga na początku jak bagno. Naprawdę świetny patent obozowania – chciałbym by inne RPG zaimplementowały jakoś wariacje tego elementu. Choć czasami przesadnie zdarza się że jeden postój w lochach bardziej odstresuje niż tydzień w zamtuzie ;)

Wiele różnych bohaterów fajnie kreską narysowanych i posiadających różniące się funkcje. Zdaje sobie sprawę że śmiałków trzeba traktować jak zasób, ale i tak nadawałem im indywidualne imiona. Jako że każdy ma jakieś nawyki przyjemnie samemu budowało się ich historie. ( nie pasowało mi torche że po rajdach czasami niektóre nawyki ulegały wymianie ) Szkoda że nie mają statystyk typu najwyższy stres, ilość pokonanych wrogów/ bossów, ilość wrót śmierci itd.

Niby RPG ale jeśli nauczy się zasad walk to w głównej mierze koncentrujemy się na zarządzaniu zasobami i rozbudowie wioski. Tym bardziej że co jakiś czas występuje jakieś wydarzenie (losowe bądź wynikające z ostatniej misji) które weryfikuje nasze plany.

Niestety największą bolączka Najmroczniejszego Lochu jest ciągła powtarzalność. Podstawowych bossów jest osiem, a trzeba walczyć z każdym trzy razy. Jak byłem na początku grą zauroczony tak przy połowie wraz z ciągłym powtarzaniem i grindem moja ocena spadała.

Ostatecznie dla mnie przeciętna, ponieważ po jej ukończeniu bardziej czułem ulgę niż satysfakcje.

[*]

KORZYCH - > Sydicate nie jest grą na 100 godzin. Osobiście wraz z DLC Ostatni Maharadża i zdobyciu wszystkich ościągnięc przejście zajeło mi około 56 godzin. Co nie zmienia faktu że ta odsłona była nudna i te godziny strasznie sie ciagły.

Mam nadzieje żę nie przyjdzie mi nigdy do głowy żeby brac się za Odyssey.

Moja ocena 5.5

Kolejny Chronicles i kolejny przeciętniak.

Główny bohater jest nie kto inny jak ojciec Henrego Green’a znanego z AC S. Malowane tła lepiej pasują do tego rejonu świata. A jak przemierzamy jaskinie prekursorów to już bardzo czuć Prince of Persia w pozytywnym, tego słowa znaczeniu.

Bardzo irytowało mnie sterowanie podczas wspinaczek, ucieczeki oraz nawigacji w menu ( wycofujemy nie ESC tylko BLACKSPACE) Walka tez strasznie toporna ( tak wiem że to skradanka )

Bardziej klimatem przypadło mi do gustu niż China, ale to dalej nie poziom gier z głównego nurtu. Choć zaraz. Przeciętne Syndicate jest podobnego poziomu wiec można rzec iż dogania te większe odsłony ( ironia – to tamte łapią zadyszkę )

Moja ocena 7.5

Dobra gra która trzyma poziom poprzedniczek. Klimat, muzyka, piękne pejzaże, i czarny często abstrakcyjny humor.

Nowością względem poprzedników są cztery ery oraz dynastie – czyli możliwość posiadanie kilku członków rodziny których podczas wyborów można wymieniać. Każdy z nich ma specjalne bonusy które możemy ulepszać - w końcu przydają się pieniądze z szwajcarskiego konta.

Przydatny jest również mały ekran w lewym rogu wskazujący miejsca najważniejszych wydarzeń.

Widzę że dla wielu powrót na te same wyspy nie przypadło do gustu, lecz mi wręcz przeciwnie. Nie dość że nie musimy za każdym razem budować wszystkiego od początku to czujemy że nasze miasto z którym jesteśmy od początku po każdej kolejnej misji, staje się prężna metropolią.

Do minusów mogę zaliczyć

- brzydkie postacie

-brzydkie ekrany ładowania ( malowidło )

-za częste wojny

-brak możliwości podejrzenia stosunków z frakcjami podczas odbierania nagród za wykonanie misji pobocznych

Ta seria ma coś w sobie że mnie akurat wciąga jak bagno i osobiście czuje lekki niedosyt, bo po piętnastu misjach nie czułem zmęczenia materiału, a wręcz przeciwnie - miałem ochotę na więcej.

Moja ocena 4.5

Jest ostro, na początku historia jest mroczna przyziemna, i naprawdę ma się nadzieje na godne zakończenie. Jednak ostatecznie zakończenie strasznie niejakie

Panna Frey trochę nam się zestarzała, i straciła całą swą osobowość z podstawki. Za to Abberline w końcu wykazuje jakiś charakter. Liczyłem trochę na jakiś epizod w Indii, ale dalej mamy ten szary nudny Londyn. Na szczęście tylko dwie dzielnice, choć dalej są wypełnione nowymi znajdzkiami. Misji pobocznych jest znaczenie mnie i starają się być oryginalne wykorzystując nowe mechaniki , a jako że są tylko dwie/trzy danego typu – nie nużą

Jak nie miałem większych problemów w podstawce to tu błędy pojawiały się, a i grę mi wywaliło nie raz.

Dodatek dla mnie słaby bo naprawde zawiodłem się finałem, a i może mam już dość tego monotonnego Londynu

Moja ocena 5.5

Od czego by tu zacząć. Może od innowacij w tej nudnawej produkcji.

Nowość pierwsza:

Dwójka bohaterów która posiadają dobrze nakreślone sprzeczne charaktery. Wiarygodnie relacja rodzeństwa. Jednak przełączanie miedzy nimi jest sztuczne i bardzo daleko im do poziomu z GTA.

Nowość druga:

Dorożki wprowadzają ruch drogowa, ale to ile potrafi wytrzymać koń przychodzi o zawrót głowy i strasznie niszczy imersje ( nie wiem jak by to można zrobić dobrze) męczarnia zwierząt poziom hard . Dużo lepiej wyszedł ruch statków na Tamizie.

Nowość trzecia:

Linka z hakiem. Ze względu na poszerzenie ulic linka jest jak najbardziej wskazana, choć klawisz odpowiadający za jej użycie jest pomiędzy opuszczeniem się a gwizdem – czasami to mój błąd irytował, ale to kwestia klawiszologii.

Tym razem oryginalnie naszą bazą jest jeżdżący po Londynie pociąg i pomysł wydaje się fajny ale…

- w środku jest ciasno

-przeskakiwanie miedzy wagonami (pokojami ) nie jest tak płynne jak bym sobie tego życzył

-wyskakiwanie z pociągu jest problematyczne

-jeśli ktoś tak jak ja nie korzysta z szybkiej podróży to dostanie się tam tez potrafi trochę napocić.

Walka na pięści nie przypadła mi do gustu. W tej części nie widać broni na postaci, a i przechadzając się po mieście nie ma możliwość wysunąć ostrza ;(

Londyn jest strasznie nudny. Apatyczni NPC tworzą tylko tło. Odczuwalna sztuczność świata

Bardzo nie przypadają mi poziomy postaci w grach akcji. Tu jednak wyruszając do dzielnic o znacznie wyższy poziomie musimy się skradać, a nasz błąd naprawdę może kosztować życie i to jest satysfakcjonujące ( cichy atak ukrytym ostrzem zabija każdego wroga )

Fabularnie też nuda – może pod koniec się trochę rozkręca. Co jakiś czas oglądamy cutsceny z udziałem wielkiego
mistrza Templariuszy co ma na celu nakreślenie jego osoby. Przynajmniej jego będę kojarzył – nie to co w Black Flag.

Spoko segment z I wojny światowej (otwarty świat)– aż dziw że nie zrobili z tego DLC zamiast Maharadży.

W współczesności może coś zaczyna się dziać, ale i tak nie mamy na to wpływu i jest tego bardzo niewiele. Czytając encyklopedie dostajemy szczątkowe informacje o bohaterach i wydarzeniach.

No ostatecznie - przeciętniak i moim subiektywnym zdaniem najsłabszy duży Assassn’s który wyszedł do 2015 – bo późniejszych jeszcze nie sprawdziłem ;p

Moja ocena 4.0

Zestaw dziesięciu misji związanych z tytułowym Maharadżą odbywających się podczas głównego wątku. W moim przypadku w trakcie ostatniego etapu sekwencji 7 Henry po raz drugi przedstawia nam Duulep’a gdy my już wspólnie przeżyliśmy przynajmniej sześć misji – tu się te historie trochę gryzą ( zupełnie jakby DLC było zapalone i tworzone po premierze oryginału – co u Ubisoft’u jest niemożliwe). W ostatniej misji tez logiki troszkę brak.

Nie zauważyłem by wprowadzono nowe miejscówki tylko udekorowano już istniejące

Nowością jest możliwość przesłuchać i iluzoryczny wybór linii dialogowych który kompletnie nic nie wnosi.

Wątek nie jest wciągający bo robiłem go okazjonalnie i ukończyłem dopiero po ośmiu dniach choć jest dość krótki na max dwa wieczory.

Jedyne dwa plusy to dodatkowe wyzwania są trudniejsze niż w oryginale, i misja Awantura o piwo jest dość zabawna. Nie zmienia to jednak faktu że DLC jest bardzo słabe.

Moja ocena 8.0

Jestem miło zaskoczony bo to bardzo dobry dodatek.

Jest według wszystkich przypuszczeń zbyt pompatycznie, ale to tu pasuje bo fabuła jest epicka ( sporo cinematic) z mniej oczywistymi zwrotami akcji niż w Heart of the Swarm. Ciągłe poczucie końca i bezsilności świetnie nakreśla wyższy poziom trudności niż w poprzednich kampaniach ( musiałem nauczyć się paru skrótów klawiszowych) Zakończenie epilogu może nie jest tak efektywne ale jest naprawdę satysfakcjonujące. Jedyną uwagę bym miał do przepowiedni Zeratula z Wing of the Liberation. Według niej to Kerrigan miała powstrzymać Amona przed powrotem w tym cyklu, a tak naprawdę w głównej kampanii jej udział był niewielki.

Włócznia Aduna jest naprawdę fajnie zaprojektowanym statkiem wraz z jej zdolnościami i załogą. Postacie pompatyczne, ale o różnych odcieniach tego stanu. Słabsze niż podstawka lepsze niż pierwszy dodatek.

Na plus różne wariacje jednostek Protosów. Na minus – siły Amona z otchłani to po prostu jednostki tych trzech ras i hybrydy . Szkoda że Blizzard nie wymyślił jakiś innych oryginalnych istot otchłani.

Misje nie są długie, choć czasami wszystko dzieje się za szybko. Sporo misji jest na czas, a jeśli chcemy zrobić osiągnięcia danej mapy to prawie na każdej trzeba się spieszyć.

Mogę doczepić się w gameplay’u na dość długie ładowania mapy, brak możliwości włączenia menu (pauzy ) klawiszem „Esc” oraz bardzo niewielka możliwość oddalenia mapy.

Jednak podsumowując osobiście polecam – świetne zakończenie tej epickiej historii.

Moja ocena 6.5

Lekka gra, zmuszająca czasami nasze szare komórki do pracy jednocześnie zapewniająca spokojny chillout.

Dostajemy informcje czy wszystkie przedmioty w danym pomieszczeniu zostały odnalezione, wiec tylko z premedytacją można coś pominąć. Co róż wpadamy na różniące się siebie łamigłówki ( otwieranie zamków się powtarza). Świeżość wprowadza szukanie tropów przez psa Tobiego oraz sekcje zwłok.

Fabularnie sześć spraw nie są ze sobą powiązane, ale same w sobie są dość ciekawe i naprawdę fajnie się je odkrywa.

Lokacje są zaskakująco obfite w detale lecz niemal wymarłe . Rzadko spotykamy NPC tak jak na zwiastunach( Wotson mówi do nas nawet gdy jego postać jest w oddalonym pomieszczeniu). Drażnią tez prostackie niewidzialne ściany. Biorąc pod uwagę dwa ostanie zarzuty dziwi dość długie ładowanie poziomów jak i interakcji z podejrzanymi.

Z drobnostek - postać Wotsona. Zamiast być tym sympatyczniejszym w duecie to tylo chodzi drażni i zadaje kretyńskie pytania

Niewykorzystany potenciał garderoby.

Podsumowując gra jest przeciętna ale przyjemna i bezstresowa . Idealna pomiędzy inne większe produkcje

Moja ocena 6.0

Injustice jest moją pierwszą bijatyką którą ukończyłem. Ponad piętnaście lat temu podczas wakacji nad morzem na automatach ogrywałem którąś cześć Mortala i jakieś tłukące się dinozaury. Dlatego też „nie znam się, wiec się wypowiem” ;)

Zaczynając od początku. Samouczek jest toporny, klawisze nie wchodzą dla takiego leszcza jak ja przez co musze pomijać – może to wina klawiszologii która musiałem sobie ustawić pod siebie ( klawiatura)

Tryb fabularny zły nie jest, choć jako że to DC to pompatyczność jest wręcz niestrawna. Może tylko Green Arrow i Joker mają jakiś charakter. Z Wander Women też pojechali – ten jej karykaturalny biust jest okropny.

Na szczęście kostiumy można zmienić – na jedną postać przypada od trzech do siedmiu możliwości. Archiwum o postaciach jest dość obszerne choć ogólne - zważywszy na ich liczbę.

Pierwszorzędnym pomysłem są dwa paski zdrowia wiec niezaczynamy walki od nowa po jego wyzerowaniu, lecz kontynuujemy nie tracąc dynamiki. Supermoce ( fatality ) są efektowne i w miarę łatwo je wykonać. Widowiskowe są też „przebijania się” miedzy arenami na poziomie, ogólna destrukcyjność planszy oraz sporo elementów interaktywnych.

Trybu online niestety nie sprawdziłem – brak jakichkolwiek chętnych w sieci ;(

Gra przeciętna choć jak trafi się za darmo tak jak mi to można sprawdzić. Długa nie jest.

Moja ocena 6.5

No i moje pobożne życzenie by dodatek był łatwy jak podstawka się nie spełnił. Jedenaście długich wielowątkowych misji gdzie w każdej mamy parę dodatkowych zadań. Już nikt nas nie sponsoruje jak braknie kasy, a wróg się rozwija. Jedną misje zdarzyło mi się przegrać i musiałem powtórzyć od początku ponieważ była wyścigiem i odrazu byłem zmuszony by dostosować się do reguł. No jest toporniej, ale jaka satysfakcja z zwycięstwa bo tym razem czuć że jest ono naszą zasługą, a nie sztucznym wspieranie przez gre ( jedyną pomocą w Klatwie Smoka jest zostawienie możliwości zdobycia narzędzi jeśli wydamy wszystkie przed budową kopalni i huty ). Szlaki handlowe działają mi jak potrzeba.

Osobiście nie zauważyłem żadnej nowości w tym dodatku, ale kampania została stworzona pierwszorzędnie. Jak na PEGI 7 historia jest ciekawa, wielowątkowa ze zwrotami akcji. Wyraziste postacie z niezłym dubbingiem. Każda kolejna misja ma jakieś inne założenia lub ograniczenia wiec po 47 godzinach nie czułem się znużony choć już lekko zmęczony. W tej kwestii mogę się trochę doczepić do tego iż nie zawsze jasno było zakomunikowane jaki jest cel.

Rzadko się zdarza by dodatek był lepszy od podstawki jak w tym przypadku jednak oba nie wybijają się ponad przeciętność więc nie zamierzam sprawdzać innych produkcji z tej serii. Paradoksalnie zrobiła mi się chrapka na Tropiko, ale może jak na zewnątrz zrobi się bardziej tropikalniej ;)