Death Stranding 2: On The Beach

Zapowiedź Death Stranding 2 wzbudziła we mnie mieszane odczucia - „jedynka” to kompletna, zamknięta przygoda niepotrzebująca kontynuacji. Teraz, po skończeniu sequela, widzę, że byłem cholernie głupi, bo pierwsze Death Stranding to ledwie wprowadzenie.

Podziwiam Kojimę, że potrafi robić takie przerywniki filmowe, od których nie da się oderwać. Finał jest fenomenalny. Na największy minus dla mnie model jazdy oraz irytujący dollman, który tłumaczy nam niektóre rzeczy jakbyśmy byli ostatnimi idiotami. Soundtrack jest ok, jedynka stoi pod tym względem o wiele wyżej.

Tak tylko Kojima potrafi. DS2 dla pierwszej części jest tym samym czym druga Diuna dla pierwszej. Idealne rozwinięcie ciekawego pomysłu i poprawienie wielu elementów przez co jest zwyczajnie więcej i lepiej. Najmocniejszy element to oczywiście historia. Chociaż samo zawiązanie akcji mnie nie przekonało (po co Sam angażował się w zadanie skoro miał już bezpieczne i komfortowe życie), ale za to co dzieje się dalej a tym bardziej w finale - mistrzostwo. Kojima w formie, więcej przerywników filmowych niż gry, ale ja za to kocham jego produkcje. Pod względem rozgrywki to takie 8.5/10, przemierzanie świata nadal jest przyjemne same w sobie, ale mam wrażenie, że można było zrobić tutaj więcej. Największym minusem jest jak dla mnie brak zróżnicowania pojazdów (mamy tylko dwa do wyboru - motocykl i furgonetkę) i aż się prosi dodać coś więcej - jakieś lekkie buggy na tereny piaszczysto - pustynne, skutery śnieżne w górach, ciężkie pojazdy opancerzone którymi moglibyśmy likwidować posterunki wrogów. Świat też nadal sprawia wrażenie pustego, brakuje takich losowych zdarzeń jak w RDR II i dodatkowych bardziej zróżnicowanych aktywności. Mimo wszystko jest znacznie lepiej w stosunku do części pierwszej. Mapa wreszcie sprawia wrażenie całkowicie otwartej po której możemy swopodnie poruszać się gdzie tylko chcemy, tereny są znacznie bardziej różnorodne, dodano tereny zielone, pustynie, pojawiają się zwierzęta, mamy nowe zagrożenia pogodowe i nowe typy wrogów jak również sposoby szybkiego poruszania się po mapie. Graficznie najwyższy poziom, już na PS5 wygląda to obłędnie, ostrość i jakość tekstur, daleki zasięg rysowania, jakość efektów pogodowych. Hideo Kojima dostarczył po raz kolejny arcydzieło. Nie jest to gra którą mógłbym nazwać w całości kompletną, znajduje cały czas rzeczy, które można by dołożyć aby DS2 sprawiało rzeczywiście wrażenie produkcji której nic nie brakuje. Nie mniej jednak wrażenia po ukończeniu całości są ogromnie pozytywne. Ładunek emocjonalny na najwyższym poziomie, wielowątkowa, głęboka opowieść i radzeniu sobie z traumą, przetrwaniu, relacjach międzyludzkich. Niezapomniane przeżycie.

Finał to było (muszę użyć tego słowa, chociaż i tak wolałbym dosadniej) pieprzone złoto. To co się tam działo, ta muzyka, dialogi itd. Na przemian miałem opad szczęki, płakałem że śmiechu, cieszyłem się jak głupi i miałem łzy z powodu smutku i wzruszenia. Najlepsza walka z bossem w grach. I ogólnie cała gra, mimo że szkieletem fabuły stanowi kopie jedynki, tak jednocześnie to jak rozwinęło gameplay oraz prowadzenie fabuły i dialogów to czyste złoto. Ja chcę po prostu więcej.

Graficznie super, mechaniki super, muzyka bdb, fabuła mierna, aktorzy niby super ale scenariusz i dialogi mierne, nie czuć stawki. To na pewno NIE jest gra 10/10 choć grało się fajnie do pewnego momentu kiedy trzeba było kolejny i kolejeny raz walczyć z tym samym bossem. W tym świecie nawet jak ktoś zginie to jest naukowe "mambo dżambo" i on dalej żyje, o sens nie pytaj.

Grę skończyłem po około 62 h a brakło jeszcze sporo misji pobocznych. Gra pod każdym względem lepsza od pierwszej części. Nie nudziłem się tutaj ani minuty, świat mnie wchłonął na całego. Czekam na kolejną dziwną grę od mistrza.

Taki dosyć standardowy sequel. Więcej, ładniej, lepiej... Ale i czasami gorzej. Więcej mechanik podróżowania i transportowania przesyłek. Więcej rodzai wynurzonych. Grafika ładniejsza, bardziej zróżnicowana. Jakiś lepszy feeling jeśli chodzi o ogólny gameplay i sterowanie. Ale fabularnie niestety sporo słabiej... Nowe postacie mimo, że mające ciekawy zarys własnych historii, to ogólnie zostały słabo pokazane. Fabuła ogólnie jakoś słabo się klei, widać mocny recykling pomysłów z jedynki, czy nawet z Metal Gear Solid, a na koniec idzie "bomba" za "bombą"... W cudzysłowach, bo mnie te bomby jakoś nie ruszyły. I ogólnie to główny mój zarzut do fabuły, że nie wywołała u mnie jakiś większych emocji. Poza irytacją Dollmanem... Chociaż jedna cutscenak z Samem i Tomorrow była świetna! Ale sam gameplay mimo wszystko dalej wciąga, a dostarczanie paczek i robienie zleceń jest jakieś takie przyjemne ;) Podsumowując, spodziewałem się więcej po DS2, ale jak jedynka Ci się podobała, to możesz śmiało brać dwójkę.