Planescape: Torment – RPG i traktat filozoficzny zarazem. Stare, ale jare – stare gry, w które ciągle gramy

• Stare, ale jare - najlepsze stare gry, które wciąż goszczą na dyskach redakcji
• Majesty – symulator szurniętego królestwa
• Dungeon Keeper – złe jest dobre
• Fallout 1 i 2 – piękny koniec świata
• Sid Meier’s Colonization – Amerykę skolonizowano w 1993 roku
• Carmageddon – krew, krowy i diesle
• Twierdza – a mury runą, runą, runą
• Heroes of Might and Magic 3 – syndrom jeszcze jednego tekstu
• Thief – kradzież popłaca
• Baldur’s Gate – wojownicy, chomiki i wampiry
• StarCraft (1 i 2) – drama w kosmosie
• Half-Life – „pół-życie” jeden
• Final Fantasy 7 – mali ludzie z wielkimi mieczami
• The Settlers II – ścieżka, którą ciągle chadzamy
• TES: Morrowind – brzydkie może być piękne
• Caesar III – gra o zawalaniu się budynków
• Planescape: Torment – RPG i traktat filozoficzny zarazem
• Gothic 2

Planescape: Torment – RPG i traktat filozoficzny zarazem

Planescape: Torment to paradoksalnie całkowite przeciwieństwo udręki.

Sporo kultowych „erpegów” znalazło już swoje miejsce na tej liście, ale parę lat trzeba było poczekać, zanim pojawił się na niej niepowtarzalny Planescape: Torment. Bo jest to RPG jedyne w swoim rodzaju. Ja (autor aktualizacji tego tekstu: Karol Laska) po raz pierwszy ukończyłem tę grę w 2021 roku i zdążyłem już do niej dwukrotnie wrócić, a swoimi entuzjastycznymi wrażeniami podzieliłem się z Wami tutaj.

Jeżeli jednak mam mówić o Planescapie w dużym skrócie, to na pewno nazwałbym go grą, która trochę wyprzedziła swoje czasy. Co prawda izometryczny rzut i mechanika walki nieco przypominały system znany z „Baldurów”, ale takiej głębi scenariopisarskiej w grach wideo wcześniej nie było, nie licząc pewnie paru niszowych pozycji tekstowych z ery automatów. Mowa nie tylko o wyrazistych postaciach (och, Dak’konie), złożoności świata przedstawionego (te wszystkie sfery wciąż mieszają mi w głowie) oraz angażującym głównym wątku, ale i o tropach filozoficznych zawartych w dialogach.

Tytuł ten do dziś jest żywy, zarówno dosłownie, jak i metaforycznie. W 2017 roku otrzymał Enhanced Edition, upiększającą parę elementów rozgrywki znanej z oryginału, a także duchowego następcę w postaci Tormenta: Tides of Numenera (ale nie sequel, żeby była jasność). Poza tym Torment był jedną z głównych inspiracji estońskich deweloperów ze studia ZA/UM w pracach nad wybitnym Disco Elysium, o którym też już zdążyłem powzdychać tu i tam.

Mowa więc o RPG przełomowym od strony narracyjnej, a co najważniejsze – wciąż diabelnie grywalnym. Oprawa graficzna nie odrzuca, czasem nawet potrafi cieszyć oko, system walki jest dość przystępny, a co przestarzałego może być w okienkach dialogowych, hę? Jeżeli więc jakimś cudem nie zagrałeś jeszcze w Planescape’a, a kochasz „erpegi”, to już nawet nie czytaj poniższej ramki. Po prostu wyłóż jak najszybciej parę dyszek na to warte poznania wirtualne doświadczenie.