Carmageddon – krew, krowy i diesle. Stare, ale jare – stare gry, w które ciągle gramy

• Stare, ale jare - najlepsze stare gry, które wciąż goszczą na dyskach redakcji
• Majesty – symulator szurniętego królestwa
• Dungeon Keeper – złe jest dobre
• Fallout 1 i 2 – piękny koniec świata
• Sid Meier’s Colonization – Amerykę skolonizowano w 1993 roku
• Carmageddon – krew, krowy i diesle
• Twierdza – a mury runą, runą, runą
• Heroes of Might and Magic 3 – syndrom jeszcze jednego tekstu
• Thief – kradzież popłaca
• Baldur’s Gate – wojownicy, chomiki i wampiry
• StarCraft (1 i 2) – drama w kosmosie
• Half-Life – „pół-życie” jeden
• Final Fantasy 7 – mali ludzie z wielkimi mieczami
• The Settlers II – ścieżka, którą ciągle chadzamy
• TES: Morrowind – brzydkie może być piękne
• Caesar III – gra o zawalaniu się budynków
• Planescape: Torment – RPG i traktat filozoficzny zarazem
• Gothic 2

Carmageddon – krew, krowy i diesle

Prawdę mówiąc, do niedawna można było wspominać tę pozycję, nie narażając się przy tym na (w najlepszym wypadku) karcące spojrzenia. Zapoczątkowana w 1997 roku seria kapitalnych gier akcji i samochodówek w jednym traktowała o... cóż... rozpędzonych autach, które rozjeżdżają ludzi. I krowy. I zombie.

Pierwsza i druga część przyniosły fanom wiele radości. Wybieraliśmy auto, by pędzić po trasach, przejeżdżając przechodniów lub zombie. Zbieraliśmy pieniądze, by kupować nowe samochody, i posyłaliśmy przeciwników do wszystkich diabłów.

Na szczególne uznanie zasługiwał system zniszczeń. Nasz potworny wehikuł mogliśmy zarysowywać, obijać, wgniatać lub doszczętnie rozwalić, kończąc tym samym wyścig. Frajdy było przy tym od groma, nawet wówczas, gdy przez nieuwagę po raz enty spadaliśmy z estakady w przepaść.

Tym, co wyróżniało tę grę (oprócz, rzecz jasna, możliwości rozjeżdżania przechodniów), była również kapitalna muzyka. W pierwszej części do krwawej jatki przygrywali nam Fear Factory i Lee Groves, w drugiej Iron Maiden i Sentience. Przy takim akompaniamencie łatwo było przerazić rodziców, zwłaszcza gdy ci zaglądali nam przez ramię, patrząc na ekran, na którym trup ścielił się gęsto.