Carmageddon

Kultowa gra w latach '90, choć dziś już pewnie młodzież by nie zrozumiała tej gry.

Pamiętam te maratony po 6-8 godz dziennie żeby ukończyć jeszcze za szczyla I po ok 3 tyg.się udało.
Grałem bez patcha 3dfx.
Grafika już wtedy raziła giga pixelami .Ale co tam.
Klimat rozwalał-dosłownie:-).

Do Carmageddona wróciłem po ponad 20 latach. Postanowiłem tym razem jeszcze raz spędzić miłe godziny z grą...

... ale skończyłem po kilku dniach. Zasysa przed monitor mocniej niż czarna dziura. Gra graficznie się zestarzała ale "zabawa przednia".

Jeżeli czytasz ten komentarz to wiedz że taka gra w roku 2022 nie mogła być wydana. Nawet jak by się udało to zbanowana była by w połowie państw na świecie.

Graficznie to czasy Win 95 / 98, ale jak ktoś jest starszej daty i pamięta gry wydane w 1997 roku to ta niedogodność raczej nie przeszkadza. Reszta nadal trzyma poziom. Gra pozornie jest długa ponieważ jest bardzo dużo tras ale w miarę jak rozgrywka się rozkręca osiągasz ranking nr 1 i tyle.

Działa na Win 10.

Szkoda że twórcy nie dali możliwości powrotu do poprzednich tras jak zdobędziemy wyższy ranking. Wydaje mi się że spowodowane jest to tym iż łatwiejsze trasy które były by powtarzane dają nam kredyty na zakup ulepszeń auta - twórcy zablokowali "farming kredytów".

Carmageddon to jazda bez zapiętych pasów, brutalna i pełna czarnego humoru, makabryczna i szalona, przywodząca na myśl film „Wyścig śmierci 2000” z David’em Carradine’m. I dałbym sobie cudzą rękę odciąć, że Carmageddon był mocno inspirowany tym filmem, na co wskazują barwne, wręcz groteskowe postaci kierowców, punkty przyznawane za ubijanie pieszych i rywali, czy chociażby design samochodów.

Carmageddon to jedna z tych gier, których prawi, sprawiedliwi i uczciwi obrońcy cnót wszelakich nienawidzą. Wszak na tym właśnie polega miłościwość, by nienawidzić wszystko, co nie wpisuje się w zakres naszej ideologii i światopoglądu. Więc tak, jest za co nienawidzić tę grę. Aczkolwiek osoby inteligentne i potrafiące odróżnić świat realny od tego wirtualnego, mogą pokochać ją praktycznie za wszystko.

Zacznijmy od przemocy, której jest tu nieskończoność. I choćby taki Doom wydawać by mógł się dość brutalny, to skupia się na zabijaniu demonów. Dość krwawym zabijaniu, ale jednak tylko demonów (Papież poleca!). A tu? Tu mamy możliwość ubijania niewinnych przechodniów. Co jest jednym z warunków ukończenia wyścigu. A warunki mamy trzy. Po pierwsze, ukończyć wszystkie okrążenia, zaliczając wszystkie checkpoint’y w odpowiedniej kolejności, co jest nudne i czasem nawet niewykonalne, gdyż przejazd przez punkt kontrolny nie daje nam dodatkowego czasu. Po drugie, rozjechać wszystkich pieszych (i zwierzęta, np. krowy) z całej mapy. Ale jeżdżenie i szukanie pojedynczych „skazańców” może trwać długo i może się znudzić. I po trzecie, zniszczyć swoich przeciwników. Skasować im bryki. Wysłać na złomowisko… I to jest najprzyjemniejsza „możliwość” wygrania „wyścigu”. Biorąc pod uwagę, że fizyka jazdy jest dość specyficzna, to wcale nie jest to łatwe! Na szczęście nie jeździ się tu typowo symulacyjnie. Rzekłbym, że fizyka jazdy jest mocno pośrodku, pomiędzy symulacją, a arcade, gdyż czerpie z obydwu styli.

Carmageddon zdaje sobie sprawę, że jest tylko zwariowaną grą. Przemoc jest tu przerysowana, na planszach znajduje się pełno power-up’ów (zarówno pozytywnych, jak i negatywnych), a temu wszystkiemu towarzyszą komediowe akcenty (np. gdy zdobędziemy natychmiastowy hamulec ręczny, to po jego zaciągnięciu, naszemu awatarowi wychodzą oczy z „orbit”, niczym w starych kreskówkach, albo sam wybór poziomu trudności, zamiast pospolitego łatwy, normalny, trudny ma: „tak łatwy, niczym zabijanie króliczków toporem”, „normalna, codzienna rozwałka” i „trudniejsze, niż francuski pocałunek z kobrą”). Do tego imiona przeciwników i nazwy ich pojazdów są do bólu groteskowe i stereotypowe (np. kierowca o wschodnio brzmiącym imieniu Ivan jeździ terenówką nazwaną Bear – Niedźwiedź, a pod zderzakiem ma poruszający się… sierp), co tylko podkreśla samoświadomość produkcji.

Grafika mocno się zestarzała. Pojazdy są co prawda w 3D (widok z kokpitu to dwuwymiarowa deska rozdzielcza i trójwymiarowy przód pojazdu), ale przechodnie to już tylko zwykłe sprite’y. Biorąc pod uwagę, że pieszych na mapach znajduje się czasem nawet ponad 500, to podejrzewam, że zrobienie ich w trójwymiarze skatowało by ówczesne karty graficzne. Za to design samochodów zasługuje na najwyższe pochwały. Każdy z pojazdów wygląda jednocześnie poważnie, jak i szalenie, a do tego posiadają nutkę postapokaliptyzmu. Same mapy są również niczego sobie. Będziemy się „ścigać” między innymi w mieście, śnieżnym kurorcie, na wybrzeżu, w małym miasteczku gdzieś na pustyni, wewnątrz kopalni oraz kompleksie fabrycznym.

Do ostrej rozwałki potrzebna jest równie ostra muzyka, którą Carmageddon zapewnia. Przygrywającej nam, naprawdę świetnym kawałkom metalowej muzyki, towarzyszą dźwięki gniecionego i łamanego metalu, piski opon, warkot silnika oraz krzyki przechodni (lub muczenie krów). Niestety dźwięk potrafi się haczyć, na szczęście tylko podczas poruszania się po menu. Sama muzyka, choć jestem miłośnikiem ostrych brzmień, to po serii wyścigów zaczyna nawet denerwować i kończyło się przyciszaniem głośników – to jedna z niewielu gier, w które nie grałbym w słuchawkach.

Sztuczna inteligencja naszych przeciwników nie powala, co nie jest ani minusem (w tej grze mamy się wyżyć – nie potrzeba tu piekielnie inteligentnych rywali), ani plusem (denerwujące jest jak przeciwnicy wpadną gdzieś do wody lub jakiegoś załomu, lub się gdzieś zawieszą i jest problem z ich zniszczeniem). Często gdzieś spadają, blokują się na przeszkodach, lub próbują przesunąć ścianę wjeżdżając w nią uparcie. W takich chwilach rolą gracza jest pomóc swoim rywalom poprzez zniszczenie ich wozów.

Muzykę i dźwięki zawsze można przyciszyć lub wyłączyć (lub w tle puścić swoją muzykę), a przestarzała grafika i słaba sztuczna inteligencja, to problemy które gubią się w morzu przyjemności jakie oferuje rozgrywka. Niszczenie przeciwników sprawia ogromną frajdę, a nieprzewidywalne power-up’y dodają nutki hazardowej nadziei. Co jakiś czas, nasz garaż się powiększa o pojazdy rywali, a każdym z tych pojazdów jeździ się inaczej (a niektórymi nie da się w ogóle jeździć, bo zahacza to o masochizm). Największym plusem rozgrywki w Carmageddon’ie jest wolność jaką nam daje i brak niepotrzebnych komplikacji. Masz wygrać wyścig w jeden z trzech sposobów. I tyle!

Grę ogrywałem na Steam’ie, gdzie można ją dostać za niecałe 40 złotych, co nie jest wygórowaną ceną za taką perełkę klasyki gier komputerowych. W tej samej cenie gra jest dostępna na GOG-u.

Podsumowując, Carmageddon to jedna z najlepszych gier komputerowych, dającą poczucie wolności, świetną rozrywkę, z dobrą muzyką i relaks. Sztuczna inteligencja naszych rywali nie powala, ale również w niczym nie przeszkadza podczas gry. Grafika ma już swoje lata, ale nie wygląda, aż tak źle jakby się mogło zdawać. I jeśli już mam się do czegokolwiek uczepić, to najbardziej denerwującą rzeczą jest wolna praca kamery przy jeździe przód-tył.

PLUSY:
+ Prosta rozgrywka, która sprawia dużą frajdę.
+ Design samochodów i rywali.
+ Czarny humor.

MINUSY:
- Strona wizualna może w obecnych czasach odrzucić niektórych graczy.
- Delikatne problemy z audio (czasem się tnie).
- Wolna praca kamery podczas jazdy przód-tył.

Carmageddon - recenzje graczy