Twierdza – a mury runą, runą, runą. Stare, ale jare – stare gry, w które ciągle gramy

• Stare, ale jare - najlepsze stare gry, które wciąż goszczą na dyskach redakcji
• Majesty – symulator szurniętego królestwa
• Dungeon Keeper – złe jest dobre
• Fallout 1 i 2 – piękny koniec świata
• Sid Meier’s Colonization – Amerykę skolonizowano w 1993 roku
• Carmageddon – krew, krowy i diesle
• Twierdza – a mury runą, runą, runą
• Heroes of Might and Magic 3 – syndrom jeszcze jednego tekstu
• Thief – kradzież popłaca
• Baldur’s Gate – wojownicy, chomiki i wampiry
• StarCraft (1 i 2) – drama w kosmosie
• Half-Life – „pół-życie” jeden
• Final Fantasy 7 – mali ludzie z wielkimi mieczami
• The Settlers II – ścieżka, którą ciągle chadzamy
• TES: Morrowind – brzydkie może być piękne
• Caesar III – gra o zawalaniu się budynków
• Planescape: Torment – RPG i traktat filozoficzny zarazem
• Gothic 2

Twierdza – a mury runą, runą, runą

Na przełomie XX i XXI wieku wydano dziesiątki RTS-ów, które były tak podobne, że trudno je było od siebie odróżnić. Na ich tle Twierdza wyróżniała się jak kamienny donżon na polu pszenicy. Gra posiadała przyjemny i całkiem rozbudowany system ekonomiczny. Musieliśmy ustanawiać podatki („zerowy podatek to jedno, ale może pomyślałbyś o małym podarunku?”), ścinać drzewa, produkować żywność („sir, spichlerz jest pusty”), wydobywać kamień i żelazo, a nawet pozyskiwać smołę, dzięki której dało się przygotowywać płonące pułapki.

Równie ciekawa była walka, która polegała na prowadzeniu oblężeń. Zbudowane przez nas lub zaprojektowane przez twórców fortece mogliśmy szturmować przy użyciu wież oblężniczych, taranów, katapult („obliczyć tor lotu”), a nawet jednostek z kilofami, które podkopywały się pod fundamenty murów, żeby je osłabić. To wszystko oczywiście po to, by nasze hordy („my są pałkarze”) mogły wedrzeć się na dziedziniec i zabić wrogiego króla.

Równie bogaty wachlarz możliwości miał obrońca, który mógł kopać fosy i wilcze doły, ostrzeliwać się z balist, lać gorącą smołę („ale to naczynie parzy”) z wysokości, a nawet korzystać z psów wartowniczych, nie mówiąc o takich banałach jak zwykłe umieszczenie łuczników i kuszników na wieżach.

Twierdza Krzyżowiec to jeszcze raz to samo, ale w innej scenerii, z kilkoma drobnymi nowościami oraz masą świeżych map i scenariuszy.

Jeśli komuś mało było kampanii i gotowych scenariuszy (od oblężeń po misje czysto ekonomiczne), zawsze można było wejść do edytora i stworzyć niemal dowolną misję, z oskryptowanymi zdarzeniami i fantazyjnymi zamkami.

Było w tym coś uzależniającego, ale niestety, kolejne sequele poważnie nas zawiodły. Konkurencja także nie podchwyciła pomysłu i do dziś pozostaje nam grać albo w Twierdzę HD, albo w Twierdzę: Krzyżowca HD.