- Cthulhu w .exe - 10 najlepszych gier inspirowanych mitologią Lovecrafta
- Call of Cthulhu: Mroczne zakątki świata
- Neverending Nightmares
- Call of the Sea
- Sanitarium
- Darkest Dungeon
- Sherlock Holmes: Przebudzenie
- Darkness Within: In Pursuit of Loath Nolder
- Call of Cthulhu
- Wszystkie gry Frictional Games (Penumbra, Amnesia, SOMA)
- The Sinking City
Darkest Dungeon
- Rok premiery: 2016
- Platformy: PC, PSV, PS4, iOS, Switch, XOne
- Gatunek: turowy roguelike 2D, dungeon crawler RPG, horror
- Inspiracje dziełami Lovecrafta: język (!), sposób opowiadania historii, projekty przeciwników, szkielet fabularny, klimat
- Co powiedzieliby o tym Wielcy Przedwieczni: „Iii’ns tal u’jcie m’oo dy konii’c zn i’ee”
Nie ma chyba gatunku, który oddawałby bardziej klimat opowiadań Lovecrafta niż turowy roguelike o specyfice dungeon crawlera z elementami RPG. Kolejni tworzeni przez nas bohaterowie są tutaj tak naprawdę jedynie mięsem armatnim, kawałkiem śmiertelności mającej zmierzyć się z nieopisanym koszmarem. Postacie tworzone przez Lovecrafta z reguły ginęły lub w najlepszym razie pogrążały się w szaleństwie. Naszych herosów w Darkest Dungeon wcześniej czy później czeka to samo – śmierć fizyczna lub z przerażenia, a zapewne nieraz jedno i drugie.
Narracja prowadzona przez Wayne’a June’a to od początku do końca prawdziwie plugawy majstersztyk. Słuchając świetnie napisanego tekstu, do złudzenia przypominającego prozę Lovecrafta, nie sposób oprzeć się atmosferze śmierci, przerażenia i beznadziei. A jeżeli dodamy do tego klimatyczną muzykę, ciągle kończące się surowce i bohaterów zbyt przerażonych, by mogli walczyć... Tak, tak właśnie wyglądałby bohaterski kosmiczny horror.
Darkest Dungeon podbiło mainstream również dlatego, że umożliwiało moderom tak łatwe tworzenie kolejnych modyfikacji. Tak naprawdę gra bez modów i z nimi to dwie zupełnie inne produkcje. Wyznam szczerze, że po pewnym czasie sam nie grałem już żadną klasą z podstawki (polecam barbarzyńcę, lamię, sukkuba i thralla). Do przemierzenia gotowe są kilometry nowych lochów, setki przeciwników i mnóstwo mniejszych udogodnień. Zarówno jednak wersja z 250 modami, jak i ta kompletnie ich pozbawiona to kawał rewelacyjnego dungeon crawlera w klimatach tak lovecraftowskich, że nie powstydziłby się ich sam Cthulhu.
O co chodzi z tym całym niemożliwym do opisania pradawnym plugastwem?
Sukces Darkest Dungeon zawdzięcza również temu, że twórcom genialnie udało się odwzorować literacki styl Lovecrafta. Nie to, żeby tekstu było tu za wiele, ale kiedy już się pojawia, potrafi przyprawić o ciarki. Narracja prowadzona przez antenata protagonisty mogłaby spokojnie stać się osobnym opowiadaniem. Co jednak tak bardzo upodabnia tekst z DD do twórczości samotnika z Providence? Między innymi długie zdania przeładowane słowami, które już w latach 30. XX wieku uchodziły za archaizmy. Poza tym wszystko musi tu być plugawe, pradawne, niemożliwe do wysłowienia, piekielne i szaleńcze. Bo można rzec, że Lovecraft w pewnym sensie napisał w swoim życiu jedno opowiadanie, które potem przedstawiał w różnych wariantach. Ale co z tego, skoro nawet za setnym razem przeraża to i inspiruje tak samo?
