Thief – kradzież popłaca. Stare, ale jare – stare gry, w które ciągle gramy

• Stare, ale jare - najlepsze stare gry, które wciąż goszczą na dyskach redakcji
• Majesty – symulator szurniętego królestwa
• Dungeon Keeper – złe jest dobre
• Fallout 1 i 2 – piękny koniec świata
• Sid Meier’s Colonization – Amerykę skolonizowano w 1993 roku
• Carmageddon – krew, krowy i diesle
• Twierdza – a mury runą, runą, runą
• Heroes of Might and Magic 3 – syndrom jeszcze jednego tekstu
• Thief – kradzież popłaca
• Baldur’s Gate – wojownicy, chomiki i wampiry
• StarCraft (1 i 2) – drama w kosmosie
• Half-Life – „pół-życie” jeden
• Final Fantasy 7 – mali ludzie z wielkimi mieczami
• The Settlers II – ścieżka, którą ciągle chadzamy
• TES: Morrowind – brzydkie może być piękne
• Caesar III – gra o zawalaniu się budynków
• Planescape: Torment – RPG i traktat filozoficzny zarazem
• Gothic 2

Thief – kradzież popłaca

Płakać mi się chciało po premierze „nowego” Thiefa w 2014 roku. To, co zrobiono z przygód mojego ulubionego złodzieja, zasługiwało na bojkot, na gniew i pożogę, na widły i pochodnie. Ale po co te nerwy. Możemy przecież wrócić do pierwszej i drugiej części nietypowych gier FPP. Pierwszą z nich wydano już w 1998 roku.

Garrett był młodocianym złodziejaszkiem, który pewnego razu na targowisku spróbował okraść jednego z mistrzów złodziejskiego fachu. Zamiast stracić dłoń, chłopiec trafił do tajnego frakcji, gdzie przez lata szkolił się w tym trudnym rzemiośle.

Tym, którzy nie pamiętają, przypomnę – nie chodziło o samą kradzież. Garrett nie był znowu takim zwyczajnym przestępcą. Parał się złodziejstwem, owszem, ale w ramach karmicznego zadośćuczynienia miał niesamowity wręcz talent do pakowania się w kabałę i musiał ratować dopiero co okradzione miasto. Świetnie poprowadzona fabuła pierwszych części Thiefa oraz bezwzględna mechanika skradania się (w dużej mierze opierająca się na cieniach i dźwięku) spowodowała, że przygody Garretta do dziś stanowią duże wyzwanie. Od tamtej pory wracamy do tej pozycji przy rozmaitych okazjach, sprawdzając przy tym, czy potrafimy jeszcze grać na hardzie.

Mrok, jaki spowijał świat gry, mógł przerazić, choć rzeczona produkcja nie była przecież horrorem. Nadal wspominam te etapy, w których trafialiśmy do kopalni pełnej zombie i nienajedzone truposze odsyłaliśmy do piachu przy pomocy poświęconych strzał. Thief najwspanialszy stawał się jednak wówczas, gdy zabierał nas na ulice śpiących dzielnic lub do posiadłości ekscentrycznych, obrzydliwie bogatych maniaków.