Stare, ale jare - najlepsze stare gry, które wciąż goszczą na dyskach redakcji

• Stare, ale jare - najlepsze stare gry, które wciąż goszczą na dyskach redakcji
• Majesty – symulator szurniętego królestwa
• Dungeon Keeper – złe jest dobre
• Fallout 1 i 2 – piękny koniec świata
• Sid Meier’s Colonization – Amerykę skolonizowano w 1993 roku
• Carmageddon – krew, krowy i diesle
• Twierdza – a mury runą, runą, runą
• Heroes of Might and Magic 3 – syndrom jeszcze jednego tekstu
• Thief – kradzież popłaca
• Baldur’s Gate – wojownicy, chomiki i wampiry
• StarCraft (1 i 2) – drama w kosmosie
• Half-Life – „pół-życie” jeden
• Final Fantasy 7 – mali ludzie z wielkimi mieczami
• The Settlers II – ścieżka, którą ciągle chadzamy
• TES: Morrowind – brzydkie może być piękne
• Caesar III – gra o zawalaniu się budynków
• Planescape: Torment – RPG i traktat filozoficzny zarazem
• Gothic 2

Przed nami kolejny rok premier nowych gier, w którym wszyscy będziemy zagrywać się w najnowsze przeboje Sony, Ubisoftu, EA i innych rynkowych tuzów. Wszyscy? Nie do końca.

Jasne, młode i zgrabne zawsze wygląda bardziej efektownie. Ale – prawdę mówiąc – czasami odczuwamy znużenie. Myślimy wtedy, że to już nie to samo, i wspominamy z nutką nostalgii, jak to dobrze było za naszych czasów. Czy faktycznie dobrze, trudno powiedzieć. Było inaczej. Wracamy więc do gier, z powodu których potrafimy odesłać nową produkcję do kolejki – do gier, po które sięgamy po piętnastu, dwudziestu, dwudziestu pięciu latach, choć wyglądają strasznie, brzmią słabo i działają topornie. Ale wracamy, próbując być może odnaleźć to, co z taką siłą odczuwaliśmy wówczas, gdy produkcje te w pełni chwały dopiero wstępowały na mniejsze lub większe trony. Powrót do starej gry potrafi być równie cenny jak powrót do ulubionej przed laty lektury.

Z pewnością nasza lista wyda się Wam niepełna, bo nie ma na niej tej jednej, ukochanej przez Was pozycji. Pamiętajcie jednak: to gry bliskie NAM. Zastanówcie się, czy Wy również wracacie do jakichś staroci i dlaczego to robicie, skoro na rynku można znaleźć 123 inne, ładniejsze propozycje? Zachęcamy do dyskusji pod tekstem.

Diablo II – oldskul szatan

Czego byście nie powiedzieli dobrego o tej grze, ja doskonale pamiętam 5 lipca 2000 roku, datę polskiej premiery najbardziej wówczas obrazoburczej produkcji. Siedziałem wtedy w samochodzie i wraz z ojcem, wujkiem i kuzynką jechaliśmy do Wrocławia, aby kupić Diablo II. Tak, to było duże wydarzenie. Na tyle duże, że rodzice wozili swoje impertynenckie i niedające im żyć szczeniaki 100 kilometrów, by wydać kilkaset złotych na grę, na okładce której znajdował się wizerunek szatana. Naciąganie mamy na Minecrafta to przy tym pikuś. Wtedy to dopiero było coś.

Ale Diablo II – choć obecnie otaczane kultem – wcale nie miało łatwego życia po premierze. Krytyka, jaka spadła na Blizzard, dotyczyła m.in. zbyt kolorowej oprawy graficznej (pamiętacie główny zarzut stawiany Diablo 3? Cóż, czepialiśmy się już o to samo przy części drugiej). Twórcom dostało się też za ograniczenia erpegowej warstwy tytułu (ponownie kłania się krytyka D3), fabularną miałkość, klimat i ogólny niski poziom grafiki (choć ta od 1996 roku zrobiła znaczne postępy).

A jednak gra przyjęła się jak mało która, na wiele lat monopolizując rynek internetowych rozgrywek. Battle.net tętnił życiem (któż pamięta jeszcze pierwsze wersje Battle.netu z tymi brzydkimi, nieczytelnymi chat-roomami?), a Telekomunikacja Polska robiła fortunę na dzieciach, które nabijały na rzężących modemach 55k rachunki na bajońskie sumy. Mój tato do dzisiaj wypomina mi to 1500 złotych.