Ożywienie i spopularyzowanie na nowo gatunku immersive simów. 14 rzeczy, za które pokochałem gry BioShock
- 14 rzeczy, za które pokochałem gry BioShock
- Klimat grozy z „jedynki”
- Niekonwencjonalny, niewybaczający system moralności
- Ożywienie i spopularyzowanie na nowo gatunku immersive simów
- Taktyczna, zmuszająca do myślenia walka
- Mordercza broń do walki wręcz
- Efektowne i efektywne plazmidy/wigory
- Burial at Sea – znakomity dodatek i klamra dla serii
- Elizabeth – charakterna dama z wieży
- Fabuła na pierwszym miejscu
- Rapture – miasto ukryte na dnie morza
- Columbia – idylla w chmurach
- Niebanalne przedstawienie motywów filozoficznych i politycznych
- Audiowizualia na miarę Oscara
Ożywienie i spopularyzowanie na nowo gatunku immersive simów
Los Siostrzyczek był tylko jednym z wielu elementów, o których mógł zadecydować gracz. BioShock i BioShock 2 – o Infinite, niestety, nie da się tego powiedzieć – należą bowiem do gatunku tak zwanych immersive simów, czyli gier, w których twórcy oddają w ręce odbiorców szereg narzędzi i systemów, nie narzucając im przy tym jedynego właściwego sposobu z nich korzystania. To gracz określa – w pełni wczuwając się w postać i jej sytuację – jak chce rozwiązać napotkany problem niezależnie od tego, czy jest nim znalezienie drogi do trudno dostępnego miejsca, przedostanie się za zamknięte drzwi czy ominięcie pilnującego czegoś strażnika.
Dlaczego w ogóle o tym wspominam? Głównie dlatego, iż to właśnie pierwszy BioShock na nowo spopularyzował tę konwencję w 2007 roku. Nie dziwota, że tak się stało – w końcu grę stworzyło studio Irrational Games, czyli ekipa odpowiedzialna za System Shocka 2 z 1999 roku, którego duchowym spadkobiercą zwykło się określać BioShocka. Co więcej, założyciele Irrational Games – Ken Levine, Jonathan Chey i Robert Fermier – pracowali wcześniej w Looking Glass Studios m.in. nad pierwszymi dwiema odsłonami serii Thief. Zespół miał więc nie lada doświadczenie w gatunku immersive simów i zrobił z niego użytek.
Choć niezmiernie się cieszę, iż tak się potoczyły sprawy – twórcom należą się słowa uznania za odwagę i podjęte ryzyko – wspomniany System Shock 2 okazał się równie genialną grą, co sporą finansową klapą. Trudno winić jego wydawcę (Electronic Arts), że nie zdecydował się wówczas na „trójkę”. Trudno również winić innych deweloperów, iż w międzyczasie woleli tworzyć zupełnie odmienne produkcje. Ba, nawet Irrational Games, niewątpliwie mające dużą wiarę w ów gatunek, zwlekało kilka lat, nim znów wzięło się z nim za bary (z pewnością nie bez znaczenia było tu znalezienie kolejnego dużego wydawcy, czyli koncernu Take-Two Interactive).
Na szczęście BioShock osiągnął finansowy sukces (niewykluczone, że większy, niż zakładało T2). Dzięki temu otrzymaliśmy dwie kolejne odsłony serii, a na fali jej popularności Arkane Studios stworzyło bazujące na konwencji immersive sima pierwsze Dishonored, które otworzyło przed nim drzwi do wielkiej kariery (warto tu podkreślić, że poprzednie dzieło tego dewelopera, wydane w 2006 roku – a więc przed BioShockiem – Dark Messiah of Might and Magic, również czerpało z tego gatunku, choć nie aż tak bardzo jak późniejsze produkcje).
Czy Dishonored, Prey bądź Deathloop – a także wiele innych gier, które wyszły w ostatnich latach – powstałyby, gdyby BioShock nie przetarł im szlaku? Cóż, historia mogłaby potoczyć się różnie; tym bardziej że Arkane Studios pomagało zespołowi Irrational Games tworzyć poziomy w BioShocku. Myślę, że można zaryzykować stwierdzenie, iż nawet jeśli francuskie studio rozważało skupienie się na gatunku immersive simów, to decyzja o tym zapadła dopiero po sukcesie Kena Levine’a i spółki.
