Planescape: Torment

Skopiuję swoje komentarze ze strony z wersji Enhanced edition bo tutaj pewnie siedzi więcej starych fanów, i jako ktoś kto wychował się na starych NFS oraz Gta SA między innymi chcę napisać o swoich wrażeniach.

"Obecnie kolejne podejście do tej gry po porzuceniu topornego oryginału i braku czasu oraz weny na ogrywanie wersji zremasterowanej. Przyznam że nie przepadam zbytnio za fantasy oprócz paru wyjątków i Planescape Torment zdecydowanie jest tym wyjątkiem. Właśnie to że gra jest utrzymana w takiej metafizycznej i filozoficznej atmosferze mnie niezwykle pociąga. Światy równoległe, życie po śmierci, klimat, K L I M A T. Aż pewnie założę konto premium żeby zmienić ocenę gdyż gra jest genialna. Jest mnóstwo dialogów ale są one ciekawe i klimatyczne na tyle że... że czerpię przyjemność z ich czytania i poznawania sfer."

"Gra arcydzieło. Ilość dialogów wręcz przytłacza. Większość postaci ma te ciekawe, część się z nudów przeklika, a czasem znajdują się prawdziwe perełki. Gra jest olbrzymia wszystkim, światem dialogami, questami, przedmiotami... prawdziwe staroszkolne rpg. Trzeba mieć do niej jednak odpowiednie nastawienie, to zupełnie inne i w zasadzie lepsze doświadczenie niż obecne wydmuszki które na upartego da się ukończyć w jeden dzień, oczywiście generalizuję bo od czasu do czasu trafi się taki Wiedźmin czy Baldurs gate 3, nie przepadam zbytnio za fantasy ale te fantasy w planescape torment leży mi jak ulał. O ile wiele gier można przyrównać do prostego sudoku które rozwiązuje się od strzała tak tutaj to wygląda niczym układanie puzzli... i to całkiem sporych, na pewno większych niż 1000. Cierpliwość jest cnotą.

Gry od From Software mi bardzo odpowiadają bo jest klimat i sporo akcji, za to bardzo mało dialogów, i da się grać w nie jak w akcyjniaka, tutaj jest MASA dialogów i nieprzyzwyczajony do tego typu rozgrywki jestem przytłoczony."

Planescape Torment to gra w stylu dzieła sztuki literackiej. Jedna z najbardziej zapadających w pamięć gier. Black Isle Studios zapewnia fascynującą przygodę w wspaniałych krainach fantasy. Kontakt z ową grą rozpoczyna się od krótkiego, ale dynamicznego intra przedstawiającego wyrywkowo fragmenty przeszłości bezimiennego bohatera. Zaraz potem przechodzimy do tworzenia postaci, ktory nie pamięta swego prawdziwego imienia. Punkty przeznaczone na tworzenie postaci można przerzucać pomiędzy sześcioma cechami: siłą, inteligencją, mądrością, zręcznością, wytrzymałością i charyzmą. Dostajemy szansę wyszkolenia w różnych specjalnościach więc możemy zostać wojownikiem, zlodziejem, magiem czy kapłanem. Jeżli zmieniamy profesję to tracimy umiejętności nabyte wcześniej podczas szkolenia w pierwotnym fachu. Trudno nie robić oczywistych żartów na temat budzenia się w środku kostnicy z rozdzierającym bólem głowy i brakiem pamięci kim lub czym jesteśmy. Budzimy się na sarkofagu w Mortuary czyli zakładzie pogrzebowym, który jest siedzibą frakcji Dustmen. Korzystając z pomocy latającej czaszki Morte Bezimienny odkrywa tajemniczą wiadomość wyrytą na jego plecach. Najwyraźniej jest to notatka dla niego samego. Dzięki temu wiemy, że musimy przedostać się z makabrycznej kostnicy do labiryntów Sigil, miasta ciemności, magii i portali, które prowadzą wszędzie i donikąd. Miastem rządzi Pani Bólu, tajemnicza i potężna postać. Ta dość dziwaczna lokalizacja wraz z nieśmiertelnym głównym bohaterem, który żył i umierał tyle razy, że stał się ekspertem od wszystkiego pozwala twórcom robić rzeczy, których nigdy wcześniej nie widzieliśmy w grach RPG i robią to niewiarygodnie dobrze. Jest to niezwykle rozległe i zagadkowe uniwersum. Mocno imponuje odwzorowanie graficzne środkowiska z bogactwem detali nie tylko otoczenia, ale też postaci. Uroczo szczegółowe tła nadają grze niesamowitą ciemność. Gdy przemieszczamy się po mieście od razu widać, że to miasto żyje. Wokół kręci się mnóstwo ludzi goniących za swymi sprawami i różne dziwne istoty, a wszystkiemu towarzyszą charakerystyczne odgłosy, bo handlarze pokrzykują namawiając do zakupu swych towarów zaś słudzy nieustannie naprawiają stare budowle i konstruują nowe. NPC wędrują po obskurnym mieście pełnym śmieci. Zombie przemierzają korytarze zaśmiecone odciętymi częściami ciał. Bogatsze obszary miasta pokryte są mozaikami, posągami i jaskrawymi światłami. Gdziekolwiek się udamy czy to uporządkowane Harmonium czy opanowane przez nieumarłych Dead Nations grafika doskonale oddaje atmosferę tego obszaru. Jednak to co naprawdę wciąga to niesamowicie głęboka i wciągająca fabuła. Od samego początku tajemnica otaczająca Bezimiennego to perełka. W poszukiwaniu wskazówek na temat swojej przeszłości nasz Bezimienny dowiaduje się, że z nieznanego powodu jest Nieśmiertelny co stanowi klątwę przed którą nie może uciec nawet po tysiącleciach prób. Następnie wyrusza w podróż, aby ożywić swoje wspomnienia, aby zrozumieć dlaczego i jak swojego nieśmiertelnego stanu. Spotka wielu przeciwników i towarzyszy, którzy pomogą mu odzyskać wiedzę o wieloświecie i jego poprzednich inkarnacjach różnych osobowości ukształtowanych przez różne wspomnienia tego samego człowieka. Na końcu jego poszukiwań pojawia się pytanie - Co może zmienić naturę człowieka? Odpowiedź jest kluczem do fabuły gry. Aby go znaleźć poznasz cały Planescape, jego liczne płaszczyzny istnienia w multiwersum, jego społeczeństwa, kultury, filozofie i religie, a także rzucisz wyzwanie siłom większym niż jakikolwiek śmiertelnik takie jak anioły, bogowie, a nawet śmierć. Gra otwiera worek pytań filozoficznych co jest oznaką złożoności Planescape. I do tego ta muzyka. Aż trudno opisać w słowach nastrój, który w PT buduje kaskada cudownych dźwięków. Mozna powiedzieć, że muzyka jest równie zagadkowa co historia naszego bohatera. W Planescape Torment postawiono na bardzo rozbudowane dialogi i opisy sytuacji. Teksty, które czytamy nie ograniczają się tylko do dialogów, ale też opisania ich wyglądu zewnętrznego i zachowania. Do dysput wtrącić się mogą członkowie drużyny i wyrazić swe własne opinie. Scenariusz jest znakomicie napisany. Dialogi są dowcipne, złożone, stymulujące intelektualnie, a także mają niepowtarzalny charakter dzięki zastosowaniu staroangielskiego. Kolejnym atutem jest świetnie zbudowany interfejs. Klikając jednym przyciskiem mamy dostęp do wszystkich opcji. Najważniejszą z nich jest dziennik z opisem wszystkich questów. Automapy mają teraz automatyczną notację i niestandardowe notatki. Plecak zbudowano równie przejrzyście. Mamy też możliwość używania szybkich skrotów klawiszowych.Do drużymy możemy zwerbować 5 osób, a przerzucanie między nimi ekwipunku jest wygodne. Walka przypomina tą z pierwszego Baldura. Starcie przebiegają w czasie rzeczywistym z aktywną pauzą. Gra jest bardzo długa, jeśli zdecydujemy się rozmawiać z wszystkimi postaciami w świecie gry i wykonać również zadania poboczne. Ponadto charakter naszego bohatera zależy też od działań w grze i wyborów w dialogach. Możemy być miłym gościem, ale też totalnym dupkiem dla każdego kogo spotkamy, a charakter odpowiednio się zmieni. Jeszcze lepsze jest to, że niezależnie od tego jak będziemy postępować istnieje sposób na przejście gry. Przejście może być trudniejsze, jeśli wszyscy znienawidzą Bezimiennego, ale wszystkie łamigłówki mają wiele rozwiązań, dostosowanych do każdego stylu gry. Przy tak wielu różnych sposobach przejścia przez grę warto wrócić do niej, aby zobaczyć alternatywne rozwiązania i odkryć niektóre tajemnice, które mogliśmy przeoczyć. Torment pozwala na swobodę wyboru według własnego kompasu moralnego i etycznego. Mimo, że przeszedłem grę pięć razy i dążyłem do perfekcyjnych rozwiązań, by było zawsze po mojej myśli to nie wszystkie wątki poboczne dają się rozwiązać w najbardziej satysfakcjonujący sposób, ale w ostatecznym rozrachunku liczy się tylko podróż. Główny wątek angażuje zawsze tak mocno, że zapewnia dynamikę aż do epickiego finału. Dzieło Black Isle jest arcydziełem RPG. Dialogi są jednymi z najlepiej napisanych ze wszystkich gier RPG, środowiska są zróżnicowane i wręcz fascynujące, efekty zaklęć blisko premiery prezentowały się oszałamiająco, a scenariusz prezentuje się genialnie wraz z wyrazistymi i świetnie napisanymi postaciami. Poza dobrze zbudowanym tłem historia odkrywana w trakcie napisana przez Chrisa Avellone’a jest równie głęboka i stymulująca intelektualnie co ambitna literatura. Co więcej, zawiera jedne z najbardziej nieprzewidywalnych i zapadających w pamięć zwrotów akcji jakie kiedykolwiek pojawiły się w grze wideo. Gdybym mógł zabrać na bezludną wyspę tylko dziesięć gier komputerowych jedną z nich byłby Planescape Torment.

Najlepsze RPG to moim zdaniem Ultima VII, Chrono trigger, Final Fantasy VII, Fallout 1 i 2, Might and Magic 6 i 7, System Shock 2, Planescape Torment, Baldur's Gate 2, Deus Ex 1, Arcanum, Morrowind, G2NK, KotOR, Vampire: The Masquerade - Bloodlines, Witcher 3, Divinity: Original Sin II, Persona 5, Pillars of Eternity 2, Disco Elysium, Pathfinder: Wrath of the Righteous. Zapewne dołączy do tego szanownego grona Baldur's Gate 3 za którego wreszcie muszę się zabrać na porządnie.
https://www.youtube.com/watch?v=TOGh1imMXgI&ab_channel=DeadMan

Jest arcydzieło żalu, silnik baldurów czy Icewind Dalelów, kierujemy jakimś dużym typem o imieniu Bezimienny jak z gothica, postać podczas chodzenia robi jakiegoś moonwalka w tyły, na boki chodzi, żal pl, nie ma podniesienia opcji graficznych do 800x600 żal, w ogóle nie ma rozdzielczości do wyboru masakra, jest tylko 16 bit, 24bit (nie można wybrać), i 32 bit do wyboru. Podczas przygody interfejs to żal, jest bardzo dużo opcji, zamotanie można sie pogubić od nadmiaru żal, czasami jest dubbing, we większosci tekst czytamy żal

Zaktualizowaliście swój dziennik?
[link]

Planescape: Torment - recenzje graczy