Zeus: Pan Olimpu – przed spotkaniem z Kratosem. Kultowe gry Polaków, które powstały za granicą

• Zrobione za granicą, ukochane nad Wisłą. Kultowe gry Polaków
• Tibia – or not Tibia
• Twierdza – wiadomość, panie!
• Deluxe Ski Jump – skoki przy pustych trybunach
• Croc: The Legend of the Gobbos – krokodyle > hydraulicy
• Gothic – święta legenda
• Heroes of Might and Magic III – kochajmy poniedziałki
• Zeus: Pan Olimpu – przed spotkaniem z Kratosem
• SpellForce – hit z kiosku

Zeus: Pan Olimpu – przed spotkaniem z Kratosem

Kolorowa oprawa graficzna. Zadaniem niektórych nawet zbyt mało kolorowa.

Pamiętam, gdy w latach 90. zagrałem w Cezara III. Nie okazałem się, prawdę mówiąc, najlepszym zarządcą rzymskiego polis, bo moje miasta szybko dopadł pożar i głód, ale była to pierwsza styczność z tak rozbudowanym city-builderem, w którym jednocześnie należało kontrolować wiele ekonomicznych czynników. Późniejsze gry kontynuowały sprawdzone rozwiązania, jednocześnie rozwijając formułę. Faraon przenosił nas do Egiptu i wprowadzał mechanikę wylewającego Nilu, od którego zależały nasze plony, a Zeus przedstawiał panteonowi greckich bogów.

Właśnie ta ostatnia część bodaj najmocniej zapisała się w naszej pamięci. Z jednej strony była bowiem najdoskonalszą realizacją wcześniejszych pomysłów studia Impressions Games, z drugiej natomiast wprowadzała istotny element fantastyki. Nie bez znaczenia był również fakt, że Zeus był przystępniejszą pozycją w porównaniu ze swoimi poprzednikami, a w trakcie zarządzania miastem łatwiej dawało się wykryć, co dokładnie jest przyczyną kryzysu i emigracji mieszkańców.

 

Zeus (oraz dodatek Posejdon) wielokrotnie dodawany był do growych pisemek (były to czasy, w których półki graczy dosłownie zawalały stosy kolorowych płytek CD z rozmaitych czasopism z pełniakami), a sama gra została przetłumaczona, dzięki czemu nawet najmłodsi mogli spróbować swoich sił jako architekci doskonałych miast. Warto wspomnieć, że grę rekomendowało Ministerstwo Edukacji Narodowej jako materiał dydaktyczny do nauki historii w klasach gimnazjalnych i szkołach ponadpodstawowych. Pomyślcie tylko, jaki oręż dawało to przesiadującym przed komputerami dzieciom. „Mamo, wcale nie gram. Uczę się!”