Publicystyka 3 marca 2019, 11:30

Polskie krapy – gry z Polski, o których lepiej zapomnieć

W ostatnich latach Polacy pokazali niejednokrotnie, że mają dryg do tworzenia gier wideo. Może to przez to zapomnieliśmy, że od lat 90. ubiegłego wieku wypuściliśmy też sporo tytułów, o których wszyscy – wraz z ich twórcami – wolelibyśmy zapomnieć.

Spis treści

Wrzesień ’39

Na screenach gra nie jest może piękna, ale wygląda na złożoną i rozbudowaną strategię.

Data premiery: 17 września 2013
Producent: Wastelands Interactive

Zanim zacznę znęcać się nad tą nieszczęsną produkcją, trzeba przyznać jej jedno: grając we Wrzesień ’39, rzeczywiście łatwo poczuć się tak, jak polscy żołnierze w trakcie kampanii wrześniowej. Opuszczeni przez wszystkich, toczący beznadziejną walkę, która nie ma prawa zakończyć się zwycięstwem, rzuceni wrogowi na pożarcie, sfrustrowani swoją sytuacją. Jeśli ktokolwiek miał w momencie premiery nadzieję na porządną strategię, deweloperzy z Wastelands Interactive zafundowali mu bezlitosny blitzkrieg. Wystarczy przejrzeć pobieżnie opcje w menu, sprawdzić mapę, zagrać choć przez chwilę, by już wiedzieć, że wyrzuciliśmy pieniądze w błoto.

[Sztuczna inteligencja – przyp. red.] ma tendencję do przerzucania jak największych sił w pobliże dużych miast, na froncie walczą zaś tylko nieliczne oddziały. Taka taktyka miałaby pewien sens podczas opóźniania ofensywy i obrony strategicznych lokacji, ale komputer stosuje ją także w natarciu. Przykładowo, jeśli sztuczna inteligencja kieruje Niemcami, to otacza jednostkami własne miasta, na pole walki wysyłając tylko niewielkie zgrupowania. Z tego powodu partia potrafi ciągnąć się w nieskończoność... albo do momentu wywalenia gry do pulpitu.

Cytat z naszej recenzji autorstwa Macieja „Czarnego” Kozłowskiego

Deweloperom marzył się tytuł duchowych spadkobierców Panzer Generala. Niestety, nie zauważyli, że od tamtego czasu interaktywna rozrywka mocno poszła naprzód.

Twórcom najwidoczniej przyświecała misja odtworzenia czaru starszych strategii z lat 80. i 90. Zapomnieli jednak, że od niedociągnięć, które byliśmy w stanie wybaczyć dwie czy trzy dekady temu, teraz nie ma żadnych wymówek. A Wrzesień ’39 robi wrażenie ubogiego pod każdym względem. Widok tysięcy pól i setek oddziałów potrafi onieśmielić, szybko jednak okazuje się, że opcje strategiczne są zaskakująco skromne.

Całość sprowadza się w zasadzie do przesuwania po mapie naszych jednostek, wdawania się w bitwy i cierpliwego czekania na koniec tury przeciwnika (co potrafi zająć całkiem sporo czasu). Sztuczna inteligencja wroga nie powala, co jednak nie ma najmniejszego znaczenia, bo przy grze każdą z dostępnych frakcji wynik kampanii tak czy inaczej jest praktycznie przesądzony. A jeśli z jakiegoś powodu uprzecie się, by jednak dać Wrześniowi ’39 szansę, pewnie odpłaci się Wam zjedzonymi „sejwami” lub wyrzuceniem do pulpitu.