Pillars of Eternity II: Deadfire

Król powrócił. Pillars of Eternity 2: Deadfire jest dla RPG tym, czym Wiedźmin 3 dla action RPG. PoE łączy rozmach Baldur’s Gate 2 i swobodę eksploracji Fallouta, serwując przy tym nowoczesną i niejednoznaczną opowieść.

14-03-24. Gra podobna do pierwszej części jednak moim zdaniem słabsza. Watek z bogami czytaniem dusz i ogólnie cały świat trochę mało wciąga. Za dużo całego tego rozpatrywania o bogach a za mało skupienia na ludziach. Małe plansz bardzo ładne ale strasznie małe. Pływanie samo w sobie takie sobie. Walka nie porywa mimo iż walczyłem bez tur czułem jakbym je miał. Ogólnie dobry rpg ale trochę rozwleczony przez podróże po wyspach.

Ta gra była ma szczycie mojej kupki wstydu przez wiele lat. Podobnie zresztą jak pierwsza część przez długi okres. To o tyle ciekawe, że uwielbiam izometryczne rpg, jak seria Baldur's Gate, Fallout czy Icewind Dale. Oba tytuły kupiłem też na premierę. Jedynkę z dodatkami przeszedem po kilku msc (mialem wtedy mało czasu na granie) i mimo paru niedoskonałości uznaję ją za świetną grę gę, duchowego spadkobiercę serii BG. Dwójka jest pod każdym względem bardziej rozbudowana, dłuższa i ładniejsza. Ma większe możliwości rozwoju, więcej różnorodnej broni czy więcej opcji konfiguracji drużyny. No i ma się własny statek, są bitwy morskie, abordaże. I to wszystko super, ale... nie do końca mój klimat. Twórcy postawili na klimaty pirackie, kolonializm i wykorzystywanie rdzennej ludności. Tło fabuły jest dojrzałe i porusza ważne tematy, i za o plus, ale ogółem bardziej komfortowo czyje się w klimatach średniowiecza/fantasy. No i główny wątek polegający na gonieniu wielkiego konstruktu w którego "wszedł" zbuntowany bóg. Gra jest naprawdę dobra i bawiłem się przy niej bardzo fajnie, niemniej miałem też przy niej "efekt niewciągnięcia" ;) polega ona na tym, że jak już grę włączę, to gram długo i bawię się dobrze. Ale jak tylko ją wyłączam, to mam o niej mieszane uczucia i musze się trochę do niej niejako trochę przymuszać, często stosując motywację, których używanie w grach nie świadczy o nich dobrze (np. "jak już zacząłem, to muszę skończyć", "nie mogę znów jej zostawić, szkoda czasu który w nią włożyłem"). Nie wiem dlaczego tak jest. Wina może być częściowo po mojej stronie, bo jestem już bardzo doświadczonym graczem, zacząłem grać jakies 27 lat temu i ciężko mi znaleźć grę, która będzie miała elementy, które mnie jakoś zaskoczą czy zainteresują, bo "to wszystko już było". No i mam teraz po prostu mniej czasu - kiedyś uwielbiałem gry 100h+, teraz najbardziej lubie takie na 10-15h. Ale mimo ogólnego znużenia grami, są jeszcze na rynku takie, które mnie bardzo wciągają (disco elysium, god of war itp.) więc nie mogę winą za ten efekt obarczać tylko siebie. To też wina twórców gry, którzy stworzyli świat realistyczny i rozbudowany ale jednocześnie trochę nieinteresujący - nie czuje się potrzeby, żeby go eksplorować wzdłuż i wszerz. No i jak wspominałem - fabuła nie powala. Ale podsumowując gra się dobrze. Gdyby miała te wszystkie rozwiązania i pomysły ale została osadzona w ciekawszym, bardziej kanonicznym świecie, jak to miało miejsce w jedynce (medival fantasy) nie tylko osiągnęłaby dużo większy sukces komercyjny ale i byłaby po prostu ciekawsza. No i ocenę miałaby co najmniej o jeden punkt wyższą. A tak bardzo dobre 8+.

Ta gra to przykład na to jak się powinno robić sequele gier. Niby to samo, a jednak wszystko ulepszone. Walka (którą i tak nieszczególnie lubię bo izometryczne real-time z pauzą to nie moje klimaty) ma dużo lepszy feeling i przede wszystkim postacie już się nie blokują nawzajem. W pierwszej części co chwila ktoś blokował komuś drogę i postać stała w miejscu jak debil. Grafika znacznie piękniejsza, więcej detali widocznych z bliska, niektóre walki czy bossowie są bardzo efektowne. W grze jest sporo wymagających walk z bossami (w pierwszej części jakimkolwiek wyzwaniem były tylko adrowy smok i ten smok z białej marchii). Szczególnie w DLC Beast of Winter i Forgotten Sanctum walki z bossami były dla mnie bardzo trudne. W grze są jeszcze dodane przez DLC niesamowicie silne megabossy, które nawet przy wymaksowanym party mają czerwony znacznik że przewyższają cię znacznie poziomem, nawet się nie zabierałem za walkę z nimi bo aż taki dobry w tej grze nie jestem. No i najważniejsze, importowanie save z 1 części wnosi do gry naprawdę sporo drobnych zmian uwzględniających twoje wybory, często też w dialogach są dodatkowe kwestie dialogowe które wynikają z podjętych wyborów. Towarzysze świetni, podobał mi się też ten pomysł "sidekicków", czyli mniej rozwiniętych towarzyszy, którzy jednak urozmaicali party. Pozbyto się takich nudziarzy zanudzających cię w dialogach mistycznymi rzeczami jak Niezłomny i Zrozpaczona Matka, a zostawiono fajne postacie jak Eder czy Aloth którzy nigdy mojego party nie opuszczają. Wydaje mi się że gra ma porównywalną długość jak poprzednie część, jeśli zliczyć cały content, ale główny wątek jest śmiesznis krótki. Te misje główne łącznid trwały może z 2 godziny. Cała reszta to zadania poboczne, zbieranie reputacji z frakcjami. Grę bardzo polecam i żałuję że nie będzie jej kontynuacji (a przynajmniej nie w najbliższym czasie).

Gra bardzo podobna do jedynki pod względem poziomu fabuły, towarzyszy i questów pobocznych, a w sumie szkoda, bo liczyłam na jakieś większe zmiany w tym zakresie. Ciągle czuć tutaj niedosyt podczas interakcji z przyjaciółmi, którzy po określonej ilości dialogów praktycznie milkną na resztę gry, co jest dość smutne zważywszy, że dodane zostały romanse.Jedynymi prawdziwymi ziomkami mogę nazwać Edera i Serafena, którzy wypadli bardzo pozytywnie i bardzo "żywo" na tle innych postaci.Pozytywnie zaskoczyła mnie oprawa graficzna i dźwiękowa, no ale niestety na dość spory minus leci znów zbyt łatwa walka. Pod koniec gry będąc magiem, moje zaklęcia z ostatniego drzewka potrafiły siać chaos i zniszczenie nawet bardzo trudnym przeciwnikom,a dodając jeszcze do drużyny Alotha to już w ogóle apokalipsa.Szkoda też że został dodany ten cały system reputacji, który swoją drogą jest strasznie dziwny. Ogólnie biłam wszystko co się rusza...w jednej chwili pomagałam jednym, aby za chwile ich zdradzić i pomagać tym drugim. Po jakimś czasie konsekwencje są takie, że rozmawiając z kimś mam w nawiasie czy lubię daną frakcję czy nie, co wychodziło cały czas pozytywnie, bo nabić sobie punkty na plus jest bardzo łatwo. Dodam jeszcze, że pomimo nowej łatki nie naprawili relacji z Alothem i Pellaginą, bo tych dwoje zostaje cały czas na poziomie zero bez względu czy podoba im się postępowanie bohatera czy nie.Grę oceniam pozytywnie, bo świetnie się bawiłam, ale myślę że tak jak w poprzedniej części nie czułam aby mi urwało tyłek. Czekam na DLC :)

Deadfire to sequel totalny – większy, ładniejszy, praktycznie pod każdym względem lepszy niż pierwsze Pillars of Eternity. Uwypuklona rola członków drużyny, więcej dróg do celu (tak w poszczególnych zadaniach, jak i fabule jako całości), interesujący statek w miejsce nudnawej twierdzy z „jedynki”, rozszerzona mechanika rozwoju postaci z większą liczbą niebojowych umiejętności… Długo by wymieniać usprawnienia. Co zaś najważniejsze, metafizyczna głębia PoE nic nie straciła na przeprowadzce w tropiki. Szkoda tylko, że Obsidian dalej ma problem z bugami, optymalizacją i chaosem podczas walk.