Ranga II - taktyka | Jednostki i taktyka | Eador Władcy rozdartego świata

Ranga II - taktyka

Dotarcie do istot II rangi oznacza spory przełom dla całego królestwa. Jednostki z tej grupy są odczuwalnie lepsze od swoich mniej zaawansowanych odpowiedników, ale wymagają też większych nakładów finansowych. Mimo to rozbudowa imperium jest szalenie opłacalna, ponieważ otrzymane premie szybko się zwracają, a silniejsze armie pozwalają na toczenie niebezpieczniejszych bitew i eksplorowanie niezdobytych dotychczas obszarów.

Podział na taktykę ofensywną i defensywną pozostaje w mocy również przy drugiej randze, chociaż ta pozwala na zastosowanie nieco bardziej zróżnicowanych manewrów. Wynika to głównie z tego, że na tym etapie rozgrywki pojawiają się efektywne jednostki o sporym zasięgu ruchu - jeźdźcy, konni strzelcy, pegazy, centaury - które pozwalają na łatwe okrążenie przeciwnika lub przedostanie się na jego tyły. Inwestycja w przynajmniej jedną istotę tego typu to absolutna podstawa, bowiem tylko one pozwalają na zachowanie elastyczności podczas bitwy. To właśnie dzięki nim można łatwo reagować na poczynania wroga i uderzać w jego słabe punkty, na przykład w odsłoniętych strzelców albo magów.

Zwolennicy taktyki ofensywnej powinni skupić się przede wszystkim na rozwijaniu zbirów [Thug], jeźdźców i konnych strzelców - tak skonstruowana siła uderzeniowa jest trudna do powstrzymania. Niezbyt opłaca się natomiast wynajmowanie czarnoksiężników, ponieważ ci łatwo giną i stają się przydatni dopiero po uzyskaniu kilku poziomów doświadczenia. W miarę możliwości warto wesprzeć tę armię przy pomocy centaurów i wielkich ślimaków, ale jeśli nie mamy do nich dostępu, to nic nie szkodzi. Taktyka niezmiennie polega na sprowokowaniu wroga do ataku (najlepiej przy pomocy konnych strzelców) i wykończeniu go, kiedy zbliży się na odpowiednią odległość. Warto przy tym przeprowadzić przynajmniej jeden oddział konny na tyły wroga i zlikwidować jego strzelców. Oczywiście posiadane od pewnego czasu zagony barbarzyńców oraz szamanów również warto wykorzystać, ponieważ to właśnie one stanowią podstawę i najbardziej liczebną część naszego wojska.

Inaczej wygląda sytuacja, jeśli gramy defensywnie. Wówczas powinniśmy zainwestować przede wszystkim w mnichów [Monk] i zastąpić posiadanych uzdrawiaczy pikinierami albo jednostkami strzelającymi. Jednostki leczące należy otoczyć szczelnym kordonem wspomnianych pikinierów, a luki uzupełnić gwardzistami. Przydaje się też przynajmniej jeden pegaz, który doskonale nadaje się do tego, aby przelecieć nad wojskiem wroga i uderzyć w jego strzelców albo magów. Cała taktyka polega na stopniowym rozbijaniu sił wroga dzięki kontratakom i leczeniu rannych. Przydaje się też zdolność inspiracja posiadana przez mnichów, która pozwala na regenerację staminy u bohatera (optymalnie: strzelca rozwiniętego do łucznika). Tak złożona armia cechuje się bardzo niewielką śmiertelnością i wysoką skutecznością.

Co zaś ze zwolennikami nekromancji? Ci ucieszą się z nowej, potężnej jednostki, jaką są ghule. Te potrafią zatruwać uderzonych wrogów, są dość mobilne i odporne, a przy okazji zadają też spore obrażenia. Stanowi to nową jakość w armii umarlaków, której wymagania są dość niewielkie - wystarczy rozwinąć nekromancję bohatera do III poziomu i zbudować gildię nekromantów [Necromancers Guild] aby pozyskać nowy czar. Nie warto natomiast interesować się szkołą chaosu i przywoływanymi przez nią demonami, ponieważ te nie są zbyt silne i wysysają życie z samego czarodzieja.

Eador. Masters of the Broken World

19 kwietnia 2013

Rate It!

• Przegląd
• Poradnik
• Recenzja