- Bohaterowie dekady - wybraliśmy najciekawsze postaci z gier
- Agent 47 – Hitman
- Arthur Morgan – Red Dead Redemption 2
- Bigby – The Wolf Among Us
- Corvo Attano – Dishonored, Dishonored 2
- Geralt z Rivii – Wiedźmin 3: Dziki Gon
- Henryk ze Skalicy – Kingdom Come: Deliverance
- Jinx – League of Legends
- Joker – Persona 5
- Kazuma Kiryu – Yakuza 0
- Lara Croft – Tomb Raider
- Mae Borowski – Night in the Woods
- Maxine Caulfield – Life Is Strange
- Ori – Ori and the Blind Forest
- Red Prince – Divinity: Original Sin 2
- Senua – Hellblade: Senua’s Sacrifice
- Steve – Minecraft
- V – Cyberpunk 2077
Lara Croft – Tomb Raider
Nienawidzę grobowców.
Podobnie jak nowego Kratosa w God of War z 2018 roku pięć lat wcześniej ujrzeliśmy zupełnie odmienioną Larę Croft, która już wtedy mogła pochwalić się całkiem sporym dorobkiem w historii gier. Nowa Lara niczym jednak nie przypominała pewnej siebie, perfekcyjnej modelki, z dwoma pistoletami na udach i ciekawością Indiany Jonesa.
Była niejako przeciwieństwem tamtej Lary – młoda, niedoświadczona, krucha, wyjąca z bólu, upaprana błotem. Choć taki obraz szybko zaczął się trochę gryźć z rosnącą liczbą zabitych wrogów i zwierząt, okazało się, że twórcy trafili w dziesiątkę. Owa znacznie bardziej dziewczęca Lara spodobała się większości i wniosła do serii tak potrzebą jej świeżość.
Madeline – Celeste
I myślisz, że uda ci się wspiąć?
Nie jest łatwo dobrze wykreować bohatera w niewielkiej zręcznościowej grze niezależnej, w której dominuje pixel art. Twórcom Celeste jakoś się jednak udało wzbudzić naszą sympatię do swojej bohaterki Madeline, starającej się wspiąć na tytułową górę. Madeline walczy z wszelkimi przeciwnościami losu – nie tylko tymi naturalnymi, ale i swoimi wewnętrznymi obawami oraz brakiem wiary we własne możliwości. Boi się i dzielnie temu przeciwstawia, nawet gdy jej fobie przybierają fizyczną postać diabelskiego alter ego jej samej. Jest przy tym urocza, a jej postać pozwala wielu osobom rozpoznać własne lęki, które niekoniecznie objawiają się tylko podczas górskich wspinaczek.
To też kolejny przykład growej bohaterki zmagającej się z poważnymi problemami psychicznymi, które otrzymały mocno artystyczną reprezentację na ekranie (warto w tym miejscu wspomnieć o obecnej na liście Senui z Hellblade’a). Ba, nawet trudne mechaniki platformowe pełnią tu funkcję narracyjną, bowiem ciągłe porażki i umieranie w drodze na szczyt góry, po których podejmujemy kolejną próbę, to metafora przezwyciężania własnych słabości. Piękna gra, wspaniała postać.
