Elden Ring

Dark Souls… Dark Souls nigdy się nie zmienia. Czy aby na pewno? Bo choć Elden Ring czerpie garściami z dokonań i mechanik swoich poprzedników, to zawiera wiele nowości – w tym tę jedną, monumentalną, nazywaną otwartym światem. Bolesnym jak nigdy.

Za trzecim podejściem udało mi się ją skończyć. I teraz nie wiem co ze sobą zrobić, bo łącznie z testowaniem trzech innych postaci (inne buildy) grałem od ponad 2 miesięcy :) Nie pamiętam już gry, która mnie aż tak wciągnęła i mimo spędzenia ponad 200h - nadal nie znudziła. A biorąc pod uwagę, że gry dłuższe niż 15-20h szybko mnie męczą, jest to nie lada wyczyn. Nawet rewelacyjny BG3 z czasem mnie zmęczył (choć też spędziłem z nim grubo ponad 100h). Zalety:- Niesamowicie wciągający gameplay- Niezła grafika- W zasadzie nieograniczone możliwości rozwoju i tworzenia nowych buildów- Pokręcona, niejasna fabuła (jeśli ktoś to lubi)- Bardzo rozbudowany lore gry (choć jego poznanie wymaga czytania opisów przedmiotów, czarów, umiejętności itp...)- Bardzo dużo przedmiotów i broni (i bardzo dużo bardzo ciekawych)- Spora ilość zróżnicowanych czarów- Niezwykle ekscytujące walki z bossami (tymi pomniejszymi i tymi głównymi)- Dobrze działa na Steamdecku- Ogromna społeczność i tony materiałów to sprawdzenia, jeśli podejdziemy do gry na poważnie- Memiczność trudności gry ("umarłeś" :P)Wady:- Pokręcona, niejasna fabuła (jeśli ktoś tego lubi)- Zero jakiegokolwiek, nawet najprostszego dziennika, spisu zadań itp. - Lore i fabuła w zasadzie nie istnieją dla graczy, którzy nie chcą podejść do gry na poważnie czy wczytywać się w opisy przedmiotów- Zwłaszcza na początku - niejasny system rozwoju czy w ogóle zasady gry - wysoki próg wejścia- Sposób prowadzenia zadań pobocznych nie każdemu może przypaść do gustu (mi nie przypadł)- Trudna i irytująca (choć sprawiedliwa)- Recykling bossow, przeciwników itp. (ale w tak dużej grze ciężko by było o to, by każda postać była inna)- Jej ogrom potrafi zmęczyć (sam miałem do niej 3 podejścia spowodowane ilością czasu, który w niej spędziłem) - Wciąga na grube godziny i nie chce puścić ;) W ogólnym skrócie - uważam Elden Ring za najlepszą grę jaką grałem od jakiś 20 lat. Jej szczegółowość, ogrom i miodność jest powalająca. Gdybym nie miał zasady, że 10/10 daję tylko grom, do których czuję niesamowity sentyment (związany ze sprawami poza-gamingowymi), to pewnie ER skończyłaby z dychą. A tak jest "tylko" 9,5/10 ;)

Szkoda, ze to juz koniec. :) Gz Bukary i dzieki wszystkim, ktorzy uaktywnili sie w watku bo byl to kop motywujacy do skonczenia tej epickiej przygody. Czekam na czerwiec.Hoarah Loux kozak, jedna z fajniejszych walk. :) A Edlen Beast zdecydowanie wchodzi na moja liste najwiekszych wyzwan. :P

Elden Ring 8/10Platforma: Xbox Series XCzas ukończenia: 110hElden Ring to świetna gra, ale nie pozbawiona wad. Graficznie jest bardzo ładnie, a design świata jest fenomenalny! Widoki w Eldenie potrafią zaprzeć dech w piersi i aż chce się poznawać ten świat! Gra posiada otwarty świat, który śmiało można nazwać piaskownicą, bo wszędzie gdzie pojedziemy możemy coś ciekawego robić. Choć przez pierwsze 3h chciałem wyrzucić tę grę przez okno, to gdy wczułem się w ten świat to gra szła jak po sznurku. Chyba pierwszy raz spotkałem się z tak dobrze przemyślaną konstrukcją open Worlda, gdzie naprawdę było co robić i gra w mądry sposób kierowała gracza w którą stronę powinien pójść. Eksploracja bardzo mi się podobała i starałem się zaglądać w każdy kąt, bo czułem, że warto! Gra nagradzała fajnymi niespodziankami i pokazywała, że warto się rozglądać. System walki jest ok, lekko szybszy niż w Dark Souls, ale znacznie wolniejszy niż w Sekiro. Muzyka również stoi tu na najwyższym poziomie. Soundtrack przy walkach z bossami to majstersztyk. Jednak jest kilka rzeczy, które mnie bardzo irytowały... Walki z głównymi bossami. Nie ważne czy miałeś 50 poziom czy 150, boss i tak ściągał Cię na hita lub dwa. Nie miało znaczenia czy miałeś 1000hp czy 2000, bo uderzeniem zabiera pół hp i koniec. Tak wygląda skalowanie poziomu w tej grze i nie interesuj się. Przez to głupie skalowanie eksploracja tak naprawdę nie miała sensu. Czy miałeś najlepszą zbroje czy nie, to i tak boss zabierał Ci wykładnikowo hp i tyle... Oczywiście to dotyczy walk z bossami z głównej linii fabularnej ponieważ poboczni przeciwnicy jak najbardziej odczuwali potęgę poziomu. To stanowiło ogromny kontrast w tej produkcji. Kolejnym ogromnym minusem jest powtarzalność lochów i pobocznych bossów. Jak mnie to irytowało gdy musiałem walczyć 3 raz z tym samym bossem i to czasem z dwoma na raz... Masakra. W grze spędziłem 110h i był to bardzo przyjemny czas.Zadania poboczne i zakończeń to nawet nie ma sensu komentować, bo one rządzą się swoimi prawami. Diabła zje ten kto zrozumie ich konstrukcje. Gra nagradza za taktyczne podejście, ba nawet za brawurę! Niestety mocno też kara za nierozwagę, jak to Soulsy. Przyznam szczerze, że ostatnia lokacja zrobiona trochę na siłę i czułem w niej po prostu znużenie, przez co końcówkę parłem mocno na przód. Gdyby gra kończyła się bez ostatniej lokacji to dałbym nawet 10/10, ale w pewnej chwili było po prostu dla mnie za dużo. Cieszę się, że ta gra zdobyła GOTY, bo zasłużyła. Elden Ring pokazał, że można zrobić wspaniały otwarty świat, w którym jest co robić. Warto zagrać. Każdy w tej grze ma szansę, bo jest naprawdę przystępna. Padem zdarzyło mi się rzucić tylko dwa razy, także jest dobrze. POLECAM!

Właśnie padł Radagon i Eldeńska Bestia i tak oto po niemal 140 godzinach kończę ER.Platforma XsxPlusy:- kilku wspaniałych bossów, taką Malenię to bym widział w Sekiro, szybka zołza.- mnóstwo broni i czarów do wyboru do koloru, choć ja głównie walczylem kłem wasalnego rycerza zamiennie z rzekami krwi do tego zależnie od wroga tarcza- artystycznie świat potrafi zachwycić- tryb płynności po łatkach bardzo dobry do tego 5 sekundowe loadingiMinusy:- zacofana graficznie, FS pora na nowy silnik- recykling bossów, pomniejsi wrogowie to nawet wyjęci z Dark Souls 3- jak dla mnie słabszy klimat, jednak mroczny klimat BB, czy posępny DS3 bardziej do mnie trafiały.- wielki świat mnie długo męczył jednak wolałem korytarzowe lokacje poprzedników- muzyka, jest parę pięknych utworów ale tu poprzednicy Eldena równieżwg mnie lepsi.Ogólnie walczyłem bez smarów, granulek czy nawet łuków runicznych i przez to zostało mi tego pełno w ekwipunku, za to dużo farmiłem i przy ostatnich bossach miałem 190 level. Do tego w ogóle nie używałem przyzwańcow czy mimika, wolę solo tłuc poteżnych wrogów.Najgorszy dla mnie był Radagon z tym swoim wściekłym namierzaniem doprowadzał mnie do szału, a z wiadomych względów chce się w tej walce utrzymać jak najwięcej butelek, wiec było mega srogo, nawet Malenia nie dała mi tak wciry jak finalny boss.Tytuł obowiazkowy dla fanów Dark souls ale mi jednak bardziej podobały się BB, DS3 i Sekiro, niemniej kibicuję w walce o GOTY.

Gra strasznie mnie wciągnęła, dlatego 8. Bardzo fajna walka, odkrywanie świata, super widoczki. Niestety im dalej w las tym gorzej.Do dziś pamiętam niektórych bossów z serii Souls, tu pomimo, że jest ich mnóstwo, pamiętam garstkę. Walki z nimi też nie sprawiały mi zbyt dużo przyjemności, praktycznie każdy walczy podobnie - kombo, atak obszarowy, chwilę czeka na atak gracza. Zadają za dużo obrażeń, żeby na podstawowym poziomie przy 60 vitality ginąc od jednego ciosu? W ciężkiej zbroi?Fabuła. Naprawdę spodziewałem się czegoś epickiego po współpracy z Martinem, a dostałem dretwe monologi, zero motywacji do poznania fabuły i nieciekawych NPC. Zawód. Balans. Początek ciężki, jesteś skazany na praktycznie 1-2 bronię, jeśli źle wydałeś materiały - pech. Po odkryciu obszarów do farmienia i odblokowaniu materiałów w sklepie możemy praktycznie wszystko, tyle, że na tym etapie wszystko już prawie widziałem i została tylko zabawa z buidami. Jest to pierwsza gra from gdzie po ukończeniu po prostu mi się już nie chciało. Odpaliłem NG+ zabiłem paru bossów i przestałem grać. Technicznie na ps5 słabo, pop in, spadające klatki, tylko projekt artystyczny ratuje tę grę. Podsumowując, gra dobra, ale spodziewałem się czegoś lepszego. Wciągnęła na 130 godzin, ale nie bawiłem się jakoś super. Jedyne emocje jakie wzbudzała we mnie to wkurzenie po kolejnej śmierci, lub ulga po zabiciu bosa. Postaci i zakończenie były mi obojętne.

Nowa produkcja studia From Software wygląda jak klono podobny twór niezależnego studia który zabrał się za gatunek Soulslika i ściągnął wszystko z twórczości FS i większość je skopał. Zacznę od minusów- Powtarzalność i bezpłciowość nieobowiązkowych bossów których jest masa - Brzydka grafika na PS4- Nudy świat.- Muzyka niestety nie wpadająca w ucho- Kopalnie i Krypty to jakaś kpina z graczy- Wywalanie do menu Plusy tej grą są takie, że mimo wad potrafi wciągnąć na długie godziny.Podsumowując jest to dla mnie najgorsza gra studia i zarazem największe rozczarowanie.

Wymagająca, piękna i piekielnie wciągająca! Paradoksalnie… nieco za długa. Mimo wszystko - fistaszjo! 125 godzin soczystej rozgrywki, a żeby wymaksować i zobaczyć wszystko, wciąż brakowało wiele ??

Grałem we wszystkie części dark souls i sekiro po kilka razy. Niestety tym razem jestem rozczarowany. Być może się starzeję, ale chyba po prostu wyłożyli się na otwartym świecie który jest zbyt duży…Po pierwsze – system walki. Gra ma ogromny input lag, zarówno na ataki jak i turlanie się. Czułem się jak mucha w smole, mam wrażenie, że cofnęli się do poziomu DS 1/2. Niestety, przeciwnicy zostali z refleksem na poziomie DS3/BB więc walki z trudniejszymi bossami to tragedia. Do tego kolejkowanie ataków i użyć przedmiotów, co skutkuje tym, że łatwo wpaść w serię nietrafionych turlań czy ataków. Szczególnie widoczne jest to na koniu, gdzie nawet skok jest ruchem kolejkowanym, a ataki większą bronią są mega powolne (wolniejsze niż na piechotę), przez co jak chcemy skoczyć to postać wykonuje jeszcze dwa zamachy mieczem i skacze jakieś 3 sekundy później. A raczej próbuje skoczyć, bo już dostajemy w ryj. Poise gracza podobnie jak w DS3 praktycznie nie istnieje i grając jako opancerzony rycerz, byle ważka, szczur czy pies pierdnięciem przerywa mi zamach miecza, a co dopiero mówić o cięższych przeciwnikach. Na szczęście z łatwiejszymi mobami wroga jest podobnie – nawet lekki cios wytrąca ich z równowagi. Na większych trzeba większe miecze, co pozwala nawet minibossom przerywać ataki – miło. Co do walki – wbrew temu co twierdzili recenzenci, wcale nie jest to gra o skakaniu. Przydaje się czasem gdy walczymy koniem i niekiedy jest wymagane do platformingu, ale przez większość czasu nadal juke i blok są najlepsze. Niestety postać po juke często ląduje daleko od wroga i czasem nie da się go sięgnąć nawet długą bronią – a on zawsze sięga idealnie choćby był 15 metrów od nas. Sprawia to, że gracz musi iść w kierunku długich lub szybkich broni, bo nic pomiędzy nie ma większego sensu – będziemy za wolni lub za krótcy, żeby kogoś trafić, ciągle będą nam przeszkadzać i psuć poise.Co do balansu to gra jest ewidentnie zrobiona dla magów. Niektórzy bossowie są bardzo trudni w walce wręcz, a magiem wystarczy strzelić 3 razy i jest po nim. Niestety bossów jest za dużo. Mali minibossowie z jaskiń występują w grze po 3-4 razy, to samo smoki, kawaleria na koniu czy ptaki śmierci. Nie mamy więc żadnej frajdy bo każdy boss jest taki sam, co najwyżej zamiast mrozem bije nas trucizną. W dodatku z minibossów w jaskinach leci żałośnie mała liczba xp, czasem nawet nie starcza na 1/3 poziomu. Do tego duże różnice w poziomie trudności. Czasem boss jest bardzo trudny a czasem bardzo łatwy. Przy czym co do zasady już po kilkunastu godzinach gry jesteśmy w stanie za 1 podejściem pokonać prawie każdego minibossa w jaskini. Co ciekawe w świecie gry spotykamy dużo zwykłych przeciwników np. gigantów, wielkich ośmiornic czy kwiatów, którzy mają więcej hp niż te minibossy w jaskiniach… Ogólnie jest to bardziej gra o zwiedzaniu niż o walce, walczymy ze zwykłymi mobami i dostajemy za to groszowe wartości xp zamiast męczyć się z paroma klimatycznymi bossami. Niestety tylko główne bossy fabularne dają jakieś emocje, reszta to zapychacze gorsze niż rotten z DS2. W dsach każdy boss zapadał w pamięć, tutaj tylko głównych się jako tako pamięta, ale to tylko daltego, że podchodziło się do nich po kilka razy.Po drugie - moim zdaniem sekiro i dark souls 3 stanowiły optimum pseudo-otwartego świata. Poziomy były na tyle złożone, że często było kilka ścieżek w ramach lokacji, a w pewnych momentach nawet droga dalej nie była liniowa bo można było wybrać 1 z 2 czy 3 różnych lokacji do dalszego zwiedzania.Otwarty świat w większości gier wiąże się z odpowiedzialnością. Trzeba umieć gracza prowadzić, może niekoniecznie za rączkę, ale jednak dawać jakieś wskazówki (Ghost of Tsushima). Dark Souls zawsze były trudnymi w eksploracji grami, trzeba było zgadnąć jak dotrzeć do jakiegoś przedmiotu na oddalonej półce czy znaleźć ukrytą ścianę. Ale to były smaczki, przegapiało się może 5-10% gry „idąc na pałę”. Wystarczało się rozglądać i zbierać wszystko po drodze. A tutaj potrafili nawet w wielkiej jednorodnej górze ukryć za sztucznym kamieniem wejście do dunga z bossem. Nie wiem jak ktokolwiek na to wpadł bez poradnika, ostukiwali każdą ścianę, czy ktoś przypadkiem walczył w okolicy i akurat trafił ścianę?Niestety w eldenie z tą otwartością zaszaleli, dali pełną dowolność bez wskazówek, rozwleczoną na 100 godzin. Taki minecraft przed dodaniem schematów craftingu. Przez większość czasu nie wiadomo gdzie i po co iść. Są niby „strzałki” na mapie, wskazujące główny kierunek, ale to nadal za mało, bo po drodze trzeba latać za NPCami po mapie w te i we w te. Ciągle zmieniają swoje lokalizacje nie informując gdzie idą i bez wiki ani rusz. Dopiero w patchu dodano lokalizacje niektórych, ale i tak nie rozwiązuje to problemu szukania „dziewczyny z drugą połową medalionu na wschodzie”. Jedyna rzecz z gier z otwartym światem jaką dano graczowi to mapa i kompas. Na mapie nie ma żadnych znaczników poza ogniskami. Czasem podświetli się jakaś jaskinia, czasem nie i trzeba jej szukać z poradnikiem. Jeździmy w kółko po lasach szukając sami nie wiemy czego. Możemy stawiać własne znaczniki, ale ich liczba jest ograniczona do 100, a ikonki są niezbyt przydatne, nieczytelne z daleka i nie można dodawać komentarzy. Jest niby zróżnicowanie przeciwników w różnych rejonach, ale większość to proste mobki, nie ma więc znaczenia ich moveset czy skórka, bo i tak padają na 2-4 ciosy. Do tego poziomy mają dużą wertykalność, czasem są 2-3 poziomy terenu na które wchodzi się z innej strony, a do tego gdzieś jeszcze jaskinia pod spodem. Poziomy wzajemnie się przenikają i ciężko ogarnąć co już zbadaliśmy, a czego nie. Wszyscy dziennikarze chwalą wertykalność w grach, ale dla gracza nic z niej nie wynika poza utrudnianiem nawigacji, chyba, że ma skrzydła jak w Immortals. Fajnie jest eksplorować otwarty świat, ale bardzo łatwo dużo przegapić. Przede wszystkim trzeba trzymać się dróg, żeby nie jeździć po pustych łąkach, ale też dużo lootu leży też w terenie, więc można go ominąć. Nie wspominam też o jaskiniach które bywają ukryte są gdzieś w krzakach i gracz nawet nie wie, że przejechał obok dungeona z bossem. Jak rozglądamy się wokół to poza wysokimi jednostkowymi budynkami np. kościół nie widzimy na horyzoncie niczego co by nas przyciągało. Szybko sięgamy więc po mapy fanowskie, a tam naćkane tyle przedmiotów, że odechciewa się to wszystko zbierać. Niektórym sprawia frajdę odnajdowanie po 100 godzinach itemu czy jaskini w początkowej lokacji. Mnie to denerwuje bo przeciwnicy nie stanowią już wyzwania, a sam item jest zazwyczaj bezużyteczny. Nie pomyślano też o innych PODSTAWACH gier z otwartym światem, jak chociażby dziennik, bo przy kilkunastu wątkach NPCów na raz trzeba sięgnąć po notatnik (a nie tego oczekuję po grze 10/10). Nie obraziłbym się też za instrukcje dla początkujących, że rzucanie czarów wymaga specjalnych 2 typów broni, bo od samego początku możemy przypisywać sobie czary do slotów, nawet nie mając możliwości ich użycia. Kolejna rzecz: wchodząc w status postaci nie można zobaczyć obecnie aktywnych buffów i debuffów. Gra wyświetla ikonki przy paskach życia/staminy/many, ale ikonki są nieczytelne i nie da się wyświetlić ich szczegółów. Powoduje to, że gracz może mieć nieznany efekt, wynikający z nie wiadomo czego. O popularności tego typu problemów niech świadczy popularność filmu https://youtu.be/YctMvuLZ1e4 (ponad 870 tys. wyświetleń!), który instruuje z czego wynika debuff hp i jak się go pozbyć. Liniowe są tylko jaskinie, niestety są bardzo krótkie, dosłownie na kilka-kilkanaście minut. Jeżeli chodzi o wychwalany przez recenzentów zamek Stormhill który miał być powrotem do ds 3 to tutaj również się rozczarowałem. Na początku faktycznie jest ciekawie (przypomina się zamek z DS 2), ale potem mamy tyle odnóg, że tracimy głowę, a niestety stawiane znaczniki nie uwzględniają wysokości na której je zostawiamy, więc po 15 minutach trzeba się zastanawiać czy ta oznaczona niezbadana odnoga była na piętrze 1 czy 10 labiryntu korytarzy. Strasznie się zdenerwowałem nie mogąc przez ponad godzinę otworzyć jednych drzwi, które jak się potem okazało prowadziły do nowej, małej lokacji z bossem i lootem. Nie zauważyłem bowiem, że jedna z platform dochodzących do ściany umożliwia wejście na cienki parapecik (zlewający się kolorystycznie ze ścianą), po którym to można przejść do pobliskiego okna. A cały zamek pieczołowicie eksplorowałem, próbując wskakiwać i spadać dosłownie wszędzie (jest to piekielnie męczące, bo jest to na każdym kroku, w przeciwieństwie do poprzednich gier, gdzie były to wyjątkowe sytuacje). Chcieli zrobić jakiś fan service, ale przesadzili. Ogólnie jest to chyba najgorszy zamek w grze, kolejne są bardziej liniowe, łatwiej się połapać jak odblokowywać alternatywne ścieżki.Liniowość gry z poprzednich gier From Software zapewniała też, że gracz mniej więcej rozwijał się w odpowiednim tempie. Jasne, teoretycznie mógł w kółko ginąć, tracić wszystkie dusze i w ogóle nie ekspić, a jedynie przemieszczać się z ogniska do ogniska. Jednak jakaś średnia wychodziła i można było przyjąć, że na bossie X gracz ma poziom Y. Tutaj z kolei w zasadzie nie wiadomo czego od nas wymaga gra. Niektórzy bossowie są bardzo łatwi, a inni trudniejsi, ale nadal możliwi do zrobienia. Nie wiadomo czy mamy ich robić teraz bo dadzą przydatną broń, czy później, bo i tak na ten moment przedmiot się nie przyda. Nie jest to jednak jakiś wielki problem, bo trudniejszych bez wyrzutów sumienia zostawia się na później. Nie ma już tego słynnego git-gud, gdzie jedyna droga dalej prowadziła przez trudnego bossa i jak go nie zrobiłeś to nie przeszedłeś dalej. Oczywiście niektórzy bossowie tacy są, ale to tylko pojedyncze sytuacje, w porównaniu z kilkudziesięcioma opcjonalnymi. A nawet ich można odłożyć na później lub objechać.Teoretycznie można sobie odpalić farm spota z toczącą się kulą dającą 2k dusz w 20 sekund, ale czy nie jest to cziterstwo? I do jakiego poziomu powinniśmy farmić, żeby nie zepsuć sobie gry? Cóż, weryfikuje to endgame, gdzie na 100+ poziomie nadal czujemy się jak dziecko we mgle zabijane 1 hitem. Ale właśnie – rozwój postaci. Większość rpgów często daje nam nowe umiejętności, znacząco poprawia statystyki, daje fajne bronie itd. Tutaj nadal większość broni jest nijaka lub ma wymagania z czapy, więc duży fragment gry przechodzi się najprostszymi mieczami czy czarami z odpowiednimi ashami na bleed czy poison. Niestety poziom wpada na początku stosunkowo rzadko (przykładowo koło 30 poziomu trzeba już 7k run, a z mobów w pierwszych 3 lokacjach leci 60-100), a samo ulepszanie też daje niewiele (780 zamiast 760 HP, atak za 180 zamiast 179 itd.). Lepiej już wydać te grosze na strzały czy noże do rzucania niż ciułać na poziom zanim zginiemy. Sprawia to, że główny rozwój obrażeń bierze się z rozwoju broni, a nie postaci, a ten jest ograniczony dostępnością kamieni kowalskich. Twórcy nie wpadli też na to, żeby pokazywać na krótkim filmie na czym polega dany ash of war, przez co nie wiadomo czy jest sens go zakładać na daną broń, bo może nam nie pasować timing czy animacja.Sterowanie na pc leży, od takich prostych rzeczy jak brak możliwości nawigacji po mapie myszą (zamiast tego przesuwamy kursor wsadem) po sterowanie w walce. Nie można przykładowo zmienić sterowania na koniu i tak oto atak z lewej strony wykonujemy prawym przyciskiem myszy, a atak z prawej strony – lewym przyciskiem… Wybranie łuku wymaga zmiany broni (najłatwiej shift+scroll), wzięcia łuku w dwie ręce (shift+e) i dopiero wtedy można strzelać (celowanie ppm, strzał lpm). Z kolei itemy przypisane do szybkiego użycia wymagają przytrzymania E i wciśnięcia klawisza strzałek. Trzeba więc zdjąć rękę z myszy i wcisnąć strzałkę. Absurd. Dlaczego gra nie pozwala na przypisanie do szybkiego użycia klawiszy 0-9 i dodatkowego klawisza do wzięcia broni w dwie ręce, zamiast wykonywać jakieś dziwne kombinacje? Albo szybka zmiana broni i rzut czaru? Pojawił się już mod który daje nieco więcej opcji, ale jest w nim tyle ustawiania, że mało komu będzie chciało się bawić.Jak na next gen gra wygląda tak sobie. Często spotykamy rozmazane tekstury, nawet mapa jest w niskiej rozdzielczości. Cała gra jest mega szara i próbowałem podbić kolory i kontrast reshade i filtrami nvidia, bo myślałem, że monitor się zepsuł i wyświetla szary obraz :D Co ciekawe po odpaleniu HDR (full screen only) można w grze podbić kolory, ale ja wolę grać bez HDR przez łatwiejsze alt-tabowanie, więc jestem skazany na szarość.Optymalizacja słabo, ale na 1070 w 1080p utrzymuje 60fps na high/med. Bez ogranicznika fps dochodzi nawet do 90 w jednych miejscach, by w innych spaść do 40. Niestety opcje graficzne niewiele dają, liczy się głównie trawa i antyaliasing. Stuttering na ssd słabo odczuwalny, głównie podczas jazdy i jednoczesnego obracania kamery za wrogiem.Co gorsza, grze kompletnie brakuje klimatu. Cisza w dark souls mówiła więcej niż tutaj lokacja z muzyką. O ile wiele lokacji jest ciekawych i ładnych, o tyle czasami przeciwnicy mają się nijak do okolicy, sprawiają wrażenie wyrwanych z innej bajki. Efekt psują szczególnie przeciwnicy w lochach i okrągłych arenach - „więzieniach”. Którzy są nie wiadomo kim i nie wiadomo po co.Jeżeli chodzi o skradanie jest ono obecne, ale backstaby podobnie jak wcześniej zabijają na raz tylko słabych przeciwników, reszcie robią niewielki dmg. Lepiej robić stagger w walce (zadając odpowiednio dużo obrażeń niewidzialnemu, a jakże, paskowi staminy wroga) i dźgać od przodu. Moby nadal są głupie i idą do nas po sznurku. Co ciekawe do gry dodano reakcję na dźwięk, więc mobek pójdzie tam gdzie strzelimy strzałą przez co możemy mu wejść wtedy na plecy. Innym razem jednak nas zauważy i trafi przez ścianę. W tej samej okolicy w której każdy atak gracza kończy się odbiciem od ściany, choć mam wrażenie, że i tak zdarza się ono rzadziej niż poprzednio.Podsumowując nie jest to gra zła. Jest to po prostu kolejne takie same dark souls, rozwleczone tym razem do nieskończoności. Praktycznie w żadnym aspekcie nie widać poprawy czy uprzyjemnienia rozgrywki (no, może poza dalszą redukcją wariantów kamieni do ulepszeń). Jestem fanem gier które można przejść w miarę sprawnie, z ciągłym rozwojem postaci i radością. Tutaj dostajemy odgrzewany kotlet rozbity tak mocno, że zajmuje cały stół, a my i tak musimy go zjeść w całości, żeby cokolwiek z tego posiłku wynieść. Fani są więc zmuszeni do grania w średniaka, żeby poznać zakończenie i pooglądać różne lokacje. Ale i tak przemęczyłem się 140 godzin i wbiłem 180 poziom :)P.S. Proszę nie odbierać mojej opinii jako prawdy objawionej czy zniechęcania do zakupu. Wyrażam swoje osobiste zdanie, możecie dać znać czy macie podobne odczucia. Być może kolejne gry from soft będą lepsze, ale to nie jest łatwiejsze dark souls z otwartym światem. To po prostu kolejne dark souls, tylko niepotrzebnie większe i bardziej chaotyczne, w dodatku z gorzej działającymi mechanikami. Sekiro było ciekawym skokiem w bok, Elden jest nieudanym powrotem do starej formy.

Określenie Soulsy ostateczne jest absolutnie adekwatne jeśli chodzi o tę grę, jest tutaj wszystko czego mogliśmy się spodziewać po kolejnej grze FromSoftware. Po raz kolejny absolutny majsterszyk jeśli chodzi o level design, majestatyczne walki z bossami i mistyczne i pokręcone lore. Jednak według mnie brakuje czegoś żeby nazwać tę grę zdecydowanie najlepszą produkcja tego studia, może po wyjściu fabularnych DLC dostąpi tego miana. Jednak na ten moment jest to tylko i aż czołówka gier From Software.

Elden Ring ukończony, lvl 164, 118h gry. Build na siłę, życie i wiarę, walka mieczem ordovisa trzymanym oburącz. Najwiecej radosnej zabawy oczywiscie dała mi Malenia. Wspaniała, choc nieco toksyczna dziewczyna :)Ogólnie wybitny, melancholijny klimat i obłędny, otwarty świat + typowo soulsowa walka wzbogacona o skok. Dodatkowo, jak na from software, dobra historia i standardowo, fenomenalna muzyka. Choć gra urzeka, nie jest idealna, najbardziej przeszkadza wkradająca sie w pewnym momencie powtarzalność bossów. Zbyt wiele razy wykorzystano niektórych niemilców (patrzę na ciebie, drzewcu). Elden posiada też typowe wady gier FS - przeniknie tekstur, pewną niezdarność techniczną czy memiczne SI. Nikną one jednak przy wszystkich zaletach i gargantuicznej skali gry. Zdecydowanie najlepsza rzecz w tym roku i jedynie starfield ma szansę zagrozić produkcji Japończyków. Dodam, że grałem na PS5 i nie doświadczyłem niemal żadnych błędów i wiekszych problemów z płynnością działania. Komentarz zamieszczam na stronie PC, jako że tu odbywa sie wymiana zdań. Oceniłem na karcie PS5.

Wersja na PS4 ma trochę technicznych problemów (okazyjne spadki płynności), ale nie przeszkadza to w odbiorze. Genialny system walki, świetna stylistyka, przemyślany i angażujący otwarty świat. No i do tego cała pomysłowość twórców. Gra potrafi zaskoczyć nawet po stu godzinach i tym samym utrzymać zainteresowanie.

10/10 z mojej strony. Pełne okrągłe, nie naciągane 9+, nie inaczej. Ocena osobista, subiektywna, niewymuszona i uczciwie zapracowana przez grę. Gdyby nie mroczny klimat, to tą grę powinni zrobić przedmiotem w szkołach, gdzie każdy uczeń miałby się jej nauczyć i przejść w ciągu półrocza, a potem na zaliczenie wytłumaczyć jak tego świadomie dokonał, jakie podejście zastosował, jakich narzędzi użył, czego musiał się dowiedzieć i jak pokonał trudności. Tak uformowany uczeń zrobiłby ogromne postępy w rozwoju osobistym i byłby przygotowany do inteligentnego mierzenia się z różnymi wyzwaniami życiowymi :-)Podstawa i warunki oceny: Daje tu ocenę obrazkową, a rzeczywistą, wliczaną do średniej, dam w sekcji Xbox'a. Gram na Xbox Series S. Platformę wybrałem do tej gry specjalnie dlatego, że w ocenach technicznych przed premierą na niej gra była oceniana najlepiej :-o Potwierdzam, nie uświadczyłem żadnych problemów technicznych i ani jednego zawieszenia czy błędu, a gra chodzi płynnie. Tajemnicą producenta pozostaje dlaczego tak jest. Tekst tu, bo tu jest cała dyskusja. Ocena w Xboxie, aby nie denerwować PC. Mam za sobą 40h gry, jeszcze jej nie skończyłem, ale mam za sobą odkrytą i rozpoznaną prawie całą mapę, wielu bossów, NPCów, doświadczeń, posuniętą fabułę i różne questy. Nie robiłem założeń na początku i nie miałem WOW w pierwszych godzinach. Od początku jednak podziw dla gry nieustannie rośnie. W pewnym momencie po jakichś 2 dniach zrzuciło mnie z wrażenia z siodła Strugi i stwierdziłem, że recenzenci mieli rację. Od tej pory to już jest pewny poziom 10, i dalej rośnie chociaż nie ma już gdzie. Gra w dalszej części musiałaby coś totalnie skopać, aby to zdanie się zmieniło. Przeszedłem teraz od radosnej eksploracji i zachłannego poznawania świata, nowych narzędzi, metodycznego przechodzenia wybranych lokacji, dopieszczania builda, do etapu kiedy chcę zwolnić i przyjemnie spędzić czas tam gdzie planuję, z fabułą i historiami NPCów, które rozpocząłem, i miejsc do których chcę wrócić - to zajmie kilka spokojnych tygodni. Nie chcę jej szybko kończyć. Build od początku wybrałem świadomie magiczny - polecam. Jako gracz jestem psychofanem Zeldy, Xenoblade Chronicles wszystkich i NieR'ów oraz fanem Nintendo, jrpgów, Monster Hunter Rise, Dragons Dogma Dark Arisen, Dark Souls 3 NG+7, Sekiro NG+3 i kilku innych. ER dołącza do mojej prywatnej korony gamingowej: Nintendo | Zelda, Monolith Soft | XC i PlatinumGames | NieR.Dlaczego wyjątkowa gra 10/10: Bo to są faktycznie rozwinięte i wypieszczone soulsy, wmieszane w świat Zeldy BotW (-fizyka świata) z koncepcjami z Sekiro, zapewniające doznania nowej jakości, w tym niektóre niemal mistyczne :-) Gra, która jest klasą samą w sobie, prawdziwym wyzwaniem, a jednocześnie grą przyjazną, szanującą i opiekującą się graczem o różnym doświadczeniu, o ile ten gracz wykona podobny ukłon w jej stronę :-) Gra, która dokonała niemożliwego połączenia skrajności: osławionej, uznanej i docenianej formuły soulsów z kontemplacją! i totalnym relaksem w otwartym świecie. Tworzy tym samym coś unikalnego. Na koniec dająca wyjątkowe doznania, przyjemność i satysfakcję.Plusy: Gameplay. Uzależniająca grywalność. Na długie miesiące, a może lata. Ogromny, otwarty, piękny świat. Koń do przemierzania tego świata, który nie zawadza, a staje się jednością z graczem. Totalna wolność i swoboda. Subtelne wyrafinowanie i inteligencja gry. Inteligentne wprowadzenie w grę dla uważnego gracza. Tajemniczość i różne tajemnice. Nie mami pierwszym wrażeniem i pustymi obietnicami. Nie musi. Powoli odsłania swoją wielkość. System i mechanika walki. Znaczny postęp w stosunku do DS3. Multum buildów, broni i narzędzi. Ułatwienie parowania i odbić. Wprowadzenie przełamywania postawy wroga. Kontry z atakiem krytycznym po blokach. Walka na koniu. Duchy przyzywane do pomocy w walce. Multum umiejętności przypisywanych do broni. Wymiatająca magia. Taktyka i różne sposoby przechodzenia lokacji i grup przeciwników. Świetny balans rozwoju, levelowania, ułatwień, bez konieczności sztucznego i nużącego grindowania. Zachwycająca grafika, widoki, charakter, skala i różnorodność lokacji. Niesamowita ilość i różnorodność bossów, a także zwykłych przeciwników. Nostalgiczne wplecenie elementów z DS3. Nie brakuje wyzwań dla starych soulsowych wyjadaczy. Nie brakuje bardzo naturalnych i logicznych, a nie sztucznych ułatwień dla świeżych graczy. Klimat. Lore. Smaczki. Fabuła. NPCe i ich questy. Humor. Zagadki. Eleganckie i uporządkowane zarządzanie. Minimalizm. Na wszystko trzeba logicznie i uczciwie zapracować, ale bez frustrującego wysiłku. Świat ma jakości świata rzeczywistego, a nie ogłupiającej sztuczności. W świecie rzeczywistym napastników nie pokonuje się łatwo dwoma machnięciami mieczem-zapałką. W świecie rzeczywistym nie znajduje się skarbów pod każdym napotkanym kamieniem. Zatem emocje rzeczywistej eksploracji i niebezpieczeństwa. Nauka pokory, ale przyjemna, wywołująca uśmiech, a nie frustrująca. Elementy i chwile "mistyczne". Gra, której nie chce się tylko przejść i zaliczyć, ale w której chce się być, na swój sposób. Mógłbym jeszcze tak dalej ciągnąć, ale już wystarczy.Minusy: Brak.Ocena osobista, nie polemizująca z możliwymi innymi wrażeniami innych graczy.

Mnie otwarty świat nie przekonał, ale i tak bawiłem się dobrze. Ocena z pozycji fana soulow, innym nie polcam za bardzo. Cały świat tak naprawdę nie żyje nie ma tu piaskownicy, a raptem połączone ze sobą lokację drogami. No i poszczęściło mi się, że mój komp nie miał problemu z spadkami klatek, ale widziałem na streamach jak na potężnych sprzętach gra była momentami nie grywalna

Ukończenie zajęło mi około 125 godzin przy kilku ostatnich bossach musiałem wezwać graczy tak całą grę rąbałem sam lub z duchami. Gra ma dziwny poziom trudności niektórzy bossowie szczególnie pod koniec są albo prości albo trudni.Gra ma piękną grafikę, design lokacji i świetną melancholijność.Produkcja nie jest dla każdego jednak to mój pierwszy soulslike który udało mi się przejść i który zajął mi tyle czasu. Doceniam ogrom pracy włożony w walkę, hitboxy,różnorakość broni, zaklęć, czarów i wszystkich bossów, wow to był naprawdę kawał pracy jaki wykonali deweloperzy

W Elden Ring mam już ograne ponad 60 godzin. Praktycznie nigdy nie opisuję wrażeń z gier. Gry przechodzę i zapominam. Przez ostatnie kilka lat często miewałem wrażenie, że może jestem trochę za stary na gry, bo nie dawały mi tej dziecięcej frajdy, jaką pamiętam. Przynajmniej jeśli chodzi o nowe tytuły, bo jest garstka staroci (niektóre ciągle aktualizowane, jak Path of Exile), do których lubię wracać. Jak pewnie się domyślacie, ER zmienił moje postrzeganie gier – ja po prostu grałem w nie te gry, co trzeba.Elden Ring jest moim pierwszym Souls Likiem. Na pierwszy ogień poszedł Vagabond. W grach z widokiem trzecio-osobowym zazwyczaj wybieram postaci na zręczność, jednak tutaj zrobiłem wyjątek i zagrałem rycerzem wyspecjalizowanym w ogromnych mieczach dwuręcznych. Na początek otwarty świat. Nie jestem fanem otwartych światów! Lubię gry liniowe. Nawet w ER, największą frajdę mam w dungeonach, zamkach i tych bardziej liniowych lokacjach. FS doskonale utrzymało jednakże dobry balans. Początkowo może chodzi się po tym świecie bez celu, jednak ten szybko się krystalizuje. Co więcej – każdy kierunek jest dobry. Jestem wdzięczny developerom, że nie odczuwam czegoś, co zniechęca mnie we wszystkich grach z otwartym światem – zwykle wchodzę do miasta, zbieram znaczniki, questy poboczne, czuję potrzebę wykonania tego wszystkiego, nim po prostu będę eksplorował. A tu? Każdy kierunek w tej grze jest dobry. Gra polega na tym, że idziesz przed siebie, a gra wykorzystuje mój ulubiony sposób na mówienie: „nie tu, jeszcze nie teraz”, gdy wróg robi sobie z twoich kości wykałaczki po jednym hicie. Czasami musiało upłynąć 10 godzin gameplayu, żebym powrócił do pewnych lokalizacji i spróbował swoich sił ponownie. Nie muszę dodawać, z jakim poczuciem nagrody wiązało się wypełnienie tych czelendży.Kolejna kwestia – walka. Jest coś, w ER, co sprawia, że chyba nie ma dla mnie powrotu do innych gier z „trzeciej osoby”. Mechanicznie jest to majstersztyk. Gra powolnym rycerzem z mieczem dwuręcznym jest inna, niż szybką postacią. Feel walki jest świetny, hitboxy są precyzyjne, iframes totalnie mnie kupują i jako fundament mechaniki - przepadłem, uwielbiam. Gdy walka jest zbyt trudna, można posiłkować się craftem. Tu podkreślę, że ja nienawidzę craftu w grach, bo gry są zbyt łatwe, żeby chciało mi się craftować. Autentycznie, jeśli mogę przejść fabułkę rozbijając wszystko pięściami i krzycząc „Leeroy Jenkins”, to to zrobię. Tu się tak nie da. Są momenty, gdzie posiadanie jednego przedmiotu wykreśla cienką linię między życiem a śmiercią.Kolejna rzecz, za którą kocham ER, to konieczność skupiania uwagi. Żyjemy w głośnym świecie, gdzie wokół nas dzieje się dużo. Multitasking w pracy, multitasking w domu, bombardowanie powiadomieniami, akcją. Nawet gry nie są tu wyjątkiem, bo często projektowane są tak, że ma się dziać dużo, szybko, na raz. I tu pojawia się ER. Gra, w której znalazłem ukojenie nerwów. Serio – nic nie zrelaksowało mnie bardziej, niż 2 godziny prób walki z Radhanem, gdzie musiałem skupić uwagę, uważać, co robię. Zauważyłem, że przechodząc jedenasty raz ten sam dungeon, czuję relaks i odprężenie, połączone z nagrodą, gdy uda mi się przejść hipotetycznie coś trudnego. Wreszcie - w tej grze najbardziej pokochałem to, że to niekoniecznie moja postać robi się silniejsza. To ja, jako gracz, jestem lepszy, bardziej precyzyjny. To nie postać progresuje, a często właśnie my. I to jest chyba najbardziej uzależniająca mechanika, jaką znam w grach.Sam otwarty świat jest przepiękny, dziwny, intrygujący. Lubię zwiedzać go szczególnie, gdy właśnie ukończyłem trudne wyzwanie. Lubię wsiąść na konia i zwyczajnie odpocząć. To połączenie groteski, horroru, melancholii idealnie przypadło mi do gustu. Wreszcie wertykalność świata, majestatyczność budowli, z których wiele da się eksplorować. Totalne mistrzostwo. Ah i skoro wcześniej było o koniu, to może jeszcze kwestia walki konnej. Wydaje się nieco przegięta, ale to chyba najlepsza mechanicznie walka tego typu, jaką widziałem. Pojedynek konny z pierwszym rycerzem z Limgrave to arcydzieło artystyczne. Wprowadzenie tego elementu dodało grze kapitalnej głębi. Każdy boss fight pamiętam w detalach. Każdy trudny przeciwnik wypalił mi się w pamięci. Coś niesamowitego.Wreszcie sama historia, fabuła, sposób narracji. Im dalej w głąb świata, tym bardziej zaczynam rozumieć kim jesteśmy, co tu robimy i czego szukamy. Urzeka mnie design postaci i bossfighting oraz kreowanie dramatyzmu muzyką, światłem, dialogiem. Taki Godrick, który całym sobą krzyczy o niedowartościowaniu, braku pewności siebie. Radhan, którego pochłonęło szaleństwo i pragnie już tylko zakończyć swój żywot na polu bitwy. I ta złowieszcza cisza, gdy nagle znika z pola walki. Wreszcie w samej bitwie uczestniczą różne postaci poboczne, którym pomogliśmy na swojej drodze. Sposób narracji tej fabuły działa i mnie kupuje. Te niedopowiedzenia są właśnie tym, co sprawi, że zapamiętam te postaci i ich historie na długo. Pamiętam, jak po pokonaniu Rennali, po prostu usiadłem, ogarnął mnie jakiś dziwny smutek nad jej losem i zacząłem myśleć, co też się z nią stało, kim była. Wiązało się to z dużo większym zaciekawieniem, niż w grach, które narracyjnie próbują krzyczeć nam w twarz.Wreszcie kwestia grania online. Nigdy nie brałem udziału w eventach PvP, nie zapraszałem też graczy do siebie. Kocham możliwość tworzenia wiadomości, uwielbiam wskazówki od innych graczy, czasami dość trollerskie. Wiele razy ryczałem ze śmiechu. Podsumowując, jest to chyba najlepsza gra, w jaką zagrałem w ostatnich latach, a jest to – podkreślam – mój pierwszy Souls Like. W zanadrzu czeka już Baldur’s Gate 3, który na razie liznąłem, a o którym wiem, że będzie kolejną grą, która wsiąknie ponad stówkę moich godzin.Uważam się także, w pewnym sensie, za szczęściarza, bo jak wspomniałem, ER był moim pierwszym Souls Lajkiem. Nie tylko planuję przejść ER przynajmniej jeszcze dwa razy, na innych postaciach, ale także zakupiłem już kolekcję gierek od FS i po ER, na pierwszy ogień pójdą Soulsy, Demon Soulsy i Bloodborne. A sam ER rozpalił we mnie na nowo tę miłość do gierek, którą miałem jako nastolatek i cieszę się, że ostatecznie się okazało, że to nie ze mną był problem. Ja po prostu nie grałem w gry skrojone pode mnie.

Skończona. 156 godzin, wszyscy shardbearerzy pokonani, zrobione questy Ranni, Fii, Ryi, Yury, Millicent, Alexandra i Goldmaska. Zawsze chciałem zagrać w soulsy bo mnie kręcił klimat tej serii ale zarówno przy DS2 jak i DS3 odpadłem bardzo szybko. Ale ER dostarczył otwarty świat, klimat przygody, możliwość skoku i najważniejsze dla mnie: checkpointy przed bossami, bo czyszczenie całego levelu żeby jeszcze raz zmierzyć się z bossem było tym co mnie od soulsów najbardziej odrzucało. Elden Ring sprawił, że znowu poczułem radość z grania i zrozumiałem czego mi w grach brakowało: gameplayu i wyzwania właśnie. Pierwszy obóz przed Burzową Bramą czyściłem dwie godziny ucząc się poruszania postaci i pacingu walki. Ginąłem od wszystkiego.W bólach dotarłem do Stormveil Castle, który okazał się dla mnie najtrudniejszą lokacją w całej grze. Ale kiedy po paru godzinach prób pokonałem Margita, spocony jak dwie świnie, z roztrzęsionymi łapami podniosłem pada w geście triumphu to było tak niesamowite uczucie, że już wiedziałem, że wsiąkłem na dobre. Margit zresztą okazał się najtrudniejszym bossem dla mnie, najpewniej dlatego, że moja postać nie była jeszcze dobrze rozwinięta, a i ja wciąż uczyłem się gry.Kilka starć z bossami było tak epickich, że włosy w dupie stawały dęba - Radahn, Rykard, Placidusax, Astel, Godfrey, czy Fire Giant - tych walk długo nie zapomnę. Zacząłem samurajem który później ewoluował w gwiezdnego samuraja. Moonveil + kostur Rennali + Uchigatana/Nagakiba z Bloodhound Step. Po dobiciu wysokiego poziomu inta będąc prawdziwym weebem mój samuraj wziął lekcje od Son Goku i opanował Kamehamehe, czyli słynną Kometę Azura, która razem z Meteorite of Astel dopełniła build. Od tej pory sam czułem się momentami jak boss. Próbowałem też słynnej Rivers of Blood w połączeniu z inkantacjami, tak zresztą zabiłem Malenię , która wcale nie była tak straszna jak się obawiałem, poza jej jednym bullshit ruchem rodem z anime. Największym game changerem natomiast okazał się Mimic Tear, i tu trochę kamyczek do ogródka FS, bo z Mimiciem było momentami za łatwo. Jeśli ktoś się obawia wysokiego poziomu trudności to wystarczy się dokulać do mimica, dodać do tego Moonveila albo Rivers of Blood, dorzucić opcjonalnie komete Azura do rozwalania wielkich, mało mobilnych bossow i poziom trudności spada wręcz do easy. Ogólnie pasowało mi wszystko: konstrukcja świata, epickie dialogi z których można by pisać traktaty filozoficzne, klimat, fabuła, lokacje (ach ten przepiękny Nokron), walka, bossowie. I tak, było trochę recyklingu w późniejszych etapach, choć z bossami to tak nie przeszkadzało (avatary już po pewnym czasie po prostu kosiłem kamehamehą) , bardziej wkurzało mnie zagrywki typu wrzućmy najbardziej wk*****jace moby do jednej lokacji (Haligtree). Podsumowując: ode mnie dycha. Wspaniała przygoda.

Grało się przyzwoicie, jak na gatunek giń i walcz dalej b. dobry poziom. Nie jestem miłośnikiem soulslike gier ale przyznaję, że ten tytuł mnie mocno wciągnął, przynajmniej do momentu zimnej lokalizacji, bo potem fabuła gry zaczęła mnie nudzić i mierzic. Sam świat w miarę ciekawy, dużo dużych bossów i mniejszych, niezobowiązujących. Misje.... bez podpowiedzi z YT trzeba dosłownie mapę przeczesywać jak z wykrywaczem metali na ogromnej plaży. Dla mnie przyjemnie pograne, przeszedłem całą grę i tyle. Raczej do niej już nie wrócę, po prostu wyczerpała się ciekawość tego świata. A walki z innymi graczami i najeżdżanie zostawiam już miłośnikom takiej rozrywki :)