14 rzeczy, za które pokochałem gry BioShock

Spis treści

• 14 rzeczy, za które pokochałem gry BioShock
• Klimat grozy z „jedynki”
• Niekonwencjonalny, niewybaczający system moralności
• Ożywienie i spopularyzowanie na nowo gatunku immersive simów
• Taktyczna, zmuszająca do myślenia walka
• Mordercza broń do walki wręcz
• Efektowne i efektywne plazmidy/wigory
• Burial at Sea – znakomity dodatek i klamra dla serii
• Elizabeth – charakterna dama z wieży
• Fabuła na pierwszym miejscu
• Rapture – miasto ukryte na dnie morza
• Columbia – idylla w chmurach
• Niebanalne przedstawienie motywów filozoficznych i politycznych
• Audiowizualia na miarę Oscara

Ożywienie i spopularyzowanie na nowo gatunku immersive simów

Los Siostrzyczek był tylko jednym z wielu elementów, o których mógł zadecydować gracz. BioShock i BioShock 2 – o Infinite, niestety, nie da się tego powiedzieć – należą bowiem do gatunku tak zwanych immersive simów, czyli gier, w których twórcy oddają w ręce odbiorców szereg narzędzi i systemów, nie narzucając im przy tym jedynego właściwego sposobu z nich korzystania. To gracz określa – w pełni wczuwając się w postać i jej sytuację – jak chce rozwiązać napotkany problem niezależnie od tego, czy jest nim znalezienie drogi do trudno dostępnego miejsca, przedostanie się za zamknięte drzwi czy ominięcie pilnującego czegoś strażnika.

Dlaczego w ogóle o tym wspominam? Głównie dlatego, iż to właśnie pierwszy BioShock na nowo spopularyzował tę konwencję w 2007 roku. Nie dziwota, że tak się stało – w końcu grę stworzyło studio Irrational Games, czyli ekipa odpowiedzialna za System Shocka 2 z 1999 roku, którego duchowym spadkobiercą zwykło się określać BioShocka. Co więcej, założyciele Irrational Games – Ken Levine, Jonathan Chey i Robert Fermier – pracowali wcześniej w Looking Glass Studios m.in. nad pierwszymi dwiema odsłonami serii Thief. Zespół miał więc nie lada doświadczenie w gatunku immersive simów i zrobił z niego użytek.