- Podsumowanie roku 2020 okiem redakcji GRYOnline.pl
- Przemysław „Łosiu” Bartula
- Adam Zechenter
- Anna „Kalevatar” Garas
- Dariusz „DM” Matusiak
- Marcin Strzyżewski
- Filip „fsm” Grabski
- Karolina Złamańczuk
- Adam „T_bone” Kusiak
- Michał „Osti” Ostiak
- Michał „Kwiść” Chwistek
- Michał „Elessar” Mańka
- Patryk „PefriX” Manelski
- Łukasz „Qwert” Telesiński
- Karol Ryka
- Julia Dragović
- Bartosz „Aquma” Świątek
- Hubert Sosnowski
- Karol „KaEl” Laska
- Maciej Pawlikowski
Adam Zechenter
Zastępca redaktora naczelnego i szef działu tekstów. Zwykle na spotkaniu, zawsze w biegu. A mimo to ma niesamowite oko do szczegółów, których inni nawet nie próbują zobaczyć.
Plusy
Tak, nowe konsole są świetne. W ostatnich latach mocno już męczyłem się z moją leciwą „peesczwórką”. Długie loadingi, coraz brzydsza oprawa graficzna czy wiatraki naśladujące odgłos startującego jumbo jeta przy byle „indyku”. Już naprawienie tych problemów wystarczyło, żebym jarał się nową generacją. Do tego doszedł świetny pad DualSense czy kilka nowych gier, a to przecież dopiero początek naszej przygody z PS5 i nowymi Xboksami. No i jest jeszcze Game Pass...
No właśnie, chwała Game Passowi! Tej usłudze przyjrzałem się bliżej dopiero, gdy stałem się posiadaczem Xboksa Series X. I, o jejku, ale to jest wspaniała oferta. Szczególnie dla kogoś takiego jak ja, kto do tej pory nie miał konsoli Microsoftu. Dość powiedzieć, że w miesiąc od kupienia XSX przeszedłem świetne Remnant: From the Ashes, klimatycznego Carriona, a także 7 (słownie: siedem) odsłon serii Halo. Jedną po drugiej. A to wszystko za niecałe 60 zł. Warto było.
Ale nie tylko grami człowiek żyje. Książka Kiedy wybuchnie wojna? Piotra Majewskiego to jedna z najlepszych książek historycznych ostatnich lat. Nie tylko przedstawia mało znane w Polsce kulisy rozpadu Czechosłowacji w 1938 roku, w tym niesławnego układu z Monachium (hańba, panie Chamberlain), ale przede wszystkim robi to w mistrzowski sposób. Narracja, inaczej niż w typowych książkach historycznych, przedstawia wydarzenia niemal dzień po dniu – i to oczami bohaterów tamtego okresu. Widzimy więc, jak na pogarszającą się sytuację polityczną reaguje Beneš, prezydent Czechosłowacji, obserwujemy rosnący apetyt Hitlera i ze smutkiem śledzimy apatyczne zachowanie przywódców Zachodu. Od tej książki trudno się oderwać, bo czyta się ją jak najlepsze thrillery – to takie House of Cards, tyle że wydarzyło się naprawdę. Gorąco polecam!
Premiera Cyberpunka na pecetach – bo mimo wszystkich kontrowersji i nieszczęsnego crunchu cieszę się, że polska firma wyprodukowała wielki (bodaj największy w historii) hit i podbiła nim cały świat. I chociaż niezbyt w to wierzę, mam nadzieję, że szefostwo CDPR wyciągnie wnioski z tej sytuacji – przede wszystkim poprawi warunki pracy, a i może marketing uczyni uczciwszym (naiwne to, wiem). No i Cyberpunk 2077 spodobał mi się znacznie bardziej, niż sądziłem.
Minusy
Premiera Cyberpunka na konsolach – bo mimo że gra na PC wygląda obłędnie, to chyba nikt nie spodziewał się, że „Redzi” wypuszczą tak beznadziejną wersję konsolową. Nigdy nie widziałem tak niedopracowanej produkcji na konsolach, a przecież grałem na PS5, więc nie miałem chociażby problemów ze spadkami klatek. W ciągu mojej 50-godzinowej przygody w Night City gra wieszała się co godzinę czy dwie. Ba, scrashowała mi się nawet na... napisach końcowych. Wstyd.
Gdzie jest Diuna? Nie jestem jakimś wielkim miłośnikiem chodzenia do kina. Bywam raczej okazjonalnie, a znacznie częściej oglądam coś na domowym telewizorze. Mimo to boję się, że potencjalna śmierć kin spowoduje, iż przestaną powstawać tak kosztowne produkcje jak Diuna, Tenet czy Mission Impossible. Póki co filmowe produkcje Netflixa nie mają nawet startu do blockbusterów Hollywoodu – inaczej też odbiera się je na małym ekranie. Trzymam więc kciuki za kina – szczególnie te małe (krakowski „Kijów” <3).
Wolcen miał być nowym Diablo. A nowego Diablo wyglądam jak kania dżdżu. Niestety, odbiłem się od Wolcena dość boleśnie... Cała nadzieja, że oczekiwanie na „czwórkę” osłodzi mobilne Diablo Immortal – a pierwsze opinie o tej grze są pozytywne!
Osobista gra roku
The Last of Us: Part II to nie tylko moja gra roku, ale najlepsza gra ostatnich lat. Od dawna żadna produkcja nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Dużo już o niej pisano, wylano też na nią wiadra niezasłużonego hejtu. Wszystko to jednak nie ma znaczenia. Tak jak napisaliśmy w tytule recenzji: druga część TLOU to gra, która podpaliła świat. Nikogo prawie nie pozostawiła obojętnym. A takie emocje wzbudzają tylko największe dzieła sztuki.
Gra, z którą spędziłem najwięcej czasu
W World of Tanks grywam od 9 lat i spędziłem w tej grze do tej pory... 2000 godzin. I choć w ostatnich latach do „Czołgów” już prawie nie wracałem, tak 2020 rok trochę to zmienił (oto, co zrobiła ze mną wiosenna kwarantanna). Wróciłem i to na prawie 100 godzin.
Szkoda tylko, że gra stała się taka ekspresowa – mecze zazwyczaj kończą się w ciągu kilku minut, przez co najlepiej grać szybkimi czołgami średnimi, a nie moimi ulubionymi ciężko opancerzonymi potworami. W efekcie odbiłem się znowu od WoT-a.
