Piękne sceny filmowe, bez których kino nie byłoby tym samym
Są sceny, bez których nie wyobrażamy sobie nie tylko współczesnego kina, ale i memowych templatek czy gifów. Są też takie, którymi można się po prostu zachwycać, bo olśniewają pod względem wizualnym. I najczęściej również narracyjnym.
- Piękne sceny filmowe, bez których kino nie byłoby tym samym
- Dobry, zły i brzydki
- Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia
- Gwiezdne Wojny IV: Nowa Nadzieja
- Dawno temu w Ameryce
- Casablanca
- Edward Nożycoręki
- Avengers: Koniec gry
- Spirited Away: W krainie bogów
- Mr. Nobody
- Blade Runner 2049
Piękno jest oczywiście pojęciem subiektywnym, dlatego w rankingu znalazły się pozycje powstające w zupełnie innych czasach, stylistyce i traktujące o różnych problemach. Wszystkie łączy jednak to, że znalazła się w nich przynajmniej jedna scena, którą można uznać za szczególnie urokliwą. Nie zawsze jest to tylko kwestia pięknych zdjęć – czasem to zasługa świetnie napisanego scenariusza, czasem perfekcyjnie dobranej muzyki, czasem montażu, a czasem doskonałej gry aktorskiej. Najczęściej jednak to po prostu wypadkowa tych wszystkich elementów, które osobno nie zapadłyby nam w pamięć, ale razem sprawiają, że możemy zachwycać się jedną sceną w nieskończoność (i przy okazji nabijać wyświetlenia youtuberom). Oto nasza lista kilkunastu filmowych best of the best!
Czas Apokalipsy
- Co to za scena: Willard spotykający się z Kurtzem
- Reżyseria: Francis Ford Coppola
- Scenariusz: Francis Ford Coppola, Michael Herr, John Milius
- Zdjęcia: Vittorio Storaro
- Muzyka: Carmine Coppola
- W scenie gra: Martin Sheen, Marlon Brando
- Gdzie obejrzeć: Tylko DVD (?)
Czas apokalipsy to nie tylko jedno z największych osiągnięć Coppoli, ale też i całej XX-wiecznej kinematografii. Uwspółcześniona adaptacja Jądra ciemności Josepha Conrada szokowała i zachwycała zarówno w chwili premiery, jak i kilkadziesiąt lat później. Niezwykle realistyczny obraz wojny kontrastował z pięknem krajobrazu. Żołnierze będący świadkami niewyobrażalnych z punktu widzenia człowieka wychowanego w XX czy XXI wieku scen różnie radzili sobie ze stresem. Niektórzy pogrążali się w okrucieństwie, pozbywając się resztek współczucia, inni popadali w szaleństwo, a jeszcze inni udawali przed samymi sobą, że nie przyczyniają się do niemożliwego do wytłumaczenia zła. Coppola pokazał to lepiej niż ktokolwiek przed nim. I chyba również po nim.
Scen, które zapadają w pamięć, jest w Czasie Apokalipsy więcej niż we wszystkich filmach wojennych Stevena Spielberga (nie ujmując niczego Szeregowcowi Ryanowi czy Liście Schindlera). Do historii przeszła ta, w której podpułkownik Kilgore z ekscytacją opowiada Willardowi o zapachu napalmu o poranku. Robert Duvall pojawił się na ekranie na chwilę, a zdążył stworzyć kreację, która na stałe zapisała się w kanonie kina wojennego.
Najpiękniejszy wizualnie i narracyjnie jest jednak chyba moment, w którym Willard w końcu dociera do Kurtza. Oglądając Czas Apokalipsy po raz pierwszy, naprawdę miałem wrażenie, że przedzieram się wraz z nim do jądra ciemności, symbolicznego punktu, w którym człowieczeństwo ustępuje miejsca szaleństwu. Jako widzowie sami w czasie seansu uodporniamy się na widok martwych ciał i kolejne okropieństwa. Coppola sprawia, że jesteśmy zszokowani własną reakcją – mimowolnie zachwycamy się estetyczną stroną filmu, niemal zapominając o piekle, jakie rozgrywa się tuż przed naszymi oczami. I chyba dlatego to jednocześnie jedna z najpiękniejszych i najbardziej przerażających scen w historii kina. Angielski tytuł zresztą lepiej oddaje to, co wtedy czujemy – Apocalypse (is) Now.
