Mr. Nobody. Piękne sceny filmowe, które zmieniły kino

• Piękne sceny filmowe, bez których kino nie byłoby tym samym
• Dobry, zły i brzydki
• Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia
• Gwiezdne Wojny IV: Nowa Nadzieja
• Dawno temu w Ameryce
• Casablanca
• Edward Nożycoręki
• Avengers: Koniec gry
• Spirited Away: W krainie bogów
• Mr. Nobody
• Blade Runner 2049

Mr. Nobody

Można powiedzieć, że to popłuczyny po Przypadku Kieślowskiego, że film zachwyca głównie warstwą estetyczną, momentami popada w pseudointelektualizm i pod koniec niebezpiecznie balansuje na granicy kiczu. I to wszystko będzie prawda. Tylko że obrazowi nie można odmówić bycia po prostu pięknym. Stylistyka fantasy zręcznie łączy się z science-fiction, a intelektualne rozważania o fizyce kwantowej płynnie przechodzą w opowieść o aniołach kładących palec na usta nienarodzonych dzieci. I wygląda to naprawdę efektownie nawet w chwilach, w których scenariusz zaczyna trochę się rozwlekać.

Soudtrack do tego filmu przesłuchałem na YouTubie znacznie więcej razy niż lat ma stary Nemo Nobody. I chyba nigdy mi się nie znudzi. Zresztą sprawdźcie sami – na ścieżkę dźwiękową Mr. Nobody składa się kilkadziesiąt utworów w różnej stylistyce, Niektóre z nich skomponował na użytek produkcji nieżyjący już niestety Pierre van Dormael, niektóre zaś to doskonale znane hity lat 70. i 80. Jakimś cudem jednak mimo tej gatunkowej rozpiętości soundtrack jest zaskakująco spójny. I to jeden z największych atutów tego filmu.

Z pewnością jednak niejedyny. Warstwa wizualna oszałamia. Nemo Nobody próbujący odnaleźć swoją tożsamość w jednej z setek wersji swojego własnego życia, w każdej z nich znajduje się w inaczej filmowanej rzeczywistości. Najpiękniejsze jest jednak zakończenie (gdyby ktoś jakimś cudem jeszcze nie widział filmu – uwaga na nisko latające SPOILERY). 117-letni Nemo przypomina sobie, kim był. Okazuje się, że wszystkie warianty jego życia powstały w umyśle małego chłopca, który musiał dokonać wyboru niemożliwego – zdecydować się, czy zostać z matką, czy z ojcem. Scena z wydającym ostatnie tchnienie bohaterem oddziałuje tak na emocje właśnie dlatego, że w tym momencie dziecko podejmuje decyzję. Wykreowany w jego wyobraźni świat się rozpada, a czas zaczyna się cofać w rytm Mr. Sandman. Głupie, ale jakie piękne!

W zupełnie inny sposób odchodzi Emily – tytułowa gnijąca panna młoda z hitu Tima Burtona. Bohaterka po rozprawieniu się ze zdradliwym byłym narzeczonym nareszcie odnajduje spokój i zmienia się w rój kolorowych motyli. Oba filmy łączy podejście do surrealizmu, a mianowicie wykorzystanie go jako pretekstu do pokazania zmagań postaci z demonami własnej psychiki. Emily godzi się z przeszłością (i być może również z własną przemijalnością), zrzucając cały ciężar dręczących ją wspomnień, Nemo zaś akceptuje konieczność dokonania niemożliwego wyboru. Ale nawet pomijając całą tę symbolikę – Gnijącą Panna Młoda to film cholernie urokliwy (i to nakręcony w całości jako animacja poklatkowa!).