Gothic. 8 gier, które uwielbiam za sztuczki narracyjne

• 8 gier, które uwielbiam za sztuczki narracyjne
• The Last of Us 2
• GRIS
• BioShock Infinite
• Gothic
• God of War (2018)
• Hades
• Red Dead Redemption 2

Gothic

Czasem zdarza się zaś tak, że deweloper ma ogromne ambicje, lecz obecna w danych czasach technologia nie pozwala mu ich w pełni urzeczywistnić. Stwierdzenie to można odnieść chociażby do tworzenia otwartych światów w grach – w takim The Elder Scrolls II: Daggerfallu z 1997 roku dostaliśmy olbrzymią wirtualną przestrzeń o wielkości (około) 542 164 kilometrów kwadratowych. Tylko co z tego, skoro była ona zbudowana z powtarzających się zasobów i świeciła pustkami.

Można być zdania, że odpowiedzialna za ową grę firma Bethesda chciała dać odbiorcom przedsmak ogromu, z jakim dzisiaj stykają się na przykład w produkcjach z serii Assassin’s Creed Ubisoftu. Z drugiej strony da się jednak wskazać tytuł z epoki Daggerfalla, którego twórcy przyjęli znacznie mniejszą skalę, jednocześnie nie wywołując w graczach przeświadczenia, iż są sztucznie ograniczani w wirtualnym świecie.

Mowa o pierwszym Gothicu studia Piranha Bytes, który – mimo pewnych niedoskonałości i upływu lat – również dziś może stanowić wzorzec w kreowaniu wiarygodnych growych realiów. „Piranie” nie chciały zamykać odbiorców w niewidzialnych ścianach. Zamiast tego zamknęły ich za doskonale widoczną magiczną barierą, wokół której stworzyły całą fabułę gry.

„Zostaliśmy uwięzieni przez nasze własne dzieło” – czy Wy też słyszycie głos Tomasza „Xardasa” Marzeckiego?

Ta sztuczka narracyjna pozwoliła deweloperowi stworzyć relatywnie nieduży, ale pełen treści świat. Będąca naturalnym więzieniem Górnicza Dolina z Gothica aż się prosiła o skrupulatne zwiedzanie. Chciało się zajrzeć do każdej jaskini, przebyć wszystkie ciemne lasy i zbadać głębokie podziemia. Na każdym kroku czekało na gracza zadanie do wykonania czy skarb do odnalezienia.

Co jednak najbardziej istotne i zarazem dość paradoksalne, otaczającą kolonię karną magiczną barierę trudno było postrzegać jako coś sztucznego, stworzonego, aby utrzymać grę w ryzach. Cel jej powstania był trywialny – miała uniemożliwić więźniom wydostanie się na wolność. Wcielający się w jednego z nich gracz nie musiał więc zastanawiać się, czemu nie może jej przekroczyć – był o tym informowany na samym początku przygody, zatem ograniczoność terenu brał za pewnik.

Mógł co najwyżej szukać sposobu na zniszczenie owej kopuły, przyłączając się do jednego z trzech stronnictw, odkrywając tajemnicę Śniącego, nawiązując kontakt z Xardasem i tak dalej. Magiczna bariera niemal nigdy nie znajdowała się w centrum wydarzeń, choć cały czas im przyświecała – dosłownie i w przenośni (jako cel – przeszkoda do pokonania). W Gothicu II podobną rolę pełniła cała wyspa Khorinis.

1. Więcej o grze Gothic