12 Minutes

Tytuł ukończyłem w trochę ponad 6h (prawdziwe zakończenie), ale pierwsze zakończenie odblokowałem już po około 3h.

Gra wywołał u mnie sporo sprzeczności.
Według mnie wiele elementów gry jest nieprzemyślanych. Przede wszystkim niska otwartość rozgrywki - gra jest mocno ograniczone i wiele pomysłów na jakie wpadałem podczas rozgrywki (które były całkiem logiczne) było niemożliwych do wykonania. Strasznie mocno studziło to zapał do rozgrywki i lekko odpychało od gry.

Gra jest dosyć trudna. W żaden sposób nic nie podpowiada - nie ma żadnego dziennika czy postępów rozgrywki. My sami musimy wszystko ogarnąć, co w pewnym momencie mnie irytowało, ale ostatecznie uznaję to za mocny plus.

Fabuła tej gry jest naprawdę intrygująca i śledzi się ją naprawdę dobrze. Zarówno pierwszy jak i drugi twist fabularny są dosyć mocne i zapadające w pamięć.
Gra miażdży atmosferą i całą stroną artystyczną.
Graficznie jest naprawdę spoko - podoba mi się minimalizm i mocny symbolizm gry który staje się jasny przy przejściu gry. Klaustrofobiczne ujęcia z góry potęgują klimat gry. Jedynie animacje postaci lekko odstają od reszty. Sporadycznie pojawiały się spadki FPSów, co przy takiej grafice nie powinno być możliwe.
Muzycznie również jest świetnie - niczym muzyka filmowa, która do tego tytułu bardzo pasuje.
Voice Acting jest tutaj genialny. Aktorzy wybitnie dobrze oddają emocje postaci, szczególnie biorąc pod uwagę fakt że praktycznie przez całą grę nie widzimy twarzy postaci.

To czym gra najbardziej mnie kupiła to wcześniej wspomniana atmosfera. Gra jest thrillerem pełną gębą - dosłownie jego definicją. Gra trzyma w niesamowicie wysokim napięciu. Uczucie beznadziejności wpasowane jest tutaj idealnie (w pewnym momencie chciałem się poddać i sięgnąć po podpowiedzi z internetu, ale na szczęście zrezygnowałem z tego pomysłu i kontynuowałem grę na własna rękę - dobrze zrobiłem bo dzięki temu nie straciłem ważnego aspektu gry). Przy pierwszym twiście fabularnym czułem dokładnie to co główny bohater gry - nawałnice namacalnych wręcz emocji. Dawno się tak nie czułem przy żadnej grze.

Zakończenie (te prawdziwe) nie jest idealne, ale satysfakcjonujące - rozwiewa wszelkie wątpliwości i pomaga odpowiedzieć sobie na kilka pytań. Moim zdaniem to wyszło.

Ciężko mi cokolwiek sensownie pisać o tej grze. Przyznam że początkowo była to dla mnie gra 6/10, ale po dłuższych przemyśleniach zdecydowałem się na 7.5/10. Po przejściu gry coraz częściej przyłapuję się na melancholijnym nuceniu "Por una cabeza". Nie jest to gra idealna, ale niesamowicie mocno zapisała mi się w pamięci i dalej tam tkwi.

Ta gra w wersji na Xboxa to jakaś porażka. Sterowanie padem sprawia, że frustrująca rozgrywka staje się frustrująca jeszcze bardziej. Niby dostępna w cloud gaming, ale tam też tylko z padem w dłoni. Powinni wydać to jako grę mobilną z wykorzystaniem zalet ekranu dotykowego dla point & click, wtedy może bym ukończył. Na konsoli wytrzymałem 2 godziny i uznałem, że szkoda mi czasu.

Twelve minutes to przyjemne doświadczenie. Poczucie immersji jest tutaj na prawdę wysokie, za wszelką ceną chcemy doprowadzić sprawę do końca. Podoba mi się, że możemy rozgrywać dzień na wiele różnych sposobów, za każdym razem patrząc na efekt naszych zmian. Fakt, z czasem robimy powtarzalne rzeczy i nawet możemy utknąć w martwym punkcie, ale chęć rozwiązania całej zagadki pcha nas ciągle do przodu. Powiedziałbym, że dla fanów filmów z motywem pętli typu Dzień świstaka, Na skraju jutra itd. jest to pozycja obowiązkowa. Bardzo polecam :)

Moim zdaniem gra ma niewykorzystany potencjał. Spodziewałem się, że będzie wiele dróg prowadzących do danego zakończenia, czyli taki sandbox, w którym można eksperymentować z interaktywnym światem. Niestety do każdego rozwiązania prowadzi tylko jedna droga. Przykładowo istnieje tylko jeden sposób na obezwładnienie i przesłuchanie "policjanta". Odkrycie tego sposobu było bardzo satysfakcjonujące, ale tylko za pierwszym razem. Powtarzanie tej samej sekwencji było już monotonne. Tymczasem można sobie wyobrazić grę, w której istnieje wiele różnych metod ogłuszenia napastnika. Te kilka minut przed przybyciem intruza gracz mógłby poświęcić na przygotowanie różnych pułapek lub barykad. Przykładowo kanapa aż prosi się o to, by zastawić nią drzwi, ale nie ma takiej opcji. Przydałaby się też większa współpraca z żoną w walce z zagrożeniem. Kobietę da się przekonać do tego, że jesteśmy w pętli czasowej i wiemy co się wydarzy, ale nie da się wspólnie z nią przygotować zasadzki, co jest zwyczajnie nielogiczne.

Gra nie jest nastawiona na dawanie graczowi swobody, lecz na opowiedzenie historii. Niestety ten aspekt również mnie rozczarował, ponieważ

Moim zdaniem takie rozwiązanie zagadki to żadne rozwiązanie. To jest pójście na łatwiznę. Wolałbym zwykłą historię kryminalną.

Mimo zmarnowanego potencjału wystawiam grze pozytywną ocenę, bo choć fabuła czerpie garściami z różnych filmów, to sama rozgrywka jest unikatowa. Premia za innowacyjność.

12 Minutes - recenzje graczy