Deus Ex: Bunt Ludzkości

Mało kto wierzył, że to może się udać, a jednak. Debiutujące studio dało światu grę, która w konfrontacji ze swoim kultowym pierwowzorem wychodzi obronną ręką. Co takiego urzekło nas w Deus Ex: Bunt Ludzkości?

Początek był trochę drętwy jeśli chodzi o rozgrywkę mimo że fabuła od początku trzyma w napięciu, jednak nie trwało to długo bo po pierwszym zadaniu gdy miasto staje przed graczem otworem gra nabiera tempa i możliwości. Co tu dużo pisać, moim zdaniem godny następca niedoścignionego, pierwszego Deus Ex.Jednak nie mogę nie wspomnieć o The Missing Link, obowiązkowym DLC które występuje w wersji Director's Cut. Dlaczego obowiązkowym? Bo o ile się nie mylę nie da się go pominąć a wplecione jest w grę tuż przed finałem rozgrywki. Może to niepopularna opinia, ale nie przepadam za lokacją z tego dodatku, nie umywa się klimatem do miast które gracz przemierzał w poprzednich etapach, do tego fabuła wymusza backtracking po tej wielkiej, złożonej puszce... W pewnym momencie trochę obrzydziło mi to grę i chociaż czułem że ten etap jakby nie pasował do całości to dopiero po czasie dowiedziałem się że to było DLC. Gdyby tylko była taka możliwość najchętniej pominąłbym ten epizod, bo poza nim bawiłem się bardzo dobrze.

Moja ocena 7.0 ---------------------------------------------------------------------------------- czas gry 46:36Zacznijmy od narzekania.Bardzo brakowało mi statystyk naszych działań. Ilu przeciwników uśpiliśmy, a ilu uśmierciliśmy, czy nieostrożnie uruchomiliśmy alarm itd. Ponieważ informacje na ekranie czasami są zbyt małe i pojawiaj się za krótko wiec nie koniecznie jestem pewny co zrobiłem.Mapa ma dość okropną topografie niszcząca imersje. Mamy wiele dróg do penetracji lokacji, ale poziomy skonstruowane są strasznie sztucznie. W ogóle czuć tu toporność wcześniejszych odsłon. W szczególności gdy przez całą grę staramy się być niewidoczni jako pacyfista, aż tu nagle musimy walczyć z bossami ( na szczęście jest system Tajfun ). Niszczy to perfekcjonizm skarania. Podczas drugiej wizyty w Chinach możemy opcjonalnie ocalić towarzysza, ale wiąże się to z potyczką na czas z grupą ponad dziesięciu przeciwników którzy już atakują. Jest możliwość zrobić to bez ofiar. To trudne, ale bardzo satysfakcjonujące i jeden z lepszych momentów tej produkcji. Pierwszorzędny model głównego bohatera. Dobra historia z niezłymi postaciami. Bardzo fajny początek kiedy wracamy z L4 do pracy. Można było poczuć dużą imersje będąc w Sarif Industrial. Adam nie jest chłopakiem z nikąd. Jak i w pracy tak i na ulicach spotyka znajomych z którymi wiąże większą lub mniejszą przeszłość. I te zażyłości towarzyszą nam do końca gry.Zdolności i gadżety które odblokowujemy są efektywne i potrafią umilić grę. Podoba mi się ekwipunek w którym ważna role ogrywa ułożę przedmiotów by był w stanie się pomieści. Z kolei baterie które trzeba ciągle ładować batonami lub odczekiwać już irytowały. Z piętnaście lat temu grałem w dwa pierwsze Deus’y. Być może to dla niektórych będzie profanacja, ale wtedy dla mnie były to bardzo słabe gry. Bunt Ludzkości za to jest dobry i bawiłem się nieźle.

Do dzisiaj Human Revolution odznacza się naprawdę płynnym gameplayem. Robimy jedno i zaraz przechodzimy na drabinę, używamy przedmiotu, skradamy się i wszystko to bez problemu zawsze działa, także u swoich podstaw rozgrywkę naprawdę świetnie pomyślano. Też jak najbardziej można zatłuc wszystkich, ale zarówno fabuła jak i system expa raczej sugerują skradanie, no i finalnie jest sporo radości w skradaniu między przeciwnikami, choć i tak czasem trzeba odreagować i rozwalić grupę frajerów. Na takie mocne 3/10 zasłużył natomiast zespół od poziomów. Wszystkie są praktycznie identyczne. Czy to Detroit czy Hong Kong, czy statek, czy odległa baza, to się to mocno zlewa w jedną bliżej nieokreśloną przestrzeń. To najbardziej męczy w trakcie gry. Widać ograniczenia techniczne tamtej epoki, bo miasto jest zbiorem ciasnych korytarzy z wieloma ekranami ładowania i w porównaniu z Cyberpunkiem 2077 to jak epoka kamienia łupanego. Ale nie chcę cisnąć Deus Exowi, tylko raczej docenić, że gry jako medium się naprawdę przez tę dekadę rozwinęły i zupełnie inaczej to dzisiaj wygląda. Fabuła jest całkiem spoko, ma zróżnicowanie spojrzeń dla tematyki ulepszeń człowieka, jak przystało na gatunek, każde rozwiązanie niesie za sobą negatywne konsekwencje. Tylko mi trochę zabrakło tego pierwiastka ludzkiego. Nie za wiele postaci ludzkich jakoś szczególnie rozwinięto, a wątek związku Megan i Jensena no to całkowicie niewiarygodny się wydaje. Takie retrospekcje jak w Days Gone chociażby, by wiele poprawiły. Też nasz bohater za mało emocji trochę okazuje, mógłby się raz czy dwa zirytować. Ale finalnie to wychodzi naprawdę popaprany spisek na najwyższym szczeblu i nie ma od niego odwrotu. Widać, że trochę się ten tytuł zestarzał, ale na pewno warto dzisiaj w niego zagrać, bo gameplay wciąż stanowi siłę Human Revolution. Do tego dochodzi też satysfakcjonujący system rozwoju postaci i nawet przyzwoite strzelanie, choć potężne bronie wypadają rozczarowująco. Bardzo dobra skradanka.

Gra jest rewelacyjna, godna tytułu Deus Ex. Po mistrzowskiej jedynce i kiepskiej dwójce, seria powróciła na właściwe tory. Human Revolution jest świetne właściwie na każdej płaszczyźnie, ale przed wystawieniem maksymalnej możliwej oceny powstrzymują mnie tylko drobne mankamenty. Może od nich właśnie zacznę.Co prawda cała ta korespondencja mailowa jaką czytamy (choć na ogół nie musimy tego robić) po jakimś czasie może nieco znużyć. Dawka konspiracji jaka się tam przewija jest z jednej strony, szczególnie na początku, bardzo pożądana, a z drugiej, po jakimś czasie nieco męcząca. Poza tym niekiedy zastanawiał mnie poziom trudności. Niektóre etapy na początku gry wydawały mi się trudniejsze niż te gdzieś w środku. Ogólnie to wydaje mi się, że najlepsze części gry to rozdziały początkowe i końcowe. Walki z bossami zaś wydawały się z kolei nieco nie pasujące do reszty rozgrywki.Poza tym jednak gra z jednej strony zachowuje większość aspektów, które tak rozsławiły (i słusznie) część pierwszą, a z drugiej dodaje dużo nowoczesnego spojrzenia na gameplay. Ale co najważniejsze, robi to wszystko w bardzo wyważony sposób. Tak więc znów możemy pokonywać kolejne misje na wiele sposobów. Oczywiście najbardziej "premiowanym" jest skradanka i ciche pokonywanie wrogów i kolejnych lokacji. Świetnie wypada system chowania się za przeszkodami, który działa bardzo naturalnie i praktycznie bezproblemowo. Ale możliwości destrukcji jest tak wiele, a liczba broni jaką możemy siać postrach jest na tyle duża, że gra również w 100% wspiera i taki styl gry. To wszystko do tego stopnia, że bez wątpienia warto przejść ją dwa razy, gdyż grając tylko jednym z tych stylów sporo tracimy z możliwości jakie ta gra otwiera. Co również ważne, mimo, że gra ma być głównie skradankowa to i strzelanie należy do przyjemnych. Każda broń ma swoje plusy i minusy, a rozwój naszego bohatera ma faktyczny wpływ na umiejętności strzelania.A skoro mowa o rozwoju postaci, to tak jak to w Deus Ex zawsze bywało, w bardzo przejrzysty i wygodny sposób możemy dokonywać ulepszeń naszego ciała i zdobywać nowe zdolności zdobywając kolejne pakiety praxis. To od nas zależy w jakim kierunku będziemy chcieć rozwinąć naszą postać i na jaki styl gry postawimy. Zbieramy również gotówkę za którą możemy kupować broń, amunicję, leki i różnego rodzaju przydatne gadżety choć liczba postaci, od których można je kupić jest mocno ograniczona. Świat gry jest ciekawy, znów zainspirowany pierwszą częścią. Ma swoje brudne, mroczne zaułki. Przemieszczamy się po różnych lokacjach z całego świata, ale fakt, że większość czasu spędzamy jednak wewnątrz budynków, w różnego rodzaju biurach. Zaś pomysł umiejscowienia głównej lokacji w Detroit to strzał w dziesiątkę. Cieszy również możliwość wyszukiwania całej masy "znajdziek" rozsianych po tym świecie. Graficznie Deus Ex prezentuje się ładnie, zdecydowanie ma swój unikalny styl, animacje są płynne.Pod kątem historii gra wciąga od pierwszych minut. Niby wraz z upływem kolejnych godzin i im bliżej zakończenia, fani serii na pewno doskonale zdawali sobie sprawę, w jakim kierunku to zmierza. Ale przyznać trzeba, że przedstawienie takiej wizji świata niedalekiej przyszłości jest tu całkiem epickie, szczególnie jeśli spojrzymy na ilość szczegółów z jaką opisywane są chociażby postępy w augmentacji. Zgodnie z kanonem serii, wdajemy się tu bardzo często w dyskusje z napotkanymi po drodze postaciami i możemy z nich wyjść na kilka sposobów. To od nas zależy jak poprowadzimy daną rozmowę i co chcemy w niej wskórać. Wszystkie te wspominane przeze mnie aspekty powodują, że gra na pierwszy rzut oka wygląda na bardzo kompleksową i właśnie o to tutaj chodziło. Staranność w dopracowaniu gameplayu jest natomiast na tyle wysoka, że gracz nie będzie miał żadnych problemów z przyswojeniem zasad rządzących światem Human Revolution.Tak jak wspomniałem, gra stoi na wysokim poziomie i w swoim gatunku prawdopodobnie pewnie nie ma sobie równych. Jest to wspaniały hołd dla części początkującej serię w 2000 roku i jednocześnie pod wieloma względami wizjonerski popis twórców.

Obok serii Dishonored to moja ulubiona gra o chodzeniu po szybach wentylacyjnych i bawieniu się w pacyfistę ogłuszając każdego i nie dając się zobaczyć. Świetna i wciągająca fabuła, świetne mapy z dużą ilością sekretnych miejsc do odnalezienia i dużo frajdy z eksplorowania kolejnych pomieszczeń i hakowania komputerów.

Świetny powrót naprawdę niedocenionej i nieco zapomnianej serii. Świetna, solidna fabuła, sposoby eliminacji przeciwników, zostanie pacyfistą, bonusowe punkty za bycie niewykrytym, ciekawe wszczepy, 4 zakończenia, mnóstwo smaczków i znajdziek, ma podobne mechaniki jak w Vampire The Masquerade, czyli maile, kody, sposoby wyciągania dodatkowych informacji, niezapomniane postaci i sam Adam Jensen. Nic dodać, nic ująć, nie zwracałem uwagi na małe glitche i błędy. A tak to polecam!

+++ Wciągająca +++ Świetnie napisane postaci ++ Brak błędów technicznych ++ Ciekawe bronie i umiejętności głównego bohatera ++ Dobry pomysł na rozwój bohatera (wykonany profesjonalnie) ++ Interesująca fabuła, która porusza tematy moralne ++ Brak wyraźnego podziału na dobro i zło ++ Możliwość rozwiązywania problemów przy użyciu siły lub poprzez rozmowę + Bardzo dobrze wykonany interface - - Przeciętne misje poboczne i walki z bossami - - Gra nie stawia przed graczem wyzwania nawet na najwyższym poziomie trudności - Brak rozwoju przeciwników - Niewielkie, zamknięte lokacje

Deus Ex: Bunt ludzkości w ponad pięć lat od premiery zapewnia więcej wrażeń, niż większość współczesnych tytułów AAA. To produkcja nastawiona przede wszystkim na wybór gracza: jego decyzje dotyczące rozwoju postaci, stylu rozgrywki, skłonności do eksploracji... Przez to każdy problem w Buncie ludzkości da się rozwiązać na kilka sposobów, od otwartej wymiany ognia aż po całkowite unikanie walki i szukanie alternatywnych ścieżek. Trzeci Deus Ex jest ogromnie rozbudowany, szalenie ekscytujący i nawet na chwilę nie przestaje szanować inteligencji gracza.

Świetny, rozbudowany, grywalny jak jasna cholera cRPG boryjakący się z niewielkimi technicznymi niedoróbkami. Lepiej zagrać późno niż wcale.

Zacznę może niezgodnie ze sztuką recenzencką, tzn. od złego nastawienia do omawianego tu Deus Ex: Bunt Ludzkości (Deus Ex: Human Revolution), ale tym razem posłuży to tylko dobitnemu zaakcentowaniu z jak dobrym produktem mamy do czynienia. Od czego by tu zatem… no tak… Nie lubię zbytnio w grach RPG klimatów sci-fi. Od pierwszych filmów, gdzie prezentowano gameplay dosłownie odrzucał mnie ohydny sraczkowo-buro-żółty filtr, jaki występuje w całej grze. W zasadzie w ogóle olałbym ten tytuł ciepłym moczem, gdyby nie osoba UV, który swoim zachwytem nad Deusem zmotywował mnie do sprawdzenia, co tam jest takiego super. Okazało się, że mało nie pominąłem jednej z najlepszych gier tego roku. Deus Ex: Bunt Ludzkości to pierońsko dobra gra RPG i choć nie jest bez skazy, to poleciłbym ją każdemu.