May_Day

Na początku Dead Space sprawiał wrażenie kosmicznej strzelanki z elementami horroru, lecz z każdym ukończonym rozdziałem narasta tu nie tyle klimat zagrożenia, co rzeczywiste niebezpieczeństwo. Gra potrafi nie tyle przestraszyć, co przerazić... a tu trzeba iść dalej. Dead Space nie straszy za to wiekiem – gdyby nie ostrość co poniektórych tekstur i mimika postaci, mogłaby to być gra sprzed co najwyżej kilku lat. Nadal jest to kosmiczna groza pierwszej klasy, w której zachwyciło mnie tak wiele elementów, że szkoda czasu na wymienianie ich wszystkich.

Nie jest to ani soulslike, ani metroidvania, choć sprawnie łączy elementy tych dwóch gatunków. Największą zaletą HLD są szybciutkie starcia, opierające się nieco na wyczuciu rytmu, które – jestem pewien – nie znudziłyby mi się nawet i po dwudziestu godzinach. Do tego dochodzi przemyślany level design, premiujący spostrzegawczość – nie wszystkie sekrety naniesione są na mapę. Specyficznego, przesiąkniętego śmiercią klimatu gry dopełniają dopracowane grafika i muzyka. Całość jest doszlifowanym akcyjniakiem z intrygującą historią opowiedzianą bez użycia słów, co nie znaczy, że nijaką.

Gra taktyczna, gdzie starcia można toczyć zarówno w czasie rzeczywistym, jak i za pomocą aktywnej pauzy, kolejkując poszczególne ciosy. Pomysł dobry, a co najważniejsze – solidnie wykonany. Zdobywane umiejętności mogą pełnić zarówno formę broni, jak i jej ulepszenia, a nawet „pasywki”, co daje nam dosłownie setki kombinacji ekwipunku, a gra nieustannie podsuwa nam nowe pomysły na kreatywną anihilację wrogów. Do tego dochodzi oprawa audiowizualna, która może nie każdemu przypadnie do gustu, lecz jest wyrazista. Dobra rzecz na około osiem godzin.

Nieraz miałem wrażenie, że to powinien być „standardowy”, liniowy epilog Ragnaröka, trwający trzy-pięć godzin. Jednakże przekształcenie go w roguelite'a okazało się dobrą decyzją, a Valhalla dostarczyła mi takich emocji, jakie mogą zaoferować tylko gry multiplayer i roguelike'i właśnie. Nie obraziłbym się jednak, gdyby dodatek zawierał więcej fabuły i nieco lepsze, mniej teatralne dialogi.

Jeśli po napisach końcowych czujesz dojmującą pustkę tam, gdzie powinno być serce, to wiesz, że miałeś(-aś) do czynienia nie z grą, lecz Przeżyciem. Ragnarök jest czymś dokładnie takim – niezapomnianym widowiskiem, którego twórcy sprawnie żonglują rozmachem i kameralnością. Do samego końca nie ma pewności, jak potoczą się wypadki. Spektakl ten nie jest bez wad, przede wszystkim fabule w drugiej połowie gry brakuje należytego ciężaru charakterystycznego dla poprzedniczki. Nie zmienia to faktu, że upłynie dużo czasu, nim uda mi się wypełnić wspomnianą pustkę czymkolwiek.

Pełnoprawny interaktywny musical, w którym twoje wybory decydują o życiu i śmierci. Mimo mocnego początku (masz siedem dni, aby dowieść swej niewinności), pierwsza połowa gry nie porwała mnie zanadto, jednakże w drugiej zaserwowała mi sceny, które zapamiętam na długo. Raz nawet zakręciła mi się łezka w oku, co nie zdarza mi się często. Nawet jeśli nie porywa cię taka oprawa audiowizualna, warto dać Stray Gods szansę właśnie dlatego, że jest to opowieść na miarę Telltale'owego The Wolf Among Us. Niełatwo będzie ci rozstać się z tymi postaciami.

Toem udowadnia, że nie każda gra, która jest „cozy”, musi być odmóżdżaczem. Tę przygodę da się ukończyć bez problemu, lecz rozwikłanie niektórych zagadek wymaga nie lada pomyślunku. Jednocześnie Toem nie zmusza nas do „calakowania”, ale nienachalnie nas do tego zachęca. Często wystarczy, że ponudzimy się (pozornie), chodząc z miejsca w miejsce, aż tu nagle wpadamy na rozwiązanie jednej z łamigłówek. Momenty te dają niewiarygodną wręcz satysfakcję, która w połączeniu z pokręconymi opowiastkami, których jesteśmy świadkami, daje nam doświadczenie jednocześnie relaksujące i angażujące.

Amnesia straszy nie tylko tym, co jest, lecz przede wszystkim tym, co być może. Nie jest tajemnicą, że człowiek lęka się swoich własnych wyobrażeń. Amnesia wykorzystuje to perfekcyjnie.

Za bezbłędnym game designem stoi dopracowanie widoczne na każdym kroku. Oprawa dźwiękowa zarówno jeży włos na głowie, jak i przekazuje graczowi istotne informacje. Zagadki są prościutkie, i dobrze. O poziomie trudności Amnesii nie stanowią ani łamigłówki, ani nawet potwory. To nieustanne napięcie i przełamywanie się, by zrobić jeszcze jeden krok w ciemność – to kwintesencja Amnesii.

Alba to lekka, łatwa i przyjemna gra eksploracyjna o robieniu zdjęć i dbaniu o środowisko. Klimatem nieco przypomina A Short Hike, z tym że akcja rozgrywa się na hiszpańskiej wyspie – nie mogło więc obyć się bez fiesty i paelli. Cykanie fotek, naprawianie sprzętów i zwiedzanie świata są fajne, fabuła zaś udana, choć bez szału. Przyjemna rzecz na 3-4 godziny. Można było się parę razy uśmiechnąć w stronę ekranu.

To majstersztyk łączący rozmach produkcji AAA z kreatywnością gierki tworzonej przez trójkę kumpli na strychu. Próba zrozumienia, jak twórcy zrobili to czy tamto, przyprawia mnie o ból głowy. Wciągający system walki z „jedynki” został dopracowany do perfekcji, podobnie jak system poruszania się – szybowanie jest tu przyjemniejsze niż w Batmanie! Obcowanie z tym tytułem to jedno z tych doświadczeń, kiedy spoglądasz na zegarek i zastanawiasz się, kiedy minęły te cztery godziny. Przez kilkanaście dni ciężko mi oderwać się od konsoli – pod tym względem Spider-Man 2 jest podobny do symbionta.

To mogła być grywalna „Kompania braci”, a wyszło, cóż, nieźle. Najważniejsze elementy gry – strzelanie, wartka akcja i widowiskowość – są zrealizowane na najwyższym poziomie. Po lataniu w kosmosie, strzelanie do „swojskich” nazistów (i zombie nazistów) jest odświeżające i dostarcza masę frajdy. Mam jednak wrażenie, że mogło być dużo lepiej – większość postaci w kampanii jest nijaka (czemu nie gramy Piersonem?) i ciężko mi było się z nią zżyć. CoD: WWII to kolejny przedstawiciel gamedevowego fast foodu, który można skonsumować raz na jakiś czas... albo z czystym sumieniem odpuścić.

Od gier z logo Silent Hill nie należy się spodziewać przyjemnych opowieści. Z The Short Message nie jest inaczej. Gra w dość kwiecisty sposób opowiada o domowych i szkolnych patologiach, oraz o samobójstwie. Nie jest to gra dla ludzi mierzących się z tym problemem, ale dla całej reszty może dać wgląd w to, jak czuje się taka osoba.

Rozgrywka nie jest tu może zbyt rozbudowana, ale sekwencje "pościgowe" w Otherworld robią wrażenie, zwłaszcza pod koniec. The Short Message potrafi przygnieść ciężarem opowiadanej historii oraz atmosferą. Nie jest to przyjemne doświadczenie, ale warte przeżycia.

Nie sądziłem, że Astro's Playroom dostarczy mi tyle frajdy. Okazało się jednak, że ta „niepozorna” platformówka posiada tyle zawartości, że przez te 4-5 godzin nie sposób się nudzić. Najwięcej z gry wyciągną weterani konsol Sony, którzy urodzili się z DualShockiem w rękach. Liczba smaczków, nawiązań i „pisanek” jest tu niemalże przytłaczająca. A tak poza wszystkim, animacje miniaturowych robocików są absolutnie rozczulające.

W trakcie tych pięciu godzin spędzonych z grą, uśmiech rzadko kiedy schodził z mojej twarzy. Nie pamiętam, kiedy ostatnio mi się to przydarzyło podczas grania.

Pod kątem fabularnym Yakuza 6 stoi o klasę wyżej od pozostałych części serii, zbliżając się poziomem do Yakuzy 0. Opowieść jest tutaj bardziej osobista, za to zakończenie – monumentalne i chwytające za serce.

Za Chiny jednak nie mogłem przekonać się do czyszczenia mapy z misji pobocznych. Po prostu fabuła jest tak dobra, że zabiła we chęć grania w Yakuzę tak, jak się powinno, czyli angażując się we wszystko, co jest niezwiązane z wątkiem głównym.

Każdy sztandarowy element serii jest tu obecny i zrealizowany co najmniej bardzo dobrze, a fabuła to arcymistrzostwo.

Ze wszystkich odsłon Yakuzy, ta wymęczyła mnie póki co najbardziej. Nie zmienia to faktu, że to kawał dobrej gry, którą warto przejść dla samej tylko fabuły. Finał zaś to perełka! Do tego dochodzi kilka utworów muzycznych, których z chęcią posłucham poza grą. Gdyby tylko wszędzie nie trzeba było chodzić tak daleko... Dodanie do miasta sekcji podziemnych i „dachowych” też działa na niekorzyść gry. Tak czy owak, Yakuza 4 to dobra gangsterska opowieść. Jednakże z każdą ukończoną odsłoną serii mam wrażenie, że następna nie zaskoczy mnie za bardzo. A to złudne wrażenie.

Niech mnie drzwi ścisną, jeśli dam się jeszcze raz namówić na przejście gry podobnie brutalnej i ponurej. Inside ma jakieś drugie dno, ale w tym momencie nie jestem w stanie go dostrzec pod warstwą beznadziei i bezsensownej przemocy. Jestem za to pod wrażeniem oprawy audiowizualnej, zwłaszcza odgłosów otoczenia. Zaś co do zakończenia... cóż, przynajmniej wygląda imponująco. Gry wideo nie muszą być przyjemne, ale dobrze by było, żeby był w tym jakiś cel. Inside życia mi nie zmienił poza tym, że przez wiele godzin czułem się wyprany z pozytywnych uczuć. Przygnębiająca opowieść bez katharsis.

Choć przez większość czasu czułem się jak... zastępca Spider-Mana, po kilku godzinach spędzonych z nowym Pająkiem niemal zapomniałem, że istnieje jeszcze ten stary. Fabuła gry, z początku nieszczególnie angażująca, po pewnym czasie wpadła na znajome tory. Główną osią opowieści jest konflikt pomiędzy obowiązkami Spider-Mana a życiem Milesa Moralesa.

Gameplay za to jest przyjemnym rozwinięciem fundamentów „jedynki”. Generowanie prądu i niewidzialność dają jeszcze większe poczucie mocy niż poprzedni Spider z całym jego arsenałem. Morales życia mi nie odmienił, ale nieraz chwycił mnie za serce.

Fascynująca, wielowątkowa kryminalna opowieść jest tu obecna głęboko pod powierzchnią aktywności pobocznych wszelkiej maści. Od drobnych misji, przez minigierki związane z rytmiką, po rozbudowane wątki poboczne, w których podejmujemy się na przykład zawodu taksówkarza czy myśliwego.

Aby doczekać się najlepszych scen w tej grze, trzeba przejść przez długą drogę, mozolnie zdobywając nowe umiejętności i tłukąc zastępy przeciwników. Albo i nie – w końcu to aktywności poboczne. Tak czy owak, Yakuza 5 to bezlitosny pożeracz czasu. Kto jednak zechce wziąć się za bary z tą grą, nie pożałuje.

W Zapomniane piaski gra się podobnie jak w starą trylogię z tą różnicą, że tytuł ten działa płynniej i jest bardziej dopieszczony pod kątem gameplayu. Sekwencje platformowe są odpowiednio widowiskowe, podobnie zresztą jak starcia, w których Książę nieraz stawia czoła kilkudziesięciu przeciwnikom naraz. Szkoda tylko, że grze nie udało się przynajmniej częściowo odtworzyć klimatu Piasków Czasu, a fabuła nadaje się głównie do zapomnienia. Zapomniane piaski to solidna odsłona serii, ale nic ponad to.

Ghostrunner to dobra gra akcji, która zaciera granicę pomiędzy walką wręcz a parkourem. W takim np. Mirror's Edge jedno było oddzielone od drugiego – tutaj tego podziału po prostu nie ma. Dzięki temu otrzymaliśmy porządnego akcyjniaka z drobnymi elementami logicznymi. Wrogów ciacha się soczyście, a poruszanie się daje sporo frajdy. Ghostrunner dostarczył mi paru godzin rozrywki na poziomie, ale życia mi nie zmienił. Nie jest to wada, rzecz jasna (nie miałem takich oczekiwań wobec gry), ale fabuła mogłaby mieć więcej polotu, a muzyka – zróżnicowania.

Od dawna nie zanurzyłem się w tak opresyjnym świecie, w którym absolutnie wszystko chciało mnie zabić. Fakt, że przejmujemy kontrolę nad dzieckiem, ostro kontrastuje z brutalnymi animacjami śmierci. A umieramy tu często. Pozytywnie zaskoczyły mnie natomiast zagadki logiczne, chyba jedne z najlepszych w grach. Większość z nich była idealnie zbalansowana. Na początku nie miałem pojęcia jak je rozgryźć, ale po kilku próbach wywołać efekt „a-ha!”. Limbo za Chiny nie jest przyjemną grą, ale daje do myślenia.

Z jednej strony ta gra jest całkiem klimatycznym symulatorem chodzenia z liskiem w roli głównej. Z drugiej zaś jest platformówką 3D. Szkoda jednak, że twórcy nie postawili bardziej na któryś z tych aspektów gry, bo stoi ona w rozkroku pomiędzy tymi gatunkami. Zbyt długa i irytująca jak na symulator chodzenia, zbyt monotonna i powtarzalna jak na platfomera. Bawiłem się nieźle, ale bez szału.

Nie wiedziałem, czego się po Mirage'u spodziewać. Z początku skutecznie odstraszył mnie miałką fabułą, która ustąpiła miejsca wciągającej rozgrywce. Kiedy już wskoczyłem na dopaminowy kołowrotek, nie mogłem się oderwać. Z drugiej jednak strony momentami ciężko mi było uwierzyć, że gram w pełnoprawną odsłonę serii. Postacie, historia, dialogi – to wszystko wyglądało niczym wyjęte z larpu. Wysokobudżetowego, ale jednak. W Mirage najlepiej gra się, kiedy nikt niczego nie mówi, pozwalając wybrzmieć gameplayowi, który jest najsilniejszą stroną gry.

Ostatni Kangurek jest najlepszą grą z serii, czyli tak naprawdę... poprawną platformówką. Można się przy tej grze całkiem dobrze bawić, gdyż wszystkie jej elementy są zrealizowane poprawnie lub z drobnymi niedoróbkami. Kao jest niezłą grą, która co prawda życia ci nie odmieni, ale może dostarczyć ci trochę frajdy na 7,5 godziny.

Fabuła drugiego Silenta jest jak powolne zdejmowanie bandażu z niezabliźnionej rany. Nie dość, że jest to trudne, to masz przeczucie, że na końcu tego pożałujesz. W SH2 cały czas towarzyszyło mi uczucie, że przed akcją gry stało się coś strasznego i jednocześnie chciałem to odkryć... a potem przykryć grubą warstwą ziemi. Szkoda, że nie każdy element gry zestarzał się z klasą tak, jak historia. Nie zmienia to faktu, że o ile pierwsza część cyklu jest obecnie raczej grą-ciekawostką, tak z Silent Hillem 2 warto się zapoznać nawet dzisiaj.

Ciężko mi sobie wyobrazić, jakie wrażenie musiała zrobić ta gra w czasach swojej premiery na PSX. Ciężki klimat nie zestarzał się ani trochę, podobnie jak audio. Z czasem można się też przyzwyczaić do takiej sobie kamery oraz faktu, że postacią steruje się jak czołgiem. Nie mogę jednak przeboleć tego, że gra w ogóle nie komunikuje, jak zdobyć lepsze zakończenia.

Mimo tego Silent Hill to nadal pozycja warta ogrania. Na ekranie działy się przerażające rzeczy... a ja nie byłem w stanie oderwać od nich wzroku.

Po bardzo dobrym Kiwami 2, nie oczekiwałem wiele po „zaledwie” zremasterowanej Yakuzie 3. Ta gra jest po prostu stara, co widać nie tylko po grafice, lecz przede wszystkim po gameplayu. System walki można sprowadzić do jednego combosu i paru ciosów specjalnych, UI należałoby zaorać i zrobić od nowa, a fabuła sklejona jest na ślinę. Niemniej gra ma swoje momenty, w których autentycznie przejmowałem się losami postaci na ekranie. W kwestii storytellingu jest to też krok naprzód względem poprzedniej odsłony. Yakuza 3 irytuje i nudzi, ale jednocześnie wciąga jak cholera.

Niewiele znam gier tak wyżymających mózg, jak Gamedec. Wszystkich informacji, powiązań, smaczków i ważnych szczególików jest tak wiele, że nie sposób ich spamiętać i przetworzyć. Z tego powodu, przez 80% czasu nie miałem bladego pojęcia co robię, a przewidywać długofalowe konsekwencje było ciężej z każdą godziną. W drugiej połowie gry dotarłem do punktu, w którym skutki moich czynów w świecie gry były mi niemal całkowicie obojętne. W każdej innej grze uznałbym to za wadę. W Gamedecu jest to niekwestionowana zaleta, kreująca wiarygodność przeżycia. Warto znać!

Choć wcześniej byłem sceptyczny co do całego konceptu „gier dokumentalnych”, We. The Refugees pokazuje, że w tej niszy drzemie ogromny potencjał. Mimo iż jest to gra „tylko” oparta na faktach, grało mi się w nią całkiem nieźle. Dialogi i opisy wypadają naturalnie, a fabuła nie wbija kosy pod żebro od samego początku. Temat nielegalnych uchodźców jest ciężki, lecz gra zaczyna się jak dobry film przygodowy. Owszem, trudniejsze sceny przyjdą, ale nie starają się szokować widza na siłę. We. The Refugees ma całkiem dobrze wyważony i napisany scenariusz. Jest to największa siła tej produkcji.

Into the Nexus to Ratchet & Clank w pigułce. Jest tu wszystko, co charakterystyczne dla serii: strzelamy do kosmitów, rozwiązujemy proste zagadki, przemierzamy planety. Do tego mamy klasyczną już arenę oraz planetę, którą możemy swobodnie eksplorować z użyciem jetpacka. Etapy z Clankiem ponownie stanowią odskocznię od wesołej rozpierduchy. Trochę tylko szkoda, że całość da się ukończyć zaledwie w siedem godzin. Jeśli pragniesz skończyć wszystkie odsłony serii, to i tak przejdziesz Nexusa. W przeciwnym razie też warto, ale życia wam to nie odmieni. No i szkoda, że często nie trzyma 30 FPS-ów.

Na początku Backbone jawi się jako średnio wymagająca detektywistyczna przygodówka z elementami skradanki. Prowadzimy rozmowy, zbieramy dowody, udajemy się w miejsca "tylko dla personelu". Całość okraszona jest stylową pixel artową oprawą, co w połączeniu z jazzowym soundtrackiem nadaje grze odpowiedniego klimatu. Po pierwszej godzinie jednak wyzwanie zanika. Nie mogę też przeboleć faktu, że nasze wybory mają mniejszy wpływ, niż można było podejrzewać. Niemniej jednak dialogi są bardzo dobre, a historię warto zgłębić, chociażby dla pewnego twistu w drugiej połowie gry.

Dragon Engine ewidentnie służy drugiemu Kiwami. Gra się w to tak dobrze, jak nigdy wcześniej w serii, a kompletowanie listy zadań daje niemało satysfakcji. Najlepsze elementy gry to te, które wprowadzono w remake'u – dwie obszerne minigry, kilka nowych side questów oraz ogólny poziom wykonania. Niestety fabuła ma więcej dziur niż dowolna ofiara Goro Majimy, a momentami jest mocno przegadana. Reżyseria cutscenek czasami też jest nienajlepsza.

Mimo wszystko Yakuza Kiwami 2 to tytuł dostarczający nieskrępowanej radochy na długie godziny. Absurdalnie skuteczny uzależniacz i pożeracz czasu!

Większość zagadek nie jest szczególnie zajmująca. Czasami jeden żart ciągnie się w nieskończoność. Kto nie lubi psów, ten może się rozczarować. Nie wszystkie utwory muzyczne wpadają w ucho.

Polecam!

Sterowanie dwoma postaciami na pewno wyróżnia tę grę. Nawet najprostsze zagadki robią się ciekawsze, gdy wymagają takiej podzielności uwagi. Łamigłówki są dosyć proste, ale dobrze skonstruowane. W grze nie pada ani jedno słowo, lecz jej reguły są tak klarowne, że niczego wyjaśniać nie trzeba. Poza tym gra ma klimat mrocznej baśni, a genialny wokal dodatkowo dodaje mu uroku. Choć ostatni rozdział mocno różni się gameplayem od poprzednich, słabe zakończenie pozostawia spory niesmak. To dobra gra z kiepskim finałem.

Walking sim, w którym biegamy liskiem. Przemierzając rozległy teren słuchamy historii o relacji Josepha ze swoim ojcem. Koncept ten nie jest szczególnie odkrywczy, ale sprawdza się. Nie obraziłbym się nawet, gdyby świat gry był trochę mniejszy. Dzięki temu wszechobecna pustka nie byłaby aż tak widoczna – chyba, że to efekt zamierzony. Przyjemna rzecz na niecałe dwie godziny, ale nic ponadto. Ciekawe jest jedynie to, że punkty, które znajdujemy w świecie gry, pełnią ukrytą funkcję...

Mam wrażenie, że 343 Industries chciało się odciąć od dorobku serii za wszelką cenę, gdyż sporo elementów Halo 4 jest zrealizowane odmiennie od poprzedniczek. Master Chief dużo częściej się odzywa, a fabuła skupia się bardziej na dramacie jednostek niż na losach całego świata. Rozgrywka przez większość czasu była nudnawa z powodu trochę nijakiej muzyki. Za to ostatnia misja była e-pic-ka i czuć w niej widowiskowość starszych część Halo. Szkoda, że cała gra taka nie była. Przez większość czasu Halo 4 jest poprawną strzelanką, ale zakończenie wynagradza miejscową nudę i bugi.

Halo: Reach to takie „the best of Bungie”. Mimo iż inna od głównych gier z serii, dostarczyła mi mocnych wrażeń. Do tej pory konflikt ukazany w Halo to była taka „zabawa w wojnę”. Nie ukazywano żadnych makabrycznych scen z nią związanych. Reach nie jest Spec Opsem: The Line, ale traktuje on starcia z Przymierzem trochę poważniej, nie zmniejszając przy tym ich rozmachu. Halo: Reach to strzelanka, którą zapamiętam jeszcze na bardzo długo dzięki postaciom, historii oraz klimatowi wykreowanemu przez muzykę.

Całkiem dobra gra detektywistyczna połączona z takim sobie symulatorem chodzenia. Zagadki są dobrze wyważone i niezbyt trudne, co przekłada się na satysfakcję z ich rozwiązania. Miałem jednak tego pecha, że jedna z nich była zbugowana, o czym nie wiedziałem i zmarnowałem stanowczo za dużo czasu na szukanie poszlak. To doświadczenie obrzydziło mi resztę gry i sprawiło, że przez ponad jej połowę nie wiedziałem, po co w ogóle mam iść dalej. Gra wygląda pięknie i ma pomysł na siebie, ale dużo zyskałaby, gdyby lokacje były bardziej zwarte.

ODST to Halo z perspektywy żołnierza, a nie superherosa. Widać to na każdym kroku, choć różnica nie jest kolosalna. Twórcy poeksperymentowali trochę z formułą, tworząc quasi-otwarty świat. Pomysł ciekawy, ale zwiedzanie opuszczonego miasta nie sprawiło mi wiele frajdy. Dla mnie jest ono za duże i po prostu puste.

Mam wrażenie, że bez standardowej dla serii podniosłej atmosfery, gra straciła nieco uroku. Nie zmienia to faktu, że misje to nadal Halo w stanie czystym. Są spluwy, są pojazdy, są wybuchy. I to jest super!

Zdumiewające, ile czystej, nieskrępowanej radości można znaleźć w tak nieskomplikowanym gameplayu. Ta gra nie sili się na unikatowość, ale wszystkie jej elementy są wykonane solidnie i dobrze ze sobą współgrają. Halo 3 to widowiskowe zwieńczenie pierwszej trylogii Master Chiefa.

Dear Esther jest dobra na odstresowanie się pomiędzy grami przepełnionymi akcją. Nieco dziwnie gra się w grę bez przemocy. Możliwe, że gdyby była dłuższa, stałaby się nudna. Tak czy owak, jako odskocznia od produkcji nieustannie bombardujących nasze zmysły, Dear Esther sprawdza się bardzo dobrze. Wygląda całkiem nieźle, ma melancholijną atmosferę i kolekcję wszystkich możliwych odgłosów wiatru.

Halo 2 dobrze rozwija gameplay znany z „jedynki”. Nie tylko mamy nowe bronie i pojazdy, lecz także zupełnie nową grywalną postać – Arbitra. Granie nim nie różni się zbytnio od grania Master Chiefem, ale wnosi do rozgrywki pewną różnorodność.

Mimo iż gra posiada kilka dziwacznych rozwiązań, grało mi się całkiem dobrze... dopóki nie ujrzałem zakończenia. Jest to jeden z najbardziej bezczelnych cliffhangerów w dziejach i mam o to lekki żal do twórców. Mimo tego historia w grze jest całkiem ciekawa. No i ta muzyka... Cudo!

Rdzeń rozgrywki Dolmena jest dobry. Gra premiuje cierpliwość, wytrwałość i spostrzegawczość. Szkoda, że w parze z rozgrywką nie idzie fabuła, która jest nie tyle szczątkowa, co po prostu nudna. Największym problemem Dolmena jest jednak jego nijakość. To po prostu soulslike w settingu sci-fi. Nie ma w nim niczego wyróżniającego się na tle gatunku. Dolmen życia mi nie odmienił, choć parę razy mnie zaskoczył.

The Delicious Last Course jest wzorowym dodatkiem, w którym tego samego jest nie tylko więcej, ale i lepiej. Porzucono poziomy „klasyczne”, za to w ogniu walki z bossami Cuphead świeci najjaśniej. Nie sposób pominąć milczeniem fantastycznych animacji i obłędnego wyglądu przeciwników. Przede wszystkim jednak w dodatku wrogowie potrafią zaskoczyć samą rozgrywką, testując naszą wytrwałość i zdolność przystosowania się do sytuacji.

Dodatek odważnie (i udanie) eksperymentuje z formułą podstawki, za co twórcom należą się owacje na stojąco.

Ryu Ga Gotoku Studio miało przed sobą niełatwe zadanie stworzenia jednocześnie remake'u pierwszej Yakuzy oraz kontynuacji Yakuzy 0. Mimo iż gra ma arcyciekawe założenia fabularne, poziom historii jest bardzo nierówny, a na pewnym jej etapie przemieszczamy się głównie pomiędzy dwoma miejscami w mieście.

Grało mi się całkiem dobrze, bo najważniejsze elementy gry – system walki, minigierki, misje poboczne – stoją tu na wysokim poziomie. Gra ma momenty na „dziewiątkę”, lecz całościowo zasługuje na „siódemkę”.

Yakuza 0 jest jedną z najbardziej "innych" gier, w jakie grałem. To śmiertelnie poważna historia przeplatana dość niecodziennymi aktywnościami pobocznymi. Wyobraźcie sobie Geralta, który w przerwach między zleceniami idzie śpiewać karaoke albo łowić ryby.

Szkoda tylko, że rozkręca się strasznie powoli, a połowa elementów interfejsu jest do wymiany. Mimo tego Yakuza 0 jest jedną z najbardziej wyjątkowych gier, w jakie grałem.

Gra jednej mechaniki - ale jakiej!

Naszym jedynym atakiem jest strzał z łuku, lecz mamy tylko jedną strzałę. Po jej wypuszczeniu możemy ją przyzwać niczym mitycznego Mjölnira. Już samo to jest fajne.

Głównym elementem Titan Souls są walki z różnorodnymi bossami. Zarówno my, jak i oni padamy po jednym celnym strzale. Nie musimy zatem zbijać paska zdrowia bossa do zera - wystarczy strzelić raz, precyzyjnie.

Gra jest bardzo wymagająca, ale przeważnie sprawiedliwa i jedyna w swoim rodzaju.

Nigdy więcej.

Miks visual novel oraz logicznej turówki. Idziesz do piekła i zbierasz własny harem.

Choć rozgrywka potrafi porządnie wyżąć szare komórki, tak najbardziej podobał mi się humor gry i autentycznie poprawił mi on dzień.

Co prawda gra potrafi być piekielnie (hehe) trudna, tak każdy poziom można po prostu pominąć. Parę razy skorzystałem z tej opcji, zwłaszcza w Examtakerze, który niestety trochę zaniża poziom całości.

Tak czy owak, jeśli masz wolną 1/4 wieczoru, warto Helltakera sprawdzić - nie pożałujesz.

Przy tak niebrzydkiej, zremasterowanej oprawie warto pamiętać, że pierwotna wersja tej gry wyszła w 2001 roku. Dla wielu graczy to prawie retro.

I tak, moim zdaniem, należy tego FPS-a traktować. Gameplayem bliżej mu do Unreala niż do Call of Duty.

Halo to klimatyczna strzelanka z fantastyczną muzyką oraz inteligentnymi przeciwnikami. Rozgrywka jednak może nie rozczarowuje, ale potrafi czasem sfrustrować. Tak czy owak jestem gotów na więcej.

Na pierwszy rzut oka Ori może być ledwie przyjemną grą dla dzieci, ale jest czymś więcej. To przede wszystkim diablo inteligentna metroidvania, w której czyszczenie mapy z absolutnie wszystkiego daje tonę frajdy.

A pod płaszczykiem baśniowej oprawy audiowizualnej kryje się opowieść nie tyle o macierzyństwie, co o stracie. Cutscenek jest mało, ale nie tyle chwytają one za serce, co ściskają je w imadle.

Polecam nie tylko dzieciom.

Gothic wywołuje całą gamę emocji - od absolutny zachwyt po czarną rozpacz. Gra jest brzydka, toporna, nieintuicyjna, nieprzyjazna, trudna i rozczarowująca. Jednak nie robi ona z gracza idioty. Nie mówi ci na każdym kroku, co masz robić. Daje ci narzędzia, z których możesz korzystać, ale nie musisz. Większość zadań i problemów w Gothicu ma więcej niż jedno rozwiązanie.

Jeśli się nie myśli, można bardzo łatwo zepsuć sobie zabawę. Za to jeśli starannie planujesz każdy dzień i jesteś w miarę przewidujący, gra (przeważnie) doceni to. Dzięki temu Gothic jest tak wyjątkowy.

Crowbar Collective nie poszło na łatwiznę. Black Mesa to nie tylko graficzne odświeżenie Half-Life'a, lecz częściowe jego przebudowanie i rozszerzenie. Zmieniono kilka poziomów, a do niesławnych etapów w Xen dodano absurdalnie dużo zawartości. Teraz nie jest to tylko skakanie po zawieszonych w przestrzeni platformach, lecz pełnoprawna "half-life'owa" rozgrywka.

Choć momentami mi się trochę dłużyło, czasu spędzonego w Black Mesa nie żałuję i polecam nie tylko fanom podróży z Gordonem Freemanem.

Dwa Trony to moim zdaniem najlepsza część trylogii. Bierze to, co najlepsze z poprzednich części: klimat, storytelling i lokacje z Piasków Czasu oraz system walki z Duszy Wojownika.

Poza tym Dwa Trony dodają od siebie sekwencje skradankowe, wyścigi rydwanów oraz niemalże całkowicie nową grywalną postać. Wszystko to sprawia, że finał trylogii jest dużo bardziej zróżnicowany niż pierwsza i druga odsłona.

Jest to zarazem hołd dla znawców całej trylogii, dla których czeka galeria pełna grafik koncepcyjnych ze wszystkich trzech części.

Nie żałuję czasu spędzonego z Księciem.

Druga część trylogii stawia na dużo mroczniejszy klimat, bardziej rozbudowany system walki oraz ciekawą konstrukcję świata, w którym przenosimy się w czasie. Zwiedzamy przy tym często te same lokacje, które wyglądają inaczej w zależności od czasu, w którym się znajdujemy.

Pod względem rozgrywki jednak gra przypomina poprzedniczkę do tego stopnia, że jest to po prostu więcej tego samego.

Wraz z rozbudową systemu walki wzrósł także jej poziom trudności. Co prawda przez większość czasu nie starcia nie sprawiają problemu, lecz ostatni boss to jakaś smutna parodia Dark Souls - taka jest trudna.

Choć nie jest horrorem, Hellblade dostarcza momentów, które jeżą włos na karku. Chwile te trwają zdecydowanie dłużej niż kilka minut, przez co byłem potem zmęczony nieustannym napięciem. Byłem jednocześnie tak skupiony i wciągnięty w rozgrywkę i opowieść, że mogłem myśleć jasno. Dziwny stan, którego się boję i który uwielbiam.

Kiedy już przypomniałem sobie o oddychaniu, doceniłem opowieść i sposób jej prowadzenia.

Hellblade wymęczył mnie i nie było to dobre zmęczenie. Jednak nie byłem w stanie przestać. Twórcom należy się tylko jedno: brawa.

Czy Piaski Czasu przeszły próbę czasu?

Sands of Time jest, mimo lat, zaskakująco przystępne i instaluje się bez problemu. Już za to należą się brawa.

I ten klimaat... Niezbyt przepadam za pustynnymi settingami, ale PoP to chlubny wyjątek.

Kapitalnie spisała się muzyka, łącząca egzotyczne brzmienia z gitarą elektryczną. Można to porównać z soundtrackiem z Raymana 2.

Kawał dobrego kodu, napisanego z pasji. Można się przy nim naprawdę dobrze bawić. Gdyby nie nieco rozczarowujące (fabularnie) zakończenie i irytujące (gameplayowo) ostatnie poziomy, byłoby oczko wyżej.

Nie żebym grał we wszystkie, ale Control to chyba najbardziej rozbudowana gra Remedy.

W tej strzelance z naleciałościami metroidvanii to, co najważniejsze, działa. Strzelanie jest soczyste, a korzystanie z mocy satysfakcjonujące. Na początku myślałem, że będzie za łatwo, lecz pod koniec gra była już małym wyzwaniem, a na harkorów czeka jeszcze Formacja.

Historia szybko intryguje i zapamiętam ją jeszcze na długo.

Nie mogę się doczekać, jak twórcy Maksa Payne'a rozwiną swoje uniwersum. Kiedy crossover Control i Alana Wake'a?

Choć początek gry był dosyć niemrawy, Horizon: Zero Dawn okazał się całkiem porządną grą. Kolorowy otwarty świat przykuwa wzrok każdego, kto akurat przechodzi przed telewizorem. System walki jest przemyślany, wciągający i diablo satysfakcjonujący. Jest to największa zaleta tytułu.

Na jego niekorzyść działają "plemienne" wątki fabuły, nijakie zadania poboczne oraz nieco dziwna mimika, na szczęście o niebo lepsza w The Frozen Wilds.

Warte sprawdzenia, choć zachwytu we mnie nie wzbudziło.

Nie jestem w stanie opisać słowami wyjątkowości Night in the Woods, ale dialogi w tej grze to absolutne mistrzostwo świata.

Jest i zabawnie, i trochę strasznie. I wesoło, i smutno. Night in the Woods barwnie opowiada o rozterkach życia w jakimś miasteczku na końcu świata, którego mieszkańcy nie mają przed sobą żadnej przyszłości. A wątek paranormalny jest tutaj najmniej ważny.

Poza tym - kumple! Są oni niesamowici i każde spotkanie z nimi jest ekscytujące.

Jeśli Night in the Woods to gra o "zwyczajnych" rzeczach, to chcę takich gier więcej!

W swoim czasie (2003 rok) XIII zapewne był w miarę innowacyjnym FPS-em z wyrazistą grafiką. Wtedy pewnie zrobił małą furorę wśród graczy.

Podobno remake tej gry jest skopany na niemal wszystkich polach, ale moim zdaniem nawet odbugowany, nie spisałby się dobrze. W XIII czuć archaiczność. Połączcie starego Medal of Honora z komiksową grafiką, a otrzymalibyście w zasadzie to samo.

Choć mechanika nasłuchiwania kroków jest w porzo. Jeśli uwielbiasz stare strzelanki, takie jak Medal of Honor albo pierwszy Far Cry, polecam ci tę grę. W przeciwnym wypadku prawdopodobnie wynudzisz się i nawkurzasz.

Thumper to studium cierpliwości, wytrwałości i skupienia. W każdej sekundzie gra jakby woła do ciebie: bądź tu i teraz. W przeciwnym wypadku szybko przegrasz. Bo tutaj po prostu nie da się zamyślić.

I niech mnie drzwi ścisną, jeśli Thumper to nie jedna z najtrudniejszych i najbardziej satysfakcjonujących gier, w jakie grałem. Nierzadko wkradła się też frustracja, najczęściej w trakcie dłuższego posiedzenia - w to nie da się pykać zbyt długo, bo skupienie ci siada.

Za to jeśli uwielbiasz wyzwania, polecam.

Nie będę przesadzał (za bardzo) twierdząc, że to Szeregowiec Ryan gier wideo.

Choć stylistyka jest kreskówkowa, a niektóre szczegóły (wszechobecne dźwignie i pokrętła) umowne, Valiant Hearts historią bije na głowę jakiekolwiek Call of Duty czy Battlefieldy.

To, czego inne gry wojenne nie są w stanie wyrazić rozbuchanym, długim i nierzadko pełnym patosu scenariuszem, Valiant Hearts mówi wprost, niemalże bez słów.

Wojna jest głupia. Nie ma w niej nic chwalebnego.

Na początku narrator wprowadza nas ciepłym, spokojnym głosem w prostą historyjkę o tym, jak zniknęli wszyscy koledzy Stanleya. W jednej chwili krążymy po biurze, w drugiej... Robimy narratorowi na złość tak, jak tylko potrafimy.

Każe nam iść w lewo? Idziemy, rzecz jasna, w prawo! Każe nam wyjść z pokoju? To oczywiste, że się w nim zamkniemy! Odebrać telefon? Dlaczego nie wypiąć go z kontaktu?

Gra-troll.

Jak na pierwsze starcie z metroidvaniami, było całkiem dobrze.

Eksploracja jest super - więcej tu znajdziek pożytecznych od niepożytecznych, co wyróżnia grę na tle innych produkcji.

Klimacik też niczego sobie, ale po 10,5h spędzonych z grą jestem nią po prostu zmęczony - rozgrywka jest przeważnie dosyć intensywna.

I to chyba dobrze, nie?

Najlepsza część najlepszej space opery w grach video.

Nie wiem, czy jakakolwiek inna gra (poza "jedynką" i "dwójką") stawia tak mocno na relacje z naszymi towarzyszami. Często z nimi rozmawiałem. Nie dlatego, że po niektórych konwersacjach odblokowywało się nową moc. Po prostu chciałem pogadać.

Walka została usprawniona. Przeciwnicy są różnorodni i cwani jak nigdy - próbują ruszyć nasz tyłek zza osłon i faktycznie, czasem czeka nas mała przebieżka po mapie.

I to zakończenie... Jak cios w pysk.

Po pierwszych kilku godzinach grania chodziła mi po głowie myśl, że jest to gra zepsuta przez otwarty świat, ale z czasem porzuciłem tę myśl.

Nowy Mirror's Edge ma prawdopodobnie najlepszy system parkouru w historii gier, a estetyka miasta bije na głowę to, co widzieliśmy dotychczas w grach.

Nie jest to jednak dzieło wybitne. Wciskana tu i ówdzie na siłę fabułka jest tylko po to, żeby była, a z bogactwem nowych postaci, historii i smaczków Miasto Szkła nie jest już tak tajemnicze, a szkoda.

Terminator, na jakiego nie zasłużyliśmy (ale był nam potrzebny).

Gra mogłaby się nazywać: BT-7274 i nazwa ta bardziej oddałaby charakter gry. Nasz Tytan po prostu kradnie każdą scenę, jest takim kumplem, jakiego każdy chciałby mieć. Albo starszym bratem. Pod wieloma względami jest bardziej ludzki niż ludzie.

I w zasadzie tylko dla BT można by Titanfalla 2 przejść, ale mamy jeszcze soczyste strzelanie, ładne plenery, kapitalny level design oraz w ogóle kampanię, która patrzy głęboko w oczy innym twórcom gier i mówi: "patrz i ucz się".

Przypomniałem sobie, dlaczego "trójka" to moja ulubiona część.

Gra od razu zdobyła moja uznanie dzięki samemu settingowi, do czego przyczynili się również państwo Szklarscy, autorzy trylogii indiańskiej.

Po przejściu czuję spokój. Z jednej strony wiem, jak się miała zakończyć historia (i że kiedyś musiała się skończyć), z drugiej trochę jeszcze nie mogę się z tym pogodzić. Trochę jakbym żegnał się ze znajomymi nowo poznanymi na kolonii.

I za to Ubisoftowi dziękuję.

Kiedyś odbiłem się od niej z hukiem, a potem powróciłem i nie zawiodłem się.

ACC China ma jasno określone zasady skradania, umiejętności oraz precyzyjny zakres ruchu. Odpowiednio nagradza za ciche podejście i równie odpowiednio karze za jego brak - rzadko udało mi się ujść z życiem po wykryciu, choć jest to możliwe.

Całość okraszono przyjemną oku, akwarelową grafiką oraz dodającą klimatu, acz nieinwazyjną, muzyką. Nie jest to może uczta dla zmysłów, ale dodaje grze stylu.

Shank to hołd dla kina akcji klasy B, pełen akcji, krwi i wywołujący skłonność do pobudek niskich. Jak w każdej tego typu kiczowatej twórczości, mamy macho bohatera, przypakowanych Meksykańców, obowiązkową wizytę w kościele oraz klubie nocnym dla panów, a także zabójczą femme fatale. Całość oczywiście opowiada o zemście.

Przyjemna rozwałka w dobrej, komiksowej oprawie na niecale trzy godziny. Nic ponadto.

Kto przebije się przez specyficzną grafikę, doświadczy bardzo ciekawej i wzruszającej historii, którą moim zdaniem dałoby się bezboleśnie przepisać do scenariusza filmu. Może nie zaskakuje ona oryginalnością (choć sam koncept zmiany wspomnień jest fajny), ale dominuje klimatem.

Ukryta perełka!

MCD udanie rozwija formułę pierwowzoru na wszelkie możliwe sposoby - wszystkiego jest tu więcej. Map, rodzajów przeciwników, broni, a nawet fabuły.

Tylko czemu po ukończeniu gry mamy bez sensu czekać na "odzyskanie plików"? Gra każe nam czekać 2,5h, żeby móc dalej grać. Zapewne jest to w imię pointy pod tytułem "idź na pole zamiast tylko siedzieć i grać w komputer", ale nie robi się tak.

Przez to Superhot zrobił się bardzo ahhhhtystyczny. Tylko po co? Fabuła w Superhocie jest tak potrzebna, jak sutki na napierśniku.

Gdybym sam nie wiedział (i tekstury były ciut ostrzejsze) myślałbym, że to gra sprzed dwóch, może trzech lat. Tymczasem BioShock ma już 13 wiosen.

Zabawne, bo design gry nie zestarzał się niemal w ogóle, a to oznacza, że gra znacznie wyprzedziła swoje czasy. W niewielu grach musimy przywiązywać taką uwagę do otoczenia i cały czas mieć świadomość, gdzie jesteśmy.

A jestem przekonany, że mimo (a może dzięki?) braku minimapy niektóre miejsca zapamiętam na długo.

Gra jest porąbana, ale bardzo, bardzo ciekawa.

Jak mawia klasyk: ciężki orzech do zgryzienia. :)

Z jednej strony chcę wystawić 10/10, bo to gra dzieciństwa, którą ograłem więcej razy niż umiałem wtedy zliczyć.

Z drugiej nie mogę obecnie odzobaczyć tego, jak ta gra rzeczywiście wygląda. Oczywiście nie jest zła, ale zbyt dobra też nie.

Przyjemna strzelanka z dużą ilością punktów do zbierania, fajna do odstresowania się, wszak zginąć w niej jest naprawdę ciężko.

Jedna z lepszych historii w grach i to podwójnie, bo mocno interaktywna, z zakończeniem, które rozlicza cię z twoich ważniejszych decyzji w grze.

Nie obyło się jednak bez głupotek fabularnych. Było parę scen, w których palnąłem się z całej siły w czoło, patrząc, co wyczyniają postacie na ekranie. Albo kiedy odkryłem coś podobno bardzo istotnego, ale Wilk nigdy o tym nikomu nie wspomina. Szkoda.

Tak czy inaczej, polecam.

Uwielbiam gry, które można opisać jednym zdaniem. Na przykład Ape Out: jesteś małpą i uciekasz z klatki. A po drodze rozczłonkowujesz strażników. W rytmie jazzu. I jak tu Ape Out nie lubić?

Żadnej fabuły, audiologów, ukrytego przekazu, znajdziek, zadań pobocznych, odkrywania mapy czy rozwoju postaci. Możesz chodzić, uderzać, łapać i rzucać. Tyle! I tyle wystarczy.

Połączenie bullet hella i tekstówki. Powiedz to na głos, a usłyszysz, jak niedorzecznie to brzmi. A działa!

Myślałeś, że umiesz działać w stresie...? Zagraj w Tekstorcystę. Cudem tylko nie dostałem oczopląsu, spoglądając to na tekst, to na ścigające mnie pociski, a i czasem trzeba było zerknąć na klawiaturę.

Całość okraszona jest historią i humorem nienajwyższych lotów. Wolałbym, żeby fabuła nie była AŻ TAK poważna, choć nieraz widać, że gra nie traktuje się do końca na serio.

Co prawda nie nauczy cię szybkiego pisania, ale daje sporo frajdy.

"Taki Asasyn, tyle że z hakowaniem". Taa...

Watch_Dogs faktycznie jest do Asasyna podobny, ale dużo bardziej wolę Asasyna. Przykro mi, ale w porównaniu do Watch_Dogs GTA robi niemal wszystko lepiej, ładniej i przyjemniej. Za to nie ma tam hakowania, a jest ono całkiem przyjemne, jeśli tylko przełknie się parę głupotek - bo jakim cudem da się zhakować rurę z parą, żeby nastąpił wybuch?

Ma swoje momenty (ostatnie misje!), ale raczej do niej nie wrócę.

Najlepsze, co zrobił AER, to wywołał skojarzenia ze starą trylogią Spyro. Kolory, arcyprzyjemne latanie, nawet muzyka... I tak samo wielkie wielokąty.

Przyjemna gierka na jeden wieczór, choć i tak pod koniec trochę mi się dłużyła, ale to dlatego, że chciałem odkryć każdy zakamarek (niemałej) mapy.

Jednak za samą estetykę należą się twórcom brawa.

Nie będę ściemniał - zagrałem w Tacomę tylko dlatego, że zrobili ją twórcy pamiętnego, klimatycznego Gone Home.

Setting jest ciekawy, a poznawanie życia wszystkich członków załogi jest przyjemne, choć... Dziwne. Miałem wrażenie, że nie powinienem był aż tak bardzo w nie wnikać. Trochę jakbym przeczytał czyjś pamiętnik.

Choć postaci są sympatyczne, historia mnie jakoś nie porwała. A to trochę lipa, skoro gra ma do zaoferowania głównie historię. Spodobał mi się za to sposób jej odkrywania, będący mocno rozszerzoną wersją audiologów.

>Observer_ to przede wszystkim pierwszorzędny cyberpunk - mroczny, surrealistyczny, zadający pytania o naturę człowieczeństwa i eksplorujący zakamarki ludzkiego umysłu. Nie czułem się przyjemnie podczas grania, ale musiałem zobaczyć koniec tej opowieści.

Tyle że jak na mój gust gra mogłaby spokojnie obejść się bez sekwencji skradankowych, zwłaszcza że urozmaiceń rozgrywki jest tutaj trochę. W porównaniu z nimi skradanie nie jest zbyt ciekawe.

Nie przepadam za horrorami, ale od tej pory będę zwracał większą uwagę na następne dzieła Bloober Team.

Jeśli nie zagrasz w Cupheada dla jego dopieszczonej, wciągającej i piekielnie trudnej rozgrywki, możesz zechcieć zagrać w niego dla cudownej, starokreskówkowej oprawy audiowizualnej, pełnej absurdalnych animacji, z którą mam tylko taki problem, że w ogniu walki mało jest czasu, by ją odpowiednio docenić.

Za to nie zestarzeje się nigdy.

Nie potrafię opisać The Last Of Us Part II.

Trochę opowieść o zemście, trochę nie. Trochę przydługa, ale tak w sumie to nie. Nieprzyjemna, ale czasem mniej. A czasem dużo bardziej.

Dość powiedzieć, że od konsoli wstawałem wyczerpany. A emocje po zakończeniu odczułem głównie rano. Kiedy już trochę odpocząłem.

Chyba nigdy tak nie bałem się o postaci, które w zasadzie nie istnieją.

Warto.

Są gry napakowane zawartością, w których nie ma w co ręce włożyć.

Są też gry złośliwie nazywane "symulatorami chodzenia", w których niewiele się robi.

Są też gry takie, jak A Story About My Uncle, które opierają się na tylko jednej mechanice, ale za to jakiej! Bujanie się na... Sieci? Promieniu światła? Jest tutaj bardziej wymagające, niż w jakimkolwiek Spider-Manie.

Przemierzanie ogromnych przestrzeni robi wrażenie. Historia może nie jest wyciskaczem łez, ale ma swój urok, a sama gra ma, wydawałoby się, nigdzie indziej niespotykany spokój.

Dla mnie - arcydzieło. Za scenariuszem musiał stać jakiś geniusz. Ktoś, kto wymyślił zmienianie się miasta pod wpływem Jokera, powinien dostać Nobla. Dzięki temu wkraczamy na nowy, autentycznie niepokojący, poziom psychozy.

Jedyne, po czym można poznać, że gra ma ponad pięć lat, to animacje twarzy. Na pozostałych polach grafika lśni i błyszczy, niechybnie od nieustannej ulewy.

Owszem, gra ma swoje wady, ale... Co z tego?

Dwa razy więcej znajdziek, trzy razy więcej misji, cztery razy więcej grywalnych postaci, pięć razy większy świat...

I dużo więcej zabawy.

Asylum ma konstrukcję świata, którą lubię najbardziej. Kompaktową. Po co mu większy, skoro Batman najlepiej czuje się w czterech ścianach, zamknięty z przeciwnikami? To znaczy, przeciwnikami zamkniętymi z nim. 11 lat po premierze, a ja wciąż mam ciary.

Tylko żeby tak walki z bossami były trochę ciekawsze.

Kontynuacja Darksiders robi niemal wszystko lepiej od poprzedniczki, zaczynając od przyjemniejszej walki, a kończąc na ciekawszych zagadkach bez nieustannego przesuwania betonowych podestów.

Eksplorację najbardziej uprzyjemnia muzyka, która jest chyba najbardziej niedocenionym dziełem Jespera Kyda.

Choć nadal było tu dużo za dużo eksploracji i zagadek w porównaniu do walki, grało się całkiem przyjemnie. Nadal jednak łatwo się tu nudzić. I dostać szału, gdy ZNOWU trzeba dymać po jakiś klucz, który PONOWNIE podzielony jest na 3 części porozrzucane po CAŁEJ MAPIE.

Podczas grania w Darksiders nie mogłem się powstrzymać od nieustannego porównywania go do starych części God of War - w tych porównaniach Darksiders wypadał przeważnie blado.

Moim zdaniem jest w Darksiders za mało walki, a za dużo rozwiązywania - miejscami żmudnych - zagadek. Dość powiedzieć, że na jakieś 13 godzin gry, w walce spędziłem tylko nieco ponad 3.

Było nieźle, ale byłoby "nieźlej", gdyby scenariusz częściej wykorzystywał motywy apokaliptyczne, bo one są najciekawszym elementem świata gry.

Dla nich był to wyrok. Nieustanna próba dorównania oryginałowi.

Jak chcieli to osiągnąć? Rzeszą drugoplanowych bohaterów? Przeskakiwanie między czasami i miejscami akcji? Tak dużą ilością wybuchów, że sam Michael Bay byłby zniesmaczony? Możliwości było wiele, jednak nie ma to już znaczenia.

Uczynili z Payne'a strawny i ładnie podany film akcji, podlany sosem ponurych monologów głównego bohatera, który to ze wszystkich składników smakuje najlepiej, przypominając o czasach, gdy Max nosił inną twarz. Zapomnianych, jednak głupie serce wciąż za nimi tęskni.

Nie wiem, od czego zacząć.

W tego Prince of Persia na pewno nie gra się dla fabuły, gdyż jest sztampowa do bólu. Możemy za to zwiedzić różnorodne miejsca, a poruszanie się po świecie jest zaskakująco przyjemne. Pomaga jednak zapomnienie o istnieniu Assassin's Creed II.

Nie wiedzieć czemu, na moim Radeonie R9 280 gra chodziła w "filmowych" 25 klatkach? Za nowe sterowniki? Za nowy system? Za stara gra? Jaki jest sens życia?

Gra-legenda. Ogromny świat, którego będziesz częścią i z którego będziesz mógł korzystać na wszelkie możliwe sposoby. Jeśli będziesz chciał.

Mnie osobiście najbardziej wciągnęła historia, z unikatowymi bohaterami, przesiąknięta amerykańską popkulturą i satyrą na jej temat. I najbardziej kijowym zakończeniem, jaki widział świat.*

Natomiast przed poziomem dopracowania absolutnie wszystkiego chylę czoła. Nie mam bladego pojęcia, jakim cudem miało to chodzić na PS3, ale na PC prezentuje się zjawiskowo.

* Po wybraniu odpowiedniego zakończenia, odwołuję.

Chciałbym cofnąć się do 2004, tylko po to, by zwiedzić San Andreas w tamtym czasie.

Teraz nie można odmówić jej grywalności, chociaż skutecznie utrudniają ją liczne błędy i wywalanie się do pulpitu. Za nowy komputer na za starą grę...?

Model jazdy jest spoko, mimo lat. Jazda motocyklem po autostradzie daje niemało radochy. Oczywiście do czasu, gdy samochód przed tobą nagle nie skręci, no bo po co dawać kierunkowskaz, przecież ON WIE, GDZIE JEDZIE.

Fajnie było, ale cieszę się, że mam to już za sobą. Chciałem, żeby się skończyło dużo wcześniej.

Tomb Raider to kawał dobrej gry akcji, z wszystkimi dobrodziejstwami gatunku, pełnym wartkiej akcji, ludzkich i nieludzkich przeciwników oraz wspinania się i akrobacji wszelakich. Niestety ze srylionem znajdziek włącznie.

Wątek "pogodowy" szybko przestał mnie obchodzić, więc przeważnie zajmowałem się zwiedzaniem wyspy i jej grobowców.

Tyle że jako Lara możemy zabijać zwierzątka dla expa. I są za to achievementy! Tak dla porównania - inny popularny podróżnik, Nathan Drake, bawił się z lemurem. Dlatego wciąż Uncharted > Tomb Raider.

The Walking Dead ma drewniany system poruszania się, przeważnie zerojedynkowe wybory (ukradnij wszystko, albo nie bierz nic), a QTE to żenada. Przez większość gry czułem się, jakbym był tylko widzem i tylko czasami mógł podejmować decyzje. Czułem się, jakbym miał związane ręce.

Historię 1. sezonu jednak warto prześledzić (do samego końca!), polecam jednak obejrzeć zamiast grać. Nie uronisz nic z historii, a nie będziesz się denerwować "gameplayem".

Są jednak plusy. Po pierwsze, bardziej doceniłem TLOU. Po drugie, wróciłem do muzyki z TLOU.

Czy istnieje coś takiego jak gra motywacyjna?

Celeste jest tak trudne, jak przekonanie młodszego brata, by ci oddał pada. Celeste niewiele wybacza, za to wiele daje w zamian. W zamian za wysoki (acz nie absurdalny, jeśli chcesz ją tylko przejść) poziom trudności otrzymujesz kilogramy satysfakcji. W zamian za poświęcenie niecałych dziesięciu godzin otrzymujesz prostą historię, która jednak rzutuje na rzeczywistość i może zmienić twoje podejście do świata.

Dlatego zdecydowałem nie przechodzić Celeste na 100% i dobrze się z tym czuję. :)

W sumie nie wiem, czego się spodziewałem po remasterze... To chyba dobrze, że gra się tak samo, jak w oryginał? To znaczy, graficzka jest ładniejsza, udźwiękowienie bardziej szczegółowe, ale poza tym nie czuję różnicy.

Można było dodać młodemu Price'owi i Soapowi kilka nowych kwestii, ale chyba oczekuję zbyt wiele.

Chyba jednak zastanowię się dwa razy, zanim kupię jakikolwiek remaster... Co nie zmienia faktu, że to wciąż jedno z najlepszych CoD-ów w historii.

"Dziwne zjawisko, czas. Potężne, a gdy z nim igrać, niebezpieczne."

Oxenfree rozwaliło mi mózg i złamało serce. To chyba najbardziej kreatywne wykorzystanie pętli czasowej w historii.

Nieczęsto gra sprawia, że czujesz się na przemian niesamowicie mądry i niewiarygodnie głupi. To historia, która nie pozwoli ci odejść od ekranu, bo wiesz, że nie(?) będzie miała dobrego zakończenia i po prostu musisz zobaczyć, jak ta spirala szaleństwa się kończy. A żeby poznać tę opowieść w pełni, prawdopodobnie przejdziesz grę nie raz...

Spośród kilku gier indie, które ostatnio przeszedłem, Last Day of June było najbardziej angażujące umysłowo. Motyw pętli czasowej jest czymś, co zawsze mnie kupuje i nie inaczej było tutaj - przeżywanie ciągle tego samego dnia i zmienianie kilku szczegółów, żeby inaczej się potoczył, jest ciekawe. A po drodze można zdać sobie sprawę z wielu rzeczy...

Last Day of June nie jest utrzymane w jednym tonie. Wywołuje całą gamę emocji, a pod koniec potrafi całkiem nieźle zaniepokoić.

Panie i panowie, mamy ją. Grę, która czyni człowieka lepszym.

Journey to żywy dowód na to, że da się opowiedzieć pełnoprawną i zrozumiałą historię, używając jedynie obrazów i muzyki.

To uczucie, gdy spotykasz innego wędrowca i zaczynacie się "porozumiewać", a jedyne wasze "imiona" to symbole, którymi jesteście oznaczeni. Niesamowite, jak można się związać z kimś całkowicie nieznajomym.

Gra ma jasne przesłanie - podróżować samemu jest trudniej, niż z kimś. Takie oczywiste, że na to nie wpadłem.

Symulator szukania włącznika światła po ciemku. Dobrze, że nie można nadepnąć na klocki Lego rozrzucone po podłodze albo uderzyć się małym palcem o szafkę.

A tak całkiem poważnie, Gone Home to dojrzała i sprawnie opowiedziana historia, rozegrana co prawda w jednym domu, ale za to pełnym ukrytych skrytek i przejść.

Tylko żeby było odrobinę jaśniej...

Jeśli spodobało ci się What Remains of Edith Finch, to Gone Home jest dla ciebie, ale gwoli ścisłości, to Gone Home było pierwsze.

Eksploracja świata bez mapy jest bardzo ciekawa. Całość okraszona jest przyjemną grafiką (której stopień "rozpikselizowania" można dostosować sobie samemu) oraz relaksująca muzyka. Z początku trochę się miotałem, nie wiedząc gdzie pójść, ale po kilkudziesięciu minutach poznałem prawie całą mapę.

Przyjemna rzecz na półtorej godziny.

Po pierwsze: Jan Frycz powinien dostać Oscara za rolę Regisa.

Po drugie: prawda to, że Redzi robią pełnoprawną grę i nazywają ją dodatkiem.

Po trzecie: jest to bardzo dobre.

Osobiście lubię gry, w których mam władzę nad swoimi przeciwnikami, np. cykl Batman Arkham. Doom też należy do tego cyklu. Ta gra to odwrócony horror - w zwykłym grupka ludzi broni się przed (zazwyczaj) jednym potworem. Tutaj to ty jesteś potworem.

Kiedy wchodzisz na mapę, to demony walczą z bossem.

To one są zamknięte z tobą, a nie ty z nimi.

Mama demon sprawdza, czy pod łóżkiem nie ma Doomguya.

Wypędzasz demony z piekła.

Dosłownie wchodzisz im do domu i mówisz: "spitalać mi stąd!".

Obudź w sobie Doom Slayera!

The Lost Legacy pokazuje, że z formuły rozwiniętej ponad 10 lat temu da się jeszcze wiele wycisnąć.

Otwarty etap bardzo grze służy. Choć nie ma tak szybkiego tempa jak reszta, nie można narzekać na nudę. A ten rejon Ghatów Zachodnich jest nie za duży, nie za mały - odpowiednio gęsto wypełniony przedmiotami, które naprawdę potrafią pomóc w dalszej grze.

Mimo braku rozmachu poprzednich części, The Lost Legacy to przyjemna odskocznia od poważnych, ponurych produkcji. Osobiście mocno bym przytulił kolejne części... kto wie, może z młodym Sullym w roli głównej?

SotC to skrzyżowanie boss rusha z platformówką. Ale tutaj przestaniesz czuć satysfakcję z pokonywania kolejnych chodzących posągów. Będziesz się czuł, jakby to była praca. Nie zostaniesz nagrodzony niczym, często poczujesz zmęczenie, gniew, frustrację i... smutek. Jest coś w tym, że te monstra przypominają zwierzęta, że ciężko się patrzy na ich śmierć. Jak bezskutecznie próbują cię zrzucić z grzbietu. Jakie są nieporadne w starciu z przeciwnikiem o rozmiarach pchły.

To nie jest gra dla każdego. Ale każdy powinien ją doświadczyć na swoich warunkach.

American Nightmare pozbawiony jest wielu znaków rozpoznawalnych poprzedniej części - intensywnej i namacalnej Ciemności, pięknych górskich plenerów oraz fabuły dającej złudzenie bycia bohaterem powieści Stephena Kinga. Bardziej otwarta konstrukcja map wychodzi grze na dobre, ale przez większość czasu się tu zwyczajnie nudziłem.

No i Bright Falls ma zdecydowanie ciekawszy setting niż jakaś tam Arizona.

Ale przez te niecałe 5 godzin bawiłem się całkiem nieźle. Jest pętla czasowa, więcej broni i różnych rodzajów przeciwników, ale to tyle z wartych wzmianki nowości.

Mam pewną słabość do gier Remedy, odkąd przeszedłem Maksa Payne'a. Alan Wake może go nie przebije, ale z pewnością go zapamiętam.

Szkoda, że nie zaznajomiłem się wcześniej tak dobrze z twórczością Stephena Kinga, żeby wychwycić wszystkie aluzje i smaczki w grze. A tych z pewnością było sporo.

Alan Wake to kawał solidnej roboty. Co prawda ma nieco powtarzalny gameplay, ale kogo to obchodzi, gdy historia rozwija się tak wspaniale i w idealnym, niespiesznym tempie? Zakończenie może trochę rozczarowuje, ale dzięki niemu zabieram się od razu za American Nightmare.

Serca z kamienia dostarczają coś, czego mimo największych wysiłków nie jest w stanie dostarczyć "podstawka". Zamiast rozwleczonej historii, dającej wiele pola do eksploracji i rozpraszania się, ta gra, zwana dodatkiem, oferuje mniejszą, lecz bardziej mroczną fabułę. Gaunter o'Dim przerażał mnie o wiele bardziej, niż Dziki Gon.

A najlepsze jest to, że wcale nie chciałoby się więcej! Po ukończeniu tej gry, zwanej dodatkiem, ma się niesamowite poczucie spełnienia i historia jest po prostu... kompletna.

Waszmościowie i waćpanny, czapki z głów!

Abzu to doświadczenie, które każdy powinien doświadczyć na własnych warunkach. Nie grałem w Podróż, ale przemierzanie głębin bardziej do mnie przemawia niż wędrówka przez pustynię. Poza tym gra jest po prostu przepiękna.

Aż dziwnie się gra w grę niemal całkowicie pozbawioną przemocy. Trochę mi się już odechciało tego dwugodzinnego medytowania, mimo tego nie żałuję.

Half-Life 2 jest jak plac zabaw. Pełen zabawek i pojazdów, których używanie sprawia dzieciecą radość. Tak jak zawsze satysfakcjonuje trafienie kogoś papierową kulką w łeb, tak samo satysfakcjonuje tu trafienie trzech zombiaków piłą tarczową... na raz.

Nawet dzisiaj gra zadziwia niespotykanym stopniem interakcji ze światem i sprawia, że bardziej niż w wielu RPG-ach, czujesz się wolnym człowiekiem.

Tylko kota trochę szkoda...

Half-Life jest grą, która wyprzedziła swoje czasy. Tutaj jedną trzecią historii poznaje się przez dialogi, jedną trzecią przez otoczenie, a jednej trzeciej... trzeba się chyba domyślić.

Starcia z cwanymi przeciwnikami dostarczyły zarówno radości jak frustracji, w mniej więcej równych proporcjach. Trzeba przyjąć do wiadomości, że gra jest trudna, nawet na normalu. Jednak mam wrażenie, że w wielu obecnych grach nie ma zabawy fizyką w takim stopniu, jak w Half-Life.

Kto się nigdy nie wystraszył headcraba w szybie wentylacyjnym, ten... jest cholernie twardy. :)

A Way Out to przygoda, którą chce się przeżyć. Mimo solidnego wykonania pełna jest niedoskonałości i rozwiązań, przy których strasznie bym się wynudził... grając samemu. Gra dużo zyskuje przy przechodzeniu jej z kumplem, dzięki stale pojawiającym się elementom przyjacielskiej rywalizacji - gramy tu w rzutki, bejsbol czy nawet na automacie do gier.

Scenariusz A Way Out nie ma ani jednego zbędnego słowa, a zakończenie powala zdecydowanie mocniej, niż powinno. Każdy powinien w to zagrać - nie potrafię sobie wyobrazić, jak ktoś mógłby się przy niej kiepsko bawić.

O bardzo dobrej jakości Overcooked niech świadczy to, że całą grę przeszedłem razem z kumplem za jednym zamachem.

Granie w Overcooked to niemalże ćwiczenie zen, w którym przez większość czasu na ekranie dzieje się chaos. Tylko doświadczeni i zaprawieni w boju kucharze nauczą się nie mylić ziemniaków z ciastem do pizzy, nie wrzucać posiekanej wołowiny do gara z grzybową, a brudne talerze wyrzucać do zlewu, a nie do kosza na śmieci. To właśnie w takim momencie, w samym środku chaosu, odczuwa się wewnętrzny spokój i odnajduje się równowagę Cebuli.

Overcooked to poezja.

Że też zagrałem w to dopiero teraz...

God of War dostarczył mi najdłuższą, najcięższą i paradoksalnie najprzyjemniejszą serię minizawałów podczas grania. Nie tylko przez samą rozgrywkę, lecz również przez wstawki fabularne. W sumie to często jedno i drugie naraz, biorąc pod uwagę charakter rozgrywki, nastawionej bardziej na budowanie relacji z Atreusem (zwanym dalej: chłopcem), niż ściąganiem bogom głów z ramion.

Sam się sobie dziwię, że przeszedłem to dopiero tak niedawno. Z ręką na sercu, jest to jedna z najlepszych gier, jaką ukończyłem i nie mogę się doczekać na Ragnarök, na brodę Thora!

Im dłużej nie gram w Kao 2, tym lepiej go wspominam.

Nie pamiętam wtedy o topornym sterowaniu, nijakiej muzyce i koszmarnym dubbingu, tylko o tym, że to zwyczajnie przesympatyczny kangur. Jedyne, co się chyba nie zestarzało w ciągu tylu lat, to level design, ten jest bardzo przyjemny. Swoje robią też sekwencje pościgowe, które na parę minut przerywają dziejącą się na ekranie nudę. Ponadto, naprawdę BARDZO widać inspiracje twórców Raymanem 2.

I zdecydowanie wolę Raymana od Kangurka.

Grafika w trzecim Kao wciąż jest ładna, nie zestarzały się tak bardzo efekty cząsteczkowe w etapach podziemnych. Muzyka jest łagodna i dodaje uroku. Poza tym gra ma niepowtarzalny klimat, gdy zapada noc. Ale...

Sterowanie jest toporne i nieintuicyjne, checkpointy są od siebie oddalone za bardzo, a zginąć można nietrudno. Dodam tylko, że przejście gry zajęło mi zaledwie 3 (!) godziny.

Wszędzie można czuć niesamowitą "polskość" tytułu, choćby gdy jeden z pelikanów mówi o przerobieniu silnika samolotu z ropy na gaz...

Gra przyjemna, ale dla tych, którzy lubią stare gry albo samego Kangurka.

Gołym okiem widać, że All 4 One jest zrobione przede wszystkim z myślą o co-opie, ale myślałem, że w singlu też się będę dobrze bawić. Myliłem się.

Sztuczna inteligencja towarzyszy jest tak kiepska, że czasem sama z siebie traci sens życia i rzuca się w przepaść bez powodu. Rozwój broni uproszczono do tego stopnia, że daje on mało satysfakcji, sam arsenał został zresztą bardzo zubożony. Same starcia są cokolwiek frustrujące - albo są przeraźliwie nudne, albo przerażająco trudne.

Najgorsze jest to, że to mogła być całkiem niezła część sagi, gdyby nie została zrobiona pod tryb kooperacyjny.

Podchodziłem trochę do tej gry jak pies do jeża. Teraz już wiem, że jest więcej niż dobra.

Graficznie Ascension wciąż stoi na wysokim poziomie i tylko po (niestety) częstych spadkach fps-ów da się zauważyć, że to gra z 2013 roku. Ani trochę nie zestarzała się natomiast walka, która jest krwawa, mięsista, a przede wszystkim satysfakcjonująca od pierwszego ciosu do ostatniego.

Mimo że nieco mniej widowiskowa niż GoW III, ta gra również ma swoje momenty i stanowi pełnoprawne wprowadzenie do pierwszej części. Tyle że po przejściu "jedynki" byłem głodny więcej. Po przejściu Ascension jestem syty.

Max jest wciąż nadzwyczaj żywotny. Nie wiem od czego zacząć.

Poprawiono mechanikę bullet time'u. Jest teraz bardziej płynny, a jeżeli Maxowi zdarzyło się przeładować w jego trakcie, zawsze zaszczycił mnie efektowną animacją. Sam bohater zyskał swoją własną twarz, a nie Sama Lake'a. Druga część, tak samo jak poprzedniczka, zestarzała się z klasą.

Brakuje mi tylko scen wizji dorównujących "jedynce". A przez obecność Mony Sax, drugiej grywalnej postaci, nie czułem się już jak samotny glina walczący z całym światem.

Tak czy inaczej, warto było przebyć ten rozdział życia Payne'a.

Dużo się napociłem, żeby to w ogóle odpalić, ale udało się.

Opowieść Maksa Payne'a byłaby powtarzalna i sztampowa do bólu, gdyby nie klimat. Mroczny, gęsty klimat, który jest lwią częścią gry. Cut-scenki na starym już silniku gry zastąpiły karty komiksu, co sprawdziło się genialnie, dodając grze uroku.

Co do silnika... Muszę przyznać, że gra zestarzała się z klasą. Nawet model strzelania jest całkiem satysfakcjonujący, zwłaszcza przy wykorzystaniu bullet time'u. Strzelanie w spowolnionym tempie wciąż daje masę radochy.

Nawet żegnając się z grą, mam na twarzy kwaśny uśmiech Sama Lake'a.

Nie mogłem pojąć geniuszu Mass Effecta 2 aż do samego końca.

Z początku rzucało mi się w oczy, jak bardzo tytuł został zrobiony pod konsole (brak dedykowanego klawisza dla dziennika!), ale potem nie miało to znaczenia. Choć miałem nadzieję, że strzelanie zostanie bardziej poprawione, to i tak lubiłem odkrywać historię. Skumplowałem się z towarzyszami chyba bardziej, niż bym chciał, co później wpłynęło na zakończenie i ugryzło mnie w tyłek.

Szkoda tylko, że - jak "jedynka" - ME2 jest wciąż tylko (i aż) wstępem do następnej części.

Dziękuję mojemu kumplowi za namówienie mnie do przejścia Mass Effecta.

Bo tak mniej więcej w połowie gry (byłem wtedy na Noverii) przeszedłem pięć części God of Wara i po powrocie Mass Effect wydał mi się zwyczajnie... nudny. Przestałem doceniać bogactwo świata, bohaterów i ciekawą fabułę. Natomiast bardziej w oczy rzucił mi się antyfajny system strzelania...

Za to mój lifecoach narobił mi smaka i jednak przeszedłem grę, z czego bardzo cieszę się. Nie wiem tylko czy raczej z przejścia tego klasyka BioWare'u, czy z faktu, że mam go już za sobą i mogę z czystym sumieniem zająć się "dwójką".

Raz wskoczywszy w buty Johna Marst... znaczy się, Silasa Greavesa, było mi niesamowicie ciężko je zdjąć. W tych butach przemierzyłem kawał Dzikiego Zachodu - od dzikozachodniego miasteczka po zalesione góry.

Osobiście upodobałem sobie strzelać z dwóch rewolwerów. Eliminowanie wrogów w zwolnionym tempie jest diablo satysfakcjonujące.

Opowieść starego łowcy nagród, pełna ściemniania i wyolbrzymień, jest genialna i genialnie opowiedziana.

A po zdjęciu zakurzonych butów rewolwerowca, stoczeniu wielu pojedynków i zajechany jak koń po westernie, westchnąłem ciężko... i wskoczyłem w tryb Arcade.

"Jaka historia, jaki dom, jaki storytelling, jakie szczegóły!" - takie miałem wrażenie przez pierwsze 20 minut, zanim odnalazłem dwa takie same obrazy w jednym pokoju. Tego się nie spodziewałem.

Ale zauważyłem tylko jeden taki babol. Potem pozostało mi tylko pogrążyć się po uszy w opowieści, która chwyciła mnie za serce. Tego się nie spodziewałem.

W tych dwóch, może trzech godzinach zwiedzania domu i słuchania melancholijnej muzyki poczułem się odprężony jak chyba nigdy wcześniej, i zaskoczony, że ktoś mądry zdecydował udostępnić tę perełkę za darmo.

Tego też się nie spodziewałem.

Nigdy nie grałem w grę tak zróżnicowaną emocjonalnie. Fabuła zgrabnie łączy wątki trochę śmieszniejsze i trochę smutniejsze. Dialogi są po prostu... naturalne, a dopieszczone animacje często wyrażają więcej niż tysiąc słów. Spider-Man rzuca głupimi dowc**ami, ciocia May troszczy się o innych bardziej niż o siebie, i tak dalej...

Najwięcej radości sprawia jednak płynne poruszanie się po mieście, dzięki któremu skorzystałem z metra dokładnie

5 razy po to tylko, by wbić trofeum.

Na rozpływanie się nad reżyserią i pozostałymi aspektami nie starcza mi już miejsca. I chyba nigdy by nie starczyło.

Insomniac dało nam do dyspozycji chyba najlepszy świat w historii serii, z kapitalną możliwością swobodnego

latania po sześciu układach w kosmosie, odwiedzania asteroid i wykonywania zadań pobocznych, z możliwością

słuchania aż 4 stacji radiowych. Szalony arsenał Ratcheta znów wygląda i czuje się świetnie. Ewolucji doczekały się

także etapy z Clankiem, w których rozwiązuje się genialne zagadki związane z manipulacją czasem.

Fabuła jest ciekawa. Cut-scenki są fajnie zaprojektowane, a dr Nefarious ponownie kradnie każdą scenę. No i

całość wygląda prześlicznie.

Moja ulubiona część.

Co ten Kratos, to ja nawet nie...

O ile świat poprzednich części serii bardzo opierał się na mitologii greckiej, o tyle świat trzeciej (a właściwie piątej) części staje już pewnie na własnych nogach, a historia biegnie w kierunku, o którym się największym filozofom nie śniło.

Mimo że całość jest szalenie grywalna, walka jest satysfakcjonująca od pierwszego ciosu, a zagadki dość przyjemnie się rozwiązuje, niemal odliczałem czas między starciami z bossami, bo te są moim zdaniem największą zaletą tej gry.

Te walki po prostu trzeba zobaczyć.

Ludzie z Sony Santa Monica to jacyś magicy.

To jest gra, którą będę jeszcze długo, długo pamiętał. Dość powiedzieć, że kończąc (?) przygodę z Geraltem czułem się jak wtedy, gdy ją zaczynałem.

Chociaż podczas drugiego podejścia do gry łatwiej dostrzec błędy i niedociągnięcia, nie mogę ich nie wybaczyć. Ponadto odkryłem w grze wiele rzeczy, których nie znalazłem za pierwszym razem. Jak? Po prostu nie chodziłem od pytajnika do pytajnika, tylko odkrywałem też trochę na własną rękę, co szczerze polecam robić nie tylko w Wiedźminie.

Nie pomnę, ile razy przeszedłem Spyro 1 i 2.

Obejrzałem 5 minut gameplayu, stwierdziłem że fajne, że dokładnie pamiętam to i tamto, i muszę kiedyś kupić.

Posłuchałem 2 minuty (godziny?) soundtracku, stwierdziłem, że kupuję.

A jak już kupiłem, na ekranie działa się bajka. Mimo, że dość dobrze pamiętam większość poziomów, ciągle byłem pod wrażeniem: "ej, tego tutaj nie było". Gameplay, klimat, grafika (wygląd smoków!), muzyka... przypomniałem sobie, jak bardzo lubię tego smoka.

Crash mi się bardziej spodobał jako remake, lecz zawsze wolałem Spyro.

Moja gra roku 2018 i sen spełniony.