pamiętam byłem wtedy w gimnazjum jak przechodziłem ale się o stresowałem :D
Piękne czasy, brak neta, musiałem do kafejek internetowych dreptać zamiast na lekcje, aby zdobyć poradniki do SH bo zagadki były zbyt trudne(np. Fortepian) a mój Angielski wtedy był mizerny. Gra miała słabawą grafikę ale mega klimat i soundtrack i to wystarczyło żeby się zakochać. Gra totalnie mnie zaczarowała a druga część to już totalne mistrzostwo. Wielki fan całej serii, nawet Homecoming :) Mam nadzieje że ktoś jeszcze Stworzy kolejne części.......
Chciałbym port tej gry na PC. Świetnie się przy niej bawiłem i naprawdę wystarczyłby zwyczajny port z taką samą grafiką, dźwiękiem, jedynie żeby dobrze sterowanie zrobili i kupuję!
Grałem ostatnio w jedynkę na emulatorze i muszę powiedzieć, że to jeden z najlepszych horrorów, jakie grałem, tak gra ma naprawdę klimacik wpadający w pamięć.
Aż łezka kręci się w oku. Te wszystkie noce spędzone przy Silent Hill, zgaszonym świetle i w słuchawkach na uszach. Miło powspominać tamte stare dobre czasy. Dokładnie pamiętam jak pierwszy raz zobaczyłem demo tej gry, a raczej zwiastun na płytce z PlayStation Magazyn. Nie mogłem się doczekać aż zasili ona moją półkę gier na szaraczka. Świetnie opowiedziana historia, niesamowity klimat, wszechobecna mgła na ulicach Cichych Wzgórz i strach przed nieznanym... Naprawdę gorąco polecam ten tytuł wszystkim fanom survival horrorów.
Uwielbiam tę grę.
Bardzo dobra świetna gra szkoda że nie ma żadnego portu na nowsze konsole i PC albo remaster szkoda że konami nie uczy się od najlepszych
Jeśli chcesz po części liznąć tego klimatu ponownie w trochę innym wydaniu, to polecam Silent Hill Shattered Memories na PS2 i PSP oraz Wii lub WiiU.
Gdzieś pisałem, że AvP to najstraszniejsza gra lat '90 ale zapomniałem o SH. Bałem się to grać. Resident Evil był trochę podobny, ale nie taki straszny i było dużo broni (no może poza pierwszą częścią) więc człowiek czuł się bezpiecznie. Świetna część, choć dwójką moim zdaniem była najlepsza i miało o wiele lepszą grafikę.
Są takie stare gry po przejściu których jestem wręcz zdziwiony jak dobrze się przy nich bawiłem i Silent Hill zdecydowanie się do nich zalicza. Klasyka survival horrorów pozostająca wciąż grywalna mimo pikselozy, halucynogenny klimat i błądzenie po skąpanym we mgle miasteczku wciąż potrafią wciągnąć i zadziałać na wyobraźnie. Zdaje się, że najgorzej zestarzały się walki z bossami które przez bardzo łatwy dostęp do zasobów (tym gra różni się chociażby od takiego Resident Evil gdzie trzeba było dbać o amunicje czy też przedmioty do leczenia które w SH nie stanowią problemu) stają się banalnie proste.
Właśnie sobie uruchomiłem po raz pierwszy na emulatorze. Po półtorej godzinie muszę powiedzieć, że jestem zdziwiony, bo taki staroć, a jest rzeczywiscie wciagajaca i nawet ma gameplay (por. z dzisiejszymi "horrorami")
Ogrywałem pierwszy raz Silent Hill 1 na psx jakieś 3-4 lata temu i pamiętam że też mnie wciągnęła, ukończyłem całą grę bez kodów. Pamiętam że były takie momenty kiedy gra klatkowała, ale nie było ich dużo. Grałem tylko w nocy, doznania są wtedy jeszcze lepsze. Dodam tylko że era PSX to nie moje lata. Ale jak na taki leciwy staroć dobrze się grało ;) Miła od stocznia od nowych gier.
Polecam zagrać w Silent Hill 2. Najlepsza cześć for ever.
Silent Hill (1999) - recenzje graczy
Wspominam bardzo dobrze. Sporo koszmarów przybyło i nadal mam ciarki w mgliste dni. Cieszy wiele różnych zakończeń, w zależności od wyborów. Niesamowity klimat a wizja nawiedzonej szkoły, pełnej cieni i płaczu z różnych stron przeraża po dziś dzień. Naprawdę trudne walki i zagadki.
To jeden z największych przedstawicieli gatunku. Przesiąka tajemniczym klimatem rodu Twin Peaks i przeraża, jak japońskie super produkcje. Pozycja obowiązkowa. Nawet dla tych, którzy nie lubią się bać.
Grafika bardzo się zestarzała, choć projekty lokacji dalej robią wrażenie... Z pewnością pozostał jednak przytłaczający klimat potęgowany świetnym udźwiękowieniem. Akira Yamaoka to mistrz.
Biorąc pod uwagę, że to pierwsza taka gra, zasługuje na ocene powyżej 10
Ciężko mi sobie wyobrazić, jakie wrażenie musiała zrobić ta gra w czasach swojej premiery na PSX. Ciężki klimat nie zestarzał się ani trochę, podobnie jak audio. Z czasem można się też przyzwyczaić do takiej sobie kamery oraz faktu, że postacią steruje się jak czołgiem. Nie mogę jednak przeboleć tego, że gra w ogóle nie komunikuje, jak zdobyć lepsze zakończenia.
Mimo tego Silent Hill to nadal pozycja warta ogrania. Na ekranie działy się przerażające rzeczy... a ja nie byłem w stanie oderwać od nich wzroku.
Nie sądziłem, że gra po latach może mnie chwycić, ale to zrobiła. Pomimo mielizny w połowie rozgrywki oceniam bardzo pozytywnie. w gameplay'u, mechanice, grafice czy właściwie czymkolwiek działają tutaj na korzyść atmosfery, tworząc ją jeszcze bardziej nieprzystępną i odrealnioną. Warta powtórzenia, jednakże raczej dla graczy, którym nie przeszkadza retro rozgrywka. Inaczej można boleśnie się od niej odbić. Minęły dwa tygodnie odkąd ją skończyłem i wciąż do niej wracam myślami :)
Mówi się, że każdy ma swojego demona, którego trzeba pokonać. A co jeśli trzeba pokonać całe demoniczne miasto?
Silent Hill to produkcja Konami z gatunku Survival Horror. Produkcja wręcz kultowa… i jedna z moich ulubionych gier wszechczasów.
W grze kierujemy losami Harry’ego Mason’a, 32-letniego pisarza, który podczas podróży ze swoją córką, Cheryl, ulega wypadkowi samochodowemu niedaleko miasteczka Silent Hill. Po odzyskaniu przytomności okazuje się, że Cheryl zniknęła. Fabuła gry toczy się wokół odnalezienia córki przez Harry’ego, która, jak się później okazuje ma coś wspólnego z miasteczkiem. Podążając różnymi tropami, pisarz musi rozwiązać szereg zagadek oraz spotka po drodze różnych (choć bardzo niewielu) ludzi. Silent Hill jest przerażającym, opuszczonym miejscem – miastem duchów, jak to Harry stwierdził. Zamieszkiwane jest również przez dziwne, demoniczne stworzenia. Miasto samo w sobie jest przerażającym miejscem – z nieba pada popiół, a mgła spowijająca miasteczko ogranicza widoczność do kilku metrów. Jakby tego było mało, co jakiś czas słychać syreny alarmowe, które ostrzegają przed „ciemnością” – wtedy miasto się przeobraża się. Krew i rdza zaczyna pokrywać budynki i drogi. Co jakiś czas można się natknąć na powykręcane abominacje czegoś, co kiedyś przypominało człowieka, a tu i ówdzie można spotkać masy mięśniowe, jakby ktoś zmielił jakieś istoty.
Na szczęście bohater nie jest pacyfistą i potrafi przyłożyć z gazrurki, a i na obsłudze broni coś tam się zna (w grze zastosowano autocelowanie). Poza bronią, do dyspozycji mamy również apteczki pierwszej pomocy i „health drink’i”, które żartobliwie nazywam syropkami. Niezastąpionym ekwipunkiem jednak będzie dla nas latarka, mapa (na której bohater zaznacza najważniejsze miejsca) oraz kieszonkowe radio (którego trzask informuje nas o pobliskiej obecności potworów.
Graficznie, jak na technologię pierwszego PlayStation, gra wygląda podobnie do innych produkcji z tej konsoli. Jednak jeśli weźmiemy pod uwagę, że produkcja wyszła w 1999 roku, to gra wygląda bardzo biednie – niskiej rozdzielczości tekstury i problemy z ich mapowaniem (wina technologii PlayStation) oraz „kukiełkowe” modele postaci mogą negatywnie wpłynąć na odbiorców dla których grafika jest jednym z wyznaczników do grania. Miło by było, gdyby jednak jakieś studio developerskie zrobiło porządnego remake’a na nowszym silniku graficznym (tak jak miało to miejsce z sequel’em – Silent Hill 2).
I chociaż pod względem graficznym gra w obecnych czasach kuleje, to pod względem dźwiękowym to prawdziwy majstersztyk. Mroczny ambient i dźwięki radia potrafią zjeżyć włosy na plecach. A już najbardziej przerażające są momenty w których muzyka zanika i słychać tylko odgłos własnych kroków – depresja murowana!
Na koniec należy jeszcze pochwalić filmiki zawarte w grze, które nadal wyglądają bardzo dobrze.
Niestety pod względem mechaniki gra ma kilka bolączek, choć nieznacznych. Kamera to wariacja pomiędzy standardowym widokiem TPP, a „filmowymi kątami” modnymi w Survival Horror’ach z lat 90 (najlepszym przykładem jest seria Resident Evil), przez co (tu drugi problem) sterowanie potrafi robić w konia, a próby poruszania się podczas „kątowych kamer” przypominają poruszanie się człowieka po udarze i to z Alzhaimerem. Zdaję sobie sprawę, że takie kamery miały za zadanie dodanie filmowości tej produkcji, ale robi to kosztem precyzyjnego sterowania. Na całe szczęście, kamera świruje tylko w ciasnych pomieszczeniach i korytarzach i przez większość gry nie ma z nią żadnych problemów. Kolejną rzeczą, która może być dla większości (zwłaszcza młodszemu pokoleniu graczy) problemem, to mechanika zapisu gry. Zapisywanie polega na „integracji” z notesami umiejscowionymi w różnych zakątkach miasta. Problemem jest natomiast fakt, że punkty zapisu są bardzo nieregularnie rozstawione i często trzeba sporo się nałazić, aby zapisać grę. Oczywiście nie uznaję tego za jakiś naganny błąd gry, a raczej za drobną dokuczliwość.
Gra całkowicie pozbawiona jest HUD-a. Aby sprawdzić stan amunicji, ekwipunku i zdrowia należy wejść do menu (SELECT). W ciekawy sposób natomiast rozwiązano ostrzeżenie o niskim stanie zdrowia. Poza wizualnym (w menu, przy postaci mamy kolorowe pasy odpowiadające stanowi bohatera: zielony > pomarańczowy > czerwony), jeśli jesteśmy wyposażeni w pada DUALSHOCK®, to ten zacznie wibrować – im niższy stan zdrowia, tym intensywniejsze drgania. Uważam to za wspaniały pomysł – dzięki temu nie trzeba po każdej potyczce sprawdzać menu.
Wróćmy jeszcze do zagadek. Te mają różny poziom trudności, a perfekcyjna znajomość języka angielskiego na pewno okaże się wielce pomocna przy ich rozwiązywaniu. Choć zawsze mnie zastanawiało, kto w „lore” światów gier wymyśla tak skomplikowane zagadki i co stoi za ich logiką? No bo… O co chodziło osobie, która zamknęła drzwi do swojego ogródka na trzy kłódki, potem pochowała klucze do nich w całym mieście (w tym w bagażniku radiowozu), a na końcu zaznaczył miejsca kluczy na mapie, którą wywiesił tuż przy zamkniętych drzwiach? Albo dlaczego, aby zdobyć medal wiszący w sali klasowej, trzeba zagrać odpowiednią melodię na zepsutym fortepianie? Przecież o wiele łatwiej i logiczniej by było użyć drabiny. Na szczęście nie wszystkie zagadki są tak dziwne, nie mówiąc już o tym, że teraz trochę się teraz czepiam.
Podsumowując, Silent Hill to wyśmienity i wciągający Survival Horror. Choć pod względem graficznym mocno się zestarzał, tak dźwiękowo jest perfekcyjny. Najlepszy w grze jest jednak duszny i mroczny klimat. Gra, choć pozbawiona jest „jump scare’ów” potrafi zasiać niepokój w duszy. I pomimo drobnych minusów, uważam, że jest to jeden z najlepszych horrorów wszechczasów.
P.S. Gra, jako jedna z nielicznych (ze swojej ery), posiada różne zakończenia gry – w zależności od czynności jakie wykonamy podczas gry.
PLUSY:
+ Mroczny, gęsty i duszny klimat!
+ Udźwiękowienie.
+ Wciągająca.
MINUSY:
- Strona wizualna może odrzucić niektórych graczy.
- Niektórym zagadkom brak logiki.
GRYOnline.pl:
tvgry.pl:
