Podstawy ekonomii w grze | Ekonomia w Crusader Kings II

Podstawy

Gracz dysponuje tylko trzema surowcami (pieniędzmi, prestiżem i wiarą), nie musi się też zbytnio martwić o rozbudowę infrastruktury, bo na ogół zrobią to za niego wasale. To bardzo ogólne spojrzenie jest jednak szalenie uproszczone, a przez to nie pozwalające na bardziej zaawansowane zarządzanie włościami. Jak się bowiem okazuje, zagadnienia gospodarcze zostały w Crusader Kings II przedstawione w całkiem ciekawy i złożony sposób, a mechanizmy rozgrywki można z łatwością wykorzystać. Wszystkie włości da się przecież rozbudować, wznosząc nie tylko nowe miasta, zamki i kościoły, ale również dobudowując do nich odpowiednie formacje (jak mury czy targowiska). Nie bez znaczenia pozostaje też poziom technologiczny danej ziemi - dopiero odpowiednio zaawansowane włości mogą być rozbudowywane. Co istotne, zyski głównego bohatera będą zupełnie różne w zależności od tego, jak dobrze rozwinięta będzie dana prowincja i na ile pozytywnie ułożą się stosunki na linii gracz-posiadacze ziemscy. Nie bez znaczenia pozostaje też to, czy zarządca danego hrabstwa jest do tego odpowiednio przystosowany (np. biskupi nie radzą sobie podczas zarządzania zamkami). Ważne są nawet takie kwestie, jak ilość pośredników czy warunki naturalne w regionie! Jak więc widać, zagadnienia gospodarcze nie są wcale takie banalne, a repertuar możliwości - całkiem szeroki.

Duża ilość włości wcale nie równa się dużym zyskom - ważniejsze jest zagospodarowanie podległych terenów.

Zacząć należy od tego, że jedynym źródłem finansowego dochodu gracza-króla mogą być hrabstwa - to one generują zyski, w przeciwieństwie do obszarów wyższego rzędu, takich jak księstwa, królestwa czy imperia. Co prawda struktury niższej kategorii (czyli miasta, zamki i kościoły) również przynoszą pewną ilość gotówki, jednak nie są one odpowiednie dla grywalnych postaci. Przykładowo: król posiadający miasteczko będzie je zaniedbywał, otrzymując tylko niewielki procent zysków, które zyskiwałby na jego miejscu burmistrz (czyli właściwy zarządca mieściny).

Zauważyć więc należy, że posiadanie jak największej ilości hrabstw jest dla gracza absolutnie esencjonalne - to one dają mu pieniądze, dzięki którym może sprawnie funkcjonować. Dbać przy tym należy, aby nie przekroczyć limitu wielkości włości (demesne size) - w takim wypadku wszystkie posiadłości zaczną podupadać, a zyski maleć.

Książęta dzielnicowi oczywiście również otrzymują pewną część zysków swoich podwładnych, ale tylko pod warunkiem, że sami nie są królami. Jeśli jest się monarchą, kolejne księstwa nie przynoszą żadnych wymiernych zysków poza prestiżem. Podkreślmy jeszcze raz: królowie nie zyskują pieniędzy dzięki księstwom ani królestwom!

Tylko niewielki procent zysków dociera do króla - resztę otrzymują pośrednicy.

Jakby nie patrzeć, złoto stanowi tylko jeden z surowców - co zaś z pozostałymi?

Ilość i jakość posiadanych włości ma minimalne, czy wręcz zerowe znaczenie dla ilości punktów wiary, jest zaś szalenie istotne dla zasobów prestiżu. Każda posiadłość generuje pewną ilość jego punktów miesięcznie, a im włość większa, tym więcej. W praktyce oznacza to, że królestwa dają większe korzyści niż księstwa, te z kolei pozostają ważniejsze od hrabstw. Nie bez znaczenia pozostaje również to, na ile dany teren zależy od postaci gracza - włości bezpośrednio mu podległe wygenerują więcej prestiżu niż te, które są własnością pośrednią (czyli jeśli gracz jest królem, ale dane hrabstwo należy do podległego mu hrabiego). Mimo to, nie zawsze opłaca się tworzyć królestwa lub księstwa z istniejących na mapie hrabstw. Im więcej posiadłości znajdzie się w rękach gracza, tym jego poddani staną się bardziej niezadowoleni i rządni ziemi - to zaś przekłada się nie tylko na dochody (szczęśliwi wasale płacą więcej), ale i bezpieczeństwo całego kraju. Dlatego też warto ograniczyć ilość posiadanych przez siebie tytułów wyższego rzędu do minimum. Przykładowo, będąc królem Polski, gracz nie powinien raczej tworzyć królestwa Litewskiego z podbitych przez siebie terenów na wschodzie, ponieważ i tak będą one od niego zależne (chociaż nazywając się księstwami). Powołanie korony Litewskiej byłoby w takim przypadku opłacalne jedynie wtedy, gdyby nie istniało ryzyko buntu wasali albo gracz dążył do podziału swojej domeny na dwie równorzędne części (np. między synów, którzy będą królami).

Jak widać, biskupstwa nie zwiększają zasobów wiary.

Wiara, czyli trzeci z surowców, nie jest generowana przez włości - zdobywa się ją głównie dzięki interakcjom z ludźmi Kościoła. Najwięcej tego zasobu zyskuje się dzięki udanym krucjatom, walkom z niewiernymi oraz nadaniom ziemskim dla kleru. W tym ostatnim przypadku trzeba nieco uważać, ponieważ biskupi prowadzą swoją własną politykę, a jeśli gracz nie dysponuje prawem wolnej inwestytury, nie będzie mógł ich samodzielnie mianować (narażając się w ten sposób na wpływy z zewnątrz).

Crusader Kings II

14 lutego 2012

Rate It!

• Przegląd
• Poradnik
• Recenzja

2012-04-06

12:20

Saed Konsul

Poradnik z 20 marca a ciągle jest informacja, że "niedługo pojawi się na serwisie informacyjnym i będzie dostępny
bezpłatnie przez 14 dni dla wszystkich czytelników". Może by tak w końcu udostępnić, to ktoś by przynajmniej skorzystał...?

Komentarz: Saed