The Elder Scrolls III: Morrowind – „produkt bardzo interesujący, ale jednocześnie bardzo niedopracowany”. 10 najlepszych gier 2002 roku

Wspomina Krzysztof „Draug” Mysiak:

Oto gra, przez którą zostałem fantastą. Kto wie, czy kiedykolwiek zainteresowałby mnie Wiedźmin i szeroko pojęte fantasy, gdybym w głębokiej młodości nie zobaczył tego dziwnego, zagrzybiałego i zapylonego świata. Tak naprawdę za dzieciaka pociągające było dla mnie samo zbieractwo przedmiotów (po dziś dzień tracę przez to niezliczone godziny w grach Bethesdy...). Fascynacja Tamriel przyszła trochę później, gdy zacząłem zwracać uwagę na dialogi – i gdy już chwyciła, nie odpuściła na wiele, wiele lat... A może by tak zrobić jeszcze jedno podejście do TESO?

Wspomina Zbigniew „Canaton” Woźnicki:

Morrowind był moim pierwszym kontaktem z serią The Elder Scrolls. Na początku miałem z grą problem i kilkakrotnie się od niej odbijałem, bo tempo rozgrywki było dla mnie zbyt wolne, a system walki z perspektywy pierwszej osoby nie potrafił mnie jakoś przekonać. W końcu się jednak zaparłem i udało mi się przejść dalej niż tylko do Balmory. Do dzisiaj w Morrowindzie najbardziej lubię eksplorację. Gdy na mapie nie ma żadnych znaczników, poczucie przygody jest dużo silniejsze i w trzecim TES-ie aż chce się zajrzeć w każdy zakamarek, nawet jeśli oznaczałoby to śmierć jeszcze zbyt słabej postaci.