Dishonored 2

Dishonored 2 to sequel bezpieczny. Bazujący na sprawdzonej formule, nie wprowadzający rewolucji w mechanice rozgrywki, ale też oferujący drobne nowości. Szkoda tylko niewykorzystanego potencjału w kwestii fabuły.

Moja ocena 8.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 24:15Naprawdę jestem pozytywnie zaskoczony. Trzon rozgrywki nie zmienił się wiele względem jedynki lecz środowisko jest piękniejsze, bogatsze w detale, z ładnymi postaciami i pejzażami, a jednocześnie mrocznie klimatyczne. Świat wydaje się prawdziwy. Można naprawdę wczuć się w postać ( mimo że grałem Emili ) Dodatkowo serce oprócz wykrywania amuletów ma swoją osobowość oraz możliwość zaglądania w dusze wszystkich postaci ( a w 98 % są to mroczne dusze ) Poza tym główna postać ( miedzy innymi Carvo ) ma swój głos oraz przemyślenia – zdubbingowane po polsku. Choć niestety dźwięki w tej grze są strasznie chaotyczne ( raz za ciche drugim razem za głośne )Groźna Wręga to statek który jest nasza bazą wypadową i niezaprzeczalnie robi to co najmniej dobrze. Pub z jedynki w ogóle się do niej nie umywa. Szkoda iż z jego poziomu nie możemy wybrać bohatera który udaje się na misje. Na początku gry nasz wybór jest nieodwołalny. Krwiogzy mógłby być trudniejszymi przeciwnikami. ( tak by nie chciało się wchodzić do zainfekowanych pomieszczeń)Jak pisałem wyżej rozgrywka jest kalką z jedynki, ale za to oryginalność poziomów i misji jest co najmniej satysfakcjonująca. Podchodząc po ( w mym mniemaniu ) średniej jedynce nie oczekiwałem wiele i nie spodziewałem się jak bardzo dobra jest to kontynuacja. Szczerze ją polecam.

Pierwsza część mnie urzekła, grało mi się naprawdę dobrze i chyba na koniec oceniłem ją na 8,5/10. Miała w sobie ciężki, industrialno-steampunkowy klimat, interesującą grafikę i prostą, choć wciągającą fabułę. Podobała mi się wielka różnorodność w przechodzeniu lokacji i jako fan kombinowania i odkrywania sekretów zakochałem się w konstrukcji poziomów. Dwójka to niby nadal to samo tylko, że więcej. No właśnie nie do końca. Przede wszystkim gra straciła klimat. Mamy ten sam styl graficzny, ten sam mroczny świat. Ale z czasem straciłem gdzieś czystą frajdę z gry i nawet odnajdywanie nowych przejść czy ukrytych pomieszczeń nie sprawiało mi tak frajdy. Do 6 misji (czyli ok 70% gry) nie zabiłem nawet jednej osoby, rzadko kiedy wywołując alarmy. Zauważyłem jednak, że gram już nie dla samej przyjemności, lecz głownie po to, by ją ukończyć. Przestałem się też starać za wszelką cenę skradać i przechodzi grę po cichu. Nie wiem, z czego to wynika - może lokacje mi nie podeszły (choć doceniam genialne pomysły i wykonanie posiadłości zmieniającej się na naszych oczach albo wędrówką w dwóch wymiarach jednocześnie), może fabuła była trochę zbyt przekombinowana i jednocześnie naiwna. Wiem, że gra jest dopracowana i nie wątpię, że u części graczy wywołała/wywoła zachwyt. Jak najbardziej na to zasługuje, jeśli Wam podejdzie. To kawał solidnej produkcji. Mi po prostu nie podeszła, dlatego z mojej strony przyzwoite, ale bez szału 7/10.

Druga część Dishonored to jedna z tych kontynuacji, które są lepsze od oryginału, a zdarza się to nieczęsto. Jej największym plusem są większe i bardziej szczegółowe lokacje wypełnione masą treści. Ponadto zaletą okazała się również zmiana klimatu związana z innym miejscem akcji - bez utraty tożsamości serii. Świetne są także lepiej zarysowane postaci, zarówno te powracające, jak i nowe. Gameplay jest jeszcze bardziej wciągający i doczekał się ulepszeń, ale bez rewolucji. To gra, która daje więcej powodów by przejść ją ponownie w inny sposób.

Każda skradanka jest dobra jedynie na tyle, na ile jej na to pozwala jej projekt poziomów. Szczęścięm projektanci z Arcane są pod tym względem niemalże niezrównani i niezmiennie imponują zarówno swoją wyobraźnią, jak i kompetencjami. Każdy z poziomów w "Dishonored 2" czymś się wyróżnia, każdy trzeba najpierw ostrożnie poznać, a potem z pewnością siebie przemierzać, migając tylko z jednego cienia w drugi. Dwa z tych poziomów zapamiętam szczególnie dobrze, a będzie to modernistyczny z wyglądu pałac diuka i, rzecz jasna, mechaniczna rezydencja Jindosha, która zmieniającym się wystrojem wchodzi w ogóle na jakiś nowy, niezrównany poziom. Jedyny problem, jaki mam z tymi lokacjami, to ten, że przynajmniej w subiektywnym moim odczuciu wydawało się, iż jest ich tutaj mniej niż w pierwszej części i że gra jest od niej wyraźnie krótsza. Nie jest to więc sequel stworzony wedle strategii "więcej, szybciej, głośniej", ale wedle strategii "to samo, ale lepiej". Jestem w stanie to docenić, choć przyznam szczerze, że z chęcią zobaczyłbym, jak seria "Dishonored" idzie odważniej w stronę swoich głębszych, immersive-simowych korzeni. Emily to adekwatna protagonistka, ale jej przygoda sprawia wrażenie znacznie bardziej oderwanej od rzeczywistości niż ta jej ojca. Wreszcie sama Karnaca jako miejsce akcji urzeka projektem, ale mnie rozczarowała o tyle, że, jak na mój gust, nie dosyć wyeksponowano w niej jej śródziemnomorski klimat, zwłaszcza w architekturze ulic, którw ą zwykłym reskinem tych z Dunwall z pierwszej części. Ponarzekać ponarzekałem, ale od strony rozgrywki drugie "Dishonored" nie zawodzi, a wręcz przeciwnie, gwarantuje kilka godzin skradania zrobionego tak dobrze, jak w żadnej innej grze. A jak ktoś chce postawić na walkę? Cóż, z tego, co wiem, też może, nikt mu nie broni...

Przykuwająca uwagę przestrzeń - wnętrz (obicia ścienne!) oraz wertykalnych zewnątrz. Blednąca nieco przy reakcyjnej narracji (Emily dorastająca do bycia "dobrą" cesarzową, a także steampunkowe z gruntu połączenie nauki i magii, gdzie ta druga kojarzy się z niebezpieczną i nieobliczalną żeńskością - wiedźmy i Delilah) i mało finezyjnej skradankowości.

Całkiem przyjemna odsłona, choć muszę przyznać, że w połowie trochę odechciało mi się w nią grać, z deka nudna się robiła.+ Dobry dubbing + Moce+ Świetny świat- Nierówne sztuczna inteligencja przeciwników- Trochę nudna fabuła- grafika taka sobie

Skończyłem właśnie na średnim poziomie znajdując wszystkie runy, amulety, schematy, obrazy i audiologi oraz wykonując większość działań specjalnych. Grałem otwarcie mordując wszystkich oprócz bossów, a i tak zajęło mi to ponad 30h - "lizanie ścian" jest jak zwykle w takich grach czasochłonne i nużące. Bardzo fajnie, że się rozwija postać i sprzęt, a potem można grać w ng+, ale niestety trzeba od nowa szukać kasy i amuletów, na co już siły nie mam. Mimo, że nie przepadam za tym karykaturalnym stylem graficznym, grało mi się jednak dość przyjemnie, a sama gra ma swoje mocne momenty. Podobała mi się też chyba bardziej od 1st części. Jak odpocznę, wezmę się pewnie za dodatek (jak stanieje). Ode mnie 8/10.

Grałam jakiś czas temu i mogę serdecznie polecić. Miodny gameplay, przyzwoita fabuła i misje poboczne.Główna bohaterka jakaś taka trochę nijaka, ale nie będę się czepiać.Bardzo podobał mi się cichy styl rozgrywki. Planowanie jak tu by obezwładnić wroga, jak kogoś zajść tak żeby mnie nie zobaczył, jak zostać w cieniu itd.Wszystkie misje zakończyłam bez wykrycia i bez zgonu, chociaż z tym trupem to miałam jedną dziwną sytuacje. Pod koniec na statystykach miałam jedno zabójstwo, a przecież to nie ja go zabiłam.O ile wszystko w Dishonored 2 mi się podobało, to zakończenie zepsuli tak bardzo że czułam się jakbym nie zrobiła przez kilkanaście godzin zupełnie nic.Ratowałam kogo się dało, kombinowałam jak wyszukać pokojowe rozwiązanie bez morderstwa, a twórcy odwdzięczyli się soczystym plaskaczem w twarz.Czuje się tym bardzo rozczarowana, bo dostałam świetny produkt, z kiepskim końcem.