Heroes of Might and Magic V

Ładna to gra. Mało kto patrzy już dziś na człon „Might & Magic” przez pryzmat inicjalnie związanej z nim serii cRPG. Liczą się już tylko Heroesi, i to nie bez powodu.

+++Zróżnicowanie frakcji i balans ++Połączenie strategii, taktyki z odrobiną losowości ++Kampanie korzystają z różnic frakcji ++Dużo przydatnych zaklęć ++Zróżnicowane cele map ++Jednostki z aktywnymi zdolnościami ++Wyzwanie +Projekt miast i jednostek +Muzyka +Łatwe do utożsamienia się postaci +Syndrom „kolejnej tury” --Mało jednostek neutralnych --Zakończenie --Duchy --Zróżnicowanie mapy świata --Bardzo długie tury SI --Widoczne oszustwa SI - Zróżnicowanie artefaktów - Niektóre misje zależą zbytnio od początku -Balans pomiędzy zdolnościami -Czasem brakuje czytelności -Skąpe opisy zdolności

21-06-2022. Przeciętna gra w porównaniu do 3 znikł cały fun ze strategicznego rozgrywania walk ponad większość gry walczyłem szybkie walki bo były zbyt długie i nudnawe. Zarządzanie i rozwijanie bohaterów było spoko.

Bardzo dobra "nowa" odsłona Herosów,nowego wydawcy i innego producenta.Przejscie w pełne 3D mocno zmienia odbiór i klimat produkcji,gra sie niby podobnie ale odczucia poprzez całkowicie zmieniona grafike i kamere mocno sie roznią.Jednak nadal gra jest wciągajaca i posiada swoj specyficzny basniowy klimat.

Heroes of Might and Magic V to produkcja, która zafundowała mi naprawdę wyczerpujący osąd. Z początku za nic nie mogłem się przekonać i do gry podchodziłem trzykrotnie – gdzieś w okolicach premiery, parę lat później, no i teraz. Jak to się mówi, do trzech razy sztuka. Oto moja obserwacja. Plusy... Trójwymiarowe, animowane ekrany miast to majstersztyk i zdecydowanie najjaśniejsza strona produkcji. Przy akompaniamencie muzyki Paula Romero czuć wręcz patos. Większość utworów zachwyca swym pięknem. Towarzyszą temu przyjemne efekty dźwiękowe podczas eksploracji oraz heroiczne odgłosy na polu bitwy. Dobre wrażenie robią wszelkiego rodzaju animacje na mapie przygody i podczas batalii oraz efekty towarzyszące rzucaniu czarów. A propos zaklęć, moją uwagę zwrócił niebanalny podział magii. Dobrze pomyślane zostały także rozbudowa miasta oraz rozwój umiejętności bohatera. Talenty, zdolności i specjalizacja herosa czynią rozgrywkę bardziej urozmaiconą. Spodobała mi się taktyka rozstawiania wojsk, a zwłaszcza możliwość wystawiania tylko części rekrutów, co umożliwia ukrycie tych, których nie potrzebujemy w bitwie. Świetna opcja, gdy chcemy uchronić przed utratą cenne jednostki. Do tego szybka walka z możliwością powtórzenia i rozegrania jej po swojemu (zazwyczaj lepiej). Na pochwałę zasługuje dobrze zaprojektowany i przemyślany interfejs. Widać, że twórcy zgromadzili wszystkie mankamenty poprzednich odsłon i usprawnili niemal każdy aspekt nawigowania, m.in. uprościli proces rekrutacji stworzeń. Jednak największy mój przyjaciel to godny zaufania system autozapisu, który nieraz ratował skórę. Złego słowa nie mogę powiedzieć o fabule, gdyż ta nie dość że jest interesująca, to zawiera intrygi oraz miewa nieoczekiwane zwroty. Neutralne... Jednostki. Z jednej strony mamy kilka genialnie zaprojektowanych stworów, z uwzględnieniem ich rozmiarów i ciekawych zdolności specjalnych, z drugiej zaś większość kreatur wygląda paskudnie. Często ich portrety w ramach jednej frakcji są bliźniaczo podobne, co może dezorientować. Odpychająca z początku mangowa szata graficzna po pewnym czasie już tak nie przeszkadzała i szło się do tego przyzwyczaić. Nadrabia to wysoka ogólna jakość oprawy wizualnej. Minusy... Żałośnie słabiutkie cut-scenki oraz beznadziejny polski dubbing. Atrakcyjne z założenia scenariusze o zróżnicowanym tempie rozgrywki szybko okazywały się rozwlekłe i wręcz męczące. Za spore niedociągnięcie trzeba uznać niejasne założenia misji, które potrafią wprowadzić w błąd. Nieraz krążyłem po mapie nie wiedząc co jeszcze muszę zrobić, by cel został zrealizowany. No i zawsze po fakcie okazywało się to błahostką, o której nie raczono wspomnieć w opisie zadania. Co więcej, niektórych misji nie da się ukończyć w tradycyjny sposób, bo autorzy nie przewidzieli, że gracz może myśleć inaczej i wykonywać zadania w odmiennej kolejności. Innym mankamentem jest zauważalna niespójność historii z rozgrywką oraz idące za tym błędy w kampanii. Wspomnieć muszę moje rozczarowanie, gdy na okupione krwią doświadczenie narzucono limit, co pozbawia sensu jego gromadzenia. Tak samo nie wiem po co istnieją zaklęcia, skoro nie działają. Brak też opisu działania części artefaktów, które swoją drogą są po prostu słabe. Rozgrywce doskwiera miejscowa nieczytelność i utrudnione operowanie kursorem. Właściwe nacelowanie pod żądanym kątem na atakowaną jednostkę niekiedy graniczy z cudem. Tutaj też co jakiś czas wkrada się nieczytelność aren w 3D oraz nieporadność kamery filmowej w zbliżeniach. Mały, acz dokuczający szkopuł w postaci niewidocznego ustawienia sił wroga przed walką wbrew pozorom ma ogromne znaczenie taktyczne. Program stosuje dziwne kolejkowanie, gdzie najbardziej ofensywne kreatury wykonują akcję po 3 razy na turę (sic!), a przewidywane obrażenia podaje loteryjnie, a więc bywają mylne. W dodatku pasek inicjatywy jednostek nie nadąża za akcją. Programiści zaimplementowali kilka irytujących cech istot. Niektóre zostały stworzone chyba tylko po to, żeby denerwować Bogu ducha winnego gracza. Zaprawdę powiadam wam, starcia z magami są cholernie niesprawiedliwe. Inne też, ale te jakoś szczególnie zapadły mi w pamięć. Z rzeczy mniej przyjemnych zobowiązany jestem wymienić jeszcze puste scenerie na mapie przygody, nierówny poziom trudności, spamowanie sił wroga oraz ciągnące się misje. Słowem, wymęczyła mnie ta gra.Podsumowanie... Żeby było jasne, Heroes V to dobra gra. Posiada jednak masę bolączek, które sprawiają, że czas spędzony z dziełem Nival nie należał do najprzyjemniejszych. A o to głównie chodzi, prawda? Moja ocena – 6.5/10