Galaxy of Heroes – oszukaj szefa mocą Jedi. Gry w pracy – w co i jak grać?

Dlaczego Arasz nie gra już w Galaxy of Heroes?

Galaxy of Heroes przez rok gościło na moim telefonie. To gra, która z jednej strony jest produkcją z potwornie uzależniającymi, typowymi dla pozycji mobilnych systemami, a z drugiej zaskakująco złożoną strategią. Oferuje masę postaci, między wieloma z nich zachodzi synergia, dużo tu mimo wszystko głębi, którą można odkrywać i się nią cieszyć. Do tego dochodzą gildie, rajdy, wojny, konflikty i inne szmery-bajery. No właśnie, te szmery-bajery, którymi co rusz kusi nas gra, działają jak narkotyk, bo tu zawsze jest coś do zrobienia. Galaxy of Heroes posiada wszystkie te okropne gwiazdki do odblokowania, kryształki do zdobycia, paseczki do zapełnienia, przedmioty do ulepszenia i masę innych bezcelowych aktywności. O aspekcie P2W chyba wspominać nie muszę. Ceny, jakie osiąga treść premium, w GoH-u są wręcz astronomiczne, a jeżeli płacić nie chcesz, to grinduj biedaku w nieskończoność.

Tak jak w innych grach tego typu cele są tu jedynie doraźne, napędzane przez iluzję tego, że coś udało nam się osiągnąć. Bo jaki jest sens pozyskiwania klejnocików i innych pierdółek, skoro i tak za chwilę będziesz to robić od początku, tylko inną postacią? Miałem obsesję na punkcie odblokowania ukochanego Hana Solo, którego „shardy” można było zdobyć jedynie podczas specjalnego rajdu. Powoli plan mojego dnia zaczynał orbitować wokół Galaxy of Heroes. Nie mogę nic robić o 20:00, bo wtedy gildia idzie na rajd. Nie mogę nic robić o 18:00 i 12:00, bo wtedy odnawia się energia i trzeba zająć się aktywnościami w grze. I tak w kółko Macieju (przepraszam każdego Macieja) przez okrągły rok.

Dlaczego więc przestałem grać? Pewnego razu cierpiałem katusze, za sprawą anginy oraz zapalenia cewki moczowej jednocześnie, i leżąc obolały w łóżku, stukałem w ekranik, na którym widać było jedynie plansze walk automatycznych, bo od dawna nie zawracałem sobie głowy mechaniką Galaxy of Heroes oraz jego głębią strategiczną. Trzeba było przecież zdobyć te gwiazdki i kolejne elementy ekwipunku dla jakiegoś Punda Bubu, który pojawił się w filmie na trzy sekundy w tle i nie powiedział ani słowa. I nagle, gdy leżałem na dnie studni maligny i otępienia, ujrzałem światełko. Zstąpiło na mnie olśnienie, moment czystej klarowności, która wyciągnęła mnie z szamba. W tej właśnie chwili zadałem sobie jedno proste pytanie, którego nienawidzą spece od tych wszystkich niewolniczych mechanik: „Po co mi to?”. Popatrzyłem na ekran, popatrzyłem w lustro (to znaczy – żadnego lustra nie było, napisałem to, by dodać nieco dramatyzmu zupełnie niedramatycznym wydarzeniom) i krzyknąłem: „Po nic!”.

Następną rzeczą, jaką zrobiłem, było odinstalowanie gry. Od tego czasu jestem czysty i nawet przez moment za Galaxy of Heroes nie zatęskniłem.