Lepiej nie znaczy dobrze. Nie pojmuję fenomenu Uncharted

• Nie pojmuję fenomenu Uncharted
• Przecież tu nic nie ma!
• Lepiej nie znaczy dobrze

Lepiej nie znaczy dobrze

Wciąż mówię o pierwszej części, a są przecież kolejne. Nie chcę się zbytnio rozpisywać, dlatego wspomnę jedynie, że w nich jest już trochę lepiej. W drugiej odsłonie prawie każdy element wypada ciekawiej, choć nie na tyle, bym nagle stwierdził, że Uncharted 2: Pośród złodziei to gra genialna. Poprawnie wykonana, ale wciąż z wieloma bolączkami. Mamy tu bowiem do czynienia z liftingiem i niczym ponadto. Dlatego ciut lepiej się strzela, nieco lepszy jest balans pomiędzy zwiedzaniem a starciami, a postacie zostały odrobinę lepiej nakreślone. To jednak za mało! Ta tendencja utrzymuje się również w przypadku trzeciej odsłony cyklu. Poszczególne elementy doczekały się usprawnień, pojawiło się kilka pomniejszych nowości, jednak trzon pozostał bez większych zmian. To więcej tego samego: takie sobie poczucie humoru, nieprzekonujący model strzelania i przede wszystkim – zautomatyzowany charakter rozgrywki nastawionej na widowiskowość.

Trochę lepiej oceniam „czwórkę”, w której w końcu w miarę dobrze mi się strzelało (choć do Maxa Payne’a 3 nie ma startu pod żadnym względem). Kolejne pukawki zdają się mieć więcej unikalnego charakteru, przeciwnicy lepiej reagują na postrzały, a samo korzystanie z broni stało się bardziej satysfakcjonujące. Uncharted 4: Kres złodzieja trwa jednak zdecydowanie zbyt długo. Nie do końca też przekonało mnie zaimplementowanie bardziej otwartej lokacji, po której można sobie swobodnie jeździć (w tamtym okresie w pełni liniowe gry już od jakiegoś czasu były passe). Tempo zabawy niepotrzebnie zwolniło, ale to akurat można o czwartej odsłonie serii powiedzieć z całym przekonaniem – nie jest tak intensywna jak poprzednie.

Niemniej przez jakiś czas uznawałem ją za najlepszą część cyklu, nawet jeśli mnie zmęczyła (tak czy siak – każdej się to udało). Być może przez odrobinę poważniejszy ton opowieści? Nie do końca potrafię odpowiedzieć. Tym bardziej że protagonistą wciąż był drażniący Nathan, a jego towarzyszem jeszcze bardziej denerwujący Sam.

Pozostaje zatem Uncharted: Zaginione Dziedzictwo – swoisty dodatek do serii, który pozwala wcielić się w Chloe Frazer, postać jak dotąd poboczną. Dziś jest to moja ulubiona część. Zdecydowanie bardziej odpowiada mi ta mniejsza, skondensowana forma. Wolę też Chloe i Nadine od Nathana czy Sama. Dialogi i pogłębiająca się relacja protagonistek były dla mnie znacznie ciekawsze do śledzenia. Trochę zawiódł mnie „główny zły”, ale znów – w żadnej odsłonie cyklu nie był on zbyt przekonujący.

Na koniec chcę wypowiedzieć się o jeszcze jednym kluczowym elemencie tych tytułów. Doceniam to, jak wyglądają gry Naughty Dog. Zarówno cała seria Uncharted, jak i The Last of Us to pod tym względem najwyższa półka i wysokich walorów w tym aspekcie owym dziełom nigdy nie odmówię. Jestem jednak przekonany, że bez przykuwających oko wizualiów wspomniane pozycje nie byłyby w połowie tak bardzo popularne. Już w czasach PlayStation 3 nastała era, w której ludzie wcześniej śmiejący się z graczy zaczęli się tego typu rozrywką interesować, i to głównie pozycjami mającymi problem z byciem grami z prawdziwego zdarzenia. Dzisiaj jest to jeszcze bardziej zauważalne. Moja niechęć do omawianych produkcji wynika w dużej mierze właśnie z tego. Z drugiej strony, dziś łatwiej jest mi je docenić, bo liniowe gry odchodzą do lamusa za sprawą mody na otwieranie kolejnych światów.