2001: Lionhead Studios – Black & White. Najlepsze deweloperskie debiuty w branży gier
- Jak zaczynać, to z przytupem - najlepsze deweloperskie debiuty w branży gier wideo
- 1997: Monolith Productions – Blood
- 1997: Black Isle Studios – Fallout
- 1998: Valve – Half-Life
- 2000: IO Interactive – Hitman: Codename 47
- 2001: Lionhead Studios – Black & White
- 2004: Crytek – Far Cry
- 2004: Obsidian Entertainment – Knights of the Old Republic II: The Sith Lords
- 2005: Double Fine – Psychonauts
- 2007: CD Projekt RED – Wiedźmin
- 2011: Eidos Montreal – Deus Ex: Bunt Ludzkości
2001: Lionhead Studios – Black & White
Black & White w 2005 roku doczekało się kontynuacji, nie spotkała się ona jednak z tak ciepłym przyjęciem, co część pierwsza. Zupełnie inaczej było w przypadku Fable – drugiego projektu Lionhead, wydanego początkowo tylko na konsolę Xbox. Ten RPG, dzięki systemowi, który oceniał postępowania gracza i na ich podstawie dopasowywał wygląd bohatera oraz reakcje innych postaci na spotkanie z nim, stał się produkcją w niektórych kręgach kultową, stając się podstawą dla pełnoprawnej serii, która w późniejszych częściach zaczęła jednak tracić na jakości.
W zamierzchłych czasach, kiedy rewolucyjne idee Petera Molyneux powodowały raczej wypieki na twarzach niż reakcję alergiczną, Brytyjczyk postanowił założyć studio Lionhead (nazwane tak na cześć chomika jednego z pracowników) z siedzibą w rodzinnym Guildford. Podobnie jak przy Bullfrog, swojej poprzedniej firmie, Molyneux jako swój pierwszy projekt wybrał „grę w boga”. Wydane w 2001 roku Black & White solidnie rozwijało jednak idee znane z Populousa, rozbudowując aspekty strategiczne, dodając postać Chowańca (ogromnego zwierzęcia, które może uczyć się nowych umiejętności, by potem pomagać w rządach oraz walkach zarówno z poddanymi naszych przeciwników, jak i podobnymi sobie istotami), a nawet wprowadzając elementy znane z bijatyk. Podstawowym celem stało się tu pokonanie wrogiego bóstwa, zwanego Nemezis, i stanie się najpotężniejszą istotą w przedstawionym świecie. Czynić mogliśmy to poprzez zdobywanie nowych wyznawców i namawianie ich do posłuszeństwa akurat sobie.
Tutaj właśnie objawiał się najciekawszy aspekt Black & White. Gra posiadała coś w rodzaju systemu moralności, który na podstawie poczynań gracza dopasowywał wygląd mapy oraz interfejsu. Jeśli więc imponowaliśmy swoim podopiecznym cudami, zapewnialiśmy im urodzajny byt i pomagaliśmy w każdym zadaniu, nasze wioski były oazami spokoju, jeśli jednak woleliśmy zaprowadzić terror i żelazną ręką władać na swoim terenie stawały się one mroczna, zaś ich mieszkańcy – przerażeni. Jednocześnie Lionhead nigdy nie karał za żadne z tych podejść, pozwalając graczowi na eksperymentowanie z różnymi kombinacjami czynów dobrych i złych; każde z zadań dało się przejść na zupełnie odmienne sposoby. To wystarczyło, by w momencie premiery Black & White odniosło spektakularny sukces: średnia ocen na poziomie 9/10 mówi sama za siebie. Co jednak ciekawe, w kilka lat później wielu redaktorów wracających do gry zauważało o wiele więcej niedociągnięć, niż początkowo, stąd też dziś pierwsze dzieło Lionhead figuruje regularnie na listach najbardziej przecenionych produkcji wszech czasów.
