Blood

Blood to bardzo mięsisty staroszkolny fps. Plusy... Fenomenalna warstwa audio z demonicznymi odgłosami kultystów i zombie oraz sugestywnymi dźwiękami otoczenia. Genialna, niezwykle klimatyczna ścieżka dźwiękowa. Zamysł twórców doskonale oddaje posępna i ponura stylistyka gry. Ogromne wrażenie robi interaktywne otoczenie oraz świetna fizyka z bajecznymi efektami. Gra odznacza się również soczystą i krwawą animacją. Odpadające głowy, flaki, krew, setki łusek z pistoletu maszynowego na podłodze - te elementy stają się później chlebem powszednim. Do tego dodać trzeba zajebisty feeling pukawek, bo ewidentnie czuć siłę dwururki czy rakiety. A propos uzbrojenia, twórcy wykazali się wielką kreatywnością. Oprócz standardowych gnatów, mamy do dyspozycji różne bardzo pomysłowe środki zagłady. W dodatku każda broń posiada alternatywne zastosowanie. Na długo zapamiętam starcia z zombiakami, okrzyki kultystów i fanatyków, zajadłe gargulce, wrzeszczące duchy, wszelkie potwory wodne, upierdliwe małe stworzonka jak szczury, nietoperze, pająki czy sławną duszącą dłoń. A i walki z bossami wspominam całkiem przyjemnie. Przyznam, że gra potrafi być wymagająca, ale też odpowiednio wyważona, jeśli chodzi o stopień trudności. Po dostosowaniu sterowania pod siebie, poruszanie się przebiegało niezwykle zgrabnie. Na pochwałę zasługuje bardzo elastyczna konfiguracja ustawień hud'a i klawiszologii. Blood, mimo prawie dwudziestu lat na karku, oferuje znakomitą grywalność. Etapy są arcyciekawe, bo oferują nie tylko korytarzowy charakter, ale również otwarte przestrzenie, alternatywne drogi, ukryte komnaty, wyśmienicie schowane przedmioty, Easter Eggs, a nawet całe sekretne levele. Nie muszę mówić, jak ogromna satysfakcja płynie z odkrycia takich skarbów. Dosłownie na każdym kroku zachwyca wirtuozerska konstrukcja poziomów oraz drobiazgowy, przesiąknięty niezwykłym nastrojem projekt lokacji. Wydaje mi się, że to właśnie Blood oferował największe urozmaicenie spośród gier tamtego okresu. Mimo że fabuły jako takiej prawie tu nie ma, docenić należy intrygujące realia, w których występują kultyści, diabelskie pomioty oraz wszechobecne elementy horroru i gore. Cyniczny, wręcz sadystyczny główny bohater nieraz rzuci ironiczny tekst lub zanuci coś pod nosem – tu ukłony w stronę Stephana Weyte’a za mistrzowsko podłożony głos. AI, mimo małych potknięć, spisuje się zacnie. Uważam, że już wtedy studio Monolith podeszło do kwestii sztucznej inteligencji bardzo ambitnie. Dzięki temu produkcja zapewnia sporą dawkę dynamicznej jatki oraz kilka przyspieszających tętno momentów. Całe szczęście, że rozgrywkę można zachować w każdym momencie. Oszczędza to frustracji przed większą zadymą bądź trudnym do wykonania skokiem. Podstawka, która zawiera cztery długie epizody plus dwa oficjalne dodatki oferują zabawę na wiele godzin. Minusy... Sytuacje, w których przez dłuższy czas nie wiemy co zrobić, by później okazało się, iż musimy szukać niefortunnie umieszczonego małego przełącznika niezbędnego do otwarcia drzwi. Oponenci nieraz zatną się i tkwią w jednym miejscu, podobnie jak Caleb, który raz się zaklinował i zmusiło mnie to do wczytania gry. Ogólne problemy istot latających. Losowe zdarzenia, gdzie czasami rzucony blisko wroga dynamit nie zabija go. Tak poza tym, naprawdę niewiele można zarzucić tej gierce. Wraz z Duke Nukem 3D, Blood stanowi śmietankę pierwszoosobowych shooterów lat 90-tych. Moja ocena – 9.5/10