Uformowanie się mięsnej ludzkiej kuli. 13 scen z gier, które zmrożą Wam krew w żyłach

• 13 scen z gier, które zmrożą Wam krew w żyłach (i herbatę na biurku)
• Ósma kartka w Slenderze (i pierwsza też)
• Taśma wideo w Silent Hill 2
• Powrót Alice Liddell do Krainy Czarów
• Pożegnanie Szóstki i Mono
• Uformowanie się mięsnej ludzkiej kuli
• Ucieczka Jacka z Innsmouth
• Świetlikowy plot twist
• Pierwsze zabójstwo Susan
• Odcinanie sobie palca ręczną piłką
• Oczekiwanie na odejście potwora z Amnesii
• Przekonywanie Śmierci, by zabijała ludzi
• Ostatnie spotkanie z Moniką

Uformowanie się mięsnej ludzkiej kuli

Podobnie jak Little Nightmares II, również Inside rezygnuje z dialogów. O otaczającym bohatera świecie wiemy tyle, ile zdołamy podpatrzeć niejako z boku, uciekając ciągnącymi się w nieskończoność korytarzami i halami, oraz domyślić się – na podstawie zachowania spotykanych postaci i wyglądu pomieszczeń. Cała gra to jedna wielka metafora. Nie na tyle jednak oczywista, by dało się ją opisać jednym zdaniem. Z szacunku dla wysiłków twórców Inside pozwolę sobie zostawić ten temat na inną okazję, skupiając się na czymś innym.

„Coś” to zresztą w tym przypadku wyjątkowo trafne określenie. Przez większość czasu sterujemy chłopcem uciekającym przed opresyjnym systemem (?). Kiedy już wydaje się, że jest on bliski ocalenia, niespodziewanie zostaje wchłonięty przez... mięsną kulę. A przynajmniej coś, co wydaje się ogromnym bezkształtnym tworem złożonym z dobrych kilkudziesięciu osób. Jednostkowy bohater zupełnie nagle ustępuje miejsca nieokreślonej zbiorowości.

Obiecałem, że nie będę próbował wyjaśniać metaforyki gry, więc wspomnę tylko, iż w przeciwieństwie do chłopca, który chce jedynie przetrwać, kula potrafi niszczyć. To przed nią uciekają pracownicy miejsca, w którym przyszło nam się znaleźć. Samo zaś mięsne „coś” jest jednocześnie absolutnie obrzydliwe i fascynujące. Toczy się niepokojąco realistycznie, realistycznie też wchodzi w interakcje z różnymi przedmiotami. Wydaje się, że uwięzieni w tym ludzie jednocześnie „są” kulą, lecz również wciąż jednostkowo cierpią. Trudno to opisać. W to po prostu trzeba zagrać i doświadczyć tego samemu.