Wielki polski mod do Gothica 2: Złote Wrota 2 to dla mnie słodko-gorzki powrót do gry dzieciństwa
Gothic 2 to gra mojego dzieciństwa i gdy nadarzyła się okazja, by powrócić do jego świata za sprawą nowej modyfikacji, zrobiłem to bez chwili wahania. Niestety – ta przygoda już na starcie zaczęła wystawiać moją cierpliwość na próbę.
- Teoretycznie – wypisz, wymaluj Gothic
- Chłopiec na posyłki
- Technicznie też jak Gothic
- Kiedyś byłem innym graczem
Złote Wrota 2 to następna obok Kronik Myrtany duża modyfikacja do Gothica 2 opracowana przez polskich fanów. W pełni udźwiękowiona – z polskim dubbingiem i oryginalną muzyką – kusiła powrotem do świata, który lata temu poznałem dzięki jednej z wyprzedaży w Biedronce. Niestety zamiast przyjemności skończyło się odbiciem od moda, przygotowanego na pewno z wielkim sercem i pasją, ale nieprzekonującej mnie na tyle, bym chciał spędzić z nią więcej czasu.
Teoretycznie – wypisz, wymaluj Gothic
W ramach Złotych Wrót 2 mamy okazję poznać zupełnie nową historię – myśliwego Morrisa, planującego opuścić wyspę Samoa, gdzie spędził całe swoje życie. Do naszej dyspozycji zostaje oddana wspomniana lokacja, której klimatu absolutnie nie można odmówić. Twórcy postarali się, by mapa była odpowiednio urozmaicona i posiadała swoje charakterystyczne miejscówki, a to od zawsze stanowiło siłę Gothica. Miasto, obozy, ruiny, ślicznie układające się światło, deszcz, postacie NPC, które co jakiś czas się przemieszczają – takie elementy budują urok i wiarygodność scenerii mimo niedzisiejszej grafiki.
W Złotych Wrotach 2 nie jesteśmy prowadzeni za rączkę, zatem postacie nie zostały oznaczone na mapie kropeczką z dodatkiem wyznaczonej już trasy, dzięki której dojdziemy do celu jak po nitce do kłębka. O nie, tutaj trzeba się naszukać ludzi, przedmiotów – zależy od zadania. Nie ukrywam, że chwilami było to irytujące i nie tworzy immersji, jakiej bym sobie życzył. Szczególnie że Morris to mieszkaniec wyspy, więc teoretycznie można zakładać, że w miarę orientuje się w otoczeniu. Przyznaję jednak, że nawet kilkanaście minut poszukiwań drwala, który zniknął gdzieś w pogoni za jagodami, raczej frustrowało niż dawało frajdę z bycia „odkrywcą”, bo kończyło się próbą wyłapywania tekstur wyglądających na jagodowy krzaczek.
Z jednej strony – prezent dla cierpliwych graczy, którzy chcą terenowego wyzwania. Z drugiej – dla innych graczy, w tym mnie, to już nie te czasy, gdy będę ochoczo i pieczołowicie przeczesywał mapę za czymś, co bez szkody dla odbioru opowieści mogłoby zostać uproszczone albo chociaż inaczej przeprowadzone.
