Death Stranding: Director's Cut

Był taki moment podczas mojego grania w "Death Stranding" (zaraz po dotarciu do Mountain Knot City) kiedy już myślałem sobie, że sobie tę grę odpuszczę. Zrobiłem sobie wtedy dłuższą przerwę od tej gry, w której przeszedłem m.in. "Black Book", "Dreams in the Witch House", parokrotnie "World of Horror" czy też całą miniserię "Telwynium". I po tej przerwie w ogóle mi się nie chciało do "Death Stranding" wracać, bo w pamięci miałem nie piękną, szczegółową grafikę i wciągającą fabułę, ale niekiedy naprawdę frustrującą rozgrywkę. No ale się spiąłem w sobie, odpaliłem tę grę raz jeszcze i szybko okazało się, że nie mogę się od niej oderwać. Choć "Death Stranding" bywa frustrujące, to porzucenie go byłoby zdecydowanym błędem z mojej strony (i to tak blisko finału!), bo jest to dzieło pod wieloma względami wybitne.Nigdy przedtem nie grałem w żądną z gier Hideo Kojimy, jako pecetowca jego playstationowa twórczość ominęła mnie szerokim łukiem. Toteż nie wiedziałem do końca, czego się spodziewać. Ale teraz już wiem, dlaczego zdaniem niektórych jest to największy pracujący współcześnie geniusz tej branży. Na podstawie tej jednej gry powiedzieć mogę, że Kojima (i jego zespół, któremu nie należy nic ujmować) jest błyskotliwym projektantem mechanizów rozgrywki. Słyszałem głosy, że "Death Stranding" to zupełnie nowy gatunek gry, i choć nie do końca się z nimi zgadzam, bo są trochę na wyrost, to jednak "realistyczne przemierzanie trójwymiarowego terenu" nie jest mechanizmem rozgrywki, który pojawia się w grach szczególnie często. "Death Stranding" to po trochu surwiwal, po trochu maraton fetch questów, a po trochu trzecioosobowa gra akcji z elementami strzelanki, ale mimo wszystko najbliżej mu jednak chyba do serii "MudRunner". Jasne, Sam Porter Bridges nie jest ciężarówką dostawczą, ale poza tym wszystko się zgadza.Tym jednak, co mnie przy grze na dobre zatrzymało, nie było jednak dostarczanie paczek, bo choć bywa ono satysfakcjonującym doświadczeniem, może się szybko znudzić - jest to powód, dla którego po jakimś czasie odpuściłem sobie zupełnie wszystkie aktywności poboczne w tej grze, bo te są moim zdaniem żmudne, nurzące i po prostu fatalne, w przeciwieństwie do głównej linii fabularnej. Ta mnie zafascynowała, nawet jeżeli były takie momenty, że przewracałem oczami.Kojima najwyraźniej lubuje się w grafomańskim, przerysowanym i traktowanym stuprocentowo poważnie kiczu, który jednak jakimś cudem wydaje się być samoświadomy. Najlepszym tego przykładem są imiona WSZYSTKICH (chyba) obecnych w grze postaci, które są alegoryczne do bólu, tak niemożebnie oczywiste, że aż biją po oczach. Słowo daję, jak w końcu zrozumiałem, czemu jeden z antagonistów ma na imię Cliff, to aż ciężko westchnąłem z zażenowania i powiedziałem do siebie "Serio?".Z drugiej strony cały ten kicz jest, jakimś przedziwnym cudem, medium, z którego Kojima i inni scenarzyści sklejają tutaj autentycznie ciekawą, oryginalną, nietuzinkową intrygę. Jasne, przysypana jest ona pod warstwą słabo wyjaśnionej terminologii, a ostatni zwrot akcji (dotyczący właśnie Cliffa) dało się przewidzieć na wiele godzin przed finałem, ale było też wiele innych zwrotów akcji, które naprawdę mnie zaskoczyły. Finał tej gry robi świetne wrażenie, co jest również zasługą tego, jak kinowa jest ta produkcja. Prawdziwi aktorzy (nawet jeśli niekiedy z innym głosem niż ten przedstawianej osoby), świetna reżyseria i dobrze napisane dialogi robią po prostu ogromne wrażenie na sposób, który grom o mniejszym budżecie nigdy by się nie udał.Jak najbardziej zatem polecam zagrać samemu w "Death Stranding", i nie zrażać się za bardzo frustrującą na początku i nieco żmudnawą rozgrywką. Generalnie, gra jest warta świeczki. Tylko może zlecenia poboczne realizować trzeba z umiarem, żeby się za szybko nie wypalić, tak jak ja się w pewnym momencie wypaliłem. Dziękuję pan Kojima za wspaniałą grę, dziękuję pan Epic, że mogłem w nią zagrać za darmo.

Tak, teraz już rozumiem dlaczego Kojima jest uważany za bóstwo tej branży. Człowiek, który na nowo nauczył nas chodzić, czy inne podobnie wychwalające teksty, które potrafiłem widywać sprawiły, że bałem się w ogóle zacząć tą gierę. Bo pewnie wynudziłaby mnie po kilku godzinach i w końcu wylądowałaby w zestawie gier o nazwie "Nie rozumiem fenomenu" i tak dalej.Ale obawy okazały się bezcelowe. TAK, w końcu dostałem oryginalną, wysokobudżetową grę. Kiedyś bym nie zwracał na to uwagi, ale dzisiaj gdy znane produkcje robione są według utartych dawniej schematów i nie ma w nich już miejsca na niespotykane rozwiązania, to takie coś trzeba zaznaczać i szanować. Inaczej już żaden twórca nie będzie chciał ryzykować, a przecież to właśnie z ryzyka pochodzą najbardziej pamiętliwe produkcje. Już samo to mnie kupiło i zachęciło do zainteresowania się grą.O samej grze wiedziałem tyle samo co przed premierą. Tylko tyle, że został zapamiętany w giernej historii jako symulator kuriera. Ale nic na temat fabuły, udało jej się jakoś uniknąć epidemii spojlerów, tak jakby ta gra jeszcze w ogóle nie wyszła. I Bogu dzięki, że tak się stało. Takiej historii jeszcze świat gier nie widział. Takiego SFu jeszcze świat gier nie widział.Przez 90% gry nic nie wiemy, postacie męczą nas nieznanymi w naszym świecie pojęciami, już zaczynamy mieć wątpliwości czy aby ta nasza podróż nie zakończy się jakimś idiotycznym finałem i czy w ogóle będzie miała jakiś finał. W końcu robimy za (nie)zwykłego listonosza niczym Kevin Costner w Wysłanniku Przyszłości, może po prostu dostaniemy na samym końcu normalnego lajka, zobaczymy napisy końcowe i usłyszymy zwykłe "Dobra robota, dostępne nowe zlecenie", żeby móc wymaksować osiągnięcia po skończonej fabule. O nie nie nie, nie tak szybko. Pierwsze napisy końcowe okazują się być początkiem genialnego pełnometrażowego filmu gdzie w przeciągu półtorej godziny wszystkie niewiadome się zazębiają tworząc jedno z najmocniejszych zakończeń w historii. Gra bijąca fabularnie większość filmów, tego czegoś jeszcze nigdy nie ujrzałem.Oczywiście wielka zasługa w tym odgrywających tu swoje role aktorów, u niektórych role w tym wirtualnym filmie mogą zostać zapamiętane jako te najbardziej kultowe lub też przełomowe. Tak jak na przykład u Seydoux, już nie będzie mi się kojarzyć tylko z najsłabszą dziewczyną Bonda:-P. Mikkelsen i Reedus jak wiadomo, klasa światowa. Niby wirtualni, a wydaje się jakby w tym samym momencie byli w tamtym ogrywanym przez nas świecie. Polski dubbing również uporał się z wysoko ustawioną poprzeczką, może było gorzej w przypadku NPCtów, ale słuchanie polskiego Sama to była czysta przyjemność. A co do świata to postawienie na klimaty Islandzkie to był strzał w 10. Kłóciło mi się to co prawda z wyobrażeniami o postapokaliptycznej Ameryce (za dużo Fallouta), ale jak zobaczyłem pierwsze krajobrazy to szybko o tych swoich wyobraźniach zapomniałem. Miło było pojeździć ciężarówką po takim terenie i wykąpać się w gorących źródłach. Idealna forma e-turystyki, już nie trzeba jeździć na Islandię:-P.Muzyka również mistrzowska. Nutki nieznanego mi i pewnie wielu innym graczom Low Roar, które odpalały się w losowych momentach wspaniale dopełniały te krajobrazy. A jakie było zdziwienie jak zobaczyło się tytuł piosenki napisany w polskim języku! Zresztą to nie były jedyne polskie smaczki w dziele Kojimy. Toteż mały smutek mnie ogarnął jak się dowiedziałem po ogranej grze o losie lidera tego zespołu. Szkoda, druga część tej gry z jego muzyką również rozwaliłaby system.Mamy też element rewolucji, chodzi o multiplayer. Pierwszy raz widzę grę, w której tryb online oznacza tylko i wyłącznie pozytywy. Wzajemne pomoce na trudnych terenach, mosty, drabiny, a ile radochy jest jak okazuje się, że twój generator naładował pojazd lub egzoszkielet kilkudziesięciu, lub nawet kilkuset graczom. Aż się chce pomagać innym.Dobry film Science Fiction zawsze potrafiłem oglądać niezliczoną ilość razy by poodkrywać wszystkie teorie i sekrety. Coś czuję, że Death Stranding dołączy do tego mojego zestawienia jako jedyna z gier. No bo jednak pomimo jej ukończenia, nadal mam poczucie jakbym wiedział o niej tyle co wcześniej, czyli nic. A przecież kazali mi tylko roznosić paczki...