Clair Obscur: Expedition 33

Zakochałem się w tym świecie bez pamięci i jedyne, czego żałuję, to to, że nie dane mi będzie przeżyć tego na świeżo jeszcze raz. Clair Obscur: Expedition 33 to jedno z piękniejszych dzieł, z jakimi przyszło mi obcować.

Odkąd pamiętam, mam jakiś uraz do Francji. Zjechałem dużą część Europy i trochę świata, we Francji nigdy nie byłem, bo jakoś mnie nie ciągnęło. Francuska kultura wydaje mi się strasznie wydumana, ludzie wyniośli, kuchnia przereklamowana, a język uchodzący za romantyczny… no cóż. Moim zdaniem pieszczoty oralne nazywamy miłością francuską dlatego, że ich język brzmi jak dławienie się końcówą xD No nie lubię Francji i koniec, chociaż ci nieliczni Francuzi, których poznałem osobiście byli OK.Nienawidzę jRPG. Odbiłem się od każdego Final Fantasy w jakie próbowałem grać. Innych tytułów nawet nie ruszałem. Nie lubię tej stylistyki, estetyki, mechaniki, tej dziwaczności i sposobu w jaki japońskie produkcje opowiadają historię. No jRPG to zupełnie nie moja bajka. W ogóle nie przepadam za japońską pop-kulturą. Manga mnie nie interesuje, kilka filmów anime obejrzałem i były OK, ale nic mnie nie porwało. No nie mój klimat i koniec.Nie przepadam za turówkami. Z kilkoma wyjątkami oczywiście. Hiroski – wiadomo, South Park sprawdził się w tej konwencji. Duże wrażenie zrobiło na mnie Wartales. Ale jednak widząc, że w grze jest turowy system walki, to raczej nie będzie mój pierwszy wybór i koniec.Absolutnie nie jestem fanem Soulslików. Doceniam jak wdarły się szturmem do branży gier i świadomości graczy, rozumiem, że ludzie mogą lubić wysoki poziom wyzwania. Ja jednak od gier RPG wymagam przede wszystkim historii, fabuły, postaci, dialogów, a na koniec relaksu. Uczenie się ruchów każdego mobka i godzinne walki z bossami, frustracja, rzucanie padem, dziesiątki prób. Nie mój styl zabawy i koniec.Na papierze zatem Clair Obscure: Expedition 33 zdaje się składać się z elementów, których nie znoszę i to wrażenie towarzyszyło mi przez te kilkadziesiąt godzin spędzonych z grą. A jednak ciągnęło mnie żeby ukończyć, całość zrobiła na mnie duże wrażenie, klimat pochłonął, historia parę razy wywołała skurcz w gardle, a muzyki słucham w Spotify i nawet francuskie rzężenie mi nie przeszkadza. Dla mnie 7,5/10, ale rozumiem wszystkie dziewiątki i dziesiątki, które gra zbiera, bo moją ocenę zaniżają skrajnie subiektywne niechęci do poszczególnych elementów. Co zatem mi się podobało? Historia i konstrukcja uniwersum oraz ten szalony, niezwykle gorzki plot-twist. Urozmaicenie turowej walki unikami i kontrami. Modele przeciwników i w ogóle oprawa. MUZYKA, MUZYKA i jeszcze raz MUZYKA! I to poczucie, że to gra zrobiona z sercem, pasją, bez korpo-kalkulacji, mająca do opowiedzenia coś więcej i zostawiająca z refleksją. W kategorii gier usiłujących nie być li tylko rozrywką dla mnie wciąż niedoścignione jest Disco Elysium, ale Expedition 33 staje dumnie na drugim stopniu podium. I trochę żałuję, że moje uprzedzenia zaburzają nieco percepcję, bo po ukończeniu fabuły nie mam ochoty zwiedzać reszty tego świata, choć nie wykluczam, że zrobię to za jakiś czas. I chociaż podejrzewam, że nie będę wracał do tego tytułu, wiem że zostanie ze mną na dłużej. I polecam każdemu, a tym, którzy nie są patologicznymi frankofobami, z obrzydzeniem do jRPG i niechęcią do turówek i soulskiów wręcz zazdroszczę.

Dobra gra, ale nie podzielam powszechnej opinii o GOTY i ocenach 9,5/10. Doceniam walory artystyczne, piękny i oryginalny świat, w jakim toczy się akcja, ale dostrzegam też liczne bolączki. W tym takie jak powtarzalna walka w dużej mierze bazująca na quick time eventach (czyli uniki, bloki czy podskoki), puste lokacje, w których można dostrzec powtarzające się modele 3D, liniowość i kompletny brak angażujących aktywności pobocznych czy słabej jakości animacje postaci. Do tego szereg uproszczeń objawiających się na przykład skróconymi dialogami członków drużyny w obozie. Na GOTY jak dla mnie za dużo problemów i niedociągnięć. Może w części drugiej...

Dobra gra, ale są w niej elementy które się uwielbia i takie których się nie cierpi. Gra ma troche vibe japońskich gier w których poważna fabuła przeplata się z niepoważnymi, czasami absurdalnymi scenkami i aktywnościami. Fajny pomysł na fabułę, ale średnio przedstawiony, ogólnie świat nie przypadł mi do gustu, choć ten cały chaos artystyczny ma sens fabularny. Najfajniejsze w Expedition 33 są walki, dawały mi sporo frajdy, zwłaszcza dzięki konieczności aktywnego blokowania ciosów. Grało się przyjemnie, ale przez te japońskie absurdy i kilka innych rozwiązań, które mi się nie spodobały nie mogę dać jej lepszej oceny niż 7.5.

Hype na tę grę jest naprawdę ogromny i mimo że taki styl graficzny nie do końca mi leży, postanowiłem zagrać. Po ukończeniu rozumiem zachwyty nad tym tytułem i muszę przyznać, że historia, muzyka i sposób przedstawienia całej gry zostanie mi w głowie na długo. Ale do rzeczy:Zalety:- Po prostu piękna gra- Wspaniały styl graficzny, który robi wrażenie nawet na mnie, mimo że to nie moje klimaty- Mistrzowsko surrealistyczny klimat (choć to też nie do końca moje rejony)- Bardzo dobrze przygotowany i oryginalny system rozwoju (pikto + lumie + umiejętności)- Wciągająca walka (choć z czasem robi się nużąca)- Dojrzała, ciekawa i wciągająca fabuła osadzona w oryginalnym i przemyślanym świecie- Bardzo dobra muzyka- Interesujący bohaterowie ( Maelle <3 )- Baaaaardzo duże możliwości tworzenia zróżnicowanych buildów- Uczciwa długość - 25-40h w zależności od tego, czy zaglądamy w każdy kąt- Liniowa gra z ewentualnymi zamkniętymi hubami (w tym przypadku to duży plus)- Jeśli przegrywamy, to tylko z naszej winy - gra nas nie oszukuje- Można zmienić poziom trudności w trakcie gryWady:- Czasem potrafi zmęczyć- Ilość pikto i różnych możliwości może przytłoczyć i zniechęcić niektórych to kombinowania z buildami- Gdy z czasem znajdziemy zestaw skutecznych kombosów i odkryjemy synergie między bohaterami, to większość walk wygląda tak samo- Surrealizm i styl graficzny, mimo swej wspaniałości w tej grze, nie każdemu może przypaść do gustu- Mocno pokręcona i surrealistyczna fabuła nie wszystkim przypadnie do gustu- Niektórzy przeciwnicy zdecydowanie zbyt irytujący- Naprawdę trudno wykonać parowanie- Brak minimapy- Na początku ciężko się w tym wszystkim połapać- Moim zdaniem - niepotrzebne przemieszczanie się po dużej mapie - lepszym rozwiązaniem byłaby zamknięta struktura z bocznymi odnogami, jak np. w nowych God of WarTa gra to małe dzieło sztuki ze względu na piękną grafikę, sam styl graficzny czy klimat. W ten tytuł się nie gra, go się doświadcza. To naprawdę dojrzała gra i tak wielki powiew świeżości, że przywróciła mi wiarę w gamedev z sercem. Nie jest jednak idealna i też nie każdemu przypadnie do gustu. Artystycznie to coś wspaniałego, jednak uważam, że od strony typowo gamingowej jest trochę przehype'owana - jako gra jest bardzo dobra, niektóre jej elementy są wręcz wybitne, lecz nie robiłbym z niej branżowego zbawcy. Naprawdę warto zagrać, o ile nie odbijecie się od mocno artystycznego stylu graficznego, który choć piękny, nie każdemu podejdzie. Należy też mieć na uwadze, że cała gra opowiada o żałobie, smutku i stracie - to dość ciężki mentalnie format. Artystycznie w pełni zasłużone 10/10, gamingowo 8/10. Jako całość - 9/10.

90h na 100%, Ekspert Absolutne arcydzieło Jedna z najlepszych ścieżek dźwiękowych jakie słyszałem Niesamowicie dobrze napisana i przemyślana fabuła, ze świetnymi postaciami i dialogami ze świetnie zbudowanym światem Piękne, zróżnicowane lokacje. Bardzo ładna grafika Bardzo przyjemna eksploracja, masa sekretów które sprawiają wrażenie bycia częścią głównego wątku Świetna mechanika walki z masą możliwości i ekscytującymi nowościami Genialne projekty przeciwników i bossów Masa pamiętnych scen i wydarzeń Gra pod każdym względem przemyślana w stu procentach.

Gra ze mną tak nie zarezonowała jak w przypadku części osób. Bardzo dobry tytuł, ale nie zachwycił mnie. Za to trochę rzeczy mi nieco przeszkadzało, jak choćby level design i niesatysfakcjonująca eksploracja. Mimo tego bardzo doceniam te grę i kibicuje twórcom. Mam też nadzieję, że branża wyciągnie lekcje z tego sukcesu i wrócą czasu mniejszych, bardziej skondensowanych RPGów. Cudowna ścieżka dźwiękowa!

Ślicznie zrobiony świat, przępiekna muzyka, elegancka historia, super napisane postacie i relacje miedzy nimi, ciekawie zrobione walki. Gierka jest przekozacka. Dla mnie CUDO i wielkie brawa dla ekipy francuskiej za to DZIEŁO SZTUKI które stworzyli !!!

Po dłuższym zastanowieniu daję dychę i naprawdę nie widzę żadnego powodu dla którego mógłbym dać mniej. Zdecydowanie jest to jedna z najlepszych gier w jakie kiedykolwiek grałem.To jest po prostu coś niesamowitego. Clair Obscur przy grach AAA wygląda na pierwszy rzut oka jak ubogi krewny. Nie ma tam tylu możliwości, aktywności, przedmiotów, rozbudowanych wielowątkowych dialogów ani mechanik. Nie znajdziemy tu zbyt wielu skomplikowanych animacji ani przerywników filmowych. Ta gra miejscami jest wręcz topornie prosta.A pomimo tego - jest jednocześnie obłędnie dobra. Developerzy prostymi, oszczędnymi pociągnięciami pędzla i korzystając z dość ubogiej palety kolorów stworzyli niesamowite dzieło sztuki w którym przepadamy od pierwszego uruchomienia. Dzieło, które chwyta za serce, myśli i uczucia. W Clair Obscur tak właściwie się chyba nie gra - to się przeżywa.Żeby stworzyć coś takiego - trzeba mieć prawdziwy talent. Za pomocą dłuta można w kamieniu wyrzeźbić kamienny blok - ale daj je Michałowi Aniołowi, to dostaniesz coś, co będzie zachwycać całe pokolenia.BTW: fabuła i jej zakończenie zadziałały na mnie szczególnie mocno (uwaga, potężny spojler).

Clair Obscur: Expedition 33 zakończone, na koncie 35h.Gry wideo to coś znacznie więcej niż tylko forma rozrywki. To pełnoprawne medium, które potrafi nie tylko opowiadać historie, ale przede wszystkim – przekazywać emocje, budzić empatię, skłaniać do refleksji. Ich siła nie tkwi wyłącznie w obrazie czy dźwięku, lecz w tym, że pozwalają przeżyć opowieść od środka – być jej częścią, a nie tylko biernym świadkiem. To właśnie dlatego gry potrafią stawać się sztuką. I właśnie w tym miejscu pojawia się Clair Obscur: Expedition 33. 35-godzinna gra, na którą nikt nie czekał. Od studia, o którym wcześniej nikt nie słyszał. Stworzona przez garstkę ludzi, którzy porzucili korporacyjnego molocha, by przypomnieć sobie – i nam wszystkim – czym może być dobra gra.Clair Obscur to nie produkcja, którą się „przechodzi”. To doświadczenie, które się odczuwa. To opowieść – piękna, poruszająca, tragiczna – o stracie, bólu i cierpieniu, ale też o miłości, lojalności i nikłej, ale niegasnącej nadziei. Historia, która przyciąga i wciąga jak bagno, z każdą godziną coraz bardziej zatapiając nas w emocjonalnej głębi. Wszystko tutaj działa w harmonii: przepiękna oprawa wizualna, nastrojowa muzyka, która idealnie współgra z tym, co dzieje się na ekranie, i dialogi wypowiedziane przez aktorów z niezwykłym wyczuciem – zarówno tych znanych, jak i zupełnie nowych twarzy. W grze nie ma przypadkowych postaci. Każda z nich ma coś do powiedzenia, każda odgrywa ważną rolę.Zadziwiające jest to, że mimo iż gra powstała we Francji, Clair Obscur nie ulega modnym, politycznym kalkulacjom, nie próbuje przypodobać się modern audience poprzez nachalne przesłania. Jest autentyczna i szczera – co w dzisiejszych czasach samo w sobie jest powiewem świeżości.Nie ukrywam – jestem świeżo po zakończeniu tej historii i nadal czuję, że targają mną emocje. To jest bardzo smutna gra, i od razu uprzedzę fanów lekkich i przyjemnych historii - nie znajdziecie tutaj nic dla siebie, bo tutaj nie ma nic wesołego ani nic śmiesznego, nie ma tutaj też żadnego happy endu.I chociaż mechanika walki nie była moim ulubionym elementem – nie była zła, ale też nie błyszczała – po raz pierwszy od 2017 r., daję grze notę całościową 10/10. Nie dlatego, że każdy aspekt tej gry jest perfekcyjny – bo nie jest. Daję za całokształt - za ten pięknie wykreowany świat, za tą rewelacyjną i bardzo poruszającą historię, za świetnie napisane postacie, za topowo zrealizowane cutscenki, za muzykę, za voice acting, za Esquie…Zakończenia… Widziałem oba. I długo ich nie zapomnę. Ten moment, gdy Cieszę się, że kupiłem tą grę. Cieszę się, że wsparłem tych ludzi swoim portfelem. Bo jeśli to, co stworzyli teraz, to dopiero początek – to ja chcę widzieć, dokąd jeszcze potrafią nas zabrać.

Właśnie przeszedłem i ta gra to naprawdę arcydzieło. Zupełnie nie słyszałem o tworzeniu tej gry, dowiedziałem się że istnieje dopiero po premierze.Gameplayowo to takie połączenie Dark Souls i japońskich gierek typu Persona, może jeszcze jakieś Nier Automata w tym wyczułem, taki dziwaczny miks, ale działa to po prostu świetnie. Ogromna ilość skilli, broni i możliwości rozwoju każdego z bohaterów. Ciekawy system walki, turowy ale jednocześnie zręcznościowy z tymi unikami/kontrami. Bardzo unikalne uniwersum i fabuła w której niemal do samego końca nie da się domyślić wyjaśnienia. Świetnie rozpisane postacie i emocjonujące sceny.Grafika przepiękna, ale przede wszystkim robotę robi tutaj styl audiowizualny. Absolutny unikat. Ten francuski klimat, świetnie dopasowana muzyka nie ograniczająca się do jednego stylu.Do tego brak jakiegokolwiek forsowania ideologii politycznych co jest takim oddechem świeżego powietrza po graniu w AAA syf z ostatnich lat. Nikt mnie nie poucza i nie każe robić pompek za jakieś wymyślone zaimki i żaden z bohaterów nie jest na siłę wiadomej etniczności. Po prostu piękna historia w pięknym świecie skupiająca się tylko na sobie.Wyjątkowo mnie cieszy, że ta gra odniosła taki sukces, takich twórców trzeba wspierać.Zasłużone 10/10. Mam nadzieję, że wyjdą jakieś dodatki i jeszcze bardziej rozszerzą grę o parę pobocznych miejsc na mapie, bo za jakiś czas pewnie przejdę to ponownie.

Jeśli chodzi o gatunek jRPG do którego należy - fantastyczna na każdej płaszczyźnie, o ile jest sporo gier z fenomenalną rozgrywką i kiepską, sztampowa historią (lub na odwrót) tak Clair Obscur w moim odczuciu prezentuje się jak dzieło kompletne.W pewnym momencie nawet próbowałem na siłę doczepić się do czegoś żeby samego siebie przekonać, że może nie jest tak dobrze jak mi się wydaje ale poza kilkoma drobnostkami byłoby to oszukiwanie samego siebie, nawet stosunek ceny do jakości to jakiś żartJedna z najlepszych gier w jakie grałem w życiu

Mnie gra nie oszołomiła jak wielu. Oczywiście gra jest dobra ale czy to przełomowa produkcja? Dla mnie nie. Wszystko wydaje się lekko rozmyte pacing eksploracja nawet walka. Jest takie uczucie co ja tu robię, bo nie ma lini kierunku całej historii. Oprawa artystyczna jest świetna, wiadomo muza 10/10. Szkoda też walki jak opanujemy parry to taktyka jest właściwie niepotrzebna.

Początkowo zastanawiałem się, czy napisać swoją opinię. Ciężko było mi się zmusić, nie miałem kompletnie weny, ale taka produkcja zdecydowanie na to zasługuje.Więc tak… W Clair Obscur spędziłem prawie 60h, w większości grałem na normalu, ale w pewnym momencie, po ukończeniu fabularnej kampanii, przełączyłem na story mode, by wyczyścić mapę w jak największym stopniu z treści pobocznych. Obecnie jest to, póki co, jeden z moich kandydatów do gry roku, aczkolwiek daleko mi do wygłaszania peanów określających grę jako coś wybitnego.Historie w grach często traktuję jako rzecz trzeciorzędną, czy nawet czwartorzędną — jako coś, co jest tylko pretekstem do grania — ale tutaj faktycznie zostałem zaintrygowany. Rzadko zdarza się, by jakieś niewielkie studio tworzące grę średniobudżetową potrafiło przerobić oklepany motyw “ratowania świata” na coś owiniętego w tajemnice, komplikując niektóre sprawy i zaskakując pewnymi zwrotami fabularnymi – po prostu czuć tu odwagę, której brakuje w tym segmencie zachodnim produkcjom. Niestety, w moim przypadku ładunek emocjonalny był obecny dosłownie w trzech momentach – prolog, koniec drugiego aktu oraz początek trzeciego – a liczyłem na znacznie więcej. Lekki zawód!Same postaci są napisane świetnie, czuć w nich francuski sznyt, francuskiego ducha. Widać taką stereotypowość, mieszaninę niekoniecznie zabawnych żartów czy sarkazmu. Do tego, pomimo stosunkowo niewielkiej ilości dialogów, każda postać wydaje się mieć znacząco rozbudowany charakter, i to nawet bez przesadnie mocno rozbudowanego backstory. Wypada to nad wyraz nieźle!Rozgrywka wypada również istnie zachęcająco, poza pewnymi zgrzytami. Postawiono na system starć turowych, zamiast silić się na jakieś akcyjniakowe drewno w czasie rzeczywistym, które zaczęłoby irytować po chwili. System walk siadł mi niemalże natychmiastowo, używanie kontr weszło w nawyk jak używanie majonezu do frytek, a dopiero pod koniec drugiego aktu byłem zmuszony nauczyć się uników, ze względu na problemy z wyczuciem ataków oponentów. Do tego różnorodność skillów i synergie postaci sprawiały, że chciało się kombinować na tyle, by osiągać najlepszy w danym momencie zespół. Na mocny minus zapisują się kiepskie elementy platformowe w pobocznych krainach oraz nużące, pustawe korytarze w regionach.Artystycznie to, póki co, w moim odczuciu jedna z najlepszych produkcji tegoż roku – eklektyzm łączący surrealistyczne fantasy wraz z Belle Époque wypada wręcz nieziemsko. Większość lokacji ma na siebie pomysł, jest niebanalna i ocierająca się o oniryzm. Niestety, projekty poziomów wypadają kiepsko – masa niewidzialnych ścian lub miejsc, gdzie można wskoczyć, a potem trzeba wczytać zapis, bo się utknęło na amen. Do tego ten otwarty świat, gdzie przechodzimy od lokacji do lokacji – jest potrzebny jak guz na wątrobie. Nie wprowadza zbyt wiele, jest pusty i nudny jak wywody sołtysa na podlaskim zadupiu.Kompozycje muzyczne, pomimo iż odważne, to w większości nie zapadły mi w pamięć – dosłownie garstka zapisała się stale na moich playlistach. Pozostałe udźwiękowienie natomiast wypada naprawdę dobrze i ciężko do czegokolwiek się doczepić. Nie wiem jak angielski, ale francuski dublaż nie jest topem topów, aczkolwiek wypada po prostu dobrze/bardzo dobrze.Jednym z największych plusów gry jest ogrom nawiązań do francuskich twórców, kultury, historii czy stereotypów. Jest tego mnóstwo, a nawet taki ignorant jak ja wyłapał nawiązania do malarza Auguste’a Renoira i jego żony Aline Charigot, innych epok historycznych (w tym tych traumatycznych dla losów Francji), słynnej francuskiej gry towarzyskiej, jaką jest petanque, czy nawet humorystycznie przedstawionego konfliktu brytyjsko-francuskiego. Jakby się wczytać, to udałoby się wyłapać tego o wiele więcej. Istna gratka dla frankofili! Do tego dochodzą jeszcze nawiązania do różnych memów, w tym Shreka czy “This is fine”.Technicznie gra wypada nadzwyczaj dobrze – nie miałem żadnych większych problemów optymalizacyjnych lub błędów. Sterowanie też wypadło całkiem dobrze i nie miałem żadnych zgrzytów, grając na padzie od Xboksa.Podsumowując – jestem cholernie zadowolony. Nie miałem większych oczekiwań, przez co udało się wywrzeć na mnie niemałe wrażenie. Nie jest to co prawda gra, którą zapamiętam na lata, i zapewne zostanie przebita – w moim personalnym mniemaniu – przez gry indie lub niskobudżetowe. Żal gry nie kupić, skoro jest za tak śmieszne pieniądze w okresie premierowym, albo nie zagrać przez Game Passa.

Najlepsza gra od czasów NieRa Automaty. Po prostu.

Przepiękne i genialne dzieło artystyczne zrobione z wielkim serduchem w formie gry fjrpg z elementami soulslike. Zachwycałem się tym pięknem, nudziłem, wracałem, znowu zachwycałem, nudziłem, wracałem i tak jakoś skończyłem. Daję trochę naciąganą dychę bo do niejednego można się tu przyczepić. Ale mniejszej ogólnej i pojedynczej cyferki jakoś nie wypada w zestawieniu z innymi grami. A połówek nie stosuję więc zaokrąglam w górę. Muszę tylko przyznać, że po znużeniu Aktem II na tamten moment byłby co najmniej jeden punkt mniej. Ale w Akcie III+ odetchnąłem pełną piersią. Myślę, że odbiór zastosowanego hybrydowego systemu walki zadecyduje w dużej mierze czy komuś ta gra podejdzie czy nie. Ale każdy doceni chyba kunszt twórców i serce włożone w tą produkcję, co widać na każdym kroku. To przykład napawający nadzieją dla branży. Znaczy anomalia ;-) Wizja i styl artystyczny - 10Fabuła i narracja - 9 super, ale trochę za dużo melancholijnego smęcenia jak dla mnieSystem walki i przeciwnicy - 9 dla fanów turówek i soulslike / 7 dla fanów tylko jednej formułyMuzyka - 10Eksploracja - 8* Czas gry 53h, poziom postaci 51-55, co nie pozwala jeszcze podchodzić do różnych opcjonalnych starć* Poziom trudności: Poszukiwacz (Normalny) z przełączeniem na Fabularny w 4-5 walkach* Ulubiona drużyna do walki (nie najsilniejsza): 1.Monoko + 2.Lune + 3.członek rotacyjny* Akt II mnie trochę wynudził fabularnie, z ulgą go skończyłem, ale przebiegł już dość komfortowo z walką* Akt III + otwarty endgame + zakończenie - no bardzo fajne doświadczenie się zrobiło, powrót emocji z epilogu* Zakończenie bardzo mi się podobało, zwłaszcza drugi wybór...Nie będę powtarzał tego, co już pisałem o sprawach artystycznych. Po prostu czyste piękno. Spodobała mi się ta historia zwłaszcza na początku i w zakończeniu, choć z lekko smętną dłużyzną w środku i zbyt dużym ładunkiem melancholii. Zdarzają się też sporadyczne chwile miodu i delikatnego humoru. To, jak ta pokręcona przygoda jest poprowadzona pozwala z kolei na stopniowe skojarzenia własne a ostatecznie dość dobrze i otwarcie się wyjaśnia bez potrzeby doktoratu z filozofii. W przeciwieństwie do niektórych innych zakręconych dzieł np. wiadomo kogo z Kraju Kwitnącej Wiśni czy innego z kulą na głowie ;-) Po pełnym otwarciu świata, wszystkich mechanizmów eksploracji, i quality of life w Akcie III i endgame jestem pod wrażeniem jego wielkości, ciekawej konstrukcji i multum zawartości, której jeszcze w pełni nie przeszedłem, ale zamierzam sobie spokojnie kontynuować. Tutaj, jak wcześniej pisałem, nie raz się gubiłem w niektórych lokacjach, do których przechodzimy z otwartego świata, choć to zazwyczaj niby proste korytarzówki. Robiąc właśnie niedawno questa jednej z postaci (warsztat, młotki, gwoździe, baloniki) tak się pogubiłem, że ostatecznie nie znalazłem drogi do celu i dałem sobie spokój :-))Jestem też pod sporym wrażeniem różnorodności i designu przeciwników oraz samego systemu walki. Zrobić coś takiego to jest sztuka, dlatego przymykam oko na pewne niedoskonałości i kwestie z balansem. Potwierdzam kilka zastrzeżeń zgłaszanych wcześniej przez innych. Ale produkcyjnie jak na pierwszy raz super. Bardzo fajne i efektywne buildy sobie można porobić jak ktoś się lubi bawić, sporo ciekawych możliwości, a nawet za bardzo nie kombinowałem. Nie myślę wcale o tych nuklearnych shotach w stylu Stendhal od Maelle, o których wszyscy piszą, a których sam unikałem (Stendhal użyłem tylko w jednej walce - końcowej). W Akcie II za radą Teqnixi wykorzystałem prosty potencjał Lune i towarzyszyła mi potem przez większość czasu jako komfortowa składowa drużyny. Lune jest wygodna na tym etapie, nawet solo proste 4 strzały swobodne i Zamęt, a potem nuklerane Źródło Żywiołów w końcówce robią robotę. Ale najbardziej polubiłem Monoko - podoba mi się taki uniwersalny i motywujący patent rozwoju postaci, spotykany też w innych jrpg np. XC3. Dałem mu szybkość ponaddźwiękową i postawiłem na broń Nusaro dającą +30% do ulepszonych umiejętności (gdy umiejętność == maska). A same umiejętności to wiadomo - całe ciekawe menu. Bardzo lubiłem np. stosować naprzemiennie Krew Kultystki wzmacnianą ścięciem 90% własnego HP aby następnie walić Cięciem Kultysty, gdzie im mniejsze zdrowie tym większe obrażenia. Fajne ryzyko-nagroda, dla zabawy zmuszałem się przez to do koncentracji i lepszego opanowania elementów zręcznościowych. Tu nie dziwię się osobom, które mają zgrzyt z parowaniem i unikami. Uczyć się tego czy nie, oto jest pytanie. No ciekawy patent i czego tam nie ma, dla każdego coś dobrego - parowanie wizualne, parowanie audio, parowanie rytmiczne. Wydaje się czasem trudne, timingi pokręcone, okienka wąskie. W soulslike też się wydaje na początku trudne, ale zginiesz kilka razy, nauczysz się i już nie jest takie trudne. Tu często nie zdążysz się nauczyć bo przeforsujesz dość szybko turowo i pozostaje mały niesmak niewyuczonego movesetu, a w pamięci, że było trudne choć ostatecznie nie zawsze takie jest. Natomiast na duży plus, że jak mamy już swoją ograną drużynę z ulubionymi umiejętnościami to walka potrafi dawać fajny i szybki flow - pach, pach, pach, pach. Przynajmniej na padzie, nie wiem jak jest z klawiaturą.Aha, duży plusik za implementację Pontiff Sulyvahn z DS3 w Akcie II hehe i ze 2 lokacje w Eldenowym stylu :-) Skojarzeń mam zresztą więcej, ale nie ma co się rozwodzić. Z kolei Miyazaki powinien podpatrzyć tu patent "mężczyzna zamilkł..." do enigmatycnych dialogów w swoich grach, co by nam zaoszczędziło niepotrzebnego klikania aby stwierdzić, że NPC nie ma już nic do powiedzenia :-) Nie wiedzieć czemu zatęskniłem też teraz trochę za NieR Replicant ver.1.22474487139...

Skonczone! Mocne 8.5O wadach i zaletach juz bylo wszystko napisane wiec nie ma sensu powielac.Jak by poprawili mechaniki (przynajmniej na PC) i dodali jakis kontent do NG+ to dalbym 9.5Poki co nie wiem, czy chce mi sie grac raz jeszcze na NG+Strasznie sie zawiodlem ostatnim etapem gry. Po skonczeniu calego opcjonalnego kontentu i dobiciu 90+ poziomu, bicie tych niskopoziomowych mobkow bylo dosc nudne.

Muzyka w tej grze to jakiś kosmos, ostatni raz kiedy jakiś score tak mocno wydźwięk emocjonalny scen podbijał to chyba miałem przy Mass Effect 3. No tu dosłownie ciężko z padem było usiedzieć bo nawet pomijając jakieś smutnawe sceny w cinematicach to nawet w trakcie walki takie kawałki wchodziły że aż wstawalem i podskakiwać po podlodze z wrażenia. Dla mnie nr 1 ever w gejmingu. Zacząłem sobie do ulubionych na spotify dodawać ale jak wyszło że przy prawie każdym daje plusa to po prostu zassałem cała playliste.

Kilkanaście godzin za mną i przyznam, na początku gra wciągnęła jak diabli. Naprawdę rewelacyjna oprawa graficzna, za dźwięk daję z pewnością 10/10 bo nie pamiętam innej gry z taką piękną ścieżką dźwiękową, rewelacyjny kompani no ale są elementy niesamowicie irytujące.Po wejściu w daną lokację brak jakiejkolwiek mapy czy kompasu. Owszem, może mapa byłaby tu nad wyrost bo te lokacje nie są duże jednak jakikolwiek kompas by się przydał. Nieraz kręciłem się po tych lokacjach „w kółko” kompletnie nie wiedząc gdzie iść a często nawet jak się wrócić. Nie jest to odosobniona pretensja, kolega w pracy dokładnie z tego samego powodu o którym pisze zakończył przygodę z tą grą podobnie jak i po części ja. Kolejna mega irytująca rzecz, po części powiązana z tym co pisałem przed chwilą, elementy są takiej wielkości, że nie wiadomo czy się da na nie wskoczyć czy przecisnąć przez dziurę czy nie. Jest np. półka skalna na wysokości około 0,5m i nie da się jej pokonać a kawałek dalej jest inna półka znacznie wyższa i da się na nią wejść. Na tym, polu zostało wiele do dopracowania.Walki to kwestia bardzo dyskusyjna, jednym się spodoba a innym jak mi, nie. Otóż nie lubię gier które nie wiadomo czym są. Albo robimy grę gdzie kładziemy nacisk na strategię turową albo robimy zręcznościówkę i dajemy się tym cieszyć graczowi. Właściwie z tego samego powodu porzuciłem swego czasu serię Sherlock Holmes, starsze odsłony to było jedynie rozwiązywanie zagadek, dedukcja, kojarzenie faktów, potem wprowadzili do tego kompletnie niepotrzebnie elementy zręcznościowe co bardzo rozpraszało.Daję ogólnie 7/10 bo jest to coś nowego, piękna oprawa graficzna i dźwiękowa, odejmuję za hybrydowy system walki i niedopracowaną nawigację po lokacjach.

Ta gra przywróciła mi "chęci do ogrywania nowych gier". Serio. Coś nowego, świeżego. Fabuła cudowna, rozgrywka podzielona na 3 poziomy trudności z czego łatwy jest dość prosty i raczej każdy go skończy, trudny jest dość ciekawym wyzwaniem. Polecam każdemu kogo nudzą kolejne nowe(takie same) gry.

Plusy: -Wciągająca fauła, która trzyma asa w rękawie do samego końca -Jedyna w swoim rodzaju oprawa graficzna -System walki, który pozwala na wiele buildów -Muzyka tutaj to jedyne słowo, jakie mi się narzuca to „arcydzieło” -Eksploracja świata wrecz namaia gracza do tego by się gubił jak w Gothicu i zapamietywał lokacje, chociaż te są korytażowe, ale w każdym jest uryty gdzieś jakiś skill, który może zmienić twój build o 180 stopni. Minusy: -Optymalizacja 10 razy wywaliło mi gre (Dlatego na minus, bo dałem grze 10/10 więc rozumiecie w przypadku takiej oceny nie powinno być żadnych błędów).

Rzadko się wypowiadam, ale ta gra na to zasługuje. Przez 1.5mc od premiery jakoś przelatywała mi pod radarem, ale w końcu pasowało zobaczyć, o co tyle szumu.No i cóż, na świeżo wrażenia po skończeniu. Nieco ponad 30h, widziałem oba zakończenia, powalczyłem z pobocznymi bossami.Teraz rozumiem zachwyt ludzi.Gameplay spoko, nowatorski dla casualowego gracza rpg (jak ja) przystępny, nie nużący.Dowód na to, że wciąż można stworzyć coś świeżego i przyjemnego w odbiorze.Grafika, pasująca do fabuły, przyjemna dla oka. Momentami epicka w połączeniu z muzyką, sztos!Mnie chwyciła fabuła i muzyka... i mocno trzymała. Historia to po prostu majstersztyk narracji, NIC nie jest takie jak się wydaje... Stawiam ją na równi z wieloma książkami z mojej biblioteki. Chciałoby się rzec szkoda, że już się skończyło, jest trochę pytań bez odpowiedzi, jakaś furtka dla kontynuacji istnieje... ale nie jestem przekonany, czy powinna takowa powstać. Ostatecznie historia jest spójna.Na następne lata to będzie dla mnie wyznacznik dobrze napisanej fabuły w grze.Odpaliłem już NG+ i z pewnością przejdę jeszcze raz. Tym razem dokładniej, bo sporo notatek nie zostało znalezionych.

Obstawiam w ciemno grę roku. Chciałoby się zapomnieć fabułę i zagrać od nowa..

Clair Obscur: Expedition 33 to gra, której długo nie zapomnę. Piękny świat, genialny combat (turowy, ale dynamiczny), cudowna muzyka i postacie, z którymi naprawdę można się zżyć. Animacje twarzy i voice acting to topka. Każdy kompanion ma swoją historię i nie ma słabych ogniw. System Pictos i Lumina świetny, choć przydałyby się presety. Soundtracku słucham nawet w pracy. Czuć serce twórców. Studio Sandfall Interactive właśnie trafiło na moją listę „autobuy”.

Nie wiem jak można ocenić to niżej. Świat 10/10 fabuła 10/10 grafiki 10/10 gameplay 10/10. Wszystko 10/10 w tak dobrą grę dawno nie grałem i mam nadzieję że wygra ona grę roku.

Zainstalowałem ją przypadkowo, bo była za darmo w Game Passie. Myślałem, że to będzie kolejny przeciętniak, który porzucę po paru dniach, albo przejdę w tydzień i zapomnę. A tu taka niespodzianka. Jedna z lepszych gier jakie kiedykolwiek grałem. Klimat, muzyka, ciekawe postacie, przepiękne lokacje, satysfakcjonująca walka i ciekawa fabuła. Czego chcieć więcej? Gra momentami trudna, a najbardziej środkowa część, bo late game idzie tak postać zbudować by zabijała jednym ciosem, ale do tego momentu wielu bossów potrafiło zajść za skórę i musiałem obniżyć poziom trudności do najniższego.

Gra wspaniała i porywająca. Historia, motywy wizualne, muzyka. Zatraciłem się na długie godziny

Nie pamiętam bym kiedykolwiek jako już starszy i dojrzalszy gracz doświadczył takich emocji. Stworzono tytuł który ma tak oryginalny świat , mega angażujący gameplay oraz cudowną historię, bohaterów których poprostu zapamiętujesz i się do nich przywiązujesz. Clair Obscure to arcydzieło nie z przypadku które stworzyła ekipa pasjonatów i ludzi którzy mieli wspólną wizję. Nie będę oryginalny mówiąc że to arcydzieło.

Gra rewelacyjna pod kazdym wzgledem,polecam kazdemu kto nie grał nie zaiedzie sie na grze.A do tego zazdroszcze przechodzic ja 1 raz.

Gra świetna, z czystym sumieniem dycha, nie grałem za dużo już na end game, - jedynie kilka world bossów, bo skoro będzie DLC to na pewno wrócę. Praktycznie każdy element trzyma poziom.

Będąc graczem z wieloletnim stażem, powiem tylko że ta gra jest wybitna, i obawiam się że jeszcze długo nie wyjdzie nic porównywalnego

Genialna gra, która mimo swoich niewielkich wad zasługuje na 10/10 dzięki innowacyjnej formule jaką jest gameplay. Zangażowanie gracza w postaci qte podczas używania umiejetnosci czy system parowania i unikania podczas ataków wroga w grze turowej to genialny pomysł, który z pewnością będzie w przyszłości kopiowany. Fabuła, cutscenki i muzyka są na poziome oscarowego filmu, świat gry i jego historia już od prology chwyta za serce i nie puszcze do samego końca, a emocje towarzyszące graczowi jedynie rosną. Mam nadzieję, że tak genialna gra, zrobiona z sercem wygra GOTY.

Wspaniała, Cudowna, Piękna i brak słów aby opisać ten tytuł. Od pierwszych minut przepadłem.... DO tego stopnia, że przeszedłem na PS5 a w tym samym czasie, partnerka skończyła na steam. Więcej takich tytułów w przyszłości. Na pewno wrócę żeby przeżyć tą przygodę raz jeszcze. Może tym razem na switch 2?

Absolutnie najlepiej opowiedziana historia w grach. Niesamowita muzyka, fenomenalne postacie, wspaniała i widowiskowa walka. Arcydzieło.

Cóż nie jestem jakimś wymiataczem i bystrym graczem w temacie RPG więc grałem na tyle ile mogłem godząc obowiązki codzienności z wolnym czasem. Dlatego grę ukończyłem robiąc część poboczności i główna linię fabularna co zajęło mi około 39 godzin. Jako że poziom postaci miałem średnio rozwinięty na poziomie trudności poszukiwacz miałem trochę kłopoty z niektórymi Bossami przez co kilka razy zmniejszyłem go na fabułę. Chyba ostatecznie brakło mi cierpliwości. Dlatego radzę jednak osobom które dopiero będą zaczynały ten tytuły by grały na spokojnie i rozwijały postacie wykonując więcej aktywności. Fabularnie trochę zakręcone to wszystko ale ratowałem się czasem spoilerami oczywiście przechodząc już dany etap rozgrywki. Na PS5 Pro gierka w trybie jakości wygląda bardzo ładnie. Polecam

Dla fabuły,naprawdę warto zagrac.

Po tej grze nie wyobrażam już sobie grania w gry turowe bez QTE. Baldur przy Clair Obscur to niemiłosierne nudy.

Bardzo ładna i niesamowicie wciągająca gra z cudowną muzyką. Kolejnym z ogromnych plusów jest świetna fabuła, którą bardzo chce się poznać. Daje też ogromnego plusa, co jest trochę śmieszne, za W KOŃCU nie brzydkie postacie w grze wypuszczonej po 2020 roku (wtf). Sam wykreowany świat również jest zrobiony bardzo dobrze.Co do samego gameplayu, to można go podzielić na 3 części.Buildy: mamy teoretycznie możliwość stworzenia wielu kombinacji, jednak zdecydowana większość jest tak beznadziejna, że i tak będziemy grali ten sam schemat. Tej luminy/pikto w pewnym momencie mamy tak dużo odkrytej, że przescrollowanie tego jest męczące (przydał by się jakiś sort/gatunkowanie chociaż i tak większość to szrot). Sam rozwój postaci aka rozdawanie punktów to już totalna bzdura, co z tego że wymaksujemy sobie 3 statystyki do broni X, jak zaraz dostaniemy inną ciekawszą broń wymagającą inne statystyki. Do sensownego pierwszego przejścia i tak lepiej mieć wszystko po równo. Te punkty też praktycznie nic nie dają.Walka: Jest dziwna, bo z jednej strony jest tam coś co sprawia ogromną satysfakcję z drugiej strony ten np. mechanizm parowania w przypadku nie-mieczowych/broniowych przeciwników jest dla mnie praktycznie losowy i trzeba uczyć się klikać po x sekundach zamiast reagować na jakiś ruch. Dziwne jest też to kolejkowanie postaci, niby mamy tą szybkość ale czasem nasza bohater X jest pierwszy, czasem drugi, czasem trzeci.Exploracja: Mapy są mocno korytarzowe i lokacje z przeciwnikami to raczej tylko te, do których trafiamy z fabuły. Bardzo brakuje takiego prawdziwego fast travela (mimo, że ten nasz grubasek jest bardzo sympatyczny) tak powrót do czegoś wcześniej (np skipneliśmy jakiegoś bossika co nam problem sprawiał) to katorga. Największą natomiast wadą tej gry(ale też jedną z ogromnych zalet bo są piękne) to moim zdaniem ANIMACJE. O matko jak mnie denerwują te walki, w których przeciwnik co próbę przez minute animuje jakieś bajeranckie ataki. Przy pierwszych 1-3 podejściach spoko fajnie się to ogląda i niech się bawi, ale gdy jakiś przeciwnik zajmuje nam więcej czasu, a walka zamiast trwać minutę trwa ich 10 to potwornie zirytować.Okej jeszcze drugą giga wadą jest to, że nie możemy sobie wcisnąć pauzy/wczytać save w momencie jak przeciwnik atakuje i tak sobie czekamy wieczność w momencie gdy już wiemy, że nic z tego .

Od lat nie grałem w tak dobrą grę - fabuła? wgniata - a rollcoster przy każdym akcie rozwala całkowicie. Muzyka? mega! Grafika - każda lokacja zaprojektowana jakby to była inna gra - prędzej miałem podobne uczucia 10 lat temu w dodatku Krew i Wino do W3. Wiadomo - gra nie jest idealna, ale tle tego ścieku jaki wychodzić teraz ta gra jest mega. POLECAM!

Stosunkowo nie często daje taką ocenę, ale ta gra mnie zmasakrowała na polu fabuły, muzyki, walki oraz całego projektu świata. Po finale gry od dwóch dni nie mogę się podnieść emocjonalnie.

Wspaniała gra, co tu dużo gadać. Trudny, ale ciekawy koncept fabularny, bardzo dobry i naprawdę zaskakujący zwrot akcji na koniec drugiego aktu wywracający wszystko do góry nogami. Opowieść z przesłaniem.Kapitalny system walki i wzmocnień pikto/luminy. Genialny pomysł na dodanie zręcznościowych elementów do walki turowej. Dzięki temu każda walka, nawet po raz któryś z tym samym przeciwnikiem, może inaczej przebiegać. Różne możliwe buildy, synergie między umiejętnościami i członkami drużyny. Miodzio.Jedna z najlepszych gier ostatnich lat i pozycja obowiązkowa dla każdego gracza.

Piękna, estetycznie i mechaniczne szczególnie na wysokim poziomie.Wtedy poza skilem potrzebne kombinacje z synergiami, buildami etc. Gram 40 lat, myślałem, że nic mnie nie zaskoczy, s jednak. Polecam.

Absolutne zaskoczenie roku.Grę skończyłem po blisko 60 godzinach(obejrzałem 2 zakończenia) i zwiedziłem praktycznie wszystkie miejscówki na mapie.Mimo tylu spędzonych godzin i tak nie udało mnie się zaliczyć wszystkich wyzwań i zadań i pokonać niektórych bossów(niektórzy poziomem trudności są rodem z Dark Soulsa).Co ciekawe w grze nie ma żadnego dziennika zadań i żadnych statystyk więc tak naprawdę nie wiesz ile przegapiłeś contentu.W tym aspekscie mogli sobie twórcy podarować jerpegowość.Walki to prawdziwy majstersztyk i danie główne tej gry.Na wysokim poziomie prezentuje się również warstwa audio-wizualna oraz fabuła.Gra ma kilka bolączek(jak brak statystyk i informacji podczas walki i dziennika zadań/wyzwań itp).Nawet jeśli nie jesteś fanem jrpgów to daj tej grze szanse ,bo to europejska gra z zupełnie innym podejściem i specyfiką.W napisach końcowych widać sporo polskich nazwisk.Wielkie brawa dla twórców za Clair Obscur:Expedition 33.Teraz pora na inne gry ,bo Clair Obcur pochłonął mnie przez ostatnie kilka tygodni...

Właśnie ukończyłem główny wątek fabularny ,dosyć prosta i mało skomplikowana budowa postaci jak na jrpg ,jednak gra broni się rękami i nogami piękną oprawą wizualną i genialną fabułą ,polecam.

Bardzo ceni się brak współczesnych głupot, manifestacji ideologiczno-politycznych. Brawo. Niestety sądzę, że gra zbiera tak dobre oceny głównie z tego powodu a nie z racji na jakość samej produkcji. Jest wiele nudy, dłużyzn i etapów jak mapa, które są wku...rzające. Muzyka jest genialna.

Kapitalny tytuł :) miodna walka turowa , piękne widoczki i cudna muzyka :) wielki sukces małego studia.

Simon ostro przegięty, trzeba albo uczyć się przez kilka godzin parry na nim albo zbudować jakies op buildy, normalny gracz nie ma co podchodzić, nie wybacza żadnego błędu. Właściwie tylko on mi został do zrobienia 100% gry oraz 2 plaże gestralów, które ogólnie były mocno wkurzające. Kolejny minusik to w niektórych lokacjach po prostu było za dużo przeciwników i jak odwiedzałes każdy kąt to walczyłeś enty raz z tymi samymi przeciwnikami co mogło trochę nużyć. Ale to takie szukanie dziury w całym, gierka świetna, polecam pograć.

Dawno nie grałam w taki piękną, dopracowaną grę z niesamowitą fabułą gdzie czekam na każdą cutscene. Ostatni raz byłam (nadal jestem) tak zachwycona i uzależniona grą kiedy Baldur's Gate 3 wyszedł.

Dawno nie grałem w nic tak ciekawego. Wiadomo, gra ma swoje bolączki, tak jak w sumie każda inna, ale z pewnością zasługuje na tak wysoką ocenę. Mamy tutaj dorosłą opowieść o śmierci, żalu i żałobie. Świetnie napisane dialogi i postacie. Świetnie nagrany dubbing. Wybitny wręcz soundtrack. Wszystko okraszone walką, która daje satysfakcje. Zgadzam się z niektórymi, że walki potrafią znużyć, ale mówiąc szczerze, doświadczyłem tego tylko w jednej lokacji, a przeszedłem wszystkie poboczne. W moim przypadku im trudniejszy był przeciwnik, tym lepiej. Ale to już zależy od preferencji.

Gra jest fantastyczna w wielu aspektach. To jest gra w której są kobiety jako główne bohaterki, czarnoskóre postaci a pomimo to gracze pokochali tą grę. Czemu tak może być? Może dla tego, że zamiast skupiać się na wciskaniu słusznego toku myślenia twórcy skupili się na tym co ważne czyli na samej grze...fabule, radości z grania i oprawie audiowizualnej. Czuć, że tą grę robili ludzie z pasją i ja to doceniam. Kupiłem grę chcąc pokazać, że doceniam takie projekty. Może twórcy gier zauważą że gracze to jednak nie banda nietolerancyjnych ludzi którzy reagują nerwowo na kobiecą bohaterkę bądź odmiennego koloru skóry masakrując ocenami grę - jak widać gracze nie lubią być robieni w wała i od razu wyczuwamy kiedy coś jest szczere a kiedy czuć na kilometr wciskanie kit. Co do samej gry - gra GOTY. Tu nie ma się do czego przyczepić, grę wysoko oceniają nawet gracze którzy w tego typu klimatach nie specjalnie się lubują - to musi coś oznaczać. Dla mnie 10/10

OK gra skończona. Z początku mnie nie przekonywała i miałem dać 6 lub 7 ale fantastyczny motyw muzyczny przy drugiej walce z wiadomo kim mnie kupił. Potem fabuła pędzi do przodu i wciąga mocniej.Zalety:+bardzo plastyczna grafika przypinająca mi impresjonizm. Nie wiem jakie są dokładnie różnice w stylach malarskich między chiaroscuro a impresjonizmem ale dla mnie styl graficzny gry podobny do tego drugiego,+świetne odwzorowanie ludzkich postaci w cutscenach, mimiki twarzy, emocji itp, widać tutaj potęgę unreal engine 5 bo to nie pierwsza gra gdzie stosunkowo małe studio robi na tym silniku świetne sylwetki ludzkie (choćby Wukong),+świeży wygląd sporej ilości przeciwników i bossów, gestrów i innych mieszkańców tego świata,+intrygujący fabularnie początek i końcówka gry,+tryb fabularny zmusza do solidnego przechodzenia gry i levelowania bohaterów, nie jest to samograj,+sporo ilość znajdziek, opcjonalnych bossów, broni i strojów do zdobycia itp,+kapitalna ścieżka dźwiękowa+duża ilość buildów bohaterów+duża ilość zapisówWady:-sporo etapów zwłaszcza w pierwszej połowie gry jest dość nużących, rozgrywka bywa monotonna,-z początku system rozwoju bohaterów wydaje się mocno skomplikowany,-gra bywa przegadana, 90% rozmów jest nieistotna fabularnie,-system walki w późniejszych etapach jest przegięty, na normalu większość walk z bossami trzeba powtarzać bo jednym hitem potrafią całe party skosić. Pierwsze spotkanie z bossem zwykle służy nauczeniu się jego wzorca ataków a jeszcze jest kilka jego faz,-chociaż fabuła podana jest w piękny sposób to tak naprawdę sam zarys fabularny okazuje się prosty i taki trochę o niczym istotnym,-lokacje mniej więcej po od monolitu bywają nieczytelne, nie wiadomo gdzie iść. Przydałoby się coś w rodzaju czaru z gier bethesdy, że jak się coś naciśnie to wskazuje delikatną linią drogę. Tak to jest trochę błądzenia,-gra ma problemy z ciemnymi lokacjami, jest w nich zbyt ciemno,-świat gry jest baardzo statyczny,-tanie sztuczki służące podniesieniu trudności gry - przeciwnik zanim uderzy zamachuje się, zastyga, raz opóźnia uderzenie, innym razem wali 5 hitów na sekundę,-recyckling przeciwników w danym etapie.Porady, żeby się nie zniechęcić trzeba albo serio poczytać skille, bonusy od broni, lumin itp. postaci albo jeszcze lepiej obejrzeć jakiś poradnik w necie, żeby zrozumieć mechanikę działania poszczególnych bohaterów. Wtedy walka wciąga i się robi bardziej satysfakcjonująca. Gra to nie samograj, bywa skomplikowana i bardzo trudna. Ja w trakcie drugiej walki z panem R zmieniłem stopień trudności na fabularny bo kończy mi się xbox pass a chciałem poznać zakończenie fabularne gry. Nie miałem czasu na powtarzanie walk. Polecam takie rozwiązanie bo nawet na tym najprostszym poziomie trudności gra bywa satysfakcjonująca chociaż obrażenia otrzymywane mogły by być większe. Najprościej, warto zagrać.

Konsolowa nuda. Shizoidalny świat, gdzie grafika jest tylko plastikową dekoracją, gdzie obejrzysz milion razy te same animacje i dłużące sie, niepomijalne przerywniki, gdzie wyzwanie to wciskanie guziczków na padzie i zmaganie się ze sterowaniem. Liniowy, pusty, zamknięty niewidzialnymi ścianami plastikowy świat, który próbuje tanio grać na emocjach. U PCtowca wywołuje rychłe ziewanie.Plus za jakąś fabułę.

Gra wybitna pod względem scenariusza. To jedna z tych historii, które wywracają Twój ustalony porządek kilka razy, by na koniec przekazać Ci najprostszą prawdę, o której zapomniałeś. Dzieło wybitne, 0.5 odejmuję od oceny wyłącznie za brak obsługi AMD FSR - w dzisiejszych realiach to fakt konieczny do odnotowania.

Ta gra jest przykładem, że nie potrzebujesz wielkiej firmy aby stworzyć arcydzieło. Potrzebujesz ludzi z pasją, miłością do gier i graczy, którym skrzydeł nie podcinają nastawieni tylko na dojenie graczy prezes, zarząd i udziałowcy. Ta gra to niesamowite, wręcz artystyczne doświadczenie. Cudowna, interesująca i angażująca historia, ukazana poprzez piękną grafikę i muzykę oraz z doskonałą rozgrywką. To najlepszy przepis na grę roku. Nawet ktoś kto nie cierpi gier j-RPG, i/lub nie przepada za klimatami Belle époque, powinien dać tej grze szansę. Piszę to jako fan klimatów cyberpunk i sci-fi.

Pograłem już na tyle, że dodam swój komentarz.Jak dla mnie piękna grafika, piękna muzyka to trochę mało.Gra jest ładna, ale..> Ja nie przepadam za rozgrywką w liniowym i powtarzalnym stylu: zabijasz potwory idziesz dalej, zabijasz potwory, idziesz dalej, na końcu jakiś boss. I w zasadzie nie da się po drodze zboczyć.> Walka turowa to nie mój konik, ale przy BG3 i Thaumaturge bawiłem się świetnie. Tu dostajemy jakąś hybrydę. Wstawki zręcznościowe niby mają uatrakcyjnić grę, ale po pewnym czasie jest to dla mnie nużące.> To jest gra w zasadzie konsolowa. Na PC z klawiatury masakrycznie wkurzająca. Słusznie sklasyfikowana jako jRPG. Do tej pory unikałem takich produkcji, tu postanowiłem sprawdzić. Nie, to naprawdę nie jest dla mnie.Całość ratuje fabuła. Dziwaczny wymysł kogoś, kto nie stroni od koksu. Raczej nie dotrwam do końca. Normalnie nie dałbym tej grze więcej niż 5/10 ze względu na zmarnowany potencjał, ale jednak tym razem wyjątkowo całość oceniam "na zielono", doceniając urodę. 7/10Rekomendacja: nie grać.

Wszystko pięknie i fajnie ale sam system rozbudowywania postaci dość słaby, nie trzeba w zasadzie w ogóle zastanawiać się jak rozdać punkty bo można na oślep je rozdawać każdej postaci po równo, a i tak bez problemu poradzimy sobie z każdym przeciwnikiem jak tylko umiemy robić uniki i kontry co nie jest trudne. W dodatku atrybuty jak "Might" są bezużyteczne więc najlepiej wszsytko ładować w Vitality i Agility po to aby postacie miały więcej życia i wtedy możemy przetrwać w walce dłużej jak nie uda nam się zrobić kontry, lub mieć więcej tur do zadania obrażeń. Reszta nie ma sensu. Ogólnie nie ma tam sposobu aby zrobić zły build, można olać wszystko i ładować punkty i brać skille na oślep i tak wszystko ubijemy na luzie Szkoda bo z fajniejszym bardziej rozbudowanym systemem RPG gdzie trzeba się na prawde nakombinować aby stworzyć coś dobrego dałbym dużo wyższą ocene

W tej grze dobra jest tylko muzyka.

Jest to wspaniałe przeniesienie świata japońskich gier typu Final Fantasy, walki action turowej na modłę europejskiego stylu pod każdym względem. Graficznie, muzycznie, emocjonalnie i fabularnie mamy styl europejski a dokładnie francuski. Do tego system walki który uważany był za nudny i nie przyciągający graczy, w Clair Obscure został podniesiony na szczyty możliwości. Animacje przeciwników a szczególnie bossów przypominają mi przeciwników z Elden Ringa i podobnych gier. Są widowiskowe, płynne i niesamowite.Ciężko w dzisiejszych czasach zrobić fabułę nie powielającą schematów i studiu Sandfall chyba to się udało, aczkolwiek zawsze można powiedzieć że to podobne do...To co mnie urzekło od samego początku gry to cudowne postacie. Są piękne zarówno pod względem fizycznym jak i emocjonalnym, bardzo szybko można się z nimi zżyć i odbyć cudowną przygodę.

Od 10 lat żadna gra mnie tak nie wciągnęła i nie wyznaczyła dla mnie nowego punktu odniesienia dla innych gier. 10 na 10.

Gra jest świetna, jednak bardzo powoli się rozkręca i nie jest tym czym się wydaje na początku, tam jest niesamowicie wciągający gamepley i dojrzała, ciekawa fabuła no i ta muzyka i piękna estetyka. Gra która pozostaje już z Tobą na zawsze po jej ukończeniu.

Podchodzielm sceptycznie. Nie lubię jrpg. Początek do momentu popylnięcia na wyspę średni, ale się zmusiłem. A potem...… o jezu jakie to jest zloto….. polecam każdemu. Piękna oprawa graficzna, piękna muzyka, ciekawa historia, ciekawe postacie, przeciekawy i kreatywny świat. Gra dopracowana technicznie. Czego chcieć więcej. Naprawdę perelka, na tle tego co się teraz dzieje w gamingu,

Nie chce mi się pisać ale 15h gry jestem wniebowzięty i musze sie tym podzielić . Jestem graczem z 35 letnim stażem w gammingu i ciężko mnie czymś zaskoczyć. . Osobiście nie lubię jRPG , kiedyś zagrywałem sie w FF7 ale nic więcej . Ta gra wciągnęła mnie fabularnie dlatego dałem jej chwilę czasu aby zdecydować czy będę dalej grać . Chwała za to ze jest w gamepasie bo inaczej nigdy bym jej nawet nie kupił i sprawdził.+ Świetna fabuła , piękna grafika , świetne lokację dość fajne nie nużący system walk i doboru skili/postaci , żadnych Bedów na premierę - Brak HDR , Brak obsługi dolby athmos , pad Dualsense nie działa w wersji Windows a w wersji steam działa za tą grę gotowy byłbym zapłacić 200zl a można ja już wyrwać za 100 na stema

Na początku ciężko się paruje ataki ale po kilku godzinach się przezwyczaja. Tak czy siak, naprawdę świetne. Moim zdaniem najlepszy RPG ostatnich kilku lat. Fabuła i ścieżka dźwiękowa są niesamowite. Ostatnio aż tak bardzo wciągnął mnie Wiedźmin 3 w 2015.

To mój pierwszy jRPG w życiu, a jeżeli chodzi o turówki to moje doświadczenie opiera się głównie na gierkach od Lariana. Ogólnie na wstępie można by powiedzieć że momentami widać że grę robiło 30-sto osobowe studio, tylko po co? Zalety tej gry tak drastycznie przyćmiewają pewne braki w detalach, że wstydem by było się tego czepiać. Spędziłem z grą dopiero 5 godzin i jestem pod dużym wrażeniem tej gry. Walka mega przyjemna, a jeżeli ktoś lubi kombinować to będzie miał tu duuuże pole do popisu. Osoby które w kombinowaniu są kiepskie mogą nadgonić te braki zręcznością. Graficzne jest miejscami nie równo, ale optymalizacja świetna. Audio to majstersztyk, fabuła zaczyna się mocno i od razu nas wciąga, bohaterów od razu się lubi, a dialogi w przerywnikach to najwyższa półka i śmiało można porównywać je z CP2077, bądź RDR2. Świat w którym toczy się gra to coś zupełnie dla mnie świeżego. Francuskie belle epoque, plus masa dziwnych wynaturzeń tworzą coś interesującego, pięknego, niepokojącego. Ciężko to opisać ale wygląda to bardzo ciekawie. Ogromny podziw dla tworców za ten tytuł. No i cena, 160 zł. Jak dla mnie, zważywszy na studio, budżet i całą resztę należy się ocena 10.

Gra to majstersztyk. Genialny gameplay, piękna grafika, wciągająca historia, a muzyka to czysta poezja. Ostatni taki dobry TB RPG to Lotr:the third age. Zakochałem się w tej grze i w Maelle.

Odbilem sie, od samego poczatku gdy zobaczylem ta gre na trailerach wydawala mi sie dziwna. Zgodze sie ,ze muzyka, postacie, voice acting i cutscenki to najwyzsza polka, ale ten combat jest dla mnie słaby, a przeciwnicy malo interesujacy.Obejrzalem tez recenzje fextralife ,ktory wystawil 9.5/10 twierdzac ,ze ta gra spokojnie moze byc uznawana jako gra AAA... budzetowosc w gameplayu widac bardzo czesto