- Otyli bohaterowie w grach nie powinni być tylko śmieszną ciekawostką
- Śmiej się i tyj!
- All you had to do was...
Śmiej się i tyj!
„Grubas”. Dokładnie pod takim wyszukanym pseudonimem działa członek organizacji Dead Cell, znakomity ekspert od ładunków wybuchowych w Metal Gear Solid 2. Ogarnięty żądzą zapisania się na stałe w annałach historii szaleniec ma tylko delikatnie zarysowane – ale jednocześnie wskazujące na skomplikowaną przeszłość – tło fabularne. Czyżby więc przykład postaci z wyraźną nadwagą, którą można potraktować poważniej? Teoretycznie tak, ale utrudnia to w pewnym stopniu wygląd rzeczonego przeciwnika, który ubrany w ciężki kombinezon bombowy porusza się... na rolkach. Pomimo wyraźnego obciążenia i swoich cech fizycznych jest szybki, zwinny i trudny do trafienia. Znów więc zderzamy się z motywem otyłego człowieka, który okazuje się zaskakująco sprawny. Motywem bardzo znanym, bo z uporem powtarzanym.
Interaktywność gier wideo sprawia, że obsadzenie osoby z nadwagą w roli głównej wydaje się niemożliwe. W dziełach kultury odbieranych w sposób bierny – książkach czy filmach – taka postać ma szansę zostać zaakceptowana i zyskać sympatię. Przykłady łatwo znaleźć, chociażby w kryminałach, komediach romantycznych czy dramatach obyczajowych. W grach chodzi jednak o głębszą identyfikację z bohaterem, a to zmęczonym codziennością konsumentom przychodzi dużo łatwiej, gdy po drugiej stronie ekranu jest wyszkolony komandos, ciekawska pani archeolog, kapitan gwiezdnej floty czy inny łowca potworów. Ktoś atrakcyjny dla oka, a w dalszej kolejności interesujący też charakterologicznie.
Otyłe postacie dostają więc najczęściej role drugoplanowe, w których tylko czasem mają okazję uciec od banalnych schematów i utartych stereotypów. Najczęściej jednak i wtedy sprowadza się je do bohaterów humorystycznych, tyleż pomocnych, co nieco fajtłapowatych. Świeżym przykładem takiego zabiegu jest Wedge z Final Fantasy VII Remake. Oczywiście uwielbia on jeść i ma okazję przypomnieć o tym graczowi niejeden raz, opowiadając o burczącym brzuchu. Ma też swoją scenę, w której wykazuje się nieprzystającą do jego gabarytów szybkością, robiąc za żywy wabik dla zgrai potworów. A gdy dochodzi do zdrowia, nadspodziewanie szybką regenerację zapewnia mu... tak, zgadliście, wyśmienite jedzenie. Stereotyp goni stereotyp, wyraźnie zrzucając na barki Wedge’a zadanie „rozładowywania” atmosfery, gdy zaczyna robić się zbyt poważnie i pompatycznie.
Z pewnych zabiegów twórcy nie rezygnują nawet wtedy, gdy otyły bohater staje po drugiej stronie barykady. Wielu fanów gry F.E.A.R. zapewne doskonale zapamiętało Nortona Mapesa, który okazał się wyjątkowo perfidnym cwaniaczkiem, wyprowadzającym gracza parokrotnie w pole. Nawet w takim przypadku jednak autorzy nie mogli podarować sobie podkreślenia, jak bardzo gruby pracownik korporacji kocha niezdrowe jedzenie (zwłaszcza chrupki) i jak bardzo utrudnia mu to chociażby ukrywanie się. Już samo wejście ów inżynier miał efektowne, spadając z podwieszanego sufitu, który zawalił się pod jego ciężarem.
Na szczęście nie wszyscy twórcy podążają wydeptanymi ścieżkami.
DRUGA OPINIA
Z tego, że przedstawienie otyłych postaci w grach jest problemem, zdajesz sobie sprawę w momencie, gdy próbujesz przypomnieć sobie jakąkolwiek niekomediową grę, w której bohater z nadwagą grałby pierwsze skrzypce. Autentycznie nie jestem w stanie przywołać ani jednego tytułu – nawet Mario zafundowano ostrą dietę. Najwięcej, na co mogą liczyć takie postacie, to bycie sidekickiem protagonisty (fenomenalny Zeke w Infamousie 2) albo zabawnym bohaterem drugiego planu (Wedge w Final Fantasy VII Remake).
Osoby „z brzuszkiem” najczęściej pojawiają się w bijatykach, które z samego założenia stawiają na dużą różnorodność... ale tutaj z kolei mamy do czynienia niemal wyłącznie z kilkoma archetypami. Jak już twórcy umieszczają w grze kogoś z nadwagą, to jest to albo sumo (Ganryu w Tekkenie, E. Honda w Street Fighterze, Taka-Arashi w Virtua Fighterze), albo uosobienie negatywnych stereotypów (Birdie ze Street Fightera, Bob z Tekkena).
Najbliżej złamania tego schematu był Mortal Kombat ze swoim Bo’ Rai Cho, któremu nadano bardziej poważny rys fabularny – wspomagającego ziemskich wojowników dawnego mistrza Liu Kanga. Cóż z tego jednak, skoro w samej rozgrywce bohater ten to generator żartów, z atakami opierającymi się na rzyganiu i puszczaniu toksycznych bąków.
Jak gatunek długi i szeroki, nie znajdziemy w nim na przykład otyłej kobiety. Albo grubego protagonisty, z którym można by się utożsamiać zamiast z niego śmiać. Trochę to przykre, zważywszy na fakt, że listy grywalnych postaci w większych grach potrafią obecnie liczyć nawet po 40 wojowników i wojowniczek.
Czarny Wilk
