F.E.A.R.: First Encounter Assault Recon

„Rozmowa telefoniczna na końcu gry dobiła mnie całkowicie, wpędziła w stan fizycznego odrętwienia i psychicznego wysiłku. Wysiłku koniecznego do przypomnienia sobie, że F.E.A.R. to zwykła gra komputerowa, a ja jestem zwykłym graczem”.

Świetny FPS z jeszcze lepszym klimatem. Gdy grałem w niego pierwszy raz, czyli jakieś 15 lat temu straszył nieźle. Jedyne wady dla mnie to glitch'e oraz liniowość; w ogólnym rozrachunku nie wpływają bardzo negatywnie na odbiór gry. Jedna z moich ulubionych gier które zapamiętam do końca życia :).

F.E.A.R.: First Encounter Assault Recon to gra FPS wydana w 2005 roku z upiorną atmosferą, intensywną akcją, doskonałą grafiką i dźwiękiem oraz z fenomenalną sztuczną inteligencją. To z pewnością jedna z najbardziej intensywnych i klimatycznych gier stanowiąca spektakularne połączenie horroru i akcji. Nie można oprzeć się wrażeniu, że jest to gra będąca duchowym następcą oryginalnego Half-Life, ponieważ w oczywisty sposób jest inspirowana tym klasykiem. Niektóre lokacje, ale przede wszystkim wrogowie i AI bardzo przypominają to co mieliśmy wcześniej w Half-Life. To gra na którą duży wpływ miały japońskie horrory, a w szczególności Ringu i Ju On. Wykorzystuje wiele wizualnych sztuczek, aby przestraszyć, które widzieliśmy już wcześniej w japońskich horrorach z upiornymi zjawami.Gameplay. Wcielamy się w najnowszego członka First Encounter Assault Recon, ściśle tajnej wojskowej grupy zadaniowej wyznaczonej do radzenia sobie z sytuacjami paranormalnymi. Szybko wkraczamy w paranormalną wyprawę, aby dowiedzieć się co dokładnie doprowadziło do tego dziwnego obrotu wydarzeń. Większość gry toczy się w słabo oświetlonych pokojach i korytarzach. Jedną z mocnych stron F.E.A.R. jest to, że jest naprawdę przerażająca jak na grę FPS. Niezależnie od tego czy taktyką zastraszania jest szybkie pojawienie się klasycznego, zaskakującego obrazu, groteskowe rozczłonkowanie nieszczęsnych dusz czy też zabawa światłami dostajemy reakcję walki lub ucieczki w pełnym zakresie. Gra posiada fantastyczną sztuczną inteligencję na miarę Half Life 1 i Halo 1-3. Wrogowie przychodzą w oddziałach i reagują na otoczenie, nasze działania i siebie nawzajem. Komunikują się ze sobą, flankują nas, reagują na każdy dźwięk lub nasz widok czy zbliżający się promień naszej latarki. SI może również wykorzystać system fizyki gry i przewracać obiekty, aby stworzyć osłonę. Zabijając kilku z wrogów wycofują się i wzywają wsparcie. Sztuczna inteligencja jest bystra, agresywna i niesamowicie taktycznie zorientowana na przyszpilenie i wyeliminowanie wroga. Musimy więc jak najczęściej korzystać z osłony i wychylać się za rogu, ponieważ nie potrzeba wiele, aby zniszczyć nasz pancerz i zdrowie do zera. Wszystko sprowadza się do tego, że wrogowie zachowują się realnie i działają zespołowo, a nie po prostu wykonują zaplanowane proste działania jak to często widzimy w innych grach FPS. Później mamy za wrogów zaawansowanych technologicznie ninja (na wzór szybkich najemniczek z Half Life 1), którzy pojawiają się w połowie gry. Ci goście potrafią maskować się, by być niewidzialnymi, potrafią wspinać się po ścianach i posiadają te same ultraszybkie zdolności co my. Spotkanie z nimi po raz pierwszy było pozytywnym zaskoczeniem i rozczarowujące jest to, że później rzadko się pojawiają. Ta sztuczna inteligencja zapewnia kilka naprawdę intensywnych bitew w których musimy polegać na refleksie SlowMo w desperackiej nadziei na przetrwanie. Aby walczyć skutecznie mamy do dyspozycji duży wybór broni z których każda zachowuje się inaczej i pozwala przystąpić do bitw z narzędziami odpowiednimi dla naszego stylu gry. Strzelba jest przydatna na bliskie starcia przez całą grę, a jako uzupełnienie mamy do dyspozycji szeroką gamę broni od standardowego pistoletu przez karabiny maszynowe, aż po niszczycielskie działo cząsteczkowe. Każda broń jest na swój sposób wyjątkowa. Działo cząsteczkowe powoduje, że wrogowie eksplodują krwią albo natychmiast spala ich skórę pozostawiając ciało jako zwęglony szkielet. F.E.A.R. ogranicza nas tylko do trzech broni na raz. Jest to znana mechanika rozgrywki, ale jest dobra, ponieważ trzeba rozważyć zalety i wady każdej broni. Oprócz broni w swoim arsenale mamy także granaty, miny zbliżeniowe i zdalne bomby. Efekty trafienia z broni zapewniają ekstremalną brutalność. Wrogowie trafieni we właściwe miejsce będą mieli oderwane ręce, nogi, a nawet głowy. Najważniejszą umiejętnością w grze jest ultraszybki refleks, który można aktywować w krótkich seriach. Wykonanie bullet time w F.E.A.R. jest zrobione tak dobrze jak w Max Payne. Kiedy wykażemy się refleksem wszystko inne zwalnia i możemy zobaczyć wiry w powietrzu utworzone przez kule. Możemy aktywować tę umiejętność tylko w krótkich seriach zanim się wyczerpie, ale odnawia się w przyzwoitym tempie więc ogólnie możemy mieć ją do dyspozycji w większości walk. Ta umiejętność zwolnionego tempa jest niemal niezbędna do przetrwania niektórych trudniejszych starć, a zwłaszcza na wyższych poziomach trudności. Gra zmusza nas do częstego wykorzystywania opcji szybkiego zapisu, ponieważ nigdy nie wiemy, kiedy wpadniemy w kolejną walkę. F.E.A.R. można ukończyć w około 10 godzin, ale warto przejść też dwa dodatki do jedynki i sequel.Grafika i udźwiękowienie. Oprawa wizualna i dźwięk przestrzenny w F.E.A.R również świetnie ze sobą współpracują i zapewniają intensywne doznania zmysłowe wciągając nas w wirtualny świat. Chociaż środowiska są powtarzalne twórcy przywiązali dużą wagę do szczegółów. Wszystko wygląda realistycznie dzięki świetnym modelom i teksturom dzięki czemu obrazy są jeszcze bardziej niepokojące. Gra na premierę zdumiewała efektami cząsteczkowymi, a także doskonałym modelem oświetlenia i cieniowania, które tworzą nastrój, ale wymagała mocnego komputera na standarty 2005 roku. Oświetlenie utrzymuje nas w ciemności i zachęca do eksplorowania zakamarków z latarką w nadziei na znalezienie jeszcze jednej apteczki. Oświetlenie również zwiększa atmosferę na tyle, że utrzymuje nas w napięciu, a nie tylko ze względu na wygląd. Mamy wiele sztuczek świetlnych, które pomagają zwiększyć poczucie zbliżającego się niebezpieczeństwa, które tak często pojawia się w F.E.A.R. Kule wyrywają kawałki betonu i drewna, oślepiające chmury kurzu i gruzu wypełniają powietrze, ciała są rozdarte lub opadają na ziemię, a śmiertelna cisza po tym wydarzeniu tak ostro kontrastuje z czystym chaosem, który wybuchł zaledwie kilka chwil wcześniej. Dźwięk jest tu szczególnie istotny, bo jest niezwykle starannie wykonany, aby wywołać czysty psychologiczny terror. Niepokojący dźwięk i dobrze skomponowana muzyka sprawiają, że jest to całkiem przerażające.Podsumowanie. Mimo, że strzelanki FPS istnieją na rynku od ponad trzydziestu lat bardzo niewielu produkcjom z XXI wieku udało się uchwycić emocjonujące doświadczenie strzelania z broni palnej z najlepszych FPSów z lat 90'. Poznaj F.E.A.R. od dewelopera Monolith, które jest wyjątkiem i posiada duszę jak uznane klasyki FPS zapewniając niesamowite, dynamiczne i niemal wyczerpujące doświadczenie od początku do końca. Grze z pewnością przydałoby się więcej różnorodności, jeśli chodzi o otoczenie, ponieważ w pewnym momencie mamy wrażenie jakbyśmy odwiedzali tę samą fabrykę lub kompleks biurowy po raz kolejny. Jednakże wszechobecne napięcie w połączeniu z wybitną walką sprawia, że F.E.A.R. to świetna gra FPS, gdzie grafika, efekty cząsteczkowe, fizyka i efekty dźwiękowe łączą się tworząc świetne wrażenie estetyczne. Przerażająca i satysfakcjonująca rozgrywka. Gra optymalnie wygląda po dograniu fanowskich tekstur HD i Rivarez Mod.Najlepsze gry studia Monolith Productions to Blood 1997, The Operative: No One Lives Forever 2000, Aliens vs Predator 2 2001, No One Lives Forever 2 2002, F.E.A.R. 2005, F.E.A.R. 2 2009.Oczywiście number one to The Operative: No One Lives Forever 2000.https://www.youtube.com/watch?v=YShyMjt4iAo&ab_channel=P.B.HorrorGaming

Grałem w tyle polskich tytułów od City Interactive na tym silniku graficznym, więc nadszedł czas porównać z oryginałem. Nie podobają mi się elementy horroru. Denerwują mnie, bo nie jest to coś, czego oczekuję po strzelance FPP. Nie jest to specjalnie oryginalny horror. Znacznie bardziej pasuje mi klimat "Half-Life". Jeśli ktoś lubi się bać, pewnie doceni te wszystkie wstawki, które mają na celu nas nastraszyć. Z tymi wszystkimi scenami grozy wiąże się wiele naprawdę irytujących momentów, w których unikamy zjaw, albo strzelamy do nich. Jest to strasznie głupie i irytujące.

Jeden z lepszych survival horrorów, jaki w życiu grałem. Jak na tamte czasy zadziwiała świetną oprawą graficzną i fizyka również była na wysokim poziomie. Na olbrzymi plus zasługuje SI przeciwników i towarzyszy. Skutecznie używają otoczenia, żeby się skryć i taktycznie nas okrążyć, ale nadal jest przeciętne przy rzucaniu granatów (gdzie sobie pod nogi rzucają czasami) i częstego strzelania na oślep, ale to bardzo rzadkie sytuacje. Muzyka, klimat, fabuła - wszystko tu pasuje do tej gry. Sam arsenał jest fajnie dobrany. Polecam gorąco!

Świetna gra i jedna z najlepszych w klimacie horroru, w jakie grałem. Jak na rok powstania podobać się mogą grafika i płynność animacji. Niewątpliwie największym plusem gry jest jednak sama walka z przeciwnikami, którą możemy zakończyć na kilka sposobów.Wspaniale, bez zarzutu zachowuje się cały arsenał broni jaki posiadamy, a trochę tego jest (dodatkowo mamy kilka rodzajów ładunków wybuchowych i granatów). Ale w tej walce najbardziej podoba mi się i tak to, jak świetną frajdę daje się podczas niej odczuć. Ze słuchawkami na uszach robi świetną robotę. Odgłosy strzałów brzmią realistycznie, ale słyszymy także to, co oddziały przeciwników mówią i jaką taktykę przyjmują. Zresztą inteligencja przeciwników stoi w F.E.A.R. na wysokim poziomie.Fabularnie gra trochę mnie nużyła i tylko ten aspekt powstrzymuje mnie od przyznania najwyższej możliwej oceny. Zadania są trochę oklepane i właściwie bez przerwy robimy to samo i podążamy w tym samym kierunku. Nawet można było się tutaj obyć bez podziału na misje. Z drugiej strony fajne jest to, że całe tło historii nie jest tutaj podane jak na talerzu, a daje możliwość do własnych domysłów i interpretacji. Mam tu na myśli szczególnie wizje czy raczej halucynacje głównego bohatera z udziałem przerażającej Almy czy Fettela.I właśnie te wizje są ogromnym plusem tej produkcji. Choć trochę dziwiłem się, że przy każdym niewyjaśnionym zjawisku Point Man słyszy jakiś sygnał z nieokreślonego położenia (zakłócenia na falach), co często zdradza nam, że coś się będzie działo i nie ma aż tak bardzo efektu przestraszenia. Ale i tak "jump scare'ów" jest tu dość i fanom kina grozy mogą się podobać. Zresztą czuć tą inspirację azjatyckim horrorem, a jako że sam jestem jego wielkim fanem, to nic dziwnego, że F.E.A.R. zwyczajnie przypadł mi do gustu. Poza tym zakończenie bardzo zwiększa napięcie, przy tym nie wyjaśniając wszystkiego co się da (a właściwie to niewiele wyjaśniając), ale ja akurat jestem zwolennikiem takiego rozwiązania.P.S. Nigdy wcześniej nie grałem w single playera, ale dobry kawał czasu temu pamiętam te wieczory spędzone z F.E.A.R. Combat. Bardzo podobał mi się multiplayer w tej grze.

Świetny klimatyczny szybki fps z duzą dawką horroru.Grafika nawet teraz bardzo dobra,niezła fabuła,sporo fajnych pukawek z doskonale oddanym strzelaniem.Dodatkowo w grze został udostępniony efekt spowolnienia czasu co znacznie ulatwiało walki z dosc inteligentnymi wrogami.Gra w czasie premiery wymiatała,nawet teraz 13 lat od debiutu gra sie bardzo przyjemnie.Do gry wyszły 2 duze dodatki fabularne‹;Extraction Point(2006) i Perseus Mandate(2007)›; które rowniez polecam.

Fear 2005 6,5/10:Gra jak na swoje lata ma dość dobrą grafike, po wgraniu patcha na czcionke i ustawienia FHD Max settings ładnie wszystko wygląda. Dobry rozrzut broni i tryb slow motion, dźwięki broni na plus. Fabuła taka średnia, wrogowie w miare trudni i ogarnięci. Doświadczyłem bugi np: Pistolet który zamieniłem zamiast karabinu utknął w ziemi i nie dało sie go podnieść. Koniec fabuły według mnie straszna lipa, spodziewałem się czegoś więcej. Czy gra mnie wystraszyła? Momentami jak grałem w nocy na słuchawkach na full to takie czasami lekkie napięcie. Bardziej traktowałem tą gre jako zwykły FPS niż horror. Na pewno nie raz wróce do tej gry, polecam wszystkim!

Strzelanie słabe, historia nie wciąga, monotonne poziomy. Wrogowie inteligentni, poziomy to swego rodzaje areny - można się chować, zachodzić wrogów od tyłu i to właściwie jedyny mocny punkt gry. Wątki horroru nie trzymają w napięciu, ani nie straszą. Po 1,5 godziny sobie odpuściłem :/

Scenariusz nie porywa. Pojawiająca się dziewczynka i postacie nie nadają klimatu grozy. Można do nich dolecieć i patrzeć jak się rozpadają. Nie czujemy zagrożenia. Ot taka sobie scenka.Sceny z grubasem. Taki rozkrok gry pomiędzy tym czy chce być horrorem czy komedią. Denerwuje zabieranie broni po scenkach.Walka satysfakcjonująca. Gra się fajnie ale nie wciąga.

Gra jest całkiem spoko, ale nie jest jakoś straszna. Można czasem "dygnąć", ale tak pewnie wiele osób by zareagowało jakby im się włączył screamer. Technicznie gra mi bardzo przypominała choćby soldier of fortune.