Death Stranding – historia mistycznego kuriera. 12 niezłych gier, których fabuła to BEŁKOT

• 12 niezłych gier, których fabuła to bełkot
• Kingdom Hearts – trochę manga, trochę Disney
• Far Cry – wyspa mutantów
• Uncharted: Drake’s Fortune
• Heavy Rain – morderca logiki
• Diablo 3 – jedno słowo: sieczka
• Assassin’s Creed 4: Black Flag – pirat w krainie asasynów
• Wolfenstein: The New Order – co by było, gdyby...?
• Destiny – kosmiczny bałagan
• Fallout 4 – akcja jest, emocji brak
• Death Stranding – historia mistycznego kuriera
• 12 Minutes – karambol na fabularnych serpentynach

Death Stranding – historia mistycznego kuriera

W dodatku ma czelność stworzyć postać o imieniu Die Hardman i nie obsadzić w jej roli Bruce’a Willisa.

Zaczęliśmy od pastwienia się nad Death Stranding i pastwieniem się nad Death Stranding zakończymy. Nie zaprzeczam, że jest to produkcja na swój sposób wyjątkowa, a przemierzanie jej wspaniale zaprojektowanego świata to prawdziwie emocjonalne doświadczenie. Ale po spuszczeniu z kajdan, które ograniczały Hideo Kojimę podczas jego pracy dla Konami, i zaoferowaniu mu całkowitej kreatywnej swobody jeszcze bardziej oczywiste stało się to, co przeczuwaliśmy już wcześniej: Japończyk umie robić świetne gry, ale nie potrafi pisać dobrych scenariuszy.

Kojima, co pokazała już seria Metal Gear Solid, najwidoczniej uważa pojęcia „intrygujący” i „pogmatwany” za synonimy. Przeskakuje od jednego ciekawego, ale ledwie napoczętego pomysłu do drugiego, w efekcie tworząc grę, której nie rozumieją nie tylko gracze, ale i aktorzy, i... sam twórca. Projektant z Kraju Kwitnącej Wiśni przyznał we wrześniu, że sam nie pojmuje do końca swego dzieła, co zapewne według niego brzmi wyjątkowo enigmatycznie, ale w praktyce oznacza historię, której śledzenie jest zwyczajnie frustrujące. Tym bardziej że scenariusz Death Stranding pełen jest wywołujących ciarki zażenowania dialogów, w których postacie:

1. niepotrzebnie coś wyjaśniają;
2. opowiadają coś luźno związanego z ideą zjednoczenia;
3. bredzą coś od rzeczy;
4. wszystko powyższe razem.

Na szczęście najnowsze dzieło Kojimy ratują wszystkie inne aspekty – klimat, przepiękna oprawa audiowizualna, nowatorska koncepcja. Ale jeśli Sony ma zamiar kontynuować tę współpracę – a zakładam, że ma – to zwracam się teraz do szefostwa tej firmy już nie z prośbą, a z błaganiem: dajcie temu człowiekowi scenarzystę z prawdziwego zdarzenia.