Prawdziwa Puszka Pandory - Silent Hill 2. 11 gier z przekazem, którego nie zauważyliście
- 11 gier z ważnym przekazem, którego mogliście nawet nie zauważyć
- Prawdziwa Puszka Pandory - Silent Hill 2
- Zabijanie zmienia na zawsze - Far Cry 3
- Antywojenny Battlefield 1
- Rasizm - Mafia 3
- Wolna wola - BioShock
- Antynuklearny Metal Gear Solid
- Troska o planetę w Final Fantasy VII
- Ból po stracie bliskich – Rime
- Rasizm, antysemityzm, ksenofobia – Wiedźmin 2
- Antykapitalistyczny Assassin’s Creed: Syndicate
Prawdziwa Puszka Pandory - Silent Hill 2
Nie bez powodu wcześniej przywołaliśmy Silent Hill 2 – dzieło, które pod względem fabularnym wyprzedza nie tylko branżę gier, ale i wiele uznanych filmów. Pod płaszczykiem survival horroru i przejmujących projektów maszkar kryje się mroczna opowieść o poczuciu winy. Znajdziemy tu również nawiązania do dysmorfobii (przekonanie o nieestetycznym wyglądzie lub budowie ciała), znęcania się i prześladowania czy w końcu poruszające skutki dorastania w patologicznej rodzinie z molestowaniem seksualnym dzieci włącznie. Historie bohaterów Silent Hill 2 są przerażające same w sobie. Nie potrzebowałyby miasta, mgły, pokracznych pielęgniarek czy gościa z piramidą na głowie, by wstrząsnąć nami do reszty, choć oczywiście takie, a nie inne tło artystyczne jest trzonem rozgrywki i samej gry.
Druga część gry to przede wszystkim opowieść o Jamesie Sunderlandzie. W czasie finału odkrywamy, że wszystko, czego razem z nim doświadczyliśmy w mieście Silent Hill wynika z poczucia winy po tym, jak podświadomie wyparł się faktu, że zamordował własną żonę. Jego wcześniejsza sytuacja i motywacja były tragedią samą w sobie. Podróż przez miasteczko to jego osobiste piekło wynikając z poprzednich wydarzeń. James musi wielokrotnie przeżywać śmierć kobiety bliźniaczo podobnej do jego żony. Doświadcza znajomej bezsilności podczas bezowocnych prób ratowania jej. Wszystko co robi, prowadzi do ujawnienia gorzkiej prawdy, a ostatecznie do ponurego finału (jednego z kilku możliwych, ale ten najbardziej przygnębiający jest dużo łatwiejszy do mimowolnego osiągnięcia za pierwszym razem).
James na swojej drodze spotyka bohaterów pobocznych, którzy w Silent Hill przeżywają swoje własne koszmary, również wynikające poniekąd z poczucia winy. Z czasem odkrywamy, że ich przeszłość była chyba nawet dużo bardziej ponura niż Jamesa. Eddie Dombrowski to młody człowiek pracujący kiedyś na stacji benzynowej. Od dziecka zmagał się ze sporą nadwagą, przez co był notorycznie wyśmiewany i prześladowany przez swoich rówieśników. Często z góry oceniano go przez pryzmat wyglądu. Nabawił się przez to kompulsywnego jedzenia oraz zaburzenia psychicznego BDD (cielesne zaburzenie dysmorficzne), czyli przekonania o własnej brzydocie. Wszystko to w końcu zakończyło się tragedią, której ofiarą stał się jeden z prześladowców nabijający się z Eddiego nawet po ukończeniu liceum. Doprowadzony do ostateczności Dombrowski przestrzelił mu kolano oraz zabił psa. Za każdym razem, gdy spotykamy Eddiego, obok niego jest jakieś martwe ciało – symbolicznie nawiązujące do jego prześladowców.
Jeszcze bardziej ponurą historię odkrywamy po spotkaniach z Angelą Orosco. Młoda dziewczyna ma wyraźne skłonności samobójcze i jest bardzo niestabilna psychicznie. W jej głosie słychać strach i brak pewności siebie, trochę się jąka. Z czasem dowiadujemy się, jak tragiczne było jej życie. Angela wychowywała się w patologicznej rodzinie. Była notorycznie bita i gwałcona przez ojca alkoholika. Od dziecka wmawiano jej, że jest nic nie warta. To wszystko doprowadziło ją do kompletnego braku pewności siebie, niskiej samooceny, przekonania, że nie ma sensu żyć w tak beznadziejnym świecie. Angela również wydaje się cierpieć na BDD. Uważa że jest brzydka i „nie przypomina już siebie”, co często występuje u ofiar gwałtów czy ludzi cierpiących na depresję. Wieloletnie piekło zakończyło się tragedią. Pełnoletnia już Angela pewnego razu wbiła nóż w gardło swojego ojca, a następnie wielokrotnie dźgnęła go w klatkę piersiową. Jej myśli samobójcze wynikają jednocześnie z pragnienia ucieczki od swojego beznadziejnego do tej pory życia, jak i chęci ukarania siebie za wszelkie złe uczynki – te wmówione i realne, jak morderstwo.
Silent Hill 2 to prawdziwa kopalnia przeróżnych interpretacji i teorii, ale tak ogólnie można chyba wyciągnąć stąd pewien główny przekaz. Taki, że największe piekło, strach i horrory nie kryją się w duchach, potworach czy nawiedzonych domach, ale w tym, co może przynieść człowiekowi los, codzienne życie.
